souverainiste
- Thread starter sarant
- Start date
Τώρα συγκρίνεις ΕΝΤΕΛΩΣ ανόμοια πράγματα, nickel. Διότι ο Άγγλος ή (1η περίπτωση) δεν θα χρειάζεται να κάνει μεταγραφή (το όνομα θα είναι ήδη γραμμένο σε λατινικό αλφάβητο —άντε το πολύ-πολύ να απλοποιήσει κάποιο από τα διακριτικά ορισμένων λατινικών αλφαβήτων— κι άρα το μόνο που θα τον απασχολεί θα είναι το πώς να προφέρει όσο το δυνατόν πιστότερα αυτό που είναι ΗΔΗ γραμμένο σωστά ή (2η περίπτωση) θα χρειαστεί να κάνει κάποια μεταγραφή (απ' τα κινεζικά, τα ιαπωνικά, τα κυριλλικά, τα ελληνικά ή όποιο άλλο μη-λατινικό αλφάβητο) —ακολουθώντας συχνά τις τυπικές συμβάσεις μεταγραφής, που δεν μεταφέρουν πάντα με ενιαίο τρόπο την πληροφορία για την προφορά— όπου, επειδή η αγγλική γλώσσα τού προσφέρει τη δυνατότητα να προφέρει με ποικίλους τρόπους την ίδια γραφή, ΠΑΛΙ το μόνο που θα τον νοιάζει θα είναι όχι τόσο η μεταγραφή αλλά η κατά το δυνατόν πιστή προφορά.
Πες μου τώρα πού κολλάνε όλα τα παραπάνω με την ελληνική γλώσσα, όπου έχουμε μονοσήμαντο τρόπο προφοράς της γραφής μας και σχετικά περιορισμένο αριθμό φθόγγων (σε σχέση με άλλες γλώσσες). Θα το γράψουμε όπως νομίζουμε ότι το ακούμε, και τελειώνει η ιστορία. Οι Ισπανοί κι οι Τούρκοι ελάχιστα νοιάζονται για το πώς οι κανόνες τους για απαγορευμένα συμπλέγματα κλπ μεταβάλλουν τα ονόματα των ξένων, και δεκάδες άλλοι λαοί δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή που δεν υπάρχει στη γλώσσα τους γράμμα/φθόγγος για τα δικά μας γ, δ, θ, χ κλπ. Μόνον εμάς μας πιάνει η πρεμούρα μην τυχόν και παραποιήσουμε κατά τι κάποιο κύριο όνομα — ε, για όνομα!
Πες μου τώρα πού κολλάνε όλα τα παραπάνω με την ελληνική γλώσσα, όπου έχουμε μονοσήμαντο τρόπο προφοράς της γραφής μας και σχετικά περιορισμένο αριθμό φθόγγων (σε σχέση με άλλες γλώσσες). Θα το γράψουμε όπως νομίζουμε ότι το ακούμε, και τελειώνει η ιστορία. Οι Ισπανοί κι οι Τούρκοι ελάχιστα νοιάζονται για το πώς οι κανόνες τους για απαγορευμένα συμπλέγματα κλπ μεταβάλλουν τα ονόματα των ξένων, και δεκάδες άλλοι λαοί δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή που δεν υπάρχει στη γλώσσα τους γράμμα/φθόγγος για τα δικά μας γ, δ, θ, χ κλπ. Μόνον εμάς μας πιάνει η πρεμούρα μην τυχόν και παραποιήσουμε κατά τι κάποιο κύριο όνομα — ε, για όνομα!
Η προσπάθεια να μην παραποιήσουμε περιέχει την επιθυμία να το πούμε όλοι, αν είναι δυνατό, με τον ίδιο τρόπο για να μπορούμε να συνεννοούμαστε. Είναι μια από τις επιδιώξεις της γλώσσας αυτό.
Όχι, η απόλυτη ταύτιση όλων των ομιλητών και η ύπαρξη μοναδικών “ορθών” τύπων και αμφιμονοσήμαντων σχέσεων ΔΕΝ είναι μία απ' τις επιδιώξεις της γλώσσας (και σίγουρα όχι σε επίπεδο αυτοσκοπού!) — είναι όμως η επιδίωξη που έχει οδηγήσει πχ στον συνειδητό αφανισμό των διαλεκτικών στοιχείων στην Ελλάδα. (Διαβάζω για το πόσο λεπτολογικά σε άλλα έθνη καταγράφονται και οι παραμικρές διαλεκτικές αποκλίσεις και ποικιλίες, και που κάθεσαι και διαβάζεις κατεβατά ολάκερα για το τάδε σύμπλεγμα τριών ανθυποοικισμών που έχουν και καλά δική τους διάλεκτο και τη διατηρούν ως κόρη οφθαλμού κλπ, κι εδώ το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η αυστηρή “εναρμονισμένη προτυποποίηση” μιας ΚΟΙΝΗΣ νεοελληνικής.) Κττμά μπορύμε —και οφείλουμε— να μάθουμε να επικοινωνούμε και να συνεννοούμαστε με τον άλλον, ακόμη κι ας χρησιμοποιεί έναν δεύτερο —ή τρίτο ή τέταρτο— παράλληλο γραπτό τύπο, ακόμη κι αν έχει αποκλίσεις και διαφορές από τη δική μας προφορά — ή, σε κάποια σημεία, ακόμη κι απ' τη δική μας γραμματική ή το συντακτικό. Λιγότερες ρυθμιστικές γλωσσοπέδες, περισσότερο ανοιχτή σκέψη κι επικοινωνία!
Μα δεν καταλαβαίνω γιατί αυτή η έκρηξη. Δεν θέλω να επιβάλω τίποτα. Δεν μπορώ να επιβάλω την ομοιομορφία, όπως εσύ δεν μπορείς να επιβάλεις την απόκλιση. Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν και εμείς προσπαθούμε να τα περιγράψουμε και να τα εξηγήσουμε, όχι να τα ρυθμίσουμε. Υπάρχει τάση προς κοινούς επικοινωνιακούς κώδικες; Ναι, υπάρχει. Για να επικοινωνούμε πιο εύκολα. Και για όποιους άλλους κοινωνικούς λόγους σπρώχνουν προς την ίδια κατεύθυνση. Δεν ζήτησε κανένας από τους Κρητικούς να αλλάξουν προφορά και λεξιλόγιο, αλλά πρόσεξε πόσο διαφέρουν προς το πιο άχρωμο και άοσμο «αθηναϊκό» πρότυπο η προφορά και το λεξιλόγιο των βουλευτών Κρήτης.
Έχει εξηγηθεί αρκετές φορές εδώ μέσα η περίπτωση του Μήτσου ως του μέσου υπεύθυνου για μεταγραφές (και ορολογικές αποδόσεις) στα ΜΜΕ (και λιγότερο σε εκδοτικούς οίκους και πανεπιστήμια). Όταν δεν υπήρχε επαρκής πληροφόρηση για τις ξένες προφορές, βολευόμασταν με τα αγγλικά, τα γαλλικά, τα γερμανικά και τα ιταλικά που γνωρίζαμε. Ήδη στα ισπανικά άρχιζαν οι μεγάλες αλλαγές, από τη «Γυμνή Μάγια» και τον Πάντσο Βίλα ως την Πενέλοπε Κρουζ. Στα μη λατινόγραπτα, π.χ. αραβικά, ρωσικά, κινεζικά, μεταγράφαμε τις αγγλικές μεταγραφές. Οι πιο ευσυνείδητοι μπορεί να τηλεφωνούσαν σε πρεσβείες να μάθουν προφορές, οι άλλοι εμπιστεύονταν τα κολυβοαγγλικά τους. Πρόσφατα ακόμα βλέπαμε μουλτιμίντια και εξαγγλισμένα στέιτζ. Η λίστα των καθιερωμένων στραβών προφορών είναι ατελείωτη, ακόμα και για κλασικά έργα, πριν και μετά τον Γκιούλιβερ. Αυτά συμβαίνουν και σήμερα αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό, γιατί υπάρχουν ευσυνείδητοι που δεν θέλουν να πιαστούν αδιάβαστοι και έχουν πια τα εργαλεία να αναζητήσουν κάτι περισσότερο, ό,τι κι αν είναι αυτό. Υπάρχουν άλλωστε περιπτώσεις όπου απαιτείται ένας τύπος: μπορεί ο νέος πρόεδρος μιας χώρας να έχει άλλη προφορά στο μεσημβρινό δελτίο του Mega και άλλη στο νυχτερινό, αλλά στον Πάπυρο δεν μπορεί να είναι με μια γραφή στο λήμμα της χώρας και με άλλη στο λήμμα για τον ίδιο.
Έχει εξηγηθεί αρκετές φορές εδώ μέσα η περίπτωση του Μήτσου ως του μέσου υπεύθυνου για μεταγραφές (και ορολογικές αποδόσεις) στα ΜΜΕ (και λιγότερο σε εκδοτικούς οίκους και πανεπιστήμια). Όταν δεν υπήρχε επαρκής πληροφόρηση για τις ξένες προφορές, βολευόμασταν με τα αγγλικά, τα γαλλικά, τα γερμανικά και τα ιταλικά που γνωρίζαμε. Ήδη στα ισπανικά άρχιζαν οι μεγάλες αλλαγές, από τη «Γυμνή Μάγια» και τον Πάντσο Βίλα ως την Πενέλοπε Κρουζ. Στα μη λατινόγραπτα, π.χ. αραβικά, ρωσικά, κινεζικά, μεταγράφαμε τις αγγλικές μεταγραφές. Οι πιο ευσυνείδητοι μπορεί να τηλεφωνούσαν σε πρεσβείες να μάθουν προφορές, οι άλλοι εμπιστεύονταν τα κολυβοαγγλικά τους. Πρόσφατα ακόμα βλέπαμε μουλτιμίντια και εξαγγλισμένα στέιτζ. Η λίστα των καθιερωμένων στραβών προφορών είναι ατελείωτη, ακόμα και για κλασικά έργα, πριν και μετά τον Γκιούλιβερ. Αυτά συμβαίνουν και σήμερα αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό, γιατί υπάρχουν ευσυνείδητοι που δεν θέλουν να πιαστούν αδιάβαστοι και έχουν πια τα εργαλεία να αναζητήσουν κάτι περισσότερο, ό,τι κι αν είναι αυτό. Υπάρχουν άλλωστε περιπτώσεις όπου απαιτείται ένας τύπος: μπορεί ο νέος πρόεδρος μιας χώρας να έχει άλλη προφορά στο μεσημβρινό δελτίο του Mega και άλλη στο νυχτερινό, αλλά στον Πάπυρο δεν μπορεί να είναι με μια γραφή στο λήμμα της χώρας και με άλλη στο λήμμα για τον ίδιο.
rogne
¥
Οι πολιτικοί όροι που τελειώνουν σε -iste είναι μειωτικοί.
Αυτοί οι όροι δεν γεννήθηκαν στη Γαλλία (οι ίδιοι δε θέλουν να αποκαλούνται "souverainistes"), αλλά στις Βρυξέλλες.
Αυτός που δεν αποδέχεται απώλεια εθνικής κυριαρχίας, είναι δηλαδή υπέρμαχος του κράτους-έθνους, αποκαλείται μειωτικά "κυριαρχιστής" όπως το "εθνικιστής".
Στην περίπτωση της ΕΕ, "κυριαρχιστές" αποκαλούνται αυτοί που θέλουν να ανακτήσουν την εθνική τους κυριαρχία, αφού οι χώρες τους την έχουν χάσει.
Αυτοί οι όροι δεν γεννήθηκαν στη Γαλλία (οι ίδιοι δε θέλουν να αποκαλούνται "souverainistes"), αλλά στις Βρυξέλλες.
Αυτός που δεν αποδέχεται απώλεια εθνικής κυριαρχίας, είναι δηλαδή υπέρμαχος του κράτους-έθνους, αποκαλείται μειωτικά "κυριαρχιστής" όπως το "εθνικιστής".
Στην περίπτωση της ΕΕ, "κυριαρχιστές" αποκαλούνται αυτοί που θέλουν να ανακτήσουν την εθνική τους κυριαρχία, αφού οι χώρες τους την έχουν χάσει.
