Σωρεία σορών ή σωροί πτωμάτων;
- Thread starter Zazula
- Start date
Μας έπρηξαν (και μας έπνιξαν) με τις "σορούς" στο Έθνος. Σημερινή συγκομιδή:
Και στις δύο περιπτώσεις, βλέπουμε ότι οι δράστες είχαν "περιποιηθεί" τα θύματα δεόντως, οπότε δικαιολογείται να ονομάζουμε τα αγρίως κακοποιημένα πτώματα "σορούς". Σωστά;
Συμφωνήθηκε η προώθηση του θύματος στην Σουηδία, με την καταβολή χρηματικής αμοιβής ύψους 4.000 ευρώ. Η αμοιβή πράγματι καταβλήθηκε, μέσω εταιρείας ταχυμεταφοράς χρημάτων, όμως, οι δύο δράστες κάλεσαν τον 27χρονο στο σπίτι τους στην Καλλιθέα, όπου τον δολοφόνησαν και στη συνέχεια τεμάχισαν τη σορό του προκειμένου να την εξαφανίσουν.
Οι αστυνομικοί εντόπισαν τη σορό του ηλικιωμένου άνδρα χθες στις 11 το πρωί, στο σπίτι του, σε ισόγειο διαμέρισμα στον Νέο Κόσμο. Το θύμα έφερε τραύματα στο κεφάλι, ήταν δεμένος και φιμωμένος.
Οι αστυνομικοί εντόπισαν τη σορό του ηλικιωμένου άνδρα χθες στις 11 το πρωί, στο σπίτι του, σε ισόγειο διαμέρισμα στον Νέο Κόσμο. Το θύμα έφερε τραύματα στο κεφάλι, ήταν δεμένος και φιμωμένος.
Και στις δύο περιπτώσεις, βλέπουμε ότι οι δράστες είχαν "περιποιηθεί" τα θύματα δεόντως, οπότε δικαιολογείται να ονομάζουμε τα αγρίως κακοποιημένα πτώματα "σορούς". Σωστά;
Themis†
¥
Το τερμάτισε η Καθημερινή και μάλιστα σε τίτλο:
Οι σοροί τεσσάρων πτωμάτων εντοπίστηκαν στους Φούρνους
Όταν εντοπιστούν και τα πτώματα των σορών θα είμαστε κομπλέ.
Οι σοροί τεσσάρων πτωμάτων εντοπίστηκαν στους Φούρνους
Όταν εντοπιστούν και τα πτώματα των σορών θα είμαστε κομπλέ.
Attachments
-
σοροι.JPG
Εν τόπω χλοερώ, εν τόπω
In a place of green pasture, in a place of
prepositioning
Μετά τις κακοποιημένες σορούς, να και η σορός σε προχωρημένη σήψη.
Η σορός ήταν και όρθια απ' ό,τι φαίνεται, επειδή είχε ύψος 1,75 εκατοστά. Εντάξει, δεν το λες και πρώτο μπόι, όταν δεν είναι ούτε 2 εκατοστά περίπου περίπου.
Η σορός ενός άνδρα σε κατάσταση προχωρημένης σήψης, εντοπίστηκε χθες το μεσημέρι σε βραχώδη ακτή του Αγίου Νικολάου, βόρεια της νήσου Ρήνειας Μυκόνου. Η σορός είναι ύψους περίπου 1,75 εκ. περίπου και έφερε άσπρη μπλούζα και μαντίλι τυλιγμένο γύρω από το κεφάλι.
Πρόκειται να μεταφερθεί στην Ιατροδικαστική Υπηρεσία Πειραιά προς διενέργεια νεκροψίας - νεκροτομής
Από την imerisia.gr
Η σορός ήταν και όρθια απ' ό,τι φαίνεται, επειδή είχε ύψος 1,75 εκατοστά. Εντάξει, δεν το λες και πρώτο μπόι, όταν δεν είναι ούτε 2 εκατοστά περίπου περίπου.
Η σορός ενός άνδρα σε κατάσταση προχωρημένης σήψης, εντοπίστηκε χθες το μεσημέρι σε βραχώδη ακτή του Αγίου Νικολάου, βόρεια της νήσου Ρήνειας Μυκόνου. Η σορός είναι ύψους περίπου 1,75 εκ. περίπου και έφερε άσπρη μπλούζα και μαντίλι τυλιγμένο γύρω από το κεφάλι.
Πρόκειται να μεταφερθεί στην Ιατροδικαστική Υπηρεσία Πειραιά προς διενέργεια νεκροψίας - νεκροτομής
Από την imerisia.gr
Απαγορεύεται να είμαστε περίεργοι, ε;
Με μισή καρδιά όμως το μωσαϊκό· εγώ το διαβάζω το όνομα κι ας μη μου είναι γνώριμο, μιας και έχω σταματήσει καιρό τώρα να βλέπω ειδήσεις. Δεδομένου ότι η λογοκρισία τής λέξης «πτώμα» και οι άλλες γλωσσικές εξαλλοσύνες των καναλιών με ταράζουν τουλάχιστον εξίσου με τις διάφορες τραγωδίες (προσωπικές και εθνικές) που γεμίζουν τις οθόνες μας, νιώθω πως μάλλον σε καλό μού βγαίνει μέχρι στιγμής.
Διάβασα το νήμα απ' την αρχή τώρα και κάτι μου τράβηξε την προσοχή:
Ειλικρινά περίμενα να είναι περισσότερες οι λέξεις με πανομοιότυπη ορθογραφία (αλλά όχι πολύ περισσότερες, μιας που έχουμε τέτοια ποικιλία στα δίψηφα φωνήεντα και τα τοιαύτα). Για παράδειγμα, παλαιότερα γράφαμε «τόννος» τόσο για το ψάρι όσο και για τη μονάδα βάρους (μάζας αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς), ενώ τώρα έχουν απλοποιηθεί είτε και τα δύο είτε (θα ήλπιζα) μόνο το δεύτερο και έχουμε ορθογραφική ταύτιση με τον αρχαιότατο τόνο (μουσικό, στίξης, χρωματικό, κτλ.) Δεδομένου ότι η μονάδα βάρους έχει ετυμολόγηση άσχετη από τον τόνο (και σχετική με το τούνελ), δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το μετράνε στη λίστα. Έχει ενσωματωθεί στο ελληνικό λεξιλόγιο και χαίρει ευρείας χρήσης, ενώ ξένο δάνειο είναι και το άρμα, και μάλιστα βλέπω μεσαιωνικό (όχι ελληνιστικό, για να προλάβω και τον Μπαμπινιώτη).
Επιπλέον, αν είναι μόνο αυτά τα τρία ζεύγη, τότε κι αυτά μόνο πρόσφατα άρχισαν να γράφονται πανομοιότυπα:
ἅρματα (στρατιωτικὰ ὀχήματα) -- ἄρματα (ὅπλα)
ἤρα (τοῦ σταριοῦ) -- Ἥρα (θεὰ)
ὄρος (βουνὸ) -- ὅρος (προϋπόθεση)
Μέχρι το 1982, λοιπόν, υπήρχε μια μικρή διαφοροποίηση.
Έτσι, για να πω ότι ωφελήθηκα και λίγο που έκατσα κι έμαθα πολυτονικό.
Ειλικρινά περίμενα να είναι περισσότερες οι λέξεις με πανομοιότυπη ορθογραφία (αλλά όχι πολύ περισσότερες, μιας που έχουμε τέτοια ποικιλία στα δίψηφα φωνήεντα και τα τοιαύτα). Για παράδειγμα, παλαιότερα γράφαμε «τόννος» τόσο για το ψάρι όσο και για τη μονάδα βάρους (μάζας αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς), ενώ τώρα έχουν απλοποιηθεί είτε και τα δύο είτε (θα ήλπιζα) μόνο το δεύτερο και έχουμε ορθογραφική ταύτιση με τον αρχαιότατο τόνο (μουσικό, στίξης, χρωματικό, κτλ.) Δεδομένου ότι η μονάδα βάρους έχει ετυμολόγηση άσχετη από τον τόνο (και σχετική με το τούνελ), δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το μετράνε στη λίστα. Έχει ενσωματωθεί στο ελληνικό λεξιλόγιο και χαίρει ευρείας χρήσης, ενώ ξένο δάνειο είναι και το άρμα, και μάλιστα βλέπω μεσαιωνικό (όχι ελληνιστικό, για να προλάβω και τον Μπαμπινιώτη).
Επιπλέον, αν είναι μόνο αυτά τα τρία ζεύγη, τότε κι αυτά μόνο πρόσφατα άρχισαν να γράφονται πανομοιότυπα:
ἅρματα (στρατιωτικὰ ὀχήματα) -- ἄρματα (ὅπλα)
ἤρα (τοῦ σταριοῦ) -- Ἥρα (θεὰ)
ὄρος (βουνὸ) -- ὅρος (προϋπόθεση)
Μέχρι το 1982, λοιπόν, υπήρχε μια μικρή διαφοροποίηση.
Έτσι, για να πω ότι ωφελήθηκα και λίγο που έκατσα κι έμαθα πολυτονικό.
Κάπου χάνει ο χάννος: ένα ή δύο ν;
tons of tuna
Μόνο που, ιδίως τα τελευταία χρόνια πριν την καθιέρωση του μονοτονικού, ανάθεμα κι αν τηρούσαν πολλοί τέτοιες διαφοροποιήσεις. Πήγαινα σχολείο τότε (το '81 τελείωσα το Λύκειο) κι ενώ είχα μάθει νεράκι το ποιηματάκι «Άδης, άγιος, αγνός, αίμα, άμαξα, απλός, απαλός, αλάτι, αψίδα, άλωση και αλυσίδα...» κ.ο.κ., δεν καθόμουν βέβαια να το πω όλο για να βρω αν ο όρος παίρνει δασεία. Ενώ άλλοι συμμαθητές, ακόμη χειρότερα. Θέλω να πω δηλαδή ότι πριν την επίσημη επικράτηση του μονοτονικού, το πολυτονικό στη χρήση έπνεε ήδη αρκετό καιρό τα λοίσθια. Ή, για να είμαι και στο πνεύμα του νήματος, ήταν ήδη πτώμα, άταφο, κουφάρι, για τη συντριπτική πλειονότητα. Μην κοιτάς που τώρα γοητεύει πολλούς, συχνά όσους δεν το έζησαν στο πετσί τους και νομίζουν πως με λογισμικό πολυτονισμού γίνεσαι πολυτονιστής, χωρίς κόπο, χωρίς πραγματική γνώση και συνείδηση του τι κάνεις, με ξένα κόλλυβα. Προφανώς, δεν αφορά εσένα ο αφορισμός μου
, ούτε όλους τους πολυτονιστές, αλλά όσους όψιμα ανακάλυψαν το πτώμα και βάλθηκαν να το φτιασιδώσουν, να το στολίσουν σαν σεπτή σορό και να προσπαθήσουν να το αναστήσουν σαν να μην πέθανε ποτέ. Όπως τη Νόρμα Μπέιτς στο Ψυχώ:Μονοτονικό, 1976 έως 1982 - Οι σελίδες του Νίκου Σαραντάκου
Από το 1976 έως το 1982 το μονοτονικό βρίσκεται συνεχώς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην επικαιρότητα. Να μου επιτραπεί εδώ να δώσω έναν προσωπικό τόνο, μια και την εποχή εκείνη ήμουν στις τελευταίες τάξεις του εξαταξίου Γυμνασίου (σήμερα θα λέγαμε στο Λύκειο). Θυμάμαι λοιπόν ότι στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου, και παρά το γεγονός ότι ξέραμε σχεδόν στην εντέλεια (όμως παπαγαλία) τις δασείες και τις περισπωμένες, είχαμε καθιερώσει να γράφουμε χωρίς τόνους και πνεύματα –εγώ μάλιστα, θυμάμαι, που είχα ήδη διαβάσει Ελισαίο Γιανίδη, έβαζα και το ενωτικό στα εγκλιτικά. Ο κύριος Εμμανουηλίδης, ο καλός μας φιλόλογος, που ήταν άγιος άνθρωπος (θυμάμαι στην έκθεση είχαμε καθιερώσει να παραθέτουμε τσιτάτα ανύπαρκτων μεγάλων ανδρών όπως ο παραγνωρισμένος Γερμανός γνωσιολόγος φον Ράινκε ντουχτ Σπραγκετζούγκεν, κι ο κύριος Εμμανουηλίδης απλώς σημείωνε Τα ρητά περίττευαν) δεν δυσανασχετούσε και δεν μας έκοβε βαθμούς για την απόπτωση των δασειοπερισπωμένων, όμως μας έκρουε, όπως όφειλε, τον κώδωνα του κινδύνου: στις εξετάσεις που θα γράψετε τον Σεπτέμβριο, μας έλεγε, θα κοπείτε αν γράψετε χωρίς τόνους! Όμως τους θυμηθήκαμε τους τόνους τον Σεπτέμβριο, ίσως για τελευταία φορά. Στο Πολυτεχνείο, όπου πέρασα, το μονοτονικό είχε επιβληθεί ντε φάκτο από το 1978, πολύ πριν από την επίσημη καθιέρωσή του από την πολιτεία το 1982. Και όλοι είχαμε την αίσθηση ότι το πολυτονικό είναι ένας άταφος νεκρός που απλώς περιμένει να εκδοθεί η άδεια ενταφιασμού του (για να παραφράσω τον Γ. Ράλλη που είπε το ίδιο για την καθαρεύουσα το 1976).
[...]
Ε ναι, το επιχείρημά μου δεν σώζεται και το ήξερα, αν και στ' αλήθεια μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η σύμπτωση με τα ζεύγη λέξεων (που μάλλον περί τέτοιας πρόκειται).
Γνωρίζω ότι υπήρχε πολύς κόσμος που ανυπομονούσε να ξεφορτωθεί τα «σκουληκάκια», ιδίως σε χώρους όπως η εκπαίδευση και ο τύπος, και ότι η Βουλή περισσότερο επισφράγισε τον θάνατό τους παρά τον επέφερε. Στον δικό μου δρόμο το πολυτονικό βρέθηκε μάλλον τυχαία: αν και μου κέντρισε το ενδιαφέρον όταν άρχισα να το ψιλομελετάω από περιέργεια, έτυχε λίγο αργότερα να ξεκινήσω τη θητεία μου και είχα χρόνο να εμβαθύνω, οπότε κάπου εκεί άρχισα και να γράφω πολυτονικό (καίτοι το απλοποιημένο τής δημοτικής). Από τότε μου κόλλησε, αν και το χρησιμοποιώ σχεδόν αποκλειστικά στις προσωπικές μου σημειώσεις.
Με εξέπληξε το πόσα πράγματα έμαθα στην πορεία, και πόσες μισοξεχασμένες απορίες έλυσα. Τα αδιάφορα αρχαία που διδάχθηκα στο (τριτάξιο) Γυμνάσιο τα πέρασα στον αυτόματο πιλότο και σύντομα αυτοδιαγράφηκαν από τη μνήμη μου με ζήλο περισσό: δεν θυμόμουν απολύτως τίποτα, και οι ίδιες μου οι σημειώσεις στα παλιά τετράδια έμοιαζαν να ανήκουν σε κάποιον άγνωστο. Με εξαίρεση τις δασείες, που τις μισογνώριζα από τα αγγλικά και τα σύνθετα, ξεκίνησα από μηδενική βάση.
Έτσι γνώρισα από την αρχή τα περί μακρών και βραχέων συλλαβών, και κατάλαβα επιτέλους τη λογική τού «επιμήκης»/«επίμηκες» και πότε υποβιβάζεται ο τόνος στα ουσιαστικά. (Αν και δεν έλεγα ποτέ «οι ανθρώποι», αναρωτιόμουν μικρός για τον τόνο τού ΟΔΟΣ ΝΕΣΤΩΡΟΣ.) Ξεκαθάρισα τον κανόνα για την παλιά γενική σε «-ης» των πρωτόκλιτων θηλυκών (π.χ. «Αιγίνης»). Ξαναπρόσεξα το παραμελημένο δίψηφο «υι» και τα διαλυτικά που συχνά παραλείπονται στην ευφυΐα, τον μυϊκό και τα πολυϊατρεία. Έμαθα τα περί εγκλιτικών και προκλιτικών, και οι περίεργες περιπτώσεις τύπου «το τετράδιό μου» έβγαζαν πλέον νόημα στο πλαίσιο του σιδηρού νόμου τής τρισυλλαβίας. Τότε άρχισα να τονίζω και τα προκλιτικά στο μονοτονικό, όταν αυτό χρειαζόταν για να αποφευχθεί η σύγχυση του αναγνώστη, και αναγνώρισα για πρώτη φορά κάποια προβλήματα του μέχρι πρότινος αυτονόητου συστήματος τονισμού τής νεοελληνικής. Ακόμα και λίγη αρχαία γραμματική μελέτησα, κυρίως κάποιες αρχαΐζουσες μετοχές – όχι όμως από τα σχολικά εγχειρίδια, τα οποία παρέμειναν απροσπέλαστα για μένα όσο κι αν προσπάθησα. Κατάληξα να αγοράσω τη γραμματική της απλής καθαρευούσης του Τζάρτζανου, που γεφυρώνει αποτελεσματικά τα νέα με τα αρχαία. Καθώς δεν διαθέτω κάποια μεγάλη γραμματική τής δημοτικής, και επειδή η σχολική παραλείπει πολλά αρχαιοπρεπή που όμως παραμένουν σε χρήση, το συγκεκριμένο έργο αποτελεί για μένα απρόσμενο βοήθημα για ορισμένα στοιχεία τής γλώσσας.
Και έτσι έφτασα στο σημείο να έχω μάθει πολλά μέσω της εκμάθησης του πολυτονικού, και να γράφω άνετα σ' αυτό – τόσο με στυλό όσο και στο πληκτρολόγιο. Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ, μιας και δεν έχω πολλά να κερδίσω συνεχίζοντας (και μάλλον απορία προκαλώ σε κάποιους που βλέπουν περισπωμένες στο σημειωματάριό μου). Πέρα από το αισθητικό μέρος τού πράγματος, όμως, έχω δεθεί και συναισθηματικά με αυτό που μου άνοιξε αναπάντεχα το παράθυρο για να καταλάβω καλύτερα τη γλώσσα μου. Και με πονάει λίγο η βιασύνη με την οποία το πολυτονικό κρίνεται ως μούμια από την αρχαιότητα.
Η καθαρεύουσα ολοκλήρωσε τον κύκλο της και καλώς καταργήθηκε (με καθυστέρηση), έχοντας προηγουμένως επιτελέσει σημαντικό έργο για την εξέλιξη της νεοελληνικής. Όμως η απουσία της από τη δημόσια ζωή και η αποστασιοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού (ιδίως των νεότερων) από την Εκκλησία μοιάζει, σε σχετικά σύντομο διάστημα, να έχει σπάσει τον δεσμό των Ελλήνων με την ιστορική συνέχεια της γλώσσας τους. Και η διχοτόμηση μεταξύ αρχαίων και νέων που τόσο έντονη μοιάζει να είναι στα μυαλά πολλών, το δίχως άλλο ενισχύεται από τον τρόπο που διδάσκονται τα αρχαία περίπου ως ξένη γλώσσα. Αλλά προφανώς αυτή είναι η λογική μέθοδος γενεαλογικής έρευνας: να επικεντρώνεσαι στον μακρινό αλλά διάσημο πατριάρχη της οικογένειας και να αγνοείς οποιονδήποτε παρεμβάλλεται μεταξύ αυτού και των γονιών σου. Βέβαια, αν σου λένε ότι το λείψανο του αρχαίου πατριάρχη μυροβόλησε, γιατί να ασχοληθείς με τα φθαρτά κόκκαλα των υπολοίπων; Τάχα τι τους χρωστάς; Αφού έχεις την περήφανη μύτη τού Μεγάλου...
Γνωρίζω ότι υπήρχε πολύς κόσμος που ανυπομονούσε να ξεφορτωθεί τα «σκουληκάκια», ιδίως σε χώρους όπως η εκπαίδευση και ο τύπος, και ότι η Βουλή περισσότερο επισφράγισε τον θάνατό τους παρά τον επέφερε. Στον δικό μου δρόμο το πολυτονικό βρέθηκε μάλλον τυχαία: αν και μου κέντρισε το ενδιαφέρον όταν άρχισα να το ψιλομελετάω από περιέργεια, έτυχε λίγο αργότερα να ξεκινήσω τη θητεία μου και είχα χρόνο να εμβαθύνω, οπότε κάπου εκεί άρχισα και να γράφω πολυτονικό (καίτοι το απλοποιημένο τής δημοτικής). Από τότε μου κόλλησε, αν και το χρησιμοποιώ σχεδόν αποκλειστικά στις προσωπικές μου σημειώσεις.
Με εξέπληξε το πόσα πράγματα έμαθα στην πορεία, και πόσες μισοξεχασμένες απορίες έλυσα. Τα αδιάφορα αρχαία που διδάχθηκα στο (τριτάξιο) Γυμνάσιο τα πέρασα στον αυτόματο πιλότο και σύντομα αυτοδιαγράφηκαν από τη μνήμη μου με ζήλο περισσό: δεν θυμόμουν απολύτως τίποτα, και οι ίδιες μου οι σημειώσεις στα παλιά τετράδια έμοιαζαν να ανήκουν σε κάποιον άγνωστο. Με εξαίρεση τις δασείες, που τις μισογνώριζα από τα αγγλικά και τα σύνθετα, ξεκίνησα από μηδενική βάση.
Έτσι γνώρισα από την αρχή τα περί μακρών και βραχέων συλλαβών, και κατάλαβα επιτέλους τη λογική τού «επιμήκης»/«επίμηκες» και πότε υποβιβάζεται ο τόνος στα ουσιαστικά. (Αν και δεν έλεγα ποτέ «οι ανθρώποι», αναρωτιόμουν μικρός για τον τόνο τού ΟΔΟΣ ΝΕΣΤΩΡΟΣ.) Ξεκαθάρισα τον κανόνα για την παλιά γενική σε «-ης» των πρωτόκλιτων θηλυκών (π.χ. «Αιγίνης»). Ξαναπρόσεξα το παραμελημένο δίψηφο «υι» και τα διαλυτικά που συχνά παραλείπονται στην ευφυΐα, τον μυϊκό και τα πολυϊατρεία. Έμαθα τα περί εγκλιτικών και προκλιτικών, και οι περίεργες περιπτώσεις τύπου «το τετράδιό μου» έβγαζαν πλέον νόημα στο πλαίσιο του σιδηρού νόμου τής τρισυλλαβίας. Τότε άρχισα να τονίζω και τα προκλιτικά στο μονοτονικό, όταν αυτό χρειαζόταν για να αποφευχθεί η σύγχυση του αναγνώστη, και αναγνώρισα για πρώτη φορά κάποια προβλήματα του μέχρι πρότινος αυτονόητου συστήματος τονισμού τής νεοελληνικής. Ακόμα και λίγη αρχαία γραμματική μελέτησα, κυρίως κάποιες αρχαΐζουσες μετοχές – όχι όμως από τα σχολικά εγχειρίδια, τα οποία παρέμειναν απροσπέλαστα για μένα όσο κι αν προσπάθησα. Κατάληξα να αγοράσω τη γραμματική της απλής καθαρευούσης του Τζάρτζανου, που γεφυρώνει αποτελεσματικά τα νέα με τα αρχαία. Καθώς δεν διαθέτω κάποια μεγάλη γραμματική τής δημοτικής, και επειδή η σχολική παραλείπει πολλά αρχαιοπρεπή που όμως παραμένουν σε χρήση, το συγκεκριμένο έργο αποτελεί για μένα απρόσμενο βοήθημα για ορισμένα στοιχεία τής γλώσσας.
Και έτσι έφτασα στο σημείο να έχω μάθει πολλά μέσω της εκμάθησης του πολυτονικού, και να γράφω άνετα σ' αυτό – τόσο με στυλό όσο και στο πληκτρολόγιο. Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ, μιας και δεν έχω πολλά να κερδίσω συνεχίζοντας (και μάλλον απορία προκαλώ σε κάποιους που βλέπουν περισπωμένες στο σημειωματάριό μου). Πέρα από το αισθητικό μέρος τού πράγματος, όμως, έχω δεθεί και συναισθηματικά με αυτό που μου άνοιξε αναπάντεχα το παράθυρο για να καταλάβω καλύτερα τη γλώσσα μου. Και με πονάει λίγο η βιασύνη με την οποία το πολυτονικό κρίνεται ως μούμια από την αρχαιότητα.
Η καθαρεύουσα ολοκλήρωσε τον κύκλο της και καλώς καταργήθηκε (με καθυστέρηση), έχοντας προηγουμένως επιτελέσει σημαντικό έργο για την εξέλιξη της νεοελληνικής. Όμως η απουσία της από τη δημόσια ζωή και η αποστασιοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού (ιδίως των νεότερων) από την Εκκλησία μοιάζει, σε σχετικά σύντομο διάστημα, να έχει σπάσει τον δεσμό των Ελλήνων με την ιστορική συνέχεια της γλώσσας τους. Και η διχοτόμηση μεταξύ αρχαίων και νέων που τόσο έντονη μοιάζει να είναι στα μυαλά πολλών, το δίχως άλλο ενισχύεται από τον τρόπο που διδάσκονται τα αρχαία περίπου ως ξένη γλώσσα. Αλλά προφανώς αυτή είναι η λογική μέθοδος γενεαλογικής έρευνας: να επικεντρώνεσαι στον μακρινό αλλά διάσημο πατριάρχη της οικογένειας και να αγνοείς οποιονδήποτε παρεμβάλλεται μεταξύ αυτού και των γονιών σου. Βέβαια, αν σου λένε ότι το λείψανο του αρχαίου πατριάρχη μυροβόλησε, γιατί να ασχοληθείς με τα φθαρτά κόκκαλα των υπολοίπων; Τάχα τι τους χρωστάς; Αφού έχεις την περήφανη μύτη τού Μεγάλου...