Ρισπέκτ για το πείσμα και το ήθος του Σπύρου Γιαννιώτη:
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ: Κολυμπώντας αναπόταμα
Καθημερινή 18/8/2016
[...] Ο Σπύρος Γιαννιώτης κολυμπάει αναπόταμα σ’ αυτό το δόγμα της εις βάρος μας αδικίας. Το 2012, στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, τερμάτισε τέταρτος στο εξουθενωτικό αγώνισμά του. Πικράθηκε κι έκλαψε. Αντί να κρυφτεί όμως πίσω από κάποια επινοημένη αδικία που τάχα του στέρησε το μετάλλιο, ζήτησε συγγνώμη απ’ όλους εμάς που παρακολουθούσαμε νωχελικά τη μάχη του, γιατί ένιωσε ότι μας αδίκησε, με την αποτυχία του να μας προσφέρει τη χαρά για την οποία είχαμε ετοιμαστεί. Και τώρα, στο Ρίο, από τις αρχικές στιγμές της έξαψης και έως τις ήρεμες πια δηλώσεις του, η πρώτη του έγνοια ήταν να αναγνωρίσει ότι ο Ολλανδός συναγωνιστής του πρώτευσε δίκαια. Μπορεί να πίστευε και αυτός όπως όλοι όσοι παρακολουθούσαμε τον τερματισμό, όπως και οι κριτές στην πρώτη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, ότι το χρυσό ήταν δικό του. Κατάλαβε όμως πολύ πιο γρήγορα απ’ όλους ότι έχασε «για μια χεριά». Και, ίσως με τον φόβο ότι κάποιοι (δημοσιογράφοι ή παράγοντες) θ’ άρχιζαν το τροπάριο της αδικίας, έσπευσε να μας θυμίσει πως οι κανόνες είναι κανόνες. Και να δηλώσει καθαρά και ξάστερα ότι δεν υποστηρίζει την κατάθεση ένστασης.
Τίμιος άνθρωπος ο Σπύρος Γιαννιώτης και λεβέντης, κολυμπάει ανάποδα στο ρεύμα – στο ρεύμα της εθιμικής γκρίνιας και της μη αναγνώρισης της αξίας των άλλων. Να τον φτάσουμε είναι εξαιρετικά δύσκολο. Τουλάχιστον, ας τον ακολουθούμε από μακριά.
Καθημερινή 18/8/2016
[...] Ο Σπύρος Γιαννιώτης κολυμπάει αναπόταμα σ’ αυτό το δόγμα της εις βάρος μας αδικίας. Το 2012, στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, τερμάτισε τέταρτος στο εξουθενωτικό αγώνισμά του. Πικράθηκε κι έκλαψε. Αντί να κρυφτεί όμως πίσω από κάποια επινοημένη αδικία που τάχα του στέρησε το μετάλλιο, ζήτησε συγγνώμη απ’ όλους εμάς που παρακολουθούσαμε νωχελικά τη μάχη του, γιατί ένιωσε ότι μας αδίκησε, με την αποτυχία του να μας προσφέρει τη χαρά για την οποία είχαμε ετοιμαστεί. Και τώρα, στο Ρίο, από τις αρχικές στιγμές της έξαψης και έως τις ήρεμες πια δηλώσεις του, η πρώτη του έγνοια ήταν να αναγνωρίσει ότι ο Ολλανδός συναγωνιστής του πρώτευσε δίκαια. Μπορεί να πίστευε και αυτός όπως όλοι όσοι παρακολουθούσαμε τον τερματισμό, όπως και οι κριτές στην πρώτη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, ότι το χρυσό ήταν δικό του. Κατάλαβε όμως πολύ πιο γρήγορα απ’ όλους ότι έχασε «για μια χεριά». Και, ίσως με τον φόβο ότι κάποιοι (δημοσιογράφοι ή παράγοντες) θ’ άρχιζαν το τροπάριο της αδικίας, έσπευσε να μας θυμίσει πως οι κανόνες είναι κανόνες. Και να δηλώσει καθαρά και ξάστερα ότι δεν υποστηρίζει την κατάθεση ένστασης.
Τίμιος άνθρωπος ο Σπύρος Γιαννιώτης και λεβέντης, κολυμπάει ανάποδα στο ρεύμα – στο ρεύμα της εθιμικής γκρίνιας και της μη αναγνώρισης της αξίας των άλλων. Να τον φτάσουμε είναι εξαιρετικά δύσκολο. Τουλάχιστον, ας τον ακολουθούμε από μακριά.