Περί της νεωτέρας χρήσεως των μαρμάρων, 2
Στη Βουλγαρία έχουν ένα γύψινο θέατρο και πάνε οι άλλοι και γυρίζουνε όλα τα B-Movies. Τι κακό έχουν τα B-Movies δηλαδή, όταν φέρνουν 10 εκατομμυριάκια ζεστά με κάθε ταινία στη Σόφια ας πούμε; Εμείς γιατί δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Γιατί απαγορεύεται το ένα, απαγορεύεται το άλλο, μην ακουμπήσεις εκεί, μην αγγίξεις τις Καρυάτιδες…
Είναι πράγματι προβληματική η σχέση της ελληνικής Πολιτείας με την κινηματογραφική βιομηχανία του εξωτερικού στο θέμα της προσέλκυσης παραγωγών…
Δεν τίθεται θέμα ότι η χώρα μας θα μπορούσε να είναι κέντρο παραγωγής ταινιών. Θα μπορούσε η βιομηχανία της να είναι η πρώτη η οποία θα βγάζει χρήματα για το ελληνικό κράτος, κι όχι επειδή θα κάνει ταινίες και θα τις εξάγει, αλλά επειδή θα έχει φτιάξει τις υποδομές και τις διευκολύνσεις ώστε οι παραγωγοί του εξωτερικού να μπορούν να έρθουν εδώ και μ’ ένα τηλέφωνο να κάνουν τη δουλειά τους. Εδώ για να κάνεις μια δουλειά πρέπει να τρέχεις για άδειες. Οι άδειες μόλις τώρα καταργήθηκαν, αλλά και πάλι, να ξέρουν ότι άμα πάνε στην Ακρόπολη να τραβήξουν, θα πρέπει να βάλουν αυτά τα χρήματα, αυτές τις ώρες έχουνε, μ’ αυτούς τους φύλακες πρέπει να ’ναι κλπ. Το μετράει, κάνει τόσο, έρχεται και το κάνει. Ούτε να χρειάζεται να ξέρει ο άλλος τον Υπουργό, ούτε να πρέπει να είναι της αποδοχής του Υπουργού ή του οποιουδήποτε υπηρεσιακού παράγοντα το σενάριο που θα γυριστεί στην Ελλάδα. Δεν καταλαβαίνω, έχουμε κάνει και ταινίες που απ’ τις Καρυάτιδες βγαίναν παντόφλες ας πούμε.
Και στο κάτω-κάτω, γι’ αυτούς που θα έρθουν στην Ελλάδα, υπάρχουν παραγωγοί που θα τους βοηθήσουν, δεν θα έρθει κανείς μόνος του να κάνει μια ταινία και να φύγει. Κάποιον Έλληνα θα πάρει, ο οποίος έχει εταιρεία με τηλέφωνο και διεύθυνση. Ε, άμα κάνει κάτι το οποίο είναι μη αποδεκτό, τον βρίσκεις. Κι ύστερα, κι εσύ άμα βγεις έξω γυμνός, θα σε πιάσει ένας αστυφύλακας και θα σε πάει μέσα. Κι εκείνον, άμα κάνει μια ταινία και χτυπάει την Ακρόπολη, θα τον πιάσουν οι φύλακες. Τώρα, το να υποτιμήσεις την Ακρόπολη, πώς υποτιμάται η Ακρόπολη, ή το Σούνιο, ή το οτιδήποτε άλλο; Είχαμε κάνει εμείς μια ταινία με κάτι Ιάπωνες, κι επειδή είχε μια σκηνή που ανεβαίνοντας προς το Σούνιο σκότωνε ένας μία από ερωτικό πάθος, δεν μας δίνανε άδεια με τίποτα. «Αυτό το πράγμα», λέει, «θα γίνει εκεί;». Δεν πήραμε άδεια.
(...)
Που αυτό είναι σημαντικό, γιατί όταν οι φωτογράφοι δουν την Ακρόπολη, κάποια στιγμή θα πουν «δεν πάμε ρε στην Αθήνα να κάνουμε μια ταινία;». Αλλά βέβαια, πρέπει να είναι κι εύκολο να πας στην Ελλάδα. Να μην χρειάζεται χαρτί κοινωνικών φρονημάτων για να μπορέσεις να κάνεις ένα γύρισμα έξω απ’ την Ακρόπολη. Ξέρεις, έχω τόσα πολλά παραδείγματα παρανομίας που έχω κάνει για να τραβήξω έξω απ’ την Ακρόπολη, αλλά αυτά τα κάνεις όταν είσαι 30, άντε 40 και λες εντάξει, αντέχω το ξύλο ακόμα. Μετά λες άντε και στο διάολο, γιατί δηλαδή να πρέπει να το κάνω έτσι;
Συνέντευξη από τον πρόεδρο της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου Βασίλη Κατσούφη, του Ιωσήφ Πρωιμάκη (popaganda.gr)