Η βία είναι προγραμματισμένη

[curry]

Αφού προφανώς είναι πολλοί αυτοί που εξυπηρετούνται από αυτή την κατάσταση. Η χτεσινή νύχτα ήταν η χειρότερη και ακόμα δεν έχει τελειώσει τίποτα. Αλλά Crystal, χτες στη Συγγρού 9 η ώρα το βράδυ, ήταν πολύ μικρά τα παιδιά που πέταγαν πέτρες κι έβαζαν φωτιές - και είναι κομμάτι της νέας γενιάς. Αλλά τώρα, καινούργιο είναι αυτό; Στα 15 μου, το '91 που έκαψαν το Πολυτεχνείο και τους βγάλανε σηκωτούς ξημερώματα τους καταληψίες, οι περισσότεροι ήταν ανήλικοι, συνομήλικοί μου. Οι νέοι είναι τρομερά εύκολα θύματα, φανατίζονται εύκολα, δεν έχουν ακόμα αναπτυγμένη την κριτική τους ικανότητα - εδώ δεν την έχουν οι ενήλικες δηλαδή. Αλλά πάντα οι νέοι ήταν τα πρώτα θύματα κάθε δίκαιου ή άδικου αγώνα.

Για μένα, σημασία έχει ότι η κυβέρνηση πλέον εμφανέστατα επιτρέπει να γίνεται η Αθήνα (και η Ελλάδα) μπάχαλο. Η κυβέρνηση αυτή αλλά και οι προηγούμενες, με την τακτική που χρόνια ακολουθούν, δηλαδή να χαϊδεύουν τους μπάτσους, έφτασαν τα πράγματα ως εδώ. Κι αντί να κάνουν κάτι, κάθονται και τρίβουν τα χέρια τους και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα. Όλοι πλέον ασχολούμαστε με τα μπάχαλα. Και να μην ήταν προβοκάτσια, μια χαρά τούς έχει προκύψει. Λες και δίνουν δεκάρα για το νεκρό παιδί, για τις κατεστραμμένες περιουσίες, για την άποψη των πολιτών - αυτή φροντίζουν να την διαμορφώνουν με τα κανάλια της ντροπής, που αντί να κράξουν τους πολιτικούς, τους δίνουν και βήμα.
Στην αρχή ένιωθα υπέρ της βίας, θεωρούσα τρομερά υγιή μια τέτοια αντίδραση απέναντι στον φόνο ενός παιδιού και απέναντι στην κοινωνική παρακμή που βιώνουμε εδώ και χρόνια. Αλλά τους καταλάβαμε κι αυτούς: η πλειονότητα, επαναστάτες χωρίς σχέδιο, χωρίς σκοπό, με αντιδράσεις όχλου - επιβάλλουν τη χειρότερη μορφή εξουσίας, αυτή της τυφλής βίας και της καμένης γης, τι ωραία! Άμα φαντάζονται έτσι τον κόσμο, σούπερ, να μπούνε σε κανένα ψηφοδέλτιο καλύτερα να κάνουν παρέα με τους ομοίους τους.
Και να μην πιάσουμε τους νοικοκυραίους που έχουν πέσει τόσες φορές από τα σύννεφα που δεν πρέπει να τους έχει μείνει κόκαλο για κόκαλο χωρίς κάταγμα. Μας λεηλατούν οι πολιτικοί τις ζωές τόσα χρόνια και τώρα "αχ, συμφορά που μας βρήκε". Θα τα θυμηθεί κανείς αυτά στις επόμενες εκλογές;
Αηδία αισθάνομαι, μόνο αηδία.

 

[Ambrose]

Οι νέοι είναι τρομερά εύκολα θύματα, φανατίζονται εύκολα, δεν έχουν ακόμα αναπτυγμένη την κριτική τους ικανότητα -

Ακριβώς. Οι ηθικοί αυτουργοί όμως την έχουνε.

 

[zephyrous]

Άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε. Βάζω στοίχημα ότι οι περισσότεροι πολίτες έχουν στενοχωρηθεί που ακυρώθηκε ο καφές τους στο κέντρο, μαζί με την καθιερωμένη επίσκεψη στο Ζάρα και στον Φωκά (έκανα και μίνι γκάλοπ, είναι όντως πολλοί). Βάζω, όμως, στοίχημα ότι άλλοι τόσοι λένε "γεια στα χέρια τους" (κι αυτοί πολλοί) και μουτζώνουν όσους συνεχίζουν να παριστάνουν τους φιλήσυχους πολίτες.
Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν όλοι βία για να εκδηλώσουν την οργή τους -συμφωνώ. Πόσοι, όμως, ΔΕΝ θα πάνε π.χ. στο γραφείο για δουλειά, σε ένδειξη διαμαρτυρίας (όχι για το θάνατο του παιδιού -αυτό το θέμα έληξε και καλύτερα να μην το πιάνει κανείς στο στόμα του); Αφού σε εμποδίζουν, crystal, να διαδηλώσεις ειρηνικά απέναντι σε προτεταμένα περίστροφα (δες τις φωτογραφίες των εφημερίδων από ΜΑΤάδες που κραδαίνανε περίστροφα χτες, σημαδεύοντας σε ευθεία βολή), τότε μην πας στη δουλειά σου, κλείσου μες στο σπίτι, κλάψε για όσα γίνονται και δενξέρωκιεγώτιάλλο. Βίωσέ το με τον δικό σου τρόπο. Πήγαινε και σήκωσε λευκή σημαία μπροστά στα Γκούντις. Δεν ξέρω. Καμία αντίρρηση. Μην μου προτάσσεις, όμως, αυτόν τον αστικό μοραλισμό, γιατί πραγματικά μου έρχεται να ξεράσω (και ξέρεις ότι δεν είναι προσωπικό το θέμα -ίσα ίσα) όταν τα ακούω αυτά, και μάλιστα από έξυπνους ανθρώπους. Όλοι, δηλαδή, εκπλήσσονται μπροστά στο μέγεθος της βίας. Ε, βέβαια, τους κόβει τη συνήθεια.
Όσοι παριστάνουν τους ηθικολόγους και κατηγορούν 1000 "μαλακισμένα" (sic) για αμοραλισμό, καλό θα είναι να μας πουν τι κάνουν οι ίδιοι. Και όσοι νομίζουν ότι μόνο πιτσιρικαρία, χουλιγκάνοι και "βαλτοί" έκαψαν την Αθήνα, προφανώς είναι εκτός τόπου και χρόνου. Αυτά και δεν ξαναμιλάω, γιατί δεν νομίζω ότι ένα τέτοιο θέμα έχει λόγο ύπαρξης και συζήτησης σε φόρουμ, μπλογκ κ.λπ.

Κάποιος που προσπαθεί να μην ενταχθεί στην κουλτούρα της εκδίκησης

 

[Ambrose]

Όσοι παριστάνουν τους ηθικολόγους και κατηγορούν 1000 "μαλακισμένα" (sic) για αμοραλισμό, καλό θα είναι να μας πουν τι κάνουν οι ίδιοι.

Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι αυτοί που παριστάνουν τους ηθικολόγους όπως λες πρέπει να κάνουν κάτι;

 

[crystal]

Μοραλισμός; Καμία σχέση.
Το πρόβλημα για μένα είναι ότι η βία δεν βγάζει πουθενά. Κι ότι δεν καταλαβαίνω πού αποσκοπεί. Αν ήθελαν να διαμαρτυρηθούν, ας έκαιγαν τη Βουλή, κατά προτίμηση την ώρα που είχε ολομέλεια - εκεί να δεις πόσοι θα λέγαν «γεια στα χέρια τους». Το να προκαλείς δυστυχία σε κάποιον που βρίσκεται στην ίδια θέση μ' εσένα, όμως, στα δικά μου μικροαστικά αντανακλαστικά σε βάζει στην ίδια θέση με τους υπόλοιπους που προκαλούν τη δυστυχία απ' τις καρέκλες τους. Και εννοείται πως δεν αναφέρομαι στις τράπεζες και στα Sprider. Το περίπτερο που κάηκε έξω από τα Πανεπιστήμια στη Θεσσαλονίκη, το είχε μια γιαγιούλα 70 χρονών. Nice? Εκπληρώθηκε ο αγώνας;
Αυτό που βλέπω είναι ότι όλη αυτή η φασαρία σε ένα πράγμα έχει οδηγήσει: να μην σκέφτεται πλέον κανείς το γεγονός που την πυροδότησε, αλλά τα αποτελέσματα. Και συγγνώμη, αλλά όταν το κέντρο έχει γίνει στάχτη και μπούρμπερη, είναι απόλυτα λογικό να συμβαίνει αυτό. Κι αν υποθέσουμε πως τις πέτρες δεν τις έριχναν μόνο πιτσιρικαρία, χουλιγκάνοι και βαλτοί, δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται οι υπόλοιποι της ομάδας να μην συνειδητοποιούν ότι τώρα κάποιοι ίσως χαίρονται που το κέντρο βάρους της υπόθεσης έχει μετατοπιστεί από μια εν ψυχρώ δολοφονία στο καμένο Σύνταγμα.

 

[agezerlis]

Επειδή συμφωνώ με τον νίκελ στα περί του φόρουμ και της πολιτικής, θα αναφερθώ σε κάτι γενικότερο, δηλ. όχι σχετικό με τα γεγονότα της επικαιρότητας.

Το πρόβλημα για μένα είναι ότι η βία δεν βγάζει πουθενά. Κι ότι δεν καταλαβαίνω πού αποσκοπεί. Αν ήθελαν να διαμαρτυρηθούν, ας έκαιγαν τη Βουλή, κατά προτίμηση την ώρα που είχε ολομέλεια - εκεί να δεις πόσοι θα λέγαν «γεια στα χέρια τους».

Μου κάνει εντύπωση ότι άνθρωποι που δεν δέχονται τη βία μπορούν στην αμέσως επόμενη πρόταση να λένε τέτοια πράγματα...

Και να έβγαινε όλος ο πληθυσμός να τους υποστήριζε αν έκαναν κάτι τέτοιο, αυτό δεν σημαίνει απολύτως τίποτε. Όπως είπε ο Ανατόλ Φρανς: "If fifty million people say a foolish thing, it is still a foolish thing".

 

[sopherina]

Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι αυτοί που παριστάνουν τους ηθικολόγους όπως λες πρέπει να κάνουν κάτι;

Ελπίζω να μη σας πειράζει που θα πω εγώ τι με κάνει να πιστεύω το ίδιο πράγμα... Το ότι αν δεν μπορείς να στηρίξεις με πράξεις αυτό που λες, καλύτερα να το κλείνεις το ρημάδι. Σας κάλυψα;

 

[agezerlis]

Ελπίζω να μη σας πειράζει που θα πω εγώ τι με κάνει να πιστεύω το ίδιο πράγμα... Το ότι αν δεν μπορείς να στηρίξεις με πράξεις αυτό που λες, καλύτερα να το κλείνεις το ρημάδι. Σας κάλυψα;

Είναι πολύ γνωστή αυτή η ολοκληρωτική νοοτροπία. Αν δεν είσαι στη ζούγκλα δεν μπορείς να ασκήσεις κριτική στο Φωτεινό Μονοπάτι...

 

[sopherina]

Δεν ξέρω πού είναι το φωτεινό μονοπάτι και δεν μ'ενδιαφέρει αυτού του είδους η γεωγραφία. Παλιά τη συνέπεια λόγων και έργων τη λέγανε κιμπαριά, συνέπεια, λεβεντιά κ.α. Ας αποφύγουμε τους θρησκευτικούς ή τους πολιτικούς όρους. Θεωρείτε ότι μιλάω παράλογα;

 

[nickel]

Διάλειμμα:

Για τους φίλους της καλής φωτογραφίας

http://www.ft.com/cms/s/0/929253b0-c5d2-11dd-a741-000077b07658.html?nclick_check=1

 

[sopherina]

Α! Και μια ερωτησούλα: με κατηγορείτε για ολοκληρωτισμό;

 

[Ambrose]

Ελπίζω να μη σας πειράζει που θα πω εγώ τι με κάνει να πιστεύω το ίδιο πράγμα... Το ότι αν δεν μπορείς να στηρίξεις με πράξεις αυτό που λες, καλύτερα να το κλείνεις το ρημάδι. Σας κάλυψα;

Για ποιο ρημάδι μιλάς; Επειδή κάποιος διάλεξε ένα δρόμο θα πρέπει να τον ακολουθήσουμε όλοι; Ας κοιτάζει ο καθένας τη δουλειά του και τα μούτρα του στον καθρέφτη και να δεις για πότε θα εξαφανιστεί η βία. Σε δευτερόλεπτα.

Υ.Γ. Κι όποιος ανοίγει το ρημάδι του για να κάνει κριτική στους άλλους, καλό θα είναι να το έχει ανοίξει προηγουμένως και να έχει κάνει τη θέση του ξεκάθαρη.

 

[crystal]

Μου κάνει εντύπωση ότι άνθρωποι που δεν δέχονται τη βία μπορούν στην αμέσως επόμενη πρόταση να λένε τέτοια πράγματα...

Κι έχετε δίκιο να σας κάνει εντύπωση. Όταν γράφεις βιαστικά, γράφεις σαν να μπορούν οι άλλοι να μπουν μες στο μυαλό σου. «Αυτή η βία» ήθελα να γράψω.

Σε ό,τι αφορά την συνέπεια λόγων και έργων, προσωπικά τείνω να την θεωρώ δεδομένη για τους συνομιλητές μου. Διαφορετικά, θα πρέπει να ζητάω από τον καθέναν που καταθέτει την άποψή του αναφορά κινήσεων τα τρία τελευταία 24ωρα.

 

[nickel]

Time out

(για να μαζέψουμε τις πέτρες από το οδόστρωμα)

 

[jglenis]

Πάντως, εγώ θα ήθελα να σχολιάσω κάτι που μου φάνηκε ασυγχώρητα κατάπτυστο. Το είπε αυτός ο δικηγόρος που μοιάζει με αλεπού, και είναι το εξής: το θύμα ήταν ένα πλουσιόπαιδο, ενώ ο θύτης «παιδί του λαού» και πατέρας ο ίδιος, επομένως ας του δώσουμε μια ευκαιρία και ας μην καταστρέψουμε και τα δικά του παιδιά. Ομολογουμένως αναρωτήθηκα πώς μπορεί κανείς να σκέφτεται έτσι, μέχρι που έμαθα σήμερα ότι είναι ο συνήγορος του δολοφόνου. Και να πεις κάτι τέτοιο στο δικαστήριο είναι από αναμενόμενο έως θεμιτό γιατί έχεις χρέος να υπερασπιστείς τα συνταγματικά δικαιώματα τού πελάτη σου˙ να το πεις όμως με σκοπό ενδεχομένως να επηρεάσεις την κοινή γνώμη είναι ασυγχώρητα κατάπτυστο.
Πέραν τούτου, είναι κάθε φορά λυπηρό το πόσα παράσιτα συγκεντρώνει γύρω του ένας οργανισμός που έχει δεχθεί θανάσιμο πλήγμα.

 

[nickel]

Είναι αναπόφευκτο, όταν έχεις εξουσία, να τη χρησιμοποιήσεις με τρόπους που δεν αρέσουν σε όλους. Είτε είσαι εισπράκτορας είτε εφοριακός είτε αστυνομικός είτε φορουμάρχης. Ζητώ συγγνώμη που άσκησα αυτή την εξουσία και πάγωσα για λίγο το νήμα.

Προκλήθηκα από μέλος να πω κάποιες σκέψεις μου, λες και είναι ανάγκη στις χίλιες που έχουμε ακούσει να προστεθεί άλλη μία. Αυτό που θα μπορούσα να πω είναι μόνο το πώς αισθάνομαι εγώ, όχι το πώς θα έπρεπε να αισθανθείτε εσείς. Μεγάλωσα με κάποιους τρόπους, μου φέρθηκε όπως μου φέρθηκε η ζωή, είμαι πράος, είμαι μπαφιασμένος, έχω μια δική μου αισθητική — ο τρόπος που κρίνω και που με επηρεάζουν τα πράγματα δεν είναι συνταγή για άλλους. Δεν είμαι πολιτικός ή δημοσιογράφος να οφείλω να καταθέσω άποψη. Ούτε μπορώ να παραστήσω τον αντικειμενικό παρατηρητή και αναλυτή όταν κάθομαι χιλιόμετρα μακριά και απλώς παρακολουθώ αυτά που δείχνουν τα μίντια.

Τι με θλίβει πιο πολύ; Το ότι δεν άλλαξε τίποτα, μόνο το μέγεθος. Αντιθέτως, τα παιδιά με τα καθαρά μάτια ήταν πιο άναρθρα από άλλες φορές, οι πολιτικοί πιο ψεύτες και πιο σταθεροί στις παλιές τους θέσεις, αυτοί που τα σπάνε πιο αλλοπρόσαλλοι, οι αστυνομικοί πιο θύματα παρά ποτέ (ναι, το πιστεύω σοβαρά, αλλά δεν σημαίνει πως πρέπει να σας πείσω ή ότι έχω δίκιο). Δεν μπορείς καν να ελπίσεις, μέσα από μια διεστραμμένη τσαρουχική φαντασίωση, ότι θα καεί ολόκληρη η Αθήνα και θα ξαναχτιστεί πιο όμορφη. Και ο μόνος κερδισμένος, για να το πω ισοπεδωτικά, θα είναι οι τζαμάδες.

Σε τι μας έκανε καλύτερους αυτή η περιπέτεια; Μάθαμε τίποτα που δεν το ξέραμε; Άλλαξαν κανενός οι παγιωμένες απόψεις και συμπεριφορές; Πείτε μου, αν κάνω λάθος, το χρειάζομαι.

Να ελπίσουμε ότι η ποσοτική διαφορά θα φέρει ποιοτική αλλαγή; Θα αλλάξουν μυαλά; Θα βρεθούν καλύτερα μεροκάματα, περισσότερες δουλειές, καλύτερη καθημερινότητα, βελτιωμένη φροντίδα για τα νιάτα και τα γηρατειά; Θα έχουμε πάταξη της διαφθοράς; Θα γίνουν οι μπάτσοι αστυνομικοί και τα κωλόπαιδα καλόπαιδα; Θα ζητήσουν τα δύο τρίτα να φορολογηθούν περισσότερο για να μην εξεγερθεί το τρίτο τρίτο;

Ή μήπως απλώς θα γίνει σοφότερο το κράτος στην αντιμετώπιση τέτοιων κρίσεων; Για να μπορεί να τις διαχειρίζεται έτσι που να κερδίζει πόντους στις δημοσκοπήσεις αντί να τους χάνει;


Αλλαγή κασέτας: Παρακολούθησα την κηδεία από την τηλεόραση. Είδα τη μάνα. Πριν από λίγα χρόνια ήμουν σε μια τέτοια κηδεία, όταν σκοτώθηκε ένας φίλος του γιου μου σε δυστύχημα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος και κανένας δεν μπορεί να θρηνήσει αυτό το παιδί όσο η μάνα του. Ούτε μπορούμε να νιώσουμε σαν τον συνταξιούχο που χάνει το σπίτι του, το μαγαζάτορα που του καίνε το μαγαζί, τον εξεγερμένο που του το έκαψε, τον Ζητά που του πετάνε πέτρες, το παιδί που το βαράνε. Ευτυχώς. Αλλά, όταν δεν μπορείς να νιώσεις σαν έναν απ’ αυτούς, πώς να νιώσεις σαν όλους μαζί, να τα ζυγίσεις όλα μαζί και να βγάλεις συμπέρασμα;

 

[nickel]

Και μια και άρχισε αυτό το νήμα με τον Παρασκευόπουλο, από το σημερινό του άρθρο στην «Ε»:

Την ώρα του πανελλήνιου πένθους για το παιδί που κηδεύεται ενοχλούν τα αυτονόητα. Γράφω τα παρακάτω πιστεύοντας ότι ούτε οι καταγγελίες ούτε βέβαια τα ανακλαστικά γενικευμένης οργής βοηθούν για μια αλλαγή πορείας. Η αντίδραση στη φθορά και στον αυταρχισμό είναι αποτελεσματική μόνο ως αγώνας καθημερινός, χωρίς στιγμή εφησυχασμού, χωρίς ιδιοτέλειες και άσκοπες θυσίες.

Όταν οι όροι της δυσλειτουργίας είναι προγραμματισμένοι και ενεργοί, η τραγωδία μπορεί να προκύψει από απλή σύμπτωση. Η πρόληψη της βαρβαρότητας προϋποθέτει αντιπαράθεση και δουλειά ακριβώς με τις συνθήκες, ενώ τα τυχαία και τα μεμονωμένα περιστατικά είναι εξ ορισμού απρόβλεπτα.

Απομένει λοιπόν να ασχοληθούμε με ό,τι μπορεί κάπως να αλλάξει. Και, ίσως, την επαύριο να προληφθεί. Πρώτα με τον κίνδυνο να κυριαρχήσει οριστικά η εχθρότητα ανάμεσα σε ενταγμένες και σε αποκλεισμένες ομάδες, καθώς ο διάλογος έγινε αδύνατος, καθώς οι μεν είναι τελείως αμέτοχοι ή ξένοι προς τα αγαθά και τις αξίες των δε. Όταν το κράτος πρόνοιας απορρυθμίζεται, η δημόσια εκπαίδευση και η περίθαλψη υποβαθμίζονται, όταν η φτώχεια γίνεται ανυπέρβλητη, ενώ οι εκτός νιώθουν να μη μοιράζονται τίποτε κοινό με τους εντός των τειχών, τότε η αντίδραση μοιάζει πιο φυσική από την αυτοσυγκράτηση.

[...]

Αναμφίβολα δεν είναι οι ταυτότητες, αλλά οι πράξεις που γεννούν την ευθύνη. Κανείς δεν είναι εκ προοιμίου ένοχος ή μόνο ανεύθυνος και κατήγορος. Οι γενικεύσεις (γνωστοί-άγνωστοι, ράμπο κ.λπ.) εκτός από ρατσισμό και ψυχικές ταραχές αποκαλύπτουν τον αυταρχισμό. Ο γονιός εκείνος που παρακολουθεί στην τηλεόραση τα βίαια επεισόδια με το παιδί του και του ψιθυρίζει «αυτά κάνει η πολλή δημοκρατία» εκτρέφει τη βαρβαρότητα του μέλλοντος. Ο υπουργός που απαξιώνει τις εκπαιδευτικές δομές με λιτότητες και ψευδομεταρρυθμίσεις, το ίδιο. Στην πραγματικότητα, η κοινωνική ειρήνη θεμελιώνεται όχι στην έλλειψη, αλλά στην κραταίωση της δημοκρατίας, στον διάλογο και στην κοινωνική αλληλεγγύη.​

Διαβάστε το εκεί, να διαβάσετε και τα [...].

 

[jglenis]

Παρακολούθησα την κηδεία από την τηλεόραση.

Έχω μια απορία – όχι σήμερα, χρόνια τώρα. Γιατί; Ποιο είναι το συναίσθημα που ικανοποιεί η τηλεθέαση μιας τελετής, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται ένα παγωμένο, ακίνητο σώμα; Είναι η περιέργεια; Είναι η ανεξήγητη ανακούφιση που νιώθουμε όταν κάποιος βρίσκεται σε χειρότερη μοίρα; Η βαρεμάρα; Κάτι άλλο;
Θα καταλάβαινα το να πάει κάποιος εκεί, να συμμετέχει, να δώσει το παρών. Αλλά η ευκολία τής τηλεόρασης δεν ακυρώνει κάθε επιχείρημα συμπόνοιας ή συμπαράστασης;
Προφανώς, ούτε πήγα, ούτε είδα την τελετή. Επίσης, δεν ισχυρίζομαι ότι θεωρώ λάθος να την παρακολουθήσει κανείς (αυτήν ή τόσες άλλες που έχουν κατά καιρούς προβληθεί στην τηλεόραση), απλώς μου φαίνεται ακατανόητο και μια και το αναφέρατε είπα επιτέλους να ρωτήσω κάποιον που σίγουρα θα έχει σοβαρότερους λόγους από αυτούς που μπορώ να φανταστώ.

 

[nickel]

Η συγκεκριμένη κηδεία ήταν μέρος της ζωντανής κάλυψης της ημέρας. Από το κοντρόλ ρουμ, περνούσαν μια στα επεισόδια στην πλατεία Συντάγματος, μια στο Φάληρο.

Αλλά η γενικότερη απάντηση πρέπει να έχει να κάνει με την εξάρτησή μας από την εικόνα. Σε μεγάλο βαθμό «ζούμε» πια μέσα από παράθυρο στον κόσμο που είναι η τηλεόραση. Με την ίδια λογική παρακολουθούμε τα Όσκαρ, τα αεροπλάνα να πέφτουν πάνω στους Πύργους, τη συναυλία για το Live Aid, τις σφαγές στην Ινδία, τις κηδείες των ηθοποιών. Όλα στο ίδιο κάδρο.

 

[tsioutsiou]

Ποιο είναι το συναίσθημα που ικανοποιεί η τηλεθέαση μιας τελετής, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται ένα παγωμένο, ακίνητο σώμα;

Η εμπορική τηλεόραση το αποφασίζει και το επιβάλλει μονομερώς. Δεν ξεσηκώνεται το κοινό μόνο του να καλεί προκαταβολικά τα κανάλια "μη χάσουμε την κηδεία". Και ξέρουν πολύ καλά ότι δεν τραβά τηλεοπτικά. Τα θυμόμαστε και από άλλες κηδείες ή κάλυψη τύπου Ωνασειάδας.
Είναι ώρες τηλεθέασης μηδενικού κόστους.