Κρη(ι)τική κουζίνα

[Ambrose]

Σαφέστατα και μπορεί να είναι πολύ νόστιμος ο ντάκος, αλλά:

1. με εκνευρίζει που το χαρακτηρίζουν παραδοσιακά κρητικό. Μέχρι και στην Ιταλία βρίσκει κανείς το συγκεκριμένο συνδυασμό (και παρακαλώ να μην ακούσω για τον μοναδικό τρόπο που συνδυάζονται τα υλικά στον κρητικό ντάκο).
2. υπάρχουν μαγαζιά στο Κολωνάκι που διαφημίζουν τον ντάκο τους. Έλεος!

Εγώ την κρητική κουζίνα τη γνώρισα πριν από 20-30 χρόνια σε κάτι χωριά σε κάτι ψηλά βουνά της Κρήτης (την οποία επισκέπτομαι από παιδάκι για διάφορους λόγους) από βέρες γριές κρητικές. Δεν λέω ότι είναι άσχημη, απλά δεν την θεωρώ καλύτερη από τις υπόλοιπες μαγειρικές παραδόσεις της Ελλάδας, π.χ. της Ηπείρου (λατρεύω), Θεσσαλίας (τρίκαλα κλπ), Πελοποννήσου και πάει λέγοντας.

 

[azimuthios]

Συμφωνώ απολύτως με τον προλαλήσαντα, έχοντας κι εγώ δοκιμάσει σχεδόν όλες τις κουζίνες της Ελλάδας σε διαφορετικές συγκυρίες και από διαφορετικούς μάγειρες και μαγείρισσες.

Αυτό που με συναρπάζει εμένα στην κρητική κουζίνα είναι η πολυποικιλότητά της, η ίση κατανομή λαχανικών και κρέατος, η μαεστρία και το μεράκι της στο μεζέ.

Επειδή έλαχε στη ζωή μου να γνωρίσω πολύ καλά τη στερεοελλαδίτικη κουζίνα και να συνεχίσω να τη γεύομαι, έχω να πω ότι τόσο μονοφαγία και τόσο αρνί δεν ξέρω αν τρώει άλλος άνθρωπος σε τούτο τον κόσμο, τον ντουνιά.
Αρνί πίκλα, αρνί τσίχλα, αρνί ψητό, βραστό, κοκκινιστό, σουφλέ, με χόρτα ή μελιτζάνες, αρνί τούρτα, αρνί γλυκό κουταλιού, αρνί με μπανάνες, αρνί... φτάνει! Το πιάσατε το νόημα νομίζω!
Κάποτε μάλιστα έτυχε ο φτωχός να ζητήσω κάτι εξωτικότατο και περίεργο, όπως μια σαλάτα μαρούλι ή λάχανο και με κοιτούσαν όλοι λες και τους μιλούσα για τη χαμένη Ατλαντίδα και το μέρος που βρέθηκε τελικά...

 

[Marinos]

Χμμ, βλέπω άναψα φωτιές. Βάλτε μέσα τα μαχαίρια, και βγάλτε τα πηρούνια. Μεσημέρι πήγε. :)

 

[SBE]

Εγώ στην Κρήτη είχα φάει κάτι φοβερά παπουτσάκια πριν πολλά χρόνια. Κατά τ' άλλα δε θυμάμαι τίποτα άλλο να μου έκανε την εντύπωση που μου είχε κάνει η μαγειρική της Θεσσαλονίκης.
Έχω μια φίλη Kρητικιά που είναι εξαιρετική μαγείρισσα, αλλά δεν μαγειρεύει τίποτα φοβερά κρητικό. Παπουτσάκια, παστίτσιο, πατάτες λαδορίγανη κλπ.
Εκτός από τον ντάκο, άλλα δείγματα ενοχλητικού μενού σε εστιατόριο είναι το κατίκι Δομοκού (σε σαλάτα, σε γέμιση, σε οτιδήποτε) και η ρόκα.
Επίσης ενοχλητικούς βρίσκω τους μπλογκαδόρους και αρθρογράφους που προσπαθούν να μας πείσουν ότι το '60 δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα και τρώγανε φαγητό μπουκιά και συχώριο, με όλα τα καλά από εξωτικά μέρη και με όλο το μεγαλείο της παράδοσης και ζζζζζζζζζζζζ... Συγγνώμη, με πήρε ο ύπνος. Όποιος θέλει να δει τι τρώγαμε τη δεκαετία του '60 και του '70 ας κοιτάξει τον Τσελεμεντέ και τα βιβλία της Χρύσας Παραδείση. Εγώ είμαι παιδί της πόλης, οπότε ούτε λιαστές ντομάτες ήξερα, ούτε άλλα τέτοια.
Κι από αυτά που λέει η μητέρα μου ότι είδε στο πρώτο της ταξίδι Ελλάδα το '62, το Ζβαν και το λουκάνικο Φραγκφούρτης ήταν το στάνταρ προχειροφαγητό. Σαν το παριζάκι Υφαντής σήμερα, φαντάζομαι.

Βανίλια κανονική πρωτοείδα πριν μερικά χρόνια.
Κατίκι; Δοχείο νυκτός εννοείτε, αλλά είσαστε λίγο ψευδός;
Λιαστές ντομάτες είδα επίσης για πρώτη φορά στην Αγγλία, που είχαν γίνει κάποια εποχή της μόδας και τις έβαζαν παντού. Ένα στεγνό κομμάτι που δε μασιόταν με τίποτα.
Απλά τώρα έχουν γίνει μαζικής παραγωγής και μας τα σερβίρουν για εκλεκτά όλα αυτά.

Όσο για τη ρόκα, την είχα δει σε ένα βιβλίο σχολικό και είχα ρωτήσει τη γιαγιά μου που μου είχε πει ότι είναι χόρτο για σαλάτα. Πιο πολύ με απασχολούσε που οι φράουλες ήταν με το σταγονόμετρο και δεν τις φχαριστιόμουνα και το πότε θα πηγαίναμε να πάρουμε λουκουμάδες από τον Νώντα (οι καλύτεροι λουκουμάδες, μόνο που όταν πέθανε ο πατέρας του Νώντα τέρμα).

 

[Ambrose]

Εκτός από τον ντάκο, άλλα δείγματα ενοχλητικού μενού σε εστιατόριο είναι το κατίκι Δομοκού (σε σαλάτα, σε γέμιση, σε οτιδήποτε) και η ρόκα.

Ρόκα-παρμεζάνα! Όχι άλλο ρόκα-παρμεζάνα. Μία μού έλεγε ότι πήγε κι έφαγε ρόκα-παρμεζάνα και το έλεγε λες και είχε φάει μπελούγκα.

Επίσης ενοχλητικούς βρίσκω τους μπλογκαδόρους και αρθρογράφους που προσπαθούν να μας πείσουν ότι το '60 δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα και τρώγανε φαγητό μπουκιά και συχώριο, με όλα τα καλά από εξωτικά μέρη και με όλο το μεγαλείο της παράδοσης και ζζζζζζζζζζζζ...

Ειδικά όταν χρησιμοποιούν πολλά υποκοριστικά. Παίρνετε το ψαράκι (συνήθως το βαφτίζουν κι ένα όνομα πρώτα), το βάζετε στο αλευράκι και μετά στο τηγανάκι όπου έχει κάψει το λαδάκι.

Λιαστές ντομάτες είδα επίσης για πρώτη φορά στην Αγγλία, που είχαν γίνει κάποια εποχή της μόδας και τις έβαζαν παντού. Ένα στεγνό κομμάτι που δε μασιόταν με τίποτα.
Απλά τώρα έχουν γίνει μαζικής παραγωγής και μας τα σερβίρουν για εκλεκτά όλα αυτά.

Κι εγώ το ίδιο. Και το πέστο. Με ρωτάγαν οι Άγγλοι που μου μαγειρεύαν με λιαστές ντομάτες και με πέστο, αν μ' αρέσει, λες και ήμουν ειδικός. Πού να τους εξηγήσω ότι αυτά είναι από την Ιταλία και στην Ελλάδα δεν τα έχουμε. Όταν γύρισα Ελλάδα, είχαν γίνει κι εδώ μόδα. Αλλά εδώ οι Αμερικάνοι όταν τους λέω ότι είμαι Έλληνας, μου λένε "πιες μια γκράπα για μένα". Η απάντηση η δικιά μου για να μην τους στεναχωρήσω είναι "will do!"

 

[SBE]

Ρόκα-παρμεζάνα! Όχι άλλο ρόκα-παρμεζάνα. Μία μού έλεγε ότι πήγε κι έφαγε ρόκα-παρμεζάνα και το έλεγε λες και είχε φάει μπελούγκα.

Τουλάχιστον μπορεί να μας εξηγήσει πως καρφώνεις με το πιρούνι το φύλλο ολόκληρο και τη φλούδα παρμεζάνας;

Ειδικά όταν χρησιμοποιούν πολλά υποκοριστικά. Παίρνετε το ψαράκι (συνήθως το βαφτίζουν κι ένα όνομα πρώτα), το βάζετε στο αλευράκι και μετά στο τηγανάκι όπου έχει κάψει το λαδάκι.

Μαμαλάκι, δηλαδή.
Α, και το ψαράκι να είναι πεσκαντρίτσα (κοινώς σκλεπού).

Κι εγώ το ίδιο. Και το πέστο. Με ρωτάγαν οι Άγγλοι που μου μαγείρευαν με λιαστές ντομάτες και με πέστο, αν μ' αρέσει, λες και ήμουν ειδικός. Πού να τους εξηγήσω ότι αυτά είναι από την Ιταλία και στην Ελλάδα δεν τα έχουμε. Όταν γύρισα Ελλάδα, είχαν γίνει κι εδώ μόδα. Αλλά εδώ οι Αμερικάνοι όταν τους λέω ότι είμαι Έλληνας, μου λένε "πιες μια γκράπα για μένα". Η απάντηση η δικιά μου για να μην τους στεναχωρήσω είναι "will do!"

Πάλι καλά, μπερδεύουν Ελλάδα με Ιταλία. Άλλοι μπερδεύουν Ελλάδα με Μέση Ανατολή.

Ξέχασα να αναφέρω τα μανιτάρια πλευρώτους. Που όχι μόνο δεν τα τρώγαμε παλιά, αλλά και γενικά πολύς κόσμος δεν έτρωγε μανιτάρια με τίποτα. Και δεν κυκλοφορούσαν φυσικά φρέσκα μανιτάρια.
Οπότε η λίστα είναι:
Βανίλια (φυτό, με σπόρια κλπ) κα άλλα εξωτικά μπαχαρικά
Ρόκα
Ντάκος
Λιαστές ντομάτες
Κατίκι Δομοκού
πλευρώτους
πολτός ελιάς (άλλος μαϊντανός κι αυτός!)
Κρίσαντο
Βινσάντο (όχι θα την γλύτωναν τα ποτά!)
Α, και φυσικά όλοι έχουν γίνει οινογνώστες, ενώ «τότε» πίνανε χύμα από την ταβέρνα στη γωνία που πήγαινες με το πλαστικό μπουκάλι να στο γεμίσουν, άντε και καμιά Δεμέστιχα.

Πιστεύω ότι τα συγκεκριμένα προϊόντα τώρα υπάρχουν σε μεγάλες ποσότητες και έχει πέσει η τιμή τους και από εκεί ξεκινάει η μόδα. Κάποιος βρήκε γρήγορο τρόπο να κάνει τις ντομάτες λιαστές μαζικής παραγωγής, κάποιος έφτιαξε ρόκα μεταλλαγμένη μεγάλης αντοχής κλπ. Γι' αυτό άλλα προϊόντα δεν βλέπω να έχουν γίνει μόδα και κρατάνε την τιμή τους. Αυγοτάραχο Μεσολογγίου, π.χ.

Παράκληση μοντ: καθώς το φόρουμ είναι πρωτίστως γλωσσικό και μας ενδιαφέρει πολύ να μην υπάρχουν στις σελίδες μας πολλαπλά και επαναλαμβανόμενα ορθογραφικά λάθη και λάθη πληκτρολόγησης, σε περίπτωση που κάποιος χρήστης δε διαθέτει ορθογράφο στον περιηγητή του, παρακαλούμε να γράφει τα μηνύματά του πρώτα στον επεξεργαστή κειμένου του και μετά να τα αναρτά εδώ. Σε περίπτωση που κάποιος χρειάζεται βοήθεια για την εγκατάσταση διορθωτή στον περιηγητή του, παρακαλούμε να μας ενημερώσει, θα χαρούμε να βοηθήσουμε. Ευχαριστώ. :)

 

[Katerina_A]

Πιο πολύ με απασχολούσε που οι φράουλες ήταν με το σταγονόμετρο και δεν τις φχαριστιόμουνα και το πότε θα πηγαίναμε να πάρουμε λουκουμάδες από τον Νώντα (οι καλύτεροι λουκουμάδες, μόνο που όταν πέθανε ο πατέρας του Νώντα τέρμα).

Πολύ μου άρεσε αυτό.

 

[StellaP]

Η κρητική κουζίνα είναι αναμφισβήτητα πολύ υγιεινή. Αλλά αν δεν έχει φάει κανείς μεζέδες σε τσιπουράδικο του Βόλου ή κεμπάπ πρόβειο και χοιρινό από τη Λάρισα δεν ξέρει τι χάνει.
Νομίζω όμως ότι αδικείτε την ρόκα, γιατί εμείς στην Καλαμάτα την ξέραμε και την βάζαμε στη μαρουλοσαλάτα μας αντί για άνηθο εδώ και δεκαετίες και το ίδιο νομίζω ισχύει και για την Κρήτη.

 

[Palavra]

Εγώ έχω φάει και τα δύο. Για τα τσιπουράδικα του Βόλου (and trust me, I really know what I mean!) έχω να πω ότι είναι υπερεκτιμημένα. Εντάξει, φτηνά σε σχέση με την Αθήνα και, αν είσαι τυχερός και δε φας στα παραλιακά που παραείναι τουριστικά, φρέσκοι μεζέδες, αλλά τίποτα το φοβερό.

Τα κεμπάπ πολύ ωραία, δε θα διαφωνήσω, αλλά συνεχίζω να επιμένω κρητικά :) Θέμα γούστου, φυσικά, γιατί η αλήθεια είναι ότι σε όλη την Ελλάδα έχει ωραίο φαγητό. Τώρα που το θυμήθηκα, ξέρει κανείς πώς το λένε ένα ωραίο τύπου αλλαντικό/παστό που το φτιάχνουν στην Αλεξανδρούπολη; Πολύ ωραίο!

Α, και τη ρόκα κι εγώ την ξέρω εδώ και χρόνια, από το μπαμπά μου, που την έτρωγαν πολύ στο χωριό του (βορειοανατολική Πελοπόννησος), άρα δεν είναι και τόσο εξωτική :)

 

[nickel]

Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με... μπουκώνει.

 

[StellaP]

Εννοείται ότι όλα είναι θέμα γούστου και για να πω την αμαρτία μου εμένα προσωπικά μου αρέσει περισσότερο απ΄όλα η κινέζικη και η ιταλική κουζίνα.
Μήπως το παστό από την Αλεξανδρούπολη είναι ο καβουρμάς;

 

[Rogerios]

... έχω να πω ότι τόσο μονοφαγία και τόσο αρνί δεν ξέρω αν τρώει άλλος άνθρωπος σε τούτο τον κόσμο, τον ντουνιά.
Αρνί πίκλα, αρνί τσίχλα, αρνί ψητό, βραστό, κοκκινιστό, σουφλέ, με χόρτα ή μελιτζάνες, αρνί τούρτα, αρνί γλυκό κουταλιού, αρνί με μπανάνες, αρνί... φτάνει! Το πιάσατε το νόημα νομίζω!

Έχω την εντύπωση ότι τέτοια παραδείγματα υπάρχουν κι άλλα. Δηλαδή ο συνδυασμός πορτογαλική κουζίνα και μπακαλιάρος είναι πολύ διαφορετικό πράγμα;

Έπειτα, τόση ώρα μιλάμε για κρητική κουζίνα και κανείς δεν είπε κάτι για χοχλιούς;

 

[Marinos]

Για τα τσιπουράδικα του Βόλου (and trust me, I really know what I mean!) έχω να πω ότι είναι υπερεκτιμημένα. Εντάξει, φτηνά σε σχέση με την Αθήνα και, αν είσαι τυχερός και δε φας στα παραλιακά που παραείναι τουριστικά, φρέσκοι μεζέδες, αλλά τίποτα το φοβερό.

Βρε Παλάβρα, πάνω που γνωριστήκαμε, μου τα χαλάς! Κάτι ξέρω κι εγώ από Βόλο! Αυτό που μ' αρέσει, στα συνοικιακά τσιπουράδικα, π.χ. Νέα Ιωνία ή Άγιο Γεράσιμο, είναι που με κάθε καραφάκι έρχεται και άλλος μεζές, με μελετημένη σειρά...

Έπειτα, τόση ώρα μιλάμε για κρητική κουζίνα και κανείς δεν είπε κάτι για χοχλιούς;

Ρογήρε, έχεις απόλυτο δίκιο. Αυτό ναι.
(μια κι εγώ ξεκίνησα την αμφισβήτηση, οφείλω να το παραδεχτώ!)

 

[daeman]

Έχω την εντύπωση ότι τέτοια παραδείγματα υπάρχουν κι άλλα. Δηλαδή ο συνδυασμός πορτογαλική κουζίνα και μπακαλιάρος είναι πολύ διαφορετικό πράγμα;

Έπειτα, τόση ώρα μιλάμε για κρητική κουζίνα και κανείς δεν είπε κάτι για χοχλιούς;

Πολύ καλή η παρατήρηση για την υπερμπακαλιαροφαγία των Πορτογάλων.

Αντιγράφω μερικά πιάτα από το βιβλίο Κρητική Παραδοσιακή Κουζίνα της Μαρίας και του Νίκου Ψιλάκη.

Χοχλιοί μπουμπουριστοί στο τηγάνι ή στο τσικάλι· βραστοί ή καλογερίστικοι· με λαδολέμονο ή λαδόξιδο· στα κάρβουνα ή στον άθο (στάχτη)· με χόρτα· με ασκολύμπρους· με κεντανέ (πράσο)· με βλίτα· με πατάτες και ξινόχοντρο· με μάραθο· με χλωροκούκια· με αγκιναροκούκια· με χόντρο· στιφάδο· με κολοκύθια και σκόρδο· κοκκινιστοί με πατάτες τηγανητές· λιανοχοχλιοί γιαχνί.

Οι παραπάνω συνταγές δεν είναι επινοημένες και δήθεν παραδοσιακές που ξεφύτρωσαν πρόσφατα, αλλά σε (όλο και λιγότερα) χωριά της Κρήτης αυτά τα πιάτα είναι ακόμα καθημερινές επιλογές. Βέβαια, όπως λέει και η SBE για τον Νώντα παραπάνω, τέτοια εδέσματα θα τρώμε όσο ζουν οι παλιές μαγείρισσες και οι μερακλήδες μάγειροι. Εξάλλου, τους χοχλιούς πρέπει να τους μαζέψεις, να τους ταΐσεις και να τους καθαρίσεις καλά πριν τους μαγειρέψεις. Ενώ το κρέας είναι πολύ πιο εύκολη λύση.

Και μια μαντινάδα:
Του χόντρου κάθε κουταλιά
θέλει και το χοχλιό τζη,
ετσά και κάθε κοπελιά
τον αγαπητικό τζη

 

[SBE]

Κοχλιούς μπουρμπουριστούς δοκίμασα μια φορά με το ζόρι (επί μισή ώρα με είχε πρήξει ο κρητικός θείος με το τάπερ) και ήταν αηδία. Φυσικά το ίδιο λέω και για τα ζωντανά οστρακοειδή και δεν πα να λένε άλλοι ότι είναι λιχουδιά. Οπότε ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη από όσους προσβάλλονται που δε με ενθουσιάζει το σπουδαίο έδεσμα. Α, να πω ότι έχω δοκιμάσει και κοτοπόδαρα, θα πρέπει να ήμουνα στο νηπιαγωγείο, οπότε δεν ήξερα ότι κανονικά δεν τρώγονται. Δε θυμάμαι πως ήταν στη γεύση, μόνο εμφάνιση θυμάμαι. Τις προάλλες έβλεπα στην τηλεόραση κάποιον να μαγειρεύει λειριά και το θυμήθηκα.

 

[SBE]

Παρεμπιπτόντως, δεν αντιλαμβάνομαι τον ισχυρισμό της Στέλλας πιο πάνω ότι δεν της αρέσει η ελληνική κουζίνα, προτιμά κινέζικη ή ξέρω γω τι άλλο. Υπάρχει επιλογή, αν ζεις στην Ελλάδα; Κάθε μέρα ελληνική κουζίνα τρως, είτε είναι μακαρόνια με κιμά είτε είναι παπουτσάκια, είτε είναι τηγανιτές πατάτες και ντοματοσαλάτα. Τα κινέζικα, ινδικά, μεξικάνικα κλπ είναι για γαρνιτούρα.

ΥΓ κι η Μερέντα ελληνική κουζίνα είναι, η Νουτέλα όμως είναι παγκοσμιοποιημένη κουζίνα.

 

[Palavra]

Εγώ τους χοχλιούς και το γαμοπίλαφο τα αγνόησα επίτηδες. Τα σιχαίνομαι αμφότερα. Για να μη θυμηθώ μια φορά η γιαγιά μου είχε ξεχάσει το καλάθι με τα (φρεσκομαζεμένα από τις δυο μας) σαλιγκάρια ξεσκέπαστο. Σαφάρι μια ώρα κάναμε στην κουζίνα

 

[daeman]

Σχετικά με το σταμναγκάθι: http://www.lexilogia.gr/forum/showthread.php?p=52224#post52224

Για την κατανάλωση σαλιγκαριών δεν υπάρχει μέση οδός. Ή τα λατρεύεις ή τα σιχαίνεσαι. Πάντως, στην Ελλάδα δεν τρώγονται μόνο στην Κρήτη. Τα τρώνε παραδοσιακά και στην Ξάνθη, απ' ό,τι μου έχουν πει γνωστοί από κείνα τα μέρη.

Όσο για το σαφάρι χοχλιών, ήταν από τα αγαπημένα μας παιχνίδια με τ' αδέλφια μου, όταν ήμασταν παιδιά. Πολλές φορές ξεσκεπάζαμε επίτηδες το καλάθι, ώστε να βγουν και να τους ψάχνουμε σ' όλο το σπίτι, παίρνοντας πόντους για κάθε έναν που βρίσκαμε και "επαναπατρίζαμε". Προς μεγάλη αγανάκτηση της μάνας που, όταν επέστρεφε, έβρισκε τα συμπαθέστατα (στη γεύση) μαλάκια να εξερευνούν κάθε γωνιά του σπιτιού (και, από σαφάρι χοχλιών, το γύριζε σε σαφάρι... σκανταλιάρικων παιδιών . Για την κατανάλωση χοχλιών της οικογένειάς μας τότε, ενδεικτικά αναφέρω ότι υπήρχε ξεχωριστή εξάδα πιρουνιών με στραβωμένο το ένα δόντι (τότε δεν κυκλοφορούσαν τα ειδικά πιρούνια), που προοριζόταν αποκλειστικά για την ιεροτελεστία της εξαγωγής τους από το κέλυφος.

Σήμερα υπάρχουν κάμποσα εκτροφεία σαλιγκαριών (αφού είναι σχετικά εύκολη και επικερδής επιχείρηση και μάλιστα επιδοτείται η δημιουργία τους), αλλά απ' ό,τι διαβάζω πάλι στην Κρητική Παραδοσιακή Κουζίνα:
Πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι τα σαλιγκάρια της Κρήτης που τρέφονται στη φύση καταναλώνοντας πλήθος χορταρικών και βοτάνων περιέχουν σημαντικές ποσότητες α-λινολενικού οξέος, που η κατανάλωσή του ελαττώνει κατακόρυφα τον κίνδυνο καρδιοπαθειών. Δεν φαίνεται να συμβαίνει το ίδιο με όλα τα σαλιγκάρια και ιδιαιτέρως με εκείνα που εκτρέφονται σε οργανωμένες μονάδες παραγωγής, όχι με φυσική τροφή.
Οι αλανιάρηδες, δηλαδή, κάνουν καλό στην υγεία, ενώ οι μαντρωμένοι όχι και τόσο.

Από καλό φίλο που υπήρξε οικονομικός σύμβουλος μεγάλου σαλιγκαροτροφείου στην Ελλάδα, είχα μάθει το εκπληκτικό (για μένα τότε· τώρα πια, που έχει προχωρήσει η παγκοσμιοποίηση, δεν με ξενίζει και τόσο): Το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής (ιδίως των Helix aspersa, που τρώνε κατά κόρον οι Γάλλοι) εξάγεται στη Γαλλία, όπου βγάζουν τη σάρκα τους από το κέλυφος, αφαιρούν και απορρίπτουν το πίσω μέρος (το πεπτικό τους σύστημα που έχει λίγο πικρή γεύση), ξαναβάζουν το υπόλοιπο στο κέλυφος, τους πασπαλίζουν με σκορδοβούτυρο και μυρωδικά, τους συσκευάζουν και τους εξάγουν πάλι στην Ελλάδα, όπου πωλούνται ως εσκαργκό ή σαλιγκάρια Βουργουνδίας, με τιμή πολλαπλάσια της αρχικής, φυσικά. Εμείς δεν μπορούμε να τους επεξεργαστούμε έτσι; Και βέβαια μπορούμε, αλλά για τους ψωνισμένους δεν έχουν την ίδια αίγλη τα εσκαργκό με τους φτωχούς, αυτόχθονες χοχλιούς.

Μερικές πληροφορίες εδώ.

Κι άλλη μια μαντινάδα:
Ήθελα να 'μουνα χοχλιός
να 'ρθω στη γειτονιά σου
να γράφω με το σάλιο μου
στσι πέτρες τ' όνομά σου

 

[Palavra]

Αχ, το είχα ξεχάσει αυτό με το πιρούνι! (Είπαμε: χοχλιοί/εσκαργκό=μπλιχ :))
Και μετά ο ερωτοχτυπημένος χοχλιός θα τραγουδάει στη χοχλιουδίνα του:
Χοχλιδοβολοσέρματα
δε θέλω μπλιό μαζί σου,
γιατ’ είδα κι αλλουνού χοχλιού
σημάδια στο κορμί σου.


Όσο για τους πορτουγκέζικους μπακαλιάρους, οι περισσότερες συνταγές είναι πεντανόστιμες, οπότε δύσκολα τους βαριέσαι.

 

[Rogerios]

Όσο για τους πορτουγκέζικους μπακαλιάρους, οι περισσότερες συνταγές είναι πεντανόστιμες, οπότε δύσκολα τους βαριέσαι.

Πράγματι, έτσι είναι (έναν α μπρας στην κυρία μοδερατόρισα), απλά ο κατάλογος σε προϊδεάζει ότι όταν θα φτάσεις στα γλυκά οι επιλογές θα είναι σορμπέ μπακαλιάρου, σουφλέ μπακαλιάρου με σοκολάτα ή σαρλότ με μπακαλιάρο.

Σαλιγκάρια με τον τρόπο της Βουργουνδίας ή με τον αλσατικό, χοχλιοί μπουμπουριστοί ή μαγειρευτοί, όλα είναι υπέροχα! Κατανοώ όμως τους ενδοιασμούς αυτών που δεν τους προτιμάνε.