Search results

Για όσους δεν το γνωρίζουν ήδη, η μισή πρόσφατη οικοδομική δραστηριότητα της Παναγίας Σουμελά στην Καστανιά οφείλεται στον Μελισσανίδη (με αποκορύφωμα το φαραωνικό Μελισσανίδειο Μέλαθρο), κι η άλλη μισή στον Ιβάν Σαββίδη.

Πολλοί τίτλοι (κυρίως παλαιότεροι) για τα μαριουπολίτικα και στου Nick Nicholas (δεύτερη φορά που τον μνημονεύω από χτες).

Για την ιστορία (από την τυπογραφία μέχρι το unicode) του διαλεκτικού γιοτ, βλ. την όπως πάντα πλήρη ανάλυση του Nick Nicholas.

Με πρόλαβες.

Συμφωνώ ότι το πιο ακατανόητο κομμάτι της κοτσάνας είναι τα θαυμαστικά, σε βαθμό που αναρωτιέμαι μήπως αυτό οφείλεται σε μπέρδεμα ανάμεσα στο πρόχειρο και στο τελικό κείμενο. Μήπως δηλαδή έβαλε ο «μεταφραστής» τα πέντε θαυμαστικά για να θυμηθεί να ψάξει καλύτερα τη μετάφραση σε δεύτερη φάση, και...

:eek::eek::eek:

Σε άλλα συμφραζόμενα ναι, ασφαλώς. Εγώ μιλούσα μόνο για την αρχική επίκληση στα ψηφίσματα.

Καλό. Ή, ξέρω γω, "god willing". Άμεση σχέση όχι. Το «τύχῃ ἀγαθῇ» είναι μια επίκληση, που δανείζεται τη δοτική των αναθέσεων σε θεούς, άρα αναθέτει κατά κάποιον τρόπο την απόφαση που ακολουθεί στο θείο. Μια πιο εκτεταμένη εκδοχή είναι «θεὸς τύχην ἀγαθήν» (ενν. δότω).

Πρόκειται για την πιο συνηθισμένη εισαγωγή στα αρχαία ψηφίσματα. Συνήθως μεταφράζεται «To Good Fortune». Το ουσιαστικό νόημα είναι «With the help of the Gods».

Προτιμώ το ανάποδο τακουνάκι, για να παραμείνει ως όρος το χτύπημα του σκορπιού μόνο για τη χρήση και των δύο ποδιών, όπως από τον μεγάλο Χιγκίτα:

Τα έ-μπο-ρος και δεν συμμαζεύεται είναι ένα καλό παράδειγμα αντικατάστασης της ουσίας από τον εμπειρικό κανόνα. Αρχικά, ο γραπτός συλλαβισμός αντικατόπτριζε τον προφορικό συλλαβισμό. Συλλαβίζουμε περ-νώ επειδή λέμε per-no και όχι pe-rno. Δεν λέμε όμως e-bo-ros, λέμε em-bo-ros. Και το πρόβλημα...

Το σκέφτηκα, αλλά οι συντομογραφίες περιλαμβάνουν συνήθως συνεχόμενες ακολουθίες γραμμάτων -π.χ. πρεσβ(ύτερος)- ή πρώτο και τελευταίο -π.χ. Κ(ύρι)ε, Ἰ(ησοῦ)ς. Edit: Άκυρο, υπάρχει κι αυτή η συντομογραφία.

Χριστιανικό λογικά: <Β>οήθη | Κ(ύρι)ε Ἰ(ησοῦ) ή κάτι τέτοιο. Το βήτα λείπει, η συντομογραφία Κ(ύρι)ε είναι πολύ συνηθισμένη, η συντομογράφηση του ονόματος του Ιησού το ίδιο. Συνήθως συντομογραφείται Ἰ(ησο)ῦ στην κλητική, αλλά δεν μπορώ να ερμηνεύσω το τελευταίο χάραγμα.

Από την υπερπαραγωγή του αγώνα της Εθνικής με το Λιχτενστάιν, το μόνο που αξίζει να κρατήσει κανείς είναι το όνομα του κεντρικού αμυντικού των αντιπάλων μας: Martin Stocklasa.

Κυριακή μεσημέρι. Ώρα για κάτι απλό:

Αφορμή για το παρόν είναι ένα επιτύμβιο κείμενο από την Τερμησσό της Πισιδίας στο οποίο έπεσα τυχαία και σκέφτηκα ότι αξίζει να μαζευτούν ενδιαφέροντα αντίστοιχα παραδείγματα διαφόρων εποχών (αν υπάρχει ήδη, ξέρετε οι αδμινιστράτορες). Πρόκειται για τη σαρκοφάγο ενός Αυρήλιου Μάμα (ή Μαμά)...

Σουτ τηλεφώνημα δεν είναι το άπιαστο σουτ γενικώς. Είναι το εύστοχο σουτ από πάρα πολύ μακρινή απόσταση (εξού και η χαριτωμενιά του Μαυρομάτη για το ότι ο παίκτης που σουτάρει προλαβαίνει να πάρει τηλέφωνο τον τερματοφύλακα).

H Hope Solo είναι σταθερά στη λίστα με τις ομορφότερες αθλήτριες και είναι και εξαιρετική τερματοφύλακας.

Χμμ, οι καθ*κολογίες κύκλους κάνουν, αλλά αμφιβάλλω αν έχουν άγνωστη σ' εμάς τεκμηρίωση. Ας μας διαφωτίσει κάποιος πιο αρμόδιος, αλλά εμένα εξακολουθεί να μου φαίνεται ετυμολογικό και παραγωγικό educated guess (εξού και οι μικρές διαφορές στα δυο βασικά λεξικά). Η κύρια δυσκολία με την προέλευση...

Κρίνοντας από μια πρόχειρη έρευνα για τη λέξη αναβιβασμός σε αρχαίους γραμματικούς, μπορεί και να μην υπάρχουν αρχαίοι κανόνες: μια αναφορά βρήκα μόνο για κύρια ονόματα, στο λ. Μείλιχος του Μεγάλου Ετυμολογικού, ότι το όνομα Ολύμπιχος προέρχεται από το Ολυμπικός με αναβιβασμό του τόνου.