Τακτοποιώντας τη βιβλιοθήκη μου

[bernardina]

Τις προάλλες μια φίλη μου έκανε τη βαρυσήμαντη ανακοίνωση: «Θα χαρίσω τους κλασικούς μου! Αγόρασα i-pad». Είχε κατεβάσει όλον τον Ντοστογιέφσκι, τον Προυστ, τον Μόμπι Ντικ του Μέλβιλ, τον Τζόυς και τη Βιρτζίνια Γουλφ. «Τέρμα η σκόνη και τα ακάρια», δήλωσε ενθουσιασμένη. «Τέρμα τα βάρη. Μονάχα τα εξακόσια γραμμάρια της ταμπλέτας». Έριξα μια ματιά στην εικονική βιβλιοθήκη της. Ήταν όλοι εκεί, εύτακτοι, πειθήνιοι, οργανωμένοι και κυρίως ανέπαφοι από το κιτρίνισμα του χρόνου, τους λεκέδες του καφέ, τις ανυπόμονες μολυβιές στα περιθώρια.

Παραμένω, ωστόσο, αμφίθυμη. Εξακολουθώ μάλλον να προτιμώ τις παραδοσιακές, σκονισμένες, επιτοίχιες βιβλιοθήκες. Ακραία υποκειμενικές, είναι η επιτομή των αναγνωστικών μας παθών, των βιβλιοφιλικών μας εμμονών, των λογοτεχνικών μας ερώτων. Αν, φυσικά, επενδύουμε έρωτες στα ράφια μας και δεν αρκούμαστε να τα επιδεικνύουμε σαν διακοσμητικά στοιχεία των σαλονιών μας, σειρές «ωραίων δεσιμάτων και ηχηρών τίτλων» που τόσο εξόργιζαν, ήδη από τον 1ο αιώνα μ.Χ. τον Σενέκα.

Θέλησα να τακτοποιήσω τη βιβλιοθήκη μου προχθές, να υποτάξω σε μια σκιώδη οργάνωση το απείθαρχο πλήθος των τόμων που όλο και μεγαλώνει, καταπίνοντας τον έναν ελεύθερο χώρο μετά τον άλλον. Πάλεψα για ώρες με τη φυσική συνθήκη των βιβλίων, που δεν είναι παρά η ακαταστασία. Ταξινομούσα μέχρι που σουρούπωσε, αν κι ήξερα, από την αρχή, ότι ο κόπος μου ήταν μάταιος. Υπήρχαν τόμοι που αρνούνταν να οργανωθούν, που αντιστρατεύονταν τη σύμβαση της κατάταξης. Και, καθώς τεντωνόμουν για να φτάσω τα ψηλότερα ράφια της βιβλιοθήκης, αναρωτιόμουν μήπως ο πλοίαρχος Νέμο ήξερε καλύτερα: οι δώδεκα χιλιάδες τόμοι του, αραδιασμένοι χωρίς καμιά διάκριση στα «ψηλά έπιπλα από μαύρο παλίσανδρο, στολισμένο με χαλκό» της ειδικής αίθουσας του Ναυτίλου, επισφράγιζαν μιαν αλήθεια που ο Ιούλιος Βερν φαίνεται να κατείχε: ότι ζωντανή βιβλιοθήκη είναι εκείνη που διαβάζεται και όχι εκείνη που επιδεικνύεται. Διαβάζω ανιδιοτελώς, σημαίνει διαβάζω για την απόλαυση· και απόλαυση σημαίνει βουτιά στο τυχαίο.

Αλλά τι θα ήταν μια βιβλιοθήκη χωρίς τη μανία της ταξινόμησης; Ο Ζωρζ Περέκ δεν θα ήθελε ούτε να το σκέφτεται. Δαμάζοντας τους τίτλους, θαρρεί κανείς πως δαμάζει την ίδια τη γνώση. Κατατάσσοντας, φαντάζεται πως ανακεφαλαιώνει, οργανώνοντας πως συνοψίζει. Χαϊδεύοντας τις ράχες των βιβλίων που διάβασε και όσων υπόσχεται πως κάποτε θ’ ανοίξει κι όμως συνέχεια αναβάλλει, πείθεται πως ο Μίλτον δεν υπερέβαλε: τα βιβλία είναι ζωντανά. Κι ακούει μέσα του το λαχανιασμένο μουρμουρητό του Κην, του αρχετυπικού βιβλιομανούς επιστήμονα που γέννησε η φαντασία του Ελίας Κανέτι: «Σύμφωνοι, τα βιβλία είναι άψυχα, δεν έχουν αισθήματα. Αλλά ποιος έχει αποδείξει ατράνταχτα την αναισθησία του ανόργανου;»

Ίσως, αύριο, η βιβλιοθήκη που τακτοποίησα προχθές με τόσο ζήλο, να είναι άχρηστη. Ίσως τα παιδιά μου να διαβάζουν – αν διαβάζουν – ηλεκτρονικά. Ίσως να ξεθωριάσουν οι σελίδες, να χαθούν οι λέξεις, και οι τόμοι που με τόση αγάπη συγκέντρωσα να καταντήσουν tabulae rasae. Αλλά, καθώς αγγίζω τα βιβλία μου, παρηγοριέμαι. Για την ώρα βρίσκονται ακόμα εδώ, πρόθυμα, χρήσιμα. Και θυμάμαι τον Μπόρχες: «Φυλάω τα βιβλία/ που ίσως είναι τα τελευταία/ Εδώ είναι στα ράφια τα ψηλά/ την ίδια ώρα μακρινά και κοντινά/ κρυφά και φανερά, όπως τα άστρα».

Της Κατερίνας Σχινά

 

[azimuthios]

Κάπου υπάρχουν νήματα, που θα τα βρει ο Ζαζ, με γνώμες και διαμάχες επ' αυτού... :)

Θα βγουν οι Κιντλιστές και Αϊπαντιστές και θα λένε για την αβάσταχτη ελαφρότητα των συσκευών αυτών και για την πληθώρα επιλογών μην τυχόν αποφασίσουν να διαβάσουν κάτι άλλο μέσα στο μετρό από αυτό που έχουν μαζί τους και πάθουν καμιά στέρηση στη δεκάλεπτη διαδρομή και σφαδάζουν και αφρίζουν μπροστά στον κόσμο. Ντροπή! Θα συμπληρώσουν δε ότι αν δεν είχαν τόσα βιβλία σ' εκείνο το δωμάτιο του σπιτιού τους, θα το είχαν ήδη μετατρέψει σε πισίνα και σπα, κάτι που τώρα τα βιβλία τούς εμποδίζουν να το κάνουν... :lol: :clap:

Και θα βγουν και οι αναχρονιστικοί βιβλιολάτρεις (μεταξύ αυτών κι εγώ) και θα λέμε για την ομορφιά του βιβλίου, για τη μυρωδιά του, για το μοναδικό χειροπιαστό εξώφυλλό του και ας φταρνιζόμαστε κάθε μέρα από τη σκόνη και ας γίνουν πολτός κάποια στιγμή στα χέρια μας ή λεκιάσουν ή χαθούν...

Ατέρμονες κουβέντες, αδιέξοδες συζητήσεις... ;)

 

[bernardina]

Εγώ πάντως έχω αρχίσει και αναρωτιέμαι από τώρα τι θα κάνω τα βιβλία μου: αυτά που αγόρασα, αυτά που μου χάρισαν, αυτά που βρήκα, αυτά που έκλεψα, αυτά που δανείστηκα και ξέχασα να επιστρέψω, αυτά που δανείστηκα και "ξέχασα" να επιστρέψω, αυτά που κληρονόμησα... αλλά κυρίως αυτά με τις τόσο πολύ προσωπικές αφιερώσεις, άλλοτε απλοϊκές, άλλοτε κοινότοπες, άλλοτε ευφάνταστες, άλλοτε κρυπτικές, άλλοτε φάτσα-φόρα, που ακολούθησαν και ακολουθούν τη ζωή μου από τότε που έμαθα να διαβάζω. Άραγε θα καταλήξουν σε κάποια χέρια σεβαστικά, σε κάποια μυαλά ταξιδιάρικα που θα πλάσουν ιστορίες με αυτές τις τρεις, δέκα, είκοσι πέντε λέξεις; Που θα αναρωτηθούν για λίγες στιγμές γι' αυτά τα πρόσωπα που ένιωσαν και έγραψαν;
Ελπίζω πως κάποια καλή έμπνευση θα μου έρθει όταν έρθει η ώρα...

 

[SBE]

Πάνω που σκεφτόμουν σήμερα να παραγγείλω ένα κιντλ. Όχι για κανένα συγκεκριμένο λόγο, απλά γιατί με έπιασε εδώ και μέρες η επιθυμία να ξοδέψω λεφτά στο Άμαζον.
Βιβλία πολλά δεν έχω. Αυτό είναι συνειδητή επιλογή γιατί δεν υπάρχει χώρος, αλλά υπάρχουν βιβλιοθήκες. Ανά πάσα στιγμή έχω καμιά δεκαριά βιβλία δανεισμένα στο σπίτι. Επιπλέον, εδώ και χρόνια δεν διαβάζω στη συγκοινωνία, με ζαλίζει. Μικρή τα φρόντιζα τα βιβλία μου, να είναι καθαρά, ατσάκιστα κλπ. Και τώρα με εκνευρίζουν τα ταλαιπωρημένα βιβλία και δεν καταλαβαίνω την επιμονή μιας φίλης μου να διαβάζει ο γιός της λογοτεχνία με το μολύβι στο χέρι και να υπογραμμίζει καλολογικά στοιχεία και ενδιαφέρουσες εκφράσεις και μετά να τον εξετάζει κιόλας. Βεβαίως ο μικρός είναι αριστούχος στα φιλολογικά, οπότε ίσως η μέθοδος της μαμάς του βοηθάει.

Πρόσφατα όμως ανακάλυψα ότι μπορώ να ακούω- στο κινητό μου, κατεβάζοντας την ανάγνωση των περιοδικών που είμαι συνδρομήτρια. Έτσι αντί να διαβάζω το περιοδικό πριν πέσω για ύπνο, το ακούω την ώρα που οδηγώ. Δεν είναι το ίδιο, ειδικά καθώς συχνά πρόκειται για αρθρογραφία με διαγράμματα και αριθμούς, αλλά η επιλογή είναι ανάμεσα σε αυτό ή στο τίποτα. Κι η κύρια λειτουργία του Κιντλ που μου άρεσε ήταν η δυνατότητα να σου διαβάζει. Όμως αυτή τη δυνατότητα δεν την έχουν τα καινούργια μοντέλα. Οπότε φτου κι απ' την αρχή...

 

[Palavra]

Θα βγουν οι Κιντλιστές και Αϊπαντιστές και θα λένε για την αβάσταχτη ελαφρότητα των συσκευών αυτών και για την πληθώρα επιλογών μην τυχόν αποφασίσουν να διαβάσουν κάτι άλλο μέσα στο μετρό από αυτό που έχουν μαζί τους και πάθουν καμιά στέρηση στη δεκάλεπτη διαδρομή και σφαδάζουν και αφρίζουν μπροστά στον κόσμο. Ντροπή! Θα συμπληρώσουν δε ότι αν δεν είχαν τόσα βιβλία σ' εκείνο το δωμάτιο του σπιτιού τους, θα το είχαν ήδη μετατρέψει σε πισίνα και σπα, κάτι που τώρα τα βιβλία τούς εμποδίζουν να το κάνουν... :lol: :clap:

Μετά θα έρθουμε κι εμείς οι Κιντλιστές-κολλημένοι treehuggers (που λέει και ο Ζάζουλας) και θα πούμε ότι όχι μόνο έχουμε κατεβάσει όλους τους κλασικούς δωρεάν στο πρωτότυπο (ας είν' καλά το Project Gutenberg) και αγοράζουμε και τα ηλεκτρονικά βιβλία πιο φτηνά, αλλά και κάθε φορά που διαβάζουμε ένα βιβλίο στο Κιντλ σώζουμε τουλάχιστον μισό δέντρο, για να μην πω πόσα ποτάμια από τα χημικά που χρησιμοποιούνται για τη λεύκανση του χαρτιού και άλλα τέτοια. Άσε που είμαστε και αλλεργικοί στα ακάρεα και γλιτώνουμε και τη σκόνη που μαζεύεται στη χάρτινη βιβλιοθήκη-γωνία του σαλονιού, αυτό πού το πας;


Και πέρα από την πλάκα, τα χάρτινα βιβλία έχουν βέβαια άλλη χάρη, μυρίζουν ωραία, τα στήνουμε και στη βιβλιοθήκη μας να τα καμαρώνουμε και άλλα τέτοια, αλλά το να διαβάζεις βιβλία (και pdf, άρθρα και ένα σωρό άλλα πράγματα) στο Κιντλ έχει πολλά πλεονεκτήματα, το μεγαλύτερο από τα οποία για μένα είναι το πεζότατο οικονομικό.

 

[azimuthios]

Η διαφορά για μένα είναι πολύ απλή (στο δικό μου το μυαλό). Θα έλεγα για το Κιντλ:

Ναι, στα μικρά βιβλία της δουλειάς, τα δοκίμια, τα άρθρα, τα κάθε λογής κειμενάκια που δεν θα ήθελα να έχω ή να διαβάσω για κάποια άλλη χρήση.
Όχι στα βιβλία που προορίζονται για διασκέδαση, για συλλογή, για σημεία αναφοράς, για κληρονομιά.

Επίσης, πρέπει να σκεφτούμε όλοι το εξής: πόσο χρόνο έχουμε για να διαβάσουμε βιβλία. Μη μας δημιουργείται δηλαδή η τεχνητή ανάγκη όπως και με τη μουσική και τις ταινίες, μόνο και μόνο επειδή μπορούμε να τα έχουμε, ξαφνικά να γινόμαστε πρόμαχοι ενός μέσου που μπορεί να μας παρέχει μια συλλογή, την οποία δεν θα διαβάσουμε ποτέ.
Είναι τροφή για σκέψη ο εξής συλλογισμός: Έχω χιλιάδες βιβλία στο Κιντλ, επειδή είναι δωρεάν. Θα τα διαβάσω όμως;
Ενώ έχω υποδεκαπλάσια σε χαρτί. Τα έχω διαβάσει όλα.
Άρα στην αναγνωστική σούμα ποιο υπερισχύει;

Και στην οικονομική σούμα πάλι, κάτι σαν υπερκαταναλωτισμό το βλέπω το Κιντλ. Παίρνω βιβλία επειδή μπορώ, ενώ δεν τα χρειάζομαι. Ενώ αγοράζω το ένα που θέλω μόνο και δίνω τα 15-20 ευρώ γι' αυτό το ένα.

Τέλος, όσον αφορά τη μόλυνση και το περιβάλλον είναι πιθανόν να προκαλείται η ίδια ζημιά όταν καταστρέφονται τσιπάκια και λοιπά μέρη. Κάπου στη νότια Κίνα πάνε όλα. Ας τους ρωτήσουμε. :)

Και κάτι ακόμα που ενισχύει την προσωπική μου άποψη υπέρ του χάρτινου βιβλίου: όταν δουλεύω 15 ώρες την ημέρα σε μια οθόνη, το τελευταίο που θέλω είναι να αλλάξω οθόνη για να διαβάσω κάτι να ξεκουραστώ ή να ψυχαγωγηθώ.


Και η λίστα με τα επιχειρήματα μπορεί να συνεχιστεί, αλλά δεν θέλω να κουράσω ούτε να τσακωθώ, για κάτι που θεωρώ πως είναι καθαρά θέμα γούστου και προσωπικών επιλογών. Θα μπορούσα να αναφερθώ στα παιδιά και το βιβλίο, στους φοιτητές και το βιβλίο, στον εκδοτικό χώρο, στα βιβλιοπωλεία και άλλα πολλά...

 

[bernardina]

Mα δεν το έβαλα για να τσακωθούμε.

 

[Earion]

Νήματα για το θέμα «ηλεκτρονικό εναντίον χάρτινου βιβλίου» έχουμε, και είναι πάνω από ένα. Εδώ κατά τη γνώμη μου είναι ο χώρος που θα συζητήσουμε γι' αυτό που λέει ο τίτλος: τακτοποιώντας τη βιβλιοθήκη μου. Υπάρχει αυτή η διάσταση, που την ξεχνούμε: τάξη εναντίον αταξίας.

Τάξη. Ας το σκεφτούμε λίγο: Μπορεί να υπάρξει τάξη στα βιβλία μας και τι είδους; Υπάρχει τάξη στη φύση; Υπάρχει τάξη στο σύμπαν;

Εδώ και λίγα χρόνια έχω κολλήσει με μαγνητάκια ένα μικρό χαρτάκι πάνω στο ψυγείο:

Ο Αμερικανός σκηνοθέτης Στάνλεϊ Κιούμπρικ περιβαλλόταν από ένα δαιδαλώδες χάρτινο χάος που οικοδομούσε ο ίδιος χρόνο με τον χρόνο. Περισυνέλεγε σχεδόν τα πάντα, φύλαγε γιγαντιαίους σάκους με την αλληλογραφία που είχε σκοπό κάποια τιγμή να διαβάσει (και που ποτέ δεν προλάβαινε να διαβάσει) και πάνω σε αυτούς τους σάκους τοποθετούσε στοίβες από φακέλους, φωτογραφίες, μακέτες, βιβλία (ως επί το πλείστον ιστορικά), σκίτσα του Ναπολέοντα, για τον οποίο έτρεφε ένα ισόβιο δέος, και ό,τι άλλο άφηνε πίσω της η εξίσου χαοτική φιλμογραφία του. Δεν είναι τυχαίο ότι κυκλοφορούσε ευρύτατα η φήμη ότι δέκα (κάποιοι έλεγαν 100) από τα δωμάτια του Childwickbury Manor, της έπαυλης που αγόρασε το 1978 έξω από το Λονδίνο (όπου ολοκληρώθηκαν, μεταξύ άλλων, τα γυρίσματα της «Λάμψης»), ήταν αποκλειστικά χώροι αποθήκευσης. Η Κριστιάνε Κιούμπρικ μίλησε κάποτε πικραμένη για όλη αυτή τη συσσωρευμένη χασούρα με την οποία ο σύζυγός της είχε γεμίσει στάβλους και υπόγεια. «Το πρόβλημα με τον Στάνλεϊ ήταν ότι κρατούσε τα πάντα... Στη δική μας περίπτωση το πρόβλημα δεν ήταν να βρεις τη βελόνα αλλά τα άχυρα». Παρ' όλα αυτά ο ίδιος διατεινόταν ότι ήταν λάτρης της τάξης, γι' αυτό και είχε εφεύρει τις δικές του πολυσύνθετες πατέντες αρχειοθέτησης. ..................... Από κάποιο ΒΗΜΑγκαζίνο (δεν κράτησα ημερομηνία)

Ο ηρωάς μου.
Προσέξατε την τελευταία πρόταση;

 

[SBE]

Αφού θες να μιλήσουμε για αρχειοθέτηση, εγώ τα βιβλία μου τα βάζω ανά μέγεθος και θεματικά. Το μέγεθος προηγείται γιατί δεν έχω χώρο για χάσιμο. Δυστυχώς, εδώ και καναδυό μήνες έχω τη βιβλιοθήκη στη θέση της, τα ράφια στο πάτωμα και τα βιβλία σε σωρό κι ακόμα δεν έχω ταχτοποιήσει τίποτα. Κι έχει αρχίσει να μου αρέσει η ακαταστασία. Κάτι ήξερε ο Κιούμπρικ.

 

[Palavra]

@Άζι: ναι, πράγματι, ας μην το συζητήσουμε αφού τέθηκε και η παράμετρος του να τσακωθούμε (δεν ήταν τέτοια η πρόθεσή μου).

Το μόνο που θέλω να προσθέσω σχετικά και μετά θα σταματήσω (άι πρόμις και συγγνώμη για το πρήξιμο, απλώς το θέμα με απασχολεί αρκετά :)) αφορά το οικολογικό σκέλος πάντως της χρήσης ereaders: το έψαξα όσο μπορούσα στο νέτι πριν μερικούς μήνες και ανακάλυψα πως η επικρατέστερη άποψη είναι ότι το Κιντλ μετά από ένα χρόνο χρήσης αρχίζει να έχει θετικό πρόσημο για το περιβάλλον, αφού ισοσκελίζεται η ζημιά που γίνεται με την κατασκευή του. Φαντάζομαι ότι μετά από κάποια χρόνια, αυτού του είδους οι συσκευές θα είναι πλήρως ανακυκλώσιμες και φτιαγμένες από υλικά πιο φιλικά προς το περιβάλλον - ήδη οι περισσότερες ηλεκτρονικές συσκευές ανακυκλώνονται σε ικανοποιητικό βαθμό. Αυτό συν τα δάση που ήδη μειώνονται σε μεγάλο βαθμό είναι για μένα αρκετά ικανό επιχείρημα υπέρ της χρήσης.

Τάξη. Ας το σκεφτούμε λίγο: Μπορεί να υπάρξει τάξη στα βιβλία μας και τι είδους; Υπάρχει τάξη στη φύση; Υπάρχει τάξη στο σύμπαν;

Τι να σου πω, βρε Εάριε, τώρα ξύνεις πληγές. Έχω προσπαθήσει άπειρες φορές, αλλά πάντα καταλήγουν αυτά που ξαναδιαβάζω σε μια στοίβα πάνω από τα υπόλοιπα και γίνονται όλα χάλια :)

 

[azimuthios]

Θεματικά όσο μπορώ, η αρχειοθέτηση. Το θέμα είναι όταν πληθαίνουν από ένα θέμα, τι κάνουμε; Προς το παρόν τα έχω οριζόντια... Κρίμα όμως γιατί χάνονται έτσι.

 

[bernardina]

Ύστερα από αρκετές μετακομίσεις και για πολλούς λόγους, θέλω να πιστεύω ότι έφτασα στον τελευταίο εγκόσμιο προορισμό μου και μαζί μ' εμένα και η βιβλιοθήκη μου.
Από την πρώτη στιγμή που απέκτησα δική μου βιβλιοθήκη -το σπέρμα της βλάστησε εκεί στα σχολικά χρόνια- αποφάσισα ενστικτωδώς να ακολουθώ ένα απλό σύστημα τακτοποίησης: τα θεματικά ράφια. Εδώ για την ποίηση -οι Έλληνες μαζί, οι άλλοι επίσης μαζί, οι μεταφράσεις μαζεμένες, τα πρωτότυπα δίπλα- εδώ για την ελληνική λογοτεχνία (άλλο ράφι η "κλασική" άλλο η σύγχρονη) εδώ για την ξένη λογοτεχνία (αλλού τα μεταφρασμένα αλλού τα πρωτότυπα) εδώ για το δοκίμιο (αλλού η πολιτική, αλλού οι κοινωνιολογία, αλλού η ψυχολογία κλπ) στο προφυλαγμένο με τζάμι τμήμα τα παλιά, εύθραυστα και πολύτιμα... πιάνετε το νόημα.
Τι γίνεται όμως όταν τα ράφια πήζουν και το σύστημα δεν λειτουργεί πια; Ε, εκεί οι ταξινομήσεις πάνε λίγο περίπατο. Τι γίνεται με τα αγορασμένα/χαρισμένα αλλά αδιάβαστα λόγω έλλειψης χρόνου και κουράγιου; Αυτά μπαίνουν φύρδην μίγδην στο "ράφι για τα αδιάβαστα" και περιμένουν... Πριν λίγο καιρό της πρόσθεσα άλλη μια τσοντούλα γιατί είχε γεμίσει.:)

ΥΓ Καλά, μη φανταστείτε κανένα πελώριο κι απέραντο μεγαθήριο. Μια αξιοπρεπής βιβλιοθήκη είναι. Που άλλοτε μου φαίνεται απελπιστικά μικρή και λειψή κι άλλοτε αναρωτιέμαι αν και πότε θα προλάβω να διαβάσω όλα όσα περιέχει και συνεχίζει να αποκτά.

ΥΓ2. Η βιβλιοθήκη του πατέρα μου, την οποία κληρονόμησα κατά μεγάλο μέρος, κόντευε πια να ξηλωθεί στις ραφές, είχε γεμίσει ως τα μπούνια με διπλές σειρές, παραχωμένα από πίσω, από πάνω, από κάτω... Κάτι σαν μικρογραφία Κιούμπρικ το γραφείο του, ψυχική και σωματική περιπέτεια το "ξεσκαρτάρισμά" του...

 

[Palavra]

Τι γίνεται όμως όταν τα ράφια πήζουν και το σύστημα δεν λειτουργεί πια;

Αυτό είναι θέμα. Εγώ σε όλα μου τα ράφια έχω διπλές σειρές (μία πίσω μία μπροστά) και στοιβαγμένα οριζόντια από πάνω

 

[bernardina]

Α, ξέχασα να σας πω: σε ένα βοηθητικό δωματιάκι υπάρχει και μια δεύτερη βιβλιοθήκη με τα φοιτητικά μου βιβλία, κάποιους τόμους της πατρικής που δεν με πολυενδιαφέρουν, κάτι συλλογές περιοδικών, κάτι έντυπα αρχείου, διάφορα τέτοια. Επίσης τραπεζάκια και κομοδίνα είναι φιλόξενα μέρη για βιβλία. :)

Επίσης στην άκρη των ντουλαπιών της κουζίνας υπάρχει και η βιβλιοθήκη της, με τα ανάλογα --από τσελεμεντέ- συλλεκτικό κομμάτι του '60, δώρο του μπαμπά προς την τότε μνηστή του και μετέπειτα σύζυγό του και μητέρα μου, μέχρι ξένες κουζίνες και περιοδικά των κυριακάτικων εφημερίδων συν ό,τι άλλο έχει πέσει στα αχόρταγα χέρια μου. Ευτυχώς, το διαδίκτυο είναι γεμάτο μπλογκ με θέμα τη μαγειρική και γλιτώνω τουλάχιστον απ' αυτά.

 

[drsiebenmal]

Δηλαδή είμαι ο μοναδικός εδώ με ράφια (όχι όλα) παστωμένα σε τριπλή σειρά;

 

[bernardina]

Δηλαδή είμαι ο μοναδικός εδώ με ράφια (όχι όλα) παστωμένα σε τριπλή σειρά;

Ευλογημένε θνητέ!

 

[SBE]

Πώς την κάνεις την τριπλή σειρά, δόχτορα;

Κάτι φίλοι κληρονόμησαν (κυριολεκτικά) τη βιβλιοθήκη ενός καθηγητή Γερμανικής φιλολογίας, δέκα χιλιάδες βιβλία. Φτιάξανε ένα σύστημα με συρόμενες βιβλιοθήκες, έτσι έχουν διπλή βιβλιοθήκη. Τριπλή δύσκολο...
ΥΓ Όποτε πάω σπίτι τους στενοχωριέμαι που δεν ξέρω τόσο καλά γερμανικά ώστε να δανείζομαι.

 

[nickel]

Ο Αμερικανός σκηνοθέτης Στάνλεϊ Κιούμπρικ περιβαλλόταν από ένα δαιδαλώδες χάρτινο χάος που οικοδομούσε ο ίδιος χρόνο με τον χρόνο. [...] Η Κριστιάνε Κιούμπρικ μίλησε κάποτε πικραμένη για όλη αυτή τη συσσωρευμένη χασούρα με την οποία ο σύζυγός της είχε γεμίσει στάβλους και υπόγεια.

Είναι προφανώς λάθος ψηφιοποίησης, αλλά εγώ θα το κάνω σλόγκαν: Η χαρτούρα είναι χασούρα!

Η τελευταία χαζή επένδυσή μου σε βιβλία* ήταν το London: A Biography του Ackroyd. Ιδού τα αμαζονικά στοιχεία του (το πήρα και πανόδετο ο Ταρζάν! προσφέρεται για γυμναστική στο κρεβάτι):
Hardcover: 832 pages
Product Dimensions: 9.4 x 6.1 x 2.2 inches
Shipping Weight: 2.8 pounds
http://www.amazon.com/London-Biography-Peter-Ackroyd/dp/0385497709

Το έχω πια στο Κιντλ. Αν το θέλετε για να στολίσετε τα ράφια σας, δικό σας.

* Δεν έχω πάψει να επενδύω σε χαρτί. Όχι όμως πια χαζά, ούτε με ορίζοντα πενήντα χρόνων.

 

[drsiebenmal]

Πώς την κάνεις την τριπλή σειρά, δόχτορα;

Με μικρά βιβλία για παραγέμισμα. Έχω πολλές δεκάδες Α6 των 120-150 σελίδων. Επίσης, με καλά οργανωμένες σειρές βιβλίων τσέπης σε ράφια των 38-40 εκατ. Πολλά πράγματα μπορείς να κάνεις, απλώς δεν είναι εύχρηστα πια. Κάποτε είχα αρχειοθετήσει τα περιεχόμενα των παστωμένων ραφιών, αλλά τα αρχεία χάθηκαν...

 

[pidyo]

Δηλαδή είμαι ο μοναδικός εδώ με ράφια (όχι όλα) παστωμένα σε τριπλή σειρά;

Χαιρετίζω την εφευρετικότητα, μόνο που υπάρχει ο κίνδυνος τα παστωμένα να γίνουν μακροπρόθεσμα πακτωμένα. Όσο περισσότερα βιβλία έχει μπροστά του το πίσω βιβλίο, τόσο λιγότερες πιθανότητες έχει να ξαναδεί το φως του ήλιου.