Κάποτε είχα μεταφράσει ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ (του BBC νομίζω) για τη δυσλεξία. Αφού γινόταν μια σοβαρή παρουσίαση του τι εστί δυσλεξία (εγκεφαλική λειτουργία, προβλήματα "συμβατότητας" με το κοινό σύστημα διδασκαλίας κλπ) στη συνέχεια ανέλυαν κάποιους ενδιαφέροντες τρόπους αντιμετώπισης.
Στην Βρετανία λοιπόν, τα παιδιά με δυσλεξία πηγαίνουν κανονικά στο σχολείο και παράλληλα, παρακολουθούν βοηθητικά μαθήματα άλλες ώρες, όπου με δημιουργικούς και ευχάριστους τρόπους μαθαίνουν μια χαρά ανάγνωση και ορθογραφία, με τους δικούς τους ρυθμούς. Με χρώματα, σχέδια, τραγούδια, παραμύθια πραγματικά υπέροχο. Και μάλιστα, θεωρείται γενικά ο πλέον παραδεκτός τρόπος για να μάθει γραφή και ανάγνωση ένα παιδί με δυσλεξία. Με είχε εντυπωσιάσει πολύ αλλά δεν ξέρω κατά πόσον η πρόσβαση σε αυτά τα προγράμματα είναι δωρεάν ή αν προβλέπεται για όλους τους μαθητές του Η.Β.
Δεν θα ξεχάσω μια δυσλεκτική φίλη μου, που μου είπε ότι στο δημοτικό, ο δάσκαλος είχε αντιληφθεί ότι μάλλον έχει δυσλεξία (διαπιστώθηκε αργότερα) και έλεγε τη γραμματική με ποιηματάκια (όχι μόνο σε αυτήν δηλαδή, σε όλη την τάξη), κι έτσι έμαθε πολύ περισσότερα πράγματα, που πραγματικά της έμειναν! Βέβαια, μιλάμε για φωτισμένη περίπτωση δασκάλου, γιατί γνωρίζω άλλες περιπτώσεις τραγικής συμπεριφοράς και μάλιστα εντελώς πρόσφατες.
Πάντως, όσον αφορά το ζήτημα των άκρων, της αναπηρίας/disability ή απλών δυσχερειών και της Ντίσνεϋλαντ (βλ. χώνω το κεφάλι μου στην άμμο: Darling, we' re not barren, we're reproductively challenged), πολλά, μα πάρα πολλά θα μπορούσαμε να πούμε... τεσπα.