Να ευχαριστήσω ξανά την Έλσα, και να προσθέσω τις δικές μου θερμές συστάσεις για την ταινία The Visitor. Δημιούργησε μια λαμπρή αντίστιξη στη χτεσινή του Άλεν. Η μια, πληθωρική, όλο ζεστά χρώματα, διαλόγους με την πνευματώδη φλυαρία του Γούντι, τόσο που συχνά τον βλέπεις να κουνάει τα χείλη των πρωταγωνιστών του, πάθη που ξεχειλίζουν, εκρήξεις — η Αμερική που ήρθε στη Μεσόγειο και κάποια στιγμή κραυγάζει «Δεν την αντέχω αυτή την ένταση της Μεσογείου» (όχι με αυτά τα λόγια).
Η πρώτη, στον αντίποδα — με όλη τη λιτότητα που επιβάλλει η άνυδρη φυσιογνωμία του Ρίτσαρντ Τζένκινς. Καθώς προχωρούσε η ταινία, ένιωθα ότι κάθε ολιγόλογη στιχομυθία, κάθε αδιόρατη σχεδόν κίνηση ή έκφραση, κατάφερνε να γίνεται αβάσταχτα φλύαρη με αυτά που σου έλεγε τελικά. Η Μεσόγειος που έρχεται στην Αμερική και αναγκάζεται να σωπαίνει, να ακούγεται μέσα από τις σιωπές. Μια ταινία που μας κάνει να θέλουμε να φωνάξουμε απλά, καθημερινά πράγματα.
Ήταν πλεονέκτημα που είδα την ταινία με τη σύσταση της Έλσας και μόνο. Δεν είδα καν τις σκηνές από το βιντεάκι. Προτείνω να κάνετε το ίδιο.