Ελλάδα 2015
- Thread starter nickel
- Start date
Στάση πληρωμών των ιδιωτών συμβαίνει εδώ και 5 χρόνια, με μερικές ανάσες χρηματοδότησης.
Για να μη λένε συνέχεια σπιράλ την κατιούσα, την κάτω βόλτα, έχουμε πει πάνω από 5 χρόνια τώρα τη δίνη, αλλά φωνή βοώντων εν τη γυναικολογική και υδραυλική ερήμω του spiral ουκ εισακούεται.
[nudge] Ίσως θα ήταν καλό να έμπαινε η δίνη και στον τίτλο εκείνου του νήματος, μήπως το βρίσκουν ευκολότερα και σκεφτούν να μην πνίγονται σπειροειδώς σε μια κουταλιά νερό. [/nudge]
Αυτό το άρθρο είναι στα κλειστά των Νέων. Θα πω αργότερα πού διαφωνώ με τα επιχειρήματα του Κούρτοβικ.
Ζητούνται ιδεοληπτικοί
Δημοσθένης Κούρτοβικ (Τα Νέα, 16/5/2015)
Είναι, λέει, ιδεοληπτικοί. Μακάρι να ήταν. Θα βλέπαμε τότε, εμείς οι παλιοί αριστεροί, να παίρνουν σάρκα και οστά κάποια από τα όνειρα που μας έκαναν να ασπαστούμε, νέοι, την αριστερή ιδεολογία. Θα βλέπαμε να εφαρμόζονται αρχές που ήταν και είναι για εμάς απόλυτες, αδιαπραγμάτευτες, απροϋπόθετες (εμείς είμαστε οι ιδεοληπτικοί!). Χάριν αυτού θα δείχναμε κατανόηση για την ακατανόητη τακτική της κυβέρνησης στις συνομιλίες με τους θεσμούς, θα βρίσκαμε συμπαθητική έως συγκινητική την αφέλειά της στο Μεταναστευτικό, ίσως ανησυχούσαμε λιγότερο για τον δυσοίωνο αυταρχισμό κυβερνητικών και άλλων κομματικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα ήμασταν διατεθειμένοι να τα παραβλέψουμε ή να τα υποβαθμίσουμε αυτά και άλλα, πρώτα πρώτα επειδή η κυβέρνηση, για την ακρίβεια το αριστερό και μεγαλύτερο σκέλος της, θα τιμούσε το ήθος της Αριστεράς, που είναι η ιστορική περιουσία της. Σε διαμετρική αντίθεση με τις κυβερνήσεις του καθεστωτικού παλαιοκομματισμού, θα στελέχωνε το Δημόσιο με κριτήριο την ικανότητα και την εμπειρογνωμοσύνη, όχι το βόλεμα αποτυχόντων πολιτευτών ή συγγενών. Δεν θα μπούκωνε και αυτή τα υπουργεία με στρατιές «συμβούλων». Προπαντός δεν θα διανοούνταν να καταργήσει τη Διαύγεια, τον πιο προοδευτικό θεσμό που είχαμε, ίσα ίσα θα τον υπερασπιζόταν φανατικά, γιατί η διαφάνεια των αποφάσεων μιας αριστερής κυβέρνησης είναι η τιμή της, είναι το μέτρο της ιδεολογικής ειλικρίνειάς της.
Θα βλέπαμε τις δαπάνες για κοινωνική πολιτική, έστω με τα πενιχρά μέσα που διαθέτει σήμερα η κυβέρνηση, να έχουν απόλυτη ποσοτική υπεροχή απέναντι στην, αμφίβολης άλλωστε χρησιμότητας, επισκευή μερικών πολεμικών αεροσκαφών και όχι να μη φτάνουν ούτε στο μισό αυτού του κόστους. Θα βλέπαμε την αριστερή κυβέρνηση να νοιάζεται για τους ανέργους του ιδιωτικού τομέα τουλάχιστον όσο για τους απολυμένους του Δημοσίου. Θα είχαμε χειροπιαστά δείγματα της αγωνίας της για την πραγματική οικονομία, για τον κόσμο της δημιουργικής εργασίας, που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος των σοσιαλιστικών οικονομικών θεωριών αλλά και της σοσιαλιστικής ηθικής.
Η σύμπραξη με ένα εθνολαϊκιστικό δεξιό κόμμα, στο πλαίσιο μιας μεγάλης «αντιμνημονιακής συμμαχίας» (μήπως κατά το πρότυπο της μεγάλης αντιφασιστικής συμμαχίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου;), θα μας ενοχλούσε όσο τώρα, αλλά ίσως να τη συγχωρούσαμε σε μια Αριστερά που θα τη θεωρούσε τακτικά αναγκαία. Αλλά η σύμπραξη δεν θα γινόταν ώσμωση. Δεν θα βλέπαμε κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να συμμετέχουν ένθερμα σε στρατοκρατικής κοπής φιέστες, αντιγραμμένες από ένα μισητό καθεστώς που γνωρίσαμε καλά εμείς οι παλιοί αριστεροί, ή να υπερθεματίζουν σε θεσμούς και έθιμα που θρέφουν σπέρματα θεοκρατίας.
Πάνω από όλα η ιδεοληπτική Αριστερά που θα θέλαμε θα έδινε τη μέγιστη έμφαση στην παιδεία, όπως έχουν κάνει όλες οι σοσιαλιστικές ή κομμουνιστικές κυβερνήσεις (θυμάμαι τον Δημήτρη Χατζή να μου λέει ότι το θετικότερο γνώρισμα των κομμουνιστικών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης ήταν το εξαιρετικό εκπαιδευτικό σύστημά τους). Εμείς όμως βλέπουμε την «πρώτη φορά Αριστερά» να νομοθετεί με το βλέμμα στους συνδικαλιστές της παιδείας, όχι στην ίδια την παιδεία και στα νιάτα που κάθονται στα θρανία, να ξηλώνει ό,τι σωστό πήγαινε να γίνει, να μας γυρίζει σε ένα μοντέλο που δοκιμάστηκε πριν από τριάντα χρόνια με οικτρά αποτελέσματα.
Εκείνο που με ανησυχεί περισσότερο είναι η ευκολία με την οποία αριστεροί ιδεολόγοι, προσκείμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ, τα δικαιολογούν αυτά. Το κομματικό - πελατειακό κράτος; Η Αριστερά πρέπει να αποκτήσει δικά της ερείσματα στον διαβρωμένο από τα μνημονιακά κόμματα κρατικό μηχανισμό. Τα 500 εκατομμύρια για τα απαρχαιωμένα αεροσκάφη; Ήταν υποχρέωση ανειλημμένη από τους προηγούμενους. Οι εθνικιστικές φιέστες και οι θεοκρατικές τελετές; Άσχημο, αλλά επουσιώδες. Η εκπαιδευτική αντιμεταρρύθμιση; Ο Μπαλτάς είναι γνήσιος αριστερός και θα ξέρει τι κάνει.
Καμία διαμαρτυρία. Καμία ενόχληση. Σύντροφοι, πού πήγαν οι ιδεοληψίες σας;
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5239353/zhtoyntai-ideolhptikoi/
Δημοσθένης Κούρτοβικ (Τα Νέα, 16/5/2015)
Είναι, λέει, ιδεοληπτικοί. Μακάρι να ήταν. Θα βλέπαμε τότε, εμείς οι παλιοί αριστεροί, να παίρνουν σάρκα και οστά κάποια από τα όνειρα που μας έκαναν να ασπαστούμε, νέοι, την αριστερή ιδεολογία. Θα βλέπαμε να εφαρμόζονται αρχές που ήταν και είναι για εμάς απόλυτες, αδιαπραγμάτευτες, απροϋπόθετες (εμείς είμαστε οι ιδεοληπτικοί!). Χάριν αυτού θα δείχναμε κατανόηση για την ακατανόητη τακτική της κυβέρνησης στις συνομιλίες με τους θεσμούς, θα βρίσκαμε συμπαθητική έως συγκινητική την αφέλειά της στο Μεταναστευτικό, ίσως ανησυχούσαμε λιγότερο για τον δυσοίωνο αυταρχισμό κυβερνητικών και άλλων κομματικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα ήμασταν διατεθειμένοι να τα παραβλέψουμε ή να τα υποβαθμίσουμε αυτά και άλλα, πρώτα πρώτα επειδή η κυβέρνηση, για την ακρίβεια το αριστερό και μεγαλύτερο σκέλος της, θα τιμούσε το ήθος της Αριστεράς, που είναι η ιστορική περιουσία της. Σε διαμετρική αντίθεση με τις κυβερνήσεις του καθεστωτικού παλαιοκομματισμού, θα στελέχωνε το Δημόσιο με κριτήριο την ικανότητα και την εμπειρογνωμοσύνη, όχι το βόλεμα αποτυχόντων πολιτευτών ή συγγενών. Δεν θα μπούκωνε και αυτή τα υπουργεία με στρατιές «συμβούλων». Προπαντός δεν θα διανοούνταν να καταργήσει τη Διαύγεια, τον πιο προοδευτικό θεσμό που είχαμε, ίσα ίσα θα τον υπερασπιζόταν φανατικά, γιατί η διαφάνεια των αποφάσεων μιας αριστερής κυβέρνησης είναι η τιμή της, είναι το μέτρο της ιδεολογικής ειλικρίνειάς της.
Θα βλέπαμε τις δαπάνες για κοινωνική πολιτική, έστω με τα πενιχρά μέσα που διαθέτει σήμερα η κυβέρνηση, να έχουν απόλυτη ποσοτική υπεροχή απέναντι στην, αμφίβολης άλλωστε χρησιμότητας, επισκευή μερικών πολεμικών αεροσκαφών και όχι να μη φτάνουν ούτε στο μισό αυτού του κόστους. Θα βλέπαμε την αριστερή κυβέρνηση να νοιάζεται για τους ανέργους του ιδιωτικού τομέα τουλάχιστον όσο για τους απολυμένους του Δημοσίου. Θα είχαμε χειροπιαστά δείγματα της αγωνίας της για την πραγματική οικονομία, για τον κόσμο της δημιουργικής εργασίας, που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος των σοσιαλιστικών οικονομικών θεωριών αλλά και της σοσιαλιστικής ηθικής.
Η σύμπραξη με ένα εθνολαϊκιστικό δεξιό κόμμα, στο πλαίσιο μιας μεγάλης «αντιμνημονιακής συμμαχίας» (μήπως κατά το πρότυπο της μεγάλης αντιφασιστικής συμμαχίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου;), θα μας ενοχλούσε όσο τώρα, αλλά ίσως να τη συγχωρούσαμε σε μια Αριστερά που θα τη θεωρούσε τακτικά αναγκαία. Αλλά η σύμπραξη δεν θα γινόταν ώσμωση. Δεν θα βλέπαμε κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να συμμετέχουν ένθερμα σε στρατοκρατικής κοπής φιέστες, αντιγραμμένες από ένα μισητό καθεστώς που γνωρίσαμε καλά εμείς οι παλιοί αριστεροί, ή να υπερθεματίζουν σε θεσμούς και έθιμα που θρέφουν σπέρματα θεοκρατίας.
Πάνω από όλα η ιδεοληπτική Αριστερά που θα θέλαμε θα έδινε τη μέγιστη έμφαση στην παιδεία, όπως έχουν κάνει όλες οι σοσιαλιστικές ή κομμουνιστικές κυβερνήσεις (θυμάμαι τον Δημήτρη Χατζή να μου λέει ότι το θετικότερο γνώρισμα των κομμουνιστικών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης ήταν το εξαιρετικό εκπαιδευτικό σύστημά τους). Εμείς όμως βλέπουμε την «πρώτη φορά Αριστερά» να νομοθετεί με το βλέμμα στους συνδικαλιστές της παιδείας, όχι στην ίδια την παιδεία και στα νιάτα που κάθονται στα θρανία, να ξηλώνει ό,τι σωστό πήγαινε να γίνει, να μας γυρίζει σε ένα μοντέλο που δοκιμάστηκε πριν από τριάντα χρόνια με οικτρά αποτελέσματα.
Εκείνο που με ανησυχεί περισσότερο είναι η ευκολία με την οποία αριστεροί ιδεολόγοι, προσκείμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ, τα δικαιολογούν αυτά. Το κομματικό - πελατειακό κράτος; Η Αριστερά πρέπει να αποκτήσει δικά της ερείσματα στον διαβρωμένο από τα μνημονιακά κόμματα κρατικό μηχανισμό. Τα 500 εκατομμύρια για τα απαρχαιωμένα αεροσκάφη; Ήταν υποχρέωση ανειλημμένη από τους προηγούμενους. Οι εθνικιστικές φιέστες και οι θεοκρατικές τελετές; Άσχημο, αλλά επουσιώδες. Η εκπαιδευτική αντιμεταρρύθμιση; Ο Μπαλτάς είναι γνήσιος αριστερός και θα ξέρει τι κάνει.
Καμία διαμαρτυρία. Καμία ενόχληση. Σύντροφοι, πού πήγαν οι ιδεοληψίες σας;
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5239353/zhtoyntai-ideolhptikoi/
Costas
¥
Αριστερά
Μακρύς ο κατάλογος των σημαντικών συγγραφέων που αγνόησε επιδεικτικά επειδή δεν ήταν δικοί της· των σπουδαίων συγγραφέων που καταδίωξε και συκοφάντησε επειδή την εγκατέλειψαν· των μέτριων ή ασήμαντων συγγραφέων που πρόβαλε ως σπουδαίους επειδή την υπηρέτησαν πιστά. Αυτό είναι το τίμημα που πλήρωσε η λογοτεχνία στη μόνη πολιτική παράταξη που την πήρε [στα] σοβαρά.
Δημοσθένης Κούρτοβικ, Αντιλεξικό νεοελληνικής χρηστομάθειας
Μακρύς ο κατάλογος των σημαντικών συγγραφέων που αγνόησε επιδεικτικά επειδή δεν ήταν δικοί της· των σπουδαίων συγγραφέων που καταδίωξε και συκοφάντησε επειδή την εγκατέλειψαν· των μέτριων ή ασήμαντων συγγραφέων που πρόβαλε ως σπουδαίους επειδή την υπηρέτησαν πιστά. Αυτό είναι το τίμημα που πλήρωσε η λογοτεχνία στη μόνη πολιτική παράταξη που την πήρε [στα] σοβαρά.
Δημοσθένης Κούρτοβικ, Αντιλεξικό νεοελληνικής χρηστομάθειας
Costas
¥
Η Ζωή Κ. προ ολίγου στον Σκάι: "σχήμα λόγου" η "κατάργηση των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο", απλή (διακειμενική...) αναφορά στο Άρθρο Μόνο του Νοεμβρίου του 2012 που περιείχε 800 σελίδες αντιλαϊκών και εν πολλοίς αντισυνταγματικών μέτρων και που πέρασε μέσα σε 10 ώρες με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Το Μνημόνιο άρχισε να ξηλώνεται από την πρώτη μέρα της νέας κυβέρνησης, με νομοθετήματα όπως οι 100 δόσεις, ο νόμος για την καταπολέμηση της διαφθοράς (που είναι μια σημαντική παράμετρος του Μνημονίου) και ο νόμος για την αποσυμφόρηση των φυλακών (που αποποινικοποίησε τη φτώχεια που έφερε το Μνημόνιο).
«...την εμμονή των δανειστών να αγνοούν τη λαϊκή εντολή...» (Αλ. Μητρόπουλος στον Βήμα FM, πριν από λίγο)
Κάθε φορά που ακούω κάποιον βουλευτή του Σύριζα να επαναλαμβάνει αυτό το επιχείρημα με την άλφα ή βήτα διατύπωση, πείθομαι ότι μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Το αξιοπερίεργο είναι ότι πιστεύουν ότι μπορούν να χρησιμοποιούν το ίδιο επιχείρημα εκτός Ελλάδας.
Κάθε φορά που ακούω κάποιον βουλευτή του Σύριζα να επαναλαμβάνει αυτό το επιχείρημα με την άλφα ή βήτα διατύπωση, πείθομαι ότι μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Το αξιοπερίεργο είναι ότι πιστεύουν ότι μπορούν να χρησιμοποιούν το ίδιο επιχείρημα εκτός Ελλάδας.
Μάλλον νομίζουν ότι στις άλλες χώρες της Ευρώπης δεν υπάρχουν κυβερνήσεις που κυβερνούν με λαϊκή εντολή, αλλά δικτατορίες.
Αλλά και η εμμονή να αποκαλούν σταθερά τους εταίρους μας στην Ευρώπη "δανειστές" είναι απίστευτα προσβλητική για τους κατοίκους των υπολοίπων χωρών της Ευρώπης που πληρώνουν φόρους για να δανειζόμαστε εμείς.
Αλλά και η εμμονή να αποκαλούν σταθερά τους εταίρους μας στην Ευρώπη "δανειστές" είναι απίστευτα προσβλητική για τους κατοίκους των υπολοίπων χωρών της Ευρώπης που πληρώνουν φόρους για να δανειζόμαστε εμείς.
stathis
¥
Αν δεν απατώμαι, και η αντίπερα του ΣΥΡΙΖΑ πλευρά (θα την έλεγα «μνημονιακή» αλλά είναι πασέ ο όρος) χρησιμοποιεί συστηματικά την έκφραση «δανειστές».
Επίσης, διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά δεν νομίζω ότι ο Σλοβάκος ή ο Αυστριακός πληρώνει παραπάνω φόρους επειδή δανειζόμαστε εμείς.
Δεν είπα "παραπάνω φόρους", είπα "φόρους". Δηλαδή, ένα μέρος των φόρων του πηγαίνει στα δάνεια για την Ελλάδα, ενώ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για αύξηση των δικών τους συντάξεων. Δεν το είπα εγώ, ο Ισπανός πρωθυπουργός το είπε.
Νομίζω ότι ο όρος δανειστές είναι ακριβέστερος όταν συμπεριλαμβάνουμε και το ΔΝΤ.
Η επιβάρυνση του Ευρωπαίου ψηφοφόρου είναι άλλους είδους συζήτηση. Όταν αποπληρώνουμε τα χρέη μας, πληρώνουμε και τόκους — θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι ο δανειστής έχει και κέρδος, αν ο τόκος είναι μεγαλύτερος από τον μέσο τόκο της αγοράς.
Αν δεν πληρώνουμε τα χρέη μας, κάποιοι χάνουν. Κάποιοι έχασαν πολλά με το PCI.
Θα μπορούσαμε επίσης να πούμε ότι η δική μας επιβάρυνση στους κοινοτικούς και εθνικούς προϋπολογισμούς είναι μικρή, αλλά κανένας δεν θέλει το κακό παράδειγμα του κακοπληρωτή που θα μπορούσαν να μιμηθούν πολλοί άλλοι με χαμηλά χρέη ή λίγοι με μεγάλα χρέη.
Το βέβαιο είναι ότι δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι με το επιχείρημα της λαϊκής ψήφου μπορούμε να απαιτήσουμε από τους εταίρους μας να πληρώνουν αυτοί τα ελλείμματά μας. Κάποια καλύτερα επιχειρήματα θα πρέπει να βρούμε. Ιδιαίτερα όταν βλέπουμε ότι το συγκεκριμένο δεν έχει θετικά αποτελέσματα.
Η επιβάρυνση του Ευρωπαίου ψηφοφόρου είναι άλλους είδους συζήτηση. Όταν αποπληρώνουμε τα χρέη μας, πληρώνουμε και τόκους — θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι ο δανειστής έχει και κέρδος, αν ο τόκος είναι μεγαλύτερος από τον μέσο τόκο της αγοράς.
Αν δεν πληρώνουμε τα χρέη μας, κάποιοι χάνουν. Κάποιοι έχασαν πολλά με το PCI.
Θα μπορούσαμε επίσης να πούμε ότι η δική μας επιβάρυνση στους κοινοτικούς και εθνικούς προϋπολογισμούς είναι μικρή, αλλά κανένας δεν θέλει το κακό παράδειγμα του κακοπληρωτή που θα μπορούσαν να μιμηθούν πολλοί άλλοι με χαμηλά χρέη ή λίγοι με μεγάλα χρέη.
Το βέβαιο είναι ότι δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι με το επιχείρημα της λαϊκής ψήφου μπορούμε να απαιτήσουμε από τους εταίρους μας να πληρώνουν αυτοί τα ελλείμματά μας. Κάποια καλύτερα επιχειρήματα θα πρέπει να βρούμε. Ιδιαίτερα όταν βλέπουμε ότι το συγκεκριμένο δεν έχει θετικά αποτελέσματα.
Ούτε παραπάνω ούτε σκέτο. Αυτό θα συμβεί αν χρεοκοπήσουμε μόνο. Αντιθέτως, μέρος των δικών μας φόρων πήγε στ' αλήθεια για την αποπληρωμή των δόσεων του ΔΝΤ, ας πούμε, το οποίο έβγαλε ένα κέρδος της τάξης των 2,5 δις. Φυσικά το ΔΝΤ δεν είναι κερδοσκοπικός οργανισμός, αλλά δεν είναι αυτό που εξετάζεις με την παραπάνω δήλωση, σωστά;
Δεν θέλουμε να πληρώνει κανείς τα ελλείμματά μας. Όμως τα ελλείμματα δημιουργούνται και από βλακώδεις προσεγγίσεις δημοσιονομικής προσαρμογής. Οι κινήσεις που έκαναν οι κυβερνήσεις την τελευταία πενταετία*, οδήγησαν σε τραγική μείωση του ΑΕΠ. Μεγάλες και άμεσες περικοπές των εξόδων του κράτους δημιουργούν από μόνες τους έλλειμμα στο ΑΕΠ, το οποίο οδηγεί σε μείωση των εσόδων του κράτους και σε φαύλο κύκλο, αφού αυτό θα δημιουργήσει πάλι ψαλίδα εσόδων-εξόδων. Αν αύριο το κράτος αποφάσιζε να κάνει περικοπές σε μισθούς του δημοσίου και συντάξεις, ας πούμε της τάξης του 20% για να μην παραπονιούνται οι ΕΕ ότι μόνο αυτοί πληρώνουν την νύφη, το ΑΕΠ θα παρουσίαζε τόσο μεγάλη πτώση που το κράτος θα δήλωνε χρεοκοπία μέσα στον χρόνο. Σημειώνω: άλλο οι μειώσεις δαπανών του κράτους για να δημιουργηθούν αποθεματικά ή να γίνει ανακατανομή των φορολογικών βαρών και επενδύσεις κι άλλο οι μειώσεις δαπανών του κράτους για δευτερογενείς δαπάνες, που -στην σημερινή συγκυρία- σημαίνουν και έξοδο χρήματος από την χώρα, συν τοις άλλοις.
* με την ευλογία της τρόικας, ας θυμηθούμε, γιατί κάποιοι επιμένουν ότι για όλα φταίει η ελληνική προσέγγιση που δεν έκανε τις σωστές περικοπές και προσαρμογές.
Είσαι ο μετρ των νοητικών αλμάτων. Τι λέω εγώ (για το εκνευριστικό άκυρο επιχείρημα) και τι φτάνεις να πεις εσύ! Πρέπει δηλαδή να βρω τώρα χρόνο να πω ότι το έλλειμμα δεν είναι καλό να θεραπεύεται με περικοπές — καλό είναι να θεραπεύεται με, ας πούμε, μεγαλύτερες εξαγωγές. Αλλά σίγουρα επίσης δεν θεραπεύεται με αύξηση των ελλειμμάτων με, ας πούμε, περισσότερες προσλήψεις και αυξήσεις μισθών και συντάξεων που θα πληρώνονται με περισσότερα δάνεια. Ακόμα και αν υπάρχει οικονομική θεωρία που να το υποστηρίζει αυτό, δεν τη δέχονται οι δανειστές, πώς να το κάνουμε!
stathis
¥
Δηλαδή, ας πούμε, οι κοινωνικές παροχές των ευρωπαϊκών κρατών μειώνονται ή δεν αυξάνονται (έστω και λίγο) λόγω του δανεισμού της Ελλάδας; Εξακολουθώ να το θεωρώ απίθανο. Θα με ενδιέφερε πάντως ειλικρινά να μου εξηγήσει κάποιος εάν και πόσο (και με ποιον τρόπο ακριβώς) επιβαρύνονται οι Ευρωπαίοι πολίτες εξαιτίας της Ελλάδας.
Το ότι το είπε ο Σαμαράς της Ισπανίας ενισχύει την υποψία μου ότι δεν είναι έτσι... (το ξέρω ότι αυτό δεν συνιστά ακριβώς επιχείρημα, αλλά θα έσκαγα αν δεν το έλεγα :))
Έχω την εντύπωση ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες θα επιβαρυνθούν κυρίως αν βαρέσουμε κανόνι ή τους αναγκάσουμε να μας χαρίσουν δάνεια. Όσο εξοφλούμε τα δάνειά μας, είναι όλα (λογιστικά) εντάξει. Το θέμα είναι ότι θεωρούν πως δεν θα μπορέσουμε να εξοφλήσουμε τα δάνειά μας αν δεν σοβαρευτούμε (όπως το εννοούν αυτοί, δείχνοντας αντί για σχέδιο τα παραδείγματα άλλων χωρών) και δεν γίνουμε ΣΕΚ[SUP]ΤΜ[/SUP] και εμείς τους λέμε ότι δεν θα μπορέσουμε να τους εξοφλήσουμε αν δεν σοβαρευτούν εκείνοι (όπως το εννοούμε εμείς για να αναπτυχθούμε με το δικό μας σχέδιο
) και δεν μας κόψουν δάνεια. Μέχρι στιγμής χάνουμε το ματς 18-1, αλλά ελπίζουμε στα πέναλτι (αν ξεπεράσουμε την παράταση).
Στο άλλο ματσάκι, με το μικρότερο και ακριβότερο δάνειο του ΔΝΤ χάνουμε κάπου 185-1, αλλά εκεί δεν το κάνουμε θέμα γιατί «δεν σηκώνει πολιτική διαπραγμάτευση».
) και δεν μας κόψουν δάνεια. Μέχρι στιγμής χάνουμε το ματς 18-1, αλλά ελπίζουμε στα πέναλτι (αν ξεπεράσουμε την παράταση).Στο άλλο ματσάκι, με το μικρότερο και ακριβότερο δάνειο του ΔΝΤ χάνουμε κάπου 185-1, αλλά εκεί δεν το κάνουμε θέμα γιατί «δεν σηκώνει πολιτική διαπραγμάτευση».
Μα δεν έχουμε κάνει περισσότερες προσλήψεις και αυξήσεις μισθών και συντάξεων. Παρά ταύτα, το έλλειμμα που θα έπρεπε να είχε γίνει φέτος 6,7% πλεόνασμα, κατά τους υπολογισμούς της κομισιόν (2010), έγινε πλεόνασμα της τάξης του μηδέν κόμμα κάτι τοις εκατό.
Και δεν είναι νοητικό άλμα, είναι συνεπέστατος συνειρμός. Είπες ότι δεν πρέπει να πληρώνει κανείς τα ελλείμματά μας κι εγώ αντιγυρίζω ότι δεν φταίμε αποκλειστικά εμείς για τα ελλείμματά μας, τουλάχιστον τα τελευταία 5 χρόνια. Υποσχέθηκαν ότι θα μας βοηθήσουν να βρούμε δημοσιονομική λύση και τα έκαναν μαντάρα. Τώρα κάνουν τις πάπιες.