Εγώ δεν έχω αδέρφια και δεν ξέρω από τέτοια, αλλά τώρα που βλέπω τα παιδιά των άλλων εκτιμώ τα ήρεμα παιδικά μου χρόνια χωρίς υστερίες και καβγάδες από αδέρφια. Το σώου το είδα φέτος στις διακοπές με τις ανιψιές μου. Τους πήγα κάτι δωράκια, αυτό δικό σου κι εκείνο δικό της, αλλά έκανα το λάθος να τις αφήσω να μοιραστούν μόνες τους κάτι μπιχλιμπίδια που είχαμε μαζέψει στο σπίτι της γιαγιάς (προγιαγιάς τους). Κάτι τσιμπιδάκια για τα μαλλιά κλπ, τα πιο πολλά από τη δική μου παιδική ηλικία. Η μεγάλη τα μοίρασε δίκαια, όπου ήταν δύο πήραν από ένα, όπου ήταν από ένα και είχε ήδη η μία παρόμοιο το πήρε η άλλη και ξαφνικά φτάνουμε σε μια βλακεία τσιμπιδοειδές και το παίρνει η μεγάλη και ακολούθησε το σώου:
Το θέλω, όχι το θέλω εγώ, εσύ τα παίρνεις όλα, κλάααααααααααααααααααααμα (από τη μικρή, μελλοντικό Όσκαρ ερμηνείας).
Μετά το κλάμα είχαμε το "δε θέλω τίποτα, να τα πάρει όλα η αδερφή μου, δε με νοιάζει" (πάλι από τη μικρή).
Και μετά είχαμε το "όλα η αδερφή μου τα παίρνει κι εγώ τίποτα" (κλαψ, λυγμ)
Και μετά "σας κλείδωσα όλους έξω" (ήμασταν έξω), στο οποίο της επεσήμανα ότι η μπαλκονόπορτα είναι ανοιχτή και θα μπούμε από εκεί (άμα θες να κάνεις σκανταλιές να μαθαίνεις να ελέγχεις όλες τις εναλλακτικές). Με αποτέλεσμα περισσότερο κλάμα.
Η αλήθεια είναι ότι το μήλο της έριδας ήταν λίγο μεγαλίστικο για τη μικρή και καταλληλότερο για τη μεγάλη, αλλά άντε να το εξηγήσεις αυτό. Από την άλλη είχαμε τη μεγάλη να χτυπιέται ότι όλα τα θέλει η αδερφή της κλπ κλπ.
Εμένα με έπιασε το κεφάλι μου κι άρχισα να σκέφτομαι αυτόν τον άγιο άνθρωπο τον Ηρώδη, που τόσο πολύ τον έχουν κακολογήσει.
Το συζήταγα μετά με μια φίλη που μου είπε ότι το ίδιο οι δυο ανιψιοί της. Η μέθοδος του μικρού είναι κλάμα, μετά δεν θέλει τίποτα, μετά πάει να τους τιμωρήσει όλους, μετά γκρίνια. Και του μεγάλου αδιαφορία, αδιαφορία και μετά παράπονο και κλάμα.