Διότι ελπίζουμε ότι θα βγουν στον αφρό τα νούμερα που θα λένε ότι υπάρχουν και κάποια έσοδα που είχαμε ξεχάσει να δηλώσουμε. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει! Για τον πάτερ φαμίλια δεν ξέρω...
Τα της κρίσης (ό,τι περνάει από την κρησάρα μας)
- Thread starter Alexandra
- Start date
SBE
¥
Για το εμείς και οι άλλοι, της Αλεξάνδρας: είναι γνωστό ότι οι Έλληνες πάντα έχουν καχύποπτη στάση προς το κράτος, το κράτος δεν είναι αυτοί κλπκλπ.
Το ότι έχει πολλά στραβά η Ελλάδα, έχει. Και φοροδιαφυγή, και γραφειοκρατία, και σπατάλη κλπκλπ. Και φυσικά όλα αυτά πρέπει να περιοριστούν (να διορθωθούν δε γίνεται, άλλωστε υπάρχουν και στις καλύτερες χώρες).
Όμως μην μπερδεύουμε τη σημερινή κατάσταση της οικονομίας με αυτά. Ναι, όλα αυτά συμβάλλουν για να χειροτερέψει η κατάσταση, κι αν δεν υπήρχαν θα ήμασταν λίγο καλύτερα, αλά δεν είναι σίγουρο ότι θα ήμασταν πολύ καλύτερα.
Μερικά απλά παραδείγματα:
ΗΠΑ, η χώρα που δεν έχει κοινωνικές παροχές, δημόσιο τεράστιο κλπκλπ κι όμως έχει παρόμοια ποσοστά ελλείμματος με την Ελλάδα.
Βρετανία, πολλοί Έλληνες θεωρούν ότι είναι σοβαρή χώρα στο δημοσιοοικονομικό. Κι όμως, η οικονομία της παραπαίει.
Ιταλία: νούμερο ένα ώρα στο θέμα της διαφθοράς, αλλά μέλος του G8, με βαριά βιομηχανία κλπ και πώς πάει από έλλειμμα;
Ισπανία: τεράστια χώρα, με πολύ καλή (φαινομενικά τουλάχιστον) διαχείριση των χρημάτων από ΕΕ, όχι σαν την Ελλάδα. Πού βρίσκεται;
Ιρλανδία: το ιρλανδικό θαύμα ούτε σε τεράστιο δημόσιο στηρίχτηκε, ούτε σε συντάξεις από τα 55, που βρίσκεται τώρα η Ιρλανδία;
Και μία εκτός ΕΕ, Ισλανδία: πριν δυο γενιές πάμφτωχοι, πριν δυο χρόνια πάμπλουτοι, βιοτικό επίπεδο στα δυσθεώρητα ύψη, που βάζει κάτω όλες τις άλλες χώρες, ισχυρότατη οικονομία, χρήμα με ουρά να ρέει κυριολεκτικά από τις θερμές πηγές. Ούτε αυτοί είχαν τεράστιο δημόσιο και σα βόρειοι οπαδοί της προτεσταντικής ηθικής, σίγουρα θα ήταν με το σταυρό στο χέρι στα οικονομικά (αν και μεγάλο ποσοστό λέει είναι ειδωλολάτρες). Πού βρίσκονται τώρα;
Μ' άλλα λόγια, δεν φταίνε μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι για την παρούσα οικονομική κατάσταση, απλά οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι πιο εύκολο να ελεγχθούν και να κοπούν οι μισθοί τους.
Επίσης, θυμάμαι τη δεκαετία του '70 τον Καραμανλή να επιβάλλει λιτότητα.
Θυμάμαι τη δεκαετία του '80 τον Παπανδρέου να επιβάλλει οικονομία.
Κι αυτά ήταν σε εποχές με έλλειμμα 30% όχι 130%.
Απόδειξη ότι τα νούμερα είναι απλά νούμερα. Δεν έχουν κανένα νόημα. Τότε με 30% είχε έρθει το τέλος του κόσμου, μέχρι προχτές με πολλαπλάσιο δεν έτρεχε τίποτα.
Τελικά ούτε το τέλος του κόσμου ήρθε, ούτε η Ελλάδα χάθηκε, ούτε πεινάσαμε. Επομένως δε χρειάζεται να προσπαθούμε να βρούμε αποδιοπομπαίο τράγο.
Ο καθένας μπορεί να αισθάνεται περισσότερο ή λιγότερο υπεύθυνος. Όπως ο καθένας μπορεί να αισθάνεται περισσότερο ή λιγότερο μέρος του συνόλου, Ευρωπαίος, Κινέζος κλπ. Δεν αλλάζει τίποτα.
Το ότι έχει πολλά στραβά η Ελλάδα, έχει. Και φοροδιαφυγή, και γραφειοκρατία, και σπατάλη κλπκλπ. Και φυσικά όλα αυτά πρέπει να περιοριστούν (να διορθωθούν δε γίνεται, άλλωστε υπάρχουν και στις καλύτερες χώρες).
Όμως μην μπερδεύουμε τη σημερινή κατάσταση της οικονομίας με αυτά. Ναι, όλα αυτά συμβάλλουν για να χειροτερέψει η κατάσταση, κι αν δεν υπήρχαν θα ήμασταν λίγο καλύτερα, αλά δεν είναι σίγουρο ότι θα ήμασταν πολύ καλύτερα.
Μερικά απλά παραδείγματα:
ΗΠΑ, η χώρα που δεν έχει κοινωνικές παροχές, δημόσιο τεράστιο κλπκλπ κι όμως έχει παρόμοια ποσοστά ελλείμματος με την Ελλάδα.
Βρετανία, πολλοί Έλληνες θεωρούν ότι είναι σοβαρή χώρα στο δημοσιοοικονομικό. Κι όμως, η οικονομία της παραπαίει.
Ιταλία: νούμερο ένα ώρα στο θέμα της διαφθοράς, αλλά μέλος του G8, με βαριά βιομηχανία κλπ και πώς πάει από έλλειμμα;
Ισπανία: τεράστια χώρα, με πολύ καλή (φαινομενικά τουλάχιστον) διαχείριση των χρημάτων από ΕΕ, όχι σαν την Ελλάδα. Πού βρίσκεται;
Ιρλανδία: το ιρλανδικό θαύμα ούτε σε τεράστιο δημόσιο στηρίχτηκε, ούτε σε συντάξεις από τα 55, που βρίσκεται τώρα η Ιρλανδία;
Και μία εκτός ΕΕ, Ισλανδία: πριν δυο γενιές πάμφτωχοι, πριν δυο χρόνια πάμπλουτοι, βιοτικό επίπεδο στα δυσθεώρητα ύψη, που βάζει κάτω όλες τις άλλες χώρες, ισχυρότατη οικονομία, χρήμα με ουρά να ρέει κυριολεκτικά από τις θερμές πηγές. Ούτε αυτοί είχαν τεράστιο δημόσιο και σα βόρειοι οπαδοί της προτεσταντικής ηθικής, σίγουρα θα ήταν με το σταυρό στο χέρι στα οικονομικά (αν και μεγάλο ποσοστό λέει είναι ειδωλολάτρες). Πού βρίσκονται τώρα;
Μ' άλλα λόγια, δεν φταίνε μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι για την παρούσα οικονομική κατάσταση, απλά οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι πιο εύκολο να ελεγχθούν και να κοπούν οι μισθοί τους.
Επίσης, θυμάμαι τη δεκαετία του '70 τον Καραμανλή να επιβάλλει λιτότητα.
Θυμάμαι τη δεκαετία του '80 τον Παπανδρέου να επιβάλλει οικονομία.
Κι αυτά ήταν σε εποχές με έλλειμμα 30% όχι 130%.
Απόδειξη ότι τα νούμερα είναι απλά νούμερα. Δεν έχουν κανένα νόημα. Τότε με 30% είχε έρθει το τέλος του κόσμου, μέχρι προχτές με πολλαπλάσιο δεν έτρεχε τίποτα.
Τελικά ούτε το τέλος του κόσμου ήρθε, ούτε η Ελλάδα χάθηκε, ούτε πεινάσαμε. Επομένως δε χρειάζεται να προσπαθούμε να βρούμε αποδιοπομπαίο τράγο.
Ο καθένας μπορεί να αισθάνεται περισσότερο ή λιγότερο υπεύθυνος. Όπως ο καθένας μπορεί να αισθάνεται περισσότερο ή λιγότερο μέρος του συνόλου, Ευρωπαίος, Κινέζος κλπ. Δεν αλλάζει τίποτα.
Να διευκρινίσω ότι η φίλη μου με το "η πατρίδα του Γιωργάκη" δεν εννοούσε το κράτος. Εννοούσε αυτούς που ψήφισαν το κόμμα του Γιωργάκη, το οποίο δεν ψήφισε η ίδια. Δηλαδή, θα ήταν και δική της πατρίδα μόνο αν είχε ψηφίσει το κόμμα που είναι στην εξουσία. Κατά τα άλλα, όλοι ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα είναι το λίκνο της Δημοκρατίας, αλλά είναι σίγουρο ότι ένα μέρος του πληθυσμού εύχεται ακόμα και την καταστροφή της "πατρίδας των άλλων".
Όσον αφορά το τρομακτικά ζοφερό σενάριο που περιέγραψες, Δόκτωρ, έχω μια παρατήρηση:
Μια οικογένεια όντως μπορεί να χρεοκοπήσει, να χρωστάει εκατομμύρια, ο πάτερ-φαμίλιας να πάει φυλακή, να μην έχουν να φάνε, να είναι ακόμα και άστεγοι. Επειδή η παραβολή σου αφορά χώρα όμως, και όχι οικογένεια, τα πράγματα δεν είναι τόσο ζοφερά, επειδή η φτώχεια είναι υπόθεση στατιστικής: δηλαδή, ναι, μεν κάποιοι θα ζουν κάτω απ' το όριο της φτώχειας, κάποιοι θα είναι άνεργοι, αλλά πάντα κάποιοι θα υπάρχουν που θα τα κουτσοβολεύουν, κάποιοι άλλοι που θα περνάνε άνετα και κάποιοι που θα περνάνε ζωή και κότα. Και ακόμα και χώρες που βάρεσαν κανόνι, π.χ. η Αργεντινή, δεν χάθηκαν από τον χάρτη. Το θέμα είναι, μετά από μια τέτοια τρομαχτική εμπειρία, όπως αυτή που βιώνουν τώρα οι περισσότεροι Έλληνες, να ξημερώσει μια μέρα που ο γονιός δεν θα φιλάει κατουρημένες ποδιές για να διορίσει το παιδί του στο Δημόσιο, ούτε θα έχουν όλοι τη φιλοδοξία να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι για να κααααάθονται.
Δεν είπε κανένας ότι φταίνε μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι, φταίει ο διογκωμένος δημόσιος τομέας γενικά και το γεγονός ότι εδώ και πολλά χρόνια ζούμε με δανεικά. Και όχι μόνο το κράτος, αλλά και οι ιδιώτες· κάποτε για να αγοράσεις αυτοκίνητο, έπρεπε να έχεις μαζέψει όλα τα λεφτά, τα τελευταία χρόνια, μισθωτοί των 1000 ευρώ τον μήνα έπαιρναν δάνειο για να αγοράσουν αυτοκίνητο. Τα λένε και οι ίδιοι όταν κλαίνε τη μοίρα τους μπροστά σε κάποιο μικρόφωνο: "Πώς να τα βγάλω πέρα με τόσο μικρό μισθό; Ενοίκιο, δάνειο αυτοκινήτου κλπ. κλπ."
Είναι σωστό ότι το σενάριο είναι ζοφερό. Ελπίζω κι εγώ επίσης ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Εξίσου σωστό είναι ότι κάθε γενίκευση δεν οδηγεί πουθενά και ότι, τελικά, οι αριθμοί δεν είναι παρά αριθμοί. (Τα χρέη πάντως, κάπως θα πρέπει κάποτε να τα πληρώσουμε...)
Νομίζω όμως ότι θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι χωρίς αριθμούς δεν ξέρουμε πού βρισκόμαστε και πού (θα) πρέπει να πάμε. Δεν είναι κακό να συγκρινόμαστε μόνο με χώρες που πλεονεκτούν σαφώς με εμάς, αλλά να μην το κάνουμε μονόπλευρα, όπου μας συμφέρει ανάλογα με τη συζήτηση. Ας δούμε π.χ. την παραγωγικότητά μας {τι παράγουμε, αλήθεια;}, τη διαφάνεια, άλλους δείκτες. Και ας κοιτάμε κάθε τόσο ότι παραμένουμε στις 30 πιο ισχυρές, πιο προοδευμένες και ναι, πιο πλούσιες χώρες του κόσμου.
Κυρίως όμως, ας δούμε ανάμεσά μας πόσο έχουμε χάσει την όρεξη και την ευχαρίστηση της δημιουργίας. Όταν πρώτοι εμείς, με τον δικαιολογημένο ίσως κυνισμό ενός λαού που έχει δει τα πάντα, έχουμε αναγάγει και τα πάντα στο χρηματικό τους ισοδύναμο, δεν θα πρέπει να μας κακοφαίνεται όταν μας αντιμετωπίζουν κι εμάς με ανάλογο κυνισμό και με νούμερα.
Νομίζω όμως ότι θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι χωρίς αριθμούς δεν ξέρουμε πού βρισκόμαστε και πού (θα) πρέπει να πάμε. Δεν είναι κακό να συγκρινόμαστε μόνο με χώρες που πλεονεκτούν σαφώς με εμάς, αλλά να μην το κάνουμε μονόπλευρα, όπου μας συμφέρει ανάλογα με τη συζήτηση. Ας δούμε π.χ. την παραγωγικότητά μας {τι παράγουμε, αλήθεια;}, τη διαφάνεια, άλλους δείκτες. Και ας κοιτάμε κάθε τόσο ότι παραμένουμε στις 30 πιο ισχυρές, πιο προοδευμένες και ναι, πιο πλούσιες χώρες του κόσμου.
Κυρίως όμως, ας δούμε ανάμεσά μας πόσο έχουμε χάσει την όρεξη και την ευχαρίστηση της δημιουργίας. Όταν πρώτοι εμείς, με τον δικαιολογημένο ίσως κυνισμό ενός λαού που έχει δει τα πάντα, έχουμε αναγάγει και τα πάντα στο χρηματικό τους ισοδύναμο, δεν θα πρέπει να μας κακοφαίνεται όταν μας αντιμετωπίζουν κι εμάς με ανάλογο κυνισμό και με νούμερα.
Η λιτότητα από μόνη της δεν λέει τίποτα και το μόνο που κάνει είναι να προκαλεί ύφεση και ασφυξία. Επίσης, οι περισσότεροι ΔΥ σε όλο τον κόσμο (και στην Ελλάδα) δεν είναι μόνο στη Διοίκηση, είναι και σε άλλους, κρίσιμους τομείς: Παιδεία, Υγεία, Ασφάλεια. Τα προβλήματα της Ελλάδας δεν έχουν όμως καμία σχέση με τις χώρες που αναφέρεις:
ΗΠΑ: Χώρα που ασκεί παγκόσμια επιθετική πολιτική (δεν πιστεύεις βέβαια ότι οι πόλεμοι γίνονται τζάμπα), αλλά κόβει δικό της νόμισμα (όσο και όποτε θέλει, κάνοντας την Κϊνα να τρέμει). Παράγουν και εξάγουν προηγμένα προϊόντα.
ΗΒ: Wannabe ΗΠΑ σε μικρότερη κλίμακα. Παράγουν και εξάγουν προηγμένα προϊόντα.
Ιταλία: Την τελευταία φορά που κοίταξα, μια χαρά πήγαινε από έλλειμμα. Εκεί τα προβλήματα είναι άλλα, και βάφουν τα μαλλιά τους.;) Παράγουν και εξάγουν προηγμένα προϊόντα.
Ισπανία: Θύμα των ψευδαισθήσεων μιας ευημερίας στηριγμένης σε δανεισμό και οικοδομή (κάτι σε Ελλάδα σε καλύτερο επίπεδο και μεγαλύτερη κλίμακα). Παράγουν και εξάγουν προηγμένα προϊόντα.
Ιρλανδία: Χώρα που στήριξε την ανάπτυξή της σε εμβάσματα (από την ΕΕ και τους Αμερικανοϊρλανδούς) και τη στρατηγική της θέση μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ για την εγκατάσταση μεγάλων αμερικανικών εταιρειών. Οικονομία βασισμένη κυρίως σε υπηρεσίες που παρατεντώθηκε και μαζεύεται βίαια.
Ισλανδία: Χώρα με πληθυσμό όσο οι δήμοι Αιγάλεω και Περιστερίου μαζί που «ξαφνικά» οι τρεις τράπεζές της αποφάσισαν να αξιοποιήσουν την κρατική εγγύηση για να παίξουν στο διεθνές στερέωμα. Έχασαν οι τράπεζες και μαζί τους φτώχυνε όλη η χώρα (που είχε εγκαταλείψει την μικρή αλλά στοχευμένη παραγωγή και είχαν γίνει ραντιέρηδες των τραπεζών).
Α, ναι, Αργεντινή: Φτώχυνε γύρω στο 40% μέσα σε τρία χρόνια --και δεν ήταν αρκετό...
SBE
¥
Τουλάχιστον για το ΗΒ που αναφέρεις, δόχτορα, να πω ότι υπάρχει η μόνιμη γκρίνια ότι η χώρα δεν παράγει τίποτα. Και αυτό δεν είναι ψέμα. Είδα τη συρρίκνωση της βιομηχανίας από κοντά. Παράγουν και εξάγουν υπηρεσίες, όχι προϊόντα. Κι αυτό είναι επικίνδυνο.
Επίσης δεν ξέρω αν το έχουμε χωνέψει ότι δεν υπάρχει σοβαρή παραγωγή στην Ευρώπη, με κάποιες εξαιρέσεις κλάδων που δεν μεταφέρονται (π.χ. διαστημικά, αμυντικά). Πρώτες ύλες δεν έχουμε, βιομηχανία τη μεταφέραμε όλη στον τρίτο κόσμο, μόνο οι υπηρεσίες έχουν μείνει στην Ευρώπη.
Χωρίς επομένως σοβαρή παραγωγή, τι ακριβώς περιμένουμε να γίνει στην Ελλάδα;
Να ανοίξουν εργοστάσια; Μας τα πήραν οι Κινέζοι.
Να γίνει η Ελλάδα διεθνές τραπεζικό κέντρο; Διεθνές ερευνητικό κέντρο; Διεθνές τουριστικό κέντρο;
Επίσης δεν ξέρω αν το έχουμε χωνέψει ότι δεν υπάρχει σοβαρή παραγωγή στην Ευρώπη, με κάποιες εξαιρέσεις κλάδων που δεν μεταφέρονται (π.χ. διαστημικά, αμυντικά). Πρώτες ύλες δεν έχουμε, βιομηχανία τη μεταφέραμε όλη στον τρίτο κόσμο, μόνο οι υπηρεσίες έχουν μείνει στην Ευρώπη.
Χωρίς επομένως σοβαρή παραγωγή, τι ακριβώς περιμένουμε να γίνει στην Ελλάδα;
Να ανοίξουν εργοστάσια; Μας τα πήραν οι Κινέζοι.
Να γίνει η Ελλάδα διεθνές τραπεζικό κέντρο; Διεθνές ερευνητικό κέντρο; Διεθνές τουριστικό κέντρο;
Συρρίκνωση (καμιά φορά ραγδαία) ναι. Αποβιομηχάνιση (βιομηχανία, λέμε τώρα) αλά γκρεκ, όχι (ακόμη).
Εργαλειομηχανές, τρένα TGV, αυτοκίνητα --αλλά κυρίως, τεχνογνωσία (που μετά, ναι, περνάει στην Κίνα, Ινδία κλπ).
Έλα μου, ντε
Διεθνές ναυτιλιακό κέντρο; Διεθνές εισαγωγικό κέντρο κινέζικων στην Ευρώπη; Διεθνές ακαδημαϊκό κέντρο; Διεθνές κέντρο ανανεώσιμων πηγών ενέργειας; Αλλιώς, τι;
Αξιοποίηση της γεωγραφικής θέσης (γέφυρα προς Τουρκία, Μέση Ανατολή, Βαλκάνια — τουρισμός, όλων των επιπέδων και όλων των εποχών), αξιοποίηση της παραδοσιακής παραγωγής (προϊόντα που ευνοούνται από τη γεωγραφική θέση και μπορούν να παράγονται σε ανταγωνιστικές τιμές) και παραδοσιακών υπηρεσιών (π.χ. ναυτιλία). Προϊόντα και υπηρεσίες μπουτίκ. Και επίσης, φτιάχνεις τα καλύτερα σχολεία και πανεπιστήμια, όχι μόνο για να βγάζεις περισσότερους μορφωμένους από τους γείτονες, αλλά και για να φιλοξενείς γείτονες στην τριτοβάθμια (που θα την πληρώνουν, φτηνότερα πάντως από Αμερική ή Βρετανία). Οι ντόπιοι που δεν έχουν να πληρώσουν θα παίρνουν υποτροφίες. Μετά, ξύπνησα. Σε μια χώρα που τα πραγματικά και δυνητικά συγκριτικά της πλεονεκτήματα τα έχει καταντήσει «και διηγώντας τα να κλαις».
SBE
¥
Μπορείς να μου δώσεις κανένα παράδειγμα για τη Βρετανία ειδικά, γιατί έχω έναν άνεργο μηχανικό εδώ δίπλα που πολύ θα ήθελε να εργαστεί κάπου.
Ναι, υπάρχουν εταιρείες στον κλάδο της υγείας, της άμυνας και της αεροδιαστημικής, αυτά τα είπαμε. Αλλά αν δεις τι υπήρχε πριν είκοσι χρόνια, θα δεις ότι το τίποτα που είπα μπορεί να είναι υπερβολή, αλλά όχι μεγάλη.
SBE
¥
Αυτό όλο το ακούω, αλλά απ' όσο μας έδειξε η πρόσφατη ιστορία, δεν έχουμε πλέον ιδιαίτερη γεωγραφική θέση, το κέντρο βάρους είναι πιο ανατολικά.
Η ναυτιλία δεν έχει πρόβλημα, αν και πλέον απειλείται (διεθνώς) από τους Κινέζους εφοπλιστές. Ένα μεγάλο πρόβλημα της ναυτιλίας είναι ότι οι Έλληνες πλέον δεν πάνε να γίνουν ναυτικοί. Αυτό είναι ένα ζήτημα που το έχουν εξετάσει διεξοδικά οι ενώσεις εφοπλιστών, είχαν νομίζω οργανώσει και σχετική ημερίδα. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο το πλήρωμα, που είναι από τις Φιλιππίνες ή την Ουκρανία πλέον, αλλά οι αξιωματικοί. Παρόλο που οι μισθοί είναι εξαιρετικά ικανοποιητικοί (8-10 χιλιάρικα το μήνα για πλοίαρχο, σε φορτηγά), δεν θέλουν πλέον οι νέοι να ξενιτεύονται. Και δεν μπορώ να τους κατηγορήσω.
Παραδοσιακά προϊόντα δεν ξέρω τι έχουμε, φέτα και μυζήθρα ίσως.
???? Εννοείς εξειδικευμένα. Γι' αυτά χρειάζεσαι τεχνογνωσία, όμως...
Η Ισπανία έχει κάνει κάποιες κινήσεις σε αυτή την κατεύθυνση, έχει π.χ. το αγγλόφωνο IE Business School, που είναι στα διεθνώς δέκα καλύτερα ΜΒΑ. Αλλά αλλιώς το βλέπει ο ξένος να πάει για λίγο καιρό στη Μαδρίτη, που έχει τη φήμη ότι είναι πόλη με πολλή ζωή και κουλτούρα κλπ, και θα εξασκήσει και τα ισπανικά του που θα τα χρησιμοποιήσει και σε όλη τη λατινική Αμερική αύριο, κι αλλιώς να πάει στην Αθήνα, που έχει φήμη ότι είναι πολύ βρώμικη πολύ, με πολλή μόλυνση, με αναρχία παντού, με απαίσια κρασιά και φαγητά και πολύ ζεστό κλίμα (αναφέρω εδώ τι μου έχουν πει για την Αθήνα αλλοδαποί) και η γλώσσα είναι δύσκολη και δεν θα μπορεί να συνεννοηθεί στο δρόμο.
Διαβάζω τις τελευταίες δηλώσεις του πρωθυπουργού:
Καταβάλλουμε ως λαός βαρύ τίμημα για τις εγκληματικές επιλογές των προηγουμένων ετών. Αναγκαστήκαμε να λάβουμε αποφάσεις επώδυνες, που αδικούν πολλούς συμπολίτες μας. Αλλά θα ήταν ακόμη πιο άδικο να αφήσουμε τη χώρα μας ανυπεράσπιστη στις ορέξεις των κερδοσκόπων, αδύναμη να καταβάλει μισθούς και συντάξεις και να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις της.
Μερικές απορίες μου:
Στις εγκληματικές επιλογές των προηγούμενων ετών βάζει π.χ. και τους Ολυμπιακούς Αγώνες;
Οι αποφάσεις αυτές αδικούν πολλούς συμπολίτες μας; Δηλαδή τι, δεν φταίμε όλοι;
Από πότε στη δημοκρατία οι επιλογές είναι δύο ειδών: ή άδικες ή πιο άδικες;
Καταβάλλουμε ως λαός βαρύ τίμημα για τις εγκληματικές επιλογές των προηγουμένων ετών. Αναγκαστήκαμε να λάβουμε αποφάσεις επώδυνες, που αδικούν πολλούς συμπολίτες μας. Αλλά θα ήταν ακόμη πιο άδικο να αφήσουμε τη χώρα μας ανυπεράσπιστη στις ορέξεις των κερδοσκόπων, αδύναμη να καταβάλει μισθούς και συντάξεις και να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις της.
Μερικές απορίες μου:
Στις εγκληματικές επιλογές των προηγούμενων ετών βάζει π.χ. και τους Ολυμπιακούς Αγώνες;
Οι αποφάσεις αυτές αδικούν πολλούς συμπολίτες μας; Δηλαδή τι, δεν φταίμε όλοι;
Από πότε στη δημοκρατία οι επιλογές είναι δύο ειδών: ή άδικες ή πιο άδικες;
Elsa
¥
Αλήθεια, κι εγώ έχω την απορία, μιλάει κανείς γι αυτό;
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία. Από τη στιγμή μάλιστα που, λόγω καθυστέρησης των έργων, δόθηκε το πράσινο φως να ξοδεύονται άπειρα δισεκατομμύρια χωρίς κανένας να λογοδοτεί, είναι σίγουρο ότι το σημερινό τερατώδες έλλειμμα οφείλεται εν μέρει και σ' αυτούς.
Πιστεύω όμως ότι μια πολύ σοβαρή αιτία της οικονομικής εξαθλίωσης των Ελλήνων είναι ότι με όχημα την καθιέρωση του ευρώ όλοι οι εμπορευόμενοι βρήκαν την ευκαιρία να τριπλασιάσουν τις τιμές, ενώ φυσικά οι μισθοί απλώς μετατράπηκαν σε ευρώ. Ο Έλληνας καταναλωτής στην αρχή μουρμούρισε λίγο, μετά σταμάτησε να κάνει υπολογισμούς με το μυαλό του και αποδέχτηκε ότι ενώ π.χ. το πάρκινγκ πριν στοίχιζε 500 δραχμές, μέσα σ' ένα χρόνο έγινε 10 ευρώ, δηλαδή 3.400 δρχ. Και τώρα με μεγάλη άνεση σού ζητάνε 16 ευρώ για να παρκάρεις το αυτοκίνητό σου 4-5 ώρες, δηλαδή 5.400 δρχ. Οι Έλληνες άρχισαν να βγάζουν πιστωτικές κάρτες και να παίρνουν καταναλωτικά δάνεια για να αγοράσουν αυτά τα πράγματα που η τιμή τους είχε τριπλασιαστεί και τετραπλασιαστεί.
Αγοράζω φακούς επαφής της εταιρείας Bausch & Lomb. Το κουτάκι των έξι φακών σε ένα κατάστημα της οδού Ακαδημίας πουλιέται 90 ευρώ, σε άλλο στον ίδιο δρόμο 70 ευρώ και τελικά τους παρήγγειλα στο διαδίκτυο πληρώνοντας 45 ευρώ, μαζί με τα μεταφορικά με κούριερ από την Αμερική. Πόσα θέλει πια να κερδίσει ο καταστηματάρχης; Δεν του φτάνει να το πουλήσει 55-60 ευρώ; Γιατί 90; Και γιατί ο συνάδελφός του λίγα μέτρα πιο πέρα το πουλάει 70; Φυσικά θα λέει με σιγουριά ότι φταίει η οικονομική κρίση που έπεσαν οι πωλήσεις του, αλλά καθόλου δεν θα βάζει στην εξίσωση τις εξωφρενικές τιμές του!
Πιστεύω όμως ότι μια πολύ σοβαρή αιτία της οικονομικής εξαθλίωσης των Ελλήνων είναι ότι με όχημα την καθιέρωση του ευρώ όλοι οι εμπορευόμενοι βρήκαν την ευκαιρία να τριπλασιάσουν τις τιμές, ενώ φυσικά οι μισθοί απλώς μετατράπηκαν σε ευρώ. Ο Έλληνας καταναλωτής στην αρχή μουρμούρισε λίγο, μετά σταμάτησε να κάνει υπολογισμούς με το μυαλό του και αποδέχτηκε ότι ενώ π.χ. το πάρκινγκ πριν στοίχιζε 500 δραχμές, μέσα σ' ένα χρόνο έγινε 10 ευρώ, δηλαδή 3.400 δρχ. Και τώρα με μεγάλη άνεση σού ζητάνε 16 ευρώ για να παρκάρεις το αυτοκίνητό σου 4-5 ώρες, δηλαδή 5.400 δρχ. Οι Έλληνες άρχισαν να βγάζουν πιστωτικές κάρτες και να παίρνουν καταναλωτικά δάνεια για να αγοράσουν αυτά τα πράγματα που η τιμή τους είχε τριπλασιαστεί και τετραπλασιαστεί.
Αγοράζω φακούς επαφής της εταιρείας Bausch & Lomb. Το κουτάκι των έξι φακών σε ένα κατάστημα της οδού Ακαδημίας πουλιέται 90 ευρώ, σε άλλο στον ίδιο δρόμο 70 ευρώ και τελικά τους παρήγγειλα στο διαδίκτυο πληρώνοντας 45 ευρώ, μαζί με τα μεταφορικά με κούριερ από την Αμερική. Πόσα θέλει πια να κερδίσει ο καταστηματάρχης; Δεν του φτάνει να το πουλήσει 55-60 ευρώ; Γιατί 90; Και γιατί ο συνάδελφός του λίγα μέτρα πιο πέρα το πουλάει 70; Φυσικά θα λέει με σιγουριά ότι φταίει η οικονομική κρίση που έπεσαν οι πωλήσεις του, αλλά καθόλου δεν θα βάζει στην εξίσωση τις εξωφρενικές τιμές του!
Πιάνω το νήμα από λίγο πιο πίσω:
Για τους δημόσιους υπαλλήλους το αφήνω στην άκρη, αφού το 'χουμε εξαντλήσει νομίζω. Μια μικρή σημείωση μόνο, ότι δηλ. ακόμα κι αν ο δημόσιος τομέας δεν ήταν «διογκωμένος», τα άτομα αυτά δεν θα μπορούσαν να απορροφηθούν από τον ιδιωτικό τομέα. Άρα και πάλι για κρίση θα μιλούσαμε. (Εξάλλου υπάρχουν τα παραδείγματα όλων των άλλων χωρών που δίνει η SBE, και που βρίσκονται σε κρίση χωρίς διογκωμένο δημόσιο)
Το ότι ζούμε με δανεικά, όμως, δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Και μάλιστα η κρίση ξέσπασε ακριβώς γιατί οι τράπεζες στην Αμερική δάνειζαν σε ανθρώπους που δεν είχαν να πληρώσουν και κατόπιν μοίραζαν σε κομματάκια, τιτλοποιούσαν, αυτούς τους κινδύνους σε όλη την αγορά. Έτσι δεν έσκασε η φούσκα; Αν σκεφτεί δηλ. κανείς αυτό το φαινόμενο σε παγκόσμια κλίμακα: πώς αλλιώς, αν όχι με δανεισμό, θα κατάφερναν να μας κάνουν να αγοράζουμε την πληθώρα προϊόντων που παράγονται στην Ανατολή με άθλια μεροκάματα και διακινούνται από τις εταιρίες της Δύσης; Αφού οι μισθοί μας εδώ και χρόνια δεν ανεβαίνουν, κατεβαίνουν στην πραγματικότητα, ενώ αυξάνεται η ανεργία και μειώνεται το κράτος πρόνοιας. Τα ιδιωτικά χρέη δε, σε ορισμένες Ευρωπαϊκές χώρες, είναι απίστευτα μεγαλύτερα από ό,τι στην Ελλάδα.
Καθόλου ελληνικό δεν είναι επίσης και το φαινόμενο να μην παράγουμε τίποτα, που αναφέρει ο drsiebenmal. Η τάση αυτή κυριαρχεί εδώ και χρόνια σε όλη τη Δύση (η παραγωγή έχει μεταφερθεί στην Ανατολή). Απλώς εκεί είχαν μεγάλη βιομηχανία, οπότε κάτι έχει μείνει. Πριν από κάποιες δεκαετίες στην Αμερική Νο. 1 εταιρία ήταν η General Motors. Σήμερα είναι η Wall Mart, ένα σούπερ μάρκετ.
Μ' αυτά δεν θέλω να πω πως δεν έχει ιδιαιτερότητες η Ελλάδα, αλλά δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να δούμε μια παγκόσμια συστημική κρίση μόνο με όρους τοπικούς.
Για τους δημόσιους υπαλλήλους το αφήνω στην άκρη, αφού το 'χουμε εξαντλήσει νομίζω. Μια μικρή σημείωση μόνο, ότι δηλ. ακόμα κι αν ο δημόσιος τομέας δεν ήταν «διογκωμένος», τα άτομα αυτά δεν θα μπορούσαν να απορροφηθούν από τον ιδιωτικό τομέα. Άρα και πάλι για κρίση θα μιλούσαμε. (Εξάλλου υπάρχουν τα παραδείγματα όλων των άλλων χωρών που δίνει η SBE, και που βρίσκονται σε κρίση χωρίς διογκωμένο δημόσιο)
Το ότι ζούμε με δανεικά, όμως, δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Και μάλιστα η κρίση ξέσπασε ακριβώς γιατί οι τράπεζες στην Αμερική δάνειζαν σε ανθρώπους που δεν είχαν να πληρώσουν και κατόπιν μοίραζαν σε κομματάκια, τιτλοποιούσαν, αυτούς τους κινδύνους σε όλη την αγορά. Έτσι δεν έσκασε η φούσκα; Αν σκεφτεί δηλ. κανείς αυτό το φαινόμενο σε παγκόσμια κλίμακα: πώς αλλιώς, αν όχι με δανεισμό, θα κατάφερναν να μας κάνουν να αγοράζουμε την πληθώρα προϊόντων που παράγονται στην Ανατολή με άθλια μεροκάματα και διακινούνται από τις εταιρίες της Δύσης; Αφού οι μισθοί μας εδώ και χρόνια δεν ανεβαίνουν, κατεβαίνουν στην πραγματικότητα, ενώ αυξάνεται η ανεργία και μειώνεται το κράτος πρόνοιας. Τα ιδιωτικά χρέη δε, σε ορισμένες Ευρωπαϊκές χώρες, είναι απίστευτα μεγαλύτερα από ό,τι στην Ελλάδα.
Καθόλου ελληνικό δεν είναι επίσης και το φαινόμενο να μην παράγουμε τίποτα, που αναφέρει ο drsiebenmal. Η τάση αυτή κυριαρχεί εδώ και χρόνια σε όλη τη Δύση (η παραγωγή έχει μεταφερθεί στην Ανατολή). Απλώς εκεί είχαν μεγάλη βιομηχανία, οπότε κάτι έχει μείνει. Πριν από κάποιες δεκαετίες στην Αμερική Νο. 1 εταιρία ήταν η General Motors. Σήμερα είναι η Wall Mart, ένα σούπερ μάρκετ.
Μ' αυτά δεν θέλω να πω πως δεν έχει ιδιαιτερότητες η Ελλάδα, αλλά δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να δούμε μια παγκόσμια συστημική κρίση μόνο με όρους τοπικούς.
Δηλαδή; Αφού δεν ξέρουμε καν απολογισμούς και νούμερα. Το ίδιο το άρθρο όπου παραπέμπει η anef αναφέρει:
Φιστίκια είναι τα δισεκατομμύρια; Τελικά ποιες δαπάνες συμπεριλαμβάνονται; Ποιοι κάνουν τις «εκτιμήσεις»; Τι έπρεπε να γίνει έτσι κι αλλιώς; Τι δεν θα έπρεπε να γίνει ποτέ;
Και επειδή οι «Ολυμπιάδες» δεν τελειώνουν ποτέ, τι νέα από τις προετοιμασίες για τους Μεσογειακούς 2013 σε Βόλο και Λάρισα;
Elsa
¥
Από πολύ καιρό ψωνίζω τους φακούς μου από το διαδίκτυο αρνούμενη να πληρώνω τα μαλλιοκέφαλά μου στους έξυπνους ντόπιους εμπόρους. Αλεξ, από πού ψωνίζεις; Εγώ παίρνω από το Vision Direct, τους Acuvue advance $20 το πακέτο των 6 συν $22 ταχυδρομικά. Κακώς δεν το είχα αναφέρει νωρίτερα, αν έχουμε και άλλες τέτοιες προτάσεις, καλό είναι να τις μοιραζόμαστε...
Όσο γι' αυτό, μαζί σου.
Ουσιαστικά, πολλές διαφωνίες δεν έχω να διατυπώσω σε όλα αυτά. Μια παρατήρηση μόνο, που είναι και ανιαρά ηθικοπλαστική, και βαρετά παλιομοδίτικη, και μουχλιασμένη όσο οι δεκάδες αιώνες που έζησαν με αυτήν.
Ειλικρινά, δεν βλέπω κανέναν λόγο να δανείζεται ο άνθρωπος για καταναλωτικά αγαθά. Να δανειστείς για να μορφώσεις τα παιδιά σου και να τα κατευθύνεις σε κάτι παραγωγικό, ναι. Να δανειστείς για να ανανεώσεις τον εξοπλισμό της δουλειάς σου και να γίνεις πιο αποδοτικός (όχι πιο μοντέρνος και πιο μάγκας, ναι). Άντε και να δανειστείς υποχρεωτικά για μια κακιά ώρα. Και για να μην βρεθείς στην ανάγκη να δανειστείς όταν χρειάζεται, να θυμάσαι πως από ό,τι λίγο μπαίνει στην τσέπη σου, το 20% είναι η προσωπική σου ασφάλεια και δεν το πειράζεις.