Έχω βαρεθεί, έχω σιχαθεί, αυτή τη διαχωριστική γραμμή που χωρίζει τους Έλληνες σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, την πιο πρόχειρη πιπίλα για ευκολοχώνευτες διατυπώσεις. Όταν διάβασα αυτό που λένε ότι είπε η κυρία Δούρου σε πρωινή εκπομπή, ότι «Αλλιώς μαζεύει τα σκουπίδια ένας μνημονιακός και αλλιώς ένας αντιμνημονιακός», σκέφτηκα ότι η ευκολία της ανάλυσης έφτασε πια στον πάτο της. Αυτό που λέμε: «το γαμήσαμε και ψόφησε». Και αυτό το δίπολο πρέπει να ψοφήσει, δεν κάνει για εργαλείο, στόμωσε. Εγώ που κάποιοι θα με λέγανε μνημονιακό έχω τεράστιες διαφωνίες για τις οικονομικές (και όχι μόνο) λύσεις που δόθηκαν ή που προτείνονται από άλλους «μνημονιακούς» που ξέρω. Η «αντιμνημονιακή» κυρία Δούρου αποκλείεται να θέλει να μπει στο ίδιο καλάθι με τους αντιμνημονιακούς χρυσαυγίτες – ίσως ούτε με τους Ανεξέλληνες. Και αλήθεια πόσο μοιάζει η οικονομική πολιτική που θέλει για την Ελλάδα με την οικονομική πολιτική που θέλει ο κύριος Λαφαζάνης ή ο κύριος Κουτσούμπας;
Αυτός λοιπόν ο σαχλός, ο πονηρός, ο πάγκακος μανιχαϊσμός που απευθύνεται σε ρομποτάκια που μπορούν να σκέφτονται μόνο με 0 και 1, οι καλοί αντιμνημονιακοί και οι κακοί μνημονιακοί, πρέπει να πάψει. Δεν χαρακτηρίζει πια αυτούς που βάζει στο στόχαστρό του. Χαρακτηρίζει μόνο αυτόν που χρησιμοποιεί την ευκολία του άσπρου-μαύρου για τα πολιτικά του παιχνίδια, ακριβώς όπως κάποιοι άλλοι βολεύονται με τη θεωρία των δύο άκρων.
Αυτός λοιπόν ο σαχλός, ο πονηρός, ο πάγκακος μανιχαϊσμός που απευθύνεται σε ρομποτάκια που μπορούν να σκέφτονται μόνο με 0 και 1, οι καλοί αντιμνημονιακοί και οι κακοί μνημονιακοί, πρέπει να πάψει. Δεν χαρακτηρίζει πια αυτούς που βάζει στο στόχαστρό του. Χαρακτηρίζει μόνο αυτόν που χρησιμοποιεί την ευκολία του άσπρου-μαύρου για τα πολιτικά του παιχνίδια, ακριβώς όπως κάποιοι άλλοι βολεύονται με τη θεωρία των δύο άκρων.
