Στις άλλες χώρες όμως έχουν γενικότερη αγάπη προς τους σκύλους. Ενώ στην Ελλάδα φροντίζουν οι μαμάδες να τρομάζουν τα παιδιά τους από μικρά κάνοντας σαν υστερικές όταν βλέπουν σκύλο, γάτα, γάιδαρο ή άλλο ζώο. Τι σόι άρνηση της φύσης είναι αυτή, τη στιγμή που μέχρι πριν μερικά χρόνια όλοι οι Έλληνες είχαν στενές σχέσεις με το χωριό...
Αυτό που λέει ο Παντερμαλής μπορεί και να συνέβαινε αν ήταν στο μουσείο εκείνη την ώρα μια φίλη μου η οποία πάσχει από φοβία για τους σκύλους. Μια φορά καθόμασταν σε μια παμπ στην Αγγλία κι ήρθε δίπλα μας ένα greyhound τριάντα γραμμάρια σκύλος. Η φίλη μου σηκώθηκε να φύγει. Ο σκύλος νόμισε ίσως ότι έπαιζε και την ακολούθησε όλο χαρά, η φίλη μου έτρεξε τσιρίζοντας να κρυφτεί στην τουαλέτα, παρασέρνοντας στο δρόμο τραπέζια και καρέκλες, ο σκύλος την ακολούθησε (όχι με άγριες διαθέσεις, περισσότερο για παιχνίδι και δεν έτρεχε καν). Εγώ είχα πέσει κάτω από τα γέλια
,οι ιδιοκτήτες του σκυλιού και οι άλλοι πελάτες δεν καταλάβαιναν τι γινόταν
. Τους εξήγησα ότι φοβάται τα σκυλιά και οι άνθρωποι μάζεψαν το σκύλο τους και την πείσαμε να βγει από την τουαλέτα, και μετά τα άκουσα κιόλας γιατί γέλαγα. Της πρότεινα να πάει να δει κανέναν γιατρό μπας και θεραπευτεί, αλλά στην Ελλάδα κανένας δεν το θεωρεί ψυχολογικό πρόβλημα, πιστεύουν ότι είναι φυσιολογική ιδιοτροπία, δείχνουμε κατανόηση.
ΥΓ Το "αυτοί οι άνθρωποι" του Παντερμαλή δεν μου άρεσε, μήπως έχω γίνει pc;