Φορτσακιάδα: Κανείς δεν έχει δίκιο

[SBE]

Κρίνοντας από αυτά που θυμάμαι στο ΔΠΘ, η ψηφοφορία ήταν φανερή, οπότε ήθελε πολύ θάρρος για να πας κόντρα στην πλειοψηφία, στην παρέα σου ή την παράταξή σου. Υπήρξαν φορές που δεν είχα πειστεί για την ανάγκη της κατάληψης με τα επιχειρήματα που είχα ακούσει στη συνέλευση, αλλά όταν είναι 500 υπέρ κι είσαι ένας, το σηκώνεις το ρημάδι το χέρι σου, γιατί ξέρεις ότι μια ψήφος δεν κάνει τη διαφορά και δεν έχεις διάθεση να δυσαρεστηθείς και να δυσαρεστήσεις.

Τώρα σχετικά με την αυτοαποδοκιμασία του Φορτσάκη: προφανώς τα λέει αυτά για να κατευνάσει τα πνεύματα, κι αυτό υπέρ του είναι, είναι λιγότερο μουλάρι από μένα π.χ. που δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω ποτέ τέτοιες δηλώσεις.
Βλέποντας τα πιο πάνω κλιπάκια βέβαια σκέφτηκα κάτι που ίσως αν γινόταν να είχε ενδιαφέρον:
Εφόσον γίνονται αλλαγές στη λειτουργία του πανεπιστημίου, καλά δεν θα ήταν να οργάνωνε η πρυτανεία μια συγκέντρωση με τον πρύτανη και δυο- τρεις άλλους καθηγητές από τη μία μεριά και όσους φοιτητές ενδιαφέρονται από την άλλη, να κάνουν μια ανοιχτή ΚΟΣΜΙΑ συζήτηση; Τεχνολογία υπάρχει- όποιος δεν μπορεί να βρίσκεται στην αίθουσα να μπορεί να υποβάλλει γραπτά ερωτήματα, αναμετάδοση της συζήτησης μέσω ιντερνέτ κλπ κλπ. Το ξέρουμε το έργο. Κι αν δεν μπορούν λόγω της μεγάλης κλίμακας, ας κάνουν ανά σχολή από μία συνάντηση- οχτώ σχολές έχει το ΕΚΠΑ.
Βεβαίως κάτι τέτοιο δεν θα αρέσει στις παρατάξεις, γιατί δεν θα μπορούν να κάνουν τον μεσάζοντα ανάμεσα στους φοιτητές και τον πρύτανη.

 

[Hellegennes]

Εγώ προσωπική εμπειρία δεν έχω γιατί δεν σπούδασα στην Ελλάδα. Ξέρω όμως τι μου έλεγαν όλοι οι φίλοι μου που σπούδασαν στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Θεσσαλονίκης (και της Ξάνθης και της Αλεξανδρούπολης). Και αυτό που πάντα άκουγα ήταν η ιστορία της ατελείωτης συνέλευσης και του τρεναρίσματος της ψηφοφορίας ακόμη και μετά το πέρας όλων των άλλων διεργασιών. Κι αυτά τα άκουγα από άτομα που ήθελαν να συμμετέχουν. Ξαναλέω ότι προσωπική εμπειρία δεν έχω. Πάντως σίγουρα μόνο δημοκρατικές και διαφανείς δεν είναι αυτές οι διαδικασίες. Ούτε ενιαίο σύστημα υπάρχει ούτε οργάνωση ούτε θέληση για διαφάνεια και αποτελεσματικότητα.

 

[SBE]

Έλλη, όπως τις θυμάμαι εγώ τις συνελεύσεις:
Κάθε παράταξη είχε δέκα λεπτά στη διάθεσή της. Η σειρά εμφάνισης αποφασιζόταν με κλήρωση.
Μετά είχαμε μια μικρή διακοπή και πίσω για δευτερολογίες οι οποίες ήταν πέντε λεπτά, μετά το προεδρείο έκανε μια σούμα με τις προτάσεις. Μετά ψηφοφορία. Παρατάξεις είχαμε τις κλασσικές ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΠΣΚ και ΔΑ, και μικρές της πλάκας που για καλή μας τύχη δεν ήταν πολλές. Σύνολο κάνα τετράωρο για όλη τη διαδικασία, εκτός αν είχαμε τίποτα απρόοπτα. Στη χειρότερη περίπτωση μέχρι μεσάνυχτα τράβαγε η κάθε συνέλευση, με ώρα έναρξης νωρίς το βράδυ. Άλλωστε δεν υπήρχε λόγος για πιο πολύ μπλα μπλα. Η συνέλευση δεν ήταν ντιμπέιτ, ήταν παρουσίαση των θέσεων των διάφορων ομάδων για τα ζητήματα της συνέλευσης, και προτάσεις. Ούτε υποχρεωνόταν όποιος ήταν στη συνέλευση να παρακολουθεί τις διεργασίες σε κατάσταση εγρήγορσης και χωρίς να κουνιέται από τη θέση του. Και η είσοδος επιτρεπόταν στους αργοπορημένους. Βέβαια εμείς ήμασταν πολυτεχνείο, πρακτικοί άνθρωποι. Φαντάζομαι οι συνελεύσεις σε σχολές πολιτικών επιστημών θα είναι ατέρμονες, σαν συνεδριάσεις της Βουλής.

Στην Αθήνα έχω ακούσει πολλές περιπτώσεις φοιτητών που δεν πατάνε στο πανεπιστήμιο παρά μόνο για εξετάσεις, για διάφορους λόγους. Προφανώς άμα δεν θεωρείς το πανεπιστήμιο μέρος της καθημερινότητάς σου δεν θα πας στις συνελεύσεις.

 

[Hellegennes]

Μάλιστα, αυτό είναι ανθρώπινη διαδικασία.

 

[rogne]

http://www.uoa.gr/anakoinoseis-kai-...oinwshs/mnimh-kai-timi-polytexneioy-2014.html

Στον Μάρξ ανάγεται η περίφημη παρατήρηση ότι τα ιστορικά γεγονότα συμβαίνουν κάποτε σε πρώτη εκδοχή ως δράμα και σε δεύτερη ως φάρσα. Είναι αδύνατο να μη θυμηθεί κανείς αυτή τη σκέψη βιώνοντας τους τρέχοντες κλυδωνισμούς των σημερινών ελληνικών πανεπιστημίων. Το 1973 μια φοιτητική εξέγερση που έκανε το ιστορικό κτήριο του Πολυτεχνείου φρούριο ελευθερίας ενάντια σε μια στρατιωτική δικτατορία και τις προσχηματικές μεταλλάξεις της έγραψε ιστορία αντίστασης, ανθρωπιάς και υπευθυνότητας της σπουδάζουσας νεολαίας και όσων αγκάλιασαν την προσπάθειά της. Και σήμερα και πάντα αξίζει να θυμόμαστε εκείνα τα παιδιά που δεν συμβιβάσθηκαν κι οδήγησαν τον τόπο πίσω στη δημοκρατία με την παρέμβασή τους. Τα νιάτα συνέβαλαν τότε αποφασιστικά κι αναμφισβήτητα στην αποκατάσταση συνθηκών ελευθερίας και νομιμότητας στη χώρα μας, κι η ευγνωμοσύνη γι’ αυτό είναι σταθερή.

Πώς πρέπει όμως να τιμούμε εκείνο το θαρραλέο κι έντιμο παράδειγμα; Με την προάσπιση της δημοκρατίας και την τήρηση των κανόνων της. Γιατί δημοκρατία χωρίς κανόνες και νόμους δεν μπορεί να σταθεί, μπορεί μόνον να τραυματισθεί και να απαξιωθεί εκ των έσω. Τι κυρίως περιμένει, έχει δικαίωμα να περιμένει το σύνολο των δημοκρατικών πολιτών αυτής της χώρας, που παραδοσιακά σέβονται και σταθερά υποστηρίζουν την παιδεία του λαού και τον θεσμό του δημόσιου πανεπιστημίου ως την ανώτατη έκφρασή της, από όλους τους υπεύθυνους για την πορεία της; Την έμπρακτη στήριξή της με κάθε τρόπο. Είναι σαφές σε όλους ότι η παρούσα συγκυρία δεν παρέχει τις δυνατότητες εκείνες που θ’ άξιζαν τα ελληνικά πανεπιστήμια. Αλλεπάλληλα πλήγματα οικονομικού υποσιτισμού και στελεχικών περικοπών, παράλληλα με παλιές εγγενείς κι επίκτητες αδυναμίες και δυσλειτουργίες, έχουν φέρει το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο σε κατάσταση κρίσιμη. Η στάση της πολιτείας είναι συχνά αμήχανη και κάποτε σχεδόν αδιάφορη. Το πανεπιστήμιο αντιμετωπίζεται όχι ως βασικός μοχλός ανάπτυξης της χώρας αλλά, μυωπικά, ως μη ανταποδοτική επένδυση ως προς τις πιεστικές βραχυπρόθεσμες ανάγκες.

Όμως και τραυματισμένο το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο οφείλει και κατορθώνει ν’ αποδίδει σημαντικούς και διεθνώς αναγνωριζόμενους καρπούς και να συμβάλλει σταθερά στην πρόοδο της χώρας, υπό ένα βασικό όρο: να μπορεί στοιχειωδώς να λειτουργήσει. Δεν το βοηθεί λοιπόν οποιαδήποτε διακοπή προσφοράς των υπηρεσιών του, έστω και μιας μέρας, με την επίκληση οποιωνδήποτε, δικαιολογημένων ή όχι, διεκδικήσεων. Είναι δε πράξη όχι μίμησης άλλοτε ηρωικών προτύπων αλλά έσχατης ανευθυνότητας να εμποδίζεται η δράση του με τις περιβόητες πια «καταλήψεις». Οι ενέργειες αυτές αντιστρατεύονται κάθε έννοια δημοκρατικής λογικής και με τα χρόνια έχουν εξελιχθεί σε μια ακόμη επικίνδυνη γραφικότητα της χώρας μας. Μειοψηφικές ομάδες φοιτητών με επιτήδεια χάλκευση δημοκρατικών διαδικασιών, τετραπέρατοι ήδη σκηνοθέτες μιας εικονικής φοιτητικής δημοκρατίας, περιβάλλονται επί χρόνια ένα πλασματικό μανδύα δημοκρατικής νομιμοποίησης κι επιμένουν να παίζουν τον ρόλο των κλειδοκρατόρων των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Όποιος τολμήσει ν’ αμφισβητήσει αυτές τους τις πρακτικές και να επισημάνει τις ολέθριες συνέπειές τους (από άποψη καθαρά παιδευτική αλλά σωρευτικά και οικονομική), στιγματίζεται εύκολα ως αντιδραστικός, χουντικός και άλλα παρόμοια. Η παράλυση των πανεπιστημίων παρουσιάζεται αδίστακτα ως αγώνας προόδου τους, για τη διεξαγωγή του οποίου κανένας φραγμός δεν δικαιολογείται.

Είναι σαφές ότι η Ελλάδα και τα ΑΕΙ του 2014 βρίσκονται πια στους αντίποδες του πνεύματος και των διεκδικήσεων του Πολυτεχνείου του 1973. Τη θέση μιας πραγματικής επιθυμίας επαναφοράς της δημοκρατίας και στήριξης της γνώσης ως εργαλείου φωτισμού του λαού έχει πάρει στα χέρια ορισμένων θλιβερών δήθεν απογόνων εκείνων των αγωνιστών η προσπάθεια ανάσχεσης κάθε πορείας προς τα εμπρός και κάθε πραγματικής δημοκρατικής διαδικασίας. Δεν τους ενδιαφέρει κανένας γνήσιος διάλογος, κανενός είδους συναναζήτηση λύσεων στα υπαρκτά προβλήματα. Κραυγάζουν άρα υπάρχουν, παρεμποδίζουν άρα (αυτο)δικαιώνονται, ενώ η ανώτατη παιδεία αυτοχειριάζεται όσο τους αφορά.

Είναι επομένως υποχρέωση των πανεπιστημιακών αρχών που έχουν νόμιμα εκλεγεί για να βελτιώσουν την κατάσταση των ιδρυμάτων τους, να θέσουν ένα τέρμα σ’ αυτή την απαράδεκτη κατάσταση. Το Πανεπιστήμιο Αθηνών απευθύνει έκκληση προς την πλειοψηφία των φοιτητών, την πολιτεία και την ελληνική κοινωνία να βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση. Υπό συνθήκες δημοκρατίας δεν μπορεί να είναι ανεκτή ούτε η βίαιη κατάληψη των πανεπιστημιακών χώρων (και ο σταθερός κίνδυνος φθορών τους όπως επανειλημμένα συνέβη στο παρελθόν) ούτε βέβαια η παραχάραξη της δημοκρατίας με διάφορους τρόπους, αλλά ακριβώς στο πνεύμα του Πολυτεχνείου του 1973 αποτελεί επιτακτικό αίτημα απλής λογικής η αποκατάστασή της. Από την πλευρά τους οι πρυτανικές αρχές του ΕΚΠΑ θα εισηγηθούν προς τις επί μέρους Σχολές την περιοδική διεξαγωγή ηλεκτρονικών δημοψηφισμάτων κατά Τμήματα, ώστε να δοθεί επί τέλους η δυνατότητα στην πλειοψηφία των φοιτητών/-τριών να αποφασίζουν όλοι απ’ ευθείας ως προς την εκάστοτε διακοπή των μαθημάτων που ορισμένοι προτείνουν κι επιτήδεια επιβάλλουν. Πρέπει να δοθεί στη δημοκρατική πλειοψηφία η σύγχρονη δυνατότητα να μιλήσει και να χειρισθεί τις τύχες της αναλαμβάνοντας τις ευθύνες της. Η έξοδος από το τέλμα μη δημοκρατικών πρακτικών δεν είναι ο δρόμος της οποιασδήποτε βίας εντός των πανεπιστημιακών χώρων αλλά μόνον η απαρέγκλιτη εφαρμογή των νόμων μιας δημοκρατικής πολιτείας. Είναι καθήκον όλων μας να τη στηρίξουμε, με στοργή και τόλμη. Αλλιώς η φάρσα μπορεί να εξελιχθεί κι αυτή σε δράμα, μοιραίων κι άβουλων αντάμα.

 

[rogne]

Εντύπωση μου κάνει που δεν σχολιάστηκε καθόλου η περίφημη (πια) πρόταση Φορτσάκη για τα ηλεκτρονικά δημοψηφίσματα, πολύ περισσότερο με δεδομένη την παραπάνω συζήτηση, την οποία αφορά άμεσα και η οποία νομίζω ότι είχε έντονα στο μπακράουντ της αυτήν ακριβώς την πρυτανική πρόταση. Μιας κι εγώ έβαλα εδώ την ανακοίνωση, ας πω συνοπτικά ότι είμαι κατά της πρότασης, και για διάφορους τεχνικούς λόγους, αλλά κυρίως γιατί πολιτικά πάει να κλείσει μια πληγή με το δόρυ που την άνοιξε, για να το θέσω κάπως θεατρινίστικα. Πιο απλά, δώσε σε φοιτητές σήμερα λόγους να μην περνάνε ούτε απέξω απ' τα πανεπιστήμια όταν δεν έχουν τίποτα υποχρεωτικά εργαστήρια, και θα τους αρπάξουν αμέσως όλους (τους λόγους). Δώσε τους αποπάνω κι αφορμές για slacktivism, και θα σ' ευγνωμονούν (που λέει ο λόγος). Το αποτέλεσμα που προβλέπω εγώ είναι η... τρολοποίηση του φοιτητικού "συνδικαλισμού", με 90% ηλεκτρονικές ψήφους υπέρ των καταλήψεων αν βολεύουν οι μέρες και ο καιρός, 1% αν δεν βολεύουν ή αν "κινδυνεύει να χαθεί το εξάμηνο", και ελάχιστα πράγματα ανάμεσα. Αν ήμουν πρύτανης για μία μέρα (δεν θέλω δεύτερη, ευχαριστώ), θα τις έκανα υποχρεωτικές τις παρουσίες στις γενικές συνελεύσεις φοιτητών, προφανώς εκτός ανυπέρβλητων κωλυμάτων. Στις δύο ή τρεις απουσίες, καίγεσαι.

 

[drsiebenmal]

Ενδιαφέρουσα πρόταση, εφόσον την καταλαβαίνω σωστά. Κάποιος που δεν καίγεται ακόμη και αν δεν περνάει ούτε απέξω από τα πανεπιστήμια όταν δεν έχει υποχρεωτικά εργαστήρια, να καίγεται στις δύο ή τρεις απουσίες από τις γενικές συνελεύσεις.

 

[nickel]

Εγώ είμαι υπέρ της διάδοσης και του ηλεκτρονικού μαθήματος. Οπότε προφανώς μπορώ να φανταστώ και μια ηλεκτρονική δημοκρατία που να λειτουργεί από καλά έως άψογα. Αρκεί να είναι σκοπός όλων να υπάρχει καλύτερη παιδεία και καλύτερη δημοκρατία. Ας το προσπαθήσουν, μια και προς τα εκεί είναι το μέλλον. Αν θέλετε, το συζητάμε στις λεπτομέρειες. (Προσθήκη: Με υποχρεωτικές συμμετοχές και στα ηλεκτρονικά μαθήματα και στις ηλεκτρονικές συνελεύσεις.)

 

[Hellegennes]

Έχω ξαναπεί ότι δεν υπάρχει κανένα τεχνικό πρόβλημα με τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες. Μπορείς να στήσεις ένα σούπερ ασφαλές σύστημα χωρίς ιδιαίτερο κόστος και κόπο. Το αναφέρω χωρίς να παίρνω θέση σε τίποτα.

 

[nickel]

Εγώ, πάντως, για να κουνήσω λεφτά στον τραπεζικό μου λογαριασμό πρέπει να πληκτρολογήσω κωδικό που μου στέλνει το σύστημα εκείνη τη στιγμή στο κινητό τηλέφωνο. Πρέπει να σου κλέψουν κωδικούς και τηλέφωνο και να μην το πάρεις χαμπάρι, για να σου κλέψουν λεφτά ή ψήφο.

 

[rogne]

Νομίζω, nickel [& Helle ίσως;], ότι δεν δικαιολογείται καμιά απριόρι εμπιστοσύνη στην ηλεκτρονική δημοκρατία σε μια χώρα όπου με τα χίλια ζόρια φτιάχνεται αργά-αργά κάτι σαν ηλεκτρονική διοίκηση. Είμαι δηλαδή βέβαιος ότι για πολλά πράγματα, ηλεκτρονικά και μη, δεν χρειάζεται ούτε κόπος ούτε έξοδα, αλλά δεν τα πολυβλέπουμε να γίνονται, άρα ας κρατάμε μικρό καλάθι απέναντι στους ιθύνοντες. Παραπέρα, η ηλεκτρονική δημοκρατία υποτίθεται ότι διευκολύνει τη συμμετοχή σε (πολύ) μεγάλους και διάσπαρτους αριθμούς προθύμων για συμμετοχή, όχι σε (πολύ) μικρούς και συγκεντρωμένους αριθμούς προθύμων για αποχή. Βέβαια, αυτό που μόλις έγραψα έχει μια πρότερη παραδοχή, ότι η αποχή δεν οφείλεται στον φόβο για ενδεχόμενες βιαιοπραγίες ή στη δυσπιστία απέναντι σε μακρές και αντιδημοκρατικές διαδικασίες. Απλώς δεν το πιστεύω: απ' τον (όχι και λίγο) κόσμο που ξέρω και που δεν πήγαινε/δεν πάει ποτέ σε συνελεύσεις, δεν μου προκύπτει.

@Δρ.: Έγραψα "καίγονται", όχι "κόβονται". :) Με την ιδιότητα του πρύτανη της μίας μέρας, όσους δεν πάνε στα μαθήματα, ναι, θα τους έκοβα (όμως αυτό είναι άλλο θέμα).

 

[nickel]

Η ηλεκτρονική τεχνολογία μικραίνει τις αποστάσεις και φέρνει τους ανθρώπους κοντά. Οι κοινωνίες και τα σύνολα που θα αξιοποιήσουν έξυπνα και παραγωγικά την τεχνολογία για ουσιαστική πρόοδο, παιδεία, άνοιγμα των μυαλών και των οριζόντων, καινοτομία, συλλογικές προσπάθειες, διεύρυνση της γνώσης και της δημοκρατίας που προκύπτει από τη σωστή παιδεία και τη σωστή ενημέρωση, θα έχουν να κερδίσουν. Η τεχνοφοβία ή η προσπάθεια καπελώματος της τεχνολογίας από κυβερνήσεις ή ομάδες ιδιωτών πρέπει να περιθωριοποιούνται. Από τις επιλογές των νέων σ' αυτά τα πράγματα θα κριθεί ένα μεγάλο κομμάτι του μέλλοντός τους. Ας μην την αποφεύγουμε αυτή τη διαδικασία, ας μην την αναβάλουμε για να την κάνει καλύτερη ποιος; Εμείς θα την κάνουμε καλύτερη, ασφαλέστερη, ουσιαστικότερη. Ας κάνουμε και λάθη μέχρι να μάθουμε να τα κάνουμε όλα σωστά.

 

[Alexandra]

Η τεχνοφοβία ή η προσπάθεια καπελώματος της τεχνολογίας από κυβερνήσεις ή ομάδες ιδιωτών πρέπει να περιθωριοποιούνται.

Μην ξεχνάμε και εκείνη την αξέχαστη ρήση περί «τεχνοφασισμού». Δηλαδή, δεν είναι φασισμός να αποφασίζουν 50 για λογαριασμό των 2.000, είναι φασισμός να ψηφίζουν οι 2.000 ηλεκτρονικά. Κατά τη γνώμη μου, αν υπήρχε τρόπος διασφάλισης, ακόμα και οι εθνικές εκλογές θα έπρεπε να γίνονται ηλεκτρονικά.

 

[drsiebenmal]

@Δρ.: Έγραψα "καίγονται", όχι "κόβονται". :) Με την ιδιότητα του πρύτανη της μίας μέρας, όσους δεν πάνε στα μαθήματα, ναι, θα τους έκοβα (όμως αυτό είναι άλλο θέμα).

Μα κι εγώ, δεν έγραψα «κόβονται». ;) Ίσως έπρεπε να γράψω «να περνάει» αντί «αν δεν περνάει», όμως. Μετά πρέπει να βγάλω το «ούτε»... άστο όπως είναι.

 

[SBE]

Για ηλεκτρονικές ψηφοφορίες κλπ δεν γνωρίζω, οπότε δεν απαντώ.
Για το ζήτημα της συμμετοχής, νομίζω ότι το πρόβλημα είναι πιο πολύπλοκο απ'ό,τι φαίνεται με την πρώτη ματιά. Εγώ θυμάμαι ότι τέταρτο έτος π.χ. είχα κάθε βδομάδα είκοσι ώρες εργαστήρια και είκοσι ώρες μάθημα. Αν δεν πήγαινες στα εργαστήρια και δεν έκανες όλα τα πειράματα επιτυχώς (όχι απλά πέρασα να πω ένα γειά και έφυγα σε πέντε λεπτά) δεν πέρναγες το μάθημα. Παρόμοια είναι φαντάζομαι σε όλο το πολυτεχνείο και στην ιατρική, κι πιθανόν σε φυσικομαθηματικά. Οπότε δεν τίθεται θέμα συμμετοχής.
Από την άλλη, πολλοί φοιτητές, ειδικά από σχολές μπλα μπλα, νομίζουν ότι δεν θα τους ωφελήσει η παρουσία, και πιθανόν να έχουν δίκιο. Αν και νομίζω ότι πιο πολύ είναι η νοοτροπία που επικρατεί στην Ελλάδα γενικότερα για το πανεπιστήμιο (ότι είναι κάτι που μπορείς να κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου, ότι δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο ή απαιτητικό κλπ κλπ).



Για το ζήτημα του μαθήματος από απόσταση, Νίκελ, νομίζω ότι μιλάς χωρίς τη σχετική εμπειρία. Οι έρευνες δείχνουν ότι το καλύτερο μάθημα από άποψη μάθησης για τον φοιτητή, γίνεται όταν ο διδάσκων κι οι διδασκόμενοι βρίσκονται στο ίδιο μέρος. Η τεχνολογία για εκπαίδευση από απόσταση δεν μπορεί να αντικαταστήσει τελείως το πανεπιστήμιο, κυρίως γιατί το πανεπιστήμιο είναι χώρος ανταλλαγής ιδεών, όχι σχολείο. Δεν είμαι καθόλου κατά της τεχνολογίας στην εκπαίδευση, αλλά ακόμα δεν είναι τόσο υπέροχη και τέλεια όσο λένε ότι είναι όσοι δεν έχουν σχετική πείρα (εκτός αν θεωρείς τεχνολογία στην εκπαίδευση το να στέλνει ημέιλ ο καθηγητής στους φοιτητές, οπότε απλά μιλάμε για διαφορετικά πράγματα).

Κι αν το δεις πιο πρακτικά, όποιος γράφτηκε στο πανεπιστήμιο με σκοπό να παρακολουθήσει σπουδές με συμβατική διδασκαλία, θα πρέπει να παρακολουθήσει σπουδές με συμβατική διδασκαλία. Αν γράφτηκε σε πρόγραμμα εξ αποστάσεως, τότε θα παρακολουθήσει πρόγραμμα εξ αποστάσεως. Και τα δυο δε γίνεται, επειδή βαριέται ο άλλος να πάει μέχρι τη σχολή. Θα το δεχόμουν αν υπήρχε σοβαρός λόγος που δεν μπορεί κάποιος να πάει (π.χ. σοβαρή αναπηρία), όχι για τίποτα άλλο.

 

[nickel]

Η τεχνολογία για εκπαίδευση από απόσταση δεν μπορεί να αντικαταστήσει τελείως το πανεπιστήμιο, κυρίως γιατί το πανεπιστήμιο είναι χώρος ανταλλαγής ιδεών, όχι σχολείο.

Καλημέρα. Δεν έχω πει ποτέ και πουθενά ότι με την τεχνολογία θα αντικαταστήσουμε την ουσιαστική σχέση του διδασκομένου με τον διδάσκοντα και την αίθουσα διδασκαλίας και τη συμμετοχή σε ένα σωρό κοινές δραστηριότητες και ανταλλαγές. Να διευκολύνουμε την ουσία των πραγμάτων θα ήθελα.



Χτες χρειάστηκε ο Μανδραβέλης να υπερασπιστεί κάποιες αρχές: ότι ακόμα και αν το σύνολο των φοιτητών αποφασίσει, με ηλεκτρονική ψηφοφορία, ότι δεν θέλει άλλα μαθήματα, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να απαγορεύσει τους καθηγητές να πάνε να διδάξουν ή, προσθέτω εγώ, ότι θα μπορέσουν οι φοιτητής να περάσουν μαθήματα που δεν τα έχουν διδαχτεί στο σύνολο των ωρών που πρέπει να τα διδαχτούν.



Αυτό εννοούσα παραπάνω γράφοντας για υποχρεωτικές συμμετοχές.

(Προσθήκη: Με υποχρεωτικές συμμετοχές και στα ηλεκτρονικά μαθήματα και στις ηλεκτρονικές συνελεύσεις.)

Ρίχνω μάλιστα κάτι ακόμα πιο ενδιαφέρον στη συζήτηση: την υποχρεωτική ψήφο.

 

[SBE]

Από τη στιγμή που η παρακολούθηση δεν είναι υποχρεωτική, ο φοιτητής μπορεί να περάσει μαθήματα χωρίς να τα παρακολουθεί. Αν ένας καθηγητής διδάσκει κάποιο μάθημα μπλα μπλα, χωρίς πρακτικά, που δεν αρέσει σε κανεναν και δεν πατάει κανένας στις διαλέξεις και είναι στην ουσία μόνος του κάθε βδομάδα, μπορούμε να πούμε ότι δεν το περνάει το μάθημα κανένας γιατί το μάθημα δεν διδάχτηκε; Όχι, γιατί το μάθημα διδάχτηκε, εφόσον ο διδάσκων ήταν κάθε βδομάδα εκεί προετοιμασμένος για να διδάξει.

Και γενικά οι καταλήψεις θα μπορούσαν να αντικατασταθούν με άλλης μορφής διαμαρτυρίες. Μαζική αποχή π.χ. ή ακόμα χειρότερα, μαζική προσέλευση, για να φανούν οι ελλείψεις ακόμα και σε καρέκλες. Αλλά αυτές οι διαμαρτυρίες είναι πιο δύσκολες και χρειάζονται συμμετοχή.

 

[Alexandra]

Και λίγο χιούμορ:

 

[nickel]

Εντύπωση μου κάνει που δεν σχολιάστηκε καθόλου η περίφημη (πια) πρόταση Φορτσάκη για τα ηλεκτρονικά δημοψηφίσματα

Για να γυρίσω στη δικαιολογημένα απορία του rogne, η αλήθεια είναι ότι έπαιξε το ρόλο του ο φόρτος των ημερών, που δεν επέτρεπε τη (λειψή έστω ενημέρωση) από το ίντερνετ (την άμεση, κατευθείαν από φοιτητές και πανεπιστημιακούς, δεν προλαβαίνω ούτε στα όνειρά μου να την κάνω, όση περιέργεια κι αν έχω). Όταν κυκλοφόρησε η ανακοίνωση του #25, είδα με έκπληξη να μπαίνουν τίτλοι όπως «Φορτσάκης - Πρυτανεία ΕΚΠΑ θέλουν κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων» (Βήμα), «Ο Φορτσάκης καταργεί και το φοιτητικό κίνημα» (ΕφΣυν). Αναρωτήθηκα πού το διάβασαν αυτό στην ανακοίνωση και είπα να περιμένω, να ξεκαθαρίσει το πράγμα.

Αντί να ξεκαθαρίσει το πράγμα, άρχισε αναταραχή, μάλλον από τους ίδιους που αναταράζονταν και πριν, αλλά είπα πάλι να περιμένω να ξεκαθαρίσει το πράγμα. Βγήκε προχτές ο Φορτσάκης και είπε ότι δεν στοχεύει στην κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων, και πρότεινε να αποφασίσουν οι ίδιοι οι σύλλογοι για το ζήτημα της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Δεν έκανε σαφές με ποιον τρόπο θα το αποφάσιζαν αυτό — με τον ίδιο που κάποιες μειοψηφίες αποφασίζουν για τις καταλήψεις; Οπότε περιμένω να ξεκαθαρίσει κι αυτό.

Ένα λογοπαίγνιο που έκανα προχτές ιδιωτικά ήταν ότι το φοιτητικό κίνημα φαίνεται να λατρεύει την... κενοτομία.

 

[Hellegennes]

Μην ξεχνάμε και εκείνη την αξέχαστη ρήση περί «τεχνοφασισμού». Δηλαδή, δεν είναι φασισμός να αποφασίζουν 50 για λογαριασμό των 2.000, είναι φασισμός να ψηφίζουν οι 2.000 ηλεκτρονικά. Κατά τη γνώμη μου, αν υπήρχε τρόπος διασφάλισης, ακόμα και οι εθνικές εκλογές θα έπρεπε να γίνονται ηλεκτρονικά.

Είναι λίγο πιο πολύπλοκο πρόβλημα αλλά υπάρχει τρόπος διασφάλισης. Κατά την ταπεινή μου άποψη, πιο ασφαλής τρόπος από τον παραδοσιακό, με την κάλπη.