Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί: ένα δίπολο για τα σκουπίδια

Earion

Moderator
Staff member
Μα νόμιζα ότι είμαστε ήδη σε πολιτικό πόλεμο με τις συγκεκριμένες εγκληματικές αντιλήψεις.

http://www.youtube.com/watch?v=PNF8Qut0epU&feature=player_detailpage#t=130
Ακούστε τον στα 2:10-2:25, 2:55-3:29 : “We are at war against everyone”

Τον πόλεμο τον έχουν αρχίσει αυτοί εδώ και πολύν καιρό. Και τον κάνουν στο δικό τους γήπεδο και με τα δικά τους μέσα, τη βία και την τρομοκρατία.

Το ερώτημά μου προς εκείνα τα δημοκρατικά κόμματα που υπολογίζουν να «αποσπάσουν» τις υπέρ του φασισμού ψήφους είναι τι έχουν κάνει για να το πετύχουν αυτό. Κατέβηκαν στις γειτονιές, έκαναν δουλειά πόρτα πόρτα εξηγώντας και διαφωτίζοντας; Ή μήπως αρκούνται (και πλειοδοτούν) στο διχασμό μνημονιακών-αντιμνημονιακών, και περιμένουν απλώς να εισπράξουν;

Και γι’ αυτό, για την προσωπική ευθύνη της ψήφου στους νεοναζί, εγώ προσωπικά δεν βρίσκω κανένα απολύτως ελαφρυντικό τώρα πια.

Κανείς δεν κοιμάται το βράδυ δημοκράτης και το πρωί ξυπνά φασίστας. Ο εκφασισμός είναι μια διαδρομή. Πρώτα αισθάνεσαι ασφάλεια επειδή βοηθάνε τις γριούλες να πάρουν λεφτά από το μηχάνημα, έπειτα επικροτείς την επιδρομή κατά των μεταναστών μικροπωλητών, μετά μαθαίνεις να ρίχνεις το φταίξιμο «για όλες τις αυτοκτονίες» στα μνημόνια, μετά πλευρίζεις τα γραφεία τους ζητώντας να σου βρουν κανα μεροκάματο, μετά σχολιάζεις ανορθόγραφα στο Διαδίκτυο ότι μας χρειάζεται να έρθει μια Χρυσή Αυγή «για να ξεβρομίσει ο τόπος», και μετά ρίχνεις στην κάλπη υπέρ Παναγιώταρου και Κασιδιάρη. Στο τέλος ξυπνάς ένα πρωί και είσαι ένας όμορφος ρινόκερος. Κι αυτό δεν είναι το τέλος --έπεται πάντα η συνέχεια ...
 

Palavra

Mod Almighty
Staff member
Κανείς δεν κοιμάται το βράδυ δημοκράτης και το πρωί ξυπνά φασίστας.
Συμφωνώ. Αυτό που λέω όμως είναι κάτι άλλο: ότι ο εκφασισμός δεν ξεκινά όταν αισθάνεσαι ασφάλεια επειδή βοηθούν τις γριούλες να πάρουν λεφτά από το μηχάνημα. Ξεκινά όταν σου λέει ο πατέρας σου ότι οι μαύροι είναι βρομιάρηδες, να μην είσαι αδερφή, μην κάνεις γυναικείες δουλειές, η μάνα σου προσθέτει ότι αυτά δεν είναι για γυναίκες, κι οι δυο τους κοπανούν συνέχεια ότι οι Έλληνες είναι ανώτεροι και τους πολεμάνε, και μετά εδραιώνεται όταν πας στο σχολείο και μαθαίνεις ότι οι Έλληνες είναι οι αδικημένοι της ιστορίας που θα τους άξιζαν τα πάντα και δεν έχουν τίποτα επειδή τους φταίνε οι άλλοι. Και γι' αυτό το τελευταίο φταίνε δύο πράγματα: το πρώτο είναι η διδακτέα ύλη, που επικεντρώνεται στα εθνικοπατριωτικά και θρησκευτικά και ελάχιστη έμφαση δίνει στην πολιτεία και τους θεσμούς, και το δεύτερο είναι αρκετοί δάσκαλοι και καθηγητές, που μεταφέρουν τη δική τους αμάθεια και τη δική τους μισαλλοδοξία στα παιδιά.

Δεν πιστεύω δηλαδή ότι κάποιος πραγματικά δημοκράτης άνθρωπος ακούει τον αστικό μύθο της γριούλας που την πάνε στο μηχάνημα και λέει «α, καλοί είναι αυτοί, ας τους ψηφίσω».
 
και μετά εδραιώνεται όταν πας στο σχολείο και μαθαίνεις ότι οι Έλληνες είναι οι αδικημένοι της ιστορίας που θα τους άξιζαν τα πάντα και δεν έχουν τίποτα επειδή τους φταίνε οι άλλοι. Και γι' αυτό το τελευταίο φταίνε δύο πράγματα: το πρώτο είναι η διδακτέα ύλη, που επικεντρώνεται στα εθνικοπατριωτικά και θρησκευτικά
1ον Ο Ζουράρης προτείνει να αφαιρέσει η Βουλή των Ελλήνων τη βουλευτική ιδιότητα της Μαρίας Ρεπούση, επειδή αυτή χαρακτήρισε το χορό του Ζαλόγγου "εθνικό μύθο", αμφισβητώντας με τις "αναθεωρητικές" της "αρλούμπες" "τη λαμπρότητα της μαρτυρικής θυσίας του Γένους τα τελευταία τρεις χιλιάδες χρόνια":


2ον Ο Μίκης Θεοδωράκης λέει ότι, "αν είχε δύναμη" ο ίδιος, θα της έπαιρνε αυτής της "εθνομηδενίστριας" το διαβατήριο και θα της έλεγε να πάει να ζήσει αλλού:


Κουίζ προς τον "αριστερό" πατριώτη κο Θεοδωράκη: ποιο καθεστώς στην Ελλάδα αφαιρούσε την ελληνική ιθαγένεια από τους ιδεολογικούς αντιπάλους του τα τελευταία εβδομήντα χρόνια;
 

nickel

Administrator
Staff member
Τελικά το δίπολο δεν είναι για τα σκουπίδια (;).


Κόμμα του ενός
Του Νίκου Δήμου
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.politiki&id=38364

Μέχρι τώρα πίστευα πως οι Έλληνες διαιρούνται σε δύο κατηγορίες: α) αυτούς που μισούν το Μνημόνιο και θέλουν να το σκίσουν (μεταξύ αυτών, παλαιά – και πρόσφατα πάλι – ο Αντώνης Σαμαράς) και β) αυτούς που επίσης μισούν το μνημόνιο αλλά το ανέχονται ως αναγκαίο κακό, για να δανειζόμαστε χρήματα με φτηνό επιτόκιο.

Ε, λοιπόν, προχθές ανακάλυψα κάποιον που αγαπάει το Μνημόνιο! Όχι δεν είναι ανεγκέφαλος, ηλίθιος, με νοητική υστέρηση, αλλά ένας άνθρωπος που τον ξέρω χρόνια, καλλιεργημένος, ευφυής και συνήθως σωστός στις απόψεις του. Δεν είχαμε ποτέ συζητήσει για το Μνημόνιο και όταν ήρθε η κουβέντα με κατέπληξε λέγοντας: «Το Μνημόνιο είναι το καλύτερο πράγμα που μας συνέβη εδώ και δεκαετίες. Μακάρι να μείνει για πάντα».

-Μίλα καλά!

-Είναι η γνώμη μου από τότε που διάβασα το πρώτο. Και πρέπει να σου πω ότι είμαι από τους ελάχιστους Έλληνες, που τα έχουν διαβάσει όλα!

-Έχω μείνει άναυδος!

-Το φαντάζομαι. Αλλά για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: Πες μου τι νομίζεις πως είναι τα μνημόνια;

-Είναι οι όροι που μας θέτουν οι δανειστές για να μας δανείσουν.

-Σωστά. Και οι όροι αυτοί ποιους αφορούν, αυτούς ή εμάς;

-Προφανώς εμάς.

-Και τι μας ζητάνε να κάνουμε;

-Περικοπές, φόρους, χαράτσια, απολύσεις, αιματηρές οικονομίες και άλλα φρικτά. Και εσύ συμφωνείς!

-Κάνεις λάθος. Τα μνημόνια μας ζητάνε να εκσυγχρονίσουμε και να εξορθολογήσουμε την οικονομία μας, να ισοσκελίσουμε προϋπολογισμούς και ισοζύγια πληρωμών – και γενικά να εξυγιάνουμε όλο το κοινωνικό-οικονομικό μας σύστημα, για να πάψουμε να ζούμε με δανεικά. Ούτε περικοπές ζητάνε, ούτε φόρους. Αυτά τα κάνουν οι έλληνες πολιτικοί. Επειδή δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κάνουν βασικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, τραβάνε μία οριζόντια περικοπή και μετά τα ρίχνουν στην τρόικα και το μνημόνιο.

-Και γιατί δεν το θέλουν;

-Διότι τρέμουν το πολιτικό κόστος. Διότι το πρώτο μέλημα κάθε Έλληνα πολιτικού δεν είναι να βοηθήσει τη χώρα, αλλά να επανεκλεγεί ο ίδιος και η παράταξή του.

-Δηλαδή δεν φταίνε τα μνημόνια;

-Σου συνιστώ να τα διαβάσεις. Περιέχουν χρησιμότατες υποδείξεις για την αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, την κατάργηση των υπέρ τρίτων φόρων, την εξυγίανση του ετοιμόρροπου ασφαλιστικού συστήματος – όλα αυτά απαραίτητα για την επιβίωση την δική μας, πράγματα που θα οφείλαμε να έχουμε κάνει μόνοι μας εδώ και δεκαετίες! Αν δεν υπήρχε μνημόνιο, θα έπρεπε να το είχαμε εφεύρει.

-Με έχεις μπερδέψει.

-Ξέρεις τι μου θυμίζουν οι Έλληνες; Τα παιδιά, που τα βάζουν με το δάσκαλο, ο οποίος προσπαθεί να τα μάθει γράμματα. Σύμφωνοι, ο δάσκαλος μπορεί να είναι υπερβολικά αυστηρός, άγαρμπος, αψυχολόγητος – αλλά δουλεύει για καλό σκοπό.

-Ναι, αλλά ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα – ούτε οι καλές προθέσεις ισοφαρίζουν την δυστυχία ενός λαού!

-Μα γι’ αυτή δεν φταίνε τα μνημόνια, αλλά οι πανάθλιοι πολιτικοί μας. Κανείς τους δεν είχε το θάρρος να πει αυτό που είπε ο στους Ιταλούς ο Ρέντσι: ότι δεν μας φταίει η Μέρκελ, για τα χάλια της οικονομίας μας. Οι δικοί μας κοροϊδεύουν και εμάς και την Τρόικα. Απόδειξη; Από όλα όσα συμφωνήθηκαν με τα μνημόνια (ακόμα και με το πρώτο) δεν έχει γίνει σχεδόν τίποτα! Ψηφίζονται νόμοι για τα μάτια και ακυρώνονται μετά με τροπολογίες και διατάξεις. Ή παραμένουν ανενεργοί. Και τώρα πια δεν μας εμπιστεύεται κανείς.

-Αυτό είναι φανερό.

-Μα το Θεό, αν είχα χρήματα και δυνάμεις, θα ίδρυα ένα «Μνημονιακό Κόμμα» με αποκλειστικό πρόγραμμα την εφαρμογή των Μνημονίων. Αλλά πόσες ψήφους θα έπαιρνα;

-Φοβάμαι, μονάχα την δική σου…

Μμμμ...
 

rogne

¥
Προσωπικά συμφωνώ με τη μεθοδολογική αρχή του διαλόγου του Δήμου, αυτό το "και μετά τα ρίχνουν στην τρόικα και το μνημόνιο". Αλλά μου φαίνεται εντελώς παράδοξο να γίνεται κάτι τέτοιο εν αγνοία των δανειστών. Είναι λ.χ. πραγματικά άξιο απορίας (θυμάμαι και τον Πρετεντέρη ν' αναρωτιέται πρόσφατα) τι τους νοιάζει τους δανειστές πώς θα προκηρύσσονται απεργίες στον ιδιωτικό τομέα, η κοινή λογική λέει ότι μόνο τους εγχώριους επιχειρηματίες ή τους μελλοντικούς ξένους επενδυτές θα τους ένοιαζε κάτι τέτοιο. Ομοίως για την ακραία ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, τον βασικό μισθό πείνας και τα αμέτρητα προγράμματα "κοινωφελούς εργασίας", τα voucher και όλα αυτά τα μέτρα πάμφθηνης "απασχόλησης", ιδίως των νέων. Όμως το ότι προβάλλονται τέτοια πράγματα συνεχώς ως "απαιτήσεις της τρόικας" ή "μνημονιακές δεσμεύσεις" δεν μπορεί να 'ναι τυχαίο, ούτε μπορεί να γίνεται τόσα χρόνια πίσω απ' την πλάτη των δανειστών. Το ότι στη Γερμανία, για παράδειγμα, εφαρμόζονται ήδη από καιρό τα ίδια μέτρα κάτι πρέπει να μας πει: αν μη τι άλλο (και με όλη την καλή διάθεση που μπορεί να 'χει κανείς), ότι είναι κοινό, εγχώριο και διεθνές μέλημα η δημοσιονομική προσαρμογή, αλλά σε συνθήκες μακροχρόνιας και πιθανότατα δομικής κρίσης όπως η παρούσα, δεν υπάρχει για τις κυβερνήσεις άλλος συμφέρων τρόπος από αυτά τα σκληρά ταξικά μέτρα. Δεν αρκούν οι διάφοροι εξορθολογισμοί της δημόσιας διοίκησης και τα διάφορα ανοιχτά επαγγέλματα, αυτά είναι περισσότερο ωραία προσχήματα (που έχουν βέβαια και μια ορισμένη χρησιμότητα) παρά η εναλλακτική που αν την εφαρμόζαμε θα ήταν όλα οκ. Η ουσία είναι λιτότητα και εσωτερική υποτίμηση, δεν δουλεύει αλλιώς το πράγμα.
 

drsiebenmal

HandyMod
Staff member
[...]αν μη τι άλλο [...]δεν υπάρχει για τις κυβερνήσεις άλλος συμφέρων τρόπος από αυτά τα σκληρά ταξικά μέτρα.
Είμαι πρόθυμος να συμφωνήσω με αυτό, με την έννοια ότι καμία εκλεγμένη κυβέρνηση διεθνώς δεν θέλει από μοχθηρία π.χ. να είναι «κακιά» απέναντι στο εκλογικό της σώμα (βλ. π.χ. ΠΑΣΟΚ), απλώς συνθλίβεται από παγκόσμιες δυνάμεις πολύ ισχυρότερες από κάθε εθνική κυβέρνηση --ακόμη και υπερδυνάμεων, όπως βλέπουμε να συντρίβεται αυτές τις ημέρες η Ρωσία.

Η ουσία είναι λιτότητα και εσωτερική υποτίμηση, δεν δουλεύει αλλιώς το πράγμα.
Ξεκινώντας από εντελώς άλλες βάσεις ανάλυσης, και στα πλαίσια της οριστικά (?) δεδομένης πια παγκοσμιοποίησης (και προσθέτοντας ίσως και τη χρηστή διαχείριση των ανθρώπινων και πλανητικών πόρων), καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι αποδέχομαι κάποιο «τέλος της ιστορίας», απλώς θεωρώ ότι το μέλλον βρίσκεται σε μεγαλύτερες, υπερεθνικές πολιτικές συσσωματώσεις που να συγκεντρώνουν ακόμη περισσότερη οικονομική ισχύ από τις σημερινές εθνικές κυβερνήσεις ώστε να ελέγξουν το υπερεθνικά συνασπισμένο πραγματικό αλλά και χάρτινο κεφάλαιο.
 
Μια ευγενέστατη κυρία
Από αυτές που δεν τρέφουν καμία εκτίμηση προς τον Τσίπρα, αλλά θα τον ψηφίσουν
(Χρήστος Χωμενίδης / lifo.gr)

Έτρωγα προχθές στην Καλαμάτα με κάτι εξαιρετικούς ανθρώπους, από εκείνους που όχι απλώς διαβάζουν βιβλία αλλά και όταν ένα βιβλίο τους αρέσει, καλούν τον συγγραφέα του να τον γνωρίσουν. Η κουβέντα ξεκίνησε από τη λογοτεχνία, πολύ σύντομα όμως –πράγμα αναμενόμενο- λοξοδρόμησε προς την πολιτική.

Οι τρεις άνδρες της παρέας, ένας γιατρός, ένας επιχειρηματίας και ο υποφαινόμενος, είχαμε διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, διαφορετική οικογενειακή και οικονομική κατάσταση, συμπίπταμε ωστόσο στην τελική μας εκτίμηση: Πως εάν η τελική ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας αποβεί άκαρπη, εάν προκηρυχθούν βουλευτικές εκλογές, θα μπούμε σε μιαν επικίνδυνη εθνική περιδίνηση. Και πως εάν τα αποτελέσματα της κάλπης δεν δώσουν κυβέρνηση και οδηγηθούμε -όπως το 2012- σε επαναληπτικές εκλογές, τότε το τρένο για την οικονομία της πατρίδας μας μάλλον θα έχει χαθεί οριστικά. Κάθε θυσία των πολιτών κατά την τελευταία πενταετία θα έχει πάει στράφι. Κάθε -δειλή έστω- αρχή μεταρρύθμισης θα ακυρωθεί μέσα στη δίνη της ψηφοθηρίας. Όποιος και αν τελικά επικρατήσει, την άνοιξη του 2015, θα κληθεί να διαχειριστεί απλώς την κατάρρευση.

«Άρα; Να βγάλει στις 29 Δεκεμβρίου η Βουλή Πρόεδρο;» ρώτησε το αυτονόητο για εμάς μία από τις κυρίες της παρέας. «Πάση θυσία!» απαντήσαμε με μια φωνή. «Και πότε να γίνουν εκλογές;» «Το επόμενο φθινόπωρο...» «Και γιατί τότε δεν θα ισχυρίζεστε τα ίδια; Πως η κατάσταση είναι κρίσιμη κι ότι πρέπει να σφίξουμε τα δόντια και τις ζώνες μας μέχρι την άνοιξη του 2016;» «Μακάρι να φτάναμε στην άνοιξη του 2016...» παραδεχθήκαμε. «Τι θα έχει συμβεί μέχρι τότε; Θα έχει απογειωθεί μήπως η οικονομία; Θα έχει θωρακιστεί οριστικά η χώρα από τους κινδύνους;» Η μόνη ειλικρινής απάντηση -την οποίαν διστάσαμε να δώσουμε- ήταν πως απλώς θα έχουν κυλήσει μερικοί σχετικά ήρεμοι μήνες. Πως η ώρα της αλήθειας θα έχει μετατεθεί στο μέλλον, το ορατό μεν μέλλον μα πάντως όχι στη στροφή του δρόμου. Αυτό άλλωστε δεν είναι η ζωή η ίδια, εάν το δούμε αμπελοφιλοσοφικά; Μια διαρκής αναβολή του θανάτου...

«Γιατί δεν το λέτε καθαρά;» μας στρίμωξε τότε μια κυρία εξηνταπέντε Μαϊων, η οποία μας είχε προηγουμένως εντυπωσιάσει με την ευρυμάθεια της περί τα λογοτεχνικά. «Γιατί δεν το ομολογείτε ότι απλώς δεν θέλετε να βγει ο Σύριζα;»

«Προφανώς και δεν θέλουμε να βγει ο Σύριζα!» σηκώσαμε το γάντι που μας πέταξε. «Ποιος λογικός άνθρωπος θα επιθυμούσε να κυβερνηθεί από ένα κόμμα, το οποίο δεν έχει πείσει για το στοιχειώδες έρμα του; Το οποίο όταν δεν ανεμίζει τα λάβαρα της επανάστασης –"θα μας δώσει πετρέλαιο ο Τσάβες!", "θα καταργήσουμε τα μνημόνια με έναν νόμο του ενός άρθρου!", "θα παίζουμε νταούλι και θα χορεύουν οι αγορές!"- όταν δεν μπουκώνει τους Έλληνες με εύκολες υποσχέσεις, όταν θέλει να σοβαρέψει, εμφανίζεται στο Λονδίνο με ένα power point τόσο προχειροφτιαγμένο, ώστε τα γραφήματα του δεν έχουν καν μεταφραστεί από τα ελληνικά στα αγγλικά; Πώς να εμπιστευθούμε σοφές κεφαλές οι οποίες προφανώς αγνοούν στην πράξη τη λειτουργία της οικονομίας; Που φλερτάρουν –με ελαφρότητα μαθητευόμενων μάγων- με τα πιο ζοφερά ενδεχόμενα, με τον εσωτερικό δανεισμό λόγου χάριν; Δηλαδή με τη δέσμευση ποσοστού των τραπεζικών καταθέσεων; Που εξαγγέλλουν όχι απλώς το τέλος των ιδιωτικοποιήσεων –ανάθεμα κι αν έγινε τόσα χρόνια μία ιδιωτικοποίηση της προκοπής- αλλά και μια νέα κρατική "Ολυμπιακή";»

«Ωραία όλα αυτά» χαμογέλασε μειλίχια η εξηνταπεντάχρονη κυρία. «Θα αντισταθώ στον πειρασμό να σας θυμίσω τι υποσχόταν ο Αντώνης Σαμαράς στα "Ζάππεια" και πώς έκανε εν μια νυκτί στροφή στο κατώφλι της εξουσίας. Δεν θα ασχοληθώ καν με τα ταμεία και με τους ιδιώτες κατόχους ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, που είδαν τις οικονομίες τους να εξανεμίζονται όταν προ τριετίας επετεύχθη το περίφημο "κούρεμα" του χρέους. Θα σας ενημερώσω μόνο για την προσωπική μου κατάσταση:

Η σύνταξή μου ανέρχεται στο ιλιγγιώδες ποσό των εννιακοσίων ευρώ – καλούμαι δηλαδή να ζήσω με τριάντα ευρώ την ημέρα, να τρώω απλώς και να πληρώνω την ΔΕΗ, τα τσιγάρα μου κι ένα βιβλίο τον μήνα. Το σπίτι μου το αγόρασα με δάνειο, που έχω πάψει εξ αδυναμίας να εξυπηρετώ, δεν θα εκπλαγώ συνεπώς εάν μου το πάρουν και με στείλουν πίσω στο ερειπωμένο πατρικό μου στο χωριό. Στην τράπεζα έχω λιγότερα από πέντε χιλιάρικα. Με τις πρόσφατες αλλαγές στην Υγεία, συμφέρει περισσότερο να αγοράζεις τα φάρμακα σου ως ιδιώτης παρά να σου τα γράφει ο γιατρός του ταμείου σου... Γιατί συνεπώς να φοβάμαι τον Σύριζα; Μην με πετάξει στο δρόμο; Μην με αναγκάσει στα στερνά μου να ζητιανεύω; Έχετε την εντύπωση πως απέχω παρασάγγας από αυτό; Γεννήθηκα σε μιαν αυλή στο Αιγάλεω όπου τρώγαμε μισή ρέγγα κάθε Σάββατο και κρέας στις γιορτές. Σε μια παρόμοια κατάσταση ίσως να'ναι γραμμένο μου να πεθάνω. Θα έχουμε απλώς έγχρωμη τηλεόραση, που θα παίζει πρωινάδικα...

Δεν τρέφω καμιά ιδιαίτερη εκτίμηση προς τον Αλέξη Τσίπρα. Μακάρι η αριστερά στην Ελλάδα να είχε ως ηγέτη έναν Μπερλίνγκουερ, έναν Πάλμε έστω. Θα τον ψηφίσω όμως. Από περιέργεια αν μη τι άλλο. Αφού από περιέργεια έχω φτάσει να υπάρχω...»

Κοιταχτήκαμε αμήχανα – τι να της πούμε; Ότι η Ευρώπη ως ήπειρος γερνάει και το κοινωνικό της κράτος μοιραία διαλύεται; Ότι η Ιστορία θα περάσει ως οδοστρωτήρας από πάνω της; Πως είτε με την νυν κυβέρνηση είτε με τον Σύριζα ή όποιον άλλον, η ίδια δεν προβλέπεται να σηκώσει ποτέ κεφάλι;

Αυτά δεν λέγονται σε ένα δείπνο, μεταξύ τυρού και αχλαδιού.

«Ας επιστρέψουμε όμως στην λογοτεχνία. Πώς σου φάνηκε η "Καρδερίνα" της Ντόνας Ταρτ;» με ρώτησε η ευγενέστατη κυρία, βγάζοντας μας απ'τη δύσκολη θέση.

(Σ.Σ. προτιμώ το "αχλαδίου" στην έκφραση αυτή, μην τα εκχυδαΐζουμε όλα...)
 

SBE

¥
Θα τον ψηφίσω όμως. Από περιέργεια αν μη τι άλλο.

H κλασσική μέθοδος λήψης αποφάσεων του Έλληνα ψηφοφόρου σύμφωνα με τα λεγόμενά του. Από περιέργεια και χωρίς να έχουν καμιά εκτίμηση στο πρόσωπό του ψήφισαν Παπανδρέου- ΠΑΣΟΚ το '81. Μετά με την ίδια λογική ψήφισαν Μητσοτάκη, μετά πάλι Παπανδρέου, μετά Σημίτη, μετά Καραμανλή. Πάντα από περιέργεια. Ποτέ γιατί διάβασαν το πρόγραμμα του κόμματος και τους άρεσε ή δεν τους άρεσε. Όχι βέβαια, αυτά είναι δύσκολα πράγματα.
 
Εξυπνάδες του Χωμενίδη (κτγμ). Μόνο στη φαντασία των επιφυλλιδογράφων ψηφίζει κανείς από περιέργεια, νομίζω.

Κι αυτές οι εκλογές, τελικά, όποτε και να γίνουν καταστροφικές είναι. Μήπως να τις καταργούσαμε;
 
Όλο το τσιτάτο όμως, που είναι και μότο στην αρχική δημοσίευση, είναι: Θα τον ψηφίσω όμως. Από περιέργεια αν μη τι άλλο. Αφού από περιέργεια έχω φτάσει να υπάρχω... Δεν νομίζω πως είναι καθόλου εξυπνάδες, στις συνθήκες που ζει μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Εγώ τουλάχιστον έχω συναντήσει πολλούς που αυτήν ακριβώς τη στιγμή βρίσκονται σ' αυτή τη λογική. "Οι άλλοι είναι σάπιοι ως το μεδούλι, τους μισώ, ετούτους εδώ τους θεωρώ χψω (αρνητικά σχόλια) αλλά δεν έχω τίποτα να χάσω". Και νομίζω ότι ο Χ. το εκφράζει μια χαρά αυτό το συναίσθημα, χωρίς μάλιστα να το κατακεραυνώνει καθόλου, ουσιαστικά νιώθει αφοπλισμένος, παρά τις σφοδρές αντιρρήσεις του. Και όχι αφοπλισμένος από τη "βλακεία" της αλλά από το δίκιο της. Έτσι το κατάλαβα εγώ το κείμενο.
 
Γυρίσαμε παιδιά στο 2012 και δεν το κατάλαβα; :D

Αυτό το επιχείρημα το ακούω από τότε πάντως:
"Πως εάν η τελική ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας αποβεί άκαρπη, εάν προκηρυχθούν βουλευτικές εκλογές, θα μπούμε σε μιαν επικίνδυνη εθνική περιδίνηση. Και πως εάν τα αποτελέσματα της κάλπης δεν δώσουν κυβέρνηση και οδηγηθούμε -όπως το 2012- σε επαναληπτικές εκλογές, τότε το τρένο για την οικονομία της πατρίδας μας μάλλον θα έχει χαθεί οριστικά. Κάθε θυσία των πολιτών κατά την τελευταία πενταετία θα έχει πάει στράφι. Κάθε -δειλή έστω- αρχή μεταρρύθμισης θα ακυρωθεί μέσα στη δίνη της ψηφοθηρίας. Όποιος και αν τελικά επικρατήσει, την άνοιξη του 2015, θα κληθεί να διαχειριστεί απλώς την κατάρρευση."

Μήπως μπορεί κάποιος να μου το εξηγήσει; Γιατί ούτε τότε το καταλάβαινα ούτε τώρα το καταλαβαίνω αυτό το επιχείρημα. Ίσως να οφείλεται στο ότι δεν ανήκω βαθιά μέσα σε κανένα πολιτικό χώρο...

Και ναι, κι εγώ αυτό που κατάλαβε ο Κώστας κατάλαβα. Κυρίως επειδή μου το έχει εξηγήσει πάρα πολύς κόσμος όλων των κοινωνικών στρωμάτων και το έχω εμπεδώσει πια ότι έχουν φτάσει απλώς να υπάρχουν και φυσικά δεν έχουν τίποτα να χάσουν.
 

SBE

¥
Εγώ δεν θυμάμαι να έχει γίνει ποτέ εκλογή προέδρου της δημοκρατίας χωρίς να υπάρξει η γνωστή κινδυνολογία ότι πάμε σε διάλυση της Βουλής και εκλογές, και τελικά αυτό έχει συμβεί μόνο μία φορά. Επίσης στις πιο πολλές εκλογές που θυμάμαι (δεν ήμουνα σε όλες στην Ελλάδα), πάντα κάποιος θα πει ότι γίνονται σε λάθος στιγμή. Ποτέ δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Και την επόμενη των εκλογών η αντιπολίτευση θα ζητήσει εκλογές. :D
Είναι τόσο προβλέψιμα όλα πια!

Πέρα από αυτό, στο κείμενο: μου φαίνεται προϊόν της φαντασίας του αρθρογράφου, αλλά όχι εκτός πραγματικότητας. Ανήκει κι αυτό στα προβλέψιμα.
Χτες ένας γνωστός μου έκανε την εξής παρατήρηση σχετικά με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις: ότι στην πραγματικότητα αν κοιτάξουμε τα ποσοστά βάζοντας μαζί τα διάφορα κόμματα του ίδιου πάνω κάτω χώρου (δεξιά, αριστερά, κέντρο κλπ) βλέπουμε ότι δεν έχει αλλάξει η μοιρασιά. Τα ονόματα και τα πρόσωπα έχουν αλλάξει μόνο. Κι αυτό εγώ το καταλαβαίνω ως εξής σε σχέση με το πιο πάνω: ότι η κυρία που θα ήθελε έναν Μπερλίνγκουερ* αντί για τον Τσίπρα, ήταν και παραμένει φιλικά προσκείμενη στον συγκεκριμένο χώρο, απλά ακολουθεί τη μόδα που λέει ότι όλοι μαζί κατηγορούμε όποιον κυβέρνησε μέχρι τώρα για ό,τι έχει συμβεί, αλλά συνεχίζουμε να ζητάμε και να περιμένουμε μια από τα ίδια από όποιον θα κυβερνήσει στο μέλλον. Απλά το βαφτίζουμε "δεν έχω τίποτα να χάσω"/ περιέργεια για να μοιάζει ότι προβληματιστήκαμε λίγο κι δεν πήραμε την απόφαση με τον ίδιο τρόπο που παίρναμε πάντα αποφάσεις. Στην πραγματικότητα όλα είναι ακριβώς όπως ήταν πάντα.

*ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν συμμετείχε ποτέ σε κυβέρνηση στην Ιταλία
 
(Le Figaro)
LE SCAN POLITIQUE - Alors que les partis de la gauche radicale figurent en bonne position en Grèce et en Espagne pour les élections législatives de fin janvier, le Front national sème la confusion en célébrant la «victoire du peuple» dans ces pays.

Ils ne sont pas avares en contradictions et récupérations politiques. Alors qu'en Grèce le parti de la gauche radicale Syriza apparaît comme le favori des élections législatives anticipées du 25 janvier, la présidente du Front national, Marine Le Pen, s'est félicitée sur son blog de la «victoire du peuple» et de «la gifle infligée au candidat de l'Union européenne, de la BCE et du FMI, M. Dimas, dans le cadre de l'élection présidentielle» grecque. Qu'importe que le parti d'Alexis Tsipras, par ailleurs proche du leader du parti communiste Pierre Laurent et du Parti de gauche Jean-Luc Mélenchon, soit aux antipodes du FN sur l'échiquier politique.

Le vice-président du FN, Florian Philippot, a renchéri sur BFMTV. L'eurodéputé s'est dit «très heureux que le peuple relève la tête», au sujet de la progression de Syriza en Grèce et de Podemos en Espagne. «Podemos est très intéressant», a affirmé l'élu d'extrême-droite, justifiant ses propos par une pirouette: «Cela fait monter le débat sur l'euro, l'austérité et les politiques anti-démocratiques».

Pablo Iglesias, leader espagnol de Podemos, rejette tout lien avec l'extrême-droite, notamment française. Comparé à Marine Le Pen lors d'une interview accordée à la télévision espagnole, le responsable politique n'a pas masqué son désaccord. «Ceux qui parlent de préférence nationale, ce sont ceux qui ne veulent pas se mélanger, ce sont Marine Le Pen ou Rosa Diez (responsable politique de centre-droit espagnole qui l'accuse d'être sur la même ligne que le FN, ndlr)», a-t-il répondu.

De son côté, l'eurodéputé du Parti de gauche Jean-Luc Mélenchon se refuse de faire le jeu du FN et de condamner [ΣΣ. μήπως "et condamne"?] cette récupération politique. L'élu avait célébré l'échéance des législatives anticipées comme la libération de la Grèce de «l'odieuse Troïka européenne». Selon Libération, Jean-Luc Mélenchon pourrait se rendre à Athènes et à Madrid prochainement pour rencontrer le Grec Alexis Tsipras et l'Espagnol Pablo Iglesias.
 

Palavra

Mod Almighty
Staff member
Μιλώντας στον Σκάι, η πρόεδρος της Βουλής κλήθηκε να απαντήσει στην κριτική που της ασκείται ότι δεν συμπεριφέρεται στους χρυσαυγίτες βουλευτές όπως πρέπει «γιατί τους θεωρεί μέρος του δημοκρατικού τόξου».

«Θα μου επιτρέψετε να μη μιλάω για τόξα, ιδίως δε να μη συνομολογώ ότι είναι δημοκρατικές δυνάμεις, οι πολιτικές δυνάμεις που ασέλγησαν επί του συντάγματος και επί της δημοκρατίας σε όλη τη μνημονιακή περίοδο» απάντησε η κυρία Κωνσταντοπούλου.
A.V.

Ασέλγησαν, φαντάζομαι, με ΠΝΠ ή πολυτροπολογίες. Σαν κι αυτές που περνάει και η τωρινή βουλή. Που η ΠτΒ τις ψηφίζει. Μπερδεύτηκα.
 

drsiebenmal

HandyMod
Staff member
Μα πώς κάνεις έτσι; Ένα σχήμα λόγου χρησιμοποίησε. Όπως τόσα άλλα...

(Με μια δεύτερη ανάγνωση, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι τοποθετεί τον εαυτό της, ως προς τη δημοκρατικότητα, πλησιέστερα στη ΧΑ από ό,τι στις μνημονιακές δυνάμεις, αλλά αυτό μάλλον σε λάθος ανάγνωσης θα οφειλόταν.)
 

nickel

Administrator
Staff member
Έχει ξεφύγει η κυρία. Μάλλον βέβαια δεν μιλούσε ως πρόεδρος της Βουλής, αλλά ως επίδοξη αρχηγός της παράταξης ή του κόμματος των αμετανόητων αντιμνημονιακών που δεν θα θελήσουν να ακολουθήσουν τον Τσίπρα σε ενδεχόμενη συμφωνία πέραν των κόκκινων γραμμών.
 

nickel

Administrator
Staff member
Αν το έχω ήδη πει, επιτρέψτε μου να το επαναλάβω, ότι θεώρησα γελοία την επιμονή να αλλάξουν όνομα η τρόικα και τα μνημόνια, αλλά, αφού έγιναν τα σύμβολα της ντροπής που έπρεπε να ανατραπούν, λες άντε, και μακάρι να είναι αυτό το χειρότερο που θα μας συμβεί. Με ενόχλησε βέβαια το ότι δεν βρέθηκε κάτι περιθωριακό για το επόμενο μαγάρισμα, μόνο η τρόικα έγινε «θεσμοί» και το μνημόνιο «συμφωνία». Λέξεις τόσο καθημερινές που δεν θέλεις να γίνουν στόχος της άλλης αντιπολίτευσης.

Σήμερα είδα πάντως (για πρώτη, νομίζω, φορά) και τα πρώτα παράγωγα:

Είναι αδύνατο να δει κανείς το επαπειλούμενο σχίσμα μεταξύ συμφωνιακών και αντισυμφωνιακών στη ΝΔ ανεξάρτητα από την αμφισβήτηση του Σαμαρά. Το ζήτημα αφορά μεν τον προσανατολισμό του κόμματος, αλλά μπορεί να γίνει και το έδαφος όπου θα δοθεί η εσωκομματική μάχη.
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5242513/traymata/

Δεν έχω δει ακόμα κάτι με θεσμικούς εναντίον αντιθεσμικών.
 

nickel

Administrator
Staff member
Θα περάσει κι αυτό

Πληροφορήθηκα ότι χαμός γίνεται στα μίδια επειδή οι στίχοι του νέου τραγουδιού του Νίκου Πορτοκάλογλου δεν κρίθηκαν αρκούντως αντιμνημονιακοί. Περαστικά!

Δεν κοιμάμαι πια τις νύχτες κι ανεβάζω πυρετό, δηλητήριο στο αίμα τρικυμία στο μυαλό
Κάποιος θέλει να με σώσει μ' ένα φάρμακο φριχτό, ίσως και να με σκοτώσει αν τολμήσω ν' αρνηθώ
Θα περάσει κι αυτό (x3), θα περάσει η ζωή, θα περάσεις κι εσύ, θα περάσω κι εγώ
Θέλω να σ' το τραγουδήσω, θέλω να το μοιραστώ, το ηφαίστειο να σβήσω που μου καίει το λαιμό
Διχασμένη μου πατρίδα, διχασμένη μου καρδιά, μεσ' στα ερείπια σε είδα να μετράμε τη ζημιά
Θα περάσει κι αυτό (x3), θα περάσει η ζωή, θα περάσεις κι εσύ, θα περάσω κι εγώ
Πέφτει γύρω μου σκοτάδι ή εγώ είμαι τυφλός, κι όποιος βγαίνει απ' το κοπάδι, εφιάλτης και εχθρός
Είναι η πόλη μου καμένη, είν' η χώρα μου μισή, νικητές και νικημένοι, όλοι χάσαμε μαζί
Θα περάσει κι αυτό (x3), θα περάσει η ζωή, θα περάσεις κι εσύ, θα περάσω κι εγώ.​

 

SBE

¥
Εμένα μου φαίνονται αρκετά αντιμνημονιακοί οι στίχοι ή μάλλον, πολύ κοντά στο τί σκέφτεται ο μέσος Έλληνας.
Δηλαδή επιτρέπονται μόνο άσματα που καλούν να βγούμε στους δρόμους και να αναγκάσουμε τους Ευρωπαίους να μας πληρώνουν εσαεί;
 
Top