Γιατί οι Έλληνες είναι αγενείς;

[cougr]

Όταν ανοίγουμε νέο θέμα/ νήμα, επάνω από τον κειμενογράφο (πλαίσιο επεξεργασίας) εμφανίζεται η γραμμή τίτλου (thread title). Ο τίτλος πληκτρολογείται εκεί.

 

[Meggie]

Όταν ανοίγουμε νέο θέμα/ νήμα, επάνω από τον κειμενογράφο (πλαίσιο επεξεργασίας) εμφανίζεται η γραμμή τίτλου (thread title). Ο τίτλος πληκτρολογείται εκεί.

Οκ. Ευχαριστώ πολύ!!

 

[cougr]

Συναφές νήμα:

Η κουλτούρα της αγένειας

Βρήκα ενδιαφέρον αυτό το άρθρο και το αντιγράφω: Η κουλτούρα της αγένειας Πώς φτάσαμε να θεωρείται κανονικότητα η επίδειξη των κακών τρόπων Χαριτίνη Καρακωστάκη Τα Νέα 11/03/2013 Όταν συναντιούνται τυχαία δύο άγνωστοι στον δρόμο, έλεγε ο Έρβιν Γκόφμαν (αμερικανός κοινωνιολόγος των ηθών της...

www.lexilogia.gr

 

[Meggie]

Συναφές νήμα:

Η κουλτούρα της αγένειας

Βρήκα ενδιαφέρον αυτό το άρθρο και το αντιγράφω: Η κουλτούρα της αγένειας Πώς φτάσαμε να θεωρείται κανονικότητα η επίδειξη των κακών τρόπων Χαριτίνη Καρακωστάκη Τα Νέα 11/03/2013 Όταν συναντιούνται τυχαία δύο άγνωστοι στον δρόμο, έλεγε ο Έρβιν Γκόφμαν (αμερικανός κοινωνιολόγος των ηθών της...

www.lexilogia.gr

Την αγένεια την βλέπω κάθε μέρα στην δουλειά, στον δρόμο, στην παραλία. Υπάρχει παντού! Όταν καπνίζεις σε κλειστό χώρο είναι αγένεια, όταν παρκάρεις σε πάρκινγκ αμέα είναι αγένεια, όταν βάζεις το αμάξι πάνω στο πεζοδρόμιο είναι αγενεία,. Όταν μιλάς με ειρωνεία είναι αγένεια. Όταν δεν ζητάς συγνώμη για κάτι που έκανες είναι αγένεια. Στο εξωτερικό υπάρχει το ευχαριστώ κ το παρακαλώ!

 

[SBE]

Aυτό δεν είναι αγένεια μεταξύ δυο ανθρώπων, αλλά αυτό που οι αμερικανοί λένε civic mindedness, την αίσθηση ότι είσαι μέρος του συνόλου και ότι οι πράξεις σου το επηρεάζουν. Στην Ελλάδα υπαρχουν σπίτια που αστράφτουν κι έξω από το κατώφλι υπάρχουν σκουπίδια που κανένας δεν πάει να μαζέψει. Θυμάμαι έναν Ιανουάριο που χιόνιζε, η μητέρα μου θυμήθηκε τα παιδικά της χρόνια και πήγαμε να καθαρίσουεμ το ιχ από το χιόνι (για να μη βουλιάξει) και στη συνέχεια καθαρίσαμε το κατώφλι της πολυκατοικίας και το πεζοδρόμιο "για να μην σκοτωθεί κανένας". Αν όλοι οι γείτονες το έκαναν αυτό αντί να παίρνουν τηλέφωνο τα κανάλια και να ζητάνε να έρθει το εκχιονιστικό στην πόρτα τους ίσως μπορούσε να κυκξλοφορήσει χωρίς να κινδυνεύει κι ο ένας στους δέκα που δεν μπορεί να καθαρίσει το χιόνι.
Ή για να το πάμε σε κάτι πιο δικό μας, αν όλοι καθάριζαν τα χωράφια τους ΚΑΙ αφού ξέρουν ότι ο δήμος δεν θα τα μαζέψει, εβρισκαν μόνοι τους τρόπο να τα ξεφορτωθούν (ένας τρόπος είναι να κάνουν διαμαρτυρίες ώστε να αναγκάσουν το δήμο), θα ήμασταν καλύτερα.
Από κει και πέρα, η ευγένεια πρός τους άλλους κατά τις συναλλαγές μεταξύ μικρού αριθμού ατόμων είναι κάτι που όπως βλέπουμε και στα μοντέρνα μαγαζιά που εκπαιδεύουν το προσωπικό, κάτι που μαθαίνεται (αν και δεν θα έπρεπε η εκμάθηση να είναι απαραίτητη με αυτό τον τρόπο).
Αυτά που σε απασχολούν, απασχολούν και άλλους κι έτσι αναρωτιέται κανείς αφού όλοι ενδιαφέρονται γιατί δεν βλέπουμε διαφορά. Αυτό νομίζω ότι είναι το σημαντικότερο.

Σημ, προσωπικά εμένα στην Ελλάδα με ενοχλεί η κλάψα που βλέπω σε μερίδα της νεολαίας, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με το φοβερό προνόμιο να μπορούν να ταξιδεύουν και να εργάζονται σε 27 χώρες, το οποίο ΔΕΝ είχαν ούτε οι γονείς τους (εκτός αν είναι από τους νεότερους, τους μετά το Μάαστριχτ), και φυσικά ούτε οι παππούδες τους. Αντί να σκεφτόμαστε ότι όλη η Ευρώπη είναι ανοιχτή, ότι περνάς απο τη μια χωρά στην άλλη σα να πηγαίνεις Αθήνα- Πάτρα, χωρίς να χρεια΄ζεσαι διαβατήριο, συνάλλαγμα κλπ, ότι είναι ευκαιρία για νέες εμπειρίες, νέες γνώσεις κλπ, σκεφτόμαστε ότι αναγκαζόμαστε να ξενιτευτούμε στους κακούς ξένους που θα μας πιουν το αίμα, γιατί μας διώχνουν οι δικοί μας κακοί ντόπιοι κλπ κλπ. Και φυσικά ότι θα μας λείπουν τα κεφτεδάκια της μαμάς. Αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση.

 

[Meggie]

Πρόσφατα πήγα Νέα Υόρκη! Και έπαθα πλάκα με την ευγένεια! Παντού με το ευχαριστω κ το παρακαλώ, κ σε όποιο κατάστημα έμπαινα μου έλεγαν καλώς ήρθατε στο κατάστημα μας με ένα διάπλατο φωτεινό χαμόγελο!!! Και ρωτώ γιατί στην Ελλάδα είναι οι περισσότεροι με ειρωνεία κ υφακι?

 

[pontios]

Πάντως, η αγένεια δεν μονοπωλειται απο τους Έλληνες.

Ο πατέρας ενός φίλου, ο Γιάννης, μου διηγήθηκε πρόσφατα αυτή την ιστορία ...

Ήταν στην παρέα μερικών Ελληνοαυστραλών συναδέλφων του (εκείνη την περίοδο ζούσε στην Αυστραλία περίπου 20 χρόνια και εργαζόταν στην Telstra, μια μεγάλη αυστραλιανή εταιρεία τηλεπικοινωνιών, ως τεχνικός) και, καθώς μιλούσε μαζί τους, κουνώντας τα χέρια του, έγινε κάτι ενδιαφέρον.

Ένας Αυστραλός (a pure "Dinky-Di" Aussie) συνάδελφος που στεκόταν κοντά τους τον διέκοψε και σχολίασε, κάπως ειρωνικά: «Γιατί εσείς οι Έλληνες ή οι Ιταλοί πάντα κουνάτε τα χέρια σας όταν μιλάτε; Είναι ξεκαρδιστικό!». Ο Γιάννης, με τα σπαστά του αγγλικά, απάντησε: «Θα σου εξηγήσω γιατί, μία φορά θα στο πω ... Εμείς βλέπεις είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι και γιορτάζουμε την ελευθερία μας κουνώντας τα χέρια μας (κουνώντας τα, ταυτοχρόνως) ... ενώ εσείς, όταν ήρθατε στην Αυστραλία, ήρθατε δεμένοι χειροπόδαρα».

 

[Meggie]

Πάντως, η αγένεια δεν μονοπωλειται απο τους Έλληνες.

Ο πατέρας ενός φίλου, ο Γιάννης, μου διηγήθηκε πρόσφατα αυτή την ιστορία ...

Ήταν στην παρέα μερικών Ελληνοαυστραλών συναδέλφων του (εκείνη την περίοδο ζούσε στην Αυστραλία περίπου 20 χρόνια και εργαζόταν στην Telstra, μια μεγάλη αυστραλιανή εταιρεία τηλεπικοινωνιών, ως τεχνικός) και, καθώς μιλούσε μαζί τους, κουνώντας τα χέρια του, έγινε κάτι ενδιαφέρον.

Ένας Αυστραλός (a pure "Dinky-Di" Aussie) συνάδελφος που στεκόταν κοντά τους τον διέκοψε και σχολίασε, κάπως ειρωνικά: «Γιατί εσείς οι Έλληνες ή οι Ιταλοί πάντα κουνάτε τα χέρια σας όταν μιλάτε; Είναι ξεκαρδιστικό!». Ο Γιάννης, με τα σπαστά του αγγλικά, απάντησε: «Θα σου εξηγήσω γιατί, μία φορά θα στο πω ... Εμείς βλέπεις είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι και γιορτάζουμε την ελευθερία μας κουνώντας τα χέρια μας (κουνώντας τα, ταυτοχρόνως) ... ενώ εσείς, όταν ήρθατε στην Αυστραλία, ήρθατε δεμένοι χειροπόδαρα».

Καλημέρα σας! Παντού υπάρχει αγένεια! Απλά στην Ελλάδα είναι πλειοψηφία αυτή είναι η διαφορά. Στους 1000 οι 990 είναι αγενείς, ενώ στο εξωτερικό στους 1000 είναι οι 10 αγενείς! Αυτή είναι η διαφορά μας!

 

[m_a_a_]

Ένα σχετικό observation από μένα, που λίγο-πολύ προέκυψε χωρίς να το επιδιώξω, λόγω μιας «εργασιακής στροφής» που έκανα πρόσφατα:
Πριν από ενάμιση χρόνο, που λέτε, (μετά από μια γερή σφαλιάρα που έφαγα από μεταφραστικό πρακτορείο –με έδρα by the way τη Νέα Υόρκη– και υπό την επελαύνουσα απειλή της τεχνητής νοημοσύνης, που το 2023 έφτασε για πρώτη φορά να 'χει υπολογίσιμο αντίκτυπο στο δυνητικό μου εισόδημα), πήρα την απόφαση πως θα 'χω τις μεταφράσεις για συμπληρωματικό έσοδο, κι έπιασα υπαλληλική δουλειά, remote από το σπίτι, στη σουηδόφωνη εξυπηρέτηση πελατών συγκεκριμένης πολυεθνικής. Μιλάω, δηλαδή, οχτώ ώρες την ημέρα, με κάτοικους Σουηδίας – για την ακρίβεια στη λεγόμενη after sales εξυπηρέτηση, που αφορά, για να καταλάβετε, οτιδήποτε μπορεί να μεσολαβήσει από τη στιγμή της υποβολής μιας παραγγελίας μέχρι και τη λήξη της προθεσμίας υπαναχώρησης του πελάτη...

Να πω κάπου εδώ, έτσι προκαταβολικά, να 'χετε ένα κάπως πληρέστερο premise, ότι εγώ είμαι άνθρωπος με ήρεμη διαγωγή, να το πω έτσι: ποτέ μου δεν έχω πιαστεί στα χέρια με κανέναν (με εξαίρεση ένα κεφαλοκλείδωμα σ' έναν συμμαθητή μου στο γυμνάσιο αν θυμάμαι καλά ), κι ούτε τις φωνές θα βάλω σε περαστικούς, όσο κι αν προκαλούν με τη συμπεριφορά τους ή και την αγένειά τους. Για να το πω με δυο λόγια (κι η μισή ντροπή δική μου, που είπα κι αλλού), είμαι άνθρωπος που... μπορεί να με βρίζουν κι εγώ να κοιτάω τον ορίζοντα. Το λέω αυτό για να καταλάβετε ότι στον ενάμιση χρόνο που κάνω αυτήν τη δουλειά, σε καμία περίπτωση δεν έχω σηκώσει τη φωνή μου σε πελάτη, ούτε έχω πει ποτέ σε κανέναν τίποτα απρεπές. Το μόνο που κάνω κι ενίοτε δεν τους αρέσει είναι που φροντίζω να θέτω ρεαλιστικές προσδοκίες. Αν, για παράδειγμα, ο πελάτης έχει ένα αίτημα και ζητά να ικανοποιηθεί ατάκα κι επιτόπου, ενώ εγώ ξέρω ότι με βάση τις προβλεπόμενες διαδικασίες θα χρειαστούν από μία έως δύο εργάσιμες, φροντίζω να τους το ξεκαθαρίσω για να υπάρχει διαφάνεια που λένε...

Και πάμε τώρα στο ζουμί.

Είναι ενδιαφέρουσα συνθήκη η τηλεφωνική εξυπηρέτηση για να παρατηρείς κοινωνικές συμπεριφορές: είναι μια συνομιλία μεταξύ δυο αγνώστων, εκ των οποίων ο ένας έχει πληρώσει ένα αντίτιμο για κάποιου είδους προϊόν ή υπηρεσία, κι ο άλλος αμοίβεται για να φροντίζει η παροχή του αποκτώμενου αγαθού να 'ναι όσο το δυνατόν πιο απρόσκοπτη. Δε λέω «να εγγυηθεί», γιατί οι εγγυήσεις είναι ουτοπία. Η παγκοσμιοποίηση, βλέπετε, εκτός από τυχόν ιδεολογικά, έχει και λειτουργικά κουσούρια: κάτοικος χώρας Α', χρησιμοποιεί πιστωτική κάρτα, ενίοτε εκδοθείσα σε χώρα Β', για να καταβάλει πληρωμή σε εταιρικό λογαριασμό σε χώρα Γ', εταιρίας με έδρα σε χώρα Δ', κι αν η αγορά αφορά υλικά αγαθά, έχουμε και την αποστολή τους από αποθήκη σε μία εκ των χωρών Ε', ΣΤ' και Ζ' (την οποία αναλαμβάνουν, εννοείται, άλλες εταιρίες, μεταφορικές, εξίσου »διάσπαρτες»). Κι αν κάτι κάπου καθυστερήσει, ο αγοραστής παίρνει τηλέφωνο από τη χώρα Α' σε υπάλληλο εξυπηρέτησης πελατών σε χώρα Η' (βλ. Hellas), και μιλάει λες και πλήρωσε τον Βασίλη εδώ απέναντι να του κρατήσει αβγά απ' τα καλά τα χωριάτικα που φέρνει, και μετά πέρασε το μεσημέρι να τα πάρει και του 'πε ο Βασίλης ότι τα 'δωσε αλλού...

Πέρα από την πλάκα, το τι έχω ακούσει κατά καιρούς είναι ξεφτίλα σκέτη... Τι ότι μάλλον είμαι βλάκας, τι ότι μήπως είμαι ρομπότ, τι σε τρίτο πρόσωπο, με τον πελάτη να 'χει αφήσει κατά λάθος ανοιχτό το τηλέφωνο, κι ενώ τον έχω εξυπηρετήσει επιτυχώς, να λέει στη συνοδό του ότι, «το έλυσε [σ.σ. το πρόβλημα με την πληρωμή], ο καργιόλης»... Αμερικανός που έπρεπε να συνδεθεί με άλλο τμήμα, κι ενώ έχω κάνει επανειλημμένες, πλην όμως ανεπιτυχείς, απόπειρες να τους καλέσω, κι ως εναλλακτική λύση του 'χω δώσει και τηλέφωνο για να τους καλέσει απευθείας και email σε περίπτωση που προτιμά να επικοινωνήσει μαζί τους γραπτά, όταν με τα πολλά του λέω κάτι σε στιλ I hope you understand I'm doing everything within my power to assist you, μου απαντά What I understand is you're in a shitty position... Ενδεικτικά αυτά.

Οπότε όχι, η δική μου εμπειρία δεν λέει σε καμία περίπτωση ότι «στο εξωτερικό στους 1000 είναι οι 10 αγενείς».

Το πιο ενδιαφέρον, βέβαια, δεν βρίσκεται τόσο σ' όλα αυτά τα διαδικαστικά που περιέγραψα πιο πάνω, όσο στη συνθήκη της... οπτικής ανωνυμίας. Κυριολεκτική δεν είναι, γιατί έχω μπροστά μου τα στοιχεία τους (για την επεξεργασία των οποίων φροντίζω φυσικά να λάβω τη συγκατάθεσή τους), αλλά κάπως το γεγονός ότι μένουν αθέατοι σαν να τους «μισοαπελευθερώνει» από τους κώδικες κόσμιας διαγωγής που διέπουν την υπόλοιπη ζωή τους.

Δεν ξέρω... Πείτε ότι κάνω τον συνήγορο του διαβόλου (αν κι εγώ θα προτιμούσα να πείτε ότι συνεισφέρω λίγη τροφή για σκέψη), πάντως αυτό το «face value» της ευγένειας εμένα δε με πολυσυγκινεί. Αλλού είναι η πραγματική της αξία... Αλλά τα 'χω ξαναγράψει πιο πάνω εδώ στο ίδιο νήμα – δε θέλω να επαναλαμβάνομαι...

 

[Meggie]

Ένα σχετικό observation από μένα, που λίγο-πολύ προέκυψε χωρίς να το επιδιώξω, λόγω μιας «εργασιακής στροφής» που έκανα πρόσφατα:
Πριν από ενάμιση χρόνο, που λέτε, (μετά από μια γερή σφαλιάρα που έφαγα από μεταφραστικό πρακτορείο –με έδρα by the way τη Νέα Υόρκη– και υπό την επελαύνουσα απειλή της τεχνητής νοημοσύνης, που το 2023 έφτασε για πρώτη φορά να 'χει υπολογίσιμο αντίκτυπο στο δυνητικό μου εισόδημα), πήρα την απόφαση πως θα 'χω τις μεταφράσεις για συμπληρωματικό έσοδο, κι έπιασα υπαλληλική δουλειά, remote από το σπίτι, στη σουηδόφωνη εξυπηρέτηση πελατών συγκεκριμένης πολυεθνικής. Μιλάω, δηλαδή, οχτώ ώρες την ημέρα, με κάτοικους Σουηδίας – για την ακρίβεια στη λεγόμενη after sales εξυπηρέτηση, που αφορά, για να καταλάβετε, οτιδήποτε μπορεί να μεσολαβήσει από τη στιγμή της υποβολής μιας παραγγελίας μέχρι και τη λήξη της προθεσμίας υπαναχώρησης του πελάτη...

Να πω κάπου εδώ, έτσι προκαταβολικά, να 'χετε ένα κάπως πληρέστερο premise, ότι εγώ είμαι άνθρωπος με ήρεμη διαγωγή, να το πω έτσι: ποτέ μου δεν έχω πιαστεί στα χέρια με κανέναν (με εξαίρεση ένα κεφαλοκλείδωμα σ' έναν συμμαθητή μου στο γυμνάσιο αν θυμάμαι καλά ), κι ούτε τις φωνές θα βάλω σε περαστικούς, όσο κι αν προκαλούν με τη συμπεριφορά τους ή και την αγένειά τους. Για να το πω με δυο λόγια (κι η μισή ντροπή δική μου, που είπα κι αλλού), είμαι άνθρωπος που... μπορεί να με βρίζουν κι εγώ να κοιτάω τον ορίζοντα. Το λέω αυτό για να καταλάβετε ότι στον ενάμιση χρόνο που κάνω αυτήν τη δουλειά, σε καμία περίπτωση δεν έχω σηκώσει τη φωνή μου σε πελάτη, ούτε έχω πει ποτέ σε κανέναν τίποτα απρεπές. Το μόνο που κάνω κι ενίοτε δεν τους αρέσει είναι που φροντίζω να θέτω ρεαλιστικές προσδοκίες. Αν, για παράδειγμα, ο πελάτης έχει ένα αίτημα και ζητά να ικανοποιηθεί ατάκα κι επιτόπου, ενώ εγώ ξέρω ότι με βάση τις προβλεπόμενες διαδικασίες θα χρειαστούν από μία έως δύο εργάσιμες, φροντίζω να τους το ξεκαθαρίσω για να υπάρχει διαφάνεια που λένε...

Και πάμε τώρα στο ζουμί.

Είναι ενδιαφέρουσα συνθήκη η τηλεφωνική εξυπηρέτηση για να παρατηρείς κοινωνικές συμπεριφορές: είναι μια συνομιλία μεταξύ δυο αγνώστων, εκ των οποίων ο ένας έχει πληρώσει ένα αντίτιμο για κάποιου είδους προϊόν ή υπηρεσία, κι ο άλλος αμοίβεται για να φροντίζει η παροχή του αποκτώμενου αγαθού να 'ναι όσο το δυνατόν πιο απρόσκοπτη. Δε λέω «να εγγυηθεί», γιατί οι εγγυήσεις είναι ουτοπία. Η παγκοσμιοποίηση, βλέπετε, εκτός από τυχόν ιδεολογικά, έχει και λειτουργικά κουσούρια: κάτοικος χώρας Α', χρησιμοποιεί πιστωτική κάρτα, ενίοτε εκδοθείσα σε χώρα Β', για να καταβάλει πληρωμή σε εταιρικό λογαριασμό σε χώρα Γ', εταιρίας με έδρα σε χώρα Δ', κι αν η αγορά αφορά υλικά αγαθά, έχουμε και την αποστολή τους από αποθήκη σε μία εκ των χωρών Ε', ΣΤ' και Ζ' (την οποία αναλαμβάνουν, εννοείται, άλλες εταιρίες, μεταφορικές, εξίσου »διάσπαρτες»). Κι αν κάτι κάπου καθυστερήσει, ο αγοραστής παίρνει τηλέφωνο από τη χώρα Α' σε υπάλληλο εξυπηρέτησης πελατών σε χώρα Η' (βλ. Hellas), και μιλάει λες και πλήρωσε τον Βασίλη εδώ απέναντι να του κρατήσει αβγά απ' τα καλά τα χωριάτικα που φέρνει, και μετά πέρασε το μεσημέρι να τα πάρει και του 'πε ο Βασίλης ότι τα 'δωσε αλλού...

Πέρα από την πλάκα, το τι έχω ακούσει κατά καιρούς είναι ξεφτίλα σκέτη... Τι ότι μάλλον είμαι βλάκας, τι ότι μήπως είμαι ρομπότ, τι σε τρίτο πρόσωπο, με τον πελάτη να 'χει αφήσει κατά λάθος ανοιχτό το τηλέφωνο, κι ενώ τον έχω εξυπηρετήσει επιτυχώς, να λέει στη συνοδό του ότι, «το έλυσε [σ.σ. το πρόβλημα με την πληρωμή], ο καργιόλης»... Αμερικανός που έπρεπε να συνδεθεί με άλλο τμήμα, κι ενώ έχω κάνει επανειλημμένες, πλην όμως ανεπιτυχείς, απόπειρες να τους καλέσω, κι ως εναλλακτική λύση του 'χω δώσει και τηλέφωνο για να τους καλέσει απευθείας και email σε περίπτωση που προτιμά να επικοινωνήσει μαζί τους γραπτά, όταν με τα πολλά του λέω κάτι σε στιλ I hope you understand I'm doing everything within my power to assist you, μου απαντά What I understand is you're in a shitty position... Ενδεικτικά αυτά.

Οπότε όχι, η δική μου εμπειρία δεν λέει σε καμία περίπτωση ότι «στο εξωτερικό στους 1000 είναι οι 10 αγενείς».

Το πιο ενδιαφέρον, βέβαια, δεν βρίσκεται τόσο σ' όλα αυτά τα διαδικαστικά που περιέγραψα πιο πάνω, όσο στη συνθήκη της... οπτικής ανωνυμίας. Κυριολεκτική δεν είναι, γιατί έχω μπροστά μου τα στοιχεία τους (για την επεξεργασία των οποίων φροντίζω φυσικά να λάβω τη συγκατάθεσή τους), αλλά κάπως το γεγονός ότι μένουν αθέατοι σαν να τους «μισοαπελευθερώνει» από τους κώδικες κόσμιας διαγωγής που διέπουν την υπόλοιπη ζωή τους.

Δεν ξέρω... Πείτε ότι κάνω τον συνήγορο του διαβόλου (αν κι εγώ θα προτιμούσα να πείτε ότι συνεισφέρω λίγη τροφή για σκέψη), πάντως αυτό το «face value» της ευγένειας εμένα δε με πολυσυγκινεί. Αλλού είναι η πραγματική της αξία... Αλλά τα 'χω ξαναγράψει πιο πάνω εδώ στο ίδιο νήμα – δε θέλω να επαναλαμβάνομαι...

Καλησπέρα σας . Δεν αντιλέγω σε ότι λέτε. Εσείς πέσατε στην περίπτωση κ μιλήσατε για εξαιρέσεις. Στην καθημερινότητα είναι που η αγενεία κάνει μπαμ. Όταν παρκάρεις όπου θέλεις ,καπνίζεις όπου θέλεις πατάς τον κόσμο στα μέσα κ δεν ζητάς συγγνώμη όταν σε σπρώχνουν για να μπεις στα μέσα ενώ προταιρεοτητα έχουν αυτοί που κατεβαίνουν Όταν ζητάς πληροφορίες είτε τηλεφωνικώς είτε τετ α τετ ,κ σου μιλούν απότομα κ μες την ειρωνεία ,Ε τότε όλα αυτά είναι αγένεια!

 

[cougr]

Είναι τα εθνικά στερεότυπα που βλέπουμε να αξιοποιούνται από τα ανέκδοτα, π.χ. για έναν Γάλλο, έναν Σκοτσέζο, έναν Γερμανό και έναν Έλληνα,...

Ένας Γάλλος, ένας Σκοτσέζος, ένας Γερμανός, ένας Έλληνας...κι ένας Τούρκος (for good measure) πηγαίνουν σε ένα μπαρ. Πετιέται ο μπάρμαν και τους λέει: «καλά ρε σεις, πλάκα μου κάνετε;»

 

[Meggie]

Ένας Γάλλος, ένας Σκοτσέζος, ένας Γερμανός, ένας Έλληνας...κι ένας Τούρκος (for good measure) πηγαίνουν σε ένα μπαρ. Πετιέται ο μπάρμαν και τους λέει: «καλά ρε σεις, πλάκα μου κάνετε;»

 

[SBE]

Νομίζω το έχω πει και πιο πάνω (δεν έχω χρόνο να διαβάσω ξανά όλα όσα έχω γράψει). Η αγένεια υπάρχει παντού, ειδικά στην απρόσωπη επικοινωνία. Αν και αναρωτιέμαι αν από την προφορά σου καταλαβαίνουν αν είσαι ή όχι ντόπιος κι αυτό επηρεάζει τη συμπεριφορά τους.
Στην Ελλάδα αυτό που με ενοχλεί υπερβολικά σε κάθε ταξίδι είναι το ότι
α. ακούω ψέμματα που υποτιμούν τη νοημοσύνη μου για κάμποσα θέματα κοινής λογικής (κουτοπονηριά δηλαδή), και άντε, αν προέρχεται από πολιτικούς λες τόσο ηλίθιους θεωρούν τους οπαδούς τους, τέτοια τους λένε, αλλά δυστυχώς τα ακούς κι από μη πολιτικούς που έχουν μεγάλο θράσος. Το άστειο είναι ότι δούλευα σε μια συνεργασία με Αίγυπτο κι είδα τους Αιγύπτιους συναδέλφους να κάνουν ακριβώς τις ίδιες κουτοπονηριές για να μας φορτώσουν δουλειά, το αναγνώρισα και τους απάντησα ανάλογα, που στην Ελλάδα δεν θα το καταλάβαινα τόσο εύκολα (ενώ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν πελαγώσει απο την ξαφνική επίθεση με παράπονα δεν κάνατε αυτό, δεν κάνατε εκείνο κλπ)
β. ότι ακούω μόνιμη κλάψα, είδικά από νεολαία που έχει βρει τη δικαιολογία ότι αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν μέσα στην οικονομική κρίση και την ανέχεια. Και φυσικά ως κάτοικος εξωτερικού ακούω συχνά ότι αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν για σπουδές στο εξωτερικό ή για δουλειά, και θυμάμαι με πόση αισιοδοξία είχαμε αντιμετωπίσει τη δυνατότητα ελεύθερης μετακίνησης στην Ευρώπη μετά το 1992, πόσο μου φαινόταν η ιδέα να πάω να εγκατασταθώ σε οποιαδήποτε χώρα της ΕΕ, χωρίς περιορισμούς, μεγάλη ευκαιρία. Υπάρχει φυσικά και η συνέχεια αυτού, που μου το βγάζει κάθε τόσο το ΦΒ με φιλμάκια νεαρών Ελλήνων που πήγαν σε ξένη χώρα και είδαν το φως το αληθινό, ενώ στην Ελλάδα όλα είναι μαύρα (συχνά συγκρίνοντας ανόμια).
γ. το ότι στην Ελλάδα το σπιτι μέσα αστράφτει κι έχει τα πιο ακριβά αντικείμενα κι έξω από την πόρτα δεν μπαινουν στον κόπο να κάνουν στην άκρη τα σκουπίδια για να περάσουν.
δ. Αυτό που είδα πριν λίγο καιρό στο λεωφορείο το Λονδίνο: γυναικεία φωνή πίσω μου: Χρήστο, κατεβαίνουμε στην επόμενη. Ο Χρήστος κατέβηκε από τον πάνω όροφο του λεωφορείου, όπου καθόταν, στην επόμενη, και περίμενε στο πεζοδόμιο, τον έβλεπα από το παράθυρο. Κατέβηκε μαζί κι άλλη μια ελληνίδα συνομίληκή τους. Ομως το λεωφορείο αργούσε να φύγει γιατί η σύζυγος του Χρήστου είχε κολλήσει με το καρότσι με το μωρό. Ο Α-χρηστος δεν άπλωσε το χέρι του να βοηθήσει, γιατί προφανώς το έργο του ολοκληρώθηκε με τη δωρεά σπέρματος. Και προφανώς δεν είναι όλες οι σύζυγοι σα μία γνωστή μου που σε παρόμοια φάση τον έλουσε τον συζυγο με κοσμητικά επίθετα. Η δε οικογενειακή φίλη απλώς περαστική ήταν. Η γυναικα με το καρότσι απλώς φώναζε του οδηγού ουάν μίνιτ, ουάν μίνιτ όταν πήγε να κλεισει τις πόρτες. Άρτι αφιχθέντες στην Εσπερία, αλλά ακόμα με τα χούγια της Ελλάδας.
Αυτά είναι κάποια από τα παραδείγματα που τα θεωρώ μεγαλύτερη αγένεια απο το να καπνίζει κάποιος και να έρχεται ο καπνός του προς το μέρος μου.

 

[Meggie]

Νομίζω το έχω πει και πιο πάνω (δεν έχω χρόνο να διαβάσω ξανά όλα όσα έχω γράψει). Η αγένεια υπάρχει παντού, ειδικά στην απρόσωπη επικοινωνία. Αν και αναρωτιέμαι αν από την προφορά σου καταλαβαίνουν αν είσαι ή όχι ντόπιος κι αυτό επηρεάζει τη συμπεριφορά τους.
Στην Ελλάδα αυτό που με ενοχλεί υπερβολικά σε κάθε ταξίδι είναι το ότι
α. ακούω ψέμματα που υποτιμούν τη νοημοσύνη μου για κάμποσα θέματα κοινής λογικής (κουτοπονηριά δηλαδή), και άντε, αν προέρχεται από πολιτικούς λες τόσο ηλίθιους θεωρούν τους οπαδούς τους, τέτοια τους λένε, αλλά δυστυχώς τα ακούς κι από μη πολιτικούς που έχουν μεγάλο θράσος. Το άστειο είναι ότι δούλευα σε μια συνεργασία με Αίγυπτο κι είδα τους Αιγύπτιους συναδέλφους να κάνουν ακριβώς τις ίδιες κουτοπονηριές για να μας φορτώσουν δουλειά, το αναγνώρισα και τους απάντησα ανάλογα, που στην Ελλάδα δεν θα το καταλάβαινα τόσο εύκολα (ενώ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν πελαγώσει απο την ξαφνική επίθεση με παράπονα δεν κάνατε αυτό, δεν κάνατε εκείνο κλπ)
β. ότι ακούω μόνιμη κλάψα, είδικά από νεολαία που έχει βρει τη δικαιολογία ότι αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν μέσα στην οικονομική κρίση και την ανέχεια. Και φυσικά ως κάτοικος εξωτερικού ακούω συχνά ότι αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν για σπουδές στο εξωτερικό ή για δουλειά, και θυμάμαι με πόση αισιοδοξία είχαμε αντιμετωπίσει τη δυνατότητα ελεύθερης μετακίνησης στην Ευρώπη μετά το 1992, πόσο μου φαινόταν η ιδέα να πάω να εγκατασταθώ σε οποιαδήποτε χώρα της ΕΕ, χωρίς περιορισμούς, μεγάλη ευκαιρία. Υπάρχει φυσικά και η συνέχεια αυτού, που μου το βγάζει κάθε τόσο το ΦΒ με φιλμάκια νεαρών Ελλήνων που πήγαν σε ξένη χώρα και είδαν το φως το αληθινό, ενώ στην Ελλάδα όλα είναι μαύρα (συχνά συγκρίνοντας ανόμια).
γ. το ότι στην Ελλάδα το σπιτι μέσα αστράφτει κι έχει τα πιο ακριβά αντικείμενα κι έξω από την πόρτα δεν μπαινουν στον κόπο να κάνουν στην άκρη τα σκουπίδια για να περάσουν.
δ. Αυτό που είδα πριν λίγο καιρό στο λεωφορείο το Λονδίνο: γυναικεία φωνή πίσω μου: Χρήστο, κατεβαίνουμε στην επόμενη. Ο Χρήστος κατέβηκε από τον πάνω όροφο του λεωφορείου, όπου καθόταν, στην επόμενη, και περίμενε στο πεζοδόμιο, τον έβλεπα από το παράθυρο. Κατέβηκε μαζί κι άλλη μια ελληνίδα συνομίληκή τους. Ομως το λεωφορείο αργούσε να φύγει γιατί η σύζυγος του Χρήστου είχε κολλήσει με το καρότσι με το μωρό. Ο Α-χρηστος δεν άπλωσε το χέρι του να βοηθήσει, γιατί προφανώς το έργο του ολοκληρώθηκε με τη δωρεά σπέρματος. Και προφανώς δεν είναι όλες οι σύζυγοι σα μία γνωστή μου που σε παρόμοια φάση τον έλουσε τον συζυγο με κοσμητικά επίθετα. Η δε οικογενειακή φίλη απλώς περαστική ήταν. Η γυναικα με το καρότσι απλώς φώναζε του οδηγού ουάν μίνιτ, ουάν μίνιτ όταν πήγε να κλεισει τις πόρτες. Άρτι αφιχθέντες στην Εσπερία, αλλά ακόμα με τα χούγια της Ελλάδας.
Αυτά είναι κάποια από τα παραδείγματα που τα θεωρώ μεγαλύτερη αγένεια απο το να καπνίζει κάποιος και να έρχεται ο καπνός του προς το μέρος μου.

Καλησπέρα σας κ χρόνια πολλά! Με καλύψετε απόλυτα!