1. Φυσικά και τα λεξικά δεν μπορούν (είναι αδιανόητο!) να αποτελούν κείμενα με νομική ισχύ που να μπορεί να γίνει επίκλησή τους από τη Δικαστική Εξουσία. Τούτο ανάγει το λεξικογράφο σε νομοθέτη!
2. Τα λεξικά καταγράφουν, με μικρότερη ή μεγαλύτερη χρονική υστέρηση, τις λέξεις που χρησιμοποιούνται στη γλώσσα μας και τις σημασίες τους. Εάν μία νέα σημασία προκύψει ή μία παλιά εκλέιψει, ο λεξικογράφος θα το καταγράψει στην επόμενη, βελτιωμένη και επηυξημένη, έκδοση του πονήματός του. Οι λεξικογράφοι δεν ηγούνται αυτών των εξελίξεων - τις παρακολουθούν. Με τις θνήσκουσες σημασίες και λέξεις είναι όπως οι ιατροδικαστές, που περιμένουν πρώτα να σκοτωθούν όλοι, και πηγαίνουν κατόπιν για νεκροψία και νεκροτομή - δεν τους καλείς όμως όσο ο άλλος ακόμα αναπνέει. Με τις καινούργιες δε σημασίες και λέξεις, δεν είναι μαιευτήρες αλλά παιδίατροι - πρέπει πρώτα να κλάψει η νεογέννητη λέξη ή σημασία και ν' ακουστεί, και κατόπιν αριβάρουν κι εκείνοι για να τη φροντίσουν. (Εργασία για γαμομανείς αρεοπαγίτες: Να αθωώνουν όσους δικάζονται για λόγω εξύβριση επειδή χρησιμοποίησαν τη λέξη "γαμώ", διότι αυτή αρχικώς σήμαινε "παντρεύομαι".)
3. Περί του εάν καλύπτεται η πολυγυνία (ή η πολυγαμία εν γένει) ή όχι από τον ορισμό του γάμου: Ο γάμος είναι μία τελετή που εκτελείται σειραϊκά - ένα ζεύγος μελλοθανάτωννύμφων τη φορά. Ο δίγαμος τελεί και δεύτερο γάμο προτού λύσει τον πρώτο κ.ο.κ. Ο πολυγύνης (σαν πολυνίκης ακούγεται τούτο) δεν παντρεύεται όλες τις κυράδες του μονορούφι - παίρνει και καμιά ανάσα στο ενδιάμεσο. Ο ορισμός του γάμου σύμφωνα με το Σχολικό, λοιπόν, συνεχίζει να ισχύει - το ΛΝΕΓ μάς τα χαλάει κάπως που θεώρησε σκόπιμο να μιλήσει και για "σύσταση οικογένειας μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας" - ενώ κατόπιν ο ορισμός που δίνει για την "οικογένεια" είναι, φυσικά, ευρύτερος.