Άμος Οζ, Ιστορία αγάπης και σκότους
- Thread starter nickel
- Start date
Elsa
¥
Είδα πρόσφατα το «12» του Νικήτα Μιχάλκοφ (Ψεύτης ήλιος) που είχε παιχτεί και στο 21ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου της Ελευθεροτυπίας. Εξαιρετική ταινία (λίγο μεγάλη μόνο) την οποία και συστήνω ανεπιφύλακτα. Από το περιοδικό Σινεμά, η υπόθεση: Δώδεκα ένορκοι, άγνωστοι μεταξύ τους και διαφορετικοί ως προς την κοινωνική θέση, το επάγγελμα και καταγωγή, όπως το ορίζει ο ρωσικός νόμος, εξετάζουν τη δολοφονία ενός Ρώσου αξιωματικού. Οι μαρτυρίες και οι ενδείξεις τείνουν στο συμπέρασμα πως το έγκλημα έχει διαπράξει ο θετός Τσετσένος γιος του θύματος. Οι δώδεκα ένορκοι κλείνονται σε μια σχολική αίθουσα που χρησιμοποιείται ως χώρος αθλοπαιδιών και, ενώ έντεκα από αυτούς βιάζονται να βγάλουν την ετυμηγορία πρόχειρα και διαδικαστικά, ένας από αυτούς αποφασίζει να ψηφίσει "αθώος" και ξαναεξετάζει το θέμα από την αρχή, στην παραμικρή του λεπτομέρεια.
Πρόκειται για ελεύθερη διασκευή της ταινίας του Σίντνεϊ Λουμέτ (ή Λιούμετ; ) «12 ένορκοι» (12 angry men)
Πρόκειται για ελεύθερη διασκευή της ταινίας του Σίντνεϊ Λουμέτ (ή Λιούμετ; ) «12 ένορκοι» (12 angry men)
Αυτό το αποπάνω το έχω βάλει σε ένα ράφι να το δω. Και έχει και εκλεκτή παρέα. Αλλά απόψε είδα τελικά (με τη γνωστή καθυστέρηση) το Charlie Wilson's War και επιτέλους ανακάλυψα ότι ένας Έλληνας ήταν πίσω από όλη αυτή την υπόθεση. Ένας Αβρακότος ή Αβράκωτος ξεβράκωσε τους Σοβιετικούς, διέλυσε το Σύμφωνο Βαρσοβίας, όπλισε τους Μουτζαχεντίν / Ταλιμπάν και την Αλ Κάιντα, έφερε την 9/11 και ό,τι ακολούθησε... Είμαστε μπαχαλάκηδες τελικά.
Σύνδεσμοι (όχι της CIA):
http://www.sansimera.gr/archive/biographies/show.php?id=313&name=Gust_Avrakotos
http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2005/12/24/AR2005122400871.html
Σύνδεσμοι (όχι της CIA):
http://www.sansimera.gr/archive/biographies/show.php?id=313&name=Gust_Avrakotos
http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2005/12/24/AR2005122400871.html
curry
New member
Γεια σας γεια σας, καλώς σας βρίσκω και πάλι! Στο Βερολίνο (όπου περάσαμε πολύ ωραία και χιονιστήκαμε επαρκώς) είδαμε στην Μπερλινάλε την καινούργια ταινία του Γαβρά "Eden à l'Ouest " .
Αν κάποιος περίμενε κλασικό Γαβρά, πιθανόν να απογοητευτεί. Αν κάποιος δεν έχει δει Γαβρά, καλό θα ήταν να μην ξεκινήσει από αυτή την ταινία, επίσης.
Γενικά πάντως ήταν συμπαθητικό εργάκι, με στιγμές γέλιου και αρκετούς γνωστούς Έλληνες ηθοποιούς - όλα τα λεφτά ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης!
Κορίτσια, ο Ρικάρντο!
Η ταινία έχει μια άλλη διάσταση, που αφορά κυρίως τον γυναικείο πληθυσμό: Ο ιταλός πρωταγωνιστής Riccardo Scamarcio είναι τέτοιο κουκλί που δυσκολεύεσαι να παρακολουθήσεις την ταινία, λέμε! Αλλά rumor has it ότι μας τον έφαγε η Βαλέρια Γκολίνο...
Αν κάποιος περίμενε κλασικό Γαβρά, πιθανόν να απογοητευτεί. Αν κάποιος δεν έχει δει Γαβρά, καλό θα ήταν να μην ξεκινήσει από αυτή την ταινία, επίσης.
Γενικά πάντως ήταν συμπαθητικό εργάκι, με στιγμές γέλιου και αρκετούς γνωστούς Έλληνες ηθοποιούς - όλα τα λεφτά ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης!
Κορίτσια, ο Ρικάρντο!
Η ταινία έχει μια άλλη διάσταση, που αφορά κυρίως τον γυναικείο πληθυσμό: Ο ιταλός πρωταγωνιστής Riccardo Scamarcio είναι τέτοιο κουκλί που δυσκολεύεσαι να παρακολουθήσεις την ταινία, λέμε! Αλλά rumor has it ότι μας τον έφαγε η Βαλέρια Γκολίνο...
Elsa
¥
Είδα το Σαββατοκύριακο δύο ταινίες που συστήνω ανεπιφύλακτα (Nickel, κράτα σημειώσεις!):
Η πρώτη, που θυμίζει ταινία του ιταλικού νεορεαλισμού, είναι το El Baño del Papa, όπου βλέπουμε τις επιπτώσεις της επίσκεψης του Πάπα στην σκληρή καθημερινότητα των κατοίκων ενός φτωχού χωριού της Ουρουγουάης. Ανθρώπινη ταινία, με πολλή αγάπη και σεβασμό για τους πρωταγωνιστές (ερασιτέχνες οι περισσότεροι) και την ζωή τους, με τις τραγικές και τις κωμικοτραγικές στιγμές της.
Η άλλη, η Revanche, μια αυστριακή ταινία που μιλάει με αναπάντεχη τρυφερότητα για ένα σωρό δύσκολα πράγματα, από την πορνεία, την αγάπη όταν φυτρώνει σε σκληρό έδαφος, τα γεράματα, την αβάσταχτη ενοχή και τις τύψεις.
Η πρώτη, που θυμίζει ταινία του ιταλικού νεορεαλισμού, είναι το El Baño del Papa, όπου βλέπουμε τις επιπτώσεις της επίσκεψης του Πάπα στην σκληρή καθημερινότητα των κατοίκων ενός φτωχού χωριού της Ουρουγουάης. Ανθρώπινη ταινία, με πολλή αγάπη και σεβασμό για τους πρωταγωνιστές (ερασιτέχνες οι περισσότεροι) και την ζωή τους, με τις τραγικές και τις κωμικοτραγικές στιγμές της.
Η άλλη, η Revanche, μια αυστριακή ταινία που μιλάει με αναπάντεχη τρυφερότητα για ένα σωρό δύσκολα πράγματα, από την πορνεία, την αγάπη όταν φυτρώνει σε σκληρό έδαφος, τα γεράματα, την αβάσταχτη ενοχή και τις τύψεις.
Elsa
¥
Η λεμονιά (Etz Limon), ισραηλινογερμανική ταινία που περιγράφει τον αγώνα μιας Παλαιστίνιας χήρας για να διασώσει τον κήπο με τις λεμονιές της, όταν οι δυνάμεις ασφαλείας αποφασίζουν να τον αποψιλώσουν με την αιτιολογία οτι αποτελεί κίνδυνο για τον γείτονά της, Υπουργό Άμυνας του Ισραήλ. Δείτε το, και μόνο για την μαγευτική παρουσία της Hiam Abbass.
(Nickel, θα την θυμάσαι σίγουρα από το Visitor!)
(Nickel, θα την θυμάσαι σίγουρα από το Visitor!)
Κρατάω σημειώσεις με «σημιτική» ευλάβεια (σαν τον Σημίτη με το σημειωματάριό του). Είχα δει παλιά το Hard Candy με την Ellen Page, οπότε, μετά το Juno τη βραδιά των Όσκαρ, συμπλήρωσα την «τριλογία Έλεν Πέιτζ» με το American Crime (που έλεγες, Έλσα, μερικές σελίδες πριν). (Spoiler: Έκανα το λάθος και διάβασα και πρόσθετες λεπτομέρειες, και αρρώστησα κανονικά.)
Νομίζω ότι καμιά από τις νέες ηθοποιούς δεν με έχει εντυπωσιάσει όσο αυτό το κορίτσι. Ελπίζω ότι θα τη βλέπω (όσο βλέπω) σε έξυπνους ρόλους (όχι σε ρόλους έξυπνων γυναικών — σε έξυπνους ρόλους).
Νομίζω ότι καμιά από τις νέες ηθοποιούς δεν με έχει εντυπωσιάσει όσο αυτό το κορίτσι. Ελπίζω ότι θα τη βλέπω (όσο βλέπω) σε έξυπνους ρόλους (όχι σε ρόλους έξυπνων γυναικών — σε έξυπνους ρόλους).
Elsa
¥
Το ελπίζω, γιατί έχεις μείνει κάμποσες σελίδες πίσω...
curry
New member
Και είπες "βρε δεν αρρωσταίνω και κανέναν άλλον μεσημεριάτικα;"!!!
Αν η ταινία είναι ρεαλιστική πάντως, πες το από τώρα καλύτερα, να φροντίσω να μην την δω...
Να μην τη δεις. Αν δεν αντέχεις την κακοποίηση παιδιών, που βασίζεται σε πραγματική ιστορία και αποκαλύπτει πόσο εύκολα μπορεί να διαδοθεί το κακό εκεί που δεν υπάρχουν γνήσιες ισχυρές αντιστάσεις και γνήσια παιδεία και ανθρωπιά αλλά μόνο βαρεμάρα, φθόνος και υποκρισία, να μην τη δεις.
Ambrose
¥
Τώρα, ανοίγουμε πολύ μεγάλο ζήτημα. Εγώ πιστεύω ότι ένας γερός σκηνοθέτης μπορεί να περάσει ισχυρά μηνύματα στο ευρύ κοινό, χωρίς να χρειαστεί το ίδιο το κοινό να δει με τα ματάκια του την ίδια την κόλαση για να εισπράξει το μήνυμα ότι κάτι έχει χαλάσει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.
Συν τοις άλλοις, το να επικεντρώνεται η προσοχή μας 24 ώρες το 24ωρο σε σκηνές βίας είναι αφύσικο. Δεν συνέβαινε ποτέ. Ψυχολογικά πάντως δεν είναι σίγουρα καλό.
Ψηφίζω ομορφιά και αγγελάκια φτερωτά ...
Νομίζω ότι κάτι σχετικό λέει και ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του για τους ποιητές, αλλά δεν το θυμάμαι.
Συν τοις άλλοις, το να επικεντρώνεται η προσοχή μας 24 ώρες το 24ωρο σε σκηνές βίας είναι αφύσικο. Δεν συνέβαινε ποτέ. Ψυχολογικά πάντως δεν είναι σίγουρα καλό.
Ψηφίζω ομορφιά και αγγελάκια φτερωτά ...
Νομίζω ότι κάτι σχετικό λέει και ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του για τους ποιητές, αλλά δεν το θυμάμαι.
Αν δεν έχετε δει την ταινία και θέλετε να περάσετε ένα ευχάριστο δίωρο (132 λεπτά + διαφημίσεις, για την ακρίβεια), δείτε απόψε στον Άλφα, στις 9, το Θρύλο ενός Ιππότη. Όχι, δεν είναι ταινία αξιώσεων, είναι μια πολύ χαλαρή και διασκεδαστική ταινία (μόνο τέτοιες πρέπει να βλέπουμε πια...). Πριν από τον Dark Knight, ο Χιθ Λέτζερ είχε γυρίσει, το 2001, το Knight's Tale — το οποίο έχει τόση σχέση με τον Τσόσερ όση το ροκ με το μαδριγάλι.
Gran Torino: καλό.
Katyn: πολύ καλό. Αδιαφορώ για την κούραση που φέρνει η ηλικία και στους δύο σκηνοθέτες και κρατάω όλα τα καλά στοιχεία.
Die Welle (Το κύμα): πραγματικό μάθημα.
Η κριτική που έγινε από κάποιους για τη δεύτερη και την τρίτη ήταν ο (πρώτος αν όχι ο κύριος) λόγος που τις είδα.
Katyn: πολύ καλό. Αδιαφορώ για την κούραση που φέρνει η ηλικία και στους δύο σκηνοθέτες και κρατάω όλα τα καλά στοιχεία.
Die Welle (Το κύμα): πραγματικό μάθημα.
Η κριτική που έγινε από κάποιους για τη δεύτερη και την τρίτη ήταν ο (πρώτος αν όχι ο κύριος) λόγος που τις είδα.
Ambrose
¥
Πήγα πρόσφατα και είδα τη Σκόνη του Χρόνου. Αν μπορέσει κανείς να ξεπεράσει και να μην εκνευριστεί με την απόλυτη έλλειψη πλοκής ή οποιουδήποτε προσανατολισμού (αν δεν έχεις διαβάσει το Αθηνόραμα ή τις κριτικές, δεν ξέρεις ούτε που βρίσκεσαι στο χώρο και το χρόνο, ούτε ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που παίζουν), ή με τις πομπώδεις απαγγελίες των ηθοποιών, πιστεύω ότι θα εντυπωσιαστεί με την ταινία (όπως και με την προηγούμενη). Όχι τόσο λόγω της εικαστικότητας και της αισθητικής της ταινίας ή της μουσικής της Καραίνδρου που την έχουμε ακούσει τόσες φορές πια, αλλά κυρίως λόγω της φοβερής ματιάς του Τεό πάνω στα πράγματα.
Αυτή η τριλογία ίσως και να εξελιχθεί στο καλύτερο έργο του μέχρι στιγμής.
Αυτή η τριλογία ίσως και να εξελιχθεί στο καλύτερο έργο του μέχρι στιγμής.
Costas
¥
Καβάφης - Πεσόα
Εγώ είδα χτες "Τη νύχτα που ο Φερνάντο Πεσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη", του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου. Τα πρώτα σαράντα πέντε λεπτά είχαν αστυνομική πλοκή και τα είδα πάρα πολύ ευχάριστα· για την ακρίβεια, ήμουν ενθουσιασμένος. Άριστη φωτογραφία, ωραίο μοντάζ, εναλλαγή έγχρωμου-ασπρόμαυρου, ωραία μουσική του Κυπουργού, αποδεχτή ηχοληψία, πολλά πλάνα αρχείου, και διάφορες άλλες αρετές, ιδίως για ελληνική ταινία. Από τη στιγμή που το αστυνομικό κομμάτι λύθηκε όμως (οι δύο ποιητές συναντιόνται τελικά), άρχισε η κοιλιά. Ο ρυθμός έπεσε, και άρχισαν οι ποιητικοί βίοι παράλληλοι των δυονών, όπου δεν προέκυψε για μένα καμιά συνάφεια ανάμεσα στον έναν, που έγραψε 150 ποιήματα, και στον άλλον, που έγραψε 27000 σελίδες. Πώς να βγάλεις απ' τη μύγα ξίγκι; Ακούσαμε περισσότερο Πεσόα (ίσως για να κρατηθούν οι πραγματικές αναλογίες του όγκου του έργου τους), ο οποίος δεν μου είπε απολύτως τίποτα (αμπελοφιλοσοφίες), και λιγότερο Καβάφη. Και από τον Καβάφη, διάλεξαν πολύ λίγο ερωτισμό και πολλή νταούνα. Βλέπεται η ταινία, πάντως, αλλά εκεί κατά τη μέση πάρτε και κάναν υπνάκο.
Πριν από την κανονική ταινία είχε και μιαν άνευ προηγουμένου παπαριά μικρού μήκους του Αχιλλέα Κυριακίδη, ονόματι "Αλληλουχία των κήπων".
Εγώ είδα χτες "Τη νύχτα που ο Φερνάντο Πεσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη", του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου. Τα πρώτα σαράντα πέντε λεπτά είχαν αστυνομική πλοκή και τα είδα πάρα πολύ ευχάριστα· για την ακρίβεια, ήμουν ενθουσιασμένος. Άριστη φωτογραφία, ωραίο μοντάζ, εναλλαγή έγχρωμου-ασπρόμαυρου, ωραία μουσική του Κυπουργού, αποδεχτή ηχοληψία, πολλά πλάνα αρχείου, και διάφορες άλλες αρετές, ιδίως για ελληνική ταινία. Από τη στιγμή που το αστυνομικό κομμάτι λύθηκε όμως (οι δύο ποιητές συναντιόνται τελικά), άρχισε η κοιλιά. Ο ρυθμός έπεσε, και άρχισαν οι ποιητικοί βίοι παράλληλοι των δυονών, όπου δεν προέκυψε για μένα καμιά συνάφεια ανάμεσα στον έναν, που έγραψε 150 ποιήματα, και στον άλλον, που έγραψε 27000 σελίδες. Πώς να βγάλεις απ' τη μύγα ξίγκι; Ακούσαμε περισσότερο Πεσόα (ίσως για να κρατηθούν οι πραγματικές αναλογίες του όγκου του έργου τους), ο οποίος δεν μου είπε απολύτως τίποτα (αμπελοφιλοσοφίες), και λιγότερο Καβάφη. Και από τον Καβάφη, διάλεξαν πολύ λίγο ερωτισμό και πολλή νταούνα. Βλέπεται η ταινία, πάντως, αλλά εκεί κατά τη μέση πάρτε και κάναν υπνάκο.
Πριν από την κανονική ταινία είχε και μιαν άνευ προηγουμένου παπαριά μικρού μήκους του Αχιλλέα Κυριακίδη, ονόματι "Αλληλουχία των κήπων".
Εγώ πάλι μόλις είδα (στο Nova) το Jane Austen Book Club, που είναι πανέξυπνο. Μπορείτε να το απολαύσετε ακόμα κι αν δεν έχετε διαβάσει όλα τα βιβλία της Όστιν (ή Όστεν ή Ώστεν, πάντως Austen). Το χειρότερο που μπορείτε να πάθετε είναι να θέλετε μετά να τα διαβάσετε όλα και να ξαναδείτε την ταινία.