Ε, κι εδώ το έπιασα κάπως, νομίζω.
[...]
σαν κάθε τι το όμορφο που τέλος μαραζώνει,
της μοίρας και της φύσης μας παιχνίδι ταπεινό.
[...]
σαν κάθε τι το όμορφο που τέλος μαραζώνει,
της μοίρας και της φύσης μας παιχνίδι ταπεινό.
Referring to nature's course, not to fairness. Untrimmed, i.e. unchanged, unaltered (unbridled, perhaps).
Τους συγκεκριμένους δύο στίχους (And every fair from fair sometimes declines / By chance or nature's changing course untrimm'd) τους είχα κάποτε αποδώσει σε μια πρόχειρη μετάφραση που έκανα:
Και καθετί το όμορφο χάνει την ομορφιά του,
μια κι έτσι το θελήσανε η μοίρα και η φύση.
Untrimmed means 1. Not put in good order or condition; not carefully or neatly arranged or attired. 2. Not made trim by cutting, pruning, or otherwise reducing to shape. (OED)
That’s what I thought initially, too (trim as in to trim back, neaten up).
But trim also means (and meant back then) to adorn, make beautiful = beautify, enhance the beauty of (in Shakespeare’s time) - and it fits the context here.
Trim = στολίζω = add beauty to = add trims to
Untrim = ξεστολιζω, αφαιρώ τα στολίδια = take the trims away = make plain again.
...
απ’ την πορεία της φύσης είτε από την τύχη.
μτφρ. Στυλιανός Αλεξίου
Νεότερη Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία (Β΄ Γενικού Λυκείου - Επιλογής)
Ωραίο, αλλά έχει υπερβολικά πολλά /i/ - 12 σε έναν μόνο στίχο! Ήδη με "τραχιά" αντί "σκληρή" θα γλύτωνες δύο και, νομίζω, θα ήσουνα πιο κοντά στο πρωτότυπο. Άσε που το "Απ' την τραχιά" δίνει ηχητική τραχύτητα εκεί που ταιριάζει και νοηματικά.Απ' τη σκληρή της φύσης ή της τύχης τη βουλή.
[...] ενώ η συνολική εκδοχή του Δόκτορα είναι πολύ όμορφη.
[...] πιο πολύ της άρεσε αυτή του αγαπητού Δόκτορα!
Να πω πως μοιάζεις θέρους πρωινό;
—το ξεπερνάς σε ομορφιά και χάρη·
είναι θολό, χλομό, προσωρινό,
τους μαγιανθούς τ’ αγέρι θα τους πάρει.
Το μάτι το επουράνιο συχνά καυτό πυρώνει,
συχνά αντί χρυσό προβάλλει σκοτεινό,
σαν κάθε τι το όμορφο που τέλος μαραζώνει,
της μοίρας και της φύσης μας παιχνίδι ταπεινό.
Παντοτινό θα είναι το δικό σου καλοκαίρι
και τη δική σου ομορφιά για πάντα θα ζηλεύει.
Ποτέ δεν θα σ’ αρπάξει ο Χάρος απ’ το χέρι
όσο στον στίχο μου άφθαρτ’ η μορφή σου βασιλεύει.
Όσο υπάρχει άνθρωπος που ζει και ανασαίνει,
θα ζει και το τραγούδι μου για να σε ανασταίνει!