Εγώ πάλι θα συμφωνήσω με τον Μαρίνο. Ο ασθενής, είπε, είναι ο λαός και την κλοτσιά την τρώει από τον γιατρό (που είναι η κυβέρνηση). Φανταστείτε σοκ! Όλα αυτά τα χρόνια τον είχε ο γιατρός στα πούπουλα και ξαφνικά ήρθε ένας κύριος από το κεντρικό λογιστήριο του νοσοκομείου και έφερε το λογαριασμό και απαιτούσε γρήγορη εξόφληση αλλιώς τρέχανε τα πρόστιμα. Ο γιατρός, αντί να εξηγήσει τα πράγματα όπως θα έπρεπε και στον ασθενή και στον κύριο από το λογιστήριο, άρχισε να κόβει κομμάτια από τον άρρωστο, λέγοντάς του ότι θα πρέπει πρώτα να αδυνατίσει για να παχύνει. Και περνούσε και ένας νοστιμούλης γιατρός από την απέναντι πολυκλινική και του έλεγε: «Γιατί δεν έρχεστε από εμάς που έχουμε μια θεραπεία της Ασλάν, σε δύο εβδομάδες θα σας έχουμε κάνει καινούργιο, και άσε το λογιστήριο να βουρλίζεται». Ο ασθενής, περιέργως, προτιμούσε να τον βασανίζουν. Αλλά πόσο θα αντέξει κι αυτός; Θα προλάβει να πάει στην πολυκλινική, να πεθάνει εκεί; Ή θα πεθάνει στα χέρια του πρώτου γιατρού; (Αν υπάρχει θεραπεία; Υπάρχει, υπάρχει, αλλά, αν σας την πω, θα θέλω και το νόμπελ ιατρικής.)