Kαι πάνω που είχαμε αρχίσει να τον συνηθίζουμε, να μας φαίνεται οικείος ο ναρκισσισμός του και γνώριμη η φιλαρέσκειά του, πάνω που είπαμε, οκέι, δικός μας είναι κι αυτός, θα τον αγαπήσουμε (στο κάτω κάτω ζηλεύουμε και το μανικιούρ του)... τέλος!
Κυρίες, κύριοι και αγαπημένα μου παιδιά, ξεχάστε...