Πέρα απ' αυτό που λέει ο Δόκτωρ (ότι για τους φραγμούς που επιχειρείται να τεθούν από ιδιώτες σε τρίτους όσον αφορά το δικαίωμα αυτών των τρίτων για πρόσβασή τους στη δημόσια υποχρεωτική —η τριτοβάθμια ΔΕΝ είναι υποχρεωτική βαθμίδα, Hellegennes— εκπαίδευση, καταλήξαμε να το αντιμετωπίζουμε ως θέμα επιλογής καφενείου), τόσο κόπο σάς κάνει να δείτε τι λέει ο νόμος (εκτός πια κι αν οι «προαπαιτούμενες γνώσεις» συνίστανται σε κάτι άλλο);
http://www.astynomia.gr/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=3815&Itemid=657&lang
Είναι νόμιμη ενέργεια η απαγόρευση εισόδου στα κέντρα διασκέδασης και σε άλλα συναφή καταστήματα (μπαρ, club κλπ.);
Το θέμα αυτό στο γενικό του πλαίσιο, πρόκειται για ζήτημα, το οποίο εξετάζεται από την Αστυνομική Αρχή που θα κληθεί και θα επιληφθεί, ως συγκεκριμένο κάθε φορά συμβάν και με βάση τις εκάστοτε συνθήκες και τα πραγματικά περιστατικά που θα της αναφερθούν ή θα διαπιστωθούν από την ίδια.
Ως συγκεκριμένη πράξη, η απαγόρευση εισόδου σε κατάστημα, σύμφωνα με δικαστηριακή νομολογία παρουσιάζει ενδιαφέρον, τόσο από ποινικής πλευράς, όσο και από πλευράς αστικού δικαίου.● Από ποινικής πλευράς, εφόσον ο παθών, διά της συγκεκριμένης πράξης, αισθανθεί καταφρόνηση και ότι προσβάλλεται η τιμή του με έργο δύναται, από πλευράς Ποινικού Δικαίου, να υποβάλλει έγκληση για εξύβριση (άρθρο 361 Π.Κ.), σε βάρος του υπαιτίου.
● Από πλευράς Αστικού Δικαίου, εφόσον με την πράξη αυτή προσβλήθηκε η προσωπικότητα του ενδιαφερομένου και ένοιωσε ότι αποτέλεσε σε βάρος του μειωτική διάκριση, αυτό συνιστά αδικοπραξία (άρθρο 914 Α.Κ.), παρέχοντας σε αυτόν αξίωση για ικανοποίηση της ηθικής βλάβης που υπέστη (άρθρα 57-59 Α.Κ.). Η ικανοποίηση συνίσταται σε πληρωμή χρηματικού ποσού, σε δημοσίευμα ή σε οτιδήποτε επιβάλλεται από τις περιστάσεις (Σχετική τυγχάνει ή υπ’ αριθ. 23238/2006 Απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης).
.
Για μια άλλη κλασική περίπτωση ιδιοκτησίας που τίθεται στην εξυπηρέτηση του κοινού υπό όρους (βλ. #36), σας θυμίζω ότι φυσικά και η λεγόμενη "άρνηση κούρσας" στα ταξί είναι επίσης παράνομη.
Για το τι ισχύει με τα ιδιωτικά σχολεία (βλ. #13) και τα όρια στη δυνατότητα του κράτους να θεσπίζει κανόνες που διέπουν το πώς θα συναλλαχθεί μια ιδιωτική επιχείρηση με τους πελάτες της (να επισημάνω με την ευκαιρία ότι η επιχειρηματικότητα δεν είναι κατά νόμον ένα ξέφραγο αμπέλι· το κράτος σού δίνει μεν άδεια λειτουργίας αλλά κι εσύ είσαι υποχρεωμένος να λειτουργείς εντός ενός συγκεκριμένου πλαισίου το οποίο το ίδιο το κράτος μπορεί να το αλλάξει και μονομερώς όποτε θέλει), αναρωτιέμαι, Hellegennes, αν γνωρίζεις ότι ο νόμος π.χ. δεν επιτρέπει σε ένα ιδιωτικό σχολείο της υποχρεωτικής βαθμίδας να εκδιώξει έναν μαθητή κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς επειδή οι γονείς του οφείλουν δίδακτρα. Η απάντηση είναι βέβαια «όχι, δεν μπορεί» — αλλά, επειδή ισχύει κι αυτό που λέει η SBE στο #27 («
Τα ιδιωτικά σχολεία έχουν τρόπο να κάνουν έναν μαθητή να φύγει οικειοθελώς, άμα θέλουν»), ας ρωτήσω κι εγώ:
Αν κάτι είναι παράνομο αλλά εντούτοις γίνεται από κάποιους και σε κάποια κλίμακα, αυτό σημαίνει ότι έγινε αυτομάτως νόμιμο; Ή ότι πρέπει να καταργηθεί η έννοια της νομιμότητας, μήπως;