Τα της κρίσης (ό,τι περνάει από την κρησάρα μας)

[nickel]

Όπως τονίζει σε σχετική της ανακοίνωση η ΓΣΕΕ, «η απεργία και τα συλλαλητήρια των εργαζομένων θα στείλουν ισχυρό μήνυμα αντίστασης και διαμαρτυρίας στην κυβέρνηση, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και στους νεοφιλελεύθερους 'αναλυτές', οι οποίοι στο όνομα της κρίσης και των δημοσιονομικών προβλημάτων της χώρας σχεδιάζουν και προωθούν την κατάργηση κάθε εργασιακού, οικονομικού και ασφαλιστικού μας δικαιώματος».
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1109076&lngDtrID=244

Ευτυχώς που είναι ηχηρό το μήνυμα, γιατί, αφού φροντίζουν κάθε φορά να απεργούν και όλοι οι δημοσιογράφοι, το μήνυμα μεταφέρεται με ταμ-ταμ. Πάω λοιπόν στο BBC κι εγώ να ενημερωθώ.
Εδώ, στο πλάι της σελίδας μιλάει για Violent clashes in Greek strike. Δεν λέει τίποτα για violent ο τίτλος της κανονικής σελίδας, ενώ το βιντεάκι θυμίζει καβγάδες σε παιδική χαρά. Ακόμα πιο εντυπωσιακός είναι ο τίτλος αυτής της σελίδας: «Greece's 'Soviet-style' economy» (Άντε, θα ηρεμήσει και η κ. Παπαρήγα.)

 

[SBE]

Ακόμα πιο εντυπωσιακός είναι ο τίτλος αυτής της σελίδας: «Greece's 'Soviet-style' economy» (Άντε, θα ηρεμήσει και η κ. Παπαρήγα.)

Θα έλεγα ότι πιο εντυπωσιακό είναι το ότι παίρνει συνέντευξη από Έλληνα "ειδικό" που λέει ότι η ελληνική οικονομία είναι σχεδόν σοβιετική.

Τις προάλλες είδα στη WSJ νομίζω, γράμμα διευθυντή της Άλφα, ο οποίος έλεγε μεταξύ άλλων ότι το κράτος στην Ελλάδα δυστυχώς κατά τη γνώμη του ιδιοκτήτης των νοσοκομείων, του ταχυδρομείου, της δημόσιας συγκοινωνίας κλπκλπ και ότι η μόνη λύση είναι να τα πουλήσει όλα. Υποθέτω εννοούσε να του τα πουλήσει όλα σε τιμή ευκαιρίας.
Και καλά ρε παιδιά, άμα το κράτος πουλήσει όλα τα δημόσια νοσοκομεία, τότε να καταργήσουμε την παροχή υγείας. Μετά όμως τι εισφορές θα μας ζητάνε;
Κι όλοι αυτοί είναι αφεντικά και παίρνουν αποφάσεις...

 

[SBE]

Δεν είμαι σίγουρη αν αυτό κολλάει πιο πολύ εδώ ή στο νήμα για το γερμανικό τύπο, αλλά το βάζω εδώ κι άμα είναι μετακινήστε το.
Άρθρο από τη Γκάρντιαν της γνωστής μπουρδολόγου Έλενας Σμιθ σχετικά με το ότι η οικονομική κρίση έχει οδηγήσει την Ελλάδα σε εγκατάλειψη της πολιτιστικής της κληρονομιάς, τα αρχαία καταστρέφονται γιατί πεινάμε κλπκλπ (υποθέτω η παρακμή αυτή ξεκίνησε πολύ πρόσφατα, αφού πριν μερικούς μήνες είχαμε ακόμα εγκαίνια μουσείων κλπ). Εδώ το άρθρο.. Βεβαίως το μεγαλύτερο μέρος του άρθρου ασχολείται με παλαιότερα προβλήματα του πολιτισμού, που απλά δείχνει ότι δεν είναι νέο φρούτο, αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης κλπκλπ, αλλά αυτά είναι για δυνατούς λύτες.
Ενδιαφέρον βρήκα όμως και ένα σχόλιο από τα Νέα (24/2) όπου έλεγε η σχολιάστρια ότι την παίρνουν τηλέφωνο οι ξένοι ανταποκριτές και τη ρωτάνε πως έγινε η Ελλάδα κρανίου τόπος στα πολιτιστικά από τότε που ξεκίνησε η οικονομική κρίση.
Τι κάνει νιάου νιάου, αλλά δυστυχώς η αναζήτηση στα νέα είναι πάρα πολύ δύσκολη και δεν μπορώ να το βρω.

 

[Alexandra]

Και μια νηφάλια ανάλυση από το Newsweek:

The Real Greek Tragedy
Why this is just the opening act.

By Robert J. Samuelson | NEWSWEEK
Published Feb 19, 2010
From the magazine issue dated Mar 1, 2010

It would be possible in other circumstances to disregard the ongoing story of Greece and its debts as a tedious tale of financial markets. But there's much more to it than that. What's happening in Greece speaks to two larger issues that affect hundreds of millions of people everywhere: the future of the welfare state and the fate of Europe's single currency, the euro. The meaning of Greece transcends high finance.

Every advanced society, including the United States, has a welfare state. Though details differ, their purposes are similar: to support the unemployed, poor, and aged. All face similar problems: burgeoning costs as populations age, an overreliance on debt financing, and pressures to reduce borrowing that create parallel pressures to cut welfare spending. High debt and the welfare state are at odds. It's an open question whether the collision will cause social and economic turmoil.

Greece seems the opening act in this drama; already, its budget problems have spawned street protests. By the numbers, Greece's plight is acute. In 2009, its government debt—basically, the sum of past annual deficits—was 113 percent of its economy (gross domestic product, or GDP). The budget deficit for 2009 was 12.7 percent of GDP. Two thirds of the debt is owed to foreigners, reports the Institute of International Finance.

The crisis originated in fears that Greece wouldn't be able to refinance almost €17 billion of bonds (about $23 billion) maturing in April and May, says the IIF's Jeffrey Anderson. If lenders balked, Greece would default on its bonds. A default would inflict losses on banks and other investors. By itself, this wouldn't be calamitous, because Greece is small (population: 11 million). But a Greek default could undermine market confidence in other euro countries' ability to service their debts. Serial defaults would threaten the global economic recovery. Most often mentioned are Spain, Portugal, and Ireland.

Preventing that is what the 16 euro countries, led by France and Germany, are now debating. Greece's adoption of the euro contributed to the crisis. For years, it enabled Greece to borrow at low interest rates, because the prevailing assumption was that the euro bloc wouldn't allow one of its members to default. It would be rescued by the others.

But in practice, a bailout is proving hugely controversial. If Greece is aided, won't other countries demand—or require—rescues? Is this possible, considering that even France and Germany have high debts and that a Greek bailout is unpopular, especially in Germany? One way to mute the problems is for Greece to embrace a harsh austerity that reduces its borrowing. Greece has already pledged to cut government workers and to raise taxes on alcohol, tobacco, and fuel. The other euro countries want more. Their dilemma is that either rescuing or abandoning Greece is a gamble.

To some economists, the dire situation makes default inevitable, though it may be a few years away. The required austerity would be too punishing, says Desmond Lachman of the American Enterprise Institute. Greece would need spending cuts and tax increases equal to 10 percent of GDP, he says. The resulting savage recession would worsen the existing unemployment rate of about 10 percent. "No sane country is going to accept that," says Lachman. Greece may get a temporary rescue, he thinks, but will someday miss debt payments and might revert to its old currency (the drachma).

Conceived as a way to unite Europe, the euro increasingly fosters conflict. No one wants Greece to default, but no one wants to pay the price of prevention. With its own currency, Lachman thinks, Greece will pursue depreciation to spur exports and economic revival. If other countries dump the euro, currency wars could ensue. But the threat to the euro bloc ultimately stems from an overcommitted welfare state. Greece's situation is so difficult because a low birthrate and a rapidly graying population automatically increase old-age assistance even as the government tries to cut total spending. At issue is the viability of its present welfare state.

Almost every advanced country—the United States, Britain, Germany, Italy, France, Japan, Belgium, and others—faces some combination of huge budget deficits, high debts, aging populations, and political paralysis. It's an unstable mix. The unpleasant choices now confronting Greece await most wealthy nations, even if they pretend otherwise.

Robert Samuelson is also the author of The Great Inflation and Its Aftermath: The Past and Future of American Affluence and Untruth: Why the Conventional Wisdom Is (Almost Always) Wrong.

Find this article at http://www.newsweek.com/id/233880​

 

[drsiebenmal]

The Silver Lining to Greece's Woes
άρθρο του Ζακ Αταλί στη Νιου Γιορκ Τάιμς

σε μετάφραση, σήμερα στην Καθημερινή:
Μαμή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης η Ελλάδα

(αν το καταφέρουμε κι αυτό, θα μας πληρώνουν για αιώνες...)

 

[Ambrose]

But the threat to the euro bloc ultimately stems from an overcommitted welfare state. Greece's situation is so difficult because a low birthrate and a rapidly graying population automatically increase old-age assistance even as the government tries to cut total spending. At issue is the viability of its present welfare state.

Αυτό ακριβώς είναι που με ανησυχεί: ο χαρακτηρισμός του κράτους πρόνοιας ως overcommitted. Λαμβάνει συνεχώς επιθέσεις εδώ και καιρό, ενώ δεν είναι λίγες οι φωνές σε όλη την Ευρώπη που μιλάνε για παράταση του εργάσιμου βίου. Ταυτόχρονα, από τη μία όλη η Ευρώπη χρειάζεται νεανικό εργατικό δυναμικό και πληθυσμό, αλλά από την άλλη δεν ξέρει τι να κάνει με τις μάζες που την κατακλύζουν από την Ανατολή.

 

[SBE]

Ίσως το πρόβλημα, Αμβρόσιε, είναι ότι οι μάζες από την Ανατολή που αναφέρεις δεν προσφέρουν τίποτα παραπάνω από μια προσωρινή ανάπαυλα. Οι περισσότεροι νόμιμοι δουλεύουν σε δουλειές χαμηλοπληρωμένες και χαμηλοφορολογημένες, ενώ μέρος των εισοδημάτων τους φεύγει από τη χώρα υποδοχής. Και φυσικά δε δίνουν μόνο, ζητάνε κι αυτοί πρόνοια, συντάξεις κλπ. Κι όταν θα γεράσουν θα χρειαζόμαστε κι άλλους να πληρώνουν τις συντάξεις αυτών, δεν υπάρχει έξοδος από το φαύλο κύκλο.

Από την άλλη, το υπάρχον σύστημα θα μπορούσε να λειτουργήσει κάπως, αλλά όπως λες κι εσύ, το κράτος πρόνοιας βάλλεται από παντού τα τελευταία χρόνια. Τόσο πολύ που τελικά αναρωτιέμαι αν το πρόβλημα δεν είναι το κράτος πρόνοιας αλλά η απροθυμία να το στηρίξουμε. Δεν ξέρω αν και στη Σουηδία φωνάζουν για το σύστημα πρόνοιας όπως αλλού, αλλά θα ήθελα να ξέρω αν δεν έχουν πρόβλημα γιατί δεν έχουν πρόβλημα.

 

[Ambrose]

Οι μάζες από την Ανατολή εγώ πιστεύω ότι μπορούν να τονώσουν τους γηρασμένους πληθυσμούς. Το ίδιο έγινε και με την καταστροφή της Σμύρνης και τους "τουρκόσπορους". Οπότε, γιατί είναι προσωρινή η ανάπαυλα; Είναι σαφές ότι βοηθούν από πάρα πολλές απόψεις. Και το σύστημα πρόνοιας και την οικονομία.

Από εκεί και πέρα, ούτε εγώ έχω καταλάβει τι ζόρι τραβάνε με το σύστημα πρόνοιας. Πληρώνουμε τρελά λεφτά γι' αυτό. Και στην Ελλάδα που έχει σοβαρό πρόβλημα υπογεννητικότητας να το καταλάβω. Στη Γαλλία και την Αγγλία όμως;

 

[SBE]

Το ζήτημα της μετανάστευσης ανήκει σε άλλο νήμα, οπότε δεν το σχολιάζω. Για το σύστημα πρόνοιας δεν ξερω τι γίνεται στην Ελλάδα, αλλα για την Αγγλία μια που την αναφέρεις, υπάρχει εξήγηση: ο κόσμος δεν αισθάνεται ότι ανήκει σε κοινωνία που χρειάζεται και να δίνεις και να παίρνεις. Στα ντοκυμανταιρ της σειράς Century of the self είχε μια πολύ καλή ανάλυση των focus group που είχε χρησιμοποιήσει ο Μπλαιρ προεκλογικά το '97. Νομίζω είναι σε αυτό το απόσπασμα (από το 3΄00 και μετά):

 

[SBE]

Γράψε λάθος, είναι εδώ.http://www.youtube.com/watch#v=SYNuPs_YazU&feature=related Αλλά το προηγούμενο βοηθάει για να καταλαβεις κι αυτό.[/URL+

What people want is nothing more than satisfying themselves....
The desires of the aspirational classes shape policy klpklp

 

[somnambulist]

Χωρίς να λέει και τίποτα καινούριο το άρθρο, είναι χρήσιμο για να μαθαίνουν οι παλιοί και να θυμούνται οι νεώτεροι

Αποσταθεροποιεί η Ελλάδα την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Ημερομηνία δημοσίευσης: 03/03/2010

Του ΘΑΝΑΣΗ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Δεν είναι αυτή καθεαυτή η περίπτωση της Ελλάδας εκείνη που προκαλεί αποσταθεροποίηση της Ε.Ε./ Ευρωζώνης αλλά, ότι η κατάσταση της Ελλάδας είναι εκείνη που, απλώς, αναδεικνύει με δραματικό τρόπο την ανορθολογική, την παθογενή θεμελίωση της σημερινής Ε.Ε.

Η χρεωκοπία, η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας στο φόντο της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης ανέδειξε με δραματικό τρόπο τις παθογένειες του κοινωνικοοικονομικού μοντέλου που οικοδομήθηκε στη χώρα ύστερα από τη μεταπολίτευση. Μοντέλο που συνειδητά, συστηματικά και μεθοδευμένα εξέθρεψαν τα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. που κυβέρνησαν τη χώρα, μαζί με την επιχειρηματική ολιγαρχία, τους μεγάλους προμηθευτές του δημοσίου, τους διοικητές των ΔΕΚΟ, και γενικά τα ισχυρά λόμπι, την ανώτατη νομενκλατούρα του ευρύτερου δημόσιου τομέα (διοικητικά συμβούλια εταιρειών του δημοσίου, συνεταιρισμών σε ανώτατο επίπεδο, ‘επιτροπές’, κυβερνητικοί συνδικαλιστές….). Το εν λόγω μοντέλο χαρακτηριζόταν -ειδικά και περιοριστικά για το θέμα στο οποίο κυρίως εστιάζουμε στο σημείωμα αυτό - από :

Τεράστιες οικονομικές ανισότητες μεταξύ τάξεων και στρωμάτων καθώς και παράλογες εισοδηματικές ανισότητες μεταξύ των διαφόρων κατηγοριών εργαζομένων. Μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις σε τέτοιο βαθμό ώστε η σύνθετη, υψηλής εξειδίκευσης εργασία να αμείβεται ουσιωδώς χαμηλότερα από την απλή, ανειδίκευτη ή χαμηλής ειδίκευσης εργασία. Η ίδια λογική των κραυγαλέων ανισοτήτων θεμελίωσε και το συνταξιοδοτικό σύστημα έτσι ώστε η άνιση σχέση υψηλότερης / χαμηλότερης σύνταξης να είναι πρωτοφανής σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το κορυφαίο, ωστόσο, ήταν η πλήρης παράδοση του δημοσίου στους προμηθευτές του δημοσίου και τους κατασκευαστές των μεγάλων έργων που κυριολεκτικά στράγγισαν με κάθε τρόπο και με την πλήρη συνενοχή των κυβερνώντων τα δημόσια ταμεία.

Θεμελίωση ενός φορολογικού συστήματος, επίσης, ακραία άνισου και προκλητικού με ουσιαστική φορολογική ασυλία του πλούτου και απίστευτη απομύζηση των εισοδημάτων από εργασία (φοροαπαλλαγές, φοροαποφυγή, φοροκλοπή, σχέση άμεσων/έμμεσων φόρων, μη τιμαριθμοποίηση κλιμακίων, κ.λπ.). Μάλιστα, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, το σύστημα αυτό είχε ενδυθεί ενδυμασία …νόμιμη! Έτσι θεμελιώθηκε η μεγαλύτερη παραοικονομία στην Ε.Ε., πλούτιζε άνομα ή νόμιμα, πάντως αθέμιτα, η οικονομική ολιγαρχία και όχι μόνο, ενώ ταυτόχρονα το δημόσιο φτώχαινε και αδυνατούσε να παίξει οποιονδήποτε σοβαρό κοινωνικό ρόλο (αναδιανομή, δημόσια αγαθά, πρόνοια, υγεία, παιδεία, ασφάλεια, κ.λπ.).

Κατασπατάληση του γλίσχρου δημοσίου χρήματος με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους για ίδιον όφελος των κυβερνώντων (με την ευρεία έννοια) καθώς και για εξασφάλιση της διαιώνισής τους στην εξουσία (ρουσφέτια, διαπλοκή, διαφθορά, πελατειακό σύστημα εν γένει). Έχοντας πλήρη συνείδηση της κατάχρησης που κατ’ εξακολούθηση διέπρατταν φρόντισαν να έχουν το ακαταδίωκτο θεσμικά και κοινοβουλευτικά κατοχυρωμένο.

Απόλυτη αντιπαραγωγική χρησιμοποίηση των πόρων που εισέρρεαν από την Ε.Ε. με αποτέλεσμα η συμμετοχή των πόρων αυτών στη διαμόρφωση του ΑΕΠ να είναι μηδαμινή, πάντως, μακράν χαμηλότερη στην Ε.Ε. (κάτω του 1%).

Καμιά αναπτυξιακή λογική στις επενδύσεις που περιορίζονταν σε έργα κατασκευών (και μάλιστα, εν πολλοίς, κατασκευών πολυτελείας για τους ολυμπιακούς αγώνες) χωρίς μέριμνα για τη μεταποίηση. Μάλιστα, έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν να προωθήσουν την ιδιωτική κατανάλωση και τη ρεμούλα αντί να χρησιμοποιήσουν την ευκαιρία των χαμηλών επιτοκίων για παραγωγικές επενδύσεις και ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της χώρας.

Ταύτιση της ανταγωνιστικότητας με το χαμηλό κόστος εργασίας χωρίς καμιά εστίαση στις νέες τεχνολογίες, τις καινοτομίες, την ποιότητα, την εκπαίδευση και την έρευνα.

Ασύδοτη, ολιγοπωλιακή διάρθρωση των αγορών, αχαλίνωτη κερδοσκοπία σε βάρος παραγωγών και καταναλωτών, απουσία δικτύων διανομής και εμπορίας από τους παραγωγούς, απουσία ή απαξίωση ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους.

Έτσι, η συνέπεια ήταν η οικονομία να υπονομευτεί μέχρι χρεωκοπίας, η πολιτική και το δημόσιο να υποταχθούν στην οικονομική ολιγαρχία, η κοινοβουλευτική δημοκρατία να γίνει κοινοβουλευτική ολιγαρχία και να συγκεντρωθεί ο πλούτος σε λίγα χέρια ενώ, αντίστοιχα, η φτώχεια να διαχυθεί στους πολλούς.

Στο σημείωμα αυτό δεν έχω σκοπό να αναφερθώ στα μέτρα της κυβέρνησης για την αποκατάσταση της δημοσιονομικής ισορροπίας, στο ποιος, κυρίως, θα πληρώσει, στην απουσία της αναπτυξιακής διάστασης, στην απουσία εναλλακτικής πρότασης της αριστεράς κ.λπ. Θα σχολιάσω μόνο και αποκλειστικά το ερώτημα αν η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας (αλλά και των άλλων νότιων χωρών της Ε.Ε.) οδηγεί σε αποσταθεροποίηση της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης ειδικότερα.

Υποστηρίζω ότι δεν είναι αυτή καθεαυτή η περίπτωση της Ελλάδας εκείνη που προκαλεί αποσταθεροποίηση της Ε.Ε./ Ευρωζώνης αλλά, ότι η κατάσταση της Ελλάδας είναι εκείνη που, απλώς, αναδεικνύει με δραματικό τρόπο την ανορθολογική, την παθογενή θεμελίωση της σημερινής Ε.Ε.

Ακριβώς, φαίνεται, πλέον, καθαρά ότι ένα κοινό νόμισμα χωρίς κοινή οικονομική πολιτική, στηρίζεται σε σαθρά θεμέλια. Μια Ε.Ε. που δεν θεμελιώνεται σε ομοσπονδιακή οργάνωση, σε πολιτική ένωση και κοινούς μηχανισμούς ελέγχου και παρέμβασης είναι μετέωρη. Μια Ε.Ε. στην οποία δεν υφίσταται η αλληλεγγύη του όλου και των μερών αλλά επικρατεί κυρίως ο παρτικιουλαρισμός, εκ των πραγμάτων, το γεγονός αυτό συνιστά υπονόμευση του ενιαίου χαρακτήρα της. Έτσι, στην πρώτη σοβαρή κρίση όλοι στρέφονται εναντίον όλων και ο καθένας φροντίζει για τον εαυτό του. Η ποικιλότητα των οικονομικών πολιτικών, η απουσία ενιαίων κεντρικών οργάνων, αναδεικνύουν τη ρηχότητα της ‘Ένωσης’, της ‘Ενοποίησης’, και την έκπτωσή της σε κοινή αγορά, σε ένα μεγάλο παζάρι. Σήμερα, φαίνεται πόσο σημαντική ήταν η συζήτηση για το αν έπρεπε να προηγηθεί το ‘βάθεμα’ της ενοποίησης και να ακολουθήσει η διεύρυνση ή αντίστροφα. Σήμερα, φαίνεται πόσο δικαιώνεται η θέση του βαθέματος έναντι της διεύρυνσης. Οι αποφάσεις για διεύρυνση χωρίς βάθεμα έχει υπονομεύσει αποφασιστικά το εγχείρημα της ενοποίησης, το έχει καταστήσει αβέβαιο, μετέωρο και ρευστό. Είναι ακριβώς αυτό που ήθελαν οι Αμερικανοί και το παρακολούθημά τους, η Βρετανία, ώστε να αδυνατεί η Ε.Ε. να διαδραματίσει ρόλο παγκόσμιο, να ανταγωνιστεί σοβαρά τις ΗΠΑ. Σήμερα, εισπράττουν τους καρπούς. Το ευρώ δέχεται και θα δεχτεί ακόμη ισχυρότερο χτύπημα όταν εκτυλιχθεί περαιτέρω η κρίση σε Ισπανία και Πορτογαλία έτσι ώστε να παραμείνει το δολάριο ακλόνητο και αδιαμφισβήτητο παγκόσμιο νόμισμα. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το παρόν και το μέλλον της αμερικανικής οικονομίας εξαρτάται από την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία του δολαρίου. Την εδραίωση αυτής ακριβώς της πρωτοκαθεδρίας έχει προσφέρει η Ε.Ε. με την επιλογή της μη ομοσπονδιακής συγκρότησής της και της ανυπαρξίας κοινής οικονομικής (και όχι μόνο) πολιτικής. Τα περί αποσταθεροποίησής της από την Ελλάδα είναι άλλοθι, δεν εντοπίζουν την πραγματική αιτία και συγκαλύπτουν τις ευθύνες του κυρίαρχου άξονα που παίρνει τις μεγάλες αποφάσεις. Αντί λοιπόν να δίνουν μόνο μαθήματα και να φωνασκούν θα ήταν πιο παραγωγικό να αξιολογούσαν αυτοκριτικά τις αποφάσεις τους για να διαπίστωναν την πλήρη αποτυχία τους.

Πηγή: http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=527136

 

[drsiebenmal]

Φρέσκο, φρέσκο (άντε, πριν λίγο)

 

[nickel]

Το άρθρο του Αθανασίου στην Αυγή είναι μια καλή απαρίθμηση των αιτίων της δικής μας κρίσης, αν και δεν έχω καμιά τσέκλιστ να κάνω αντιπαραβολή, γιατί όλο και κάτι θα λείπει. Αυτό που κάνει μπαμ ότι λείπει, που διστάζουν να αναφέρουν στην αριστερά, είναι η διόγκωση του δημόσιου τομέα, για λόγους από ρουσφετολογικούς έως ιδεολογικούς (για τον περιορισμό της ανεργίας) — διόγκωση που όχι μόνο μας καταχρεώνει αλλά είναι και το μεγαλύτερο βαρίδι: δεν αναζητήθηκαν σοβαρές λύσεις για την καταπολέμηση της ανεργίας και τον ανταγωνισμό, δεν βοηθά ο Λεβιάθαν για να εκσυγχρονιστεί η χώρα (ασχέτως καθεστώτος). Την ευθύνη γι' αυτή την τερατογονία την έχουμε όλοι μας, δεν απαλλάσσονται δηλαδή τα συνδικάτα και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Δεν είναι επίσης περίεργο που βρίσκεται στο στόχαστρο των ξένων «επιτηρητών» της οικονομίας μας. Όταν οι ξένοι αναφέρονται συνέχεια σ' αυτό το θέμα κι εμείς κάνουμε πως δεν το βλέπουμε στα άρθρα μας, πάσχουμε από κάποιον αλληθωρισμό, όχι; (Πάσχουν και οι ξένοι όταν δεν βλέπουν τα άλλα που αναφέρει ο Αθανασίου.)

 

[Palavra]

Φυσικά, μην ξεχνάς ωστόσο ότι το όνειρο μεγάλης μερίδας Ελλήνων (μην πω της συντριπτικής και με κυνηγάτε) είναι να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Γι' αυτό κάνουν όλοι τα στραβά μάτια: οι απο 'δώ γιατί ζουν για να διοριστούν και οι απο 'κεί γιατί διορισμός σημαίνει ψηφαλάκια.

Παρεμπιπτόντως, πρόσφατα άκουσα ξανά για συμβασιούχους χωρίς αντικείμενο, που πληρώνονταν ενώ δεν είχαν καν γραφεία να βολευτούν και βολόδερναν στους δρόμους κατά τη διάρκεια του ωραρίου τους. Και μας ζητάνε οι διάφοροι συνδικαλιστές να πάρουμε τους δρόμους να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα των συμβασιούχων. Pas mal.

 

[SBE]

Τους συμβασιούχους, τους σταζιέρηδες, τους αδιόριστους του ΑΣΕΠ και όλους αυτούς που έχουμε ξανασχολιάσει εδώ.

 

[anef]

Δεν έχω ακούσει, nickel, ποτέ την αριστερά να λέει ότι θα πρέπει να «διογκώνεται» ο δημόσιος τομέας για λόγους ρουσφετολογικούς ή για τον περιορισμό της ανεργίας. Αντίθετα, κατηγορεί -και με το δίκιο της- τα κόμματα εξουσίας επειδή χρησιμοποιούν το δημόσιο ακριβώς γι' αυτούς τους λόγους.

Επίσης, μιλάει για περισσότερα και καλύτερα δημόσια νοσοκομεία (κοινώς, να μην πεθαίνουν σαν τα σκυλιά όσοι δεν έχουν να πληρώσουν τα ιδιωτικά νοσοκομεία ή την ιδιωτική ασφάλιση όπως Αμερική), για δημόσια πρωτοβάθμια υγεία (που δεν υπάρχει καν, άρα είναι αδύνατον να διογκωθεί), για πραγματικά δημόσια εκπαίδευση (για να μιλήσουμε για τα δικά μας, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν πρέπει να έχουμε πολύ περισσότερα τμήματα μετάφρασης στα πανεπιστήμια -αυτό όμως θα ήταν περισσότερο, όχι λιγότερο δημόσιο πανεπιστήμιο). Δημόσιος τομέας δεν σημαίνει απαραίτητα ρουσφέτι (και φυσικά ιδιωτικός τομέας δεν σημαίνει απαραίτητα καλύτερη ποιότητα, φτηνές τιμές ή, το κυριότερο, ασφάλεια π.χ. στις αεροπορικές ή τα τρένα -για να μη μιλήσουμε για ίσες ευκαιρίες και δικαιοσύνη).

Κι εγώ που είχα σκοπό να κάνω άλλου είδους κριτική στο άρθρο του Αθανασίου. Μού 'κοψες τη φόρα, nickel :)

 

[drsiebenmal]

Νομίζω πάντως ότι ακόμη πιο κρίσιμο από το δίλημμα περισσότερος ή λιγότερος δημόσιος τομέας (και επομένως, περισσότερος ή λιγότερος ιδιωτικός τομέας) είναι το δίλημμα καλύτερος ή χειρότερος. Όμως ενώ το περισσότερο ή λιγότερο οτιδήποτε ποσοτικοποιείται και γίνεται πιο εύκολα αντικείμενο συνθηματολογίας, το καλύτερο ή χειρότερο είναι, σε μεγάλο βαθμό, υποκειμενικό, άρα δύσκολο να διατυπωθεί και ακόμη πιο δύσκολο να υλοποιηθεί --με άλλα λόγια, είναι αντικείμενο πολιτικής. Αρκούνται λοιπόν όλοι παντού στα χοντροκομμένα νούμερα και ...η συνέχεια στις οθόνες μας.

 

[nickel]

Δεν έχω ακούσει, nickel, ποτέ την αριστερά να λέει ότι θα πρέπει να «διογκώνεται» ο δημόσιος τομέας για λόγους ρουσφετολογικούς ή για τον περιορισμό της ανεργίας. Αντίθετα, κατηγορεί -και με το δίκιο της- τα κόμματα εξουσίας επειδή χρησιμοποιούν το δημόσιο ακριβώς γι' αυτούς τους λόγους.

Δεν είπα ότι λέει τέτοια πράγματα η αριστερά, είπα ότι τα συνδικάτα και η αριστερά δεν απαλλάσσονται. Και ότι ο Αθανασίου «ξέχασε» εντελώς να αναφέρει ένα θέμα που βρίσκεται στο κέντρο της ανάλυσης των τοποτηρητών της οικονομίας μας.

Επίσης, μιλάει για περισσότερα και καλύτερα δημόσια νοσοκομεία [...] Δημόσιος τομέας δεν σημαίνει απαραίτητα ρουσφέτι (και φυσικά ιδιωτικός τομέας δεν σημαίνει απαραίτητα καλύτερη ποιότητα [...]

Όλοι μιλάνε για περισσότερα και καλύτερα ΧΧΧ. Στο πώς αρχίζουμε και τα χαλάμε. Επίσης: Δεν έχω πει πουθενά και ποτέ ότι είμαι εναντίον του δημόσιου τομέα. Αντιθέτως, το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί σε μια χώρα είναι ένας δημόσιος τομέας που λειτουργεί σωστά και αποδοτικά — και ας είναι όσο μεγάλος χρειάζεται, στο όριο που το «μεγάλος» αρχίζει να τείνει προς το «κακός». Και η λύση, για να βλέπουμε τα πράγματα λίγο πιο ρεαλιστικά, είναι αυτό που έχουμε τώρα και που δεν μπορούμε να το κάνουμε μικρότερο με απολύσεις, να το μάθουμε να δουλεύει πιο αποδοτικά για τον πολίτη, για το κράτος και για τον επιχειρηματία. Αλλά ίσως και μόνο αυτή η διατύπωση ανήκει στο χώρο του ρομαντικού.

Κι εγώ που είχα σκοπό να κάνω άλλου είδους κριτική στο άρθρο του Αθανασίου. Μού 'κοψες τη φόρα, nickel :)

Push, push!

 

[SBE]

Το ζήτημα με το δημόσιο είναι ότι είναι εύκολη λύση.
Και τώρα είναι δύσκολο να πείσεις τους Έλληνες να μην ζητάνε δημόσιο. Ακόμα κι αν ξαφνικά όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι βρεθούν να δουλεύουν σκληρά, πολύ σκληρά (επιστημονική φαντασία).

 

[nickel]

Έχει και συλλαλητήριο σήμερα...

Να συλλαλήσετε. Εγώ δεν θα συλλαλήσω, γιατί έχω την υποψία ότι, ακόμα και από τους συλλαλούντες, για κάτι διαφορετικό θα λαλεί ο καθένας. (Όπου λαλούν πολλοί...)

Για παράδειγμα:
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1112936
Συγκεκριμένα, η γενική γραμματέας του ΚΚΕ είπε ότι τα μέτρα, που ανακοίνωσε χθες ο πρωθυπουργός, απορρίπτονται ασυζητητί και υπογράμμισε ότι οι κινητοποιήσεις, για να πετύχουν κάποιους από τους στόχους που θέτουν, πρέπει να έχουν συνέχεια. [...]Απαντώντας σε άλλη ερώτηση, σχετικά με την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ, η κ. Παπαρήγα είπε ότι η έξοδος της χώρας από την ΕΕ είναι μια λύση, αλλά σε συνδυασμό με μια διαφορετική εξουσία γιατί από μόνη της η έξοδος από την ΕΕ δεν είναι λύση.
(Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται.)

Δεν ξέρω αν υπάρχει κανείς εδώ που θα ήθελε να συζητήσει την παραπάνω προοπτική, αλλά ίσως θα είχε νόημα να συζητήσουμε τις προτάσεις του Αλέξη Τσίπρα:
«Είναι εξοργιστική η υποκρισία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ» δήλωσε προσθέτοντας ότι υπάρχει εναλλακτική διέξοδος από την κρίση και αυτή συνίσταται στη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου με συντελεστή 40-45%, την πάταξη της φοροδιαφυγής, τη φορολόγηση της μεγάλης εκκλησιαστικής περιουσίας, την περικοπή των στρατιωτικών δαπανών, τη θέσπιση του «πόθεν έσχες» στην αγορά των μετοχών και των ομολόγων, στην άμεση και καθολική απαγόρευση των off-shore εταιρειών στη χώρα μας.

Ξέρουμε ότι αυτά δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη και οι κερδοσκόποι γελάνε δρακουλίστικα όταν διαβάζουν τέτοια, αλλά ας το ξεπεράσουμε αυτό για μια στιγμή. Ποια από τα παραπάνω είναι εφικτά και σε ποιο βαθμό και με ποιον ορίζοντα;