Πάντως, ακόμα κι όταν βάζουν άχρηστα ενωτικά, δεν έχουν βάλει και δεύτερο τόνο. Ο δεύτερος τόνος είναι η περίπτωση όπου οι κόρες των ματιών μου αρχίζουν να γυρνάνε περίεργα.
Έγραψα πιο πάνω για την ενωτικολαγνεία ως υποκατηγορία της σχιζολεξίας. Και έπεσα χτες, σε κείμενο του Δημήτρη Ψυχογιού, σε τούτο εδώ:
Μπορεί να υπάρχουν κάποιοι που λένε τα στραβά του κλάδου τους στα σπίτια τους ή στα συνδικαλιστικά τους όργανα αλλά αυτό μόνο υποκριτική προσωπική από-ενοχοποίηση, αθώωση, μπορεί να θεωρηθεί.
Et tu, Brute; Τι άλλο θα δουν πια τα μάτια μας; Τον Σαραντάκο να γράφει «από-φασιστικότητα»;