«Η μπούρκα είναι φυλακή» ;
- Thread starter Ambrose
- Start date
Τώρα το είδα αυτό και θα ήθελα να κάνω μια προσθήκη.
Ένα άρθρο που αν και κάπως πιο γενικό, καταπιάνεται με πολλά από τα ζητήματα που συζητήθηκαν εδώ. Από τη μεριά του μη αφομοιωμένου, «τοξικού», «κοινωνικά παθογενή μετανάστη».
Proud Scum – The Spectre of The Ingrate
By Matthew Hyland
The term integration has been turned upside down. Once it was the demand for the white majority to integrate the racial other into ‘society’ by abolishing formal racism within the state and its institutions. Now, writes Matthew Hyland, the (culturally) racialised other is required to ‘integrate’ into the majority
At some point following the ‘riots’ late last year in France, that country’s interior minister and aspiring president Nicolas Sarkozy is reported to have threatened kicking out ‘those families who refused to integrate’. Regardless of whether he actually uttered it, the phrase exemplified a sleight of ideological hand that’s become all too familiar.[1] I mean the one where the terms of a question about what institutions do are inverted to make it sound like it’s about the behaviour or the character of single subjects. The point being, of course, to hold people retrospectively responsible for what has happened to them. The statement attributed to Sarkozy amounted to a proposal that the state should make use of its borders to distinguish which foreigners were adequately : henceforth, those whom the interior ministry had not chosen to expel would by virtue of this be shown (provisionally) not to have ‘refused to integrate’. It never would have been announced in quite that way, but it was already de facto policy thanks to the Sarkozy-ordered emergency provision of fast-tracking for deportation any non-citizen arrested (note: not convicted) near the ‘disturbances’.
As well as showing the workings of a mechanism commonly used in the rhetorical production of false social problems, the story also drew attention to a remarkable upheaval in the usage of ‘integration’, a term that has lately become a key banality of racial politics.
The racial integration famously demanded and gradually obtained by the American Civil Rights Movement in the 1950s and ‘60s had a strictly circumscribed meaning: the abolition of formal racial segregation in institutions such as electoral politics, schooling, public transport and local administration in general. Integration in this sense could have been imagined by no-one but its stubbornest opponents to imply the breakdown of the wider economy of racism. (That is the object of the older, bloodier and ongoing struggle of which the limited Civil Rights/integration victory should be seen as one important episode.) There can be no doubt, though, that at the moment when the term entered popular political vocabulary, the sense – i.e. the direction – of the imperative to ‘integrate’ was clear. It was obviously directed at a racial majority: self-constituted ‘white’ America was forced to suffer a change of circumstances not willed by it, and the agent of alteration was the racial other whose minority (in the sense of ‘childhood’: supposed incapacity for rational, effective exercise of power) was a myth essential to that of whiteness.[2] It’s also crucial that at this stage the meaning of ‘integration’ entailed logically that it be demanded not of individuals, however personally bigoted, but of institutions in a chain of responsibility ultimately leading up to the nation-state itself.[3]
Returning to the Europe of 2006, in which the Sarkozy-phantom cited above and countless others warn foreigners to integrate or leave, we find that the sense (i.e. direction) of the integration-imperative has been upended over the last 40 years. The command to integrate is now incessantly delivered to presumed ‘others’ in the name of a majority. This reversal implies that of the other essential characteristic of the earlier meaning: the imperative is now delivered by the state and its secondary agencies to single subjects. (It makes no difference, incidentally, if a multitude of loudmouthed freebooters joins in the admonishing. Whether they notice or not, every time they talk about ‘getting tough’ they’re identifying with the state and invoking its protection.)
What was a transitive verb (e.g. ‘the state must integrate the school’), then, becomes intransitive, or implicitly reflexive (‘the alien must integrate [herself]’). Integrate herself into what? Into ‘society’, ‘the community’, ‘democratic values’, etc. That such names which aspire to the universal are standard aliases for the nation state, as Angela Mitropoulos has observed, is spelled out clearly in this case, where the act of (self-)integration required by ‘society’ is defined only negatively, by the state action policing its omission.[4] Rephrased this way, the Sarkozy doctrine at least reminds us that lack of intelligible content in a command certainly does not mean it isn’t backed up by (police) force. Rather, the law’s content remains permanently provisional, to be revealed only retrospectively in each particular instance by the agency delivering the consequences of non-compliance.
Η συνέχεια εδώ
Ένα άρθρο που αν και κάπως πιο γενικό, καταπιάνεται με πολλά από τα ζητήματα που συζητήθηκαν εδώ. Από τη μεριά του μη αφομοιωμένου, «τοξικού», «κοινωνικά παθογενή μετανάστη».
Proud Scum – The Spectre of The Ingrate
By Matthew Hyland
The term integration has been turned upside down. Once it was the demand for the white majority to integrate the racial other into ‘society’ by abolishing formal racism within the state and its institutions. Now, writes Matthew Hyland, the (culturally) racialised other is required to ‘integrate’ into the majority
At some point following the ‘riots’ late last year in France, that country’s interior minister and aspiring president Nicolas Sarkozy is reported to have threatened kicking out ‘those families who refused to integrate’. Regardless of whether he actually uttered it, the phrase exemplified a sleight of ideological hand that’s become all too familiar.[1] I mean the one where the terms of a question about what institutions do are inverted to make it sound like it’s about the behaviour or the character of single subjects. The point being, of course, to hold people retrospectively responsible for what has happened to them. The statement attributed to Sarkozy amounted to a proposal that the state should make use of its borders to distinguish which foreigners were adequately : henceforth, those whom the interior ministry had not chosen to expel would by virtue of this be shown (provisionally) not to have ‘refused to integrate’. It never would have been announced in quite that way, but it was already de facto policy thanks to the Sarkozy-ordered emergency provision of fast-tracking for deportation any non-citizen arrested (note: not convicted) near the ‘disturbances’.
As well as showing the workings of a mechanism commonly used in the rhetorical production of false social problems, the story also drew attention to a remarkable upheaval in the usage of ‘integration’, a term that has lately become a key banality of racial politics.
The racial integration famously demanded and gradually obtained by the American Civil Rights Movement in the 1950s and ‘60s had a strictly circumscribed meaning: the abolition of formal racial segregation in institutions such as electoral politics, schooling, public transport and local administration in general. Integration in this sense could have been imagined by no-one but its stubbornest opponents to imply the breakdown of the wider economy of racism. (That is the object of the older, bloodier and ongoing struggle of which the limited Civil Rights/integration victory should be seen as one important episode.) There can be no doubt, though, that at the moment when the term entered popular political vocabulary, the sense – i.e. the direction – of the imperative to ‘integrate’ was clear. It was obviously directed at a racial majority: self-constituted ‘white’ America was forced to suffer a change of circumstances not willed by it, and the agent of alteration was the racial other whose minority (in the sense of ‘childhood’: supposed incapacity for rational, effective exercise of power) was a myth essential to that of whiteness.[2] It’s also crucial that at this stage the meaning of ‘integration’ entailed logically that it be demanded not of individuals, however personally bigoted, but of institutions in a chain of responsibility ultimately leading up to the nation-state itself.[3]
Returning to the Europe of 2006, in which the Sarkozy-phantom cited above and countless others warn foreigners to integrate or leave, we find that the sense (i.e. direction) of the integration-imperative has been upended over the last 40 years. The command to integrate is now incessantly delivered to presumed ‘others’ in the name of a majority. This reversal implies that of the other essential characteristic of the earlier meaning: the imperative is now delivered by the state and its secondary agencies to single subjects. (It makes no difference, incidentally, if a multitude of loudmouthed freebooters joins in the admonishing. Whether they notice or not, every time they talk about ‘getting tough’ they’re identifying with the state and invoking its protection.)
What was a transitive verb (e.g. ‘the state must integrate the school’), then, becomes intransitive, or implicitly reflexive (‘the alien must integrate [herself]’). Integrate herself into what? Into ‘society’, ‘the community’, ‘democratic values’, etc. That such names which aspire to the universal are standard aliases for the nation state, as Angela Mitropoulos has observed, is spelled out clearly in this case, where the act of (self-)integration required by ‘society’ is defined only negatively, by the state action policing its omission.[4] Rephrased this way, the Sarkozy doctrine at least reminds us that lack of intelligible content in a command certainly does not mean it isn’t backed up by (police) force. Rather, the law’s content remains permanently provisional, to be revealed only retrospectively in each particular instance by the agency delivering the consequences of non-compliance.
Η συνέχεια εδώ
Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο αυτό, somnambulist, αλλά ο σύνδεσμος για κάποιο λόγο δεν με βγάζει στη συνέχεια. Θα το ψάξω στο γκουγκλ.
Κι εγώ τώρα διάβασα όλη αυτή την ενδιαφέρουσα συζήτηση και ήθελα να προσθέσω, αν και για τους αρχικούς συνομιλητές υποθέτω κρύωσε το θέμα, ότι και οι δύο χονδρικά πολιτικές που έχει εφαρμόσει η Δύση για τους μετανάστες, και η πολιτική της ενσωμάτωσης που γενικά ακολουθεί η Γαλλία και η πολιτική της πολυπολιτισμικότητας που γενικά ακολουθεί η Αγγλία και οι ΗΠΑ έχουν σε μεγάλο βαθμό αποτύχει (βλ. βομβιστικές επιθέσεις από τους 'άλλους' Άγγλους και εξεγέρσεις από τους Γάλλους των προαστίων). Και σε ένα βαθμό ίσως να οφείλεται στο ότι στέκονται και οι δύο μόνο στον πολιτισμό και στα σύμβολα (μαντίλα, κλπ.) και αγνοούν τελείως την κοινωνική θέση που έχουν οι μετανάστες στις χώρες που τους υποδέχονται. Είναι πάντα το χαμηλότερο στρώμα της χαμηλότερης κοινωνικής τάξης. Και το στίγμα δεν φεύγει με τη δεύτερη ή τρίτη γενιά που και πάλι δεν αισθάνεται ισότητα ή δικαιοσύνη. Αν λοιπόν θέλουμε να αφομοιώσουμε ή να ανεχτούμε τον άλλο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τον έχουμε ήδη κλωτσήσει στα υπόγεια και στα γκέτο και δεν του έχουμε εξασφαλίσει δουλειά και ίσες ευκαιρίες (αυτό άραγε δεν το προβλέπει το γαλλικό Σύνταγμα; Γιατί το ελληνικό το προβλέπει). Κάτι που φυσικά δεν έχουμε εξασφαλίσει και για τους 'δικούς' μας κάθε φορά πολίτες.
Για μένα, πάντως, είναι πολύ σκληρό να ζητάμε από τους μετανάστες ή να προσαρμόζονται ή αν δεν τους αρέσει να φεύγουν. Ας μην ξεχνάμε ότι δεν ξύπνησαν μια ωραία πρωία και είπαν πού να μεταναστεύσω σήμερα. Είναι η ανάγκη που τους κάνει να φεύγουν (φτώχεια, πόλεμοι, διώξεις). Οι περισσότεροι δε προέρχονται, καθόλου τυχαία, από χώρες που αποικιοκρατούνταν για αιώνες από τη Δύση, η οποία μάλλον τους χρωστάει παρά της χρωστάνε. Για να μη μιλήσουμε γι' αυτούς που μεταναστεύουν λόγω πολέμων που προκαλεί αυτή τη στιγμή η Δύση.
Κι εγώ τώρα διάβασα όλη αυτή την ενδιαφέρουσα συζήτηση και ήθελα να προσθέσω, αν και για τους αρχικούς συνομιλητές υποθέτω κρύωσε το θέμα, ότι και οι δύο χονδρικά πολιτικές που έχει εφαρμόσει η Δύση για τους μετανάστες, και η πολιτική της ενσωμάτωσης που γενικά ακολουθεί η Γαλλία και η πολιτική της πολυπολιτισμικότητας που γενικά ακολουθεί η Αγγλία και οι ΗΠΑ έχουν σε μεγάλο βαθμό αποτύχει (βλ. βομβιστικές επιθέσεις από τους 'άλλους' Άγγλους και εξεγέρσεις από τους Γάλλους των προαστίων). Και σε ένα βαθμό ίσως να οφείλεται στο ότι στέκονται και οι δύο μόνο στον πολιτισμό και στα σύμβολα (μαντίλα, κλπ.) και αγνοούν τελείως την κοινωνική θέση που έχουν οι μετανάστες στις χώρες που τους υποδέχονται. Είναι πάντα το χαμηλότερο στρώμα της χαμηλότερης κοινωνικής τάξης. Και το στίγμα δεν φεύγει με τη δεύτερη ή τρίτη γενιά που και πάλι δεν αισθάνεται ισότητα ή δικαιοσύνη. Αν λοιπόν θέλουμε να αφομοιώσουμε ή να ανεχτούμε τον άλλο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τον έχουμε ήδη κλωτσήσει στα υπόγεια και στα γκέτο και δεν του έχουμε εξασφαλίσει δουλειά και ίσες ευκαιρίες (αυτό άραγε δεν το προβλέπει το γαλλικό Σύνταγμα; Γιατί το ελληνικό το προβλέπει). Κάτι που φυσικά δεν έχουμε εξασφαλίσει και για τους 'δικούς' μας κάθε φορά πολίτες.
Για μένα, πάντως, είναι πολύ σκληρό να ζητάμε από τους μετανάστες ή να προσαρμόζονται ή αν δεν τους αρέσει να φεύγουν. Ας μην ξεχνάμε ότι δεν ξύπνησαν μια ωραία πρωία και είπαν πού να μεταναστεύσω σήμερα. Είναι η ανάγκη που τους κάνει να φεύγουν (φτώχεια, πόλεμοι, διώξεις). Οι περισσότεροι δε προέρχονται, καθόλου τυχαία, από χώρες που αποικιοκρατούνταν για αιώνες από τη Δύση, η οποία μάλλον τους χρωστάει παρά της χρωστάνε. Για να μη μιλήσουμε γι' αυτούς που μεταναστεύουν λόγω πολέμων που προκαλεί αυτή τη στιγμή η Δύση.
Elsa
¥
(τελευταίως ανασταίνω νήματα...)
Από την Ελευθεροτυπία:
Η μαντίλα στο μπλέντερ του θεάτρου
Δεκαπέντε γυναίκες, Ελληνίδες και μετανάστριες, χριστιανές και μουσουλμάνες, με τη βοήθεια της Ιρανής σκηνοθέτριας Σερίν Γιουσεφιάν Μαανιάν ετοίμασαν την παράσταση «Hijab Frappe». Βασικό ερώτημά της: Όποια φορά μαντίλα είναι καταπιεσμένη και όποια δεν φορά, ελεύθερη;
[...]
Η απάντηση δίνεται στην παράσταση «Hijab Frappe», που θα δοθεί απόψε και για τέσσερις βραδιές (έως την Κυριακή) στο θέατρο Αλεκτον.
Το «Hijab Frappe» αφιερώνεται στην Ταχιρίν, ποιήτρια και μυστικίστρια του 19ου αιώνα, που ήρθε σε ρήξη με τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό του Ιράν και παρουσιάστηκε στο κοινό χωρίς μαντίλα. Λίγο πριν από την εκτέλεσή της είπε: «Μπορείτε να σκοτώσετε εμένα... αλλά δεν μπορείτε να σταματήσετε τη χειραφέτηση των γυναικών».
* Οι θεατρικές παραστάσεις της Ιταλίας και της Βουλγαρίας θα παρουσιαστούν στο διήμερο πολυεθνικό φεστιβάλ στις 15 και 16 Μαΐου στην Αθηναΐδα. Περιλαμβάνει επίσης συνέδριο αλλά και μια εικαστική έκθεση. (www.reconcart.eu) *
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ-Απαραίτητη η κράτηση θέσεων
Στοιχεία και εδώ.
Από την Ελευθεροτυπία:
Η μαντίλα στο μπλέντερ του θεάτρου
Δεκαπέντε γυναίκες, Ελληνίδες και μετανάστριες, χριστιανές και μουσουλμάνες, με τη βοήθεια της Ιρανής σκηνοθέτριας Σερίν Γιουσεφιάν Μαανιάν ετοίμασαν την παράσταση «Hijab Frappe». Βασικό ερώτημά της: Όποια φορά μαντίλα είναι καταπιεσμένη και όποια δεν φορά, ελεύθερη;
[...]
Η απάντηση δίνεται στην παράσταση «Hijab Frappe», που θα δοθεί απόψε και για τέσσερις βραδιές (έως την Κυριακή) στο θέατρο Αλεκτον.
Το «Hijab Frappe» αφιερώνεται στην Ταχιρίν, ποιήτρια και μυστικίστρια του 19ου αιώνα, που ήρθε σε ρήξη με τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό του Ιράν και παρουσιάστηκε στο κοινό χωρίς μαντίλα. Λίγο πριν από την εκτέλεσή της είπε: «Μπορείτε να σκοτώσετε εμένα... αλλά δεν μπορείτε να σταματήσετε τη χειραφέτηση των γυναικών».
* Οι θεατρικές παραστάσεις της Ιταλίας και της Βουλγαρίας θα παρουσιαστούν στο διήμερο πολυεθνικό φεστιβάλ στις 15 και 16 Μαΐου στην Αθηναΐδα. Περιλαμβάνει επίσης συνέδριο αλλά και μια εικαστική έκθεση. (www.reconcart.eu) *
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ-Απαραίτητη η κράτηση θέσεων
Στοιχεία και εδώ.
JimAdams
¥
Βλέπω το νήμα έχει περάσει σε άλλα επίπεδα, εγώ θα το επαναφέρω στα αρχικά ερωτήματα, προβάλλοντας όμως μια απορία μέσα από ένα παράδειγμα.
Στην Τσεχία, οπού κατοικώ αυτό το διάστημα, βρίσκονται πολλά άτομα από ασιατικές χώρες, φοιτητές εδώ. Πολύ θα ήθελα να μάθω από ποιες χώρες προέρχονται, αλλά δυστυχώς δεν έχει τύχει να συνομιλήσω με κανέναν. Τα κορίτσια, λοιπόν, κυκλοφορούν με μαντίλες. Τα αγόρια, αντιθέτως, όπως κάθε νεαρό αγόρι μιας νορμάλ ευρωπαϊκής πόλης. Δεδομένου ότι μιλάμε για μια χώρα που ούτε έντονο το θρησκευτικό στοιχείο έχει (είχα διαβάσει μάλιστα ότι ο τσέχικος λαός συγκαταλέγεται στους πιο ''άπιστους'' της Ευρώπης, αν όχι παγκοσμίως - κάτι που φυσικά είναι εμφανές αν ζήσεις λίγο εδώ), ούτε ισλαμική (ή ό,τι άλλο) κοινότητα έχει (μιλάμε μόνο για μερικές δεκάδες φοιτητές, τίποτα παραπάνω), τότε προφανώς δεν υποχρεώνει κάποιος/κάτι τις κοπέλες αυτές να κυκλοφορούν έτσι. Και επαναλαμβάνω, τη στιγμή που τα αγόρια δεν τηρούν κάποιον αντίστοιχο ''κώδικα'' (κι ούτε φαίνονται άτομα οπισθοδρομικά ή φανατισμένα, για να πεις πως ''αναγκάζουν'' τις συμφοιτήτριες τους να ακολουθούν αυτή τη γραμμή). Δεν υποστηρίζω πως αυτές ντύνονται απαραιτήτως κατ' αυτό τον τρόπο επειδή τους αρέσει ή το θέλουν, αλλά στις περιπτώσεις που δεν ισχύει αυτό, πολύ θα ήθελα να ξέρω την αιτία. Γιατί όλα τα στοιχεία και οι συνθήκες που τις περιβάλλουν, θεωρώ πως θα ήταν πρώτης τάξεως ευκαιρία να ''πετάξουν'' από πάνω τους μπούρκα, φερετζέδες, μαντίλες και τα συναφή ....
Στην Τσεχία, οπού κατοικώ αυτό το διάστημα, βρίσκονται πολλά άτομα από ασιατικές χώρες, φοιτητές εδώ. Πολύ θα ήθελα να μάθω από ποιες χώρες προέρχονται, αλλά δυστυχώς δεν έχει τύχει να συνομιλήσω με κανέναν. Τα κορίτσια, λοιπόν, κυκλοφορούν με μαντίλες. Τα αγόρια, αντιθέτως, όπως κάθε νεαρό αγόρι μιας νορμάλ ευρωπαϊκής πόλης. Δεδομένου ότι μιλάμε για μια χώρα που ούτε έντονο το θρησκευτικό στοιχείο έχει (είχα διαβάσει μάλιστα ότι ο τσέχικος λαός συγκαταλέγεται στους πιο ''άπιστους'' της Ευρώπης, αν όχι παγκοσμίως - κάτι που φυσικά είναι εμφανές αν ζήσεις λίγο εδώ), ούτε ισλαμική (ή ό,τι άλλο) κοινότητα έχει (μιλάμε μόνο για μερικές δεκάδες φοιτητές, τίποτα παραπάνω), τότε προφανώς δεν υποχρεώνει κάποιος/κάτι τις κοπέλες αυτές να κυκλοφορούν έτσι. Και επαναλαμβάνω, τη στιγμή που τα αγόρια δεν τηρούν κάποιον αντίστοιχο ''κώδικα'' (κι ούτε φαίνονται άτομα οπισθοδρομικά ή φανατισμένα, για να πεις πως ''αναγκάζουν'' τις συμφοιτήτριες τους να ακολουθούν αυτή τη γραμμή). Δεν υποστηρίζω πως αυτές ντύνονται απαραιτήτως κατ' αυτό τον τρόπο επειδή τους αρέσει ή το θέλουν, αλλά στις περιπτώσεις που δεν ισχύει αυτό, πολύ θα ήθελα να ξέρω την αιτία. Γιατί όλα τα στοιχεία και οι συνθήκες που τις περιβάλλουν, θεωρώ πως θα ήταν πρώτης τάξεως ευκαιρία να ''πετάξουν'' από πάνω τους μπούρκα, φερετζέδες, μαντίλες και τα συναφή ....
Last edited by a moderator:
SBE
¥
Μην ξεχνάς όμως ότι αν οι φοιτήτριες αυτές έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλον που το πέταγμα της μαντήλας είναι κατακριτέο είναι πολύ πιθανό να έχουν κι αυτές πιστέψει ότι είναι, και συνεπώς να μην θέλουν να το κάνουν. Είχα μια συμμαθήτρια στο λύκειο που ήταν από οικογένεια χριστιανοφανατικών, όλα τα παιδιά με μακρυά μανίκια και λουλουδιαστά φορέματα παιδικού στυλ ακόμα και σε ηλικία που κανένας δεν ντυνόταν έτσι κλπ (ΧΟ ήταν, αλλά τι σόι ΧΟ δεν ξέρω). Πλέον δεν φοράει λουλουδιαστά φορεματάκια με φουσκωτά μανίκια, ντύνεται 'φυσιολογικά" αλλά με πολλά στοιχεία της νεανικής της ενδυμασίας - μακριές φούστες, ποτέ παντελόνια, κολλητά, ντεκολτέ κλπ. Είναι θέμα συνήθειας, δεν είναι όλοι επαναστάτες.
Επιπλέον μπορεί οι συμπατριώτες τους να μη είναι τόσο άνετοι και μοντέρνοι όσο φαίνονται.
μου έχουν πει για πτήση από Μέση Ανατολή που με το που ανακοινώνει ο πιλότος ότι έχουν αφήσει τον εναέριο χώρο της χώρας οι γυναίκες αρχίζουν να γδύνονται (από τις μαντήλες, δεν εννοώ κάνουν στριπτήζ).
και στο λεωφορείο Κομοτηνή- Καβάλα κάποτε είδα ζευγάρι με μαντηλοφορεμένη γυναίκα να αποχαιρετά τους γονείς και με το που απομακρύνθηκε το λεωφορείο έβγαλε το μαντήλι και άρχισε να βάφεται. Αλλά πάω στοίχημα ότι υπάρχουν γυναίκες που διαιωνίζουν τις συνήθειες αυτές ίσως και με μια δόση κακίας- γιατί υπέφερα εγώ, τώρα να υποφέρουν κι άλλοι. Τέτοιους έχουν όλες οι κοινωνίες, κι όλοι ο κύκλοι, τελικά.
Επιπλέον μπορεί οι συμπατριώτες τους να μη είναι τόσο άνετοι και μοντέρνοι όσο φαίνονται.
μου έχουν πει για πτήση από Μέση Ανατολή που με το που ανακοινώνει ο πιλότος ότι έχουν αφήσει τον εναέριο χώρο της χώρας οι γυναίκες αρχίζουν να γδύνονται (από τις μαντήλες, δεν εννοώ κάνουν στριπτήζ).
και στο λεωφορείο Κομοτηνή- Καβάλα κάποτε είδα ζευγάρι με μαντηλοφορεμένη γυναίκα να αποχαιρετά τους γονείς και με το που απομακρύνθηκε το λεωφορείο έβγαλε το μαντήλι και άρχισε να βάφεται. Αλλά πάω στοίχημα ότι υπάρχουν γυναίκες που διαιωνίζουν τις συνήθειες αυτές ίσως και με μια δόση κακίας- γιατί υπέφερα εγώ, τώρα να υποφέρουν κι άλλοι. Τέτοιους έχουν όλες οι κοινωνίες, κι όλοι ο κύκλοι, τελικά.Οι μετανάστες φεύγουν από προσωπική "επιλογή" (συχνά η απόδραση από τη φτώχεια), πάντως επιλογή, και μπορεί να εμπνέονται ακόμα και από τον πιο άγριο τυχοδιωκτισμό.
Οι πρόσφυγες είναι θύματα που εξαναγκάζονται από διώξεις, πολέμους, συμφορές.
Γι' αυτό και σωστά είναι διαφορετικές και οι (διεθνείς) υποχρεώσεις των κρατών.
Καλά όλα αυτά καταρχήν, αλλά στην πράξη πολύ πιο περίπλοκα: π.χ. για να αποδείξουν τις διώξεις καλό θα ήταν να έχουν κατονομαστεί ως εχθροί του καθεστώτος σε κυβερνητική εφημερίδα κ.λπ. Υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που επίσημα θεωρούνται μετανάστες αλλά στην πραγματικότητα είναι πρόσφυγες.
Ambrose
¥
Το θέμα της επιλογής είναι λίγο περίεργο ΙΜΟ. Δηλ. ΟΚ, υπάρχει διαφορά μεταξύ πρόσφυγα και μετανάστη, αλλά εξαρτάται και για ποιους μιλάμε. Τα όρια μεταξύ εξαναγκασμού και ελεύθερης επιλογής σήμερα είναι πολύ φτενά σε πάρα πολλές περιπτώσεις.
Δεν διαφωνώ, υπάρχουν και διαβαθμίσεις και φυσικά ισχύει και η διάκριση μεταξύ μεταναστών και προσφύγων. Συμφωνώ όμως με τον agezerlis και τον Ambrose ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα.
Αντιγράφω από το βιβλίο 'Ο δρόμος για την Ομόνοια' Εκδ. Καστανιώτη, όπου στην αρχή δύο μετανάστες (ο Τίμοθι Αμπντούλ και ο Τόμι Κόφι Μάρκους -τους είχε πυροβολήσει ο Καζάκος, αν θυμάστε, και το ελληνικό κράτος δε θεωρεί ότι τους χρωστάει κάτι) δίνουν συνέντευξη στο Στ. Θεοδωράκη:
Σ.Θ.: Γιατί έφυγες από τη Νιγηρία;
Τ.Α.: Η ζωή ήταν δύσκολη. Υπήρχε στρατιωτικό καθεστώς, διαφθορά, όλα είχαν καταρρεύσει τελείως. Δεν είμαστε φτωχή χώρα, αλλά ο κόσμος υποφέρει και προσπαθεί να φύγει...
Δεν διωκόταν ο ίδιος προσωπικά. Επιλογή; Σε ένα βαθμό ναι, μπορούσε να μείνει στη Νιγηρία και να σαπίσει.
X.X. : Η ζωή ήταν δύσκολη. Υπήρχε καθεστώς σκανδάλων και παρακμής, διαφθορά, όλα είχαν καταρρεύσει τελείως. Δεν είμαστε φτωχή χώρα, αλλά ο κόσμος υποφέρει και προσπαθεί να φύγει...
Καλό μας ταξίδι :)
Εδώ πώς μπερδεύονται νομικά μετανάστης και πρόσφυγας ..."στην πράξη". :)
Ambrose
¥
Η κυρία Φαντέλα Αμαρά, αλγερινής καταγωγής και υφυπουργός της κυβέρνησης Σαρκοζί, υπέρ της ολοκληρωτικής απαγόρευσης της μπούρκας στη Γαλλία:
Fadela Amara "favorable à l'interdiction totale de la burqa"
La secrétaire d'Etat à la Ville Fadela Amara se déclare "favorable à l'interdiction totale de la burqa" en France, dans un entretien paraissant vendredi dans "Le Parisien/Aujourd'hui en France". Lire la suite l'article
Articles liés
"Je suis pour l'interdiction de ce cercueil qui tue les libertés fondamentales", confie l'ancienne présidente de Ni putes ni soumises. Pour elle, "il faut que le débat actuel aboutisse à une loi qui protège les femmes".
http://fr.news.yahoo.com/3/20090618/tpl-assemblee-laicite-burqa-amara-cfb2994.html
Υ.Γ. Αναρωτιέμαι γιατί οι Ελληνίδες δεν έχουν επιδιώξει να καταργήσουν το άβατο του Αγίου Όρους;
Fadela Amara "favorable à l'interdiction totale de la burqa"
La secrétaire d'Etat à la Ville Fadela Amara se déclare "favorable à l'interdiction totale de la burqa" en France, dans un entretien paraissant vendredi dans "Le Parisien/Aujourd'hui en France". Lire la suite l'article
Articles liés
"Je suis pour l'interdiction de ce cercueil qui tue les libertés fondamentales", confie l'ancienne présidente de Ni putes ni soumises. Pour elle, "il faut que le débat actuel aboutisse à une loi qui protège les femmes".
http://fr.news.yahoo.com/3/20090618/tpl-assemblee-laicite-burqa-amara-cfb2994.html
Υ.Γ. Αναρωτιέμαι γιατί οι Ελληνίδες δεν έχουν επιδιώξει να καταργήσουν το άβατο του Αγίου Όρους;
Έχουν. Επίσης και τη μη χειροτονία γυναικών.
Ambrose
¥
Όντως, αυτό κοίταζα τώρα εδώ: http://news.pathfinder.gr/greece/news/450245.html
Μπούρκα και Κωσταλέξι
Από το χθεσινό ΒΗΜΑ:
Από το χθεσινό ΒΗΜΑ:
Μπούρκα και Κωσταλέξι
ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ
Διατυπώνεται και αυτή η άποψη: ότι η ένδυση με μπούρκα είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Δεν υπάρχει πιο υποκριτική στάση την τελευταία εικοσαετία. Τόσο μικρή είναι η ιστορία του ράσου που επέβαλαν οι Ταλιμπάν στις μουσουλμάνες. Η κάλυψη του σώματος και της κόμης από ριχτό ύφασμα και των ματιών από ειδικό δίχτυ δεν υπάρχει στην ιστορία του Ισλάμ ούτε το Κοράνι επιτρέπει τέτοια ερμηνεία. Η μπούρκα είναι επινόηση των φανατικών και εξυπηρετεί πολλά: μεταξύ αυτών την απόκρυψη των σημαδιών από ξυλοδαρμούς. Είναι γνωστές οι ταπεινώσεις που υφίστανται οι μουσουλμάνες από τις οικογένειές τους, στον δυτικό κόσμο μάλιστα καταγράφεται σωρεία περιστατικών. Αυτά βλέπει ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Νικολά Σαρκοζί και έχει βαλθεί να απαγορεύσει την μπούρκα. Είχε δηλώσει χωρίς περιστροφές ότι δεν πρόκειται για σύμβολο θρησκευτικής πίστης, αλλά για «δείγμα γυναικείας υποταγής». Προς επίρρωσιν της άποψής του εργάστηκε ειδική επιτροπή της γαλλικής Εθνοσυνέλευσης.
Σε 200 σελίδες αναπτύσσεται όλη η επιχειρηματολογία για τη μερική απαγόρευση αυτού του ρούχου. Οι μουσουλμάνες δεν θα μπορούν να εισέρχονται με καλυμμένο το πρόσωπο σε δημόσιους χώρους, όπως σχολεία, νοσοκομεία και μέσα μεταφοράς, γιατί η εν λόγω περιβολή αποτελεί «προσβολή στις γαλλικές αξίες». Μια τέτοια στάση δεν έχει σχέση ούτε με τη χώρα φιλοξενίας ούτε με τον Ροβεσπιέρο ή το άθρησκο γαλλικό κράτος. Η υποχρεωτική κάλυψη του προσώπου για το ήμισυ του πληθυσμού είναι φαλλοκρατική και γεννά τον ρατσισμό. Μόνον οι γυναίκες καλύπτονται, υποτάσσονται, υπομένουν. Οι άνδρες αποφασίζουν για εκείνες. Μπορούν να τις κλειδώνουν στο σπίτι, να τις υποβάλλουν σε κλειτοριδεκτομή, να τις πασάρουν σε γέρους συζύγους, να τις βασανίζουν και να τις υποχρεώνουν σε αυτοκτονία οποτεδήποτε παραβαίνουν τους παράλογους κανόνες των φονταμενταλιστών. Λέγοντας ότι η ένδυση με μπούρκα αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα είναι σαν να λέμε ότι η Ελένη από το Κωσταλέξι είχε το ανθρώπινο δικαίωμα να ζει κλεισμένη με τα περιττώματά της.
Η κατάργηση της μπούρκας προωθείται με ουσιαστικά αλλά και ανούσια επιχειρήματα. Λένε ότι μια Δυτική δεν μπορεί να πάει στη Μεδίνα φορώντας τιραντάκια. Αυτό είναι μάλλον ψευδές: οι ξένες στις ισλαμικές χώρες φορούν ό,τι θέλουν, απλώς αντιμετωπίζουν την απαξία. Τις κοιτούν με την ίδια αποστροφή που επιδεικνύουν οι Δυτικοί σε εκείνες που καλύπτουν κάθε χιλιοστό της ύπαρξής τους. Ο Ευρωπαίος δεν έχει κανέναν λόγο να μπαίνει σε συγκρίσεις: αν η μπούρκα απαγορευθεί, δεν θα γίνει για λόγους αντιπαλότητας με σκοταδιστικά κράτη. Αυτό που σε πρώτη φάση πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι ότι το ιδιότυπο ράσο κουκουλώνει εγκλήματα.
Οσο αφήνουμε αυτές τις γυναίκες σκεπασμένες, ανεχόμαστε όλες τις συνδηλώσεις της καταπιεστικής ενδυμασίας.
Η μπούρκα δεν είναι τόσο διαδεδομένη ώστε να φοβάται κάποιος την αλλοίωση ενός τρόπου ζωής. Παραμένει όμως ένα απαράδεκτο σύμβολο για χώρες που διέπονται από αξίες του ευρωπαϊκού δικαίου. Ο Νικολά Σαρκοζί δεν ανησυχεί για τη γενίκευση του φαινομένου, καθώς οι αριθμοί είναι καθησυχαστικοί. Στα 5 εκατομμύρια μουσουλμάνους που ζουν στη Γαλλία μόνο 1.900 νέες γυναίκες καλύπτουν εντελώς το πρόσωπο. Οι υπόλοιπες αρκούνται στην απλή μαντίλα, που βρέθηκε στο επίκεντρο πολύμηνης πολεμικής το 2004, όταν απαγορεύθηκε στα σχολεία. Ο γάλλος πρόεδρος ήταν σαφής όταν έλεγε ότι «η μπούρκα δεν έχει θέση στη Γαλλία» και η επιτροπή που εργάστηκε για την απαγόρευσή της κινήθηκε πονηρά. Δεν την απαγορεύουν στον δρόμο αλλά στις δημόσιες υπηρεσίες. Για να εξυπηρετηθεί μια γυναίκα, θα πρέπει να αποκαλύψει το πρόσωπό της. Δεν θα μπορεί, για παράδειγμα, να εισπράξει επιδόματα, να εξεταστεί σε νοσοκομείο, να εξυπηρετηθεί σε υπηρεσίες. Στον δρόμο θα κυκλοφορεί ελεύθερα- για να μην κριθεί αντισυνταγματική η απόφαση.
Η απαγόρευση της μπούρκας σίγουρα απαλλάσσει τους Γάλλους από ένα νοσηρό θέαμα. Το ερώτημα είναι αν θα λειτουργήσει απελευθερωτικά και για τις ίδιες τις μουσουλμάνες ή θα γίνει καταπίεση επί της καταπίεσης.
ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ
Διατυπώνεται και αυτή η άποψη: ότι η ένδυση με μπούρκα είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Δεν υπάρχει πιο υποκριτική στάση την τελευταία εικοσαετία. Τόσο μικρή είναι η ιστορία του ράσου που επέβαλαν οι Ταλιμπάν στις μουσουλμάνες. Η κάλυψη του σώματος και της κόμης από ριχτό ύφασμα και των ματιών από ειδικό δίχτυ δεν υπάρχει στην ιστορία του Ισλάμ ούτε το Κοράνι επιτρέπει τέτοια ερμηνεία. Η μπούρκα είναι επινόηση των φανατικών και εξυπηρετεί πολλά: μεταξύ αυτών την απόκρυψη των σημαδιών από ξυλοδαρμούς. Είναι γνωστές οι ταπεινώσεις που υφίστανται οι μουσουλμάνες από τις οικογένειές τους, στον δυτικό κόσμο μάλιστα καταγράφεται σωρεία περιστατικών. Αυτά βλέπει ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Νικολά Σαρκοζί και έχει βαλθεί να απαγορεύσει την μπούρκα. Είχε δηλώσει χωρίς περιστροφές ότι δεν πρόκειται για σύμβολο θρησκευτικής πίστης, αλλά για «δείγμα γυναικείας υποταγής». Προς επίρρωσιν της άποψής του εργάστηκε ειδική επιτροπή της γαλλικής Εθνοσυνέλευσης.
Σε 200 σελίδες αναπτύσσεται όλη η επιχειρηματολογία για τη μερική απαγόρευση αυτού του ρούχου. Οι μουσουλμάνες δεν θα μπορούν να εισέρχονται με καλυμμένο το πρόσωπο σε δημόσιους χώρους, όπως σχολεία, νοσοκομεία και μέσα μεταφοράς, γιατί η εν λόγω περιβολή αποτελεί «προσβολή στις γαλλικές αξίες». Μια τέτοια στάση δεν έχει σχέση ούτε με τη χώρα φιλοξενίας ούτε με τον Ροβεσπιέρο ή το άθρησκο γαλλικό κράτος. Η υποχρεωτική κάλυψη του προσώπου για το ήμισυ του πληθυσμού είναι φαλλοκρατική και γεννά τον ρατσισμό. Μόνον οι γυναίκες καλύπτονται, υποτάσσονται, υπομένουν. Οι άνδρες αποφασίζουν για εκείνες. Μπορούν να τις κλειδώνουν στο σπίτι, να τις υποβάλλουν σε κλειτοριδεκτομή, να τις πασάρουν σε γέρους συζύγους, να τις βασανίζουν και να τις υποχρεώνουν σε αυτοκτονία οποτεδήποτε παραβαίνουν τους παράλογους κανόνες των φονταμενταλιστών. Λέγοντας ότι η ένδυση με μπούρκα αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα είναι σαν να λέμε ότι η Ελένη από το Κωσταλέξι είχε το ανθρώπινο δικαίωμα να ζει κλεισμένη με τα περιττώματά της.
Η κατάργηση της μπούρκας προωθείται με ουσιαστικά αλλά και ανούσια επιχειρήματα. Λένε ότι μια Δυτική δεν μπορεί να πάει στη Μεδίνα φορώντας τιραντάκια. Αυτό είναι μάλλον ψευδές: οι ξένες στις ισλαμικές χώρες φορούν ό,τι θέλουν, απλώς αντιμετωπίζουν την απαξία. Τις κοιτούν με την ίδια αποστροφή που επιδεικνύουν οι Δυτικοί σε εκείνες που καλύπτουν κάθε χιλιοστό της ύπαρξής τους. Ο Ευρωπαίος δεν έχει κανέναν λόγο να μπαίνει σε συγκρίσεις: αν η μπούρκα απαγορευθεί, δεν θα γίνει για λόγους αντιπαλότητας με σκοταδιστικά κράτη. Αυτό που σε πρώτη φάση πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι ότι το ιδιότυπο ράσο κουκουλώνει εγκλήματα.
Οσο αφήνουμε αυτές τις γυναίκες σκεπασμένες, ανεχόμαστε όλες τις συνδηλώσεις της καταπιεστικής ενδυμασίας.
Η μπούρκα δεν είναι τόσο διαδεδομένη ώστε να φοβάται κάποιος την αλλοίωση ενός τρόπου ζωής. Παραμένει όμως ένα απαράδεκτο σύμβολο για χώρες που διέπονται από αξίες του ευρωπαϊκού δικαίου. Ο Νικολά Σαρκοζί δεν ανησυχεί για τη γενίκευση του φαινομένου, καθώς οι αριθμοί είναι καθησυχαστικοί. Στα 5 εκατομμύρια μουσουλμάνους που ζουν στη Γαλλία μόνο 1.900 νέες γυναίκες καλύπτουν εντελώς το πρόσωπο. Οι υπόλοιπες αρκούνται στην απλή μαντίλα, που βρέθηκε στο επίκεντρο πολύμηνης πολεμικής το 2004, όταν απαγορεύθηκε στα σχολεία. Ο γάλλος πρόεδρος ήταν σαφής όταν έλεγε ότι «η μπούρκα δεν έχει θέση στη Γαλλία» και η επιτροπή που εργάστηκε για την απαγόρευσή της κινήθηκε πονηρά. Δεν την απαγορεύουν στον δρόμο αλλά στις δημόσιες υπηρεσίες. Για να εξυπηρετηθεί μια γυναίκα, θα πρέπει να αποκαλύψει το πρόσωπό της. Δεν θα μπορεί, για παράδειγμα, να εισπράξει επιδόματα, να εξεταστεί σε νοσοκομείο, να εξυπηρετηθεί σε υπηρεσίες. Στον δρόμο θα κυκλοφορεί ελεύθερα- για να μην κριθεί αντισυνταγματική η απόφαση.
Η απαγόρευση της μπούρκας σίγουρα απαλλάσσει τους Γάλλους από ένα νοσηρό θέαμα. Το ερώτημα είναι αν θα λειτουργήσει απελευθερωτικά και για τις ίδιες τις μουσουλμάνες ή θα γίνει καταπίεση επί της καταπίεσης.