Πραγματική περίπτωση: τι κάνεις με τον διευθυντή γυμνασίου ο οποίος εν έτει 2014 αρνείται να δώσει απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών σε μαθητή ο οποίος την δικαιούται σύμφωνα με τον νόμο κι έχει κάνει έγκαιρη και νομότυπη αίτηση, φέροντας ως επιχείρημα για την άρνησή του "εγώ τηρώ τον νόμο του Χριστού";
Εγώ αν ήμουν Διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και προϊστάμενός του, θα του έστελνα γραπτή εντολή να συμμορφωθεί με τον νόμο, κι αν αρνιόταν (όπως και αρνήθηκε) θα έκανα πειθαρχικό έλεγχο. Οι εδώ αρμόδιοι δεν έκαναν τίποτα, παρά την εκτεταμένη αλληλογραφία με το Υπουργείο Παιδείας επί του θέματος. Ο μαθητής παρακολούθησε το μάθημα παρά τη θέληση των γονέων του και κατά παράβαση του νόμου, και δεν άνοιξε μύτη.
Σε αντίστοιχη περίπτωση το 2015, δόθηκε γραπτή εντολή συμμόρφωσης και τηρήθηκε.
Στο παράδειγμα του γιατρού, και σε κάθε αντίστοιχο παράδειγμα, είμαι της γνώμης ότι προέχει το δημόσιο καθήκον. Αν κάποιος δημόσιος υπάλληλος έχει κάποιες φιλοσοφικές, θρησκευτικές ή ιδεολογικές αρχές οι οποίες έρχονται σε αντίθεση με το δημόσιο καθήκον που θα κληθεί να υπηρετήσει, θα πρέπει να παραιτηθεί (και αν δεν παραιτηθεί και δρα σύμφωνα με τις αρχές αυτές αγνοώντας το δημόσιο καθήκον του, να τον απολύσουν).
Το θέμα των ιερέων είναι ιδιάζον, βεβαίως, διότι εκ των πραγμάτων υπηρετούν πρωτίστως το δόγμα τους, και μάλλον θεωρείται ότι πράττοντας αυτό εκπληρώνουν το δημόσιο καθήκον τους (με δεδομένο ότι θέλουμε να έχουμε κρατική θρησκεία, βεβαίως).