Οκέι, ας προσπαθήσω να ρίξω το δικό μου δεκαράκι για τα πράγματα όπως τα αντιλαμβάνομαι, και κυρίως χωρίς να δώσω την εντύπωση ότι είμαι είτε πεινασμένο λιοντάρι είτε Θραξ στο Κολοσσαίο.
Αυτό που βλέπεις εν πολλοίς, SBE -και όχι μόνο εσύ, φυσικά- είναι η διαμεσολαβημένη από τα ΜΜΕ εικόνα που, στην ανάγκη τους να πουλήσουν και από την κεκτημένη ταχύτητα της εντυπωσιοθηρικής τακτικής, προσφέρουν συνήθως (για να μην πω πάντα), μια πετσοκομμένη και παραμορφωμένη εκδοχή της κάθε δήλωσης ή του κάθε γραπτού κειμένου. Κάποτε η Ιστορία θα μιλήσει για τις βλαβερές επιπτώσεις του δελτίου των οχτώ στην ευθυκρισία του ατόμου (αν και το έχει κάνει ήδη ακροθιγώς). Όχι μόνο για τα περιβόητα 15 δευτερόλεπτα δημοτικότητας του καθενός, αλλά και για την ανάγκη να πουλήσει όσο το δυνατόν περισσότερα "προϊόντα", ως σούπερ μάρκετ πληροφοριών. Μ' αυτό τον τρόπο, τα γεγονότα υποβιβάζονται και καταντούν τουίτ, ακόμα και στα έντυπα. Όπου, ανάλογα με τον προσανατολισμό και τα συμφέροντα του καθενός, διογκώνεται ένα στοιχείο, αποσιωπάται ένα άλλο, παρερμηνεύεται εσκεμμένα ένα τρίτο κοκ.
Ως προς τις δηλώσεις των πολιτικών προσώπων, αν δεν έχει κανείς το ψώνιο και το βίτσιο να παρακολουθήσει ολόκληρες τις συνεδριάσεις της Βουλής, την άλλη μέρα "μαθαίνει" συνήθως ένα ξεσκίδι, μια σκλήθρα μιας δήλωσης, μια εντυπωσιακή σκηνή, μια ατάκα, μια έκρηξη θυμού ή θεατρινίστικης αγανάκτησης, κυρίως αν υποστηρίζεται από την αντίστοιχη εντυπωσιακή εικόνα.
Με τον ίδιο τρόπο πήρε διαστάσεις λερναίου μια λέξη σε μια λεζάντα μιας φωτογραφίας ενός βιβλίου και καταδιώκει ανελέητα την "υπαίτια". Που δεν ήθελαν πολύ οι λογής λογής κάπηλοι να την ξεφωνίσουν προκειμένου να υποστηρίξουν τη δική τους πολιτική ατζέντα και οι ανίδεοι να ακολουθήσουν κατά πόδας παπαγαλίζοντας την "ιερή οργή", αγνοώντας παντελώς για τι πράγμα μιλούσαν, χωρίς να έχουν αντικρίσει ποτέ το αντικείμενο του μένους τους (την επίμαχη λέξη). Άπαξ και την ταύτισαν με το πρόσωπο, έκτοτε την βλέπουμε να ξεπηδάει με κάθε ευκαιρία και σε κάθε πολεμική. Όπως λέει η παροιμία: καλύτερα να σου βγει το μάτι.
Η κοινωνία του θεάματος που άγεται και φέρεται κατά το δοκούν και καταπού φυσάει η εκάστοτε ψύχωσή της, βρήκε τώρα να αρπαχτεί από μια πρόταση που έγινε στα πλαίσια μιας ολόκληρης συζήτησης γύρω από τη λειτουργία του λυκείου. Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με αυτή, εντελώς ή εν μέρει, αντί να γίνει μια ουσιαστική συζήτηση, για μια ακόμα φορά σχηματίστηκαν στρατόπεδα. Φανατικών. Συνήθως από ανίδεους. Και δεν εννοώ τους Λεξιλόγους που συμμετέχουν στη συζήτηση, εννοώ αυτά που έχουν αντικρίσει τα μάτια μου σε άλλους διαδικτυακούς τόπους και έχουν ακούσει τ' αυτιά μου δια ζώσης.
Just for the record, προσωπικά αγαπώ ό,τι έχω διαβάσει από αρχαία ελληνικά κείμενα έστω κι αν τα διδάχτηκα με τον αθλιότερο τρόπο. Αυτό δεν με εμποδίζει α) να θεωρώ τα αρχαία νεκρή γλώσσα σύμφωνα με τον ορισμό = γλώσσα που δεν έχει φυσικούς ομιλητές, β) να ζητώ αλλαγή στον τρόπο που διδάσκονται στα σχολεία και γ) να διατηρώ το δικαίωμα να συμφωνώ ενίοτε με ανθρώπους με τους οποίους συνήθως βλέπω τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία. Την επιστημονική κατάρτιση της Ρεπούση αφήνω να την κρίνουν όσοι τη γνωρίζουν καλύτερα από μένα. Την πολιτική της πορεία την κρίνω ως πολίτης με άποψη. Τα υπόλοιπα είναι κυνήγι μαγισσών και, συμπαθάτε με, αλλά δε θα συμμετάσχω.
