Αυτά, όσο μ' άρεσε να τα φτιάχνουν άλλοι για να τα πίνω εγώ (με ρέγουλα, ε; για τη γεύση μόνο), τόσο σιχαινόμουνα να τα φτιάχνω εγώ για να τα πίνουν άλλοι. Κολλούσανε τα χέρια μου με τόσο σιρόπι, άσε πόσους αναπτήρες είχα καταναλώσει και πόσα καψίματα είχαν τα δαχτύλια μου. Σιχτίρ, ευτυχώς πέρασε γρήγορα η μόδα τους. Τώρα δε θα 'λεγα όχι για ένα αναμμένο πάντως. Έχει κανείς καναναπτήρα; Κανακαναπουτσάρ;