Τώρα που συνεχίζουμε την κουβέντα; Εδώ ή εκεί; Πάντως εμένα με παιδεύει συχνά το γεγονός ότι θέλουμε ντε και σώνει να βάζουμε άρθρο και να επιλέγουμε γένος στα ονόματα, ενώ στο πρωτότυπο πολλές φορές μπορεί να μην είναι διαφανές. Αναγκάζεσαι π.χ. να κάνεις μια κουτουρού επιλογή για το γένος ανθρώπου ή ζώου και στην επόμενη σεζόν του σίριαλ εμφανίζεται ξανά το όνομα και διαπιστώνεις ότι ήταν το αντίθετο γένος. Μια φορά έστειλα μέιλ και ρώτησα το φύλο ενός σκύλου. Όταν παίρνω τέτοιες αποφάσεις για ονόματα, π.χ. κάποιο τοπωνύμιο, κρατώ σημείωση για να το ξαναβάλω ίδιο, τουλάχιστον να μην έχω ασυνέπεια στα δικά μου γραφτά.
Και άλλα που θα έπρεπε να είναι λυμένα αλλά δεν είναι προφανή, ας πούμε ο Αρχέλων που τον έχω δει και το Άρχελον. Να τώρα παιδεύομαι με το Προκάμβριο (ουδέτερο; μα γιατί; ) ή τον Προκάμβριο (χρόνο) ή την Προκάμβριο (εποχή ή περίοδο ή δεν ξέρω κι εγώ τι). Τι ωραία που την έχουν οι Άγγλοι, όλα τα άψυχα ουδέτερα και καθαρίζουν.
Ένα άλλο καλό-κακό είναι η υποχρέωση να βάζουμε τόνους. Μου αρέσουν οι τόνοι, γιατί διευκολύνουν την ανάγνωση. Ένα χαρακτηριστικό της ελληνικής γλώσσας που μου αρέσει είναι ότι γράφεται με τρόπο αρκετά σαφή και μονοσήμαντο: αν ξέρεις τους κανόνες ανάγνωσης, διαβάζεις πάντα σωστά. Και οι τόνοι βοηθούν σ' αυτό. Όταν όμως έχω μια ξένη λέξη και πρέπει να την τονίσω κάπου, πολύ συχνά παιδεύομαι, όχι μόνο επειδή δεν ξέρω και πρέπει να το ψάξω και δεν είναι πάντα εύκολο να το βρω, αλλά κι επειδή πολλές φορές δεν είναι σαφής ο τονισμός στην ξένη γλώσσα.
