@ panadeli:
Μήπως από την οσονούπω θεσμοθέτηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων; Ή μήπως πιστεύεις ότι η ύπαρξη των ιδιωτικών θα οδηγήσει σε υγιή ανταγωνισμό με τα δημόσια; Τι, θα ζηλέψει το κράτος τα ωραία ιδιωτικά με τις φοβερές εγκαταστάσεις και το καταρτισμένο προσωπικό και θα αποφασίσει να ρίξει λεφτά στην παιδεία; Εδώ δεν τα ρίχνει τώρα, θα το κάνει τότε; Όποιος έχει λεφτά ας σπουδάσει, θα πει. Οι υπόλοιποι, περάστε στο δημόσιο.
@panadeli:
Θα επιχειρήσω εγώ, κάπως απλοϊκά.
Ότι στη συνέχεια η συγκεκριμένη επιχείρηση θα αρχίσει να έχει απαιτήσεις. Και θα ξεκινήσει με τα, όπως σωστά αποκάλεσε η anef, «υποχρεωτικά πακέτα με δικά τους εκπαιδευτικά σποτάκια». Και θα συνεχίσει με ένα σωρό άλλα, ας πούμε, με τη δωρεά λαπτοπ, με την προϋπόθεση όμως ότι στο κυλικείο θα πωλείται μόνο κόκα-κόλα. Θα προχωρήσει στην κατασκευή εργαστηρίων με την προϋπόθεση ότι ταμπέλες θα αναγράφουν έξω κάθε από κάθε αίθουσα «δωρεά κόκα-κόλα». Κατόπι, θα κάνει ένα γερό κτιριακό λίφτινγκ στο σχολείο, θα σουλουπώσει τον προαύλιο χώρο και θα βάλει στην ταράτσα μια ταμπέλα να (με το συμπάθειο) που θα γράφει κόκα-κόλα για να τη βλέπουν και τα αεροπλάνο. Μη σου πω ότι θα φτάσει και στο σημείο να τυπώσει βιβλία για τα παιδιά (σε χώρες όπου τα συγγράμματα δεν είναι δωρεάν).
Μέσες άκρες θα βγάλει το παιδί το σχολείο και θα έχει την αίσθηση ότι γράμματα του έμαθε η κόκα-κόλα. Ότι την εκπαίδευσή του την οφείλει σε μια ιδιωτική επιχείρηση. Όχι στο κράτος στο οποίο ζει (του οποίου ήταν και ευθύνη).
Το χ αναψυκτικό όμως που του προσέφερε όλα όσα χρειαζόταν φυσικά δεν το έκανε από την καλή του την καρδιά. Όταν ο μαθητής αποφοιτήσει, θα του πει: «δεν έρχεσαι τώρα να δουλέψεις για μένα; Πού αλλού θα βρεις δουλειά; Ποιος θα σε φροντίσει; Εγώ θα σου δώσω και ιατρική περίθαλψη». Κι εκείνο θα πάει και θα δουλέψει για όσα του προσφέρει, για τρεις κι εξήντα δηλαδή, κι αν ποτέ σηκώσει κεφάλι, ζητήσει καμιά αύξηση δηλαδή μετά από δέκα χρόνια (ή μήπως δε θα έπρεπε;), το χ αναψυκτικό θα του δείξει την πόρτα. Και στα 45 θα του πει «σόρι, κύριος, απολύεσαι, δεν αποδίδεις όσο ένας 20άρης».
Εκεί μπορεί να οδηγήσει η εμπλοκή των ιδιωτικών επιχειρήσεων στο εκπαιδευτικό σύστημα, στο σύστημα υγείας κλπ. Παραδείγματα σαν το παραπάνω εντοπίζονται στο φαινόμενο "Αμερική".
Διάβασα κι εγώ το «σεντόνι» σου.
Η ουσία όμως ποια είναι; Ότι για το σημερινό μου εργασιακό καθεστώς ευθύνεται η ΠΕΑ; Ευθύνονται οι υπόλοιποι συνάδελφοι;
Για την ακρίβεια, δεν διακρίνω καμία σοβαρή τάση ιδιωτικοποίησης της δημόσιας εκπαίδευσης και δεν καταλαβαίνω καθόλου από πού προκύπτει ότι υπάρχει τέτοια τάση.
Μήπως από την οσονούπω θεσμοθέτηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων; Ή μήπως πιστεύεις ότι η ύπαρξη των ιδιωτικών θα οδηγήσει σε υγιή ανταγωνισμό με τα δημόσια; Τι, θα ζηλέψει το κράτος τα ωραία ιδιωτικά με τις φοβερές εγκαταστάσεις και το καταρτισμένο προσωπικό και θα αποφασίσει να ρίξει λεφτά στην παιδεία; Εδώ δεν τα ρίχνει τώρα, θα το κάνει τότε; Όποιος έχει λεφτά ας σπουδάσει, θα πει. Οι υπόλοιποι, περάστε στο δημόσιο.
@panadeli:
Σόρι, αλλά θέλω κι εδώ διευκρινίσεις. Δεν καταλαβαίνω καθόλου γιατί είναι αυτονόητα κακό επιχειρήσεις να δωρίζουν στα σχολεία εκπαιδευτικό εξοπλισμό και μέσω αυτού να διαφημίζονται. Θα ήθελα πολύ να μου το εξηγήσεις.
Θα επιχειρήσω εγώ, κάπως απλοϊκά.
Ότι στη συνέχεια η συγκεκριμένη επιχείρηση θα αρχίσει να έχει απαιτήσεις. Και θα ξεκινήσει με τα, όπως σωστά αποκάλεσε η anef, «υποχρεωτικά πακέτα με δικά τους εκπαιδευτικά σποτάκια». Και θα συνεχίσει με ένα σωρό άλλα, ας πούμε, με τη δωρεά λαπτοπ, με την προϋπόθεση όμως ότι στο κυλικείο θα πωλείται μόνο κόκα-κόλα. Θα προχωρήσει στην κατασκευή εργαστηρίων με την προϋπόθεση ότι ταμπέλες θα αναγράφουν έξω κάθε από κάθε αίθουσα «δωρεά κόκα-κόλα». Κατόπι, θα κάνει ένα γερό κτιριακό λίφτινγκ στο σχολείο, θα σουλουπώσει τον προαύλιο χώρο και θα βάλει στην ταράτσα μια ταμπέλα να (με το συμπάθειο) που θα γράφει κόκα-κόλα για να τη βλέπουν και τα αεροπλάνο. Μη σου πω ότι θα φτάσει και στο σημείο να τυπώσει βιβλία για τα παιδιά (σε χώρες όπου τα συγγράμματα δεν είναι δωρεάν).
Μέσες άκρες θα βγάλει το παιδί το σχολείο και θα έχει την αίσθηση ότι γράμματα του έμαθε η κόκα-κόλα. Ότι την εκπαίδευσή του την οφείλει σε μια ιδιωτική επιχείρηση. Όχι στο κράτος στο οποίο ζει (του οποίου ήταν και ευθύνη).
Το χ αναψυκτικό όμως που του προσέφερε όλα όσα χρειαζόταν φυσικά δεν το έκανε από την καλή του την καρδιά. Όταν ο μαθητής αποφοιτήσει, θα του πει: «δεν έρχεσαι τώρα να δουλέψεις για μένα; Πού αλλού θα βρεις δουλειά; Ποιος θα σε φροντίσει; Εγώ θα σου δώσω και ιατρική περίθαλψη». Κι εκείνο θα πάει και θα δουλέψει για όσα του προσφέρει, για τρεις κι εξήντα δηλαδή, κι αν ποτέ σηκώσει κεφάλι, ζητήσει καμιά αύξηση δηλαδή μετά από δέκα χρόνια (ή μήπως δε θα έπρεπε;), το χ αναψυκτικό θα του δείξει την πόρτα. Και στα 45 θα του πει «σόρι, κύριος, απολύεσαι, δεν αποδίδεις όσο ένας 20άρης».
Εκεί μπορεί να οδηγήσει η εμπλοκή των ιδιωτικών επιχειρήσεων στο εκπαιδευτικό σύστημα, στο σύστημα υγείας κλπ. Παραδείγματα σαν το παραπάνω εντοπίζονται στο φαινόμενο "Αμερική".
Διάβασα κι εγώ το «σεντόνι» σου.
Η ουσία όμως ποια είναι; Ότι για το σημερινό μου εργασιακό καθεστώς ευθύνεται η ΠΕΑ; Ευθύνονται οι υπόλοιποι συνάδελφοι;