bernardina
Moderator
Όποιος παρατηρεί μια ομοιότητα ανάμεσα στο φετινό θέμα της έκθεσης για την εισαγωγή στα ΑΕΙ και εκείνο του 1984 κερδίζει βραβείο παρατηρητικότητας.
Διαδίκτυο και μοναξιά
- Thread starter bernardina
- Start date
Συγγνώμη, αλλά εσύ έδωσες τότε και το θυμάσαι ή θυμάσαι τα θέματα κάθε χρονιάς;
Κατά τ' άλλα, πόσα θέματα να παίζουν πια στις εκθέσεις; Καμιά τριανταριά περιμένει κανείς να ανακυκλώνονται. Μην τρελαθούν και οι εκθεσάδες!
Ποιο θέμα; Το «όσο η επικοινωνία πυκνώνει με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, το διαδίκτυο και τα κινητά τηλέφωνα, τόσο η μοναξιά μας, η ανθρώπινη, μεγαλώνει και η αποξένωση κυριαρχεί»; Μα ανάπτυξη σε μια παράγραφο 100-120 λέξεων δεν τη λες έκθεση (όπως ζητάει η άσκηση) --χώρια που είναι άκυρο το θέμα...
bernardina
Moderator
Δόκτορα, εννοώ ότι το 1984 το προς ανάπτυξη θέμα ήταν ένα απόσπασμα του Σαμαράκη που έλεγε: "Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήτανε τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα, κι όμως ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα".
Ε, ένα ντεζαβί όσο να 'ναι το έπαθα, η γυναίκα.
Που σημαίνει ότι διαφωνείς με τον τίτλο και στην έκθεσή σου οι διαπιστώσεις σου θα κατέληγαν σε αντίθετο συμπέρασμα;
Ορίστε και μια απάντηση, από τον εκπαιδευτικό οργανισμό με τον οποίο συνεργάζεται το in.gr για τις απαντήσεις στα θέματα:
Να αναπτύξετε σε μία παράγραφο 100 έως 120 λέξεων το περιεχόμενο του αποσπάσματος που ακολουθεί: «…όσο η επικοινωνία […] πυκνώνει με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, το διαδίκτυο και τα κινητά τηλέφωνα, τόσο η μοναξιά μας, η ανθρώπινη, μεγαλώνει και η αποξένωση κυριαρχεί».
Καθώς η τεχνολογία εξελίσσεται ραγδαία, ο σύγχρονος άνθρωπος απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από τον συνάνθρωπό του. Ειδικότερα, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που παρέχουν, καταδικάζουν τον σύγχρονο «κοινωνό» σε μία πλαστή και εικονική επικοινωνία, με αποτέλεσμα να αποξενώνεται από τον πλησίον του. Ακόμη, τα κινητά τηλέφωνα, ενόψει της εξοικονόμησης χρόνου, έχουν αντικαταστήσει την ουσιαστική ανθρώπινη επικοινωνία και επαφή. Όσο, λοιπόν, ο άνθρωπος σήμερα εφευρίσκει τρόπους για να «βελτιώνει» τη ζωή του, τόσο περισσότερο καθίσταται έρμαιό τους, εφόσον υποφέρει από μοναξιά και κοινωνική απομόνωση. Συνεπώς, αίτημα των καιρών μας συνιστά η αποκατάσταση των σχέσεων του ανθρώπου με τον συνάνθρωπό του, καθώς δεν πρέπει να λησμονούμε ότι, πρωτίστως, ο άνθρωπος αποτελεί ένα κοινωνικό ον το οποίο μόνο στο πλαίσιο της κοινωνικής συμβίωσης και επικοινωνίας δύναται να αυτοπραγματωθεί.
Να αναπτύξετε σε μία παράγραφο 100 έως 120 λέξεων το περιεχόμενο του αποσπάσματος που ακολουθεί: «…όσο η επικοινωνία […] πυκνώνει με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, το διαδίκτυο και τα κινητά τηλέφωνα, τόσο η μοναξιά μας, η ανθρώπινη, μεγαλώνει και η αποξένωση κυριαρχεί».
Καθώς η τεχνολογία εξελίσσεται ραγδαία, ο σύγχρονος άνθρωπος απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από τον συνάνθρωπό του. Ειδικότερα, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που παρέχουν, καταδικάζουν τον σύγχρονο «κοινωνό» σε μία πλαστή και εικονική επικοινωνία, με αποτέλεσμα να αποξενώνεται από τον πλησίον του. Ακόμη, τα κινητά τηλέφωνα, ενόψει της εξοικονόμησης χρόνου, έχουν αντικαταστήσει την ουσιαστική ανθρώπινη επικοινωνία και επαφή. Όσο, λοιπόν, ο άνθρωπος σήμερα εφευρίσκει τρόπους για να «βελτιώνει» τη ζωή του, τόσο περισσότερο καθίσταται έρμαιό τους, εφόσον υποφέρει από μοναξιά και κοινωνική απομόνωση. Συνεπώς, αίτημα των καιρών μας συνιστά η αποκατάσταση των σχέσεων του ανθρώπου με τον συνάνθρωπό του, καθώς δεν πρέπει να λησμονούμε ότι, πρωτίστως, ο άνθρωπος αποτελεί ένα κοινωνικό ον το οποίο μόνο στο πλαίσιο της κοινωνικής συμβίωσης και επικοινωνίας δύναται να αυτοπραγματωθεί.
bernardina
Moderator
Να την πω την κακία μου;
Όλο και περισσότερο αυτά τα θέματα μού θυμίζουν τις ερωτήσεις προς τις υποψήφιες των καλλιστείων.
--Τι προτιμάτε -να είστε φτωχή, άσκημη και άρρωστη ή πλούσια, όμορφη, υγιής και να προωθείτε την παγκόσμια ειρήνη;
--Εμμμ... μισό λεπτό να σκεφτώ. Τη βοήθεια του κοινού, μπορώ να έχω;
Θέλω να πω, ότι το περιεχόμενο του γραπτού που θα παραδώσει ο υποψήφιος είναι προκαθορισμένο και κατά 99% το έχει διδαχτεί στο φροντιστήριό του. Από κει και πέρα εξετάζεται στα εκφραστικά μέσα, τα ορθογραφικά λάθη και διάφορα άλλα τεχνικής φύσεως. Πάντως μόνο μία φορά είδα να προσδιορίζεται ότι κάθε τεκμηριωμένη άποψη θα γίνεται δεκτή, αν δεν απατώμαι.
Ας το ελέγξουμε εδώ.
Όλο και περισσότερο αυτά τα θέματα μού θυμίζουν τις ερωτήσεις προς τις υποψήφιες των καλλιστείων.
--Τι προτιμάτε -να είστε φτωχή, άσκημη και άρρωστη ή πλούσια, όμορφη, υγιής και να προωθείτε την παγκόσμια ειρήνη;
--Εμμμ... μισό λεπτό να σκεφτώ. Τη βοήθεια του κοινού, μπορώ να έχω;
Θέλω να πω, ότι το περιεχόμενο του γραπτού που θα παραδώσει ο υποψήφιος είναι προκαθορισμένο και κατά 99% το έχει διδαχτεί στο φροντιστήριό του. Από κει και πέρα εξετάζεται στα εκφραστικά μέσα, τα ορθογραφικά λάθη και διάφορα άλλα τεχνικής φύσεως. Πάντως μόνο μία φορά είδα να προσδιορίζεται ότι κάθε τεκμηριωμένη άποψη θα γίνεται δεκτή, αν δεν απατώμαι.
Ας το ελέγξουμε εδώ.
Νομίζω ότι το ζητούμενο της άσκησης δεν είναι έκθεση αλλά ανάπτυξη της συγκεκριμένης συλλογιστικής, πράγμα που νομίζω ότι μπορώ να διεκπεραιώσω σε 100-120 λέξεις χωρίς να εντάξω σε αυτές την προσωπική μου άποψη.
Αλλά επί της ουσίας, ναι, νομίζω ότι είναι άλλη μια βερμπαλιστική γενικότητα (αφού περιέχει δύο όρους που δεν ορίζονται με σαφήνεια: μοναξιά και αποξένωση) και μπορεί να ισχύει συνολικά, ενμέρει ή καθολου, ανάλογα με την οπτική γωνία του καθενός.
Αν έδινα σήμερα πανελλήνιες, μπορεί και να έπαιρνα κάτω από τη βάση, σύμφωνα με τη λογική του «δεν διαφωνούμε ποτέ με το θέμα της εκφώνησης». Εκτός του ότι κτγμ ισχύει αυτό που λέει ο Ντοκ παραπάνω περί οπτικής γωνίας, δεν λαμβάνονται υπόψη περιπτώσεις που α) το διαδίκτυο οδηγεί στην κατάργηση της μοναξιάς, καθώς φέρνει κοντά ανθρώπους που μπορεί και να μην συναντιούνταν ποτέ, οι οποίοι γίνονται φίλοι, τα φτιάχνουν, παντρεύονται κλπ, β) είναι εντελώς αυθαίρετο να λέει κάποιος ότι ένας κοινωνικός άνθρωπος που δεν είναι μοναχικός γίνεται μοναχικός εξαιτίας μιας τεχνολογίας που του επιτρέπει την επικοινωνία με ακόμα περισσότερους ανθρώπους, και ότι ουσιαστική επικοινωνία δεν υπάρχει εκτός κι αν γίνεται δια ζώσης.
Last edited:
bernardina
Moderator
Μια άποψη που μου αρέσει.
Περί διαδικτύου, αποξένωσης κτλ
Ζητά σήμερα το Υπουργείο από τα παιδιά να αναπτύξουν την φράση «όσο η επικοινωνία αυτή πυκνώνει με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, το διαδίκτυο και τα κινητά τηλέφωνα, τόσο η μοναξιά μας, η ανθρώπινη, μεγαλώνει και η αποξένωση κυριαρχεί».
Εντάξει, «ο λουδιτισμός παύλα νοσταλγία παύλα φορμόλη» είναι μάλλον αναπόφευκτα η default στάση του κυρίαρχου λόγου. Όμως εδώ έχουμε ένα σοβαρό πραγματολογικό λάθος.
Οι μοναχικοί, αποξενωμένοι άνθρωποι που σήμερα βρίσκονται μπροστά από οθόνες, δεν θα μετατρέπονταν σε κοινωνικές πεταλούδες αν ξαφνικά η τεχνολογία εξέλειπε, ή αν γεννιούνταν σε παλαιότερες εποχές ceteris paribus. Δεν είναι η τεχνολογία η αιτία της εσωστρέφειας (η οποία δεν είναι κατ’ ανάγκη κακή) ή της κατάθλιψης (η οποία είναι κακή), αλλά απλώς ένα σύνδρομο φαινόμενο. Τίποτε δεν μας λέει ότι οι hikikomori (ψάξτε τον όρο) θα ήταν πιο λειτουργικοί στις ζωές τους αν *απλώς* δεν είχαν πρόσβαση στην τεχνολογία.
Αν ήθελε σώνει και καλά κάποιος να εντοπίσει κινδύνους στο διαδίκτυο και ειδικά στα κοινωνικά δίκτυα, γιατί υπάρχουν και είναι εξαιρετικά σοβαροί, θα έπρεπε να κοιτάξει αλλού, σ’ αυτό που η κοινωνική ψυχολογία ονομάζει ομαδική πόλωση (group polarization). Δηλαδή:
Στα κοινωνικά δίκτυα επιλέγουμε με ποιους συναναστρεφόμαστε σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι συμβαίνει στην offline ζωή. Κατά κανόνα, επιλέγουμε εκείνους που συμφωνούν μαζί μας στα θεμελιώδη. Έτσι συχνά αποκοπτόμαστε από την κριτική της δικής μας θέσης και αποκτούμε την ψευδαίσθηση α. ότι η θέση μας είναι αυτονόητα ορθή και β. ότι η κατάσταση που παρατηρούμε στο –φιλτραρισμένο από μας – διαδίκτυο απηχεί την κατάσταση της κοινωνίας γενικώς. Και όχι μόνο αυτό: επειδή αλληλοσυγχαιρόμαστε κάθε φορά που διατυπώνουμε μια θέση που εκφράζει την ομάδα στην οποία ανήκουμε, κατά κανόνα στρεφόμαστε σε όλο και πιο ακραίες, εξτρεμιστικές και συχνά βίαιες θέσεις προς στην κατεύθυνση αυτή. Πχ περισσότερα likes θα πάρει αυτός που θα ζητά ΚΡΕΜΑΛΑΙΣ για τους πολιτικούς απ’ αυτόν που θα καθίσει να εξηγήσει το πού διαφωνεί με μια πολιτική και τι αντιπροτείνει. Και συνειδητά ή όχι, συχνά τα likes γίνονται κριτήριο διαρκούς προσαρμογής απόψεων, στάσεων και συμπεριφορών. Δείτε τι γίνεται στο twitter που ο περιορισμός των χαρακτήρων αναγκαστικά στρέφει μεγάλο μέρος των χρηστών στην ατάκα.
Αυτό λοιπόν είναι το σημαντικότερο πρόβλημα της ψηφιακής κουλτούρας και όχι η φορμόλη του στυλ «τα σημερινά παιδιά δεν βγαίνουν έξω να παίξουν».
Από τον τοίχο του Georgios Archontas στο φατσαμπούκι.
Περί διαδικτύου, αποξένωσης κτλ
Ζητά σήμερα το Υπουργείο από τα παιδιά να αναπτύξουν την φράση «όσο η επικοινωνία αυτή πυκνώνει με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, το διαδίκτυο και τα κινητά τηλέφωνα, τόσο η μοναξιά μας, η ανθρώπινη, μεγαλώνει και η αποξένωση κυριαρχεί».
Εντάξει, «ο λουδιτισμός παύλα νοσταλγία παύλα φορμόλη» είναι μάλλον αναπόφευκτα η default στάση του κυρίαρχου λόγου. Όμως εδώ έχουμε ένα σοβαρό πραγματολογικό λάθος.
Οι μοναχικοί, αποξενωμένοι άνθρωποι που σήμερα βρίσκονται μπροστά από οθόνες, δεν θα μετατρέπονταν σε κοινωνικές πεταλούδες αν ξαφνικά η τεχνολογία εξέλειπε, ή αν γεννιούνταν σε παλαιότερες εποχές ceteris paribus. Δεν είναι η τεχνολογία η αιτία της εσωστρέφειας (η οποία δεν είναι κατ’ ανάγκη κακή) ή της κατάθλιψης (η οποία είναι κακή), αλλά απλώς ένα σύνδρομο φαινόμενο. Τίποτε δεν μας λέει ότι οι hikikomori (ψάξτε τον όρο) θα ήταν πιο λειτουργικοί στις ζωές τους αν *απλώς* δεν είχαν πρόσβαση στην τεχνολογία.
Αν ήθελε σώνει και καλά κάποιος να εντοπίσει κινδύνους στο διαδίκτυο και ειδικά στα κοινωνικά δίκτυα, γιατί υπάρχουν και είναι εξαιρετικά σοβαροί, θα έπρεπε να κοιτάξει αλλού, σ’ αυτό που η κοινωνική ψυχολογία ονομάζει ομαδική πόλωση (group polarization). Δηλαδή:
Στα κοινωνικά δίκτυα επιλέγουμε με ποιους συναναστρεφόμαστε σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι συμβαίνει στην offline ζωή. Κατά κανόνα, επιλέγουμε εκείνους που συμφωνούν μαζί μας στα θεμελιώδη. Έτσι συχνά αποκοπτόμαστε από την κριτική της δικής μας θέσης και αποκτούμε την ψευδαίσθηση α. ότι η θέση μας είναι αυτονόητα ορθή και β. ότι η κατάσταση που παρατηρούμε στο –φιλτραρισμένο από μας – διαδίκτυο απηχεί την κατάσταση της κοινωνίας γενικώς. Και όχι μόνο αυτό: επειδή αλληλοσυγχαιρόμαστε κάθε φορά που διατυπώνουμε μια θέση που εκφράζει την ομάδα στην οποία ανήκουμε, κατά κανόνα στρεφόμαστε σε όλο και πιο ακραίες, εξτρεμιστικές και συχνά βίαιες θέσεις προς στην κατεύθυνση αυτή. Πχ περισσότερα likes θα πάρει αυτός που θα ζητά ΚΡΕΜΑΛΑΙΣ για τους πολιτικούς απ’ αυτόν που θα καθίσει να εξηγήσει το πού διαφωνεί με μια πολιτική και τι αντιπροτείνει. Και συνειδητά ή όχι, συχνά τα likes γίνονται κριτήριο διαρκούς προσαρμογής απόψεων, στάσεων και συμπεριφορών. Δείτε τι γίνεται στο twitter που ο περιορισμός των χαρακτήρων αναγκαστικά στρέφει μεγάλο μέρος των χρηστών στην ατάκα.
Αυτό λοιπόν είναι το σημαντικότερο πρόβλημα της ψηφιακής κουλτούρας και όχι η φορμόλη του στυλ «τα σημερινά παιδιά δεν βγαίνουν έξω να παίξουν».
Από τον τοίχο του Georgios Archontas στο φατσαμπούκι.
Ακριβώς, δόκτωρ! Η δική μου εμπειρία από το Διαδίκτυο είναι ότι όχι μόνο δεν μου προκάλεσε μοναξιά και αποξένωση, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Κάθε άλλο εκτός από μοναξιά νιώθω όταν επικοινωνώ με φίλους καθημερινά, πολλές φορές την ημέρα μέσω του Διαδικτύου -- κάτι που θα ήταν αδύνατο χωρίς αυτό. Και κάθε άλλο εκτός από αποξένωση, όταν μπορώ και επικοινωνώ (σχεδόν δια ζώσης, αν βάλουμε στο παιχνίδι την επικοινωνία με Σκάιπ) με συγγενείς και φίλους που βρίσκονται στην άλλη άκρη της γης.
bernardina
Moderator
+1 :up:
bernardina
Moderator
Όχι, δεν έδωσα τότε (έδωσα μερικά χρόνια νωρίτερα), απλώς λόγω πετριάς παρακολουθώ -σχεδόν- κάθε χρόνο τι μπαίνει.
Ε, όχι και στην εποχή μας ανάγκη ανακύκλωσης θεμάτων!
SBE
¥
Εξετάσεις 1884: «όσον η επικοινωνία πυκνώνει με τον τηλέγραφον, τον σιδηρόδρομον και την τηλεφωνίαν, τοσούτως η μοναξιά μας, η ανθρωπίνη, αυξούται και η αποξένωσις κυριαρχεί» ή χυδαϊστί, Μαρκόνι και Μπελ*, είσαστε μεγάλες λέρες.
*Ελληγενή, μην αρχίσεις τώρα που κολλάει ο Μπελ κλπ, ποιητική αδεία...
*Ελληγενή, μην αρχίσεις τώρα που κολλάει ο Μπελ κλπ, ποιητική αδεία...