Μια μέρα ο Χότζας, για επειδή ζήλεψε τα βερίκοκα, για επειδή το τραβούσε η ψυχή του, ανέβηκε σε μια βερικοκιά. Την ώρα που έτρωγε τα πεντανόστιμα βερίκοκα, να 'σου ο μπαχτσεβάνης:
Τι να κάνει κι ο Χότζας, αρχίζει να βγάζει κάτι περίεργες κραυγές. Του λέει τότε ο μπαχτσεβάνης:
«Δε μου λες, πατριώτη, ποιος είσαι και τι δουλειά έχεις στο δέντρο;»
«Είμαι αηδόνι!»
«Ε, αν είσαι αηδόνι, για κελάηδησε να δούμε πώς κελαηδάς!»
«Είμαι αηδόνι!»
«Ε, αν είσαι αηδόνι, για κελάηδησε να δούμε πώς κελαηδάς!»
Τι να κάνει κι ο Χότζας, αρχίζει να βγάζει κάτι περίεργες κραυγές. Του λέει τότε ο μπαχτσεβάνης:
«Μα έτσι κελαηδούν τα αηδόνια;»
«Τι να κάνουμε, τα ατζαμήδικαμπουλμπούλια αηδόνια έτσι κελαηδάνε».
«Τι να κάνουμε, τα ατζαμήδικα
http://www.nasrettinhoca.info/acemi-bulbul-bu-kadar-oter-fikrasi
Η φράση λέγεται ας πούμε αν κάποιος αναλάβει μια δουλειά και δεν την κάνει σωστά, για να δικαιολογηθεί. Φωνάζεις π.χ. τον υδραυλικό να σου φτιάξει το νιπτήρα, κι εκείνος δεν μπορεί να έρθει αλλά σου στέλνει τον ξάδερφό του που κανονικά είναι μουσικός. Ο ξάδερφος τα κάνει μαντάρα, κι όταν του ζητάς το λόγο σου λέει «Ε, το ατζαμήδικο αηδόνι έτσι κελαηδάει».
Έχουμε εμείς κάτι αντίστοιχο;