Search results

Εγώ καταλαβαίνω ότι του λέει κάτι σαν "μη μου κάνεις τον άγριο"... ...και "μπαρμπαμπλού", όπως λέμε "μπαρμπαμπέν"...

Dachau, genau?

Φρέσκο (μόλις το ανακάλυψα δηλαδή, εντελώς συμπτωματικά αφού διάβασα το νήμα). Από τον δεύτερο τόμο των εκδόσεων "Ζαχαρόπουλος" για τον Πουτσίνι, και συγκεκριμένα από το libretto της Μποέμ: Non farmi il Barbablù = Μη μου κάνεις τον Μπαρμπαμπλού. Δεν είμαι ιταλομαθής, αλλά δεν εννοεί τον...

Σε λεζάντα από τις ειδήσεις της ΝΕΤ --ή κάποιου άλλου από τα κρατικά κανάλια-- ακόμα ένα λάθος από εκείνα που πιάνει ο διορθωτής: *συννενόηση. Αν το έβλεπα αλλού δεν θα με ενοχλούσε τόσο αλλά, όπως λέει και η Αλεξάνδρα, τα κρατικά κανάλια τα πληρώνουμε κι ωστόσο όλη την ώρα βλέπουμε τέτοια λάθη.

Λες τελικά να είναι αυτό το πρόβλημα;:rolleyes:

Καλά λες. Καλά είμαστε εμείς με το 10%... Δόξα τω Θεώ (και τω Αλογοσκούφη)! :)

Πολλές φορές αναρωτιέμαι: μήπως διάλεξα λάθος επάγγελμα --ή μάλλον επαγγέλματα; Όλα για την τέχνη, τέλος πάντων;

Μπα, ακόμα εκεί είναι, στον τίτλο.

Πολλά ζητάς τώρα, Ambrose! :)

Από παιδική σειρά στην ΕΤ1: το κουϊντέτο "τράουτ" του Σούμπερτ. (Πρόκειται για τη γνωστή "πέστροφα" αλλά φαίνεται πως δεν είναι και τόσο γνωστή...)

Στο πανεπιστήμιο, στο μάθημα της αραβολογίας (αραβικός πολιτισμός 1 και 2), τους έμαθα Ομεϊάδες και Αβασίδες. Δεν είμαι σίγουρη για το ένα β και δεν βρίσκω τα βιβλία μου αυτή τη στιγμή.

Παμπεροσκουφίτσα;

...και ο Μάνος κάποτε.

Απ' όλα έχει, Ambrose, και οι νέοι τα σπάνε και οι βαλτοί. Παντού και πάντα συνέβαινε αυτό. Αλλά μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Δεν είναι όλοι βαλτοί. Οι νέοι δεν αντιδράνε μόνο με καταλήψεις. Από την άλλη, δείτε κι αυτό.

Ambrose, ξέρω και παιδιά και μεγαλύτερους που τρέχουν. Και πριν από 22 χρόνια, όταν σκότωσαν τον Καλτεζά που ήταν ένα χρόνο μικρότερός μου, έτρεχα κι εγώ. Δεν τα έσπαγα, τα έσπαγαν άλλοι, εγώ φώναζα. Και δεν μας υποκινούσε κανείς, η οργή μόνο. Και σήμερα η οργή είναι αληθινή. Τέτοια γεγονότα...

Ambrose, δεν θέλω να επεκταθώ, για τους λόγους που αναφέρει ο nickel, αλλά κατά τη γνώμη μου αυτά που συμβαίνουν είναι δικαιολογημένα για πολλούς λόγους και με πολλές αφορμές. Για μένα, η αντίδραση σε όλα τα σκ..ά που τρώμε καθημερινά όλα αυτά τα χρόνια είναι το μόνο υγιές. Κι ας έχει τη μορφή...

Και τώρα η αφορμή είναι, δυστυχώς υπάρχουν πολλές αιτίες... Και καλό είναι να τις θυμόμαστε. Όλες.

Και εδώ διαβάζω αυτό: "Τη μετατροπή του κατηγορητηρίου για τους τέσσερις από τους επτά αστυνομικούς που εμπλέκονται στην υπόθεση του Κύπριου φοιτητή πρότεινε ο εισαγγελέας της έδρας. Συγκεκριμένα, πρότεινε τη μετατροπή από απρόκλητη-επικίνδυνη σωματική βλάβη σε επικίνδυνη σωματική βλάβη...

Δεν έχω λόγια Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο σχετικό νήμα, αλλά έχω αηδιάσει από την επανάληψη των ίδιων κενών λόγων. Στη σελίδα της εφημερίδας το Βήμα διάβασα: «Σε αυτές τις δύσκολες ώρες η σκέψη μου είναι στους γονείς του, στους δικούς του ανθρώπους, στους φίλους του» παρατήρησε ο Πρωθυπουργός...

Το (φλακ)-φλικ-φλοκ το κάναμε αφού είχαμε πει ταυτόχρονα μια λέξη ή φράση. Πιάναμε κόκκινο, κάναμε μια ευχή και μετά φλακ-φλικ-φλοκ. Δεν θυμάμαι, όμως, αν γινόταν με το μικρό δάχτυλο.