Αδιόριστοι εκπαιδευτικοί
- Thread starter Alexandra
- Start date
Τότε, δεν μιλάμε για το ίδιο πράγμα. Άλλο είναι να παίρνεις ωρομίσθιο για να σου καλύψει πάγιες ανάγκες και άλλο ο ωρομίσθιος της Αμερικής που καλύπτει ολιγοήμερες απουσίες. Παλιότερα, όταν χρειάζονταν έναν αναπληρωτή σ' ένα σχολείο για 8-10 ώρες τη βδομάδα, αναγκαστικά έπρεπε να του βρουν και δεύτερο σχολείο "για να συμπληρώσει ωράριο", μια και υποχρεωτικά τον πλήρωναν με μισθό (και δώρα και επιδόματα). Κάποια στιγμή εφευρέθηκε ο ωρομίσθιος για να μπορεί να καλύπτει λίγες ώρες, χωρίς καμιά υποχρέωση να του δώσουν πλήρες ωράριο, μόνο που τον κρατάνε όλο τον χρόνο, όχι μερικές μέρες επειδή κάποιος εκπαιδευτικός λείπει με άδεια.
Όσο για το "αναλώσιμοι" και "είλωτες", θα ήθελα να πω ότι οι 120.000 που σύμφωνα με τους αριθμούς που διαβάσαμε πιο πάνω επιθυμούν σφοδρά να υπηρετήσουν αυτόν τον απαίσιο εργοδότη, το κράτος, δυστυχώς δίνουν διαφορετική εικόνα της κατάστασης σ' αυτούς που έχουν την εξουσία και παίρνουν τις αποφάσεις. Και μάλιστα, όχι απλώς το επιθυμούν, αλλά προγραμματίζουν και τη ζωή τους απ' ό,τι φαίνεται, επιλέγοντας τι θα σπουδάσουν, ώστε να είναι εσαεί δέσμιοι της απόφασής τους να γίνουν εκπαιδευτικοί.
Όσο για το "αναλώσιμοι" και "είλωτες", θα ήθελα να πω ότι οι 120.000 που σύμφωνα με τους αριθμούς που διαβάσαμε πιο πάνω επιθυμούν σφοδρά να υπηρετήσουν αυτόν τον απαίσιο εργοδότη, το κράτος, δυστυχώς δίνουν διαφορετική εικόνα της κατάστασης σ' αυτούς που έχουν την εξουσία και παίρνουν τις αποφάσεις. Και μάλιστα, όχι απλώς το επιθυμούν, αλλά προγραμματίζουν και τη ζωή τους απ' ό,τι φαίνεται, επιλέγοντας τι θα σπουδάσουν, ώστε να είναι εσαεί δέσμιοι της απόφασής τους να γίνουν εκπαιδευτικοί.
traductrice
New member
Συμφωνώ μαζί σου αγαπητή Αλεξάνδρα. Ως φιλόλογος, θεωρώ πως η έννοια του εκπαιδευτικού σήμερα έχει παρεξηγηθεί και αντιμετωπίζεται τελείως χρησιμοθηρικά. Πιστεύω πως οι καθηγητές είναι δυστυχώς υπεράνω αξιολόγησης, γιατί το εκπαιδευτικό μας σύστημα δημιουργεί διαρκώς νέους αποφοίτους-εκπαιδευτικούς που όλοι δεν είναι ικανοί να διδάξουν άρα ούτε και να διοριστούν.Επίσης η τάση του διορισμού των καθηγητών σε θέσεις καθαρά διοικητικές των φορέων του Υπουργείου Παιδείας, θεωρώ πως δικαίως θα παύσει (αν τελικά τεθεί σε εφαρμογή). Χρειαζόμαστε νέους ανθρώπους με όρεξη και δημιουργικότητα για να προσφέρουν στα παιδιά και είμαι σίγουρη πως υπάρχουν αλλά δεν αξιοποιούνται.
Προσωπικά ήταν το τελευταίο πράγμα που είχα στο μυαλό μου.
Προειδοποίηση: Ακολουθεί σεντόνι! Συγγνώμη, έκοψα όσα μπορούσα, αλλά δεν άντεξα. Διάβασα και ξαναδιάβασα τη συζήτηση και θα ήθελα να σας ενημερώσω για κάποια πράγματα που ίσως και να μη γνωρίζετε.
Είμαι επιτυχούσα του ΑΣΕΠ (αλλά μη διοριστέα) 4 ή 5 φορές (έχω χάσει κι εγώ τη μπάλα) φέτος μόλις για 1,5 μόριο (αλλά αυτό είναι μια άλλη, ιστορία--είναι και οι προσαυξήσεις στη μέση, βλέπετε). Άρα, σύμφωνα με το κράτος, είμαι ακατάλληλη να εργαστώ ως μόνιμη καθηγήτρια στο δημόσιο--δηλαδή να έχω οργανική θέση και να πληρώνομαι μηνιαίως. Κανένα πρόβλημα. Εφόσον το κράτος θέλει "τους καλύτερους και τους αξιότερους", ας πάρει μόνο αυτούς. Εγώ δεν είμαι. Ίσως μια μέρα υπάρξω.
Διορίζει, λοιπόν, το κράτος τους άξιους και διαπιστώνει ότι μένει με 20.000 λειτουργικά κενά (τυχαίος ο αριθμός αλλά διόλου απίθανος), λόγω βυσματικών αποσπάσεων, λόγω αδειών, αλλά και λόγω πάγιων αναγκών. Και έξυπνο και πονηρό καθώς είναι, κάνει το εξής: φτιάχνει άλλους 2-3 πίνακες (ίσως είναι και παραπάνω, κι εγώ δεν είμαι σίγουρη πια) με τους "ανάξιους" και αρχίζει να καλύπτει τα κενά που έχει από εκεί. Λέει, όμως: επειδή οι εγγεγραμμένοι σε αυτούς τους πίνακες έχετε κριθεί "ανάξιοι" για διορισμό θα σας βάλω να διδάσκετε με ωριαία αντιμισθία της τάξης των 7 ευρώ. Με άλλα λόγια, σας κρίνω ικανούς για να διδάξετε, αλλά όχι κιόλας για να σας κόβω ολόκληρο μισθό.
(Θα μου πείτε, γιατί κάποιος που διδάσκει 4 ώρες εβδομαδιαίως να παίρνει ένα μηνιάτικο όταν το πλήρες ωράριο του εκπαιδευτικού είναι 21-22 ώρες; Συμφωνώ. Όταν όμως ένας συμπληρώνει 23 ώρες ωρομισθίας γιατί να μην το παίρνει; Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση και ξεφεύγουμε από το θέμα μας).
Ποιος όμως θα έρθει να δουλέψει με 7 ευρώ την ώρα, σκέφτεται το κράτος. Κανένας. Οι περισσότεροι θα προτιμήσουν—και καλά θα κάνουν—τον ιδιωτικό τομέα ή θα ψάξουν για άλλη δουλειά. Επομένως, χρειάζομαι ένα καρότο. Ποιο είναι αυτό; Το περιβόητο 24μηνο και 30μηνο (άλλοι πίνακες). Όποιος καταφέρει να μαζέψει 24 μόρια από ωρομισθία και έχει και μια επιτυχία στον ΑΣΕΠ ή 30 μόρια από ωρομισθία, χωρίς επιτυχία στον ΑΣΕΠ, διορίζεται!! Ή επίσης, αν προλάβει να κάνει τρία ή τέσσερα παιδιά στο ενδιάμεσο (προλαβαίνει, το έχω υπολογίσει!!) κι ας μη δώσει ούτε ΑΣΕΠ, κι ας μην έχει διδάξει ποτέ του (άλλοι πίνακες). Σ’ αυτούς, μάλιστα, δίνω το δικαίωμα να αποκτούν οργανική δίπλα στο σπίτι τους!! (Αυξάνεται ραγδαία ο αριθμός των τριτέκνων και πολυτέκνων μη διοριστέων, αδιορίστων, διοριστέων και διορισμένων εκπαιδευτικών!! Και πάλι καλά να λέμε, γιατί σύμφωνα με μια τρίτεκνη συνάδελφο, αν δεν ήταν αυτοί δε θα είχαμε παιδιά να διδάσκουμε!—προσωπικά ψηφίζω η συγκεκριμένη να μη διοριστεί ποτέ, λόγω βλακείας!! Τσκ, τσκ, πιπέρι στη γλώσσα!)
Τέλος πάντων, ας συνεχίσω την ιστορία. Η περισυλλογή 24 μορίων προϋπηρεσίας μπορεί να πάρει χρόνια. Ή μπορεί να πάρει λίγα, αν κάποιος κινηθεί με στρατηγικές κινήσεις (με λυπεί που χρησιμοποιώ αυτή την έκφραση αλλά αυτή είναι η αλήθεια). Όσο πιο μακριά από αστικά κέντρα δηλώσεις να πας, τόσο πιο εύκολο είναι να σε πάρουν για περισσότερες ώρες/μόρια. Βέβαια, αυτό προϋποθέτει γερό πορτοφόλι ή γονείς που μπορούν να σε στηρίξουν οικονομικά. Εννοείται ότι θα κάνεις και δεύτερη δουλειά. Κάποιος όμως που θέλει να διδάξει, γιατί μόνο αυτό μπορεί να κάνει ή μόνο αυτό θέλει (ω, ναι, υπάρχουν και τέτοιοι), θα στραφεί και πάλι στην εκπαίδευση. Τι του μένει; Φροντιστήρια και ιδιαίτερα. Η σύμβασή όμως που υπογράφεις ως ωρομίσθιος, σου απαγορεύει την εργασία σε φροντιστήριο—σου απαγορεύει γενικότερα την εργασία σε άλλο ιδιωτικό ή δημόσιο τομέα, αν δεν κάνω λάθος. Με αποτέλεσμα, πολλοί ωρομίσθιοι να δουλεύουν «μαύρα» σε φροντιστήρια και με φόβο να μη μαθευτεί ή να ψάχνουν για ιδιαίτερα (και ανθίζει η παραπαιδεία).
Με άλλα λόγια, κάπως έτσι, έχει «προσελκύσει» το κράτος χιλιάδες αποφοίτους φιλολογικών και μη σχολών στην ωρομισθία. Και κάποιος που είναι ενταγμένος σε έναν από όλους τους παραπάνω πίνακες (στους οποίους πίνακες το κράτος τού έδωσε το δικαίωμα να ενταχθεί γιατί το ίδιο το κράτος τους δημιούργησε, ενώ ισχυριζόταν ότι με τον ΑΣΕΠ θα λύσει το πρόβλημα της επετηρίδας) πιθανώς να δικαιούται να αποκαλέσει τον εαυτό του αδιόριστο (προς ώρας) επειδή ξέρει ότι με το συγκεκριμένο σύστημα δικαιούται να, και θα, διοριστεί. Αυτοί είναι λίγο-πολύ οι 120.000 αδιόριστοι που έχουν «επενδύσει» στο 24μηνο, στο 30μηνο, στο 40% και δεν ξέρω κι εγώ πού αλλού. Όσοι επέλεξαν να ενταχθούν στους πίνακες. Τώρα για τον αριθμό ίσως έχω κι εγώ τις αμφιβολίες μου. Αν ο δημοσιογράφος συμπεριέλαβε όλους τους απόφοιτους καθηγητικών σχολών, λάθος του.
Με άλλα λόγια, ο ΑΣΕΠ δεν κρίνει τους άξιους και κατάλληλους για διδασκαλία αλλά τους άξιους και κατάλληλους για μηνιάτικο. Οι υπόλοιποι είναι άξιοι και κατάλληλοι για 7 ευρώ την ώρα (για τίποτα άλλο, απολύτως. Ούτε καν για την παρακολούθηση σεμιναρίων για τη διδασκαλία των καινούριων βιβλίων. Παρουσιάζονται τα καινούρια βιβλία και οι μόνιμοι υποχρεούνται να απουσιάσουν από το μάθημά τους—και να πάνε για καφέ γιατί κάποιος συνάδελφος θα υπογράψει στη θέση τους (και όχι οι νεοδιόριστοι, αλλά οι παλιοί, αυτοί «που δεν έχουν ανάγκη, που τα ξέρουν όλα μετά από 20 χρόνια διδασκαλίας»), ενώ για τους ωρομίσθιους «επαφίεται στην κρίση τους». Αν θες, χάσε 4 ώρες εκείνη την ημέρα, το οποίο ισούται με χιλιοστά του μορίου ή με 28 ευρώ και πήγαινε παρακολούθησε το—και, πιστέψτε με, είναι πολλοί αυτοί που το κάνουν γιατί καλώς ή κακώς θέλουν να είναι καλοί στη δουλειά τους.
Μπέλα, καταλαβαίνω από αυτά που γράφεις ότι το αντικείμενο σε ενδιαφέρει και πραγματικά θέλεις να ασχοληθείς με αυτό. Ωστόσο, με όλο το σεβασμό και νιώθοντας την αγανάκτησή σου, πιστεύεις ότι και οι 120.000 είναι σαν εσένα; Γιατί εγώ προσωπικά δεν το πιστεύω. Πιστεύω αντίθετα ότι οι περισσότεροι ελπίζουν απλώς ότι μια μέρα θα διοριστούν και έτσι θα βολευτούν. Επαναλαμβάνω, οι ήδη υπάρχοντες εκπαιδευτικοί στη δημόσια εκπαίδευση το αποδεικνύουν περίτρανα-αν όχι όλοι, τουλάχιστον η πλειοψηφία τους.
@Palavra: Ξέρεις ποιο είναι το αστείο; Ότι δε μιλάω για τον εαυτό μου. Μιλάω για άλλους συναδέλφους που γνώρισα στην καριέρα μου ως ωρομίσθια. Προσωπικά το θεωρώ επάγγελμα/λειτούργημα και οφείλω να το κάνω όσο πιο καλά μπορώ, γιατί έτσι έχω μάθει στη ζωή μου. Δε θα βγω να κάνω δηλώσεις του τύπου "Λατρεύω την εκπαίδευση και όταν είμαι στην τάξη είμαι ευτυχισμένη". Οφείλω να μην είμαι δυστυχισμένη.
Δεν μπορούμε όμως να τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι επειδή έχουμε ήδη μια σχηματισμένη εικόνα για τους καθηγητές από τα σχολικά μας χρόνια. Κι εγώ τα ίδια πίστευα αλλά όταν βρέθηκα 23 ώρες ωρομίσθια σε 5 σχολεία της επαρχίας, άρχισα να αλλάζω γνώμη και να παίρνω πίσω τα μισά από όσα ισχυριζόμουν.
Ας μην απαξιώνουμε λοιπόν ανθρώπους που έχουν ενταχθεί σε ένα σύστημα το οποίο εσκεμμένα κατά τη γνώμη μου «τρώει» τα παιδιά του και τα στελέχη του. Γιατί τα εκπαιδευτικά συστήματα διαμορφώνουν συνειδήσεις. Και αν θέλεις να βγάλεις παθητικούς, «αμόρφωτους» και κατευθυνόμενους πολίτες πρώτα θα καταλύσεις το εκπαιδευτικό σύστημα. Και θα το κάνεις απαξιώνοντας όσους το στελεχώνουν. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που σε απαξιώνουν και οι ίδιοι οι μαθητές σου. Και καλά κάνουν. Πέρυσι, δίδασκα στην Γ’ Λυκείου. Κάποια στιγμή, ρώτησα τα παιδιά τι σχολές θα δηλώσουν. Το 80% θα δήλωνε σχολή αστυνομικών και ένα 20% διάφορες άλλες. Πάνω στη συζήτηση πήρα την εξής απάντηση: «Τι να δηλώσουμε, κυρία, καθηγητικές σχολές για να τρέχουμε ψωρομίσθιοι σαν κι εσάς για 5 ευρώ;» . Αυτή ήταν η εικόνα των μαθητών για τους καθηγητές. Γιατί 6 χρόνια στο σχολείο ωρομίσθιους γνώριζαν.
Δεν μπορούμε όμως να τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι επειδή έχουμε ήδη μια σχηματισμένη εικόνα για τους καθηγητές από τα σχολικά μας χρόνια. Κι εγώ τα ίδια πίστευα αλλά όταν βρέθηκα 23 ώρες ωρομίσθια σε 5 σχολεία της επαρχίας, άρχισα να αλλάζω γνώμη και να παίρνω πίσω τα μισά από όσα ισχυριζόμουν.
Ας μην απαξιώνουμε λοιπόν ανθρώπους που έχουν ενταχθεί σε ένα σύστημα το οποίο εσκεμμένα κατά τη γνώμη μου «τρώει» τα παιδιά του και τα στελέχη του. Γιατί τα εκπαιδευτικά συστήματα διαμορφώνουν συνειδήσεις. Και αν θέλεις να βγάλεις παθητικούς, «αμόρφωτους» και κατευθυνόμενους πολίτες πρώτα θα καταλύσεις το εκπαιδευτικό σύστημα. Και θα το κάνεις απαξιώνοντας όσους το στελεχώνουν. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που σε απαξιώνουν και οι ίδιοι οι μαθητές σου. Και καλά κάνουν. Πέρυσι, δίδασκα στην Γ’ Λυκείου. Κάποια στιγμή, ρώτησα τα παιδιά τι σχολές θα δηλώσουν. Το 80% θα δήλωνε σχολή αστυνομικών και ένα 20% διάφορες άλλες. Πάνω στη συζήτηση πήρα την εξής απάντηση: «Τι να δηλώσουμε, κυρία, καθηγητικές σχολές για να τρέχουμε ψωρομίσθιοι σαν κι εσάς για 5 ευρώ;» . Αυτή ήταν η εικόνα των μαθητών για τους καθηγητές. Γιατί 6 χρόνια στο σχολείο ωρομίσθιους γνώριζαν.
Κανονικά δεν θα έπρεπε να με ενδιαφέρει αυτό το νήμα, σίγουρα δεν με αφορά άμεσα και ούτε έχω άμεση αντίληψη του προβλήματος, καν ικανή εξοικείωση με την περίπτωση γνωστού του γνωστού.
Όμως είναι νήμα διαμάντι, όχι μόνο για τα πολύ ενδιαφέροντα που έχουν γραφτεί από όλες τις πλευρές ώστε να αντιληφθούμε ότι πρόκειται για πολύπλευρο πρόβλημα (και για ελέφαντα που κάθε τυφλός σοφός διαφορετικά τον περιγράφει), αλλά και γιατί θα μπορούσε να αποτελέσει ιδανική περιπτωσιολογική μελέτη για το πρόβλημα του ελληνικού δημοσίου. Έχει απ’ όλα: φιλότιμους και βολεψάκηδες, χιλιάδες μικροϊσορροπίες, ένα σάπιο σύστημα που κανένας δεν θέλει να το πειράξει μην γκρεμιστεί σαν πύργος του τζένγκα, καταστάσεις που θα θεωρούνταν αδιανόητες σε άλλα κράτη (καθηγητές χωρίς κανέναν έλεγχο; σύστημα με τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα σαν απαραίτητη παράμετρο οποιασδήποτε συζήτησης; ωρομίσθια για βοηθούς παραδουλεύτρας;), πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις...
Μια απορία προς το παρόν: όταν η Palavra γράφει «οι ήδη υπάρχοντες εκπαιδευτικοί στη δημόσια εκπαίδευση το αποδεικνύουν περίτρανα — αν όχι όλοι, τουλάχιστον η πλειοψηφία τους», μεταφέρει τις προσωπικές εμπειρίες της και όσα ακούει από άλλους. Όταν η Bella γράφει «Μιλάω για άλλους συναδέλφους που γνώρισα στην καριέρα μου ως ωρομίσθια», εννοεί ότι γνωρίζει τις καλές επιδόσεις αυτών των συναδέλφων από παρατήρηση ή από γνώμες μαθητών — από πού μπορεί να κρίνει ότι είναι επαρκείς; Δεν θέλω να πω ότι δεν είναι επαρκείς, αλλά ένα πρόβλημα στο φαινόμενο και στη συζήτηση είναι ότι τα στοιχεία που έχουμε από ένα σύστημα που δεν έχει καν επιθεωρητές είναι έμμεσες μαρτυρίες. Σοβαρές μελέτες αξιολόγησης δεν υπάρχουν, υπάρχουν;
Όμως είναι νήμα διαμάντι, όχι μόνο για τα πολύ ενδιαφέροντα που έχουν γραφτεί από όλες τις πλευρές ώστε να αντιληφθούμε ότι πρόκειται για πολύπλευρο πρόβλημα (και για ελέφαντα που κάθε τυφλός σοφός διαφορετικά τον περιγράφει), αλλά και γιατί θα μπορούσε να αποτελέσει ιδανική περιπτωσιολογική μελέτη για το πρόβλημα του ελληνικού δημοσίου. Έχει απ’ όλα: φιλότιμους και βολεψάκηδες, χιλιάδες μικροϊσορροπίες, ένα σάπιο σύστημα που κανένας δεν θέλει να το πειράξει μην γκρεμιστεί σαν πύργος του τζένγκα, καταστάσεις που θα θεωρούνταν αδιανόητες σε άλλα κράτη (καθηγητές χωρίς κανέναν έλεγχο; σύστημα με τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα σαν απαραίτητη παράμετρο οποιασδήποτε συζήτησης; ωρομίσθια για βοηθούς παραδουλεύτρας;), πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις...
Μια απορία προς το παρόν: όταν η Palavra γράφει «οι ήδη υπάρχοντες εκπαιδευτικοί στη δημόσια εκπαίδευση το αποδεικνύουν περίτρανα — αν όχι όλοι, τουλάχιστον η πλειοψηφία τους», μεταφέρει τις προσωπικές εμπειρίες της και όσα ακούει από άλλους. Όταν η Bella γράφει «Μιλάω για άλλους συναδέλφους που γνώρισα στην καριέρα μου ως ωρομίσθια», εννοεί ότι γνωρίζει τις καλές επιδόσεις αυτών των συναδέλφων από παρατήρηση ή από γνώμες μαθητών — από πού μπορεί να κρίνει ότι είναι επαρκείς; Δεν θέλω να πω ότι δεν είναι επαρκείς, αλλά ένα πρόβλημα στο φαινόμενο και στη συζήτηση είναι ότι τα στοιχεία που έχουμε από ένα σύστημα που δεν έχει καν επιθεωρητές είναι έμμεσες μαρτυρίες. Σοβαρές μελέτες αξιολόγησης δεν υπάρχουν, υπάρχουν;
Ορίστε και το δικό μου σεντόνι, και συγχωρήστε με:
Η δική μου γεύση από τα 23 χρόνια υπηρεσίας στην εκπαίδευση ήταν ότι υπάρχουν σχεδόν σε ίσους αριθμούς:
1) Ευσυνείδητοι εκπαιδευτικοί με μεράκι,
2) Θρασύτατοι βολεψάκηδες που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι... το βόλεμα, και
3) Ανεπαρκή ή προβληματικά άτομα που για διάφορους λόγους δεν θα έπρεπε να υπάρχουν στην εκπαίδευση.
Στη δική μου εποχή όλοι αυτοί είχαν το κοινό ότι είχαν διοριστεί με την επετηρίδα. Δεν ισχυρίζομαι πάντως ότι οι εξετάσεις του ΑΣΕΠ είναι ο πιο πετυχημένος τρόπος να προσλάβεις τους κατάλληλους και να αφήσεις απ' έξω τους ακατάλληλους. Κάποιοι από τους ακατάλληλους μπορούν άνετα να περάσουν τις εξετάσεις, αλλά είναι ακατάλληλοι για άλλον λόγο.
Μου είχε φανεί επιτυχημένο το γερμανικό σύστημα που μου είχε περιγράψει κάποιος: Όποιος προσλαμβάνεται, περνάει ανά δύο (;) χρόνια αξιολόγηση. Αν δύο απανωτές αξιολογήσεις τον βγάλουν ακατάλληλο, ο εκπαιδευτικός μετατάσσεται σε άλλη υπηρεσία του δημοσίου, χωρίς φυσικά τις διακοπές των εκπαιδευτικών, και με δραστική μείωση αποδοχών, αφού οι εκπαιδευτικοί έχουν από τις πιο υψηλές αποδοχές. Είμαι βέβαιη, όμως, ότι αν έλεγες στους Έλληνες εκπαιδευτικούς ότι θα τους διπλασιάσεις τις αποδοχές υπό τον όρο ότι θα αξιολογούνται συνεχώς, με τη δαμόκλειο σπάθη της μετάταξης και της μείωσης αποδοχών, θα έκαναν επανάσταση. Μάλλον θα εντασσόταν κι αυτό στη θεωρία ότι, αφού τους προσέλαβες, προγραμμάτισαν τη ζωή τους και πρέπει να τους κρατήσεις έτσι μέχρι να αποφασίσουν οι ίδιοι να παραιτηθούν.
Δυστυχώς, άκουσα πολλές φορές στη διάρκεια της καριέρας μου την άποψη ότι το Δημόσιο είναι το καταφύγιο των κατατρεγμένων, αυτών που ίσως δεν θα τους προσλάμβανες στο σπίτι σου ούτε για να σου πλύνουν τα τζάμια. Αυτοί που τα υποστηρίζουν αυτά είναι προφανές ότι έχουν διαγράψει από το μυαλό τους το άλλο μισό της εξίσωσης, τα παιδιά. Τι σημασία έχει αν τα παιδιά δεν μαθαίνουν τίποτα ή αν πηδάνε απ' τα παράθυρα όταν στην τάξη βρίσκεται κάποιος από τους προβληματικούς συναδέλφους; (υπαρκτό παράδειγμα.) Ο συνάδελφος δεν επιτρέπεται να απολυθεί, γιατί "τι θα κάνει τότε;" Ποιος θα τον προσλάβει τον καημένο, αφού είναι ανίκανος να πείσει κανέναν εργοδότη;
Για τον εαυτό μου ξέρω ότι, όσο κι αν φαινόταν βολικό να μην έχω δεχτεί ποτέ την επίσκεψη του επιθεωρητή, πάντα είχα την αίσθηση ότι κοροϊδεύω το σύστημα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μόνοι εμείς από όλους τους εργαζόμενους είμαστε σε τέτοιο βαθμό ασύδοτοι, αλλά ο μισθός και η προαγωγή να πέφτουν κανονικά κάθε μήνα και διετία αντίστοιχα. Όποτε τόλμησα σε συγκέντρωση συναδέλφων να αρθρώσω την άποψη ότι δεν σκοτωνόμαστε κιόλας στη δουλειά, αντιμετώπισα διάθεση άμεσου εξοστρακισμού. Κάποιος μάλιστα, μου είπε με περιφρόνηση: "Δεν είσαι συνάδελφός μας εσύ!" Για να είμαι συνάδελφός τους, έπρεπε να υποστηρίζω, όπου σταθώ κι όπου βρεθώ, ότι αξίζουμε να πληρωνόμαστε έναν πλήρη μισθό δημοσίου υπαλλήλου ενώ δουλεύουμε μόνο 16 ώρες τη βδομάδα.
Αν μαζέψουμε τα ωράρια διδασκαλίας, βγάλουμε τις διακοπές, εκδρομές, περιπάτους, έκτακτες και τακτικές συνεδριάσεις (όλες στο ωράριο του σχολείου), γιορτές, εκλογές μαθητών, εκλογές καθηγητών, θα βγει ότι δουλεύουμε τις μισές μέρες του χρόνου, ακόμα κι αν έχουμε στο σπίτι αρκετή προετοιμασία. Ξαναλέω, πάντως, ότι οι φιλόλογοι είναι οι μόνοι που εξαιρούνται, με την έννοια ότι έχουν σταθερή δουλειά διόρθωσης εκθέσεων και άλλων εργασιών. Έχω ακούσει όμως και για φιλολόγους που παίρνουν την έκθεση και ξεχνούν να την επιστρέψουν.
Η δική μου γεύση από τα 23 χρόνια υπηρεσίας στην εκπαίδευση ήταν ότι υπάρχουν σχεδόν σε ίσους αριθμούς:
1) Ευσυνείδητοι εκπαιδευτικοί με μεράκι,
2) Θρασύτατοι βολεψάκηδες που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι... το βόλεμα, και
3) Ανεπαρκή ή προβληματικά άτομα που για διάφορους λόγους δεν θα έπρεπε να υπάρχουν στην εκπαίδευση.
Στη δική μου εποχή όλοι αυτοί είχαν το κοινό ότι είχαν διοριστεί με την επετηρίδα. Δεν ισχυρίζομαι πάντως ότι οι εξετάσεις του ΑΣΕΠ είναι ο πιο πετυχημένος τρόπος να προσλάβεις τους κατάλληλους και να αφήσεις απ' έξω τους ακατάλληλους. Κάποιοι από τους ακατάλληλους μπορούν άνετα να περάσουν τις εξετάσεις, αλλά είναι ακατάλληλοι για άλλον λόγο.
Μου είχε φανεί επιτυχημένο το γερμανικό σύστημα που μου είχε περιγράψει κάποιος: Όποιος προσλαμβάνεται, περνάει ανά δύο (;) χρόνια αξιολόγηση. Αν δύο απανωτές αξιολογήσεις τον βγάλουν ακατάλληλο, ο εκπαιδευτικός μετατάσσεται σε άλλη υπηρεσία του δημοσίου, χωρίς φυσικά τις διακοπές των εκπαιδευτικών, και με δραστική μείωση αποδοχών, αφού οι εκπαιδευτικοί έχουν από τις πιο υψηλές αποδοχές. Είμαι βέβαιη, όμως, ότι αν έλεγες στους Έλληνες εκπαιδευτικούς ότι θα τους διπλασιάσεις τις αποδοχές υπό τον όρο ότι θα αξιολογούνται συνεχώς, με τη δαμόκλειο σπάθη της μετάταξης και της μείωσης αποδοχών, θα έκαναν επανάσταση. Μάλλον θα εντασσόταν κι αυτό στη θεωρία ότι, αφού τους προσέλαβες, προγραμμάτισαν τη ζωή τους και πρέπει να τους κρατήσεις έτσι μέχρι να αποφασίσουν οι ίδιοι να παραιτηθούν.
Δυστυχώς, άκουσα πολλές φορές στη διάρκεια της καριέρας μου την άποψη ότι το Δημόσιο είναι το καταφύγιο των κατατρεγμένων, αυτών που ίσως δεν θα τους προσλάμβανες στο σπίτι σου ούτε για να σου πλύνουν τα τζάμια. Αυτοί που τα υποστηρίζουν αυτά είναι προφανές ότι έχουν διαγράψει από το μυαλό τους το άλλο μισό της εξίσωσης, τα παιδιά. Τι σημασία έχει αν τα παιδιά δεν μαθαίνουν τίποτα ή αν πηδάνε απ' τα παράθυρα όταν στην τάξη βρίσκεται κάποιος από τους προβληματικούς συναδέλφους; (υπαρκτό παράδειγμα.) Ο συνάδελφος δεν επιτρέπεται να απολυθεί, γιατί "τι θα κάνει τότε;" Ποιος θα τον προσλάβει τον καημένο, αφού είναι ανίκανος να πείσει κανέναν εργοδότη;
Για τον εαυτό μου ξέρω ότι, όσο κι αν φαινόταν βολικό να μην έχω δεχτεί ποτέ την επίσκεψη του επιθεωρητή, πάντα είχα την αίσθηση ότι κοροϊδεύω το σύστημα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μόνοι εμείς από όλους τους εργαζόμενους είμαστε σε τέτοιο βαθμό ασύδοτοι, αλλά ο μισθός και η προαγωγή να πέφτουν κανονικά κάθε μήνα και διετία αντίστοιχα. Όποτε τόλμησα σε συγκέντρωση συναδέλφων να αρθρώσω την άποψη ότι δεν σκοτωνόμαστε κιόλας στη δουλειά, αντιμετώπισα διάθεση άμεσου εξοστρακισμού. Κάποιος μάλιστα, μου είπε με περιφρόνηση: "Δεν είσαι συνάδελφός μας εσύ!" Για να είμαι συνάδελφός τους, έπρεπε να υποστηρίζω, όπου σταθώ κι όπου βρεθώ, ότι αξίζουμε να πληρωνόμαστε έναν πλήρη μισθό δημοσίου υπαλλήλου ενώ δουλεύουμε μόνο 16 ώρες τη βδομάδα.
Αν μαζέψουμε τα ωράρια διδασκαλίας, βγάλουμε τις διακοπές, εκδρομές, περιπάτους, έκτακτες και τακτικές συνεδριάσεις (όλες στο ωράριο του σχολείου), γιορτές, εκλογές μαθητών, εκλογές καθηγητών, θα βγει ότι δουλεύουμε τις μισές μέρες του χρόνου, ακόμα κι αν έχουμε στο σπίτι αρκετή προετοιμασία. Ξαναλέω, πάντως, ότι οι φιλόλογοι είναι οι μόνοι που εξαιρούνται, με την έννοια ότι έχουν σταθερή δουλειά διόρθωσης εκθέσεων και άλλων εργασιών. Έχω ακούσει όμως και για φιλολόγους που παίρνουν την έκθεση και ξεχνούν να την επιστρέψουν.
Και κάτι τελευταίο. (σεντόνι no.2 και τελευταίο--promise!)
Δεν έχει πολλά χρόνια που μπήκα στη δημόσια εκπαίδευση. Μόλις τρία. Το απέφευγα, για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο βασικότερος ίσως και να ήταν η εικόνα που είχα διαμορφώσει για τους εκπαιδευτικούς τον καιρό που πήγαινα κι εγώ σχολείο. Κάποια στιγμή αποφάσισα να μπω (το αν είχα τα προσόντα δεν είναι θέμα αυτής της συζήτησης, ούτε θα αρχίσω να αναλύω το βιογραφικό μου). Ναι, είναι μια δουλειά με αρκετά… δελέατα. Δεν είναι κακό αυτό. Σου αφήνει ελεύθερο χρόνο να κάνεις και άλλα πράγματα, και άλλες δουλειές, ίσως. Και ναι, είναι δημόσιο, σου προσφέρει μια ασφάλεια σε σύγκριση με τον ιδιωτικό τομέα (αν και λίγο πριν τα όρια της πτώχευσης του κράτους, έχω αρχίσει να αμφιβάλλω και για αυτό). Από την άλλη, δεν είναι εύκολη δουλειά. Όταν οι συνθήκες εργασίας είναι τραγικές. Όταν οι υποδομές είναι ανύπαρκτες (για τα παιδιά πρωτίστως, για τους εκπαιδευτικούς δευτερευόντως--έχω αποφοιτήσει από σχολείο του εξωτερικού και γνωρίζω πολύ καλά τι θα πει «υποδομές» και πόσο πολύ μπορούν να βοηθήσουν τον εκπαιδευτικό να κάνει καλά τη δουλειά του και κατ’ επέκταση να θεωρηθεί καλός/ικανός).
Μέσα σε 1 χρόνο, μου ήρθαν τα πάνω-κάτω. Δεν μπορούσα να διανοηθώ τη νοσηρότητα του εκπαιδευτικού συστήματος. Πήρα πίσω τα περισσότερα από όσα ισχυριζόμουν. Γνώρισα εκπαιδευτικούς "καλούς" (στην πλειοψηφία τους ωρομίσθιους, αναπληρωτές, νεοδιόριστους και κάποιους παλιούς), γνώρισα, ναι, και "κακούς". Τα κριτήριά μου nickel (μόλις διάβασα το post σου) είναι τόσο "γενικά" και "αβάσιμα" όσο είναι των υπολοίπων. Άρα ίσως δε δικαιούμαστε καθόλου να μιλάμε για εκπαιδευτικούς ικανούς ή ανίκανους).
Διαπίστωσα ότι όχι, δεν ανήκουν όλοι οι εκπαιδευτικοί στην κατηγορία «βολεμένοι, άχρηστοι, που κάθονται όλη μέρα» (χαρακτηρισμοί που εγώ τούς προσέδιδα). Είδα και βλέπω συναδέλφους, που δουλεύοντας ωρομίσθιοι για χρόνια, σε σχολεία με τρισάθλιες συνθήκες, απλήρωτοι καλύπτοντας πάγιες ανάγκες, όχι απλώς έκτακτες (διευθύντρια Λυκείου χρειαζόταν 2 φιλολόγους για να καλύψει 44 ώρες φιλολογικά στην Α΄ Λυκείου, γιατί, τι να κάνουμε, είχε περισσότερα τμήματα φέτος. Τα οποία θα τα έχει και του χρόνου. Και του παραχρόνου. Τέλη Οκτώβρη, της έστειλαν 4 ωρομίσθιους. Βλέπετε, αν το κράτος εμφανίσει αυτά τα κενά ως οργανικά θα πρέπει να προσλάβει δύο ακόμα μόνιμους που του κοστίζουν 2200 μηνιαίως. Με 4 ωρομίσθιους τα καλύπτει τσάμπα και μειώνει την ανεργία) κατά τη διάρκεια των καλύτερων και πιο αποδοτικών τους χρόνων, 25-35, να έχουν τόσο πολύ ξεζουμιστεί από το τρέξιμο, από την ανασφάλεια, από την απαξίωση από το σύστημα και, ενώ μπαίνουν στην εκπαίδευση με ιδέες και με όρεξη, ξαφνικά να διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να κάνουν και πολλά. Με αποτέλεσμα, όταν πια διορίζονται, να έχουν συσσωρεύσει τόση πίκρα και κούραση μέσα τους που να τους βγαίνει σε εκδίκηση.
«Τώρα που διορίστηκα, στα 40, θα αράξω. Επί δέκα χρόνια δουλεύω εις διπλούν. Τι δικαιούμαι ως μόνιμος που τόσα χρόνια δε δικαιούμουν; Άδεια ανατροφής; Θα κάνω δυο παιδιά και θα ξαναπατήσω σε σχολείο σε 3 χρόνια. Άδεια μετεκπαίδευσης; Θα χτυπήσω ένα μεταπτυχιακό, ένα διδακτορικό και θα ξαναμπώ σε τάξη σε άλλα τρία χρόνια. Και άι σιχτίρ». (Σαφώς και δε συμφωνώ. Αλλά είναι ένας φαύλος κύκλος στον οποίο μπορείς να μπεις χωρίς να το καταλάβεις. Αυτό είναι το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Δεν γεννιέται κανείς με αυτή τη νοοτροπία).
Α, και ναι, διαπίστωσα ότι αυτοί που δεν περνούν με ΑΣΕΠ , τελικά δεν είναι "ανίκανοι". Ενώ κάποιοι που περνούν με ΑΣΕΠ είναι "ανίκανοι". Γιατί δεν μπορούν να σταθούν σε τάξη. Κι αυτό επειδή η φύση του διαγωνισμού είναι τέτοια που δεν μπορεί να κρίνει την ποιότητα και την ικανότητα του εκπαιδευτικού. (Είμαι σίγουρη όμως ότι θα υπάρχει ένας τρόπος να τον κάνεις και αυτόν "ικανό").
Όταν επινοήθηκε ο ΑΣΕΠ οι εγγεγραμμένοι στην επετηρίδα ξεσηκώθηκαν. Κάποιοι διορισμένοι αδιαφόρησαν, κάποιοι στάθηκαν στο πλάι των αδιορίστων και κάποιοι συμφώνησαν με την ύπαρξη του διαγωνισμού επειδή ενοχλούνταν από την ύπαρξη ανίκανων συναδέλφων στα σχολεία (και καλά έκαναν). Δε θυμάμαι όμως κανέναν διορισμένο να λέει «θέλω να περάσω κι εγώ από αυτό το διαγωνισμό. Θέλω να μάθω αν είμαι ικανός/κατάλληλος». Όχι. «Να περάσουν οι καινούριοι. Εγώ έχω τη θέση μου, κανείς δε θα με κουνήσει. Δε θα μου πει ο κύριος ΑΣΕΠ, αν είμαι κατάλληλος ή όχι. Διδάσκω 15 χρόνια τώρα. Να κριθούν οι καινούριοι που δεν έχουν πατήσει σε τάξη».
Αν, λοιπόν, θεωρείτε ότι ο ΑΣΕΠ είναι ο σωστός τρόπος κρίσης τότε να ζητήσετε να περάσουν όλοι. Μα όλοι. Και οι φίλοι σας που δουλεύουν χρόνια στην εκπαίδευση και τους θεωρείτε σωστούς και καλούς επαγγελματίες, και οι καθηγητές που κάνουν ιδιαίτερα στα παιδιά σας ή διδάσκουν στο φροντιστήριο που τα στέλνετε (που ίσως κάποιοι να είναι αποτυχόντες του ΑΣΕΠ και επειδή δεν έχουν κληθεί ωρομίσθιοι, ή δεν έχουν ενταχθεί σε κάποιον πίνακα δουλεύουν στα φροντιστήρια). Και, όταν βγουν τα αποτελέσματα του διαγωνισμού, να είστε έτοιμοι για πολλές εκπλήξεις.
Σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να με θεωρήσετε ως «την πικραμένη του ΑΣΕΠ». Όχι. Ποτέ δεν κατέβηκα στο διαγωνισμό με αξιώσεις. Τουρίστας πήγαινα. Γιατί όταν πήγα για πρώτη φορά από περιέργεια (για να δω τι θα χρειαστεί ίσως να διαβάσω κάποτε) και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι τη φύση του διαγωνισμού, έμεινα άφωνη. Και όταν αργότερα διαπίστωσα το λόγο ύπαρξης του διαγωνισμού, το πόσο δηλαδή εξυπηρετεί το κράτος και όχι το εκπαιδευτικό σύστημα, εκεί αδιαφόρησα. Γιατί ο συγκεκριμένος διαγωνισμός δε με βοηθάει να γίνω καλύτερος εκπαιδευτικός. Είναι απλώς ένας τρόπος για να απορροφά το κράτος μόνο όσους μπορεί να εξασφαλίσει οικονομικά ανά δύο χρόνια. Όχι για να καλύψει τα άπειρα κενά που έχει με ικανούς, άξιους, και καλά, να διδάξουν εκπαιδευτικούς. Γι αυτό ζητάμε να μην εξεταζόμαστε συνεχώς.Τώρα αν από αυτό φαίνεται το "ποιόν" μας, τι να πω.
Όχι, ο κάθε αδιόριστος δεν προσβλέπει στο να μπαίνει στην τάξη και να εισπράττει το μηνιάτικό του, είτε ατενίζει το υπερπέραν είτε όχι. Αυτό με θίγει προσωπικά. (Και δεν είμαι η μόνη χμμ... --πλέον δεν ξέρω πώς να με αποκαλέσω. Εκπαιδευτικό; Διοριστέα;Αδιόριστη-- που διαβάζει αυτό το φόρουμ). Το ότι ένα επάγγελμα έχει από τη φύση του κάποια καλά (τρεις μήνες διακοπές, λίγες ώρες εργασίας) δε σημαίνει ότι επιζητώ να λουφάξω (δηλαδή, επειδή κάποιος θέλει να έχει εξασφαλισμένη εργασία και να μη ζει με το φόβο της απόλυσης όταν πιάσει τα 45 είναι κακό;) Ας με υποχρέωναν να μείνω και 8 ώρες στο σχολείο. Στο γραφείο μου ή στην τάξη μου όμως, με τις ανάλογες υποδομές για να προετοιμάζω τη δουλειά μου (you know, όπως Αμερι-κ-ή). Υπ’ αυτή την έννοια δικαιούμαι Αλεξάνδρα να σε ρωτήσω το ίδιο πράγμα. Για αυτό μπήκες κάποτε στην εκπαίδευση; Για να ατενίζεις το ταβάνι και να πληρώνεσαι; Το ότι μπορεί να υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις δε μας δίνει το δικαίωμα να γενικεύουμε. Είναι σαν να ισχυριζόμαστε ότι όλοι οι μεταφραστές είναι το ίδιο.
Καλό είναι λοιπόν να μην προβαίνουμε σε τέτοιους χαρακτηρισμούς. Ας κρίνουμε πρώτα τους εαυτούς μας. Στο ίδιο σύστημα υπηρέτησες, Αλεξάνδρα, άρα, αν υπήρξες καλή καθηγήτρια το γνωρίζεις μόνο εσύ και οι μαθητές σου. Εγώ δεν το γνωρίζω και από τη στιγμή που κανείς δε σε έλεγξε και κανείς διαγωνισμός δίκαιος ή άδικος δε σε έκρινε, έχω κάθε δικαίωμα να αμφισβητήσω κι εγώ την καταλληλότητά σου. Ποτέ όμως δε θα το έκανα για κανέναν, πόσω μάλλον δημοσίως (ούτε καν εμμέσως, δηλαδή χρησιμοποιώντας παραδείγματα συναδέλφων, βλ. διευθύντρια που ετοίμαζε τα ιδιαίτερα στο γραφείο ή μιλώντας γενικά και αόριστα για αδιόριστους και νεοδιόριστους), διότι το θεωρώ άκρως αντιδεοντολογικό από τη στιγμή που υπηρετώ και εξυπηρετώ ή υπηρέτησα και εξυπηρέτησα το ίδιο σύστημα (αναφέρομαι σ' εσένα γιατί μετά από 23 χρόνια στην εκπαίδευση όπως λες, με παραξενεύει η άποψή σου για τους καθηγητές και για τους συναδέλφους γενικότερα, ενώ γνωρίζεις τις αδυναμίες του συστήματος από πρώτο χέρι).
Ποτέ μου δε θα ήθελα να έρθω σε αντιπαράθεση με κάποιον σε ένα φόρουμ και πάντα το αποφεύγω. Στη συγκεκριμένη συζήτηση όμως αισθάνθηκα να θίγομαι αρκετές φορές.
Θεέ μου, υπερασπίζομαι τους καθηγητές! Θα πέσει φωτιά να με κάψει!
Δεν έχει πολλά χρόνια που μπήκα στη δημόσια εκπαίδευση. Μόλις τρία. Το απέφευγα, για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο βασικότερος ίσως και να ήταν η εικόνα που είχα διαμορφώσει για τους εκπαιδευτικούς τον καιρό που πήγαινα κι εγώ σχολείο. Κάποια στιγμή αποφάσισα να μπω (το αν είχα τα προσόντα δεν είναι θέμα αυτής της συζήτησης, ούτε θα αρχίσω να αναλύω το βιογραφικό μου). Ναι, είναι μια δουλειά με αρκετά… δελέατα. Δεν είναι κακό αυτό. Σου αφήνει ελεύθερο χρόνο να κάνεις και άλλα πράγματα, και άλλες δουλειές, ίσως. Και ναι, είναι δημόσιο, σου προσφέρει μια ασφάλεια σε σύγκριση με τον ιδιωτικό τομέα (αν και λίγο πριν τα όρια της πτώχευσης του κράτους, έχω αρχίσει να αμφιβάλλω και για αυτό). Από την άλλη, δεν είναι εύκολη δουλειά. Όταν οι συνθήκες εργασίας είναι τραγικές. Όταν οι υποδομές είναι ανύπαρκτες (για τα παιδιά πρωτίστως, για τους εκπαιδευτικούς δευτερευόντως--έχω αποφοιτήσει από σχολείο του εξωτερικού και γνωρίζω πολύ καλά τι θα πει «υποδομές» και πόσο πολύ μπορούν να βοηθήσουν τον εκπαιδευτικό να κάνει καλά τη δουλειά του και κατ’ επέκταση να θεωρηθεί καλός/ικανός).
Μέσα σε 1 χρόνο, μου ήρθαν τα πάνω-κάτω. Δεν μπορούσα να διανοηθώ τη νοσηρότητα του εκπαιδευτικού συστήματος. Πήρα πίσω τα περισσότερα από όσα ισχυριζόμουν. Γνώρισα εκπαιδευτικούς "καλούς" (στην πλειοψηφία τους ωρομίσθιους, αναπληρωτές, νεοδιόριστους και κάποιους παλιούς), γνώρισα, ναι, και "κακούς". Τα κριτήριά μου nickel (μόλις διάβασα το post σου) είναι τόσο "γενικά" και "αβάσιμα" όσο είναι των υπολοίπων. Άρα ίσως δε δικαιούμαστε καθόλου να μιλάμε για εκπαιδευτικούς ικανούς ή ανίκανους).
Διαπίστωσα ότι όχι, δεν ανήκουν όλοι οι εκπαιδευτικοί στην κατηγορία «βολεμένοι, άχρηστοι, που κάθονται όλη μέρα» (χαρακτηρισμοί που εγώ τούς προσέδιδα). Είδα και βλέπω συναδέλφους, που δουλεύοντας ωρομίσθιοι για χρόνια, σε σχολεία με τρισάθλιες συνθήκες, απλήρωτοι καλύπτοντας πάγιες ανάγκες, όχι απλώς έκτακτες (διευθύντρια Λυκείου χρειαζόταν 2 φιλολόγους για να καλύψει 44 ώρες φιλολογικά στην Α΄ Λυκείου, γιατί, τι να κάνουμε, είχε περισσότερα τμήματα φέτος. Τα οποία θα τα έχει και του χρόνου. Και του παραχρόνου. Τέλη Οκτώβρη, της έστειλαν 4 ωρομίσθιους. Βλέπετε, αν το κράτος εμφανίσει αυτά τα κενά ως οργανικά θα πρέπει να προσλάβει δύο ακόμα μόνιμους που του κοστίζουν 2200 μηνιαίως. Με 4 ωρομίσθιους τα καλύπτει τσάμπα και μειώνει την ανεργία) κατά τη διάρκεια των καλύτερων και πιο αποδοτικών τους χρόνων, 25-35, να έχουν τόσο πολύ ξεζουμιστεί από το τρέξιμο, από την ανασφάλεια, από την απαξίωση από το σύστημα και, ενώ μπαίνουν στην εκπαίδευση με ιδέες και με όρεξη, ξαφνικά να διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να κάνουν και πολλά. Με αποτέλεσμα, όταν πια διορίζονται, να έχουν συσσωρεύσει τόση πίκρα και κούραση μέσα τους που να τους βγαίνει σε εκδίκηση.
«Τώρα που διορίστηκα, στα 40, θα αράξω. Επί δέκα χρόνια δουλεύω εις διπλούν. Τι δικαιούμαι ως μόνιμος που τόσα χρόνια δε δικαιούμουν; Άδεια ανατροφής; Θα κάνω δυο παιδιά και θα ξαναπατήσω σε σχολείο σε 3 χρόνια. Άδεια μετεκπαίδευσης; Θα χτυπήσω ένα μεταπτυχιακό, ένα διδακτορικό και θα ξαναμπώ σε τάξη σε άλλα τρία χρόνια. Και άι σιχτίρ». (Σαφώς και δε συμφωνώ. Αλλά είναι ένας φαύλος κύκλος στον οποίο μπορείς να μπεις χωρίς να το καταλάβεις. Αυτό είναι το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Δεν γεννιέται κανείς με αυτή τη νοοτροπία).
Α, και ναι, διαπίστωσα ότι αυτοί που δεν περνούν με ΑΣΕΠ , τελικά δεν είναι "ανίκανοι". Ενώ κάποιοι που περνούν με ΑΣΕΠ είναι "ανίκανοι". Γιατί δεν μπορούν να σταθούν σε τάξη. Κι αυτό επειδή η φύση του διαγωνισμού είναι τέτοια που δεν μπορεί να κρίνει την ποιότητα και την ικανότητα του εκπαιδευτικού. (Είμαι σίγουρη όμως ότι θα υπάρχει ένας τρόπος να τον κάνεις και αυτόν "ικανό").
Όταν επινοήθηκε ο ΑΣΕΠ οι εγγεγραμμένοι στην επετηρίδα ξεσηκώθηκαν. Κάποιοι διορισμένοι αδιαφόρησαν, κάποιοι στάθηκαν στο πλάι των αδιορίστων και κάποιοι συμφώνησαν με την ύπαρξη του διαγωνισμού επειδή ενοχλούνταν από την ύπαρξη ανίκανων συναδέλφων στα σχολεία (και καλά έκαναν). Δε θυμάμαι όμως κανέναν διορισμένο να λέει «θέλω να περάσω κι εγώ από αυτό το διαγωνισμό. Θέλω να μάθω αν είμαι ικανός/κατάλληλος». Όχι. «Να περάσουν οι καινούριοι. Εγώ έχω τη θέση μου, κανείς δε θα με κουνήσει. Δε θα μου πει ο κύριος ΑΣΕΠ, αν είμαι κατάλληλος ή όχι. Διδάσκω 15 χρόνια τώρα. Να κριθούν οι καινούριοι που δεν έχουν πατήσει σε τάξη».
Αν, λοιπόν, θεωρείτε ότι ο ΑΣΕΠ είναι ο σωστός τρόπος κρίσης τότε να ζητήσετε να περάσουν όλοι. Μα όλοι. Και οι φίλοι σας που δουλεύουν χρόνια στην εκπαίδευση και τους θεωρείτε σωστούς και καλούς επαγγελματίες, και οι καθηγητές που κάνουν ιδιαίτερα στα παιδιά σας ή διδάσκουν στο φροντιστήριο που τα στέλνετε (που ίσως κάποιοι να είναι αποτυχόντες του ΑΣΕΠ και επειδή δεν έχουν κληθεί ωρομίσθιοι, ή δεν έχουν ενταχθεί σε κάποιον πίνακα δουλεύουν στα φροντιστήρια). Και, όταν βγουν τα αποτελέσματα του διαγωνισμού, να είστε έτοιμοι για πολλές εκπλήξεις.
Σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να με θεωρήσετε ως «την πικραμένη του ΑΣΕΠ». Όχι. Ποτέ δεν κατέβηκα στο διαγωνισμό με αξιώσεις. Τουρίστας πήγαινα. Γιατί όταν πήγα για πρώτη φορά από περιέργεια (για να δω τι θα χρειαστεί ίσως να διαβάσω κάποτε) και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι τη φύση του διαγωνισμού, έμεινα άφωνη. Και όταν αργότερα διαπίστωσα το λόγο ύπαρξης του διαγωνισμού, το πόσο δηλαδή εξυπηρετεί το κράτος και όχι το εκπαιδευτικό σύστημα, εκεί αδιαφόρησα. Γιατί ο συγκεκριμένος διαγωνισμός δε με βοηθάει να γίνω καλύτερος εκπαιδευτικός. Είναι απλώς ένας τρόπος για να απορροφά το κράτος μόνο όσους μπορεί να εξασφαλίσει οικονομικά ανά δύο χρόνια. Όχι για να καλύψει τα άπειρα κενά που έχει με ικανούς, άξιους, και καλά, να διδάξουν εκπαιδευτικούς. Γι αυτό ζητάμε να μην εξεταζόμαστε συνεχώς.Τώρα αν από αυτό φαίνεται το "ποιόν" μας, τι να πω.
Όχι, ο κάθε αδιόριστος δεν προσβλέπει στο να μπαίνει στην τάξη και να εισπράττει το μηνιάτικό του, είτε ατενίζει το υπερπέραν είτε όχι. Αυτό με θίγει προσωπικά. (Και δεν είμαι η μόνη χμμ... --πλέον δεν ξέρω πώς να με αποκαλέσω. Εκπαιδευτικό; Διοριστέα;Αδιόριστη-- που διαβάζει αυτό το φόρουμ). Το ότι ένα επάγγελμα έχει από τη φύση του κάποια καλά (τρεις μήνες διακοπές, λίγες ώρες εργασίας) δε σημαίνει ότι επιζητώ να λουφάξω (δηλαδή, επειδή κάποιος θέλει να έχει εξασφαλισμένη εργασία και να μη ζει με το φόβο της απόλυσης όταν πιάσει τα 45 είναι κακό;) Ας με υποχρέωναν να μείνω και 8 ώρες στο σχολείο. Στο γραφείο μου ή στην τάξη μου όμως, με τις ανάλογες υποδομές για να προετοιμάζω τη δουλειά μου (you know, όπως Αμερι-κ-ή). Υπ’ αυτή την έννοια δικαιούμαι Αλεξάνδρα να σε ρωτήσω το ίδιο πράγμα. Για αυτό μπήκες κάποτε στην εκπαίδευση; Για να ατενίζεις το ταβάνι και να πληρώνεσαι; Το ότι μπορεί να υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις δε μας δίνει το δικαίωμα να γενικεύουμε. Είναι σαν να ισχυριζόμαστε ότι όλοι οι μεταφραστές είναι το ίδιο.
Καλό είναι λοιπόν να μην προβαίνουμε σε τέτοιους χαρακτηρισμούς. Ας κρίνουμε πρώτα τους εαυτούς μας. Στο ίδιο σύστημα υπηρέτησες, Αλεξάνδρα, άρα, αν υπήρξες καλή καθηγήτρια το γνωρίζεις μόνο εσύ και οι μαθητές σου. Εγώ δεν το γνωρίζω και από τη στιγμή που κανείς δε σε έλεγξε και κανείς διαγωνισμός δίκαιος ή άδικος δε σε έκρινε, έχω κάθε δικαίωμα να αμφισβητήσω κι εγώ την καταλληλότητά σου. Ποτέ όμως δε θα το έκανα για κανέναν, πόσω μάλλον δημοσίως (ούτε καν εμμέσως, δηλαδή χρησιμοποιώντας παραδείγματα συναδέλφων, βλ. διευθύντρια που ετοίμαζε τα ιδιαίτερα στο γραφείο ή μιλώντας γενικά και αόριστα για αδιόριστους και νεοδιόριστους), διότι το θεωρώ άκρως αντιδεοντολογικό από τη στιγμή που υπηρετώ και εξυπηρετώ ή υπηρέτησα και εξυπηρέτησα το ίδιο σύστημα (αναφέρομαι σ' εσένα γιατί μετά από 23 χρόνια στην εκπαίδευση όπως λες, με παραξενεύει η άποψή σου για τους καθηγητές και για τους συναδέλφους γενικότερα, ενώ γνωρίζεις τις αδυναμίες του συστήματος από πρώτο χέρι).
Ποτέ μου δε θα ήθελα να έρθω σε αντιπαράθεση με κάποιον σε ένα φόρουμ και πάντα το αποφεύγω. Στη συγκεκριμένη συζήτηση όμως αισθάνθηκα να θίγομαι αρκετές φορές.
Θεέ μου, υπερασπίζομαι τους καθηγητές! Θα πέσει φωτιά να με κάψει!
Bella, μάλλον το τελευταίο σου σεντόνι το έγραψες πριν διαβάσεις το δικό μου ακριβώς από πάνω. Τουλάχιστον αυτό κρίνω από την ώρα δημοσίευσης. Τι να πρωτοσχολιάσω; Το ότι με κατηγορείς για αντιδεοντολογία επειδή σχολίασα ανώνυμα και χωρίς να προσδιορίζω χρονιά και σχολείο μια απαράδεκτη κατάσταση εκπαιδευτικού; Άρα έπρεπε για λόγους δεοντολογίας να ταυτιστώ με τη "συνάδελφο" και να προστατεύω τη συντεχνία μας; Μα αυτό ήταν για μένα το πιο αποκρουστικό, όποτε το συνάντησα: η συντεχνιακή προστασία του "συναδέλφου" ακόμα κι αν ήταν ο χειρότερος που πέρασε ποτέ από την εκπαίδευση. Τους έπιασαν να κάνουν με εκβιασμό ακριβοπληρωμένα ιδιαίτερα στους μαθητές τους, καταδικάστηκαν από δικαστήριο, και το πειθαρχικό συμβούλιο των συναδέλφων τους σφύριζε αδιάφορα.
Αμφιβάλλεις αν έκανα καλά τη δουλειά μου; Μα πρώτη εγώ το είπα αυτό. Είχα την απαίτηση να επιθεωρούμαι, να ελέγχομαι και να αποδεικνύω την ποιότητα της δουλειάς μου, αλλά δεν μου έκαναν αυτή τη χάρη. Κι αν μου έλεγαν να περάσω εξετάσεις του ΑΣΕΠ για να αποδείξω την καταλληλότητά μου, ευχαρίστως θα περνούσα. Μήπως δεν είπα ήδη ότι μ' άρεσε το γερμανικό σύστημα που αξιολογεί τους εκπαιδευτικούς κάθε δύο χρόνια;
Είπες, ας σε υποχρέωνε κάποιος να μείνεις 8 ώρες στο σχολείο. Να μου επιτρέψεις να σου πω ότι όποτε στα 23 χρόνια, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, διευθυντές σχολείων επεχείρησαν να το επιβάλουν, αντιμετώπισαν επανάσταση. Εσύ θα το δεχόσουν; Κι εγώ. Αλλά οι άλλοι;
Και φυσικά είπα ήδη ότι δεν θεωρώ ότι οι εξετάσεις του ΑΣΕΠ μπορούν να κρίνουν την καταλληλότητα κάποιου για να διδάξει, γιατί κάποιοι από τους "ακατάλληλους" μπορούν άνετα να περάσουν τις εξετάσεις.
Για τα κενά που καλύπτουν οι ωρομίσθιοι, ξαναλέω ότι κακώς υπάρχουν ωρομίσθιοι, αλλά δεν είναι όλα οργανικά κενά. Μεγάλος αριθμός απ' αυτά είναι προσωρινά κενά, επειδή ο μόνιμος που κατέχει αυτή τη θέση έχει πάρει απόσπαση ή λείπει για διάφορους λόγους. Μια φίλη μου διορίστηκε στην Αστυπάλαια. Υπηρέτησε ακριβώς έναν χρόνο. Μετά αποσπάστηκε στην κεντρική υπηρεσία του υπουργείου, όπου υπηρετεί τα τελευταία δύο χρόνια.
Αμφιβάλλεις αν έκανα καλά τη δουλειά μου; Μα πρώτη εγώ το είπα αυτό. Είχα την απαίτηση να επιθεωρούμαι, να ελέγχομαι και να αποδεικνύω την ποιότητα της δουλειάς μου, αλλά δεν μου έκαναν αυτή τη χάρη. Κι αν μου έλεγαν να περάσω εξετάσεις του ΑΣΕΠ για να αποδείξω την καταλληλότητά μου, ευχαρίστως θα περνούσα. Μήπως δεν είπα ήδη ότι μ' άρεσε το γερμανικό σύστημα που αξιολογεί τους εκπαιδευτικούς κάθε δύο χρόνια;
Είπες, ας σε υποχρέωνε κάποιος να μείνεις 8 ώρες στο σχολείο. Να μου επιτρέψεις να σου πω ότι όποτε στα 23 χρόνια, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, διευθυντές σχολείων επεχείρησαν να το επιβάλουν, αντιμετώπισαν επανάσταση. Εσύ θα το δεχόσουν; Κι εγώ. Αλλά οι άλλοι;
Και φυσικά είπα ήδη ότι δεν θεωρώ ότι οι εξετάσεις του ΑΣΕΠ μπορούν να κρίνουν την καταλληλότητα κάποιου για να διδάξει, γιατί κάποιοι από τους "ακατάλληλους" μπορούν άνετα να περάσουν τις εξετάσεις.
Για τα κενά που καλύπτουν οι ωρομίσθιοι, ξαναλέω ότι κακώς υπάρχουν ωρομίσθιοι, αλλά δεν είναι όλα οργανικά κενά. Μεγάλος αριθμός απ' αυτά είναι προσωρινά κενά, επειδή ο μόνιμος που κατέχει αυτή τη θέση έχει πάρει απόσπαση ή λείπει για διάφορους λόγους. Μια φίλη μου διορίστηκε στην Αστυπάλαια. Υπηρέτησε ακριβώς έναν χρόνο. Μετά αποσπάστηκε στην κεντρική υπηρεσία του υπουργείου, όπου υπηρετεί τα τελευταία δύο χρόνια.
Αφήστε και άλλους να εκφραστούν πριν το μετατρέψετε σε προσωπική υπόθεση. Εγώ, που βρίσκομαι απέξω, βλέπω το εξής:
Έχουμε μια δουλειά που συμφωνούμε ότι δεν γίνεται καλά.
Έχουμε από τη μια μεριά τον πελάτη (τους μαθητές) και από την άλλη τον εργοδότη (το κράτος, με τις δικές του ευθύνες). Και στη μέση τους υπαλλήλους, τους καθηγητές. Να πούμε τα δίκια τους, να πεις εσύ, Bella, τα δίκια τους, να το κάνουν και οι συνδικαλιστές, αλλά οι υπόλοιποι θα πρέπει να πούμε και τα στραβά τους. Επειδή εμείς οι γονείς είμαστε κάπως απέξω, μπορεί να μην είμαστε δίκαιοι ή ακριβείς. Οι «συνδικαλιστές» είναι, κατά κανόνα, μονόπλευροι. Όταν λοιπόν κάποιος είναι ή ήταν μέσα στο χορό και δεν διστάζει να πει τα στραβά, έχουμε τη σπάνια ευκαιρία να ακούμε και μερικές αλήθειες. Ας μην την τορπιλίζουμε αυτή την ευκαιρία.
Έχουμε μια δουλειά που συμφωνούμε ότι δεν γίνεται καλά.
Έχουμε από τη μια μεριά τον πελάτη (τους μαθητές) και από την άλλη τον εργοδότη (το κράτος, με τις δικές του ευθύνες). Και στη μέση τους υπαλλήλους, τους καθηγητές. Να πούμε τα δίκια τους, να πεις εσύ, Bella, τα δίκια τους, να το κάνουν και οι συνδικαλιστές, αλλά οι υπόλοιποι θα πρέπει να πούμε και τα στραβά τους. Επειδή εμείς οι γονείς είμαστε κάπως απέξω, μπορεί να μην είμαστε δίκαιοι ή ακριβείς. Οι «συνδικαλιστές» είναι, κατά κανόνα, μονόπλευροι. Όταν λοιπόν κάποιος είναι ή ήταν μέσα στο χορό και δεν διστάζει να πει τα στραβά, έχουμε τη σπάνια ευκαιρία να ακούμε και μερικές αλήθειες. Ας μην την τορπιλίζουμε αυτή την ευκαιρία.
Η πλήρης αντίφαση, δηλαδή; Ξέρω τις αδυναμίες του συστήματος από πρώτο χέρι, και επιτρέπεται να τις διεκτραγωδώ, αρκεί μέσα στις αδυναμίες του συστήματος να μην περιλαμβάνω καμιά ευθύνη των συναδέλφων.
Ακριβώς αυτό που είπε ο Nickel μόλις τώρα. Αυτός που υπηρέτησε 23 χρόνια στην εκπαίδευση και ξέρει τις αδυναμίες του συστήματος από πρώτο χέρι, και μάλλον πρέπει να ξέρει τι λέει, πρέπει να κλείνει το στόμα του, για "δεοντολογικούς" λόγους; Δηλαδή, μη μιλάς, κρύψ' τα κάτω απ' το χαλί, κι όταν παραπονιούνται οι γονείς και οι μαθητές, τους βγάζουμε τρελούς και τους παραπέμπουμε μόνο στις αδυναμίες του συστήματος.
traductrice
New member
Αγαπητοί φίλοι διάβασα πολύ προσεκτικά όσα γράψατε όλοι και μπορώ να πώ οτι έχω ενημερωθεί για πολλά πράγματα που αγνοούσα. Πραγματικά καταλαβαίνω και νιώθω απόλυτα την οργή που εκφράζει η φίλτατη Μπέλα αλλά όλων την επιχειρηματολογία. Έχω να πω μόνο τούτο: Είμαι φιλόλογος αρκετά νέα σε ηλικία και εδω και τέσσερα χρόνια που αποφοίτησα απο τη σχολή μου έκανα κάθε δυνατή και αδύνατη προσπάθεια να αξιοποιηθώ στην εκπαίδευση, εννοώντας τόσο τη δημόσια όσο και την ιδιωτική. Κυριολεκτικα όργωσα κάθε περιοχή και κάθε φροντιστηριακό οργανισμό όπως και κάθε ιδιωτικό σχολείο αλλά βρήκα πόρτες κλειστές ή συναντήσα ειρωνεία και κακεντρέχεια. Καταθέτω απο τότε που αποφοίτησα χαρτιά για αναπληρωτές, ωρομίσθιους ενώ έδωσα στον ΑΣΕΠ δύο φορές ασχέτως αν πήγα τουριστας. Έδωσα τεστ δεξιοτήτων και έχω καταλήξει να απασχολούμαι σε άσχετο αντικείμενο,ανασφάλιστη και αποκτώντας μετά κόπων και βασάνων λίγες ώρες σε ένα φροντιστήριο όπου κάποιος με λυπήθηκε και με συμπάθησε. Παράλληλα συγκεντρώνω διπλώματα και οτιδήποτε άλλο μπορεί ν'αποδείξει οτι έχω τα προσόντα να διδάξω και να προσφέρω κι εγώ κάτι στην εκπαίδευση.Αλλά τελικά κλείνω με το εξης...."όπου και να πάω η Έλλαδα με πληγώνει...". Ζητώ συγνώμη που σας παρέθεσα τα προβλήματα μου αλλά ειλικρινά ένιωσα την ανάγκη να το κάνω...
Απόλυτα κατανοητά όσα καταθέτεις, traductrice, και δυστυχώς καθόλου άγνωστα σε πολλούς αποφοίτους. Αλλά εκείνο που έχει εξ αρχής έχει θελήσει, πιστεύω, να αναδείξει η Αλεξάνδρα δωπέρα είναι ότι οι απόφοιτοι διακρίνονται σε: (1) αέργους, (2) ανέργους, (3) αναξιοπαθούντες —όπως εσύ καληώρα που ταλαιπωρείσαι με χίλια δυο αλλά δεν το βάζεις κάτω και δεν μένεις άεργη— και (4) αδιόριστους, με αυτή την τελευταία κατηγορία να αφορά καταπωσφαίνεται αποκλειστικά τους αποφοίτους σχολών για εκπαιδευτικούς.
Συγχωρέστε με αλλά έχω προβλήματα με τη σύνδεση σήμερα, κολλάει και δεν διαβάζω εγκαίρως τα όσα ποστάρονται και κατ' επέκταση δεν προλαβαίνω να απαντήσω εγκαίρως.
Δε σε κατηγορώ Αλεξάνδρα, απλώς αισθάνθηκα να θίγομαι από κάποιες κουβέντες και θέλησα να απαντήσω (σε καμία περίπτωση, nickel, δε θα ήθελα να μετατραπεί η συζήτηση σε προσωπική υπόθεση).Ενοχλούμαι, όταν απλώς μιλάμε για κακούς εκπαιδευτικούς, έτσι γενικά και αόριστα. Το εκπαιδευτικό σύστημα δε νοσεί αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας τους. Νοσεί σε τέτοιο βαθμό που μπορεί και τους καλλιεργεί ή τους θρέφει (επειδή ίσως και να τους θέλει ώστε να απαξιωθεί πλήρως).
Να μείνω 8 ώρες στο σχολείο. Πού, όμως, Αλεξάνδρα; Στο Γυμνάσιο που πήγαινα πέρυσι, έτσι και τύχαινε να είμαστε όλοι εκεί, δεν είχαμε καρέκλες να κάτσουμε. Σε αυτό που είμαι φέτος ο υποδιευθυντής μοιράζεται το ίδιο γραφείο μ' εμάς.
Φυσικά και να αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί. Ανά ένα, ανά δύο, ανά όσα χρόνια θέλετε. Είναι άνθρωποι που έρχονται σε επαφή με παιδιά. Πρέπει να αξιολογούνται. Και ναι, να ακολουθήσουμε το γερμανικό σύστημα. Και το φινλανδικό. Και το αμερικάνικο. Αλλά και τις υποδομές αυτών των συστήματων, παρακαλώ. Πώς γίνεται όμως να αξιολογείται ο εκπαιδευτικός για το έργο του όταν δεν έχει τις κατάλληλες υποδομές; Πώς είναι δυνατόν να καταφέρω να μάθω στα παιδιά αγγλικά (γιατί εγώ τα διδάσκω, αλλά κατά την άποψή μου ανεπαρκώς) όταν η ξένη γλώσσα δεν είναι χωρισμένη σε επίπεδα; Και όταν λέω επίπεδα δεν εννοώ Α' Γυμνασίου αρχάριοι/προχωρημένοι και ούτω καθ' εξής. Εννοώ αγγλικά Ι, αγγλικά ΙΙ, και λοιπά. Τμήματα των 10 ατόμων. Εργαστήρια, CD, DVD. Ό,τι θα βρει κάποιος σε ένα φροντιστήριο αγγλικών, γερμανικών δηλαδή ή σε ένα ευρωπαϊκό σχολείο. Έφυγα από την Ελλάδα στη δευτέρα λυκείου με φυσική και μαθηματικά 12. Πήγα στην Αμερική και κατέληξα αριστούχος. Γιατί; Επειδή ήταν καλύτερος ο εκπαιδευτικός; Όχι, απλώς μπήκα σε εργαστήριο φυσικής, είδα για πρώτη φορά πηνίο και κατάλαβα τι είναι και τι κάνει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήμουν σίγουρη ότι το πηνίο δεν ήταν παρά ένα παράξενο σχέδιο που μου ζωγράφιζε πάντα η πισινή μου γιατί εγώ δεν ήξερα καν πώς να το σχεδιάσω. Και πίστευα ότι έφταιγε πάντα ο φυσικός που είχαμε. Αν είχε κι εκείνος εργαστήριο ίσως έκανε καλύτερο μάθημα.
Φυσικά και θα κρίνουμε τα κακώς κείμενα. Φυσικά και θα πούμε τα στραβά. Έχω κι εγώ να αραδιάσω ένα σωρό. (Η μητέρα μου είναι εκπαιδευτικός με 32 χρόνια προϋπηρεσίας και ξέρω κι εγώ τα πράγματα "από μέσα"--όσα μου επέτρεψε να μάθω δηλαδή γιατί πάντα ήθελε να διαμορφώνω την άποψή μου από αυτά που βλέπω εγώ). Όχι, δε θα καλύψω τον "κακό εκπαιδευτικό". Δεν θα έπρεπε όμως να είναι δική μου δουλειά να τον "δώσω". Θα έπρεπε το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα να τον αποβάλλει από μόνο του. Φυσικά και έφταιγαν οι καθηγητές που αναφέρεις Αλεξάνδρα--αν κι εφόσον εκβιαστικά έκαναν ιδιαίτερα (κι εγώ γνωρίζω τέτοιες περιπτώσεις--εκβιασμού. Έχασα και ώρες διδασκαλίας ΠΔΣ. Ήρθαν τα παιδιά και μου το είπαν. "Κυρία, αν δεν πάμε στο δικό της το τμήμα, θα μας κόψει αγγλικά". "Δεν πειράζει", τους είπα, "πάτε". Εγώ απολύθηκα).
Η ρίζα του κακού όμως δεν είναι οι συγκεκριμένοι καθηγητές που έκαναν τα ιδιαίτερα ή η περίπτωση που αναφέρω εγώ, αλλά το εκπαιδευτικό σύστημα που οδήγησε αυτούς τους εκπαιδευτικούς στα ιδιαίτερα ή που έδωσε το δικαίωμα στους μόνιμους να εργάζονται στην ΠΔΣ του σχολείου που υπηρετούν.
Αυτό τώρα δεν το κατάλαβα καλά. Ο εκπαιδευτικός με 25 χρόνια προϋπηρεσίας και 16 ώρες την εβδομάδα δεν αξίζει δηλαδή να πληρώνεται ολόκληρο μισθό; Αυτό δε θα ήθελα να το σχολιάσω γιατί ανοίγει άλλο θέμα συζήτησης.
Ευθύνες έχουμε όλοι. Ας μη δείχνουμε όμως με το δάχτυλο προς συγκεκριμένες μόνο κατευθύνσεις. Είναι σαν να κρύβουμε το πραγματικό πρόβλημα κάτω από το χαλάκι.
@traductrice: καλή δύναμη.
Δε σε κατηγορώ Αλεξάνδρα, απλώς αισθάνθηκα να θίγομαι από κάποιες κουβέντες και θέλησα να απαντήσω (σε καμία περίπτωση, nickel, δε θα ήθελα να μετατραπεί η συζήτηση σε προσωπική υπόθεση).Ενοχλούμαι, όταν απλώς μιλάμε για κακούς εκπαιδευτικούς, έτσι γενικά και αόριστα. Το εκπαιδευτικό σύστημα δε νοσεί αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας τους. Νοσεί σε τέτοιο βαθμό που μπορεί και τους καλλιεργεί ή τους θρέφει (επειδή ίσως και να τους θέλει ώστε να απαξιωθεί πλήρως).
Να μείνω 8 ώρες στο σχολείο. Πού, όμως, Αλεξάνδρα; Στο Γυμνάσιο που πήγαινα πέρυσι, έτσι και τύχαινε να είμαστε όλοι εκεί, δεν είχαμε καρέκλες να κάτσουμε. Σε αυτό που είμαι φέτος ο υποδιευθυντής μοιράζεται το ίδιο γραφείο μ' εμάς.
Φυσικά και να αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί. Ανά ένα, ανά δύο, ανά όσα χρόνια θέλετε. Είναι άνθρωποι που έρχονται σε επαφή με παιδιά. Πρέπει να αξιολογούνται. Και ναι, να ακολουθήσουμε το γερμανικό σύστημα. Και το φινλανδικό. Και το αμερικάνικο. Αλλά και τις υποδομές αυτών των συστήματων, παρακαλώ. Πώς γίνεται όμως να αξιολογείται ο εκπαιδευτικός για το έργο του όταν δεν έχει τις κατάλληλες υποδομές; Πώς είναι δυνατόν να καταφέρω να μάθω στα παιδιά αγγλικά (γιατί εγώ τα διδάσκω, αλλά κατά την άποψή μου ανεπαρκώς) όταν η ξένη γλώσσα δεν είναι χωρισμένη σε επίπεδα; Και όταν λέω επίπεδα δεν εννοώ Α' Γυμνασίου αρχάριοι/προχωρημένοι και ούτω καθ' εξής. Εννοώ αγγλικά Ι, αγγλικά ΙΙ, και λοιπά. Τμήματα των 10 ατόμων. Εργαστήρια, CD, DVD. Ό,τι θα βρει κάποιος σε ένα φροντιστήριο αγγλικών, γερμανικών δηλαδή ή σε ένα ευρωπαϊκό σχολείο. Έφυγα από την Ελλάδα στη δευτέρα λυκείου με φυσική και μαθηματικά 12. Πήγα στην Αμερική και κατέληξα αριστούχος. Γιατί; Επειδή ήταν καλύτερος ο εκπαιδευτικός; Όχι, απλώς μπήκα σε εργαστήριο φυσικής, είδα για πρώτη φορά πηνίο και κατάλαβα τι είναι και τι κάνει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήμουν σίγουρη ότι το πηνίο δεν ήταν παρά ένα παράξενο σχέδιο που μου ζωγράφιζε πάντα η πισινή μου γιατί εγώ δεν ήξερα καν πώς να το σχεδιάσω. Και πίστευα ότι έφταιγε πάντα ο φυσικός που είχαμε. Αν είχε κι εκείνος εργαστήριο ίσως έκανε καλύτερο μάθημα.
Φυσικά και θα κρίνουμε τα κακώς κείμενα. Φυσικά και θα πούμε τα στραβά. Έχω κι εγώ να αραδιάσω ένα σωρό. (Η μητέρα μου είναι εκπαιδευτικός με 32 χρόνια προϋπηρεσίας και ξέρω κι εγώ τα πράγματα "από μέσα"--όσα μου επέτρεψε να μάθω δηλαδή γιατί πάντα ήθελε να διαμορφώνω την άποψή μου από αυτά που βλέπω εγώ). Όχι, δε θα καλύψω τον "κακό εκπαιδευτικό". Δεν θα έπρεπε όμως να είναι δική μου δουλειά να τον "δώσω". Θα έπρεπε το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα να τον αποβάλλει από μόνο του. Φυσικά και έφταιγαν οι καθηγητές που αναφέρεις Αλεξάνδρα--αν κι εφόσον εκβιαστικά έκαναν ιδιαίτερα (κι εγώ γνωρίζω τέτοιες περιπτώσεις--εκβιασμού. Έχασα και ώρες διδασκαλίας ΠΔΣ. Ήρθαν τα παιδιά και μου το είπαν. "Κυρία, αν δεν πάμε στο δικό της το τμήμα, θα μας κόψει αγγλικά". "Δεν πειράζει", τους είπα, "πάτε". Εγώ απολύθηκα).
Η ρίζα του κακού όμως δεν είναι οι συγκεκριμένοι καθηγητές που έκαναν τα ιδιαίτερα ή η περίπτωση που αναφέρω εγώ, αλλά το εκπαιδευτικό σύστημα που οδήγησε αυτούς τους εκπαιδευτικούς στα ιδιαίτερα ή που έδωσε το δικαίωμα στους μόνιμους να εργάζονται στην ΠΔΣ του σχολείου που υπηρετούν.
Αυτό τώρα δεν το κατάλαβα καλά. Ο εκπαιδευτικός με 25 χρόνια προϋπηρεσίας και 16 ώρες την εβδομάδα δεν αξίζει δηλαδή να πληρώνεται ολόκληρο μισθό; Αυτό δε θα ήθελα να το σχολιάσω γιατί ανοίγει άλλο θέμα συζήτησης.
Ευθύνες έχουμε όλοι. Ας μη δείχνουμε όμως με το δάχτυλο προς συγκεκριμένες μόνο κατευθύνσεις. Είναι σαν να κρύβουμε το πραγματικό πρόβλημα κάτω από το χαλάκι.
@traductrice: καλή δύναμη.
panadeli
¥
Ακολουθεί το δικό μου σεντόνι. Θα προσπαθήσω να είναι σύντομο.
Η δική μου εμπειρία στην εκπαίδευση είναι συντομότερη από της Αλεξάνδρας. Έξι χρόνια μέχρι στιγμής.
Από την έως τώρα εμπειρία μου όμως μπορώ ανεπιφύλακτα να πω ότι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της παιδείας είναι η ποιότητα των εκπαιδευτικών. Από τους εκπαιδευτικούς που έχω γνωρίσει ως συναδέλφους, ένα μικρό ποσοστό είναι ταλαντούχοι δάσκαλοι με κέφι και μεράκι, η πλειοψηφία είναι βαριεστημένοι δημόσιοι υπάλληλοι, και ένα σημαντικό ποσοστό είναι συμπλεγματικές προσωπικότητες, εντελώς ακατάλληλοι να συναναστρέφονται με παιδιά, πόσο μάλλον να διδάσκουν. Κάπως ανάλογα θυμάμαι τα πράγματα και ως μαθητής, και φαντάζομαι υπάρχουν αρκετοί σε αυτό το νήμα που έχουν αντίστοιχες αναμνήσεις από τους καθηγητές τους.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό.
Κατά τη γνώμη μου, η απάντηση έχει τρία σκέλη:
Πρώτον, οι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν σήμερα στα σχολεία δεν έχουν εκπαιδευτεί για τη δουλειά που κάνουν. Είναι πολύ διαφορετικό να έχεις σπουδάσει π.χ. φυσική ή κλασική φιλολογία, και πολύ διαφορετικό να διδάσκεις φυσική ή νέα ελληνικά σε ένα τσούρμο εφήβων.
Δεύτερον, δεν υπάρχει ικανοποιητικός τρόπος επιλογής του εκπαιδευτικού προσωπικού. Όσοι, όπως ο anef, βρίσκουν το σθένος να αναδεικνύουν την υποχρέωση του ελληνικού κράτους να διορίσει όλους τους εγγεγραμμένους στην πάλαι ποτέ επετηρίδα, άραγε θα επέλεγαν τον δασκάλο του παιδιού τους με μόνο γνώμονα πότε πήρε πτυχίο;
Τέλος, οι εκπαιδευτικοί δεν αξιολογούνται και δεν παρακολουθούνται από κανέναν, κάτι που έχουν φτάσει στο σημείο να θεωρούν κεκτημένο δικαίωμα και να το προτάσσουν στις συνδικαλιστικές τους διεκδικήσεις.
Οι αντίστοιχες λύσεις είναι σχεδόν αυτονόητες:
α. Οι λεγόμενες "καθηγητικές" σχολές οφείλουν να ανταποκριθούν στον τίτλο που τους αποδίδεται και να θεσπίσουν κατευθύνσεις εντός του πτυχίου ή/και μεταπτυχιακά με στόχο την κατάρτιση των φοιτητών που θέλουν να γίνουν εκπαιδευτικοί. Στη σχολή που έβγαλα εγώ, το Βιολογικό Αθήνας, δεν υπήρχε τότε ούτε ένα σχετικό προπτυχιακό μάθημα. Σήμερα υπάρχει ένα μόνο μάθημα γενικής παιδαγωγικής, και αυτό επιλογής. Κατά τα άλλα, πρόκειται για "καθηγητική" σχολή.
β. Η επιλογή του προσωπικού που θα στελεχώσει τα σχολεία πρέπει να γίνεται αποκλειστικά από άτομα που έχουν ολοκληρώσει τουλάχιστον ένα διετές προπτυχιακό ή μεταπτυχιακό πρόγραμμα παιδαγωγικών και διδακτικής. Αρμόδιο για την επιλογή οφείλει να είναι το ΑΣΕΠ, σύμφωνα και με το Σύνταγμα.
γ. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να παρακολουθούνται τακτικά, τόσο από συμβούλους του αντικειμένου τους όσο και από ψυχολόγους, οι οποίοι θα έχουν υποχρέωση να τους βοηθούν να βγάζουν εις πέρας το πολύ δύσκολο και ψυχοφθόρο έργο τους και, σε περίπτωση που αυτοί αποδεικνύονται ακατάλληλοι για τη συγκεκριμένη δουλειά, να εισηγούνται την απομάκρυνσή τους από τις σχολικές αίθουσες.
Τι απ' όλα αυτά γίνεται;
Σε ορισμένα πανεπιστήμια λειτουργούν κάποιοι μεταπτυχιακοί κύκλοι παιδαγωγικών και διδακτικής. Προπτυχιακές κατευθύνσεις δεν γνωρίζω να υπάρχουν. Οι προσλήψεις γίνονται εν μέρει μέσω ΑΣΕΠ (κατά 60% υποτίθεται, αλλά στην πραγματικότητα το ποσοστό είναι πολύ χαμηλότερο), εν μέρει μέσω της νέας επετηρίδας, των πινάκων προϋπηρεσίας. Οι περισσότεροι σύμβουλοι αρκούνται σε δημόσιες σχέσεις, ενώ ψυχολόγοι στα σχολεία δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα.
Το μόνο πραγματικά θετικό βήμα τα τελευταία χρόνια ήταν η κατάργηση της επετηρίδας, η οποία, όχι τυχαία, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Και επειδή οι πολιτικοί μας δεν συνηθίζουν να ορθώνουν ανάστημα απέναντι στο πολιτικό κόστος, οδηγηθήκαμε στον τραγέλαφο που ζούμε σήμερα με τους πίνακες προϋπηρεσίας.
@anef: Έχεις απόλυτο δίκιο ότι όλες οι τελευταίες κυβερνήσεις έκαναν έναν σωρό προσλήψεων εκτός ΑΣΕΠ. Θα μπορούσα να προσθέσω ότι όλες αυτές οι προσλήψεις έγιναν κατά παράβαση του Συντάγματος, και άρα όλες ήταν παράνομες.
Αφού λοιπόν ήρθε μια νέα υπουργός που προτείνει, έτσι για αλλαγή, να τηρήσουμε το Σύνταγμα, ας της υπενθυμήσουμε τα έργα των προκατόχων της για να μάθει κι αυτή να το παραβιάζει.
Ή μήπως λες κάτι διαφορετικό και δεν το κατάλαβα;
Η δική μου εμπειρία στην εκπαίδευση είναι συντομότερη από της Αλεξάνδρας. Έξι χρόνια μέχρι στιγμής.
Από την έως τώρα εμπειρία μου όμως μπορώ ανεπιφύλακτα να πω ότι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της παιδείας είναι η ποιότητα των εκπαιδευτικών. Από τους εκπαιδευτικούς που έχω γνωρίσει ως συναδέλφους, ένα μικρό ποσοστό είναι ταλαντούχοι δάσκαλοι με κέφι και μεράκι, η πλειοψηφία είναι βαριεστημένοι δημόσιοι υπάλληλοι, και ένα σημαντικό ποσοστό είναι συμπλεγματικές προσωπικότητες, εντελώς ακατάλληλοι να συναναστρέφονται με παιδιά, πόσο μάλλον να διδάσκουν. Κάπως ανάλογα θυμάμαι τα πράγματα και ως μαθητής, και φαντάζομαι υπάρχουν αρκετοί σε αυτό το νήμα που έχουν αντίστοιχες αναμνήσεις από τους καθηγητές τους.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό.
Κατά τη γνώμη μου, η απάντηση έχει τρία σκέλη:
Πρώτον, οι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν σήμερα στα σχολεία δεν έχουν εκπαιδευτεί για τη δουλειά που κάνουν. Είναι πολύ διαφορετικό να έχεις σπουδάσει π.χ. φυσική ή κλασική φιλολογία, και πολύ διαφορετικό να διδάσκεις φυσική ή νέα ελληνικά σε ένα τσούρμο εφήβων.
Δεύτερον, δεν υπάρχει ικανοποιητικός τρόπος επιλογής του εκπαιδευτικού προσωπικού. Όσοι, όπως ο anef, βρίσκουν το σθένος να αναδεικνύουν την υποχρέωση του ελληνικού κράτους να διορίσει όλους τους εγγεγραμμένους στην πάλαι ποτέ επετηρίδα, άραγε θα επέλεγαν τον δασκάλο του παιδιού τους με μόνο γνώμονα πότε πήρε πτυχίο;
Τέλος, οι εκπαιδευτικοί δεν αξιολογούνται και δεν παρακολουθούνται από κανέναν, κάτι που έχουν φτάσει στο σημείο να θεωρούν κεκτημένο δικαίωμα και να το προτάσσουν στις συνδικαλιστικές τους διεκδικήσεις.
Οι αντίστοιχες λύσεις είναι σχεδόν αυτονόητες:
α. Οι λεγόμενες "καθηγητικές" σχολές οφείλουν να ανταποκριθούν στον τίτλο που τους αποδίδεται και να θεσπίσουν κατευθύνσεις εντός του πτυχίου ή/και μεταπτυχιακά με στόχο την κατάρτιση των φοιτητών που θέλουν να γίνουν εκπαιδευτικοί. Στη σχολή που έβγαλα εγώ, το Βιολογικό Αθήνας, δεν υπήρχε τότε ούτε ένα σχετικό προπτυχιακό μάθημα. Σήμερα υπάρχει ένα μόνο μάθημα γενικής παιδαγωγικής, και αυτό επιλογής. Κατά τα άλλα, πρόκειται για "καθηγητική" σχολή.
β. Η επιλογή του προσωπικού που θα στελεχώσει τα σχολεία πρέπει να γίνεται αποκλειστικά από άτομα που έχουν ολοκληρώσει τουλάχιστον ένα διετές προπτυχιακό ή μεταπτυχιακό πρόγραμμα παιδαγωγικών και διδακτικής. Αρμόδιο για την επιλογή οφείλει να είναι το ΑΣΕΠ, σύμφωνα και με το Σύνταγμα.
γ. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να παρακολουθούνται τακτικά, τόσο από συμβούλους του αντικειμένου τους όσο και από ψυχολόγους, οι οποίοι θα έχουν υποχρέωση να τους βοηθούν να βγάζουν εις πέρας το πολύ δύσκολο και ψυχοφθόρο έργο τους και, σε περίπτωση που αυτοί αποδεικνύονται ακατάλληλοι για τη συγκεκριμένη δουλειά, να εισηγούνται την απομάκρυνσή τους από τις σχολικές αίθουσες.
Τι απ' όλα αυτά γίνεται;
Σε ορισμένα πανεπιστήμια λειτουργούν κάποιοι μεταπτυχιακοί κύκλοι παιδαγωγικών και διδακτικής. Προπτυχιακές κατευθύνσεις δεν γνωρίζω να υπάρχουν. Οι προσλήψεις γίνονται εν μέρει μέσω ΑΣΕΠ (κατά 60% υποτίθεται, αλλά στην πραγματικότητα το ποσοστό είναι πολύ χαμηλότερο), εν μέρει μέσω της νέας επετηρίδας, των πινάκων προϋπηρεσίας. Οι περισσότεροι σύμβουλοι αρκούνται σε δημόσιες σχέσεις, ενώ ψυχολόγοι στα σχολεία δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα.
Το μόνο πραγματικά θετικό βήμα τα τελευταία χρόνια ήταν η κατάργηση της επετηρίδας, η οποία, όχι τυχαία, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Και επειδή οι πολιτικοί μας δεν συνηθίζουν να ορθώνουν ανάστημα απέναντι στο πολιτικό κόστος, οδηγηθήκαμε στον τραγέλαφο που ζούμε σήμερα με τους πίνακες προϋπηρεσίας.
@anef: Έχεις απόλυτο δίκιο ότι όλες οι τελευταίες κυβερνήσεις έκαναν έναν σωρό προσλήψεων εκτός ΑΣΕΠ. Θα μπορούσα να προσθέσω ότι όλες αυτές οι προσλήψεις έγιναν κατά παράβαση του Συντάγματος, και άρα όλες ήταν παράνομες.
Αφού λοιπόν ήρθε μια νέα υπουργός που προτείνει, έτσι για αλλαγή, να τηρήσουμε το Σύνταγμα, ας της υπενθυμήσουμε τα έργα των προκατόχων της για να μάθει κι αυτή να το παραβιάζει.
Ή μήπως λες κάτι διαφορετικό και δεν το κατάλαβα;
SBE
¥
Μπέλλα, παρότι κατανοώ την αγανάκτησή σου, δεν μπορώ να μην επισημάνω δύο πράγματα που αναφέρεις που εμένα δε μου κάθονται σωστά, και σόρυ Νίκελ που πάω την κουβέντα σε προσωπικό επίπεδο, αλλά δεν είμαι τόσο κομιλφό όσο οι υπόλοιποι εδώ μέσα που είσαστε σοβαροί άνθρωποι 
Είχα γράψει κάμποσα, αλλά θα περιοριστώ στο ένα:
Λες αναφερόμενη στους καθηγητές που εκβιάζουν τα παιδιά να κάνουν ιδιαίτερα μαζί τους
Συγνώμη, αλλά για ξαναδές το πιο πάνω Μας λες ότι δε φταίει ο καθηγητής που εκβιάζει τους μαθητές του να κάνουν ιδιαίτερα και να τον πληρώνουν με την απειλή ότι θα τους κόψει (ποινικό αδίκημα ο εκβιασμός και οι απειλές, μην το ξεχνάμε) γιατί το σύστημα τον οδήγησε εκεί.
Κι εμένα η κενωνία η φταίχτρα δε μου έδωσε αυτό το διαμαντάκι, που έχει ο γείτονας μου. Να πάω να τον εκβιάσω να μου το δώσει; Να τον απειλήσω κι όλας; ή να πάω κατευθείαν να κλέψω;
Με αυτές τις δικαιολογίες έχει γεμίσει η Ελλάδα αυθαίρετα, έχουν γραμμένη οι πάντες την απαγόρευση του καπνίσματος, δεν εφαρμόζεται κανένας νόμος, δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί κανένας σε καμία υπηρεσία κλπ κλπ κλπ. Για όλα φταίει το σύστημα και όλα είναι δουλειά του κράτους κι όχι δικιά μας- δικιά μας δουλειά είναι να καλύπτουμε τους εγκληματίες και να γκρινιάζουμε.
Είχα γράψει κάμποσα, αλλά θα περιοριστώ στο ένα:
Λες αναφερόμενη στους καθηγητές που εκβιάζουν τα παιδιά να κάνουν ιδιαίτερα μαζί τους
Συγνώμη, αλλά για ξαναδές το πιο πάνω Μας λες ότι δε φταίει ο καθηγητής που εκβιάζει τους μαθητές του να κάνουν ιδιαίτερα και να τον πληρώνουν με την απειλή ότι θα τους κόψει (ποινικό αδίκημα ο εκβιασμός και οι απειλές, μην το ξεχνάμε) γιατί το σύστημα τον οδήγησε εκεί.
Κι εμένα η κενωνία η φταίχτρα δε μου έδωσε αυτό το διαμαντάκι, που έχει ο γείτονας μου. Να πάω να τον εκβιάσω να μου το δώσει; Να τον απειλήσω κι όλας; ή να πάω κατευθείαν να κλέψω;
Με αυτές τις δικαιολογίες έχει γεμίσει η Ελλάδα αυθαίρετα, έχουν γραμμένη οι πάντες την απαγόρευση του καπνίσματος, δεν εφαρμόζεται κανένας νόμος, δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί κανένας σε καμία υπηρεσία κλπ κλπ κλπ. Για όλα φταίει το σύστημα και όλα είναι δουλειά του κράτους κι όχι δικιά μας- δικιά μας δουλειά είναι να καλύπτουμε τους εγκληματίες και να γκρινιάζουμε.
Καλημέρα. Πολύ γρήγορα, γιατί πρέπει να φύγω για το σχολείο!!
@SBE: Όχι, δεν είπα ότι ο συγκεκριμένος καθηγητής δεν φταίει. Φταίει και παραφταίει. Αλλά ακόμα κι αν τιμωρήσεις αυτόν, θα υπάρξει κι άλλος, κι άλλος κι άλλος. Γιατί το συγκεκριμένο εκπαιδευτικό σύστημα τους γεννάει. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν θα τον τιμωρήσεις. Ούτε ότι θα τον καλύψεις. Θα αλλάξει όμως τίποτα, αν απλώς τιμωρείς κάποιον κάθε λίγο και λιγάκι; Όχι. Θα βρει έναν άλλο τρόπο να το κάνει. Γι αυτό είπα ότι αν πραγματικά θέλεις να "εξαφανίσεις" τέτοια στοιχεία, θα ψάξεις να βρεις την αιτία που τα γεννάει και αυτή θα καταπολεμήσεις. Σε καμία περίπτωση δεν ψάχνω να βρω δικαιολογίες ή να τα ρίξω όλα στο κράτος. Το ξαναείπα. Ευθύνες έχουμε όλοι μας.
Ναι, στην Ελλάδα τίποτα δε λειτουργεί. Κανένας νόμος δεν εφαρμόζεται, όλοι είναι της αρπαχτής και πάει λέγοντας. Έτσι γεννήθηκαν; Όχι, έτσι έμαθαν. Από πού; Από το σχολείο και από το σπίτι τους (γιατί και οι γονείς τους στα ίδια σχολεία φοίτησαν). Τι μαθαίνει το παιδί με το που ξεκινάει το σχολείο; Να περάσει στο πανεπιστήμιο. Πώς θα το κάνει αυτό; Πηγαίνοντας φροντιστήριο. Τα υπόλοιπα είναι ψιλά γράμματα. Αν δεν ήταν υποχρεωτική η εκπαίδευση σιγά μην πατούσε, κιόλας. Ο εκπαιδευτικός φταίει γι αυτό, ρε παιδιά; Ο εκπαιδευτικός καλείται να υπηρετήσει αυτό το στόχο, απλώς.
Θα σας πω κάτι που μου είπε μια δασκάλα πέρυσι και έμεινα άφωνη. "Όταν διορίστηκα, μας έκαναν ένα σεμινάριο επιμόρφωσης. Ξέρεις τι μας είπαν; Στόχος σας είναι να επιστρέψουν τα παιδιά σώα και αβλαβή στα σπίτια τους. Έτσι όπως θα τα παραλάβετε, έτσι να τα επιστρέψετε. Τίποτα άλλο. Ας μην κάνετε και τίποτα στην τάξη. Δεν πα να κοιτάτε το ταβάνι; Εσάς αυτό που σας ενδιαφέρει είναι να γυρίσουν σώα και αβλαβή, επειδή ό,τι κι αν συμβεί δεν έχετε νομική κάλυψη". Αυτή ήταν η γραμμή που τους δόθηκε. Προσωπικά, όταν το άκουσα μου σηκώθηκε η τρίχα.
Δεν είναι τυχαίο ότι φέτος μια ερώτηση του ΑΣΕΠ στα παιδαγωγικά ήταν παρόμοια. (Δε θυμάμαι σε ποια ειδικότητα τώρα). Μέσες άκρες ρωτούσε ποιος είναι ο ρόλος του σχολείου. Το 90% των υποψηφίων απάντησε την πιο εξιδανικευμένη ίσως απάντηση, που λίγο πολύ έλεγε ότι το σχολείο είναι ένας χώρος γνώσεων, συναναστροφής και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο (μ' άλλα λόγια αυτό που θα ευχόσουν να ήταν ή πιστεύεις ότι πρέπει να είναι). Έλα που η σωστή απάντηση ήταν άλλη (και είχε ξεσηκωθεί θύελλα αντιδράσεων [sic])! Ότι το σχολείο είναι ένας χώρος φύλαξης! Τι είναι τα παιδιά; Αποσκευές;
Κάποτε είχα δει μια εκπομπή (του Τσίμα νομίζω) για τα εκπαιδευτικά συστήματα διαφόρων χωρών. Αν δε με απατά η μνήμη μου (που τελευταία το κάνει!) είχε μιλήσει ο υπουργός παιδείας και είχε πει λίγο-πολύ το εξής: "Εμάς μας ενδιαφέρει το σχολείο να βγάλει σωστούς πολίτες". Αυτό νομίζω τα λέει όλα. Του δικού μας σχολείου ποιος είναι ο στόχος;
Ναι, καλά έκαναν και κατάργησαν την επετηρίδα. Κι εγώ ήμουν υπέρ όταν καταργήθηκε. Μόνο που την κατάργησαν για να φτιάξουν 5 νέες. Πέντε καινούριους πίνακες οι οποίοι μάλιστα είναι διαβλητοί. Με άλλα λόγια, πού αποσκοπούσε η κατάργησή της; Το μόνο καλό της επετηρίδας ήταν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ξυπνήσεις μια μέρα και να βρεις κάποιον άλλο από πάνω σου που μόλις είχε αποφοιτήσει. Ενώ τώρα γίνεται, γιατί η τάδε ή ο δείνα που αποφοίτησε μόλις πριν από 9 μήνες, επειδή έχει μπατζανάκη τον κουμπάρο της θείας του αδερφού, βρέθηκε με προϋπηρεσία 10 (!)μηνών σε ένα σχολείο που δεν γνώριζες ότι υπάρχει... Αυτή είναι η Ελλάδα. Τέτοια παιδιά βγάζει το εκπαιδευτικό της σύστημα. Αυτή τη συνείδηση τους έχει διαμορφώσει γιατί αυτή είναι η συνείδηση που την εξυπηρετεί.
Σας αφήνω, θα επανέλθω το απόγευμα. Την καλημέρα μου.
@SBE: Όχι, δεν είπα ότι ο συγκεκριμένος καθηγητής δεν φταίει. Φταίει και παραφταίει. Αλλά ακόμα κι αν τιμωρήσεις αυτόν, θα υπάρξει κι άλλος, κι άλλος κι άλλος. Γιατί το συγκεκριμένο εκπαιδευτικό σύστημα τους γεννάει. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν θα τον τιμωρήσεις. Ούτε ότι θα τον καλύψεις. Θα αλλάξει όμως τίποτα, αν απλώς τιμωρείς κάποιον κάθε λίγο και λιγάκι; Όχι. Θα βρει έναν άλλο τρόπο να το κάνει. Γι αυτό είπα ότι αν πραγματικά θέλεις να "εξαφανίσεις" τέτοια στοιχεία, θα ψάξεις να βρεις την αιτία που τα γεννάει και αυτή θα καταπολεμήσεις. Σε καμία περίπτωση δεν ψάχνω να βρω δικαιολογίες ή να τα ρίξω όλα στο κράτος. Το ξαναείπα. Ευθύνες έχουμε όλοι μας.
Ναι, στην Ελλάδα τίποτα δε λειτουργεί. Κανένας νόμος δεν εφαρμόζεται, όλοι είναι της αρπαχτής και πάει λέγοντας. Έτσι γεννήθηκαν; Όχι, έτσι έμαθαν. Από πού; Από το σχολείο και από το σπίτι τους (γιατί και οι γονείς τους στα ίδια σχολεία φοίτησαν). Τι μαθαίνει το παιδί με το που ξεκινάει το σχολείο; Να περάσει στο πανεπιστήμιο. Πώς θα το κάνει αυτό; Πηγαίνοντας φροντιστήριο. Τα υπόλοιπα είναι ψιλά γράμματα. Αν δεν ήταν υποχρεωτική η εκπαίδευση σιγά μην πατούσε, κιόλας. Ο εκπαιδευτικός φταίει γι αυτό, ρε παιδιά; Ο εκπαιδευτικός καλείται να υπηρετήσει αυτό το στόχο, απλώς.
Θα σας πω κάτι που μου είπε μια δασκάλα πέρυσι και έμεινα άφωνη. "Όταν διορίστηκα, μας έκαναν ένα σεμινάριο επιμόρφωσης. Ξέρεις τι μας είπαν; Στόχος σας είναι να επιστρέψουν τα παιδιά σώα και αβλαβή στα σπίτια τους. Έτσι όπως θα τα παραλάβετε, έτσι να τα επιστρέψετε. Τίποτα άλλο. Ας μην κάνετε και τίποτα στην τάξη. Δεν πα να κοιτάτε το ταβάνι; Εσάς αυτό που σας ενδιαφέρει είναι να γυρίσουν σώα και αβλαβή, επειδή ό,τι κι αν συμβεί δεν έχετε νομική κάλυψη". Αυτή ήταν η γραμμή που τους δόθηκε. Προσωπικά, όταν το άκουσα μου σηκώθηκε η τρίχα.
Δεν είναι τυχαίο ότι φέτος μια ερώτηση του ΑΣΕΠ στα παιδαγωγικά ήταν παρόμοια. (Δε θυμάμαι σε ποια ειδικότητα τώρα). Μέσες άκρες ρωτούσε ποιος είναι ο ρόλος του σχολείου. Το 90% των υποψηφίων απάντησε την πιο εξιδανικευμένη ίσως απάντηση, που λίγο πολύ έλεγε ότι το σχολείο είναι ένας χώρος γνώσεων, συναναστροφής και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο (μ' άλλα λόγια αυτό που θα ευχόσουν να ήταν ή πιστεύεις ότι πρέπει να είναι). Έλα που η σωστή απάντηση ήταν άλλη (και είχε ξεσηκωθεί θύελλα αντιδράσεων [sic])! Ότι το σχολείο είναι ένας χώρος φύλαξης! Τι είναι τα παιδιά; Αποσκευές;
Κάποτε είχα δει μια εκπομπή (του Τσίμα νομίζω) για τα εκπαιδευτικά συστήματα διαφόρων χωρών. Αν δε με απατά η μνήμη μου (που τελευταία το κάνει!) είχε μιλήσει ο υπουργός παιδείας και είχε πει λίγο-πολύ το εξής: "Εμάς μας ενδιαφέρει το σχολείο να βγάλει σωστούς πολίτες". Αυτό νομίζω τα λέει όλα. Του δικού μας σχολείου ποιος είναι ο στόχος;
Ναι, καλά έκαναν και κατάργησαν την επετηρίδα. Κι εγώ ήμουν υπέρ όταν καταργήθηκε. Μόνο που την κατάργησαν για να φτιάξουν 5 νέες. Πέντε καινούριους πίνακες οι οποίοι μάλιστα είναι διαβλητοί. Με άλλα λόγια, πού αποσκοπούσε η κατάργησή της; Το μόνο καλό της επετηρίδας ήταν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ξυπνήσεις μια μέρα και να βρεις κάποιον άλλο από πάνω σου που μόλις είχε αποφοιτήσει. Ενώ τώρα γίνεται, γιατί η τάδε ή ο δείνα που αποφοίτησε μόλις πριν από 9 μήνες, επειδή έχει μπατζανάκη τον κουμπάρο της θείας του αδερφού, βρέθηκε με προϋπηρεσία 10 (!)μηνών σε ένα σχολείο που δεν γνώριζες ότι υπάρχει... Αυτή είναι η Ελλάδα. Τέτοια παιδιά βγάζει το εκπαιδευτικό της σύστημα. Αυτή τη συνείδηση τους έχει διαμορφώσει γιατί αυτή είναι η συνείδηση που την εξυπηρετεί.
Σας αφήνω, θα επανέλθω το απόγευμα. Την καλημέρα μου.
Η τελευταία μου παρατήρηση είναι ότι αν το σύστημα "έσπρωχνε" τους εκπαιδευτικούς να κάνουν εκβιαστικά ιδιαίτερα (σε κάποιες περιπτώσεις με 50 ή 100 ευρώ την ώρα), τότε θα το έκαναν όλοι, όχι μόνο μερικοί. Αν το σύστημα σπρώχνει τους ανθρώπους να γίνονται κλέφτες, εκβιαστές και απατεώνες, θα γίνονταν όλοι. Δυστυχώς εγώ αποδίδω λίγη παραπάνω ευθύνη στο άτομο για τις επιλογές του, ειδικά όταν είναι επιλογές που οδηγούν σε εγκλήματα. Δίνω ελαφρυντικά μόνο στους πεινασμένους που κλέβουν για να φάνε, αλλά όχι στους εκπαιδευτικούς με 20 χρόνια υπηρεσίας. Πλούσιος μπορεί να μην είναι, αλλά δεν δικαιολογείται να εκβιάζει τους μαθητές του.
Και μια γενική παρατήρηση, σ' ένα θέμα που έθιξα ήδη πιο πάνω: Όταν ένας νέος σήμερα (την τελευταία δεκαετία) αποφασίζει συνειδητά να δηλώσει ως πρώτη προτίμηση στις εξετάσεις μια "καθηγητική" σχολή, γιατί το κάνει; Αν μου λέγατε ότι το έκανε πριν από 20 χρόνια, θα το καταλάβαινα. Υπήρχε ακόμα η φενάκη της επετηρίδας. Από την ώρα που είναι γνωστό αυτό το ελεεινό σύστημα στη Δευτεροβάθμια, όπως το περιγράφουν οι νέοι εκπαιδευτικοί εδώ, γιατί το επέλεξαν; Αυτή τη στιγμή, απ' ό,τι άκουσα στα ΜΜΕ, υπάρχει τέτοια έλλειψη για δασκάλους στην πρωτοβάθμια, που προφανώς θα βλέπουν τα χάλια των φιλολόγων και των μαθηματικών και θα γελάνε, γιατί οι δάσκαλοι διορίζονται αμέσως.
Γιατί θεωρείται περιττό από την ελληνική οικογένεια να κάνουν όλοι μαζί μια έρευνα επαγγελμάτων που έχουν μεγάλη ζήτηση και μηδέν ανεργία, πριν συμπληρώσουν αυτό το ρημάδι το μηχανογραφικό; Αν η επιλογή του επαγγέλματος γίνεται με μη ρεαλιστικά κριτήρια, γιατί μετά φταίει το σύστημα; Μα το σύστημα δεν βρίσκει κανέναν λόγο να διορθωθεί όταν έχει προσφορά εργασίας από 120.000 πτυχιούχους που όχι απλώς εκλιπαρούν, αλλά δέχονται το ξεροκόμματο των 7 ευρώ που τους πετάει! Πριν από 30 χρόνια, το επάγγελμα του γιατρού ήταν εξασφαλισμένη καριέρα. Σήμερα όποιος νέος αποφασίζει να μπει στην Ιατρική, αντιμετωπίζει όχι μόνο τις τεράστιες καθυστερήσεις μέχρι να ολοκληρώσει το πτυχίο του, αλλά ακόμα και ανεργία -- εφόσον θέλει να διοριστεί στο ΕΣΥ. Μήπως προκύπτει λοιπόν αβίαστα το ερώτημα, "Το σκέφτηκες καλά πριν δηλώσεις Ιατρική στο μηχανογραφικό; Ποιος θα σου φταίει όταν στα 35 σου θα είσαι αδιόριστος γιατρός;" Αλλά αυτοί έχουν το ελαφρυντικό ότι όντως κάποιοι γιατροί κάνουν πάντα επιτυχημένη καριέρα, με ιδιωτικά ιατρεία έξω από το ΕΣΥ. Η πλειονότητα των φιλολόγων τι καριέρα μπορούν να υπολογίζουν να κάνουν έξω από την εκπαίδευση;
Και μια γενική παρατήρηση, σ' ένα θέμα που έθιξα ήδη πιο πάνω: Όταν ένας νέος σήμερα (την τελευταία δεκαετία) αποφασίζει συνειδητά να δηλώσει ως πρώτη προτίμηση στις εξετάσεις μια "καθηγητική" σχολή, γιατί το κάνει; Αν μου λέγατε ότι το έκανε πριν από 20 χρόνια, θα το καταλάβαινα. Υπήρχε ακόμα η φενάκη της επετηρίδας. Από την ώρα που είναι γνωστό αυτό το ελεεινό σύστημα στη Δευτεροβάθμια, όπως το περιγράφουν οι νέοι εκπαιδευτικοί εδώ, γιατί το επέλεξαν; Αυτή τη στιγμή, απ' ό,τι άκουσα στα ΜΜΕ, υπάρχει τέτοια έλλειψη για δασκάλους στην πρωτοβάθμια, που προφανώς θα βλέπουν τα χάλια των φιλολόγων και των μαθηματικών και θα γελάνε, γιατί οι δάσκαλοι διορίζονται αμέσως.
Γιατί θεωρείται περιττό από την ελληνική οικογένεια να κάνουν όλοι μαζί μια έρευνα επαγγελμάτων που έχουν μεγάλη ζήτηση και μηδέν ανεργία, πριν συμπληρώσουν αυτό το ρημάδι το μηχανογραφικό; Αν η επιλογή του επαγγέλματος γίνεται με μη ρεαλιστικά κριτήρια, γιατί μετά φταίει το σύστημα; Μα το σύστημα δεν βρίσκει κανέναν λόγο να διορθωθεί όταν έχει προσφορά εργασίας από 120.000 πτυχιούχους που όχι απλώς εκλιπαρούν, αλλά δέχονται το ξεροκόμματο των 7 ευρώ που τους πετάει! Πριν από 30 χρόνια, το επάγγελμα του γιατρού ήταν εξασφαλισμένη καριέρα. Σήμερα όποιος νέος αποφασίζει να μπει στην Ιατρική, αντιμετωπίζει όχι μόνο τις τεράστιες καθυστερήσεις μέχρι να ολοκληρώσει το πτυχίο του, αλλά ακόμα και ανεργία -- εφόσον θέλει να διοριστεί στο ΕΣΥ. Μήπως προκύπτει λοιπόν αβίαστα το ερώτημα, "Το σκέφτηκες καλά πριν δηλώσεις Ιατρική στο μηχανογραφικό; Ποιος θα σου φταίει όταν στα 35 σου θα είσαι αδιόριστος γιατρός;" Αλλά αυτοί έχουν το ελαφρυντικό ότι όντως κάποιοι γιατροί κάνουν πάντα επιτυχημένη καριέρα, με ιδιωτικά ιατρεία έξω από το ΕΣΥ. Η πλειονότητα των φιλολόγων τι καριέρα μπορούν να υπολογίζουν να κάνουν έξω από την εκπαίδευση;
Πω πω, πολύ προχώρησε η συζήτηση, μία ώρα διαβάζω :) Θα είναι άραγε αυτό, το νήμα με τα μεγαλύτερα σεντόνια;
@ Panadeli: α. είμαι η anef :) β. η κ. Διαμαντοπούλου να ακολουθεί το Σύνταγμα, βεβαίως να το ακολουθεί (αλλά όχι επιλεκτικά, να ακολουθεί ό,τι λέει το Σύνταγμα π.χ. ίση αμοιβή για ίση εργασία για τους ωρομίσθιους) γ. ό,τι είπα παραπάνω δεν το είπα για να υπερασπιστώ την επετηρίδα σαν σύστημα. Λέω το εξής απλό, που το υποστηρίζω για όλες τις αλλαγές συστημάτων, μοντέλων κλπ.: όταν αλλάζεις ένα σύστημα δεν μπορείς να εφαρμόζεις το καινούριο αναδρομικά. Κάποιοι άνθρωποι, καλώς ή κακώς, έκαναν τις επιλογές τους με βάση το παλιό σύστημα. Αν θέλουν ντε και καλά να το εφαρμόσουν αναδρομικά, πρέπει να προβλέψουν κάτι για τους παλιούς. Π.χ. τώρα θέλουν να αλλάξουν το συνταξιοδοτικό των γυναικών. Θα δημιουργήσουν, όμως, υποδομές για τις νέες μητέρες εργαζόμενες; Ποιος θα φροντίζει τους ηλικιωμένους;
@Αλεξάνδρα: για τα πρακτικά ζητήματα που λες (αποσπάσεις, εγκυμοσύνες κλπ.) είμαι σίγουρη ότι έχεις δίκιο. Αλλά το γενικότερο ζήτημα εγώ δεν το θεωρώ πρακτικό αλλά πολιτικό. Όταν λέω ότι δεν είναι έκτακτες οι ανάγκες, εννοώ ότι βάσει στατιστικών στοιχείων σίγουρα το ελληνικό κράτος ξέρει πόσες εγκυμοσύνες, πόσες αποσπάσεις κλπ. θα υπάρξουν πάνω-κάτω σε κάθε νομό κάθε χρόνο. Άρα μπορεί να προβλέψει. Γιατί, λοιπόν, ένας νέος, κανονικά διορισμένος καθηγητής, να μην αναπληρώσει τη μια χρονιά μια έγκυο, την επόμενη μια άλλη έγκυο στην ίδια πόλη/νομό, την άλλη έναν αποσπασμένο κλπ.; Δεν θα επιμείνω στα πρακτικά, γιατί δεν τα γνωρίζω καλά, λέω απλά αυτό που μου φαίνεται λογικό.
Για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών συμφωνώ απόλυτα, όπως και σε γενικές γραμμές με όσα λέει ο panadeli πιο πάνω για την εκπαίδευσή τους στα παιδαγωγικά. Όμως πρώτα πρέπει να πειστούμε ως πολίτες ότι την αξιολόγηση δεν θα την κάνει το κομματικό κράτος. Αλλιώς, όχι: προσωπικά δεν θα δεχόμουν αξιολόγηση από αυτούς που έσβησαν τη χρονολογία αποφοίτησης μιας φίλης μου και την πήγαν δέκα χρόνια (!) αργότερα για να φύγει από τη λίστα και να μπορούν άνετα να παίρνουν βυσματίες. Σε πόσους ακόμα το έκαναν αυτό;
Τέλος, σχετικά με την παραπάνω συζήτηση για το ποιος έχει την ευθύνη, σύστημα ή άτομο: πρώτ' απ' όλα το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Δεύτερον, στην εξίσωση πρέπει να μπει κτγμ και ένα άλλο στοιχείο: ποιος έχει εξουσία, δύναμη, ποιος είναι από πάνω. Δεν είμαστε όλοι ισότιμοι "εταίροι" όπως πολύ ωραία λένε μερικοί.
@ Panadeli: α. είμαι η anef :) β. η κ. Διαμαντοπούλου να ακολουθεί το Σύνταγμα, βεβαίως να το ακολουθεί (αλλά όχι επιλεκτικά, να ακολουθεί ό,τι λέει το Σύνταγμα π.χ. ίση αμοιβή για ίση εργασία για τους ωρομίσθιους) γ. ό,τι είπα παραπάνω δεν το είπα για να υπερασπιστώ την επετηρίδα σαν σύστημα. Λέω το εξής απλό, που το υποστηρίζω για όλες τις αλλαγές συστημάτων, μοντέλων κλπ.: όταν αλλάζεις ένα σύστημα δεν μπορείς να εφαρμόζεις το καινούριο αναδρομικά. Κάποιοι άνθρωποι, καλώς ή κακώς, έκαναν τις επιλογές τους με βάση το παλιό σύστημα. Αν θέλουν ντε και καλά να το εφαρμόσουν αναδρομικά, πρέπει να προβλέψουν κάτι για τους παλιούς. Π.χ. τώρα θέλουν να αλλάξουν το συνταξιοδοτικό των γυναικών. Θα δημιουργήσουν, όμως, υποδομές για τις νέες μητέρες εργαζόμενες; Ποιος θα φροντίζει τους ηλικιωμένους;
@Αλεξάνδρα: για τα πρακτικά ζητήματα που λες (αποσπάσεις, εγκυμοσύνες κλπ.) είμαι σίγουρη ότι έχεις δίκιο. Αλλά το γενικότερο ζήτημα εγώ δεν το θεωρώ πρακτικό αλλά πολιτικό. Όταν λέω ότι δεν είναι έκτακτες οι ανάγκες, εννοώ ότι βάσει στατιστικών στοιχείων σίγουρα το ελληνικό κράτος ξέρει πόσες εγκυμοσύνες, πόσες αποσπάσεις κλπ. θα υπάρξουν πάνω-κάτω σε κάθε νομό κάθε χρόνο. Άρα μπορεί να προβλέψει. Γιατί, λοιπόν, ένας νέος, κανονικά διορισμένος καθηγητής, να μην αναπληρώσει τη μια χρονιά μια έγκυο, την επόμενη μια άλλη έγκυο στην ίδια πόλη/νομό, την άλλη έναν αποσπασμένο κλπ.; Δεν θα επιμείνω στα πρακτικά, γιατί δεν τα γνωρίζω καλά, λέω απλά αυτό που μου φαίνεται λογικό.
Για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών συμφωνώ απόλυτα, όπως και σε γενικές γραμμές με όσα λέει ο panadeli πιο πάνω για την εκπαίδευσή τους στα παιδαγωγικά. Όμως πρώτα πρέπει να πειστούμε ως πολίτες ότι την αξιολόγηση δεν θα την κάνει το κομματικό κράτος. Αλλιώς, όχι: προσωπικά δεν θα δεχόμουν αξιολόγηση από αυτούς που έσβησαν τη χρονολογία αποφοίτησης μιας φίλης μου και την πήγαν δέκα χρόνια (!) αργότερα για να φύγει από τη λίστα και να μπορούν άνετα να παίρνουν βυσματίες. Σε πόσους ακόμα το έκαναν αυτό;
Τέλος, σχετικά με την παραπάνω συζήτηση για το ποιος έχει την ευθύνη, σύστημα ή άτομο: πρώτ' απ' όλα το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Δεύτερον, στην εξίσωση πρέπει να μπει κτγμ και ένα άλλο στοιχείο: ποιος έχει εξουσία, δύναμη, ποιος είναι από πάνω. Δεν είμαστε όλοι ισότιμοι "εταίροι" όπως πολύ ωραία λένε μερικοί.