Ελλάδα 2015
- Thread starter nickel
- Start date
BMJ Open
The impact of economic austerity and prosperity events on suicide in Greece: a 30-year interrupted time-series analysis
Published 2 February 2015
Abstract
Objectives To complete a 30-year interrupted time-series analysis of the impact of austerity-related and prosperity-related events on the occurrence of suicide across Greece.
Setting Greece from 1 January 1983 to 31 December 2012.
Participants A total of 11 505 suicides, 9079 by men and 2426 by women, occurring in Greece over the study period.
Primary and secondary outcomes National data from the Hellenic Statistical Authority assembled as 360 monthly counts of: all suicides, male suicides, female suicides and all suicides plus potentially misclassified suicides.
Results In 30 years, the highest months of suicide in Greece occurred in 2012. The passage of new austerity measures in June 2011 marked the beginning of significant, abrupt and sustained increases in total suicides (+35.7%, p<0.001) and male suicides (+18.5%, p<0.01). Sensitivity analyses that figured in undercounting of suicides also found a significant, abrupt and sustained increase in June 2011 (+20.5%, p<0.001). Suicides by men in Greece also underwent a significant, abrupt and sustained increase in October 2008 when the Greek recession began (+13.1%, p<0.01), and an abrupt but temporary increase in April 2012 following a public suicide committed in response to austerity conditions (+29.7%, p<0.05). Suicides by women in Greece also underwent an abrupt and sustained increase in May 2011 following austerity-related events (+35.8%, p<0.05). One prosperity-related event, the January 2002 launch of the Euro in Greece, marked an abrupt but temporary decrease in male suicides (−27.1%, p<0.05).
Conclusions This is the first multidecade, national analysis of suicide in Greece using monthly data. Select austerity-related events in Greece corresponded to statistically significant increases for suicides overall, as well as for suicides among men and women. The consideration of future austerity measures should give greater weight to the unintended mental health consequences that may follow and the public messaging of these policies and related events.
Ακολουθεί εκτενής παρουσίαση και γραφήματα.
The impact of economic austerity and prosperity events on suicide in Greece: a 30-year interrupted time-series analysis
Published 2 February 2015
Abstract
Objectives To complete a 30-year interrupted time-series analysis of the impact of austerity-related and prosperity-related events on the occurrence of suicide across Greece.
Setting Greece from 1 January 1983 to 31 December 2012.
Participants A total of 11 505 suicides, 9079 by men and 2426 by women, occurring in Greece over the study period.
Primary and secondary outcomes National data from the Hellenic Statistical Authority assembled as 360 monthly counts of: all suicides, male suicides, female suicides and all suicides plus potentially misclassified suicides.
Results In 30 years, the highest months of suicide in Greece occurred in 2012. The passage of new austerity measures in June 2011 marked the beginning of significant, abrupt and sustained increases in total suicides (+35.7%, p<0.001) and male suicides (+18.5%, p<0.01). Sensitivity analyses that figured in undercounting of suicides also found a significant, abrupt and sustained increase in June 2011 (+20.5%, p<0.001). Suicides by men in Greece also underwent a significant, abrupt and sustained increase in October 2008 when the Greek recession began (+13.1%, p<0.01), and an abrupt but temporary increase in April 2012 following a public suicide committed in response to austerity conditions (+29.7%, p<0.05). Suicides by women in Greece also underwent an abrupt and sustained increase in May 2011 following austerity-related events (+35.8%, p<0.05). One prosperity-related event, the January 2002 launch of the Euro in Greece, marked an abrupt but temporary decrease in male suicides (−27.1%, p<0.05).
Conclusions This is the first multidecade, national analysis of suicide in Greece using monthly data. Select austerity-related events in Greece corresponded to statistically significant increases for suicides overall, as well as for suicides among men and women. The consideration of future austerity measures should give greater weight to the unintended mental health consequences that may follow and the public messaging of these policies and related events.
Ακολουθεί εκτενής παρουσίαση και γραφήματα.
Επειδή τα γραφήματα νομίζω είναι το πιο εύληπτο εργαλείο, τα παραθέτω εδώ.
Βλέπω το τέταρτο γράφημα που περιλαμβάνει τις δηλωμένες αυτοκτονίες μαζί με αυτές που είναι πιθανές αυτοκτονίες έστω κι αν δεν δηλώθηκαν έτσι. Βλέπω ότι το 1984 για παράδειγμα ήταν γύρω στις 70 μηνιαίως, ενώ στα χρόνια της οικονομικής κρίσης και του καταραμένου μνημονίου άγγιξαν τις 80 μηνιαίως. Αλλά 80 μηνιαίως ήταν και το 2005, την εποχή που οι αγελάδες ήταν παχιές. Σε κάθε περίπτωση, έχουμε περίπου 1000 αυτοκτονίες τον χρόνο, χωρίς να φαίνεται αυξητική τάση. Δεν υπάρχουν χιλιάδες αυτοκτονίες; Μήπως έχουμε μόνο μερικές δεκάδες παραπάνω από τον μέσο όρο, απλώς οι αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους είναι αγαπημένο θέμα των ΜΜΕ;
Αλλά ακόμα και στο πρώτο γράφημα όπου είναι οι επίσημες αυτοκτονίες, ο αριθμός της τετραετίας 2010-2013 φαίνεται αυξημένος σε σχέση με το αμέσως προηγούμενο διάστημα, αλλά όχι πρωτοφανής.
Το θεωρώ δεδομένο ότι οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν, αλλά όχι κατά χιλιάδες, ούτε καν κατά εκατοντάδες, σε σχέση με παλιότερες χρονικές περιόδους.
Βλέπω το τέταρτο γράφημα που περιλαμβάνει τις δηλωμένες αυτοκτονίες μαζί με αυτές που είναι πιθανές αυτοκτονίες έστω κι αν δεν δηλώθηκαν έτσι. Βλέπω ότι το 1984 για παράδειγμα ήταν γύρω στις 70 μηνιαίως, ενώ στα χρόνια της οικονομικής κρίσης και του καταραμένου μνημονίου άγγιξαν τις 80 μηνιαίως. Αλλά 80 μηνιαίως ήταν και το 2005, την εποχή που οι αγελάδες ήταν παχιές. Σε κάθε περίπτωση, έχουμε περίπου 1000 αυτοκτονίες τον χρόνο, χωρίς να φαίνεται αυξητική τάση. Δεν υπάρχουν χιλιάδες αυτοκτονίες; Μήπως έχουμε μόνο μερικές δεκάδες παραπάνω από τον μέσο όρο, απλώς οι αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους είναι αγαπημένο θέμα των ΜΜΕ;
Αλλά ακόμα και στο πρώτο γράφημα όπου είναι οι επίσημες αυτοκτονίες, ο αριθμός της τετραετίας 2010-2013 φαίνεται αυξημένος σε σχέση με το αμέσως προηγούμενο διάστημα, αλλά όχι πρωτοφανής.
Το θεωρώ δεδομένο ότι οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν, αλλά όχι κατά χιλιάδες, ούτε καν κατά εκατοντάδες, σε σχέση με παλιότερες χρονικές περιόδους.
rogne
¥
Υπάρχουν βέβαια και τα ποιοτικά στοιχεία, εκτός από τα ποσοτικά. Θέλω να πω, ακόμα κι αν ο συνολικός αριθμός των αυτοκτονιών παραμένει σταθερός, δεν είναι αδιάφορο αν η πλειονότητά τους αποδίδονται τώρα σε οικονομικά αίτια, γιατί αυτά τα τελευταία αφορούν κατεξοχήν το πεδίο της δημόσιας πολιτικής και με αυτή την έννοια είναι κατεξοχήν καταλογίσιμα. Οι κυνικοί ίσως αντιτάξουν ότι και οικονομικά αίτια να μην υπήρχαν, θα υπερίσχυαν τα υπαρξιακά, ερωτικά κλπ. και στο σύνολο θα είχαμε το ίδιο αποτέλεσμα, αλλά εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι δεν υπάρχει επίσημος φορέας που θα τολμούσε να πει κάτι τέτοιο. Εγώ καταλήγω στο συμπέρασμα ότι το θέμα είναι πράγματι μεγάλο, όχι όμως από ποσοτικής άποψης, όπως φωνάζουν τόσοι και τόσοι τα τελευταία χρόνια, αλλά από ποιοτικής. Στα δικά μου τα μάτια, έχει κάτι το πολύ ζοφερό να αντικαθιστώνται τα "κλασικά" (ας πούμε) αίτια μιας τόσο ριζικής πράξης όπως η αυτοκτονία από πράγματα τόσο πεζά όσο μια απόλυση, μερικά ευρώ χρέη και τέτοια. Πιθανό να πρόκειται κι εδώ γι' αυτό που έχουν θεωρητικοποιήσει άλλοι ως "βιοπολιτική" ή "βιοεξουσία", όπως και να 'χει ωστόσο είναι σημαντικό ζήτημα και σίγουρα όχι επιδεκτικό πολιτικάντικης εκμετάλλευσης.
Προσωπικά, θα μπορούσα να συμφωνήσω αν διαπιστώναμε με ποιον τρόπο μια αυτοκτονία «λόγω ερωτικής απογοήτευσης» π.χ. μετατρέπεται σε «λόγω της οικονομικής κατάστασης». Καταλαβαίνω ότι μπορεί κάποιος λόγω της επιβαρυμένης οικονομικής κατάστασής του να περιπέσει πιο εύκολα π.χ. σε κατάθλιψη, οπότε αν αυξάνονται οι πάσχοντες από κατάθλιψη θα αυξάνεται αναλογικά και ο αριθμός όσων πασχόντων αυτοκτονούν, αλλά η σχέση δεν είναι ούτε μονοσήμαντη, ούτε νομοτελειακή.
Και επιτρέψτε μου και μια απορία από την αντίθετη οπτική: πότε είναι χειρότερο να αποτυγχάνεις οικονομικά (και να σε πιάνει κατάθλιψη); Όταν είναι η θάλασσα γιαούρτι κι εσύ δεν μπορείς όχι με κουτάλι αλλά ούτε με τη χούφτα σου να σιτιστείς ή όταν η γενική κατάσταση επιδεινώνεται για όλους και ειδικότερα, τον άμεσο περίγυρό σου;
Και επιτρέψτε μου και μια απορία από την αντίθετη οπτική: πότε είναι χειρότερο να αποτυγχάνεις οικονομικά (και να σε πιάνει κατάθλιψη); Όταν είναι η θάλασσα γιαούρτι κι εσύ δεν μπορείς όχι με κουτάλι αλλά ούτε με τη χούφτα σου να σιτιστείς ή όταν η γενική κατάσταση επιδεινώνεται για όλους και ειδικότερα, τον άμεσο περίγυρό σου;
SBE
¥
Απορία: μέντιουμ ήταν; Το 2008 όλοι έλεγαν ότι η κρίση που επηρέαζε τις ΗΠΑ κι είχε αρχίσει να επηρεάζει τις μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες θα μας προσπερνούσε. Και μέχρι το 2010 αυτό ακουγόταν πολύ ακόμα.
Άλλη απορία: αν δεχτούμε ότι πριν το 2010 ο κόσμος αυτοκτονούσε για λόγους ερωτικής απογοήτευσης π.χ. (ή υγείας ή οτιδήποτε), πώς είμαστε τόσο σίγουροι ότι μετά το 2010 έπαψαν οι αυτοκτονίες ερωτικής απογοήτευσης κι όλες οι αυτοκτονίες είναι για οικονομικούς λόγους; Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι η αύξηση πιθανόν να οφείλεται σε οικονομικούς λόγους. Ο κόσμος δεν σταμάτησε να ερωτεύεται και να απογοητεύεται το 2010.
Από τα συμπεράσματα της μελέτης:
The significant shifts that we identified may have been related to the austerity measures themselves or could have been related to different, but unmeasured, events that happened in the same months as our interruptions.
rogne
¥
Το σχόλιό μου παραπάνω βασιζόταν στην υπόθεση ότι οι αυτόχειρες επικαλούνται πλέον συχνότερα (ή πολύ συχνότερα) οικονομικούς λόγους, πράγμα που μόνο διαισθητικά νομίζω ότι ισχύει (δεν έχω στοιχεία για να το τεκμηριώσω), και ότι, τόσο αυτούς όσο και άλλους αυτόχειρες που επικαλούνται διαφορετικούς λόγους για την πράξη τους, τους πιστεύουμε.
Ενδιαφέρουσα βρίσκω την απορία του Δρ.: πότε είναι χειρότερο να αποτυγχάνεις οικονομικά (και να σε πιάνει κατάθλιψη); Όταν είναι η θάλασσα γιαούρτι κι εσύ δεν μπορείς όχι με κουτάλι αλλά ούτε με τη χούφτα σου να σιτιστείς ή όταν η γενική κατάσταση επιδεινώνεται για όλους και ειδικότερα, τον άμεσο περίγυρό σου; Η πρώτη απάντηση που σκέφτεται κανείς είναι ίσως "στην πρώτη περίπτωση", αλλά με μια δεύτερη ανάγνωση μπορεί να αντιστρέφεται το πράγμα. Ίσως γιατί όταν σκεφτόμαστε την αυτοκτονία, τείνουμε να τη σκεφτόμαστε σαν την πιο ριζικά "ατομικιστική", πράξη, ας πούμε (εννοώ ως πράξη, όχι στις συνέπειές της), οπότε η ατομική οικονομική αποτυχία (σε σχέση με μια γενικότερη συλλογική μη αποτυχία, απαραίτητη για να υπάρχει μέτρο σύγκρισης) προβάλλει ως εύλογο κίνητρο. Αν όμως εγκαταλείψουμε αυτό το σκεπτικό και πάψουμε να σκεφτόμαστε με όρους αποτυχίας/επιτυχίας, η αίσθηση του ριζικού αδιεξόδου που μπορεί να προκαλέσει μια γενικά ζοφερή οικονομική κατάσταση γίνεται ίσως ισχυρότερο κίνητρο. Ίσως δηλαδή υπάρχουν εδώ δύο ποιοτικά διαφορετικές αντιλήψεις περί αυτοκτονίας, και η δική μου ανησυχία είναι μήπως τείνει να επικρατήσει η δεύτερη.
Ευχάριστη συζήτηση για πρωινό Σαββάτου πριν την πανσέληνο του Αυγούστου...
Ενδιαφέρουσα βρίσκω την απορία του Δρ.: πότε είναι χειρότερο να αποτυγχάνεις οικονομικά (και να σε πιάνει κατάθλιψη); Όταν είναι η θάλασσα γιαούρτι κι εσύ δεν μπορείς όχι με κουτάλι αλλά ούτε με τη χούφτα σου να σιτιστείς ή όταν η γενική κατάσταση επιδεινώνεται για όλους και ειδικότερα, τον άμεσο περίγυρό σου; Η πρώτη απάντηση που σκέφτεται κανείς είναι ίσως "στην πρώτη περίπτωση", αλλά με μια δεύτερη ανάγνωση μπορεί να αντιστρέφεται το πράγμα. Ίσως γιατί όταν σκεφτόμαστε την αυτοκτονία, τείνουμε να τη σκεφτόμαστε σαν την πιο ριζικά "ατομικιστική", πράξη, ας πούμε (εννοώ ως πράξη, όχι στις συνέπειές της), οπότε η ατομική οικονομική αποτυχία (σε σχέση με μια γενικότερη συλλογική μη αποτυχία, απαραίτητη για να υπάρχει μέτρο σύγκρισης) προβάλλει ως εύλογο κίνητρο. Αν όμως εγκαταλείψουμε αυτό το σκεπτικό και πάψουμε να σκεφτόμαστε με όρους αποτυχίας/επιτυχίας, η αίσθηση του ριζικού αδιεξόδου που μπορεί να προκαλέσει μια γενικά ζοφερή οικονομική κατάσταση γίνεται ίσως ισχυρότερο κίνητρο. Ίσως δηλαδή υπάρχουν εδώ δύο ποιοτικά διαφορετικές αντιλήψεις περί αυτοκτονίας, και η δική μου ανησυχία είναι μήπως τείνει να επικρατήσει η δεύτερη.
Ευχάριστη συζήτηση για πρωινό Σαββάτου πριν την πανσέληνο του Αυγούστου...
Μπορεί να μην συντρέχει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Μπορεί (υπάρχει πιθανότητα, να πω καλύτερα, έστω και ελάχιστη) το ισχυρότερο κίνητρο να μην είναι η ενδογενής αίσθηση της «ντροπής» εξαιτίας της προσωπικής αποτυχίας (η αναμέτρηση με το την αυτοεικόνα), αλλά το εξωτερικό αίσθημα της «αιδούς» απέναντι στη αποδοκιμασία της κοινότητας (η αναμέτρηση με την προβαλλόμενη προς τα έξω εικόνα). Αυτά, το ξέρω, ίσχυαν σε παλαιότερες φάσεις της ελληνικής κοινωνίας και σήμερα εκφυλίζονται. Απλώς απαντώ στο γενικό, θεωρητικό ερώτημα.
Απλώς για την ιστορία (αλλά και με το συμπάθιο, επειδή είχα ακούσει ουκ ολίγα για τις «τραβηγμένες αναλύσεις μου» στο προηγούμενο κυβερνητικό επτάμηνο), άλλη μια ομολογία (από τον Καμμένο) περί του σχεδίου δραχμής, όπως αναπαράγεται από τη σημερινή Καθημερινή:
Σε σαφή παραδοχή για την ύπαρξη σχεδίου της κυβέρνησης για ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ προέβη χθες ο επικεφαλής των ΑΝΕΛ και κυβερνητικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ, Πάνος Καμμένος. «Υπήρχαν σενάρια τα οποία επεξεργαστήκαμε και τα εξαντλήσαμε, αλλά όταν ήρθε η ώρα που θα χρειαζόταν να στείλουμε τα C-130 να πάρουν τις παλέτες με τα χρήματα που θα ήταν ουσιαστικά η εγγύηση για ένα νόμισμα, όλοι έκαναν τους τρελούς», επεσήμανε ο κ. Καμμένος (Alpha), προσθέτοντας: «Απόλυτα ειλικρινά θέλω να πω πως αν υπήρχε δρόμος για τη δραχμή με προοπτική, εγώ δεν θα έλεγα όχι... αν, δηλαδή, υπήρχε περίπτωση η πατρίδα μας να μπει σε μία λογική μιας καινούργιας μέρας, με ένα καινούργιο νόμισμα και να παλέψουμε και μπορούσαμε να τα βγάλουμε πέρα, θα το κάναμε».
Το γιατί δεν συνέβη το περιέγραψε ο ίδιος: «Στην αρχή άφηναν ελπίδες, για να πούμε την αλήθεια. Στην αρχή υπήρχαν αρκετοί που μας έλεγαν, όπως οι Αμερικάνοι με τα πετρέλαια...», ωστόσο, όπως προσέθεσε, «πουθενά δεν υπήρχαν χρήματα... μας πούλησαν και όλοι εκείνοι που έλεγαν ότι θα μας βοηθήσουν. Δεν είχαμε ούτε ρούβλια –για να λέμε τα πράγματα όπως είναι– για να βάλουμε collateral –δηλαδή εγγυήσεις– στη δραχμή, δεν είχαμε ούτε άλλο ξένο νόμισμα». Ο κ. Καμμένος περιέγραψε συζητήσεις στο Υπουργικό Συμβούλιο σχετικά με ένα plan B, αναφέροντας ότι ο ίδιος αμφέβαλλε για την άποψη που διατύπωνε ο κ. Παν. Λαφαζάνης ότι «θα μας βοηθήσουν οι Ρώσοι». Σύμφωνα με τον ίδιο, στα ερωτήματά του για «σχέδιο Β» «ποτέ δεν απάντησε ο κ. Βαρουφάκης. Κάποια στιγμή ψέλλισε ότι έχουν κάνει μια προετοιμασία με μία ομάδα, χωρίς διευκρινίσεις».
Αίσθηση, πέραν του «φλερτ» της κυβέρνησης με τη δραχμή, προκαλούν και οι υπαινιγμοί που άφησε ο κ. Καμμένος για τον πρώην υπουργό Οικονομικών. «Εκείνο το οποίο εμείς βλέπαμε ως μια πιθανή διέξοδο ήταν αυτό που είχαν σχεδιάσει οι δανειστές και δεν ξέρω –θα το αποδείξει η Ιστορία αυτό– εάν μέσα σε αυτό το διάστημα είχαν και συνεργούς, όπως τον Γιάνη Βαρουφάκη», ανέφερε.
Σε σαφή παραδοχή για την ύπαρξη σχεδίου της κυβέρνησης για ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ προέβη χθες ο επικεφαλής των ΑΝΕΛ και κυβερνητικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ, Πάνος Καμμένος. «Υπήρχαν σενάρια τα οποία επεξεργαστήκαμε και τα εξαντλήσαμε, αλλά όταν ήρθε η ώρα που θα χρειαζόταν να στείλουμε τα C-130 να πάρουν τις παλέτες με τα χρήματα που θα ήταν ουσιαστικά η εγγύηση για ένα νόμισμα, όλοι έκαναν τους τρελούς», επεσήμανε ο κ. Καμμένος (Alpha), προσθέτοντας: «Απόλυτα ειλικρινά θέλω να πω πως αν υπήρχε δρόμος για τη δραχμή με προοπτική, εγώ δεν θα έλεγα όχι... αν, δηλαδή, υπήρχε περίπτωση η πατρίδα μας να μπει σε μία λογική μιας καινούργιας μέρας, με ένα καινούργιο νόμισμα και να παλέψουμε και μπορούσαμε να τα βγάλουμε πέρα, θα το κάναμε».
Το γιατί δεν συνέβη το περιέγραψε ο ίδιος: «Στην αρχή άφηναν ελπίδες, για να πούμε την αλήθεια. Στην αρχή υπήρχαν αρκετοί που μας έλεγαν, όπως οι Αμερικάνοι με τα πετρέλαια...», ωστόσο, όπως προσέθεσε, «πουθενά δεν υπήρχαν χρήματα... μας πούλησαν και όλοι εκείνοι που έλεγαν ότι θα μας βοηθήσουν. Δεν είχαμε ούτε ρούβλια –για να λέμε τα πράγματα όπως είναι– για να βάλουμε collateral –δηλαδή εγγυήσεις– στη δραχμή, δεν είχαμε ούτε άλλο ξένο νόμισμα». Ο κ. Καμμένος περιέγραψε συζητήσεις στο Υπουργικό Συμβούλιο σχετικά με ένα plan B, αναφέροντας ότι ο ίδιος αμφέβαλλε για την άποψη που διατύπωνε ο κ. Παν. Λαφαζάνης ότι «θα μας βοηθήσουν οι Ρώσοι». Σύμφωνα με τον ίδιο, στα ερωτήματά του για «σχέδιο Β» «ποτέ δεν απάντησε ο κ. Βαρουφάκης. Κάποια στιγμή ψέλλισε ότι έχουν κάνει μια προετοιμασία με μία ομάδα, χωρίς διευκρινίσεις».
Αίσθηση, πέραν του «φλερτ» της κυβέρνησης με τη δραχμή, προκαλούν και οι υπαινιγμοί που άφησε ο κ. Καμμένος για τον πρώην υπουργό Οικονομικών. «Εκείνο το οποίο εμείς βλέπαμε ως μια πιθανή διέξοδο ήταν αυτό που είχαν σχεδιάσει οι δανειστές και δεν ξέρω –θα το αποδείξει η Ιστορία αυτό– εάν μέσα σε αυτό το διάστημα είχαν και συνεργούς, όπως τον Γιάνη Βαρουφάκη», ανέφερε.
Θα μπορούσε αυτός ο γελοίος, που πρέπει να έπεσε στο καζάνι της ηλιθιότητας όταν ήταν μικρός, να μας υποδείξει ένα κράτος που ευημερεί με εθνικό νόμισμα και όπου ισχύουν και τα δύο παρακάτω:
1) Έχει απουσία πλουτοπαραγωγικών πόρων, βιομηχανικής παραγωγής και σύγχρονης κρατικής μηχανής,
2) Και δεύτερο και πιο σημαντικό, ανήκε σε ένα ισχυρό νόμισμα και το εγκατέλειψε εν καιρώ χρεοκοπίας, φεσώνοντας τους δανειστές με εκατοντάδες δις.
1) Έχει απουσία πλουτοπαραγωγικών πόρων, βιομηχανικής παραγωγής και σύγχρονης κρατικής μηχανής,
2) Και δεύτερο και πιο σημαντικό, ανήκε σε ένα ισχυρό νόμισμα και το εγκατέλειψε εν καιρώ χρεοκοπίας, φεσώνοντας τους δανειστές με εκατοντάδες δις.
Και για να προσπαθήσω να καταλάβω τι περίπου μας λέει αυτός ο κύριος, της ομάδας των μεγάλων μασκαράδων:
Ο στόχος ήταν να περάσουμε στη δραχμή με εγγύηση κάποιο άλλο νόμισμα (όχι πάντως χρυσό), δολάρια, ρούβλια ή κινέζικα γουάν, που θα μας τα έδινε η Αμερική, η Ρωσία ή η Κίνα, για να στηρίξει τη δραχμή που θα τυπώναμε, να μην πέφτει κάθε πρωί που θα άνοιγαν οι αγορές. Με αυτή την εγγύηση θα βάζαμε τη Ζωή να καταργήσει και μέρος του επαχθούς απεχθούς χρέους. Έτσι θα κάναμε πολιτική χωρίς μνημόνια (μπου χα χα) και θα τιμωρούσαμε τους δανειστές και τους Ευρωπαίους εταίρους και θα βάζαμε τις αγορές να χορέψουν καρσιλαμά. Πίστευαν δηλαδή ότι θα βρισκόταν κάποιος μεγάλος τρελός, να αποσταθεροποιήσει το ευρώ μέσω Ελλάδας. Ήθελαν να γίνει η Ελλάδα το μέσο αποσταθεροποίησης της διεθνούς οικονομίας και του ευρώ ειδικότερα, για να εφαρμόσουν το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης με λίγο πρόγραμμα Ανέλ. Αυτό θέλει να μας πει ο κ. Καμμένος (και ίσως δεν έχει καταλάβει τι λέει) ή εγώ έχω καταλάβει λάθος;
Ο στόχος ήταν να περάσουμε στη δραχμή με εγγύηση κάποιο άλλο νόμισμα (όχι πάντως χρυσό), δολάρια, ρούβλια ή κινέζικα γουάν, που θα μας τα έδινε η Αμερική, η Ρωσία ή η Κίνα, για να στηρίξει τη δραχμή που θα τυπώναμε, να μην πέφτει κάθε πρωί που θα άνοιγαν οι αγορές. Με αυτή την εγγύηση θα βάζαμε τη Ζωή να καταργήσει και μέρος του επαχθούς απεχθούς χρέους. Έτσι θα κάναμε πολιτική χωρίς μνημόνια (μπου χα χα) και θα τιμωρούσαμε τους δανειστές και τους Ευρωπαίους εταίρους και θα βάζαμε τις αγορές να χορέψουν καρσιλαμά. Πίστευαν δηλαδή ότι θα βρισκόταν κάποιος μεγάλος τρελός, να αποσταθεροποιήσει το ευρώ μέσω Ελλάδας. Ήθελαν να γίνει η Ελλάδα το μέσο αποσταθεροποίησης της διεθνούς οικονομίας και του ευρώ ειδικότερα, για να εφαρμόσουν το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης με λίγο πρόγραμμα Ανέλ. Αυτό θέλει να μας πει ο κ. Καμμένος (και ίσως δεν έχει καταλάβει τι λέει) ή εγώ έχω καταλάβει λάθος;
Εσύ καλά τα καταλαβαίνεις. Το θέμα είναι γιατί υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται έτσι, γιατί αυτοί οι άνθρωποι βρέθηκαν σε θέσεις εξουσίας και το κυριότερο, γιατί υπάρχουν, ουκ ολίγοι, ψηφοφόροι που τα πιστεύουν ακόμα, και με αυτό το κριτήριο θα δώσουν την ψήφο τους.
Μα αυτό ακριβώς δεν έλεγε πρακτικά και ο προκυβερνητικός Σύριζα; Αυτά δεν έγραφε ο Βαρουφάκης επί χρόνια; Ξεχάσαμε κιόλας τα νταούλια που θα χόρευαν στον ήχο τους οι αγορές; Είναι δυνατόν να μην ακούμε τα όσα λέει η (διαδικαστικά μεν, αλλά ακόμη εν ενεργεία) ΠτΒ σχετικά με τις συζητήσεις και τα σχέδια και τις απόψεις του προκυβερνητικού Σύριζα;
Και τότε δυσκολευόμουν να το πιστέψω και τώρα δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Δεν ψηφίσαμε κάτι τέτοιο. Κάποιοι δεν τους είχαμε ικανούς για τόση ανευθυνότητα. Θα γίνονταν όργανο οικονομικού πολέμου κάποιου τρίτου εναντίον των συμμάχων και εταίρων μας; Με συγχωρείτε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τους μαυρίσουμε. Πρέπει να τους στείλουμε στα σπίτια τους κι ακόμα παραπέρα.
rogne
¥
Εμένα με εκπλήσσει πάντως το ότι ο Καμμένος και οι εξομολογήσεις/δηλώσεις/"αποκαλύψεις" του θεωρούνται ακόμα απόδειξη ή έστω ένδειξη για το οτιδήποτε. Αν κατάλαβα καλά, τώρα ισχυρίζεται ότι αυτός ήταν "ο μόνος συνεπής" στο "σχέδιο" με τα C-130 κλπ., ενώ όλοι οι άλλοι τελικά "έκαναν τους τρελούς", συμπεριλαμβανομένων του Λαφαζάνη που πίστευε στη Ρωσία και του Βαρουφάκη που δεν ξέρουμε τι πίστευε/έκανε. Να θεωρήσουμε δηλαδή ότι αυτό αποτελεί στοιχείο για την ύπαρξη κάποιου τέτοιου "σχεδίου" κι όχι για την πνευματική κατάσταση του "συνεπούς" ανδρός;
Στα παραπάνω του rogne, να προσθέσουμε ότι ο Καμμένος έχει καταδικαστεί για συκοφαντική δυσφήμιση, ότι κατάφερε να επανεκλεγεί τον Ιανουάριο του '15 επειδή εφήυρε προσπάθεια δωροδοκίας του Κώματός του για να ψηφίσει ΠτΔ καθώς και ότι μιλάμε για τον άνθρωπο που διέψευσε τον προηγούμενο ΠτΔ και τον απείλησε με μηνύσεις (!) για συκοφαντική δυσφήμιση επειδή ο ΠτΔ (ο Παπούλιας) είχε δώσει στη δημοσιότητα το περίφημο νον πέιπερ του Καμμένου με το οποίο ο Καμμένος ζητούσε να μπει στην συγκυβέρνηση του 2012 με όρο να αναλάβει το Υπουργείο Αμύνης.
Βέβαια κάπου εδώ μπαίνω στον πειρασμό να αναρωτηθώ ξανά για ποιο λόγο επέλεξε ο Σύριζα τον Καμμένο για τη συγκυβέρνηση της χώρας, αλλά τα έχουμε ξαναπεί.
Βέβαια κάπου εδώ μπαίνω στον πειρασμό να αναρωτηθώ ξανά για ποιο λόγο επέλεξε ο Σύριζα τον Καμμένο για τη συγκυβέρνηση της χώρας, αλλά τα έχουμε ξαναπεί.
Last edited:
Όσα λέει κάθε πολιτικό πρόσωπο προφανώς αξιολογούνται ανάλογα με τη συνολική του αξιοπιστία, τον πρότερο πολιτικό βίο, την παρουσία ή απουσία παράλληλων μαρτυριών/διηγήσεων/αφηγήσεων, την αξιολόγηση γεγονότων και στοιχείων και (αναγκαστικά παρασκηνιακών) ενδείξεων και, σε τελευταία ανάλυση, το ξυράφι του Όκαμ.
Θέλω να πω ότι αν ένα σχέδιο φαίνεται γελοίο σε έμφρονες ανθρώπους, αυτό δεν σημαίνει ότι φαίνεται υποχρεωτικά εξίσου γελοίο σε ιδεοληπτικούς καριερίστες. Εξίσου γελοίο μου φαίνεται να κάνεις δημόσια δηλώσεις που θα μπορούσαν να σε οδηγήσουν σε ειδικά δικαστήρια, αλλά προφανώς κάποιοι πολιτικοί δεν τις αξιολογούν με τον ίδιο τρόπο αν δεν προκαλούν κιόλας (βλ. π.χ. σχετικές δηλώσεις Βαρουφάκη).
Θέλω να πω ότι αν ένα σχέδιο φαίνεται γελοίο σε έμφρονες ανθρώπους, αυτό δεν σημαίνει ότι φαίνεται υποχρεωτικά εξίσου γελοίο σε ιδεοληπτικούς καριερίστες. Εξίσου γελοίο μου φαίνεται να κάνεις δημόσια δηλώσεις που θα μπορούσαν να σε οδηγήσουν σε ειδικά δικαστήρια, αλλά προφανώς κάποιοι πολιτικοί δεν τις αξιολογούν με τον ίδιο τρόπο αν δεν προκαλούν κιόλας (βλ. π.χ. σχετικές δηλώσεις Βαρουφάκη).
Συγγνώμη για την εκτροπή, αλλά το άκουσα χτες και δεν μπορώ να μην το μοιραστώ μαζί σας: μετά το προγλωσσικό σύνθημα «Και Α! και ΟΥ! και ΔΑΠ Νουδουφουκού!», άκουσα από προεκλογική συγκέντρωση της ΝΔ το «Βαγγέλα, σέξι (!!), σκίσε τον Αλέξη». Δηλαδή τι να μας πουν κι οι Αρειανοί και τα Μπαόκια. Όσο για το ποιος εγκέφαλος σκέφτηκε να περιγράψει τον Μεϊμαράκη ως σέξι, τι να πω, πολύ μερακλής 