Οφείλω να ομολογήσω ότι για μένα η κρητική ραπιά έχει ένα joie de vivre και μια καλώς εννοούμενη τρέλα. Είναι πανηγύρι, αλλά όχι για τα πανηγύρια. Όσο γι' αυτό που βγήκε, δεν έχω λόγια... Με δυο κουβέντες, θα έλεγα πως παραπέμπει σε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του Έλληνα/Ελληνάρα που με κάνουν...