Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα σας πρότεινα να αγοράσετε το "Πρώτο Θέμα", αλλά το αυριανό φύλλο των 4,25 ευρώ περιέχει την ταινία "Non ti muovere" με τον πολύ καλό Sergio Castellitto και την καθόλου κακή Penélope Cruz.
Έχει και κουπόνι 4 ευρώ για το Βερόπουλο, οπότε η ταινία σας κοστίζει μόνο 25 λεπτά και παίρνετε δώρο και χαρτί για προσάναμμα. (Για τη σούβλα, ρε γαμώτο!)
Άμος Οζ, Ιστορία αγάπης και σκότους
- Thread starter nickel
- Start date
Elsa
¥
Νίκελ, κράτα σημειώσεις :) :
Εξαιρετικό το Five Minutes of Heaven (του σκηνοθέτη των Der Untergang και Das Experiment).
Μου άρεσαν ακόμα: το Last Chance Harvey, κυρίως για την Emma Thompson που πολύ συμπαθώ και το The Burning Plain για την πολύ καλή Charlize Theron.
Εξαιρετικό το Five Minutes of Heaven (του σκηνοθέτη των Der Untergang και Das Experiment).
Μου άρεσαν ακόμα: το Last Chance Harvey, κυρίως για την Emma Thompson που πολύ συμπαθώ και το The Burning Plain για την πολύ καλή Charlize Theron.
Χαρταετοί πάνω από την πόλη (The Kite Runner)
Τις Δευτέρες βάζει καλές ταινίες στο Nova, κατέβηκα κάθιδρος την τελευταία στιγμή, μόλις είχα σταματήσει το βάψιμο (μικρού) δωματίου, κάθισα, η ταινία άρχιζε, κάτι για Αφγανιστάν είδα ότι ήταν (ο διαρκώς αδιάβαστος και ανενημέρωτος), ουφ θα κουλτουριαστούμε πάλι απόψε σκέφτηκα, αλλά είχε 7,8/10 στο imdb, ας πάει και το παλιάμπελο λέω.
Δείτε την, με την καρδιά σας. Για τον κύριο Μήτση τού Αθηνοράματος (που έβαλε 1,5 στα4 5 αστεράκια στην ταινία) θα αναρωτηθώ (για πολλοστή φορά): του έδωσαν τη θέση για να κάνει τον πολιτικό ινστρούχτορα; Ταινία χωρίς τις ιδεολογικές του παρωπίδες μπορεί να δει;
Πώς το λέει, να δείτε; ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟ ΣΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΚΛΙΣΕ ΤΟΥ "ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΥ" ΧΟΛΙΓΟΥΝΤΙΑΝΟΥ ΕΞΩΤΙΣΜΟΥ (εδώ εντοπίζεται ο λόγος για τον κακό βαθμό). Ναι, «συναισθηματικά κλισέ του φιλάνθρωπου χολιγουντιανού εξωτισμού» — αλλά άμα πετύχει η συνταγή, θα τα απολαύσουμε και θα αναβάλουμε για την επομένη το ιδεολογικό μάθημα.
Τις Δευτέρες βάζει καλές ταινίες στο Nova, κατέβηκα κάθιδρος την τελευταία στιγμή, μόλις είχα σταματήσει το βάψιμο (μικρού) δωματίου, κάθισα, η ταινία άρχιζε, κάτι για Αφγανιστάν είδα ότι ήταν (ο διαρκώς αδιάβαστος και ανενημέρωτος), ουφ θα κουλτουριαστούμε πάλι απόψε σκέφτηκα, αλλά είχε 7,8/10 στο imdb, ας πάει και το παλιάμπελο λέω.
Δείτε την, με την καρδιά σας. Για τον κύριο Μήτση τού Αθηνοράματος (που έβαλε 1,5 στα
Πώς το λέει, να δείτε; ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟ ΣΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΚΛΙΣΕ ΤΟΥ "ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΥ" ΧΟΛΙΓΟΥΝΤΙΑΝΟΥ ΕΞΩΤΙΣΜΟΥ (εδώ εντοπίζεται ο λόγος για τον κακό βαθμό). Ναι, «συναισθηματικά κλισέ του φιλάνθρωπου χολιγουντιανού εξωτισμού» — αλλά άμα πετύχει η συνταγή, θα τα απολαύσουμε και θα αναβάλουμε για την επομένη το ιδεολογικό μάθημα.
SBE
¥
Εμένα γιατί μου φάνηκε γλυκανάλατη ρε παιδιά; Από τις καλές γλυκανάλατες, βλεπόταν ευχάριστα δηλαδή, αλλά όχι και αριστούργημα. νομίζω της είχα δώσει τρεισήμισι αστέρια (στα πέντε).
Επιπλέον ήταν εμφανές ότι ήταν μεταφορά μυθιστορήματος που είχε προκύψει από μαθήματα creative writing κι αυτό γενικά το θεωρώ μειονέκτημα. Τα κλισέ και το γράψιμο με συνταγή δουλεύει κυρίως στα αστυνομικά και στα δράσης, όχι και τόσο στα κοινωνικά.
Τώρα αναμένουμε τη σοδειά από τις Κάννες στις αίθουσες. Όχι, δεν πάω να δω τον Αντίχριστο του Τρίερ γιατί δεν έχει νόημα.
Επιπλέον ήταν εμφανές ότι ήταν μεταφορά μυθιστορήματος που είχε προκύψει από μαθήματα creative writing κι αυτό γενικά το θεωρώ μειονέκτημα. Τα κλισέ και το γράψιμο με συνταγή δουλεύει κυρίως στα αστυνομικά και στα δράσης, όχι και τόσο στα κοινωνικά.
Τώρα αναμένουμε τη σοδειά από τις Κάννες στις αίθουσες. Όχι, δεν πάω να δω τον Αντίχριστο του Τρίερ γιατί δεν έχει νόημα.
Από το «γλυκανάλατη» μέχρι το «αριστούργημα» υπάρχει τεράστια απόσταση! Και το 3,5 που της έδωσες, δίκαιο το θεωρώ (κι αν έχει σημασία, εγώ μάλλον στο 4 θα ήμουν), γιατί γούστα είναι αυτά. Για παράδειγμα, συχνά θεωρώ προτέρημα το να ήσουν καλός μαθητής στο μάθημα του creative writing (βγάζω το καπέλο κάποιες στιγμές, όταν διαπιστώνω ότι την έμαθε καλά τη συνταγή ο σεναριογράφος, συγχίζομαι όταν με θεωρούν βλάκα και μου ταΐζουν απιθανότητες για πλοκή ή ένα εντελώς απισχνασμένο σενάριο για τέχνη). Για άλλη μια φορά (κι ας τ' ακούσω από τον Στάθη), συμφωνώ με τον αγαπημένο μου κριτικό, τον Ebert, που αρχίζει την κριτική του: «How long has it been since you saw a movie that succeeds as pure story? That doesn't depend on stars, effects or genres, but simply fascinates you with how it will turn out?»
Δεν έπαιξα, λοιπόν, με τον δύσκολο χαρακτηρισμό «αριστούργημα». Είπα «Δείτε την, με την καρδιά σας», παναπεί, μην εμποδίσετε το συναίσθημα, δεν θα πάθετε τίποτα. Και μην αφήνετε να σας επηρεάζουν ινστρούχτορες. Βασική μου στάση απέναντι στους κριτικούς: αν δεν ξέρει ο κριτικός να πει «Σας αρέσουν αυτού του είδους οι ταινίες; Δείτε την, θα σας ενθουσιάσει» αλλά νομίζει ότι πρέπει όλοι οι θεατές να βλέπουν με τα δικά του μυωπικά γυαλιά, ε τότε είναι σε λάθος επάγγελμα. Εδώ, ακόμα και στο In Bruges, που είπε τα καλύτερα λόγια, 3 στα 5 έδωσε ο Μήτσης. Προφανώς, αυτός που θα απολάμβανε την ταινία, θα πάρει πεντέξι υπνάκους όταν ο μονοδιάστατος κριτικός τον στείλει να δει το Πέρυσι στο Μάριενμπαντ.
Δεν έπαιξα, λοιπόν, με τον δύσκολο χαρακτηρισμό «αριστούργημα». Είπα «Δείτε την, με την καρδιά σας», παναπεί, μην εμποδίσετε το συναίσθημα, δεν θα πάθετε τίποτα. Και μην αφήνετε να σας επηρεάζουν ινστρούχτορες. Βασική μου στάση απέναντι στους κριτικούς: αν δεν ξέρει ο κριτικός να πει «Σας αρέσουν αυτού του είδους οι ταινίες; Δείτε την, θα σας ενθουσιάσει» αλλά νομίζει ότι πρέπει όλοι οι θεατές να βλέπουν με τα δικά του μυωπικά γυαλιά, ε τότε είναι σε λάθος επάγγελμα. Εδώ, ακόμα και στο In Bruges, που είπε τα καλύτερα λόγια, 3 στα 5 έδωσε ο Μήτσης. Προφανώς, αυτός που θα απολάμβανε την ταινία, θα πάρει πεντέξι υπνάκους όταν ο μονοδιάστατος κριτικός τον στείλει να δει το Πέρυσι στο Μάριενμπαντ.
SBE
¥
Το In bruges ήταν για 3/5 γιατί για κωμωδία δεν σε έκανε να γελάς και τόσο, και για κωμωδία το πήγαιναν, σα δράμα ήταν έτσι κι έτσι λόγω των κωμικών, οι ηθοποιοί καλοί μεν αλλά ο Φάινς εκτός στυλ τελείως, δεν έπειθε, γενικά μετριότατη θα την έλεγα, με μερικές αναλαμπές.
Πάντως για να πω την αλήθεια από κλισαρισμένες πρόσφατες ταινίες μου άρεσε το Gran Torino- όλα τα κλισέ κι όλα τα σορόπια αλλά ήταν καλή.
άλλες που είδα πρόσφατα και μου άρεσαν Doubt, Il y a longtemps que je t'áime, Frost- Nixon.
Δυστυχώς καμία από αυτές που έχω δει φέτος δεν ξεχωρίζει ιδιαίτερα. Είναι πάντως γενικά πολύ καλύτερες από πέρσι που είχε μια δυο καλές και όλες οι άλλες μάπα.
Πάντως για να πω την αλήθεια από κλισαρισμένες πρόσφατες ταινίες μου άρεσε το Gran Torino- όλα τα κλισέ κι όλα τα σορόπια αλλά ήταν καλή.
άλλες που είδα πρόσφατα και μου άρεσαν Doubt, Il y a longtemps que je t'áime, Frost- Nixon.
Δυστυχώς καμία από αυτές που έχω δει φέτος δεν ξεχωρίζει ιδιαίτερα. Είναι πάντως γενικά πολύ καλύτερες από πέρσι που είχε μια δυο καλές και όλες οι άλλες μάπα.
Βγάζω έξω το Doubt, που δεν το έχω δει ακόμα. Δες τη δική μου σειρά προτίμησης (όχι αξιολόγησης):
Frost-Nixon (επειδή δίνω ρέστα για πολιτικές ταινίες και έζησα την εποχή, αλλά όχι μόνο)
Il y a longtemps que je t'áime (Θαυμάσια ταινία, εξαιρετική η αγαπημένη μου Σκοτ Τόμας)
Kite Runner (βρήκα πολύ περισσότερες εκπλήξεις από ό,τι στο επόμενο)
Gran Torino
Το In Bruges, για αυτό που ήταν, 5 στα 5 (προσωπική άποψη). Το έχω δει και δύο φορές. Απόλαυσα το ότι δεν ήταν κανονική κωμωδία. Απόλαυσα τον Φάινς στον απρόσμενο ρόλο (όπως και τον Φαρέλ, άλλωστε, για τον ίδιο λόγο). Ο Γκλίσον, έτσι κι αλλιώς, είναι αριστουργηματικός πάντα. Ερωτεύτηκα την Μπριζ (δεν έχω πάει
). Ούτε μια στιγμή δεν μπορούσα να προβλέψω τη συνέχεια (μόνο τη δεύτερη φορά που την είδα :) ). Και, επειδή βαρέθηκα να απαριθμώ: Υπάρχει πάντα το κριτήριο του ερημονησιού: αν είναι να πάρεις μία μόνο ταινία μαζί σου, ποια θα έπαιρνες (από αυτές εδώ); Ε, ναι, το In Bruges.
Αλλά τα λέω για να καταλάβεις τα γούστα μου, όχι για να τα επιβάλω σε κανέναν.
Frost-Nixon (επειδή δίνω ρέστα για πολιτικές ταινίες και έζησα την εποχή, αλλά όχι μόνο)
Il y a longtemps que je t'áime (Θαυμάσια ταινία, εξαιρετική η αγαπημένη μου Σκοτ Τόμας)
Kite Runner (βρήκα πολύ περισσότερες εκπλήξεις από ό,τι στο επόμενο)
Gran Torino
Το In Bruges, για αυτό που ήταν, 5 στα 5 (προσωπική άποψη). Το έχω δει και δύο φορές. Απόλαυσα το ότι δεν ήταν κανονική κωμωδία. Απόλαυσα τον Φάινς στον απρόσμενο ρόλο (όπως και τον Φαρέλ, άλλωστε, για τον ίδιο λόγο). Ο Γκλίσον, έτσι κι αλλιώς, είναι αριστουργηματικός πάντα. Ερωτεύτηκα την Μπριζ (δεν έχω πάει
). Ούτε μια στιγμή δεν μπορούσα να προβλέψω τη συνέχεια (μόνο τη δεύτερη φορά που την είδα :) ). Και, επειδή βαρέθηκα να απαριθμώ: Υπάρχει πάντα το κριτήριο του ερημονησιού: αν είναι να πάρεις μία μόνο ταινία μαζί σου, ποια θα έπαιρνες (από αυτές εδώ); Ε, ναι, το In Bruges.Αλλά τα λέω για να καταλάβεις τα γούστα μου, όχι για να τα επιβάλω σε κανέναν.
Ambrose
¥
Αυτή ήταν η μόνη ταινία που μ' άρεσε απ' όσες είδα φέτος. Και η σκόνη του χρόνου (απ' τις καλύτερες ταινίες του). Όλα τα άλλα (Reader κλπ.) από μέτρια μέχρι κάτω του μετρίου. Πάλι καλά που βλεπότανε και το Wolverine.
Elsa
¥
Να πας! :)Ερωτεύτηκα την Μπριζ (δεν έχω πάει
Καθόλου σκατότρυπα!
(έχω να σου συστήσω και ένα πολύ καλό και οικονομικό B&B)
Μιας και πέρασα από το νήμα για μια ενημέρωση: πώς τα καταφέρνουν να "βλέπουν" τελικά αυτό που έχουν προαποφασίσει να "δούν"! Κι εγώ ξεκίνησα με ...ωχ, Αφγανιστάν, αλλά με κέρδισε και μπράβο και στη συνταγή και στον μάγειρα.
Μην ξεχνάμε όμως ότι ο κριτικός κινημτγρ., περισσότερο ίσως από κάθε άλλου είδους κριτικό, είναι η περίπτωση που κουβαλά την προσωπική του ματαίωση. (Btw Άλλος γνωστός και αεράτος κριτικός έμενε κάποτε στην ίδια τάξη στο γυμνάσιο, αλλά σήμερα έχει λόγο περί έβδομης τέχνης)
Ambrose
¥
Μην ξεχνάτε ότι πολλοί από αυτούς τους κριτικούς δεν έχουν δει τις ταινίες που κριτικάρουν. Επίσης, όσο πιο υπεραυστηρός κριτής είσαι, τόσο μεγαλυτέρου σεβασμού θα απολαμβάνεις. Εδώ, στις γνώμες του κοινού βγαίνουν άτομα και το παίζουν υπεραυστηροί κριτές για κάθε επιστητό, δεν θα το παίξει αυτός που έχει και το όνομα, αλλά και τη χάρη;
stathis
¥
Ξεκολλάτε με τα αστέρια! (όπως θα έλεγε κι ο ΈπσιλονΣίγμα)
Elsa
¥
Ήτοι να ξαστερώσει το μυαλό :)Ξεκολλάτε με τα αστέρια! (όπως θα έλεγε κι ο ΈπσιλονΣίγμα)
stathis
¥
curry
New member
Είδα κι εγώ πρόσφατα το "Kite Runner" και έχω να πω ότι δεν μ' άρεσε. Πολύ γλυκανάλατο για τα γούστα μου, ένιωθα ότι μου εκβίαζε το συναίσθημα. Και ένιωσα σε κάποιες φάσεις να υπάρχει, και μάλιστα έντονα, αυτό το "φιλανθρωπικό Χόλιγουντ". Δεν ξέρω τι λέει γενικά ο κριτικός που αναφέρετε, δεν τον διαβάζω εξάλλου, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση, συμφωνώ μαζί του. Όσο για την κριτική γενικά, έχω καταλήξει ότι έχω μάλλον κοινά γούστα με τον Μικελίδη της "Ελευθεροτυπίας" οπότε διαβάζω αυτόν κι ησυχάζω... όχι ότι δεν έχουμε τις διαφωνίες μας ;) (αναρωτιέμαι τι να είχε γράψει για το Kite Runner...)
Το κακό του είναι ότι, όταν μάς προκύπτει ακαταλαβίστικη ταινία που έχει πάρει εντός και εκτός από χάλια έως αριστούργημα, ο Νίνος Φένεκ θα είναι σίγουρα με το "αριστούργημα" μην τον πάρουμε για μειωμένης κουλτούρας.
Ambrose
¥
Και μια είδηση σε άλλο τόνο:
Πέθανε ο «βαρόνος» του πειραματικού κινηματογράφου Κώστας Σφήκας
Σ ε ηλικία 82 ετών πέθανε το βράδυ της περασμένης Κυριακής ο Κώστας Σφήκας, ένας από τους πρωτοπόρους του ελληνικού πειραματικού κινηματογράφου, η αποστροφή του οποίου για το αναπαραστατικό, αφηγηματικό σινεμά τον οδήγησε στη δημιουργία απαιτητικών ταινιών όπως η «Αλληγορία» και οι «Μητροπόλεις». Γεννημένος το 1927, ο Σφήκας εργάστηκε ως ταχυδρομικός υπάλληλος από τα εφηβικά χρόνια του. Η περιπέτεια του αυτοδίδακτου κινηματογράφου ξεκίνησε το 1961 με τη μικρού μήκους ταινία «Εγκαίνια», ενώ το 1962 σκηνοθέτησε το ντοκυμαντέρ «Αναμονή». Το 1974 και ενώ είχε προηγηθεί ο «Θηραϊκός όρθρος» (1968), σε συνεργασία με τον Σταύρο Τορνέ, ο Σφήκας κέρδισε το βραβείο καλύτερης καλλιτεχνικής ταινίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το «Μοντέλο»ίσως τη γνωστότερη ταινία του.
Ο Σφήκας εμφανίστηκε επίσης ως ηθοποιός σε αρκετές ταινίες του νέου ελληνικού κινηματογράφου, ανάμεσα στις οποίες το «Μελόδραμα» και τα «Χρώματα της ίριδος» του Νίκου Παναγιωτόπουλου, η «Ανατολική περιφέρεια» του Βασίλη Βαφέα και οι «Μέρες του ΄36» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Τελευταίες ταινίες του ως σκηνοθέτη ήταν το «Προφητικό πουλί των θλίψεων του Πάουλ Κλέε» (1995), ο «Προμηθέας εναντιοδρομών» (1998), η «Γυναίκα της...» και ο «Συλλέκτης» (παραγωγές του 2002). Το 2004 το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τίμησε τον Σφήκα με ένα πλήρες αφιέρωμα στο έργο του. Η κηδεία του θα γίνει αύριο στις 17.00 στο Α΄ Νεκροταφείο.
Πέθανε ο «βαρόνος» του πειραματικού κινηματογράφου Κώστας Σφήκας
Σ ε ηλικία 82 ετών πέθανε το βράδυ της περασμένης Κυριακής ο Κώστας Σφήκας, ένας από τους πρωτοπόρους του ελληνικού πειραματικού κινηματογράφου, η αποστροφή του οποίου για το αναπαραστατικό, αφηγηματικό σινεμά τον οδήγησε στη δημιουργία απαιτητικών ταινιών όπως η «Αλληγορία» και οι «Μητροπόλεις». Γεννημένος το 1927, ο Σφήκας εργάστηκε ως ταχυδρομικός υπάλληλος από τα εφηβικά χρόνια του. Η περιπέτεια του αυτοδίδακτου κινηματογράφου ξεκίνησε το 1961 με τη μικρού μήκους ταινία «Εγκαίνια», ενώ το 1962 σκηνοθέτησε το ντοκυμαντέρ «Αναμονή». Το 1974 και ενώ είχε προηγηθεί ο «Θηραϊκός όρθρος» (1968), σε συνεργασία με τον Σταύρο Τορνέ, ο Σφήκας κέρδισε το βραβείο καλύτερης καλλιτεχνικής ταινίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το «Μοντέλο»ίσως τη γνωστότερη ταινία του.
Ο Σφήκας εμφανίστηκε επίσης ως ηθοποιός σε αρκετές ταινίες του νέου ελληνικού κινηματογράφου, ανάμεσα στις οποίες το «Μελόδραμα» και τα «Χρώματα της ίριδος» του Νίκου Παναγιωτόπουλου, η «Ανατολική περιφέρεια» του Βασίλη Βαφέα και οι «Μέρες του ΄36» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Τελευταίες ταινίες του ως σκηνοθέτη ήταν το «Προφητικό πουλί των θλίψεων του Πάουλ Κλέε» (1995), ο «Προμηθέας εναντιοδρομών» (1998), η «Γυναίκα της...» και ο «Συλλέκτης» (παραγωγές του 2002). Το 2004 το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τίμησε τον Σφήκα με ένα πλήρες αφιέρωμα στο έργο του. Η κηδεία του θα γίνει αύριο στις 17.00 στο Α΄ Νεκροταφείο.