Έτσι πρόχειρα, μερικά περιστατικά του τελευταίου μήνα από τη Θεσσαλονίκη:
1) Χθες, στάση λεωφορείου, περιμένω το λεωφορείο για αεροδρόμιο (περνάει κάθε μισή ώρα και κάνει στάση περίπου ανά χιλιόμετρο). 12 μέτρα, πώς είπατε; Ίσα-ίσα που έχουν αφήσει 3-4 μέτρα στη μέση της στάσης (και προφανώς όχι επειδή τους έπιασε το φιλότιμο, επειδή κάποιος μόλις θα είχε βγάλει το αμάξι του από 'κει). Παντού διπλοπαρκαρισμένα. Στέκομαι λοιπόν μπροστά στη στάση μαζί με τη βαλίτσα. Βλέπω κάφρο να βγάζει αλάρμ και να κάνει όπισθεν για να παρκάρει πάνω στη στάση, εκεί που στεκόμουν. Εγώ δεν το κουνάω φυσικά, αυτός φτάνει στα 10 εκατοστά από το πόδι μου (με κοίταζε, αλλιώς δεν θα έκανα το λάθος) και περιμένει να κάνω πέρα. Επί 3 λεπτά. Μετά κορνάρει. Μετά βγαίνει έξω και μού τη λέει επειδή του κλείνω το πάρκινγκ. Φυσικά απαντώ. Ποιο πάρκινγκ, μεγάλε, σε στάση είσαι, απαγορεύεται you know. Αρχίζει να βρίζει και να απειλεί ότι θα μού φάει χέρια πόδια αν δεν κάνω παρακεί
(ναι!!!). Ε, αφού έβγαλα το κινητό (το οποίο είναι με την κάμερα μονίμως σε stand by) και είπα say cheese, παραιτήθηκε από την προσπάθεια και (βρίζοντας) πάρκαρε ΜΠΡΟΣΤΑ από εκεί που καθόμουν, με αποτέλεσμα να διακόψει την κυκλοφορία. Και ξέρετε γιατί; Γιατί ακριβώς πίσω από τη στάση υπήρχε κομμωτήριο και ο κύριος ήθελε να πάει για κούρεμα!!!
2) Διάβαση πεζών ΜΠΡΟΣΤΑ στην είσοδο του Αριστοτέλειου, στην Εθνικής Αμύνης. Τεράστια, παχιά-παχιά, περνάνε εκατοντάδες φοιτητές. Κάθε φορά (μα κάθε φορά) που πάω να περάσω πρέπει να κάνω τάμα στη Μεγαλόχαρη, τον Βούδα, τον Αλλάχ και όλο το δωδεκάθεο. Να διασχίζεις το δρόμο πάνω στη διάβαση και να βλέπεις τον GMD να έρχεται με 80 καταπάνω σου, να αναβοσβήνει φώτα να κάνεις στην πάντα, να κορνάρει και το καλύτερο: Να σταματάει λίγα εκατοστά από σένα, ν' ανοίγει τζάμι και να σε βρίζει!!!
3) Σταθερά μία φορά την εβδομάδα: ΧΑΝΘ, κόκκινο για τα αυτοκίνητα, πράσινο για τους πεζούς, διαβασάρα, ενίοτε και τροχονόμος. Πώς είπατε; Πας να περάσεις σκεπτόμενη ότι αποκλείεται, λίγη τσίπα θα έχουν ή τουλάχιστον θα φοβηθούν τον τροχονόμο αλλά μπααα. Περνάνε οι κάγκουροι με κόκκινο (καθαρό κόκκινο κι ενώ άλλα αυτοκίνητα έχουν σταματήσει), πάνε να σε πατήσουν και σου υψώνουν και το μεσαίο δάχτυλο. Και, αν τολμήσεις να τους πεις κάτι και έχεις την κακή τύχη να βρέχει, έρχονται κοντά σου και γκαζώνουν επίτηδες για να σου πετάξουν λασπόνερα (οι υπόνομοι για τα όμβρια ύδατα σπανίζουν στη Θεσσαλονίκη).
4) Για το παρκάρισμα κάφρων σε γωνίες, πεζοδρόμια, μπροστά από εισόδους ώστε να μην μπορείς να μπεις στο σπίτι σου, υπόσχομαι να ποστάρω φωτό στο μελλοντικό μπλογκ από το πλούσιο αρχείο μου.
Τέλος, ένα vintage σκηνικό από Αθήνα, έτσι να μην παραπονιόμαστε:
Στάση λεωφορείου στου Ζωγράφου, τύπος παρκαρισμένος μπροστά από τη ράμπα. Έχει πάει για σουβλάκια
(αλήθεια!!!) στο γυράδικο μπροστά στη στάση. Περνάει λεωφορείο, δεν χωράει να περάσει. Περιμένει δέκα λεπτά, έχει πήξει όλη η Παπάγου, κορναρίσματα, χαμός, ο τύπος άφαντος. Αποφασίζει λοιπόν ο οδηγός να προσπαθήσει να κάνει το λεωφορείο Τιραμόλα και να περάσει (γιατί έχουν μαζευτεί 30 άτομα στη στάση και άλλα 30 αυτοκίνητα που κορνάρουν από πίσω), με αποτέλεσμα να του φάει τον καθρέφτη. Εκείνη την ώρα βγαίνει ΑΜΕΣΩΣ από το σουβλατζίδικο έξαλλος ο GMD και αρχίζει να κατεβάζει τα 12 Ευαγγέλια. "Καλά ρε μαλ***, δεν μπορείς να περιμένεις δηλαδή, με τη μπουκιά στο στόμα θα είμαστε";
(ναι, σας λέω, αυτό είπε!!!). Ε, μετά από 40 λεπτά και παρέμβαση της αστυνομίας ξεκουμπίστηκε ο GMD και μπήκαμε στο λεωφορείο.
