bernardina
Moderator
Aυτό είναι αλήθεια. 
Bye bye, signature; good morning, avatar
- Thread starter drsiebenmal
- Start date
Φίλοι μου,
Το βέλος του χρόνου σημαδεύει αδυσώπητα την κορυφή. Μίκρυνε ελάχιστα η απόσταση που μας χωρίζει από το θερινό ηλιοστάσιο, τη μεγαλύτερη ημέρα μες στη χρονιά, την πάνω αιχμή του άξονα που γύρω από αυτόν περιστρέφεται η γη, η ζωή μας, το σύμπαν, η μοίρα. Τη μεγαλύτερη και γι’ αυτό πιο σημαντική ημέρα, τη γεμάτη σύμβολα και τελετουργικά ηλιολατρίας, και που ακολουθείται από μια ακόμα πιο σπουδαία και μυστηριακή νύχτα, δοσμένη στα μάγια και κατοικημένη από πλάσματα της φαντασίας. Μια τέτοια ημέρα αρμόζει να την τιμήσω και να την υποδεχτώ με αβατάρα που να εικονίζει κάτι ιερό. Και επειδή τίποτα δεν υπάρχει πιο ιερό (ή δεν μας έχει μείνει) από την ομορφιά, και μάλιστα την ανθρώπινη ομορφιά, διάλεξα μια φωτογραφία που είναι για μένα η επιτομή του κάλλους. Είναι η φωτογραφία μιας κοπέλας, λίγο πιο πάνω ή πιο κάτω απ’ την κορύφωση της εφηβείας.
Τα στοιχεία λένε: Κάρπαθος. Έλυμπος Καρπάθου, θέρος του 1964. Κορίτσι που κοιτάζει το χορό. Εύκολο να το φανταστείς: σε κάποιο πανηγύρι, με όλο το χωριό στο χοροστάσι, ατμόσφαιρα ευθυμίας, χαράς, γιορτής, κι εκείνη παρακολουθεί στην άκρη, μαζεμένη. Να ’ναι άραγε που δεν της έγινε κάποιο χατίρι; Τη μάλωσαν; Ή από απλή σεμνότητα —κορίτσι πράμα— έμαθε να μη δείχνει ευχαρίστηση, να μην ξανοίγεται, μη και βρεθεί γλώσσα να τη σχολιάσει;
Είναι για μένα η ομορφότερη Ελληνίδα. Γνήσιο διαμάντι, άκοπο, όπως το έκαμε η φύση. Λεπτά ματόφρυδα και μάτια φλογερά, κεφάλι που θα το ζήλευε ένας αρχαίος γλύπτης. Έκφραση, στάση λιτή αλλά μεστή, σαν από μοντέλο αναγεννησιακού ζωγράφου. Σαν γεγονός κοσμοϊστορικό που βρέθηκε στο διάβα της ζωής του φωτογράφου. Πασίγνωστη η φωτογραφία· ανήκει στον Κωνσταντίνο Μάνο, τον δεύτερης γενιάς Ελληνοαμερικάνο φωτογράφο, που κρύβεται πίσω από το κουτσουρεμένο όνομα Costa Manos, ένα σπουδαίο καλλιτέχνη, που μας έδωσε την πιο αυθεντική εικόνα της περασμένης Ελλάδας στο εκπληκτικό του ασπρόμαυρο Greek Portfolio (Το είχε παρουσιάσει το Μουσείο Μπενάκη πριν από μια δεκαετία, και τώρα πάλι του κάνει αφιέρωμα μέχρι τέλος Αυγούστου, με αφορμή που ο Μάνος δώρισε το Greek Portfolio στο μουσείο —πηγαίνετε· μην αμελήσετε).
Ώρες ώρες σκέφτομαι, πώς έγινε πριν από τριάντα χρόνια τόσος χαμός με το κοριτσάκι από το Αφγανιστάν που μπήκε στο εξώφυλλο του National Geographic; Εντυπωσίασαν τα μάτια της, οι «δυο πράσινες λίμνες», τόσο που ο φωτογράφος, ο Steve McCarry, επανήλθε έπειτα από μια εικοσαετία, έψαξε και τη βρήκε, γυναίκα τώρα πια μεγαλωμένη, τυραγνισμένη απ’ τη ζωή και τσακισμένη, τη φωτογράφισε και την παρουσίασε και πάλι.
Την έλεγαν Σαρμπάτ Γκουλά (Sharbat Gula)
Ίδιος και περισσότερος χαμός δε θα ’πρεπε να ’χει γίνει με τη δικιά μας ομορφιά; Θαυμάστε την ολόσωμη:
Αναρωτιέμαι πώς τάχα να διάβηκε η ζωή της; Αν ήταν, πες, δεκάξι χρόνων το ’64, τώρα θα είναι, αν ζει, στα εξήντα πέντε της, γιαγιά με παιδιά και εγγόνια. Μόλις θα πήρε σύνταξη. Να απόκτησε τάχα συνείδηση της ομορφιάς της; Πολλοί θα τη ζητήσαν για γυναίκα· ποιον να διάλεξε; Κάποιον που να της υποσχέθηκε ζωή μακριά απ’ το χωριό; Αθήνα ή Πειραιά και τηλεόραση; Ή Αουστράλια, Καναδά και μετανάστευση; Ή άλλον, που να στάθηκε τρυφερός μαζί της; Να είχε κι εκείνος συνείδηση τι θησαυρό έκλεινε στην αγκαλιά του; Είχαν μαζί μιαν ήρεμη ζωή; Νοστάλγησε, έκλαψε, θυμήθηκε, νευρίασε; Ήταν όλη η ζωή της τα παιδιά; Έσκυβε πάνω απ’ τις αναπνοές τους τα βράδια; Να έμεινε άραγε στο χωριό για πάντα, εκείνη που θα της άξιζε να είναι μοντέλο στη Νέα Υόρκη;
Ερωτήματα που θα μείνουν αναπάντητα. Ποιος μπορεί να πει πως ξέρει προς τα πού μας πηγαίνει η ζωή;
Το βέλος του χρόνου σημαδεύει αδυσώπητα την κορυφή. Μίκρυνε ελάχιστα η απόσταση που μας χωρίζει από το θερινό ηλιοστάσιο, τη μεγαλύτερη ημέρα μες στη χρονιά, την πάνω αιχμή του άξονα που γύρω από αυτόν περιστρέφεται η γη, η ζωή μας, το σύμπαν, η μοίρα. Τη μεγαλύτερη και γι’ αυτό πιο σημαντική ημέρα, τη γεμάτη σύμβολα και τελετουργικά ηλιολατρίας, και που ακολουθείται από μια ακόμα πιο σπουδαία και μυστηριακή νύχτα, δοσμένη στα μάγια και κατοικημένη από πλάσματα της φαντασίας. Μια τέτοια ημέρα αρμόζει να την τιμήσω και να την υποδεχτώ με αβατάρα που να εικονίζει κάτι ιερό. Και επειδή τίποτα δεν υπάρχει πιο ιερό (ή δεν μας έχει μείνει) από την ομορφιά, και μάλιστα την ανθρώπινη ομορφιά, διάλεξα μια φωτογραφία που είναι για μένα η επιτομή του κάλλους. Είναι η φωτογραφία μιας κοπέλας, λίγο πιο πάνω ή πιο κάτω απ’ την κορύφωση της εφηβείας.
Τα στοιχεία λένε: Κάρπαθος. Έλυμπος Καρπάθου, θέρος του 1964. Κορίτσι που κοιτάζει το χορό. Εύκολο να το φανταστείς: σε κάποιο πανηγύρι, με όλο το χωριό στο χοροστάσι, ατμόσφαιρα ευθυμίας, χαράς, γιορτής, κι εκείνη παρακολουθεί στην άκρη, μαζεμένη. Να ’ναι άραγε που δεν της έγινε κάποιο χατίρι; Τη μάλωσαν; Ή από απλή σεμνότητα —κορίτσι πράμα— έμαθε να μη δείχνει ευχαρίστηση, να μην ξανοίγεται, μη και βρεθεί γλώσσα να τη σχολιάσει;
Είναι για μένα η ομορφότερη Ελληνίδα. Γνήσιο διαμάντι, άκοπο, όπως το έκαμε η φύση. Λεπτά ματόφρυδα και μάτια φλογερά, κεφάλι που θα το ζήλευε ένας αρχαίος γλύπτης. Έκφραση, στάση λιτή αλλά μεστή, σαν από μοντέλο αναγεννησιακού ζωγράφου. Σαν γεγονός κοσμοϊστορικό που βρέθηκε στο διάβα της ζωής του φωτογράφου. Πασίγνωστη η φωτογραφία· ανήκει στον Κωνσταντίνο Μάνο, τον δεύτερης γενιάς Ελληνοαμερικάνο φωτογράφο, που κρύβεται πίσω από το κουτσουρεμένο όνομα Costa Manos, ένα σπουδαίο καλλιτέχνη, που μας έδωσε την πιο αυθεντική εικόνα της περασμένης Ελλάδας στο εκπληκτικό του ασπρόμαυρο Greek Portfolio (Το είχε παρουσιάσει το Μουσείο Μπενάκη πριν από μια δεκαετία, και τώρα πάλι του κάνει αφιέρωμα μέχρι τέλος Αυγούστου, με αφορμή που ο Μάνος δώρισε το Greek Portfolio στο μουσείο —πηγαίνετε· μην αμελήσετε).
Ώρες ώρες σκέφτομαι, πώς έγινε πριν από τριάντα χρόνια τόσος χαμός με το κοριτσάκι από το Αφγανιστάν που μπήκε στο εξώφυλλο του National Geographic; Εντυπωσίασαν τα μάτια της, οι «δυο πράσινες λίμνες», τόσο που ο φωτογράφος, ο Steve McCarry, επανήλθε έπειτα από μια εικοσαετία, έψαξε και τη βρήκε, γυναίκα τώρα πια μεγαλωμένη, τυραγνισμένη απ’ τη ζωή και τσακισμένη, τη φωτογράφισε και την παρουσίασε και πάλι.
Την έλεγαν Σαρμπάτ Γκουλά (Sharbat Gula)
Ίδιος και περισσότερος χαμός δε θα ’πρεπε να ’χει γίνει με τη δικιά μας ομορφιά; Θαυμάστε την ολόσωμη:
Αναρωτιέμαι πώς τάχα να διάβηκε η ζωή της; Αν ήταν, πες, δεκάξι χρόνων το ’64, τώρα θα είναι, αν ζει, στα εξήντα πέντε της, γιαγιά με παιδιά και εγγόνια. Μόλις θα πήρε σύνταξη. Να απόκτησε τάχα συνείδηση της ομορφιάς της; Πολλοί θα τη ζητήσαν για γυναίκα· ποιον να διάλεξε; Κάποιον που να της υποσχέθηκε ζωή μακριά απ’ το χωριό; Αθήνα ή Πειραιά και τηλεόραση; Ή Αουστράλια, Καναδά και μετανάστευση; Ή άλλον, που να στάθηκε τρυφερός μαζί της; Να είχε κι εκείνος συνείδηση τι θησαυρό έκλεινε στην αγκαλιά του; Είχαν μαζί μιαν ήρεμη ζωή; Νοστάλγησε, έκλαψε, θυμήθηκε, νευρίασε; Ήταν όλη η ζωή της τα παιδιά; Έσκυβε πάνω απ’ τις αναπνοές τους τα βράδια; Να έμεινε άραγε στο χωριό για πάντα, εκείνη που θα της άξιζε να είναι μοντέλο στη Νέα Υόρκη;
Ερωτήματα που θα μείνουν αναπάντητα. Ποιος μπορεί να πει πως ξέρει προς τα πού μας πηγαίνει η ζωή;
Last edited:
Marinos
¥
Ο έπαινος από σας, Δύτη, είναι ιδιαίτερα σημαντικός
Δεν ξέρω τι αλλά κάτι από Αστερίξ μου θυμίζει αυτή η φράση!
...
Να χαρείς, μη με βάζεις στα μεράκια κι αρχίσω τις βουτιές τώρα, Δύτη, γιατί έχω μείνει πίσω στη δουλειά.
Σ' το τάζω πάντως, αν υπάρχει, μετά το λιοστάσι όμως.
Για τα μάτια που μας έφερε ο Εαρίωνας να μας στοιχειώσουν τι να πω; Μόνο να τα θωρώ μπορώ.
Και να του πω να γράφει.
Να χαρείς, μη με βάζεις στα μεράκια κι αρχίσω τις βουτιές τώρα, Δύτη, γιατί έχω μείνει πίσω στη δουλειά.
Σ' το τάζω πάντως, αν υπάρχει, μετά το λιοστάσι όμως.
Για τα μάτια που μας έφερε ο Εαρίωνας να μας στοιχειώσουν τι να πω; Μόνο να τα θωρώ μπορώ.
Και να του πω να γράφει.
bernardina
Moderator
Απόγονοι των Δωριέων λέει, οι κοντοχωριανοί μου οι Ελυμπίτες, με το πείσμα και την περηφάνια και την αντοχή τους (όπως όλοι οι Καρπάθιοι άλλωστε), με τις ασυναίρετες καταλήξεις τους και τους ανοιχτούς χορούς τους -που ποτέ γυναίκα τελευταία στη γραμμή γιατί είναι υποτιμητικό. Και τι όμορφη η Ελυμπιτοπούλα με το ατίθασο μάτι, και τα στι(β)άνια και το καβάι της...
Και για την άλλη αδελφή της, τι να πω...
Τι υπέροχη έκπληξη ήταν αυτή, Εαρίωνα! Τι ζωογόνο αντίδοτο σε μια απαίσια μέρα. Χίλιες φορές σ' ευχαριστώ.
Και για την άλλη αδελφή της, τι να πω...
Τι υπέροχη έκπληξη ήταν αυτή, Εαρίωνα! Τι ζωογόνο αντίδοτο σε μια απαίσια μέρα. Χίλιες φορές σ' ευχαριστώ.
Themis†
¥
Εαρίωνα, βρέθηκα κι εγώ στην Έλυμπο, κάπου γύρω στο 1985, αν και αδυνατώ να το προσδιορίσω χρονικά. Έπεσα πάνω σ' έναν γάμο, μια κοπελίτσα παντρευόταν κάποιον αυστραλο-καναδο-αμερικάνο πρώην κοντοχωριανό, εκείνη γύρω στα 15, εκείνος (βάσει οπτικής εντύπωσης) μίνιμουμ 30, ίσως 35, μπορεί μέχρι 40. Θα έφευγαν αμέσως για την αυστραλο-καναδο-αμερικανοχώρα. Όλες οι κοπέλες του χωριού ήταν μαζεμένες στην εκκλησία, γεμάτες χρυσά φλουριά πάνω απ' την παραδοσιακή φορεσιά τους. Πολύ χρυσάφι - αλλά χλώμιαζε μέχρι εκμηδένισης, γιατί τόση μαζεμένη κοριτσίστικη ομορφιά δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου. Σε μια στιγμή η νύφη αγκαλιάστηκε με τις φιλεναδίτσες της και έκλαιγαν όλες γοερά για τον χωρισμό. Θύμωσα μέχρι σημείου δολοφονικών διαθέσεων. Το τι ένιωσα πιστεύω ότι το καταλαβαίνουν όλοι, αλλά μάλλον μόνο εσύ θα μπορούσες να το γράψεις.
bernardina
Moderator
bernardina
Moderator
Και για τα χέρια, Εαρίωνα; Δε θα μας πεις γι' αυτά τα χέρια που φαίνονται πώς έχουν μάθει να δουλεύουν απ' όταν γεννήθηκαν; Αν είν' τα μάτια έφηβα και άχρονα μαζί, αυτά τα χέρια ώριμης γυναίκας τι σου λένε;
Εγώ, πάλι, έχω πει κατά καιρούς (όχι δημόσια) ότι θα έπρεπε να φιλοξενούμε εδώ μέσα τα μπλογκ κάποιων φίλων, ακόμα κι αν αυτό έβαζε λίγο νερό στη μεταφραστική-γλωσσική ταυτότητα (λες και δεν την έχουμε νερώσει χίλιες φορές). Σε εκείνο που λέει ο Σαραντάκος, «αλλά εμείς εδώ λεξιλογούμε», προσθέτουμε κι ένα «όταν το θυμηθούμε». :) Εμένα πάντως, που δεν μ' αρέσουν τα πολλά ζάλα, μια τέτοια συγκέντρωση θα με εξυπηρετούσε πολύ.
Αυτή η εικόνα και μόνο φτάνει. Τα πολλά λόγια και ο ορθολογισμός μπορεί να τη χαλάσουν.
Για τη Σαρμπάτ διαβάζουμε εδώ και εδώ.
Κοίτα κουβέντα που άνοιξες…
bernardina
Moderator
bernardina
Moderator
:lol::lol:
Άμα μου τη μεγαλώσεις λιγάκι, κι άμα την κάνεις και πιο ευκρινή... την αφήνω και για πάντα.
:wub:
Συντάσσομαι μετά του Ζαζουλέως. Όλο νομίζω ότι άλλος μιλάει :)
Εσύ, φίλη ποδηλάτισσα, να κοιτάς και γύρω σου, το δρόμο, όχι μόνο το τιμόνι. Ακόμα δεν έμαθες ισορροπία; :devil: :twit:
bernardina
Moderator
Meowwwwww:clap::clap::clap: