[venting] Ορμώμενη από διάφορες πολιτικές ανακοινώσεις που διάβασα για το έργο, καθώς και από τα αρνητικά σχόλια που διαβάζω στον τύπο, παρατηρώ ένα σταθερό pattern: απαισιοδοξία.
Θυμήθηκα λοιπόν τι γραφόταν όταν ήταν να γίνει το μετρό στην Αθήνα (παράπονα και γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια: θα καταρρέουν οι σήραγγες, δεν θα είναι ασφαλές ως μέσο, θα υποβαθμιστούν οι περιοχές από όπου θα περάσει), οι πεζοδρομήσεις στο κέντρο και η ενοποίηση αρχαιολογικών χώρων (παράπονα και γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια: θα γίνει χάλια, από πού θα περνούν τα αυτοκίνητα, θα αυξηθεί η κίνηση), το τραμ (παράπονα και γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια: θα κλείσουν οι δρόμοι, θα αυξηθεί η κυκλοφορία, δεν θα δουλεύουν τα μαγαζιά).
Με τη σειρά: απεργεί το μετρό και η Αθήνα είναι αβίωτη, καθώς το έργο ήταν νευραλγικής σημασίας, οι περιοχές από όπου περνάει αναβαθμίστηκαν ξαφνικά (η Δάφνη, ας πούμε), οι πεζόδρομοι στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και στους γύρω δρόμους έχουν δημιουργήσει -επιτέλους!- χώρο για τους πεζούς, τουρίστες και μη, το τραμ σε ορισμένες περιοχές έχει ως αποτέλεσμα να κατεβαίνουν μιλιούνια ανθρώποι και να τονώνουν τις τοπικές αγορές, όπως π.χ. στη Νέα Σμύρνη, και τα λοιπά.
Το ξέρω ότι αυτά τα έργα, όπως και άλλα αντίστοιχα, έχουν και αρνητικές πτυχές, και μειονεκτήματα, αλλά έχω την αίσθηση ότι συνολικά το αποτέλεσμά τους ήταν θετικό για την Αθήνα και ελπίζω το ίδιο να συμβεί και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Και γενικώς με θλίβει κάπως ο διάχυτος αρνητισμός που επικρατεί στον τύπο και στο ίντερνετ για οτιδήποτε μα οτιδήποτε γίνεται. Είναι κάπως σαν την είδηση που διάβασα πρόσφατα, ότι άρχισε επιτέλους να τοποθετεί ο Δήμος Αθηναίων στην Αθήνα θέσεις παρκαρίσματος για ποδήλατα, και οι αντιδράσεις ήταν από «ναι, αλλά έξω από τη δουλειά μου δεν έβαλε» έως «και τι τα έβαλε, αφού θα παρκάρουν μηχανάκια». Γιατί να ζούμε, αφού θα πεθάνουμε. [/venting]
Θυμήθηκα λοιπόν τι γραφόταν όταν ήταν να γίνει το μετρό στην Αθήνα (παράπονα και γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια: θα καταρρέουν οι σήραγγες, δεν θα είναι ασφαλές ως μέσο, θα υποβαθμιστούν οι περιοχές από όπου θα περάσει), οι πεζοδρομήσεις στο κέντρο και η ενοποίηση αρχαιολογικών χώρων (παράπονα και γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια: θα γίνει χάλια, από πού θα περνούν τα αυτοκίνητα, θα αυξηθεί η κίνηση), το τραμ (παράπονα και γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια: θα κλείσουν οι δρόμοι, θα αυξηθεί η κυκλοφορία, δεν θα δουλεύουν τα μαγαζιά).
Με τη σειρά: απεργεί το μετρό και η Αθήνα είναι αβίωτη, καθώς το έργο ήταν νευραλγικής σημασίας, οι περιοχές από όπου περνάει αναβαθμίστηκαν ξαφνικά (η Δάφνη, ας πούμε), οι πεζόδρομοι στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και στους γύρω δρόμους έχουν δημιουργήσει -επιτέλους!- χώρο για τους πεζούς, τουρίστες και μη, το τραμ σε ορισμένες περιοχές έχει ως αποτέλεσμα να κατεβαίνουν μιλιούνια ανθρώποι και να τονώνουν τις τοπικές αγορές, όπως π.χ. στη Νέα Σμύρνη, και τα λοιπά.
Το ξέρω ότι αυτά τα έργα, όπως και άλλα αντίστοιχα, έχουν και αρνητικές πτυχές, και μειονεκτήματα, αλλά έχω την αίσθηση ότι συνολικά το αποτέλεσμά τους ήταν θετικό για την Αθήνα και ελπίζω το ίδιο να συμβεί και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Και γενικώς με θλίβει κάπως ο διάχυτος αρνητισμός που επικρατεί στον τύπο και στο ίντερνετ για οτιδήποτε μα οτιδήποτε γίνεται. Είναι κάπως σαν την είδηση που διάβασα πρόσφατα, ότι άρχισε επιτέλους να τοποθετεί ο Δήμος Αθηναίων στην Αθήνα θέσεις παρκαρίσματος για ποδήλατα, και οι αντιδράσεις ήταν από «ναι, αλλά έξω από τη δουλειά μου δεν έβαλε» έως «και τι τα έβαλε, αφού θα παρκάρουν μηχανάκια». Γιατί να ζούμε, αφού θα πεθάνουμε. [/venting]
