Search results

Την πρώτη (και τελευταία) φορά που κλείνεις τα εξήντα... ...ο αριθμός είναι τόσο στρογγυλός και μοναδικός και μαγικός, που σε κάνει να σκέφτεσαι και να προβληματίζεσαι και να συνειδητοποιείς διάφορα πράγματα. Τα πιο πολλά από αυτά δεν έχουν τίποτα το μοναδικό και το μαγικό, αλλά κατά περίεργο...

Ή ίσως κλίνει προς το μηδέν.

Α, δεν το ήξερα. Έπρεπε να το τσεκάρω (παρά την επιφύλαξη). Ευχ!

Καλά, δεν το πιστεύω ότι αυτή είναι η πρώτη ειδική αναφορά στο δημοψήφισμα περί Brexit εδώ μέσα. Κάποιο λάθος θα κάνω... Si non e vero...

Και με την ευκαιρία, Danny Quayle wasn't alone at misspelling... Είναι δύσκολα τα αμερικανέζικα...

Διάβαζε Όμηρο και δεν ήξερε το νόστιμον ήμαρ; Τουλάχιστον συζητάγατε σε ταβερνάκι να του έλεγες: «Ξέρεις το νόστιμο συκώτι; Ε, καμιά σχέση!»

Το οποίο νομίζω ότι χρησιμοποιούσε η Μαλβίνα. Ήταν άραγε και δικό της;

ΟΚ, αλλά το λήμμα στο σλανγκρ απλώς βοηθάει στον χρονικό εντοπισμό. Δεν συμβάλλει στο πώς ξεκίνησε αυτή η μόδα όμως.

Εγώ θα ήθελα να ρισκάρω και μια πιθανή προέλευση: «του Θεμιστοκλέους, βεβαίως βεβαίως». Το πασίγνωστο και ευκόλως εννοούμενο «βεβαίως βεβαίως» παραλείπεται και μένει μόνο η εισαγωγική καθαρευουσιάνικη γενική. Η εξέλιξη αυτή όμως δεν θα πρέπει να ξεκίνησε την εποχή που πρωτοκυκλοφόρησε η ταινία...

Όταν βρεθώ αναγκασμένος να μπλεχτώ σε μια συζήτηση περί «αρχαίων» (που δεν μου συμβαίνει πια συχνά, επειδή κι εγώ το αποφεύγω, αλλά και όσοι με ξέρουν), η πρώτη μου κουβέντα είναι: «Για να ξέρω για ποιο πράγμα θα συζητήσουμε, πείτε μου για ποια "αρχαία ελληνικά" θα συζητήσουμε. Των πινακίδων στη...

Οι Στάηδες είναι μεγάλο τσιριγώτικο σόι, με ρίζες που φτάνουν, λένε, ως το Βυζάντιο.

Νίκελ, το ξέρεις ελπίζω το φόρουμ που το λένε Λεξιλογία. Ε, μην το κατακλέβεις ασύστολα. Λυπήσου κι εκείνον τον καημένο τον Νίκελ που του παίρνεις ατόφια την αρχική ατάκα... Πώς; Ο ίδιος Νίκελ είσαι; Νόμιζα ότι το «Νίκελ» είναι χαρακτηρισμός, πώς λέμε «ο ατσάλινος άνθρωπος», «ο διαμαντένιος...

Έρευνα, όχι αστεία:

:) Μπα, όλη η πλάκα είναι στην εξερεύνηση και στην ανακάλυψη ότι, τελικά, ο καθένας μικρομανατζάρει τα τοπικά ήθη και έθιμα κατά το δοκούν -όπως παντού άλλωστε. Willkommen, bienvenue, welcome!

Ε, να τα διορθώσουμε, σιγά σιγά και συστηματικά... :p

Και ένα κλασικό παράδειγμα που ακολούθησε δημιουργικά τη αντίστροφη πορεία (το επίθ. πειναλέος είναι ήδη ελληνιστικό):

Πολλά ονόματα... Καναδυό χρήσιμα ειδικότερα: Ιλαρίων, Ιλαρίωνος Νίκων (ο «μετανοείτε» άγιος), Νίκωνος Τίμων, Τίμωνος (και όχι *Τιμώνος που έχει αρχίσει και εμφανίζεται)

Η διαφορά είναι ότι στις εκλογές έχεις να κάνεις με 3 εκατομμύρια μη ψηφοφόρους ενώ εδώ θα έχεις να κάνεις με 4-5 παιδάκια της τρίτης δημοτικού με ξεροκέφαλους γονείς. Χμμ...

Μπορεί να κρύβεται από πίσω ... Πίσω από το οικοδόμημα και πίσω από τον φωτογράφο.

Δεν το έχω δει από κοντά, βέβαια, αλλά γιατί δεν ταιριάζει η περιγραφή; Δεν είναι μινιμαλιστικές οι γραμμές;