Ambrose
¥
Μα για την Ελλάδα, δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλος σύμβουλος. Απλά, δεν χρειαζόταν να ακούει στα αρχικά ΔΝΤ.
Τα της κρίσης (ό,τι περνάει από την κρησάρα μας)
- Thread starter Alexandra
- Start date
Μα για την Ελλάδα, δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλος σύμβουλος. Απλά, δεν χρειαζόταν να ακούει στα αρχικά ΔΝΤ.
Μου έστειλαν την πληροφορία ότι η παρακάτω ταινία βρίσκεται ανεβασμένη και μεταφρασμένη στο διαδίκτυο. Δεν ξέρω αν θα προλάβω να τη δω σήμερα, οπότε καταθέτω εδώ την άποψη άλλων. Ο Σολάνας έχει φτιάξει μια τετραλογία με γενικό τίτλο Κοινωνική γενοκτονία. Το πρώτο, το Memoria del saqueo («Ανάμνηση της λεηλασίας», του 2004, Social genocide στα αγγλικά) θα το βρείτε εδώ:
http://www.larisaportal.gr/diafora/argentina.php
Έχει διάρκεια 2 ώρες και στο IMDB υψηλή βαθμολογία (7,9). Η κριτική που βρήκα στα αγγλικά δεν με ενθαρρύνει, οπότε, αν το δει σύντομα κάποιος άλλος, ας πει μια γνώμη.
http://www.larisaportal.gr/diafora/argentina.php
Έχει διάρκεια 2 ώρες και στο IMDB υψηλή βαθμολογία (7,9). Η κριτική που βρήκα στα αγγλικά δεν με ενθαρρύνει, οπότε, αν το δει σύντομα κάποιος άλλος, ας πει μια γνώμη.
Social Genocide
Directed by Fernando E. Solanas
By Erin Oke
Social Genocide is a very angry documentary that explores the massive governmental corruption and oppressive international financial burdens that have led to massive poverty and nation-wide uprisings in Argentina.
Crammed with facts and figures, the film gives an extremely detailed account of the last 25 years of Argentinean history, from the brutal military dictatorship through to a series of political leaders whose embracing of neo-liberal policies have caused the nation's major economic and social collapse.
The film, narrated by director Solanas, is a harsh diatribe presenting a conspiracy of elite nationals and foreign business interests dead set on screwing the hard working people. While the topic is certainly worthwhile and interesting, the combination of an ever-present information-heavy voiceover and the accompanying uninspiring visual treatment make the movie a tad difficult to watch. Shot on digital video, the footage relies far too much on tracking shots through random bank offices and on scenes of streets and skyscrapers juxtaposed with close-up images of abject poverty reminiscent of a World Vision commercial.
Social Genocide does contain some interesting interviews (mostly talking head style), but unfortunately the English subtitles fail to translate the identities of the speakers, removing much needed context. Except for a brief attempt at the end of the film to look at the resulting protest movement, Social Genocide doesn't present much hope or any success stories coming from the ground in Argentina, unlike Avi Lewis and Naomi Klein's recent look at the same country's situation in The Take, which tells the stories of workers who take over the operation of their closed factories.
This film's bleak, information-centred approach lacks specific human stories for the viewer to connect with, and it suffers as a result. (Mongrel Media)
Directed by Fernando E. Solanas
By Erin Oke
Social Genocide is a very angry documentary that explores the massive governmental corruption and oppressive international financial burdens that have led to massive poverty and nation-wide uprisings in Argentina.
Crammed with facts and figures, the film gives an extremely detailed account of the last 25 years of Argentinean history, from the brutal military dictatorship through to a series of political leaders whose embracing of neo-liberal policies have caused the nation's major economic and social collapse.
The film, narrated by director Solanas, is a harsh diatribe presenting a conspiracy of elite nationals and foreign business interests dead set on screwing the hard working people. While the topic is certainly worthwhile and interesting, the combination of an ever-present information-heavy voiceover and the accompanying uninspiring visual treatment make the movie a tad difficult to watch. Shot on digital video, the footage relies far too much on tracking shots through random bank offices and on scenes of streets and skyscrapers juxtaposed with close-up images of abject poverty reminiscent of a World Vision commercial.
Social Genocide does contain some interesting interviews (mostly talking head style), but unfortunately the English subtitles fail to translate the identities of the speakers, removing much needed context. Except for a brief attempt at the end of the film to look at the resulting protest movement, Social Genocide doesn't present much hope or any success stories coming from the ground in Argentina, unlike Avi Lewis and Naomi Klein's recent look at the same country's situation in The Take, which tells the stories of workers who take over the operation of their closed factories.
This film's bleak, information-centred approach lacks specific human stories for the viewer to connect with, and it suffers as a result. (Mongrel Media)
Ambrose
¥
Και δύο πολύ κατατοπιστικά άρθρα που αφορούν την κυρία Goldman Sachs:
http://athenstock.blogspot.com/2010/04/goldman-sachs_21.html
Και ένα από τη σημερινή Καθημερινή:
O πρόεδρος Ομπάμα και η Ευρώπη ανακαλύπουν την Goldman Sachs
Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
«Ενα γιγαντιαίο καλαμάρι - βαμπίρ, τυλιγμένο πάνω στο πρόσωπο της ανθρωπότητας, αφαιμάσσει ανελέητα οτιδήποτε μυρίζει χρήμα». Με αυτό τον γλαφυρό τρόπο περιγράφει την Goldman Sachs ο Αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Ματ Ταΐμπι. Ο χρηματοπιστωτικός κολοσσός της Γουόλ Στριτ, ο οποίος ιδρύθηκε το 1869 από τον Γερμανοεβραίο μετανάστη Μάρκους Γκόλντμαν, μοιάζει να δικαιώνει όσους τρομάζουν με τον γιγαντισμό και τη δαιμονικά καταστροφική του δύναμη. Την ώρα που η αμερικανική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς μηνύει την εταιρεία για εξαπάτηση των επενδυτών στην αγορά κατοικίας, οι Ευρωπαίοι αρχίζουν να διαπιστώνουν τον καταλυτικό της ρόλο στα παιχνίδια υπονόμευσης του ευρώ, με μοχλό και το ελληνικό χρέος.
Οι κατηγορίες των αμερικανικών αρχών επικεντρώνονται σε ένα απίθανο χρηματοπιστωτικό «προϊόν» της εταιρείας, που άκουγε στο όνομα «Abacus 2007» (όπως λέμε: φάγαμε τον άμπακο). «Τα επενδυτικά προϊόντα ήταν περίπλοκα και καινοφανή, αλλά η απάτη απλή και αρχαία», ανέφερε η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς. Ο πυρήνας του κατηγορητηρίου είναι ότι η Goldman Sachs βοηθούσε, με το αζημίωτο, ορισμένους πελάτες της να στοιχηματίσουν πάνω στην απαξίωση άλλων «προϊόντων», τα οποία πουλούσε σε άλλους, αφελέστερους, πελάτες. Οπως δήλωσε ο πρόεδρος επιτροπής του Κογκρέσου που ασχολείται με τη θρυλούμενη απάτη: «Είναι σαν να πουλάς μεταχειρισμένο αυτοκίνητο με φθαρμένα φρένα και μετά να αγοράζεις την ασφάλεια του αυτοκινήτου»!
Στο άκουσμα της βαρύτατης κατηγορίας, ο πρόεδρος της Goldman Sachs, Λόιντ Μπλάνκφαϊν, αντί άλλης απάντησης, αρκέστηκε να σηκώσει τους ώμους και να δηλώσει: «Αυτό θα πει ελεύθερη αγορά»! Οπως θα λέγαμε και στην Ελλάδα, «ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό»! Στο μεταξύ, ο ίδιος μηχανισμός του «διπλού στοιχήματος» που συνέτριψε τους Αμερικανούς επενδυτές στεγαστικών δανείων υψηλού κινδύνου, φαίνεται ότι χρησιμοποιήθηκε και εναντίον του ευρώ. Σε πρώτη φάση, η Goldman Sachs βοήθησε, όπως έχει ήδη καταγγελθεί, την Ελλάδα και άλλες χώρες της Ενωσης να επιδοθούν σε «δημιουργική λογιστική» και να μεταμφιέσουν μέρος του χρέους τους σε επενδύσεις (swaps) επί εποχής Κ. Σημίτη. Με αυτό τον τρόπο είχαν σε ανύποπτο χρόνο συντελέσει στη διάβρωση, έν τινι μέτρω, των θεμελίων της ΟΝΕ.
Η δεύτερη φάση άρχισε το 2009, όταν μεγαθήρια της Γουόλ Στριτ άρχισαν να τζογάρουν πάνω στα ασφάλιστρα κινδύνου του ελληνικού χρέους (CDS). Μεταξύ αυτών ήταν το hedge fund του Πόλσον, διαβόητο για την επιτυχή συνεργασία του με την Goldman Sachs στο γδάρσιμο των κορόιδων, στην Αμερική, το οποίο υπολογίζεται ότι τζόγαρε υπέρ της χρεοκοπίας της Ελλάδας περί τα 4 δισ. ευρώ.
Οι Financial Times αποκάλυψαν ότι στις 28 Ιανουαρίου του 2010, Goldman Sachs και Πόλσον διοργάνωσαν μυστικό δείπνο κερδοσκόπων στη «Μεγάλη Βρεταννία», με θέμα πώς θα βγάλουν ζουμί από την ελληνική κρίση. Λίγο αργότερα, στις 17 Φεβρουαρίου, ένα άλλο δείπνο με αντικείμενο το ελληνικό χρέος, αυτή τη φορά στο ξενοδοχείο «Plaza Athenee» του Μανχάταν, έφερε στο ίδιο τραπέζι τον Τζον Πόλσον με τον Τζορτζ Σόρος.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα κληθεί να αποφανθεί για τις ενδεχόμενες πολιτικές διαπλοκές του μεγάλου, κερδοσκοπικού παιχνιδιού εναντίον του ευρώ με υπομόχλιο το ελληνικό χρέος. Δεν μπορεί κανείς να μη σημειώσει, όμως, ότι η Goldman Sachs, ένα μεγαθήριο με κεφάλαια 2,5 φορές μεγαλύτερα από το ελληνικό ΑΕΠ, ανέδειξε από τις τάξεις της τους υπουργούς Οικονομικών των ΗΠΑ επί Μπιλ Κλίντον και Τζορτζ Μπους.
Πάντως, στην Αμερική, οι αποκαλύψεις για την πειρατική πρακτική της Goldman Sachs σε περίοδο μαζικής ανεργίας εξαγρίωσαν την κοινή γνώμη, κάτι που αξιοποιήθηκε δεόντως από τον Μπαράκ Ομπάμα στην προσπάθειά του να βάλει χαλινάρι στη Γουόλ Στριτ. Υπέρμαχος της μεταρρύθμισης, η πρόεδρος της Βουλής, Νάνσι Πελόζι, δεν δίστασε να καυτηριάσει τους τραπεζίτες, δηλώνοντας ότι «πρέπει να στερηθούν τη δυνατότητα που είχαν μέχρι τώρα, να κοινωνικοποιούν τις ζημιές και να ιδιωτικοποιούν τα κέρδη». Ο ίδιος ο Ομπάμα προειδοποίησε ότι «αν θέλουν τον πόλεμο (οι τραπεζίτες), θα τον έχουν»! Απομένει να δούμε αν θα έχει την τόλμη να περάσει τον Ρουβίκωνα που χωρίζει τα λόγια από τα έργα.
http://athenstock.blogspot.com/2010/04/goldman-sachs_21.html
Και ένα από τη σημερινή Καθημερινή:
O πρόεδρος Ομπάμα και η Ευρώπη ανακαλύπουν την Goldman Sachs
Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
«Ενα γιγαντιαίο καλαμάρι - βαμπίρ, τυλιγμένο πάνω στο πρόσωπο της ανθρωπότητας, αφαιμάσσει ανελέητα οτιδήποτε μυρίζει χρήμα». Με αυτό τον γλαφυρό τρόπο περιγράφει την Goldman Sachs ο Αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Ματ Ταΐμπι. Ο χρηματοπιστωτικός κολοσσός της Γουόλ Στριτ, ο οποίος ιδρύθηκε το 1869 από τον Γερμανοεβραίο μετανάστη Μάρκους Γκόλντμαν, μοιάζει να δικαιώνει όσους τρομάζουν με τον γιγαντισμό και τη δαιμονικά καταστροφική του δύναμη. Την ώρα που η αμερικανική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς μηνύει την εταιρεία για εξαπάτηση των επενδυτών στην αγορά κατοικίας, οι Ευρωπαίοι αρχίζουν να διαπιστώνουν τον καταλυτικό της ρόλο στα παιχνίδια υπονόμευσης του ευρώ, με μοχλό και το ελληνικό χρέος.
Οι κατηγορίες των αμερικανικών αρχών επικεντρώνονται σε ένα απίθανο χρηματοπιστωτικό «προϊόν» της εταιρείας, που άκουγε στο όνομα «Abacus 2007» (όπως λέμε: φάγαμε τον άμπακο). «Τα επενδυτικά προϊόντα ήταν περίπλοκα και καινοφανή, αλλά η απάτη απλή και αρχαία», ανέφερε η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς. Ο πυρήνας του κατηγορητηρίου είναι ότι η Goldman Sachs βοηθούσε, με το αζημίωτο, ορισμένους πελάτες της να στοιχηματίσουν πάνω στην απαξίωση άλλων «προϊόντων», τα οποία πουλούσε σε άλλους, αφελέστερους, πελάτες. Οπως δήλωσε ο πρόεδρος επιτροπής του Κογκρέσου που ασχολείται με τη θρυλούμενη απάτη: «Είναι σαν να πουλάς μεταχειρισμένο αυτοκίνητο με φθαρμένα φρένα και μετά να αγοράζεις την ασφάλεια του αυτοκινήτου»!
Στο άκουσμα της βαρύτατης κατηγορίας, ο πρόεδρος της Goldman Sachs, Λόιντ Μπλάνκφαϊν, αντί άλλης απάντησης, αρκέστηκε να σηκώσει τους ώμους και να δηλώσει: «Αυτό θα πει ελεύθερη αγορά»! Οπως θα λέγαμε και στην Ελλάδα, «ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό»! Στο μεταξύ, ο ίδιος μηχανισμός του «διπλού στοιχήματος» που συνέτριψε τους Αμερικανούς επενδυτές στεγαστικών δανείων υψηλού κινδύνου, φαίνεται ότι χρησιμοποιήθηκε και εναντίον του ευρώ. Σε πρώτη φάση, η Goldman Sachs βοήθησε, όπως έχει ήδη καταγγελθεί, την Ελλάδα και άλλες χώρες της Ενωσης να επιδοθούν σε «δημιουργική λογιστική» και να μεταμφιέσουν μέρος του χρέους τους σε επενδύσεις (swaps) επί εποχής Κ. Σημίτη. Με αυτό τον τρόπο είχαν σε ανύποπτο χρόνο συντελέσει στη διάβρωση, έν τινι μέτρω, των θεμελίων της ΟΝΕ.
Η δεύτερη φάση άρχισε το 2009, όταν μεγαθήρια της Γουόλ Στριτ άρχισαν να τζογάρουν πάνω στα ασφάλιστρα κινδύνου του ελληνικού χρέους (CDS). Μεταξύ αυτών ήταν το hedge fund του Πόλσον, διαβόητο για την επιτυχή συνεργασία του με την Goldman Sachs στο γδάρσιμο των κορόιδων, στην Αμερική, το οποίο υπολογίζεται ότι τζόγαρε υπέρ της χρεοκοπίας της Ελλάδας περί τα 4 δισ. ευρώ.
Οι Financial Times αποκάλυψαν ότι στις 28 Ιανουαρίου του 2010, Goldman Sachs και Πόλσον διοργάνωσαν μυστικό δείπνο κερδοσκόπων στη «Μεγάλη Βρεταννία», με θέμα πώς θα βγάλουν ζουμί από την ελληνική κρίση. Λίγο αργότερα, στις 17 Φεβρουαρίου, ένα άλλο δείπνο με αντικείμενο το ελληνικό χρέος, αυτή τη φορά στο ξενοδοχείο «Plaza Athenee» του Μανχάταν, έφερε στο ίδιο τραπέζι τον Τζον Πόλσον με τον Τζορτζ Σόρος.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα κληθεί να αποφανθεί για τις ενδεχόμενες πολιτικές διαπλοκές του μεγάλου, κερδοσκοπικού παιχνιδιού εναντίον του ευρώ με υπομόχλιο το ελληνικό χρέος. Δεν μπορεί κανείς να μη σημειώσει, όμως, ότι η Goldman Sachs, ένα μεγαθήριο με κεφάλαια 2,5 φορές μεγαλύτερα από το ελληνικό ΑΕΠ, ανέδειξε από τις τάξεις της τους υπουργούς Οικονομικών των ΗΠΑ επί Μπιλ Κλίντον και Τζορτζ Μπους.
Πάντως, στην Αμερική, οι αποκαλύψεις για την πειρατική πρακτική της Goldman Sachs σε περίοδο μαζικής ανεργίας εξαγρίωσαν την κοινή γνώμη, κάτι που αξιοποιήθηκε δεόντως από τον Μπαράκ Ομπάμα στην προσπάθειά του να βάλει χαλινάρι στη Γουόλ Στριτ. Υπέρμαχος της μεταρρύθμισης, η πρόεδρος της Βουλής, Νάνσι Πελόζι, δεν δίστασε να καυτηριάσει τους τραπεζίτες, δηλώνοντας ότι «πρέπει να στερηθούν τη δυνατότητα που είχαν μέχρι τώρα, να κοινωνικοποιούν τις ζημιές και να ιδιωτικοποιούν τα κέρδη». Ο ίδιος ο Ομπάμα προειδοποίησε ότι «αν θέλουν τον πόλεμο (οι τραπεζίτες), θα τον έχουν»! Απομένει να δούμε αν θα έχει την τόλμη να περάσει τον Ρουβίκωνα που χωρίζει τα λόγια από τα έργα.
Να δείτε τι ζημιά θα πάθετε αν διαβάσετε κι αυτό:
Του Γιώργου Δελαστίκ, από το Έθνος (22/4/2010)
Συνέχεια στο Έθνος.
Ή στο Ρόιτερ.
Σημείωση:
Η «Γκόλντμαν Ζαξ» (όπως τη γράφει παρακάτω ο Γ.Δ.) είναι καλύτερα «Γκόλντμαν Σακς». Και ακόμα καλύτερα στον πάτο της θάλασσας, αλλά αυτό είναι από ανέκδοτο για τους δικηγόρους.
Του Γιώργου Δελαστίκ, από το Έθνος (22/4/2010)
Αποπληξία κινδυνεύει να πάθει όποιος διαβάζει την περιβόητη λίστα των 500 μεγαλύτερων επιχειρήσεων των ΗΠΑ που δημοσιεύει κάθε χρόνο το αμερικανικό οικονομικό περιοδικό "Φόρτσιουν".
Διαπιστώνει εμβρόντητος ότι την ώρα που μαίνεται η κρίση και που δεκάδες εκατομμύρια εργαζόμενοι απολύονται στα ανεπτυγμένα βιομηχανικά κράτη, ενώ χώρες ολόκληρες βυθίζονται βαθύτερα στο τέλμα του δημόσιου χρέους και λαοί απειλούνται με κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου τους, οι επιχειρηματικοί κολοσσοί των ΗΠΑ κυριολεκτικά... θησαυρίζουν με πρωτοφανείς ρυθμούς εκμεταλλευόμενοι ακριβώς την κρίση!
Οι αριθμοί είναι συντριπτικοί, αλλά και ανατριχιαστικοί ταυτόχρονα. Οι συνολικές πωλήσεις αυτών των 500 γιγάντων παρουσίασαν κατά το 2009 συνολική πτώση πωλήσεων έναντι του 2008 κατά 8,7%. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη πτώση εδώ και τριάντα ολόκληρα χρόνια - από το 1983, ακριβέστερα.
Πτώση πωλήσεων, άρα πτώση και των κερδών, σκέπτεται ο κοινός νους. Λάθος. Λάθος μεγάλο: το 2009 οι 500 αυτοί επιχειρηματικοί όμιλοι σημείωσαν απίστευτη... έκρηξη κερδών!
Οσο και αν ακούγεται απίστευτο, μέσα στο έτος της κρίσης, το 2009, τα κέρδη αυτών των 500 αμερικανικών κολοσσών αυξήθηκαν έναντι του 2008 κατά... 335%! Οχι, δεν πρόκειται περί τυπογραφικού λάθους. Αύξηση κερδών 335% με πτώση του τζίρου κατά 8,7%! Η δεύτερη μεγαλύτερη αύξηση εδώ και εξήντα χρόνια!
Εδώ αρχίζει το ανατριχιαστικό μέρος αυτής της ιστορίας. Αφού ο τζίρος μειώθηκε και τα κέρδη απογειώθηκαν, είναι προφανές ότι μειώθηκαν τα έξοδα των επιχειρήσεων. Με ποιο τρόπο; Με τον απλούστερο: τη μαζική σφαγή των εργαζομένων. Αυτές οι 500 επιχειρήσεις που μέσα στο 2009 συσσώρευσαν αστρονομικά κέρδη... απέλυσαν 821.000 εργαζόμενους!
Πρόκειται για φρικιαστικό δείγμα της κοινωνικής αναλγησίας του συστήματος, αλλά και της θεαματικής αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου υπέρ των πλουσίων και εις βάρος των εργαζομένων που συντελείται στο πλαίσιο της κρίσης.
Εκεί δε που γίνεται κανείς κυριολεκτικά έξαλλος είναι όταν βλέπει στην πρώτη δεκάδα των 500 να επανέρχονται η Μπανκ οβ Αμέρικα και η Τζ. Π. Μόργκαν Τσέις (στις θέσεις 5 και 9 αντιστοίχως).
Πρόκειται για δύο τράπεζες που έναν χρόνο νωρίτερα βρίσκονταν στα όρια της χρεοκοπίας και διασώθηκαν απορροφώντας δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια κρατικής στήριξης - παίρνοντας δηλαδή μέσω της αμερικανικής κυβέρνησης όλους τους φόρους που κατέβαλαν στο κράτος δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες για σχολεία, νοσοκομεία, δρόμους κ.λπ.
Δεν συζητάμε για τις φαρμακοβιομηχανίες. Κάποιες από αυτές σημείωσαν αύξηση κερδών μέσα στο 2009 έως και... 1.000% (!!!) χάρη στην καλοστημένη και έξοχα διαφημισμένη ιστορία της "πανδημίας" της γρίπης της πλάκας, η οποία γέμισε με δισεκατομμύρια δολάρια κέρδη τους τραπεζικούς λογαριασμούς των φαρμακοβιομηχανιών.
Τα "λαμόγια" του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος μπορεί να προκάλεσαν την παγκόσμια κρίση μαζί με τους Ευρωπαίους ομοίους τους, αλλά πάντως σήμερα κάνουν πάρτι.
Διαπιστώνει εμβρόντητος ότι την ώρα που μαίνεται η κρίση και που δεκάδες εκατομμύρια εργαζόμενοι απολύονται στα ανεπτυγμένα βιομηχανικά κράτη, ενώ χώρες ολόκληρες βυθίζονται βαθύτερα στο τέλμα του δημόσιου χρέους και λαοί απειλούνται με κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου τους, οι επιχειρηματικοί κολοσσοί των ΗΠΑ κυριολεκτικά... θησαυρίζουν με πρωτοφανείς ρυθμούς εκμεταλλευόμενοι ακριβώς την κρίση!
Οι αριθμοί είναι συντριπτικοί, αλλά και ανατριχιαστικοί ταυτόχρονα. Οι συνολικές πωλήσεις αυτών των 500 γιγάντων παρουσίασαν κατά το 2009 συνολική πτώση πωλήσεων έναντι του 2008 κατά 8,7%. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη πτώση εδώ και τριάντα ολόκληρα χρόνια - από το 1983, ακριβέστερα.
Πτώση πωλήσεων, άρα πτώση και των κερδών, σκέπτεται ο κοινός νους. Λάθος. Λάθος μεγάλο: το 2009 οι 500 αυτοί επιχειρηματικοί όμιλοι σημείωσαν απίστευτη... έκρηξη κερδών!
Οσο και αν ακούγεται απίστευτο, μέσα στο έτος της κρίσης, το 2009, τα κέρδη αυτών των 500 αμερικανικών κολοσσών αυξήθηκαν έναντι του 2008 κατά... 335%! Οχι, δεν πρόκειται περί τυπογραφικού λάθους. Αύξηση κερδών 335% με πτώση του τζίρου κατά 8,7%! Η δεύτερη μεγαλύτερη αύξηση εδώ και εξήντα χρόνια!
Εδώ αρχίζει το ανατριχιαστικό μέρος αυτής της ιστορίας. Αφού ο τζίρος μειώθηκε και τα κέρδη απογειώθηκαν, είναι προφανές ότι μειώθηκαν τα έξοδα των επιχειρήσεων. Με ποιο τρόπο; Με τον απλούστερο: τη μαζική σφαγή των εργαζομένων. Αυτές οι 500 επιχειρήσεις που μέσα στο 2009 συσσώρευσαν αστρονομικά κέρδη... απέλυσαν 821.000 εργαζόμενους!
Πρόκειται για φρικιαστικό δείγμα της κοινωνικής αναλγησίας του συστήματος, αλλά και της θεαματικής αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου υπέρ των πλουσίων και εις βάρος των εργαζομένων που συντελείται στο πλαίσιο της κρίσης.
Εκεί δε που γίνεται κανείς κυριολεκτικά έξαλλος είναι όταν βλέπει στην πρώτη δεκάδα των 500 να επανέρχονται η Μπανκ οβ Αμέρικα και η Τζ. Π. Μόργκαν Τσέις (στις θέσεις 5 και 9 αντιστοίχως).
Πρόκειται για δύο τράπεζες που έναν χρόνο νωρίτερα βρίσκονταν στα όρια της χρεοκοπίας και διασώθηκαν απορροφώντας δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια κρατικής στήριξης - παίρνοντας δηλαδή μέσω της αμερικανικής κυβέρνησης όλους τους φόρους που κατέβαλαν στο κράτος δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες για σχολεία, νοσοκομεία, δρόμους κ.λπ.
Δεν συζητάμε για τις φαρμακοβιομηχανίες. Κάποιες από αυτές σημείωσαν αύξηση κερδών μέσα στο 2009 έως και... 1.000% (!!!) χάρη στην καλοστημένη και έξοχα διαφημισμένη ιστορία της "πανδημίας" της γρίπης της πλάκας, η οποία γέμισε με δισεκατομμύρια δολάρια κέρδη τους τραπεζικούς λογαριασμούς των φαρμακοβιομηχανιών.
Τα "λαμόγια" του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος μπορεί να προκάλεσαν την παγκόσμια κρίση μαζί με τους Ευρωπαίους ομοίους τους, αλλά πάντως σήμερα κάνουν πάρτι.
Συνέχεια στο Έθνος.
Ή στο Ρόιτερ.
Σημείωση:
Η «Γκόλντμαν Ζαξ» (όπως τη γράφει παρακάτω ο Γ.Δ.) είναι καλύτερα «Γκόλντμαν Σακς». Και ακόμα καλύτερα στον πάτο της θάλασσας, αλλά αυτό είναι από ανέκδοτο για τους δικηγόρους.
Λέμε, και πολλοί συμφωνούμε, ότι το δημόσιο πρέπει να γίνει πιο παραγωγικό. Θα περιοριστούν πολλές από τις δραστηριότητές του και οι συμβασιούχοι θα βρεθούν στους δρόμους. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις λένε στα δελτία ότι δεν θέλουν να μειωθούν οι μισθοί των ιδιωτικών υπαλλήλων, οι απολύσεις όμως γίνονται και πρόκειται να αυξηθούν. Στην τραγωδία των ανέργων, που είναι το μεγαλύτερο όνειδος και στίγμα του καπιταλισμού, θα πρέπει να στρέφουμε συνέχεια τη σκέψη μας, βλέποντάς τους όχι σαν αριθμούς, αλλά σαν άτομα και σαν την πιο άδικη σπατάλη της κοινωνίας μας. Αυτό το έμψυχο ανάλωμα θα είναι το μεγαλύτερο τεστ για τα μέτρα της κυβέρνησης, των ξένων εμπειρογνωμόνων, του συστήματος στο οποίο είμαστε σκαλωμένοι γιατί φοβόμαστε περισσότερο τα εναλλακτικά, της κοινωνίας που θα σφυροκοπιέται από χίλιες μεριές. Ένα πολύ καλό κομμάτι που διάβασα σήμερα/χτες ήταν του Νίκου Ξυδάκη στην κυριακάτικη Καθημερινή με τίτλο «Φυγή προς τα εμπρός, εν κοινωνία». Διαβάστε το όλο εκεί.
Ώστε το μείζον κοινωνικό πρόβλημα που αναδύεται, η πιο απτή και δραματική επίπτωση της επελαύνουσας ύφεσης είναι η ανεργία. Και η απειλή φτώχειας που φέρνει μαζί της, η υποβάθμιση του ατομικού και οικογενειακού βίου, ο βίαιος κλονισμός της κανονικότητας, ο συνοδός ψυχισμός ήττας και ματαίωσης, αδυναμίας, απόγνωσης.
Πώς θα ελπίσουμε σε ανάκαμψη με τόσους συμπολίτες, τόσους συνανθρώπους ματαιωμένους και απεγνωσμένους; Πώς θα προστατεύσουμε την κοινωνική συνοχή, πώς θα αποτρέψουμε τις πικρές αντιδράσεις πικραμένων και αδικημένων ανθρώπων; Ανθρώπων που θεωρούν εαυτούς αδικημένους και πεταμένους;
Αυτό πρέπει πρώτα απ’ όλα να απαντήσουμε, κράτος, θεσμοί, κοινωνικές οργανώσεις, πολίτες: Πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε αρμονικά, συντεταγμένα, φτωχότεροι μεν, αλλά όχι ηττημένοι και απελπισμένοι, με διαρκή θρήνο και παραίτηση, με διαρκή κατάπληξη και αδράνεια. Πώς θα μπορέσουμε να διασώσουμε τα θεμέλια του κράτους δικαίου και του κράτους πρόνοιας, χτισμένα με κόπο και αίμα, πώς θα εξαφανίσουμε την παραοικονομία και τη διαφθορά, πώς θα αξιοποιήσουμε, την υστάτη έστω ώρα, τα όποια συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και τις λανθάνουσες αναπτυξιακές δυνατότητες.
Το ζήτημα τώρα είναι να διασώσουμε τον συλλογικό βίο και τις αξίες του. Λ.χ. να σώσουμε τους πιο άτυχους συμπολίτες μας από την ήττα και την καταφρόνια, γιατί η μοίρα τους είναι και δική μας μοίρα, γιατί η μοίρα που χτύπησε τώρα αυτούς είναι κοινή μοίρα. Ο κανιβαλικός ατομικισμός, ο ηθικός σχετικισμός, ο χυδαίος υλισμός του μαύρου χρήματος μάς έφεραν σε αυτόν τον γκρεμό· θα τα αποτινάξουμε. Κοινότητα, κοινωνία, σημαίνουν συμμετοχή, συμπάθεια, ενσυναίσθηση – αυτή είναι η βαθύτερη ουσία του δημοκρατικού βίου, του έλλογου βίου, του οργανικού βίου.
Τα καινοφανή προβλήματα δεν απαιτούν μόνο νέα νοητικά εργαλεία, απαιτούν και επαναφορά κάποιων παλαιών αξιών, λησμονημένων, υποβαθμισμένων ή συκοφαντημένων. Πρώτο βήμα για τη σωτηρία είναι η εν τω βάθει κατανόηση του τοπίου, των μηχανισμών, των διαδικασιών που μάς έφεραν ώς εδώ· η κατανόηση μπορεί να μάς οδηγήσει σε ανάκτηση ταυτότητας, συλλογικής αυτοεικόνισης, να αναγνωρίσουμε ποιοι είμαστε. Για να διαμορφώσουμε νέα συνείδηση. Και να φύγουμε προς τα εμπρός, να δράσουμε, να ανακαινιστούμε. Όλοι μαζί, εν κοινωνία.
Πώς θα ελπίσουμε σε ανάκαμψη με τόσους συμπολίτες, τόσους συνανθρώπους ματαιωμένους και απεγνωσμένους; Πώς θα προστατεύσουμε την κοινωνική συνοχή, πώς θα αποτρέψουμε τις πικρές αντιδράσεις πικραμένων και αδικημένων ανθρώπων; Ανθρώπων που θεωρούν εαυτούς αδικημένους και πεταμένους;
Αυτό πρέπει πρώτα απ’ όλα να απαντήσουμε, κράτος, θεσμοί, κοινωνικές οργανώσεις, πολίτες: Πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε αρμονικά, συντεταγμένα, φτωχότεροι μεν, αλλά όχι ηττημένοι και απελπισμένοι, με διαρκή θρήνο και παραίτηση, με διαρκή κατάπληξη και αδράνεια. Πώς θα μπορέσουμε να διασώσουμε τα θεμέλια του κράτους δικαίου και του κράτους πρόνοιας, χτισμένα με κόπο και αίμα, πώς θα εξαφανίσουμε την παραοικονομία και τη διαφθορά, πώς θα αξιοποιήσουμε, την υστάτη έστω ώρα, τα όποια συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και τις λανθάνουσες αναπτυξιακές δυνατότητες.
Το ζήτημα τώρα είναι να διασώσουμε τον συλλογικό βίο και τις αξίες του. Λ.χ. να σώσουμε τους πιο άτυχους συμπολίτες μας από την ήττα και την καταφρόνια, γιατί η μοίρα τους είναι και δική μας μοίρα, γιατί η μοίρα που χτύπησε τώρα αυτούς είναι κοινή μοίρα. Ο κανιβαλικός ατομικισμός, ο ηθικός σχετικισμός, ο χυδαίος υλισμός του μαύρου χρήματος μάς έφεραν σε αυτόν τον γκρεμό· θα τα αποτινάξουμε. Κοινότητα, κοινωνία, σημαίνουν συμμετοχή, συμπάθεια, ενσυναίσθηση – αυτή είναι η βαθύτερη ουσία του δημοκρατικού βίου, του έλλογου βίου, του οργανικού βίου.
Τα καινοφανή προβλήματα δεν απαιτούν μόνο νέα νοητικά εργαλεία, απαιτούν και επαναφορά κάποιων παλαιών αξιών, λησμονημένων, υποβαθμισμένων ή συκοφαντημένων. Πρώτο βήμα για τη σωτηρία είναι η εν τω βάθει κατανόηση του τοπίου, των μηχανισμών, των διαδικασιών που μάς έφεραν ώς εδώ· η κατανόηση μπορεί να μάς οδηγήσει σε ανάκτηση ταυτότητας, συλλογικής αυτοεικόνισης, να αναγνωρίσουμε ποιοι είμαστε. Για να διαμορφώσουμε νέα συνείδηση. Και να φύγουμε προς τα εμπρός, να δράσουμε, να ανακαινιστούμε. Όλοι μαζί, εν κοινωνία.
Elsa
¥
Άντε βρε, μην το βάζουμε κάτω, δεν είναι όλοι οι Ευρωπαίοι εναντίον μας... Η Ευρωπαϊκή Αριστερά και οι Πράσινοι μας αγαπάνε ακόμα! :)
Χθες στην Γερμανία, ο ηγέτης του κόμματος της Αριστεράς Dietmar Bartsch πρότεινε, σύμφωνα με τηλεγράφημα του γερμανικού πρακτορείου ειδήσεων, ‘μορατόριουμ’ για το χρέος της Ελλάδας, προκειμένου να ανακουφιστεί προσωρινά η οικονομικά ταλαιπωρημένη χώρα, όπως εξήγησε. Πρόταση που σημαίνει το πάγωμα των δανειακών απαιτήσεων για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
[...]
Υπερ του μορατόριουμ ή της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους τάχθηκε χθές και η ελβετική εφημερίδα Tribune de Genève που σημείωνε ότι την Ελλάδα πρέπει να βοηθήσουν και ελβετικές τράπεζες «από την στιγμή μάλιστα που κατέχουν το ένα πέμπτο από τα ελληνικά ομόλογα, που βρίσκονται στα χέρια ξένων τραπεζών».
«Οι τράπεζες, -πρόσθετε η εφημερίδα- θα μπορούσαν να παραιτηθούν από ένα μέρος των δανείων τους προς την Αθήνα ή να δεχθούν επιμήκυνση της προθεσμίας πληρωμής των δανείων και εξόφλησης των τόκων. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι τέτοια μέτρα θα βοηθούσαν αναμφίβολα περισσότερο την Ελλάδα από τα απλά δάνεια με επιτόκιο 5%. Διαφορετικά, κατέληγε η εφημερίδα, το σχέδιο σωτηρίας των δημόσιων οικονομικών της Ελλάδας μοιάζει σισύφειο.. Η (αμεση) εξόφληση του χρέους της θα επιβάλλει δραστικές οικονομίες που οδηγούν σε ύφεση, δηλαδή σε αυξημένο χρέος».
[...]
Σε ένα αφιέρωμα της για την ελληνική κρίση το Σαββατοκύριακο, η γαλλική αριστερή εφημερίδα L' Humanité, έκανε δημόσια έκκληση για τη σωτηρία, όπως αναφέρει, του ελληνικού λαού. H έκκληση επισημαίνει ότι ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την πτώχευση του κράτους του, αλλά είναι αυτός που δέχεται την επίθεση των χρηματοπιστωτικών αγορών και των διεθνών οργανισμών. Η ΕΚΤ χορήγησε κολοσσιαία δάνεια στις τράπεζες με επιτόκιο μόνο στο 1%, ενώ τώρα οι τράπεζες αυτές ζητούν από τα κράτη επιτόκια μεταξύ 4% και 8% έγραφε η εφημερίδα για να καταλήξει: «Τα επιτόκια για την Ελλάδα, όπως επισημαίνεται, δεν θα πρέπει να ξεπερνούν το 1%, χωρίς άλλες προϋποθέσεις, εκτός της δέσμευσης της διατήρησης των κοινωνικών δικαιωμάτων, της απασχόλησης και των δημόσιων υπηρεσιών».
Το κύριο άρθρο της εφημερίδας που είχε τίτλο «Tous grecs !» (Όλοι Έλληνες!) προειδοποιεί, ότι αυτό που υφίσταται σήμερα η Ελλάδα θα υποστούν στο μέλλον και άλλα κράτη της Ευρώπης, επικρίνοντας την αδράνεια των Ευρωπαίων, έναντι της κερδοσκοπίας που ασκούν οι χρηματοπιστωτικές αγορές σε βάρος των κρατών και των πολιτών τους.
Η εφημερίδα, μαζεύει και υπογραφές υποστήριξης της Ελλάδας: APPEL : Il faut aider le peuple grec. SIGNEZ LA PETITION EN LIGNE!
Χθες στην Γερμανία, ο ηγέτης του κόμματος της Αριστεράς Dietmar Bartsch πρότεινε, σύμφωνα με τηλεγράφημα του γερμανικού πρακτορείου ειδήσεων, ‘μορατόριουμ’ για το χρέος της Ελλάδας, προκειμένου να ανακουφιστεί προσωρινά η οικονομικά ταλαιπωρημένη χώρα, όπως εξήγησε. Πρόταση που σημαίνει το πάγωμα των δανειακών απαιτήσεων για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
[...]
Υπερ του μορατόριουμ ή της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους τάχθηκε χθές και η ελβετική εφημερίδα Tribune de Genève που σημείωνε ότι την Ελλάδα πρέπει να βοηθήσουν και ελβετικές τράπεζες «από την στιγμή μάλιστα που κατέχουν το ένα πέμπτο από τα ελληνικά ομόλογα, που βρίσκονται στα χέρια ξένων τραπεζών».
«Οι τράπεζες, -πρόσθετε η εφημερίδα- θα μπορούσαν να παραιτηθούν από ένα μέρος των δανείων τους προς την Αθήνα ή να δεχθούν επιμήκυνση της προθεσμίας πληρωμής των δανείων και εξόφλησης των τόκων. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι τέτοια μέτρα θα βοηθούσαν αναμφίβολα περισσότερο την Ελλάδα από τα απλά δάνεια με επιτόκιο 5%. Διαφορετικά, κατέληγε η εφημερίδα, το σχέδιο σωτηρίας των δημόσιων οικονομικών της Ελλάδας μοιάζει σισύφειο.. Η (αμεση) εξόφληση του χρέους της θα επιβάλλει δραστικές οικονομίες που οδηγούν σε ύφεση, δηλαδή σε αυξημένο χρέος».
[...]
Σε ένα αφιέρωμα της για την ελληνική κρίση το Σαββατοκύριακο, η γαλλική αριστερή εφημερίδα L' Humanité, έκανε δημόσια έκκληση για τη σωτηρία, όπως αναφέρει, του ελληνικού λαού. H έκκληση επισημαίνει ότι ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την πτώχευση του κράτους του, αλλά είναι αυτός που δέχεται την επίθεση των χρηματοπιστωτικών αγορών και των διεθνών οργανισμών. Η ΕΚΤ χορήγησε κολοσσιαία δάνεια στις τράπεζες με επιτόκιο μόνο στο 1%, ενώ τώρα οι τράπεζες αυτές ζητούν από τα κράτη επιτόκια μεταξύ 4% και 8% έγραφε η εφημερίδα για να καταλήξει: «Τα επιτόκια για την Ελλάδα, όπως επισημαίνεται, δεν θα πρέπει να ξεπερνούν το 1%, χωρίς άλλες προϋποθέσεις, εκτός της δέσμευσης της διατήρησης των κοινωνικών δικαιωμάτων, της απασχόλησης και των δημόσιων υπηρεσιών».
Το κύριο άρθρο της εφημερίδας που είχε τίτλο «Tous grecs !» (Όλοι Έλληνες!) προειδοποιεί, ότι αυτό που υφίσταται σήμερα η Ελλάδα θα υποστούν στο μέλλον και άλλα κράτη της Ευρώπης, επικρίνοντας την αδράνεια των Ευρωπαίων, έναντι της κερδοσκοπίας που ασκούν οι χρηματοπιστωτικές αγορές σε βάρος των κρατών και των πολιτών τους.
Η εφημερίδα, μαζεύει και υπογραφές υποστήριξης της Ελλάδας: APPEL : Il faut aider le peuple grec. SIGNEZ LA PETITION EN LIGNE!
Βλέπω απευθείας τη συνέντευξη του Γερμανού ΥπΟικ Σόιμπλε από το γερμανικό κανάλι n-tv. Δεν την είδα από την αρχή και ταυτόχρονα περνάνε κρόουλ από κάτω, οπότε δεν ξέρω ποιος έχει πει τι και πότε.
Φαίνεται ότι το συνολικό πακέτο βοήθειας για την Ελλάδα θα είναι μεγαλύτερο (γίνονται εκτιμήσεις για 120 δις €), ότι η Ελλάδα θα είναι εκτός αγορών επί μια τριετία, ότι μέχρι την Κυριακή θα έχουν ολοκληρωθεί οι διαπραγματεύσεις και θα έχουν υπογραφεί τα συμφωνητικά. Μετά θα συνεδριάσουν τα ευρωπαϊκά όργανα να διαπιστώσουν ότι συντρέχει η κατάσταση έσχατης ανάγκης (το περίφημο ultima ratio) και θα εισαχθεί από Δευτέρα σχετικός νόμος για τις εγγυήσεις στη γερμανική Βουλή. Όλα σε ένα κλίμαελεγχόμενου πανικού και υπερεπείγοντος.
(Και ελπίζω να τα διαβάσατε πρώτα στη Λεξιλογία). :)
Φαίνεται ότι το συνολικό πακέτο βοήθειας για την Ελλάδα θα είναι μεγαλύτερο (γίνονται εκτιμήσεις για 120 δις €), ότι η Ελλάδα θα είναι εκτός αγορών επί μια τριετία, ότι μέχρι την Κυριακή θα έχουν ολοκληρωθεί οι διαπραγματεύσεις και θα έχουν υπογραφεί τα συμφωνητικά. Μετά θα συνεδριάσουν τα ευρωπαϊκά όργανα να διαπιστώσουν ότι συντρέχει η κατάσταση έσχατης ανάγκης (το περίφημο ultima ratio) και θα εισαχθεί από Δευτέρα σχετικός νόμος για τις εγγυήσεις στη γερμανική Βουλή. Όλα σε ένα κλίμα
(Και ελπίζω να τα διαβάσατε πρώτα στη Λεξιλογία). :)
Στο τελευταίο τεύχος του Time βλέπουμε την παρακάτω επιστολή από Έλληνα αναγνώστη (η υπογράμμιση δική μου).
Hellenic Hubris
Re "Greek Thinker" [April 12]: I mostly agree with your description of the Greek Prime Minister. George Papandreou is a gentleman, a world-class diplomat and an innovative thinker. Nevertheless, all these positive qualities cannot hide the stark truth that, despite his good intentions, he could prove to be a disastrous ruler if he does not quickly realize that he is not the entitled governor of a U.S. state or a Nordic country, but the Prime Minister of debt-ridden Greece. Some of the reforms recently proposed or introduced by his government show that he is out of touch with Greek reality, history and tradition.
Georgios Kapellakos, HALKIDA, GREECE
Αχ, κύριε Καπελλάκο μου, αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι η ελληνική πραγματικότητα (της κρατικοδαίτης αρπαχτής και της φοροδιαφυγής), η ιστορία (του μπαξισιού) και η παράδοση (της εξαπάτησης των κουτόφραγκων) είναι που μας έχουν φέρει σ' αυτά τα χάλια! Αφού θέλετε να τα διατηρήσουμε, καλό θα είναι να μεταναστεύσουμε (όσοι μπορούν) σε καμιά άλλη χώρα που δεν διαθέτει τέτοιες πολύτιμες παραδόσεις.Re "Greek Thinker" [April 12]: I mostly agree with your description of the Greek Prime Minister. George Papandreou is a gentleman, a world-class diplomat and an innovative thinker. Nevertheless, all these positive qualities cannot hide the stark truth that, despite his good intentions, he could prove to be a disastrous ruler if he does not quickly realize that he is not the entitled governor of a U.S. state or a Nordic country, but the Prime Minister of debt-ridden Greece. Some of the reforms recently proposed or introduced by his government show that he is out of touch with Greek reality, history and tradition.
Georgios Kapellakos, HALKIDA, GREECE
Από την Athens Voice:
O Φώτης Γεωργελές κάνει το ψυχογράφημα ενός "φίλου του λαού"
Διαβάζω ένα άρθρο του. Βαρυσήμαντο όπως πάντα. Τον ξέρω από παλιά. Τώρα βέβαια υπογράφει ως Γραμματεία, Πολιτικό Γραφείο, Κεντρική Επιτροπή, κάτι τέτοιο τέλος πάντων, βαρύγδουπο. Στ’ αλήθεια ο τίτλος του είναι, ένας ακόμα «φίλος του λαού». Αναλύει την επαναστατική θέση του, «πετάει με τις κλωτσιές» έξω τους ανθρώπους του Νομισματικού Ταμείου, αποκαλύπτει τους κερδοσκόπους, καταγγέλλει τη νέα Κατοχή της Μέρκελ. Προτείνει «άμεση παύση πληρωμών, επαναδιαπραγμάτευση χρέους σε συνδυασμό με την απειλή για μονομερή έξοδο από την Ευρωζώνη και εθνικοποιήσεις στρατηγικών τομέων της οικονομίας».
Πόσο κομψές είναι οι προοδευτικές υπεκφυγές. Δεν τολμάει να πει να βγούμε από την Ευρωζώνη, να επιστρέψουμε στη δραχμή. Μιλάει απλώς για «απειλή» μονομερούς εξόδου. Να τους φοβερίσουμε δηλαδή, αφού θέλετε να μας διώξετε, σας απειλούμε ότι θα φύγουμε μόνοι μας. Είναι η πολιτική εκδοχή του ανέκδοτου με τον τύπο που τον απατούσε η γυναίκα του και αυτοευνουχίστηκε για να την τιμωρήσει. Αλλά έτσι, με τις απειλές, πες ότι τα καταφέραμε. Και κηρύσσουμε παύση πληρωμών. Και επαναδιαπραγματευόμαστε το χρέος. Και δεν το πληρώνουμε. Ό,τι θέλουμε εμείς τους δίνουμε. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Ωραία. Τα καταφέραμε. Συντρίψαμε με τη μία τους κερδοσκόπους. Αύριο;
Όχι, γιατί αν σας διαφεύγει, αύριο έχει 30 ο μήνας. Ημέρα πληρωμής. Τους μισθούς και τις συντάξεις ποιος θα τις πληρώσει; Θέλω να πω, ότι το έγκλημα δεν συνετελέσθη άπαξ. Δεν πήρε ο Καραμανλής και ο Αλογοσκούφης τα 300 δις με βαλίτσες και τα κρύψανε στη Ραφήνα, οπότε αύριο θα δηλώσουμε παύση πληρωμών, θα μας σβήσουνε το χρέος και όλα θα συνεχιστούν όπως πριν. Αύριο θα χρειαζόμαστε πάλι να δανειστούμε για να βγάλουμε το μήνα. 55 δις το χρόνο χρειαζόμαστε για να καλύψουμε το έλλειμμα. Ακόμα κι αν πούμε ότι τα 12 από αυτά είναι τόκοι που θα τους βάλουμε φέσι στους χαζούς κερδοσκόπους, τα υπόλοιπα για να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις του κράτους ποιος θα μας τα δανείσει; Οι κερδοσκόποι που τους δηλώσαμε παύση πληρωμών;
Αυτό που αποσιωπάται σ’ αυτή την πολύ επαναστατική άποψη, είναι ότι μια χώρα μπορεί πράγματι να μην πληρώσει τα χρέη της. Να κηρύξει παύση πληρωμών. Αυτό όμως συνεπάγεται ότι οι πολίτες της την άλλη μέρα θα ξέρουν ότι δεν υπάρχουν λεφτά για τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, για τις συντάξεις των συνταξιούχων. Ότι θα παίρνουν τους μισούς μισθούς, το ένα τρίτο της σύνταξης, θα παίρνουν ό,τι υπάρχει. Και θα ξαναρχίσουν απ’ την αρχή την προσπάθεια. Θεμιτό είναι κι αυτό, γίνεται. Γιατί όμως δεν το λένε, γιατί λένε μόνο τη μισή πρόταση, το δεν πληρώνω;
Δεν το λένε, γιατί αν το πούνε θα δυσκολέψει το ερώτημα στην άλλη επαναστατική πρόταση που έχουν, να γίνει δημοψήφισμα αν θέλουμε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το θέλουμε; Δεν το θέλουμε. Γιατί να το θέλουμε; Αν μιλάμε στο επίπεδο της επιθυμίας, ό,τι θέλουμε λέμε. Το δημοψήφισμα που ζητάνε, είναι του επιπέδου της σούπερ-μπάλας. Απάντησε και κέρδισε μια τηλεόραση. Ποια ομάδα θες στον τελικό του Champions League; Τον Ολυμπιακό. Θέλε. Εκτός αν έχεις να πληρώσεις τον Μέσι.
Το σωστό δίλημμα, βέβαια, είναι αλλιώς: Θέλουμε να μας δανείσει η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ με σκληρούς όρους, που θα σημαίνουν περικοπές δαπανών και μισθών, ή προτιμάμε να δηλώσουμε μια ώρα αρχύτερα χρεοκοπία και να μην έχουμε καθόλου μισθούς και συντάξεις; Γιατί αυτό σημαίνει η κομψή διατύπωση «παύση πληρωμών». Και τότε ποιος θα είναι ο «ανάλγητος νεοφιλελεύθερος»; Αυτός που ζητάει δημοψήφισμα.
Ο «φίλος του λαού» όμως έχει κρυμμένους άσους στο μανίκι. Λεφτά υπάρχουν. Γι’ αυτό συνεχίζει «και με εθνικοποιήσεις στρατηγικών τομέων της οικονομίας». Εδώ είμαστε. Εδώ ήρθαμε. Στη δημοσιοϋπαλληλική δημοκρατία, στο κράτος που η συμμετοχή του στο ΑΕΠ είναι το υψηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη, η πρόταση είναι ακόμα περισσότερο κράτος. Αφού χρεοκοπήσαμε με τόσο, δεν προσθέτουμε λίγο παραπάνω;
Φέτος το σύνολο κερδών των εταιρειών στο χρηματιστήριο ήταν 3,7 δις. Εντάξει, φέτος ήταν κακή χρονιά. Το 2008 όμως ήταν μόλις 5,7 δις και τα μισά απ’ αυτά πήγαν ήδη στο κράτος, αφού οι μεγαλύτερες ελληνικές εταιρείες είναι κρατικές. Αλλά και στην περίοδο 2001-2008 τα υπερκέρδη των πλουτοκρατών, όπως καταγγέλλει η Αλέκα, έφθασαν στα 57 δις. Όχι να τα φορολογήσουμε, που λένε οι φίλοι του λαού, να τα απαλλοτριώσουμε τελείως. Τα κέρδη όλης της δεκαετίας δεν φτάνουν ούτε για τα δανεικά του 2010. Ούτε αυτό είναι λύση. Γιατί μετά όχι μόνο λεφτά δεν θα ’χουμε, ούτε εταιρείες. Και την ανεργία στο 50%.
Γι’ αυτό ο «φίλος του λαού», δειλά, δειλά, επιστρέφει στην πραγματικότητα: «Να απαιτήσουμε από τις χώρες της Ευρώπης να μας δανείζουν με 1% επιτόκιο». Πώς δεν το είχαν σκεφτεί και οι άλλοι; Είναι τόσο απλό. Αρκεί να το απαιτήσουμε. Ο φίλος του λαού δεν υποψιάζεται καν ότι στον κανονικό κόσμο δεν μπορείς κανέναν να υποχρεώσεις να σου δανείσει. Ούτε να του επιβάλεις τους όρους δανεισμού. Πώς όμως να το υποψιαστεί; Τον θυμάμαι. Από τη δεκαετία του ’70 φοιτητής, κομματικό στέλεχος ήταν, μια μέρα στη ζωή του δεν έχει δουλέψει. Επιχορηγούμενος επαναστάτης, επιδοτούμενος ανατρεπτικός πάντα, πού να τα μάθει; Όσα λέει οδηγούν στο αντίθετο αποτέλεσμα, στη χρεοκοπία, στην ύφεση, στη συμπίεση των ασθενέστερων στρωμάτων. Όμως δεν το ξέρει, δεν θέλει να το ξέρει. Το χειρότερο είδος κυνικού είναι αυτός που δεν το ξέρει ότι είναι.
Διαβάζω ένα άρθρο του. Βαρυσήμαντο όπως πάντα. Τον ξέρω από παλιά. Τώρα βέβαια υπογράφει ως Γραμματεία, Πολιτικό Γραφείο, Κεντρική Επιτροπή, κάτι τέτοιο τέλος πάντων, βαρύγδουπο. Στ’ αλήθεια ο τίτλος του είναι, ένας ακόμα «φίλος του λαού». Αναλύει την επαναστατική θέση του, «πετάει με τις κλωτσιές» έξω τους ανθρώπους του Νομισματικού Ταμείου, αποκαλύπτει τους κερδοσκόπους, καταγγέλλει τη νέα Κατοχή της Μέρκελ. Προτείνει «άμεση παύση πληρωμών, επαναδιαπραγμάτευση χρέους σε συνδυασμό με την απειλή για μονομερή έξοδο από την Ευρωζώνη και εθνικοποιήσεις στρατηγικών τομέων της οικονομίας».
Πόσο κομψές είναι οι προοδευτικές υπεκφυγές. Δεν τολμάει να πει να βγούμε από την Ευρωζώνη, να επιστρέψουμε στη δραχμή. Μιλάει απλώς για «απειλή» μονομερούς εξόδου. Να τους φοβερίσουμε δηλαδή, αφού θέλετε να μας διώξετε, σας απειλούμε ότι θα φύγουμε μόνοι μας. Είναι η πολιτική εκδοχή του ανέκδοτου με τον τύπο που τον απατούσε η γυναίκα του και αυτοευνουχίστηκε για να την τιμωρήσει. Αλλά έτσι, με τις απειλές, πες ότι τα καταφέραμε. Και κηρύσσουμε παύση πληρωμών. Και επαναδιαπραγματευόμαστε το χρέος. Και δεν το πληρώνουμε. Ό,τι θέλουμε εμείς τους δίνουμε. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Ωραία. Τα καταφέραμε. Συντρίψαμε με τη μία τους κερδοσκόπους. Αύριο;
Όχι, γιατί αν σας διαφεύγει, αύριο έχει 30 ο μήνας. Ημέρα πληρωμής. Τους μισθούς και τις συντάξεις ποιος θα τις πληρώσει; Θέλω να πω, ότι το έγκλημα δεν συνετελέσθη άπαξ. Δεν πήρε ο Καραμανλής και ο Αλογοσκούφης τα 300 δις με βαλίτσες και τα κρύψανε στη Ραφήνα, οπότε αύριο θα δηλώσουμε παύση πληρωμών, θα μας σβήσουνε το χρέος και όλα θα συνεχιστούν όπως πριν. Αύριο θα χρειαζόμαστε πάλι να δανειστούμε για να βγάλουμε το μήνα. 55 δις το χρόνο χρειαζόμαστε για να καλύψουμε το έλλειμμα. Ακόμα κι αν πούμε ότι τα 12 από αυτά είναι τόκοι που θα τους βάλουμε φέσι στους χαζούς κερδοσκόπους, τα υπόλοιπα για να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις του κράτους ποιος θα μας τα δανείσει; Οι κερδοσκόποι που τους δηλώσαμε παύση πληρωμών;
Αυτό που αποσιωπάται σ’ αυτή την πολύ επαναστατική άποψη, είναι ότι μια χώρα μπορεί πράγματι να μην πληρώσει τα χρέη της. Να κηρύξει παύση πληρωμών. Αυτό όμως συνεπάγεται ότι οι πολίτες της την άλλη μέρα θα ξέρουν ότι δεν υπάρχουν λεφτά για τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, για τις συντάξεις των συνταξιούχων. Ότι θα παίρνουν τους μισούς μισθούς, το ένα τρίτο της σύνταξης, θα παίρνουν ό,τι υπάρχει. Και θα ξαναρχίσουν απ’ την αρχή την προσπάθεια. Θεμιτό είναι κι αυτό, γίνεται. Γιατί όμως δεν το λένε, γιατί λένε μόνο τη μισή πρόταση, το δεν πληρώνω;
Δεν το λένε, γιατί αν το πούνε θα δυσκολέψει το ερώτημα στην άλλη επαναστατική πρόταση που έχουν, να γίνει δημοψήφισμα αν θέλουμε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το θέλουμε; Δεν το θέλουμε. Γιατί να το θέλουμε; Αν μιλάμε στο επίπεδο της επιθυμίας, ό,τι θέλουμε λέμε. Το δημοψήφισμα που ζητάνε, είναι του επιπέδου της σούπερ-μπάλας. Απάντησε και κέρδισε μια τηλεόραση. Ποια ομάδα θες στον τελικό του Champions League; Τον Ολυμπιακό. Θέλε. Εκτός αν έχεις να πληρώσεις τον Μέσι.
Το σωστό δίλημμα, βέβαια, είναι αλλιώς: Θέλουμε να μας δανείσει η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ με σκληρούς όρους, που θα σημαίνουν περικοπές δαπανών και μισθών, ή προτιμάμε να δηλώσουμε μια ώρα αρχύτερα χρεοκοπία και να μην έχουμε καθόλου μισθούς και συντάξεις; Γιατί αυτό σημαίνει η κομψή διατύπωση «παύση πληρωμών». Και τότε ποιος θα είναι ο «ανάλγητος νεοφιλελεύθερος»; Αυτός που ζητάει δημοψήφισμα.
Ο «φίλος του λαού» όμως έχει κρυμμένους άσους στο μανίκι. Λεφτά υπάρχουν. Γι’ αυτό συνεχίζει «και με εθνικοποιήσεις στρατηγικών τομέων της οικονομίας». Εδώ είμαστε. Εδώ ήρθαμε. Στη δημοσιοϋπαλληλική δημοκρατία, στο κράτος που η συμμετοχή του στο ΑΕΠ είναι το υψηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη, η πρόταση είναι ακόμα περισσότερο κράτος. Αφού χρεοκοπήσαμε με τόσο, δεν προσθέτουμε λίγο παραπάνω;
Φέτος το σύνολο κερδών των εταιρειών στο χρηματιστήριο ήταν 3,7 δις. Εντάξει, φέτος ήταν κακή χρονιά. Το 2008 όμως ήταν μόλις 5,7 δις και τα μισά απ’ αυτά πήγαν ήδη στο κράτος, αφού οι μεγαλύτερες ελληνικές εταιρείες είναι κρατικές. Αλλά και στην περίοδο 2001-2008 τα υπερκέρδη των πλουτοκρατών, όπως καταγγέλλει η Αλέκα, έφθασαν στα 57 δις. Όχι να τα φορολογήσουμε, που λένε οι φίλοι του λαού, να τα απαλλοτριώσουμε τελείως. Τα κέρδη όλης της δεκαετίας δεν φτάνουν ούτε για τα δανεικά του 2010. Ούτε αυτό είναι λύση. Γιατί μετά όχι μόνο λεφτά δεν θα ’χουμε, ούτε εταιρείες. Και την ανεργία στο 50%.
Γι’ αυτό ο «φίλος του λαού», δειλά, δειλά, επιστρέφει στην πραγματικότητα: «Να απαιτήσουμε από τις χώρες της Ευρώπης να μας δανείζουν με 1% επιτόκιο». Πώς δεν το είχαν σκεφτεί και οι άλλοι; Είναι τόσο απλό. Αρκεί να το απαιτήσουμε. Ο φίλος του λαού δεν υποψιάζεται καν ότι στον κανονικό κόσμο δεν μπορείς κανέναν να υποχρεώσεις να σου δανείσει. Ούτε να του επιβάλεις τους όρους δανεισμού. Πώς όμως να το υποψιαστεί; Τον θυμάμαι. Από τη δεκαετία του ’70 φοιτητής, κομματικό στέλεχος ήταν, μια μέρα στη ζωή του δεν έχει δουλέψει. Επιχορηγούμενος επαναστάτης, επιδοτούμενος ανατρεπτικός πάντα, πού να τα μάθει; Όσα λέει οδηγούν στο αντίθετο αποτέλεσμα, στη χρεοκοπία, στην ύφεση, στη συμπίεση των ασθενέστερων στρωμάτων. Όμως δεν το ξέρει, δεν θέλει να το ξέρει. Το χειρότερο είδος κυνικού είναι αυτός που δεν το ξέρει ότι είναι.
Ambrose
¥
Όχι, το έγκλημα είναι διαρκές και συντελείται κάθε μήνα. Ενώ οι λύσεις του ΔΝΤ, ω εκ του θαύματος, θα μας βγάλουν από την κρίση! Η άποψη ενός φίλου του λαού έχει ως εξής: η ύφεση είναι ύφεση και δεν τη γλιτώνουμε. Το μόνο ερώτημα είναι πώς θέλουμε να τη βγάλουμε: με δανεικά ή όχι; Γιατί τα δανεικά του ΔΝΤ θα είναι μόνιμη υποδούλωση για πολλές δεκαετίες μπροστά. Από την άλλη, τα μη δανεικά θα σημάνουν μεγάλη φτώχεια (αν και αυτή ούτως ή άλλως μάλλον θα έρθει), αλλά θα δώσουν την ευκαιρία να χτιστούν τα πράγματα από την αρχή, χωρίς νομισματικό ταμείο και ξεπούλημα κάθε εθνικού πλούτου (όχι ότι έχουν μείνει και πολλά, τα περισσότερα τα έχουν πάρει οι Γερμανοί ήδη).
Last edited by a moderator:
Ambrose
¥
Στο γραφείο της κας Μέρκελ το συμβόλαιο δανείου στην Ελλάδα
Του Γιάννη Αγγέλη
Η απειλή διασποράς της κρίσης του χρέους στην ευρωζώνη δίνει τα επόμενα 24ωρα «πράσινο φως» στη διαδικασία οριστικοποίησης και εκταμίευσης του «πακέτου στήριξης Ε.Ε./ΔΝΤ». Το ύψος του που θα αφορά πλέον την επόμενη τριετία και όχι μόνο το 2010 θα κινηθεί μεταξύ 120 και 135 δισ. ευρώ και θα... συνοδεύεται ως προϋπόθεση από το νέο Πρόγραμμα Σταθερότητας που δρομολογεί μείωση του ελλείμματος κατά 10 μονάδες του ΑΕΠ.
Με δηλώσεις τους οι αξιωματούχοι τόσο της ΕΚΤ όσο και της Κομισιόν υποστηρίζουν ότι δεν έχει μπει στην ατζέντα των μέχρι σήμερα συζητήσεων το ενδεχόμενο οιασδήποτε μορφής αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους μέσα από τον μηχανισμό στήριξης.
Η χθεσινή «στροφή» στη στάση της κας Μέρκελ μετά την έκτακτη συνάντησή τους με τους κ.κ. Στρος Καν και Τρισέ έλυσε τους κόμπους της συμφωνίας και την Δευτέρα θα κατατεθεί στη γερμανική Βουλή η νομοθετική ρύθμιση που θα δρομολογήσει την έγκριση του διμερούς δανείου.
Το συμβόλαιο για το διμερές δάνειο της Γερμανίας προς την Ελλάδα όπως και τα αντίστοιχα των άλλων χωρών της ευρωζώνης έχει σταλεί από την Κομισιόν και είναι ήδη στα χέρια των υπουργών οικονομικών.
Τα δάνεια αυτά δεν θα συνοδεύονται από εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου με την μορφή ομολογιακών δανείων, όπως διευκρίνισε στο Capital.gr αρμόδιο στέλεχος της Επιτροπής, διαψεύδοντας σχετικές πληροφορίες τραπεζικών αναλυτών.
Τα διμερή δάνεια θα είναι στηριγμένα στη νομοθεσία της χώρας που θα δώσει το δάνειο και στην βάση αυτής της νομοθεσίας θα λειτουργήσουν και οι εγγυήσεις της αποπληρωμής τους. Αυτό σημαίνει όπως εξήγησε στο Capital.gr αρμόδιο κυβερνητικό στέλεχος ότι η χώρα που δέχεται το δάνειο το εγγυάται με τις κινητές και ακίνητες αξίες που διαθέτει εντός και εκτός της επικράτειάς της...
Σύμφωνα με τις δηλώσεις των Γερμανών αξιωματούχων η έγκριση από το γερμανικό κοινοβούλιο θα είναι έτοιμη μέχρι τις 7/5 και την ίδια περίπου ημέρα αναμένεται ότι θα είναι έτοιμος και ο μηχανισμός εκταμίευσης από το ΔΝΤ.
Θα προηγηθούν στα μέσα της εβδομάδας συναντήσεις του Εurogroup που θα εγκρίνουν την τελική φάση της διαδικασίας εκταμίευσης.
Αξιοπρόσεκτο πάντως είναι ότι τα τελευταία 24ωρα πληθαίνουν οι πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες τόσο από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής όσο και από πλευράς ΕΚΤ ετοιμάζονται κάποιες «κινήσεις» οι οποίες θα είναι περιοριστικές για τον ρόλο που παίζουν οι οίκοι αξιολόγησης. Οι κινήσεις αυτές συνδέονται με το γεγονός ότι η επιδείνωση της κρίσης στην Ελλάδα αλλά και η διαφαινόμενη διασπορά της σε άλλες χώρες της ευρωζώνης συνδέονται με υποβαθμίσεις από τους οίκους αξιολόγησης οι οποίες σύμφωνα με αξιωματούχους της κομισιόν «δεν στηρίζονται σε σημαντικές στα δημοσιονομικά στοιχεία των αναφερόμενων χωρών...»
http://www.capital.gr/News.asp?id=957100
Όταν λέει τις κινητές και ακίνητες αξίες εντός της επικρατείας της, τι εννοεί; Κάτι είναι πολύ σάπιο στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας; Μάλλον πιο σάπιο απ' ό,τι φανταζόμαστε... Πού είναι ο Καποδίστριας (όπως λέμε πού είναι ο Βάγκνερ, πού είναι ο Πουτσίνι);
Του Γιάννη Αγγέλη
Η απειλή διασποράς της κρίσης του χρέους στην ευρωζώνη δίνει τα επόμενα 24ωρα «πράσινο φως» στη διαδικασία οριστικοποίησης και εκταμίευσης του «πακέτου στήριξης Ε.Ε./ΔΝΤ». Το ύψος του που θα αφορά πλέον την επόμενη τριετία και όχι μόνο το 2010 θα κινηθεί μεταξύ 120 και 135 δισ. ευρώ και θα... συνοδεύεται ως προϋπόθεση από το νέο Πρόγραμμα Σταθερότητας που δρομολογεί μείωση του ελλείμματος κατά 10 μονάδες του ΑΕΠ.
Με δηλώσεις τους οι αξιωματούχοι τόσο της ΕΚΤ όσο και της Κομισιόν υποστηρίζουν ότι δεν έχει μπει στην ατζέντα των μέχρι σήμερα συζητήσεων το ενδεχόμενο οιασδήποτε μορφής αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους μέσα από τον μηχανισμό στήριξης.
Η χθεσινή «στροφή» στη στάση της κας Μέρκελ μετά την έκτακτη συνάντησή τους με τους κ.κ. Στρος Καν και Τρισέ έλυσε τους κόμπους της συμφωνίας και την Δευτέρα θα κατατεθεί στη γερμανική Βουλή η νομοθετική ρύθμιση που θα δρομολογήσει την έγκριση του διμερούς δανείου.
Το συμβόλαιο για το διμερές δάνειο της Γερμανίας προς την Ελλάδα όπως και τα αντίστοιχα των άλλων χωρών της ευρωζώνης έχει σταλεί από την Κομισιόν και είναι ήδη στα χέρια των υπουργών οικονομικών.
Τα δάνεια αυτά δεν θα συνοδεύονται από εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου με την μορφή ομολογιακών δανείων, όπως διευκρίνισε στο Capital.gr αρμόδιο στέλεχος της Επιτροπής, διαψεύδοντας σχετικές πληροφορίες τραπεζικών αναλυτών.
Τα διμερή δάνεια θα είναι στηριγμένα στη νομοθεσία της χώρας που θα δώσει το δάνειο και στην βάση αυτής της νομοθεσίας θα λειτουργήσουν και οι εγγυήσεις της αποπληρωμής τους. Αυτό σημαίνει όπως εξήγησε στο Capital.gr αρμόδιο κυβερνητικό στέλεχος ότι η χώρα που δέχεται το δάνειο το εγγυάται με τις κινητές και ακίνητες αξίες που διαθέτει εντός και εκτός της επικράτειάς της...
Σύμφωνα με τις δηλώσεις των Γερμανών αξιωματούχων η έγκριση από το γερμανικό κοινοβούλιο θα είναι έτοιμη μέχρι τις 7/5 και την ίδια περίπου ημέρα αναμένεται ότι θα είναι έτοιμος και ο μηχανισμός εκταμίευσης από το ΔΝΤ.
Θα προηγηθούν στα μέσα της εβδομάδας συναντήσεις του Εurogroup που θα εγκρίνουν την τελική φάση της διαδικασίας εκταμίευσης.
Αξιοπρόσεκτο πάντως είναι ότι τα τελευταία 24ωρα πληθαίνουν οι πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες τόσο από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής όσο και από πλευράς ΕΚΤ ετοιμάζονται κάποιες «κινήσεις» οι οποίες θα είναι περιοριστικές για τον ρόλο που παίζουν οι οίκοι αξιολόγησης. Οι κινήσεις αυτές συνδέονται με το γεγονός ότι η επιδείνωση της κρίσης στην Ελλάδα αλλά και η διαφαινόμενη διασπορά της σε άλλες χώρες της ευρωζώνης συνδέονται με υποβαθμίσεις από τους οίκους αξιολόγησης οι οποίες σύμφωνα με αξιωματούχους της κομισιόν «δεν στηρίζονται σε σημαντικές στα δημοσιονομικά στοιχεία των αναφερόμενων χωρών...»
http://www.capital.gr/News.asp?id=957100
Όταν λέει τις κινητές και ακίνητες αξίες εντός της επικρατείας της, τι εννοεί; Κάτι είναι πολύ σάπιο στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας; Μάλλον πιο σάπιο απ' ό,τι φανταζόμαστε... Πού είναι ο Καποδίστριας (όπως λέμε πού είναι ο Βάγκνερ, πού είναι ο Πουτσίνι);
Το άρθρο του Γεωργελέ το βρίσκω απαράδεκτο, όχι για την ουσία του περιεχομένου του - ο καθένας δικαιούται να έχει την άποψή του-, αλλά για τον τρόπο που επιλέγει να απαξιώσει τις απόψεις που είναι αντίθετες στον -σοσιαλιστικό κατά τα άλλα- «μονόδρομο» (παρεμπ., το πιο σύντομο ανέκδοτο μου φαίνεται πως είναι πια το «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα» -έλεος, σύντροφοι, σουλουπώστε το λίγο): μέσα από ένα γελοίο δήθεν «ψυχογράφημα» ενός προσώπου της αριστεράς (δεν ξέρω σε ποιον αναφέρεται και δεν με ενδιαφέρει), λες και αυτό είναι το θέμα, αν κάποιος από όσους υποστηρίζουν αυτές τις απόψεις έχει ή δεν έχει δουλέψει στη ζωή του, ή τι δουλειά κάνει, ή ποια είναι η μάνα του. Να περιμένουμε να γραφτεί και κάνα άρθρο για τους «λακέδες της εξουσίας» τότε, μπας και δούμε και την άλλη άποψη. Αλλά μάλλον δεν χρειάζεται. Δεν καταφεύγουν όλοι, ευτυχώς, σε τέτοια τερτίπια.
Επί της ουσίας, κάποιες απαντήσεις στο άρθρο του Γεωργελέ βρίσκονται εδώ:
Δημήτρης Καζάκης
1/4/2010 Εφημερίδα “Ποντίκι”
Η σύνοδος κορυφής της 25ης Μαρτίου αποτελεί πράγματι ορόσημο. Μ’ αυτήν οι ηγέτες της ευρωζώνης σύστησαν επίσημα την Ελλάδα στο ΔΝΤ. Το ευρώ, δίπλα στις τόσες και τόσες ευεργεσίες που έχει προσφέρει σ’ αυτή τη χώρα και ιδίως στον εργαζόμενο λαό της, έρχεται τώρα να του προσφέρει επίσης μια ακόμη μοναδική ευκαιρία, να δοκιμάσει στο πετσί του και τις «θεραπείες σοκ» του ΔΝΤ. «Ελπίζουμε ότι αυτό θα καθησυχάσει όλους τους κατόχους των Ελληνικών ομολόγων ότι η ευρωζώνη δεν θα αφήσει την Ελλάδα να αποτύχει», όπως είπε ο Χέρμαν Βαν Ρομπέι αμέσως μετά τη Σύνοδο. Άλλωστε γι’ αυτούς δουλεύουν όλοι.
Η χώρα βαδίζει όπως έχει προκαθοριστεί από τις αγορές και τους κερδοσκόπους: από το κακό στο χειρότερο. Κάθε επιδείνωση της κατάστασης αποφέρει κέρδη δις ευρώ σε διεθνείς θεσμικούς και μη επενδυτές. Κι αυτό γιατί δεν έχουν επενδύσει στην μια και έξω χρεοκοπία της χώρας, αλλά στον αργό θάνατό της. Όσο περισσότερο κρατήσει η επιθανάτια αγωνία, τόσο περισσότερο κερδίζουν από τα αυξημένα spread-επιτόκια, από τις επισφάλειες των ελληνικών ομολόγων, από τα κάθε είδους παράγωγα χρέους, από τα πιθανά swap και τις συμφωνίες πάνω και κάτω από το τραπέζι προκειμένου η χώρα να συνεχίσει να δανείζεται για να συνεχίσει απρόσκοπτα την εξυπηρέτηση των χρεών της. Το ιδεώδες για τις αγορές θα ήταν να συνεχιστεί στο διηνεκές αυτή η κατάσταση. Αυτό θέλουν να εγγυηθεί η κηδεμονία της χώρας από το ΕΕ και το ΔΝΤ. Επιζητούν δηλαδή μια ελεγχόμενη πτώχευση σαν αυτή που επέβαλε το ΔΝΤ στην Ουραγουάη το 2003, η οποία την μετέτρεψε σε μια από τις φτωχότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής, χωρίς να την γλυτώσει από το χρέος της.
Αυτός είναι ο μονόδρομος που υπηρετεί η κυβέρνηση. Είναι η χώρα υποχρεωμένη να τον ακολουθήσει; «Η πρώτη διαταγή των νόμων των είναι, να νομίζουν τους λόγους του τυράννου ως νόμους απαραβάτους», έγραφε για τα καθεστώτα της τυραννίας ο Ανώνυμος Έλληνας στην Ελληνική Νομαρχία.
Ωστόσο, μονόδρομοι δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και «νόμοι απαράβατοι». Ιδίως όταν η αναζήτηση μιας εναλλακτικής προοπτικής αποτελεί ζήτημα ζωής ή θανάτου για τη χώρα και το λαό της.
Η συνέχεια εδώ.
Άλλα δύο σχετικά άρθρα, το ένα του Πέτρου Παπακωνσταντίνου και το άλλο του Τάκη Φωτόπουλου (Για ψυχολογικό προφίλ των εν λόγω ατόμων σε επόμενο τεύχος της Athens Voice, υποθέτω)
Επί της ουσίας, κάποιες απαντήσεις στο άρθρο του Γεωργελέ βρίσκονται εδώ:
Δημήτρης Καζάκης
1/4/2010 Εφημερίδα “Ποντίκι”
Η σύνοδος κορυφής της 25ης Μαρτίου αποτελεί πράγματι ορόσημο. Μ’ αυτήν οι ηγέτες της ευρωζώνης σύστησαν επίσημα την Ελλάδα στο ΔΝΤ. Το ευρώ, δίπλα στις τόσες και τόσες ευεργεσίες που έχει προσφέρει σ’ αυτή τη χώρα και ιδίως στον εργαζόμενο λαό της, έρχεται τώρα να του προσφέρει επίσης μια ακόμη μοναδική ευκαιρία, να δοκιμάσει στο πετσί του και τις «θεραπείες σοκ» του ΔΝΤ. «Ελπίζουμε ότι αυτό θα καθησυχάσει όλους τους κατόχους των Ελληνικών ομολόγων ότι η ευρωζώνη δεν θα αφήσει την Ελλάδα να αποτύχει», όπως είπε ο Χέρμαν Βαν Ρομπέι αμέσως μετά τη Σύνοδο. Άλλωστε γι’ αυτούς δουλεύουν όλοι.
Η χώρα βαδίζει όπως έχει προκαθοριστεί από τις αγορές και τους κερδοσκόπους: από το κακό στο χειρότερο. Κάθε επιδείνωση της κατάστασης αποφέρει κέρδη δις ευρώ σε διεθνείς θεσμικούς και μη επενδυτές. Κι αυτό γιατί δεν έχουν επενδύσει στην μια και έξω χρεοκοπία της χώρας, αλλά στον αργό θάνατό της. Όσο περισσότερο κρατήσει η επιθανάτια αγωνία, τόσο περισσότερο κερδίζουν από τα αυξημένα spread-επιτόκια, από τις επισφάλειες των ελληνικών ομολόγων, από τα κάθε είδους παράγωγα χρέους, από τα πιθανά swap και τις συμφωνίες πάνω και κάτω από το τραπέζι προκειμένου η χώρα να συνεχίσει να δανείζεται για να συνεχίσει απρόσκοπτα την εξυπηρέτηση των χρεών της. Το ιδεώδες για τις αγορές θα ήταν να συνεχιστεί στο διηνεκές αυτή η κατάσταση. Αυτό θέλουν να εγγυηθεί η κηδεμονία της χώρας από το ΕΕ και το ΔΝΤ. Επιζητούν δηλαδή μια ελεγχόμενη πτώχευση σαν αυτή που επέβαλε το ΔΝΤ στην Ουραγουάη το 2003, η οποία την μετέτρεψε σε μια από τις φτωχότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής, χωρίς να την γλυτώσει από το χρέος της.
Αυτός είναι ο μονόδρομος που υπηρετεί η κυβέρνηση. Είναι η χώρα υποχρεωμένη να τον ακολουθήσει; «Η πρώτη διαταγή των νόμων των είναι, να νομίζουν τους λόγους του τυράννου ως νόμους απαραβάτους», έγραφε για τα καθεστώτα της τυραννίας ο Ανώνυμος Έλληνας στην Ελληνική Νομαρχία.
Ωστόσο, μονόδρομοι δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και «νόμοι απαράβατοι». Ιδίως όταν η αναζήτηση μιας εναλλακτικής προοπτικής αποτελεί ζήτημα ζωής ή θανάτου για τη χώρα και το λαό της.
Η συνέχεια εδώ.
Άλλα δύο σχετικά άρθρα, το ένα του Πέτρου Παπακωνσταντίνου και το άλλο του Τάκη Φωτόπουλου (Για ψυχολογικό προφίλ των εν λόγω ατόμων σε επόμενο τεύχος της Athens Voice, υποθέτω)
Αν δεχτούμε ότι έχει "προκαθοριστεί" η πορεία της χώρας μας, ας μας εξηγήσει τώρα κάποιος πώς κατάφεραν να μας πείσουν να φτάσουμε σε τέτοια χάλια ώστε να μπορούν να μας επιβάλλουν τα κέφια τους. Γιατί αν εγώ χρεωθώ βγάζοντας 100 πιστωτικές κάρτες και παίρνοντας δάνεια από 20 τράπεζες για να στηρίζω καταστροφικές συνήθειές μου (σε επίπεδο χώρας, υπετροφικό και διεφθαρμένο δημόσιο), όντως μπορεί να έχουν συμφέρον οι δανειστές μου να με οδηγήσουν στη χρεοκοπία, αλλά δεν νομίζω να φταίνε αυτοί για τα χάλια μου. Αν ήταν έτσι τα πράγματα, αν οι αγορές και οι κερδοσκόποι μπορούσαν να προκαθορίζουν τα χάλια κάθε χώρας, θα το έκαναν παντού όχι μόνο στην Ελλάδα. Αλλά το κάνουν μόνο σ' εκείνες τις χώρες που με τη δημοσιονομική τους πολιτική άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου.
Το «προκαθοριστεί» εδώ, αν κρίνω από όσα ακολουθούν αμέσως μετά, αναφέρεται καθαρά στο τελευταίο διάστημα, στην εποχή των «μέτρων», δεν πάει τόσο πίσω.
Οι καταστροφικές «συνήθειες» του ελληνικού κράτους που αναφέρεις, όμως, δεν είναι μόνο το υπερτροφικό και διεφθαρμένο δημόσιο (που, μην ξεχνάμε, έγινε έτσι και από τους τωρινούς σωτήρες μας). Σίγουρα είναι και αυτό. Είναι όμως και οι απίστευτοι εξοπλισμοί, είναι και η σκανδαλώδης φοροδιαφυγή στον ιδιωτικό τομέα. Είναι η χαμηλή φορολόγηση των τεράστιων κερδών που έχουν πάρα πολλές επιχειρήσεις και που αυξάνονται τα τελευταία χρόνια με απίστευτους ρυθμούς. Είναι η μη φορολόγηση των κερδών από το χρηματιστήριο. Αυτά, για να μείνω σε όσα λίγο-πολύ θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε.
Το μεγαλύτερο όμως ποσοστό του χρέους μας δεν οφείλεται σε όλα αυτά, αλλά στην αναχρηματοδότηση του ήδη υπάρχοντος χρέους μας, όπως φαίνεται καθαρά από τα στοιχεία που δίνονται εδώ. Για να γυρίσω και στο παράδειγμά σου με τα άτομα που δανείζονται, ο αρχικός δανεισμός μπορεί να είναι «σφάλμα» του δανειζόμενου, τα πανωτόκια όμως, ή οι δυσανάλογες χρεώσεις, είναι «σφάλμα» της τράπεζας.
Last edited by a moderator:
Το «σοσιαλιστικό» στο ΠΑΣΟΚ είναι μέρος ενός σύντομου ανεκδότου εδώ και πολλά χρόνια. Δεν θα με ενοχλούσε αν το ανέκδοτο περιοριζόταν στο όνομα. Πονάει όταν γελάμε με τα υπόλοιπα που κάνει αυτό το κόμμα. Το χειρότερο (για μένα) είναι ότι με τα υπόλοιπα κόμματα δυσκολεύομαι και να γελάσω.
Τα κόμματα της αριστεράς φαίνεται να μένουν στην άρνηση. Αν δεν προβάλουν μια πολύ συγκεκριμένη δελεαστική πορεία, θα εξακολουθήσουν να έχουν απήχηση σε οικτρές μειοψηφίες. Αυτά που λέει κατά καιρούς ο Καζάκης απαιτούν κυρίως (στο βαθμό που εξελίσσονται έτσι που τα θέλουν οι δικοί του υπολογισμοί) (α) να έχει νιώσει ο λαός βαθιά την κρίση, τώρα είμαστε ακόμα στην αρχή, και (β) να εμπνεύσουν το λαό άτομα διαφορετικά από τους σημερινούς ηγέτες του ΚΚΕ και του Σύριζα.
Για τα σημερινά δεδομένα και τη σημερινή κυβέρνηση, υπήρχαν καλύτερες λύσεις πριν το ΔΝΤ. Το κακό είναι ότι κανένας δεν μας εμπιστεύεται πια, ακόμα κι αν οι σημερινοί είχαν τις καλύτερες προθέσεις και τα καλύτερα πλάνα (κάτι που δεν κατάφεραν να δείξουν). Στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων με τους οποίους συναλλασσόμαστε όλα αυτά τα χρόνια, για τα δικά τους «μαθηματικά», οι συνταγές είναι απλοϊκές. Τα ευφάνταστα κόλπα θα πρέπει να τα βρούμε εμείς και να ελπίζουμε να πετύχουν. Πέρα από τα μέτρα που επιβάλλουν σήμερα οι ξένοι τεχνοκράτες, πρέπει να δούμε ποια άλλα μέτρα θα βοηθήσουν (α) να παράγουμε πλούτο και (β) να μην το κρατάνε κάποιοι όλον για την πάρτη τους. Απ' όπου κι αν σταθείς, αυτό που βλέπεις είναι ότι πρέπει να αλλάξουν πολλά. Θα τα αλλάξουμε μέσα στους κόλπους της ΕΕ; Θα τα αλλάξουμε σαν γνήσια ανάδελφο κράτος όπως προτείνει ο Καζάκης; Ή θα συνεχίσουμε να σαχλαμαρίζουμε αναβάλλοντας για ακόμα πιο μακριά το καλύτερο αύριο, με κάθε σαχλαμάρα που λέμε και που κάνουμε;
Προβλέπω (α) με μεγάλη δόση του (γ). Να δούμε πόση σαχλαμάρα θ' αντέξουμε.
...................................................................................................................
Ας προσέξουμε:
(α) τους ανέργους
(β) τι θα συμβεί με τη μετατόπιση του τζόγου
(γ) ποια μέτρα μπορούν να πάρουν οι κυβερνήσεις για να μην αφήσουν το τζογαδόρικο κεφάλαιο να καταστρέψει τον καπιταλισμό
Μέσα στο δικό μας στρίμωγμα τα (β) και (γ) θα δώσουν πολύ ενδιαφέρουσες εξελίξεις.
Τα κόμματα της αριστεράς φαίνεται να μένουν στην άρνηση. Αν δεν προβάλουν μια πολύ συγκεκριμένη δελεαστική πορεία, θα εξακολουθήσουν να έχουν απήχηση σε οικτρές μειοψηφίες. Αυτά που λέει κατά καιρούς ο Καζάκης απαιτούν κυρίως (στο βαθμό που εξελίσσονται έτσι που τα θέλουν οι δικοί του υπολογισμοί) (α) να έχει νιώσει ο λαός βαθιά την κρίση, τώρα είμαστε ακόμα στην αρχή, και (β) να εμπνεύσουν το λαό άτομα διαφορετικά από τους σημερινούς ηγέτες του ΚΚΕ και του Σύριζα.
Για τα σημερινά δεδομένα και τη σημερινή κυβέρνηση, υπήρχαν καλύτερες λύσεις πριν το ΔΝΤ. Το κακό είναι ότι κανένας δεν μας εμπιστεύεται πια, ακόμα κι αν οι σημερινοί είχαν τις καλύτερες προθέσεις και τα καλύτερα πλάνα (κάτι που δεν κατάφεραν να δείξουν). Στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων με τους οποίους συναλλασσόμαστε όλα αυτά τα χρόνια, για τα δικά τους «μαθηματικά», οι συνταγές είναι απλοϊκές. Τα ευφάνταστα κόλπα θα πρέπει να τα βρούμε εμείς και να ελπίζουμε να πετύχουν. Πέρα από τα μέτρα που επιβάλλουν σήμερα οι ξένοι τεχνοκράτες, πρέπει να δούμε ποια άλλα μέτρα θα βοηθήσουν (α) να παράγουμε πλούτο και (β) να μην το κρατάνε κάποιοι όλον για την πάρτη τους. Απ' όπου κι αν σταθείς, αυτό που βλέπεις είναι ότι πρέπει να αλλάξουν πολλά. Θα τα αλλάξουμε μέσα στους κόλπους της ΕΕ; Θα τα αλλάξουμε σαν γνήσια ανάδελφο κράτος όπως προτείνει ο Καζάκης; Ή θα συνεχίσουμε να σαχλαμαρίζουμε αναβάλλοντας για ακόμα πιο μακριά το καλύτερο αύριο, με κάθε σαχλαμάρα που λέμε και που κάνουμε;
Προβλέπω (α) με μεγάλη δόση του (γ). Να δούμε πόση σαχλαμάρα θ' αντέξουμε.
...................................................................................................................
Ας προσέξουμε:
(α) τους ανέργους
(β) τι θα συμβεί με τη μετατόπιση του τζόγου
(γ) ποια μέτρα μπορούν να πάρουν οι κυβερνήσεις για να μην αφήσουν το τζογαδόρικο κεφάλαιο να καταστρέψει τον καπιταλισμό
Μέσα στο δικό μας στρίμωγμα τα (β) και (γ) θα δώσουν πολύ ενδιαφέρουσες εξελίξεις.
Στο άρθρο του Καζάκη που αναφέρεται πιο πάνω αναφέρονται και τα εξής:
Δεύτερη απορία μου: Αν η Ελλάδα προχωρήσει σε "ελεγχόμενη πτώχευση", δηλαδή σε μονομερή παύση πληρωμών, πώς θα πειστούν οι Έλληνες καταθέτες των τραπεζών ότι η πτώχευση είναι ελεγχόμενη και όχι ολοκληρωτική; Δεν θα καταρρεύσουν οι τράπεζες από τις πανικόβλητες αναλήψεις ακόμα και των μικροκαταθετών; Το χρηματιστήριο πού θα πάει; Αν δεν πληρώσουμε τους δανειστές μας για ένα διάστημα, αυτό σημαίνει ότι θα μπορούμε να δανειστούμε ξανά στο εγγύς μέλλον ή ότι δεν θα μας ξαναδανείζει κανείς πια, για ένα μεγάλο διάστημα τουλάχιστον; Έχει τη δυνατότητα το ελληνικό κράτος να συνεχίσει να ξοδεύει με τον ίδιο ρυθμό και να μονιμοποιεί συμβασιούχους και να διορίζει αβέρτα;
Δεύτερο, να προχωρήσει το ελληνικό κράτος σε άμεση παύση πληρωμών,Η παύση πληρωμών δεν ισοδυναμεί με κήρυξη πτώχευσης, όπως κηρύττει σκόπιμα η επίσημη προπαγάνδα. Η πτώχευση μπορεί να σημάνει μια προσωρινή στάση πληρωμών, αλλά θέτει τη χώρα και το λαό της στη διάθεση και στο έλεος των δανειστών της. Πτώχευση σημαίνει ότι μια χώρα δεν μπορεί να πληρώσει τους δανειστές της σε ρευστό και επιτρέπει να πληρωθούν σε είδος, κατάσχοντας και δημεύοντας τα περιουσιακά της στοιχεία. Αντίθετα, μια χώρα προχωρά σε μονομερή παύση πληρωμών ακριβώς επειδή δεν θέλει να της επιβληθεί ή να αναγκαστεί από την αγορά να κηρύξει πτώχευση. Η μονομερής παύση πληρωμών θέτει σε πρώτη προτεραιότητα την ανάγκη να σταθεί η χώρα και ο λαός της στα πόδια τους, χωρίς τον φόρο αίματος στους δανειστές. ώστε να διασωθούν οι τεράστιοι πόροι που σήμερα πηγαίνουν σε πληρωμές δανείων.
Στη διεθνή πρακτική έχουμε πολλές χώρες που κατά καιρούς αρνήθηκαν να πληρώσουν τους δανειστές τους, χωρίς να κηρύξουν πτώχευση. Μάλιστα στο διεθνές δίκαιο υπάρχει πρόβλεψη για την μονομερή άρνηση μιας χώρας να πληρώσει τα χρέη της, όταν συντρέχουν τρεις λόγοι: (α) Ο δανεισμός έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο. (β) Τα δάνεια δεν χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας. (γ) Οι δανειστές γνώριζαν πολύ καλά ποιους δάνειζαν και για ποιο σκοπό. Στη βάση αυτής της ρήτρας του διεθνούς δικαίου, που αποκαλείται odious debt ή απεχθές χρέος, αρνήθηκαν πολλές από τις νεοαπελευθερωμένες χώρες να πληρώσουν τα χρέη της αποικιοκρατίας, των δικτατορικών και βασιλικών καθεστώτων που ανατράπηκαν, αλλά και των διεφθαρμένων κυβερνήσεων.
Τελευταίο παράδειγμα είναι το Εκουαδόρ, το οποίο τον Δεκέμβρη του 2008 ανακοίνωσε πλήρη παύση πληρωμών, χωρίς να κηρύξει πτώχευση. Ο πρόεδρος της χώρας Κορέα, αφού συγκρότησε μια διακομματική επιτροπή υπό τον γενικό εισαγγελέα της χώρας που εξέτασε το σύνολο των συμβάσεων δανεισμού της χώρας, ανακοίνωσε ότι το Εκουαδόρ δεν δεσμεύεται να πληρώσει ένα «ανήθικο και παράνομο» χρέος, που υπήρξε προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας σε βάρος του λαού του. Απευθύνθηκε επίσης στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η οποία στάθηκε στο πλευρό της χώρας, αναγνωρίζοντας το δικαίωμά της να μην πληρώσει χρέη που δημιούργησαν οι προηγούμενες διεφθαρμένες κυβερνήσεις και έτσι δεν κουνήθηκε φύλλο εναντίον του Εκουαδόρ. Και μιλάμε για μια χώρα με πληθυσμό περί τα 13,6 εκατ. κατοίκους και με ΑΕΠ (2008) λίγο πάνω από το 16% του αντίστοιχου ΑΕΠ της Ελλάδας!
Άρα, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, η Ελλάδα μπορεί να επικαλεστεί απελευθέρωση από αποικιοκρατία, δικτατορικό ή βασιλικό καθεστώς που ανατράπηκε ή διεφθαρμένες κυβερνήσεις ή κάτι τέτοιο; Τι τέλος πάντων, μπορεί να επικαλεστεί γι' αυτό το odious debt; Μας φέρνει για παράδειγμα το Εκουαδόρ. Πόσα χρωστούσε το Εκουαδόρ, για να έχουμε μια εικόνα, δεν μας λέει. Επίσης παραλείπει να πει ότι το Εκουαδόρ προφανώς δεν ανήκει σε ομάδα χωρών με κοινό νόμισμα, άρα οι επιπτώσεις αποκλείεται να είναι ίδιες. Στη διεθνή πρακτική έχουμε πολλές χώρες που κατά καιρούς αρνήθηκαν να πληρώσουν τους δανειστές τους, χωρίς να κηρύξουν πτώχευση. Μάλιστα στο διεθνές δίκαιο υπάρχει πρόβλεψη για την μονομερή άρνηση μιας χώρας να πληρώσει τα χρέη της, όταν συντρέχουν τρεις λόγοι: (α) Ο δανεισμός έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο. (β) Τα δάνεια δεν χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας. (γ) Οι δανειστές γνώριζαν πολύ καλά ποιους δάνειζαν και για ποιο σκοπό. Στη βάση αυτής της ρήτρας του διεθνούς δικαίου, που αποκαλείται odious debt ή απεχθές χρέος, αρνήθηκαν πολλές από τις νεοαπελευθερωμένες χώρες να πληρώσουν τα χρέη της αποικιοκρατίας, των δικτατορικών και βασιλικών καθεστώτων που ανατράπηκαν, αλλά και των διεφθαρμένων κυβερνήσεων.
Τελευταίο παράδειγμα είναι το Εκουαδόρ, το οποίο τον Δεκέμβρη του 2008 ανακοίνωσε πλήρη παύση πληρωμών, χωρίς να κηρύξει πτώχευση. Ο πρόεδρος της χώρας Κορέα, αφού συγκρότησε μια διακομματική επιτροπή υπό τον γενικό εισαγγελέα της χώρας που εξέτασε το σύνολο των συμβάσεων δανεισμού της χώρας, ανακοίνωσε ότι το Εκουαδόρ δεν δεσμεύεται να πληρώσει ένα «ανήθικο και παράνομο» χρέος, που υπήρξε προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας σε βάρος του λαού του. Απευθύνθηκε επίσης στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η οποία στάθηκε στο πλευρό της χώρας, αναγνωρίζοντας το δικαίωμά της να μην πληρώσει χρέη που δημιούργησαν οι προηγούμενες διεφθαρμένες κυβερνήσεις και έτσι δεν κουνήθηκε φύλλο εναντίον του Εκουαδόρ. Και μιλάμε για μια χώρα με πληθυσμό περί τα 13,6 εκατ. κατοίκους και με ΑΕΠ (2008) λίγο πάνω από το 16% του αντίστοιχου ΑΕΠ της Ελλάδας!
Δεύτερη απορία μου: Αν η Ελλάδα προχωρήσει σε "ελεγχόμενη πτώχευση", δηλαδή σε μονομερή παύση πληρωμών, πώς θα πειστούν οι Έλληνες καταθέτες των τραπεζών ότι η πτώχευση είναι ελεγχόμενη και όχι ολοκληρωτική; Δεν θα καταρρεύσουν οι τράπεζες από τις πανικόβλητες αναλήψεις ακόμα και των μικροκαταθετών; Το χρηματιστήριο πού θα πάει; Αν δεν πληρώσουμε τους δανειστές μας για ένα διάστημα, αυτό σημαίνει ότι θα μπορούμε να δανειστούμε ξανά στο εγγύς μέλλον ή ότι δεν θα μας ξαναδανείζει κανείς πια, για ένα μεγάλο διάστημα τουλάχιστον; Έχει τη δυνατότητα το ελληνικό κράτος να συνεχίσει να ξοδεύει με τον ίδιο ρυθμό και να μονιμοποιεί συμβασιούχους και να διορίζει αβέρτα;
Σ' έναν βαθμό μπορεί να μένουν στην άρνηση. Ωστόσο, εδώ παρέθεσα άρθρα που προτείνουν πολύ συγκεκριμένες -και όχι πρωτοφανείς στην ιστορία- λύσεις, χωρίς να σημαίνει πως είμαι σε θέση να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω με κάθε πτυχή τους. Με ενοχλεί όμως η όλη φιλολογία περί μονόδρομου και διάσωσης της πατρίδας -διάσωση τύπου «η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απέθανε». Για τα κόμματα της αριστεράς δυστυχώς θα συμφωνήσω, δεν είναι σε θέση να εμπνεύσουν, όχι όμως μόνο λόγω προσώπων: σε παγκόσμιο επίπεδο αυτός είναι ο συσχετισμός δυνάμεων.
Νομίζω έλεγες κάπου παλιότερα ότι συμφωνείς με το όραμα μιας Ευρώπης των λαών. Είναι φανερό ότι αυτή η συγκεκριμένη δεν είναι των λαών. Δεν ξέρω τι ακριβώς έχει στο νου του ο Καζάκης, προσωπικά όμως δεν είμαι κατά μιας ευρωπαϊκής ή μεσογειακής ή οποιασδήποτε άλλης ένωσης, είμαι κατά αυτής της συγκεκριμένης. Είναι, για να το πω πολύ απλοϊκά, σαν να είσαι εργαζόμενος και θέλεις να παλέψεις για τα δικαιώματά σου μέσα από τον Σύνδεσμο Βιομηχάνων. Φυσικά δεν είναι λύση να βγεις εσύ εκτός, μια χώρα μόνη της, έτσι απλά. Πρέπει να το θέλει ο κόσμος και μάλιστα όχι μόνο της Ελλάδας. Πρέπει να είσαι σε θέση να φτιάξεις ένα πανευρωπαϊκό συνδικάτο ίσως, για να συνεχίσω το απλοϊκό μου παράδειγμα. Αλλά αν, όπως εσύ, θέλουμε Ευρώπη των λαών αλλά ούτε καν τολμάμε να εκφράσουμε τις αντιρρήσεις μας στη σημερινή Ευρώπη (δεν εννοώ κριτική τύπου «άργησαν να πάρουν μέτρα», μιλάω για τα ίδια τα θεμέλια και τους στόχους της ΕΕ), πώς και ποιοι θα είναι αυτοί που θα θελήσουν κάποτε στα σοβαρά να χτίσουν μια άλλη Ευρώπη;
@ Alexandra: με τον όρο «ελεγχόμενη πτώχευση» εννοεί τη σημερινή κατάσταση κηδεμονίας του ΔΝΤ, όχι τη μονομερή παύση πληρωμών. Για το αν και κατά πόσο θα χρειαστεί να δανειστούμε το απαντάει αρκετά πιο κάτω, στη συνέχεια του άρθρου, άσχετα αν συμφωνείς ή διαφωνείς (Εγώ, επαναλαμβάνω, πραγματικά δεν έχω τόσες γνώσεις ώστε να πω πως είμαι σίγουρη για την α ή τη β λύση: δεν μπορώ όμως να πιστέψω πως η μόνη λύση είναι η φτώχια, η ύφεση και η ανεργία για τους πολλούς και τα σπίτια στο Λονδίνο ή τα κεφάλαια σε ξένες τράπεζες για τους λίγους)
Elsa
¥
Ούτε εγώ έχω τις γνώσεις να κρίνω τις προτάσεις που καταθέτουν κάποιοι ως εναλλακτικές, όπως ας πούμε ο Καζάκης ή ο Τ. Φωτόπουλος εδώ, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ τη λογική του μονόδρομου!
Αν πάω να ζητήσω δάνειο από την Τράπεζα και μου πουν, εντάξει, θα σου δώσω -και παράπάνω από όσα ζητάς- αλλά εσύ θα μου δώσεις το νεφρό σου, το πόδι σου και το παιδί σου, ε, δεν νομίζω να το δεχόμουν σε όσο άθλια κατάσταση κι αν βρισκόμουν!
Το εξωφρενικό είναι πως οι ίδιοι που τα δέχονται, μόλις χτες έλεγαν οτι αν πάρουμε τέτοια μέτρα θα βουλιάξουν τα ταμεία, θα επακολουθήσει ύφεση και το χρέος σε μερικά χρόνια θα πολλαπλασιαστεί! Οπότε; Και θα φτωχύνουμε (απ'όλες τις απόψεις) και θα χρωστάμε περισσότερα σε 10 χρόνια; Τι είδους "λύση" είναι αυτή;
Αν πάω να ζητήσω δάνειο από την Τράπεζα και μου πουν, εντάξει, θα σου δώσω -και παράπάνω από όσα ζητάς- αλλά εσύ θα μου δώσεις το νεφρό σου, το πόδι σου και το παιδί σου, ε, δεν νομίζω να το δεχόμουν σε όσο άθλια κατάσταση κι αν βρισκόμουν!
Το εξωφρενικό είναι πως οι ίδιοι που τα δέχονται, μόλις χτες έλεγαν οτι αν πάρουμε τέτοια μέτρα θα βουλιάξουν τα ταμεία, θα επακολουθήσει ύφεση και το χρέος σε μερικά χρόνια θα πολλαπλασιαστεί! Οπότε; Και θα φτωχύνουμε (απ'όλες τις απόψεις) και θα χρωστάμε περισσότερα σε 10 χρόνια; Τι είδους "λύση" είναι αυτή;