Εγώ απλώς διάβασα την περίληψη κάτω από το βίντεο και δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Ναι, αυτά που λέει συμβαίνουν αλλά δεν παίρνει υπόψη του όλες τις συνθήκες για τις οποίες συμβαίνουν.Παραδείγματα:
Μύθος 1: Μεγάλο κράτος και οικονομική ανάπτυξη
Η ιδέα ότι η οικονομική ανάπτυξη μπορεί να επιτευχθεί μέσω της αύξησης των δημοσίων δαπανών παραμένει δημοφιλής. Οι κρατικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ σχεδόν διπλασιάστηκαν κατά την μεταπολίτευση, αλλά αυτό δεν απέδωσε μια ανάλογη οικονομική ανάπτυξη. Το επιχείρημα ότι το χρήμα πρέπει να δαπανάται για να ενισχύει την οικονομία οδήγησε στην διόγκωση των εμπορικών ελλειμμάτων, τα οποία καλύπτονταν από τεράστια κρατικά δάνεια που δημιούργησαν έναν φαύλο κύκλο αυξανόμενων χρεών.
Η διόγκωση των ελλειμμάτων κι ο δανεισμός δεν οφείλονται στο επιχείρημα ότι το χρήμα πρέπει να δαπανάται για να ενισχύει την οικονομία αλλά στο ότι στην Ελλάδα δεν έγινε επαρκής διαχείριση του χρήματος αυτού ώστε να ενισχυθεί στ'αλήθεια η οικονομία και να αποδίδει μακροπρόθεσμα. Ο καθένας φρόντισε την πάρτη του, δηλαδή ιδιωτική πρωτοβουλία. Το κράτος παραμένει ο μεγαλύτερος πελάτης των ιδιωτικών επιχειρήσεων διεθνώς.
Για να το δούμε γενικά και διεθνώς: ποιός έχει πληρώσει μέχρι τώρα την εξερεύνηση του διαστήματος, δημιουργώντας νέους κλάδους απασχόλησης και όλη την αλυσίδα από τις σπουδές διαστημικής, στις κατασκευαστικές εταιρίες, στα πανεπιστημιακά εργαστήρια, στη βιομηχανία του διαστήματος; Σε τίνος χρήματα οφείλουμε το μέσο που χρησιμοποιούμε αυτή τη στιγμή για να ανταλλάξουμε αυτές τις γραμμές, το ίντερνετ, τον παγκόσμιο ιστό, την τεχνολογία των κινητών μας και των αιπάντ μας; Κι όποιος θέλει βιβλιογραφία, συνιστώ να ξεκινήσει από τον Βάνεβαρ Μπους.
Μύθος 2: Το δωρεάν γεύμα
Οι περισσότεροι Έλληνες φαίνονται απογοητευμένοι από την ποιότητα των δημόσιων υπηρεσιών. Στους βασικούς τομείς, όπως η υγεία και η παιδεία, οι Έλληνες δαπανούν μεγάλα ποσά για ιδιωτικές υπηρεσίες καθώς δεν εμπιστεύονται τις αντίστοιχες δημόσιες. Παρ’ όλα αυτά, η πλειονότητα υποστηρίζει τις «δωρεάν» δημόσιες παροχές. Πίσω από αυτό το οξύμωρο βρίσκεται ο ανθεκτικός μύθος του «δωρεάν γεύματος».
Αυτό κακομεταφρασμένο μου φαίνεται. Δε βλέπω κανένα οξύμωρο. Θέλω ποιοτικές δημόσιες υπηρεσίες για όλους ΚΑΙ ιδιωτικές υπηρεσίες για όσους το επιθυμούν.
Μύθος 3: Το κράτος ως εργοδότης
Ένα σημαντικό μέρος του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα δεν είχε ως σκοπό να παρέχει υπηρεσίες στους πολίτες, αλλά αντίθετα να εξυπηρετεί τους εργαζόμενους σ’ αυτό. Τα εργασιακά ζητήματα θεωρήθηκαν μέρος της προνοιακής πολιτικής και συχνά η ανεργία αντιμετωπιζόταν με την δημιουργία περιττών θέσεων εργασίας στο Δημόσιο. Αυτές οι πρακτικές διαιώνισαν την ψευδή πεποίθηση ότι η αμοιβή πρέπει να αντιστοιχεί στον αριθμό των ωρών εργασίας, αντί στο αποτέλεσμα της εργασίας.
Βλ. το 1. Αν είχε γίνει σωστή διαχείριση και υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις δεν θα γινόταν αυτό.
Μύθος 4: Δίκαιη αμοιβή
Αυτό το πηδάω γιατί είναι τόσο κακογραμμένο που δεν βγάζει νόημα σε κάποια σημεία. Επιπλέον σχετίζεται με όλα τα προηγούμενα και η απάντηση θα πάρει μισή μέρα.
Ομοίως και τα υπόλοιπα.
Γενικά, δεν ξέρω ποιανού ιδέα ήταν αυτό το φιλμάκι. Χαίρομαι που έγινε, γιατί μου έχει σπάσει τα νεύρα το άλλο μονόπλευρο φιλμάκι περί χρέους που το έχουν μάθει απέξω όλα τα αριστερόνια. Αλλά δύο πολωμένα ντοκιμαντέρ δεν μας κάνουν έναν ισορροπημένο διάλογο.
