Έχουμε λίγες μέρες για να εξηγήσουμε στους γύρω μας ότι αυτή τη στιγμή το συναίσθημα οδηγεί στην καταστροφή. Άμεσα. Μόνο η ψυχρή λογική θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε πού βρισκόμαστε.
Πρέπει να εξηγήσουμε ο καθένας στους γύρω του ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να εκβιαστεί η Ευρώπη από μια μεθόδευση που θα προσθέσει τις χρυσαβγίτικες ψήφους στις κυβερνητικές ψήφους της νωπής κυβερνητικής εντολής. Έχω ακούσει (και εδώ) με σεβασμό όλα τα επιχειρήματα των ανθρώπων που αηδιάζουν και με τη σκέψη ότι η ψήφος τους θα προσμετρηθεί με τις ψήφους καθαρμάτων.
Δυστυχώς, έτσι λειτουργεί το σύστημα όμως. Σε καμία εκλογική αναμέτρηση δεν είναι γνωστό τι ψηφίζει ο κάθε πολίτης ατομικά. Σε κάθε εκλογή υπάρχουν άλλωστε μετακινήσεις. Τα σύνολα μετράνε. Από τη στιγμή που το ΚΚΕ, έντιμα, αποφάσισε να τυπώσει δικά του (άκυρα) ψηφοδέλτια και να περιχαρακώσει την άποψή του, το αποτέλεσμα της κάλπης θα συγκριθεί και θα αναλυθεί από όλο τον έξω κόσμο με βάση τα αποτελέσματα των 3 vs 3 κομμάτων της πρόσφατης, νωπής εντολής και με βάση το δίλημμα που τέθηκε από τους έξω. Ναι ή όχι στο ευρώ, Ναι ή όχι στην Ευρώπη. Ουδείς θα ασχοληθεί με το ψευδεπίγραφο ερώτημα που είναι τυπωμένο στο χαρτί. Ούτε η ίδια η κυβέρνηση δεν ασχολείται.
Είναι εγκληματικές οι ευθύνες των κυβερνήσεων και των ταγών μας, συνολικά, τα πέντε χρόνια της κρίσης που προστάτεψαν τα πελατάκια τους και ώθησαν μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού στη φτώχια και στην απελπισία. Είναι εγκληματικές οι ευθύνες των «πνευματικών» ελίτ, των ΜΜΕ, των αρμόδιων που δεν εξήγησαν στον ελληνικό λαό τα θέματα στις πραγματικές τους διαστάσεις: μόνο στα καρτούν δημιουργείται κάτι από το τίποτα.
Σήμερα όμως είναι εγκληματική η ευθύνη της κυβέρνησης που χρησιμοποιεί ολόκληρο τον ελληνικό λαό σαν όμηρο σε ένα διχαστικό και νόθο, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το χαρακτηρίσεις, δημοψήφισμα με την ελπίδα να υπερψηφιστεί χάρη στη συναισθηματική πίεση του ελληνικού λαού. Και να το κάνει τι, μετά; Μα να μας περάσει στη δραχμή επειδή οι «κακοί ξένοι» δεν θα μας δίνουν ρευστότητα.
Παρακολουθώντας την κατάσταση και από το εξωτερικό, γνωρίζω ότι η εκλογή του Αλέξη Τσίπρα έγινε δεκτή ευμενώς ακόμη και από τους συντηρητικούς ευρωπαϊκούς κύκλους. Πίστεψαν ότι μια αριστερή κυβέρνηση θα φρόντιζε περισσότερο τον κόσμο που υπέφερε, τον κόσμο που δουλεύει σκληρά και τον άνεργο που ψάχνει για δουλειά. Ανέχτηκαν ακόμη και τον παράταιρο εταίρο που διάλεξε, θεώρησαν και ότι τα πρώτα λάθη τους ήταν θέμα απειρίας ή γραφικότητας. Οι ισχυρότεροι πολιτικοί της Ευρώπης συνάντησαν και συζήτησαν πολλές φορές τον Έλληνα πρωθυπουργό τιμώντας την εντολή του και, στο πρόσωπό του, όλο τον ελληνικό λαό. Πέντε μήνες τώρα δεν είδαν τίποτε από όσα περίμεναν ότι θα έκανε μια αριστερή κυβέρνηση. Μόνο εξυπηρέτηση πελατών και φίλων.
Έτσι, και είναι η αλήθεια και πρέπει να το εξηγήσουμε στους συγγενείς και στους φίλους μας, μετά το τρικ με το καραγκιοζιλίκι της δήθεν προσφυγής σε ψήφο για κάτι ανύπαρκτο, η κυβέρνησή μας δυστυχώς δεν έχει πλέον πρόσωπο διεθνώς. Μας το λένε ξεκάθαρα: «δεν υπάρχει πια εμπιστοσύνη».
Σε όλη την Ελλάδα δεν υπάρχει πια πάνω από ένα δισεκατομμύριο σε χαρτονομίσματα. Οι τράπεζες δεν θα ξανανοίξουν αν δεν υπάρξει πρόγραμμα για να δώσει ο Ντράγκι έκτακτη ρευστότητα (έναντι ποιών εχέγγυων, άραγε, τι έχει μείνει πια από την ελληνική οικονομία), αν δεν κουρευτούν οι καταθέσεις ή αν δεν περάσουμε σε άλλο νόμισμα. Η καταστροφή έρχεται ταχύτατα· κανείς δεν θα έχει δικαίωμα να πει ότι δεν ήξερε.
Έχω γράψει την εκτίμησή μου ότι η κυβέρνηση έχει ήδη τυπώσει δραχμές και ελπίζω να διαψευστώ. Δραχμές χωρίς κανένα κάλυμμα θα είναι σκέτα παλιόχαρτα. Έχοντας αποκλείσει εξαρχής το ενδεχόμενο να είναι εντελώς ηλίθιοι, θεωρώ ότι είναι ο μοναδικός λόγος να αληθεύουν κάποιες δηλώσεις που κάνουν κυβερνητικά και κομματικά στελέχη προωθώντας ταυτόχρονα το Όχι στο δημοψήφισμα.
Επειδή έζησα έφηβος τις φοβερές ημέρες 20-24 Ιουλίου του 74, η αίσθηση της κατάρρευσης της χώρας, του πολιτικού κενού και του συνολικού ντεζαβού είναι ασύλληπτη. Δεν είναι η ώρα για πολιτικές διαφωνίες και αποχρώσεις ανάμεσά μας. Είναι η ώρα για ένα και μοναδικό ερώτημα. Ποιο θα είναι το μέλλον της Ελλάδας. Αν τη γλιτώσουμε, όλα τα υπόλοιπα θα μπορέσουμε να τα βρούμε ξανά. Αν κυλήσουμε στη δραχμή, θα χρειαστούν δεκαετίες να ξαναβρεθούμε ακόμη και στο σήμερα. Στην Αργεντινή έχουν περάσει 15 χρόνια και ακόμη δεν έφτασαν εκεί που ήταν.
Μακάρι οι πληροφορίες που κυκλοφορούν για συζητήσεις της τελευταίας στιγμής να βγουν αληθινές και να μπορέσουμε όλοι μαζί στο Σύνταγμα να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να κοιμηθούμε λίγο πιο ήσυχοι το βράδυ. Ελπίζω, ελπίζω ειλικρινά, ότι η δουλειά του Γιάννη Δραγασάκη (που έχει μείνει στις Βρυξέλλες) θα αποδώσει. Ειλικρινά όμως, μετά από τόση προπαγάνδα και non paper των τελευταίων μηνών ελπίζω μόνο στην ψήφο του ελληνικού λαού την Κυριακή.
Εγώ θα είμαι το βράδυ στο Σύνταγμα (όχι ότι δεν θα το περιμένατε, άλλωστε). Έχω την (παράλογη και αδικαιολόγητη, τη στιγμή αυτή) ελπίδα ότι αν γεμίσει η Αθήνα από ανθρώπους που ανησυχούν για τους γονείς τους και το μέλλον των παιδιών τους, ανθρώπους δεξιούς, κεντρώους, αριστερούς, απολιτικούς ανθρώπους που θέλουν να μείνουν στην Ευρώπη μπορεί να υπάρξουν εξελίξεις μέχρι το βράδυ.
Αν θέλει κάποιος να είναι με την (κατά βάση λεξιλογική) παρέα μου, ας μου στείλει ΡΜ να του πω πού θα έχουμε συγκεντρώσει την ανησυχία μας.
