Ναι, συμφωνώ ότι δεν είναι απαραίτητο, περισσότερο το έβαλα για να δείξω πώς θα το διάβαζα εγώ. Ούτε το πρώτο κόμμα που έβαλα είναι απαραίτητο, μπορείς να διαβάσεις την πρόταση που παρεμβάλλεται με δύο τρόπους.
Διαδίκτυο και μοναξιά
- Thread starter bernardina
- Start date
Ναι, συμφωνώ ότι δεν είναι απαραίτητο, περισσότερο το έβαλα για να δείξω πώς θα το διάβαζα εγώ. Ούτε το πρώτο κόμμα που έβαλα είναι απαραίτητο, μπορείς να διαβάσεις την πρόταση που παρεμβάλλεται με δύο τρόπους.
Η πρόταση-μακρινάρι δεν χρειάζεται κόμμα, άλλο αν θέλεις να την κάνεις πιο φιλική στον αναγνώστη, όπως πρότεινε ο daeman.
Εκεί που κάποιοι βάζουν κόμμα είναι στο «δε» της πρότασης «Πολλά θέματα δε μου φαίνονται εντελώς ακατανόητα» για να δείξουν ότι δεν είναι «δεν».
Οι προσεκτικοί δεν γράφουν αυτό το «δε». Γράφουν π.χ. «Πολλά θέματα, μάλιστα, μου φαίνονται...» ή «Πολλά θέματα μάλιστα μου φαίνονται...».
Αλλά αυτά είναι γνωστά.
Καλημέρα. Θαυμάζω τη συζήτηση που ανοίξατε μες στη νύχτα και την έχασα. Τι να πρωτοπώ; Η αξία της παράδοσης από εδώ, βιντεοπαιχνίδια και τηλεόραση ως παράγοντες αύξησης της βίας από εκεί... Ας πω τουλάχιστον κάτι για το κόμμα. Το μακρινάρι, κατ' εμέ, δεν θέλει κόμμα. Εγώ δεν θα έβαζα πουθενά. Το μοναδικό σημείο στο οποίο θα το σκεφτόμουν να βάλω είναι στις δύο ρηματικές φράσεις στο ξεκίνημα:
Αυτό που με ενοχλεί ...... και συνάμα δεν παύει να με εντυπωσίαζει......είναι ότι ...
Εδώ έχουμε δύο ρηματικές φράσεις που συνδέονται παρατακτικά με το σύνδεσμο και. Πρέπει να τις ξεχωρίσουμε ή όχι; Είναι αναγκαίο; Προσωπικά το σκέφτομαι κάθε φορά ως εξής: υπάρχει ένας λογικός κανόνας (σε άλλες γλώσσες· στα ελληνικά δεν θα τον βρείτε πουθενά γραμμένο, γιατί κανείς δεν έχει ασχοληθεί) που λέει ότι αν οι δύο ρηματικές φράσεις έχουν ίδιο υποκείμενο δεν χρειάζεται να αποσυνδεθούν· αν όμως το υποκείμενο αλλάζει, τότε χαλαρώνει ο εσωτερικός τους σύνδεσμος και χρειάζεται να φανεί αυτό οπτικά.
Ξεκίνησα να γράφω την έκθεση και τότε κατάλαβα ότι είχε περάσει η ώρα
αλλά: Ξεκίνησα να γράφω, και εκείνη τη στιγμή χάλασε ο υπολογιστής
Φυσικά στην υπό εξέταση πρόταση (και συνάμα ... εντυπωσιάζει), αφού μπήκε στην αρχή της κόμμα, πρέπει να μπει και στο τέλος.
Διευκρινίζω ακόμα πως τον παραπάνω κανόνα δεν τον κατατάσσω στους έχοντες πρώτιστη σημασία. Αλλά αφού πιάσαμε να συζητήσουμε λεπτομέρειες, τον αναφέρω.
Εκεί που σαφώς δεν πρέπει να μπει κόμμα είναι μετά το ότι.
Γενικά, αν μου ζητούσαν να κάνω εγώ την επιμέλεια της περιόδου, θα υιοθετούσα την πρόταση του Δαεμάνου. Βρίσκω επιτυχημένο και πολύ ομαλό το σπάσιμο με παρενθετικές παύλες, και η λεπτομέρεια που μου άρεσε περισσότερο ήταν η ενσφήνωση της λέξης μάλιστα. Το μάλιστα είναι το αγαπημένο μου καταφύγιο. Έχετε σκεφτεί ότι τις περισσότερες φορές θα μπορούσε να αντικαταστήσει εκείνο το δε που κάθε τόσο μας βάζει σε μπελάδες; Δείτε τι ωραία αντικατέστησε το δε με το μάλιστα ο Νίκελ. Μόνο μια παρατήρηση σ' αυτό: τα αμφίπλευρα κόμματα (ορολογία Θέμη) όσο δυσάρεστα είναι όταν περικλείουν το δε, άλλο τόσο άκομψα λειτουργούν όταν περικλείουν το μάλιστα. Εγώ δεν θα τα έβαζα.
Αυτό που με ενοχλεί ...... και συνάμα δεν παύει να με εντυπωσίαζει......είναι ότι ...
Εδώ έχουμε δύο ρηματικές φράσεις που συνδέονται παρατακτικά με το σύνδεσμο και. Πρέπει να τις ξεχωρίσουμε ή όχι; Είναι αναγκαίο; Προσωπικά το σκέφτομαι κάθε φορά ως εξής: υπάρχει ένας λογικός κανόνας (σε άλλες γλώσσες· στα ελληνικά δεν θα τον βρείτε πουθενά γραμμένο, γιατί κανείς δεν έχει ασχοληθεί) που λέει ότι αν οι δύο ρηματικές φράσεις έχουν ίδιο υποκείμενο δεν χρειάζεται να αποσυνδεθούν· αν όμως το υποκείμενο αλλάζει, τότε χαλαρώνει ο εσωτερικός τους σύνδεσμος και χρειάζεται να φανεί αυτό οπτικά.
Ξεκίνησα να γράφω την έκθεση και τότε κατάλαβα ότι είχε περάσει η ώρα
αλλά: Ξεκίνησα να γράφω, και εκείνη τη στιγμή χάλασε ο υπολογιστής
Φυσικά στην υπό εξέταση πρόταση (και συνάμα ... εντυπωσιάζει), αφού μπήκε στην αρχή της κόμμα, πρέπει να μπει και στο τέλος.
Διευκρινίζω ακόμα πως τον παραπάνω κανόνα δεν τον κατατάσσω στους έχοντες πρώτιστη σημασία. Αλλά αφού πιάσαμε να συζητήσουμε λεπτομέρειες, τον αναφέρω.
Εκεί που σαφώς δεν πρέπει να μπει κόμμα είναι μετά το ότι.
Γενικά, αν μου ζητούσαν να κάνω εγώ την επιμέλεια της περιόδου, θα υιοθετούσα την πρόταση του Δαεμάνου. Βρίσκω επιτυχημένο και πολύ ομαλό το σπάσιμο με παρενθετικές παύλες, και η λεπτομέρεια που μου άρεσε περισσότερο ήταν η ενσφήνωση της λέξης μάλιστα. Το μάλιστα είναι το αγαπημένο μου καταφύγιο. Έχετε σκεφτεί ότι τις περισσότερες φορές θα μπορούσε να αντικαταστήσει εκείνο το δε που κάθε τόσο μας βάζει σε μπελάδες; Δείτε τι ωραία αντικατέστησε το δε με το μάλιστα ο Νίκελ. Μόνο μια παρατήρηση σ' αυτό: τα αμφίπλευρα κόμματα (ορολογία Θέμη) όσο δυσάρεστα είναι όταν περικλείουν το δε, άλλο τόσο άκομψα λειτουργούν όταν περικλείουν το μάλιστα. Εγώ δεν θα τα έβαζα.
bernardina
Moderator
Εμένα, πάντως, εκείνο που με εντυπωσιάζει περισσότερο απ' όλα είναι η σιγουριά του Panadeli ότι δεν μπορεί να αναπτύξει τις σκέψεις του με αναλυτικότητα και σαφήνεια. Κι αυτό από έναν άνθρωπο που κατά κανόνα έχει από τις πιο εμπεριστατωμένες και σαφείς τοποθετήσεις εδώ μέσα! 
panadeli
¥
:blush: :blush:
Σε βεβαιώνω πάντως ότι στο σχολείο οι εκθέσεις μου ήταν άθλιες. Βασικά πιστεύω ότι έφταιγαν δύο πράγματα: αφενός ότι είχα πάει δημοτικό στην Αμερική οπότε τα ελληνικά μου είχαν κάποιες ελλείψεις, ιδίως στο λεξιλόγιο αλλά και στη γραμματική, και αφετέρου ότι κανένας φιλόλογος δεν μου δίδαξε ποτέ πώς να γράφω έκθεση. Ουσιαστικά έμαθα να γράφω έκθεση στην 3η λυκείου, όταν για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου έκανα ιδιαίτερα. Οι βαθμοί μου στους ελέγχους είχαν πολλή πλάκα: στα θετικά μαθήματα από 18 και πάνω, στα θεωρητικά από 14 και κάτω.
Ίσως γι' αυτό τα παίρνω τόσο εύκολα με τους φιλολόγους: έχω σχολικά τραύματα. Όχι φυσικά επειδή μου έβαζαν χαμηλούς βαθμούς (τους οποίους δικαιότατα μου έβαζαν), αλλά επειδή τα μαθήματά τους μου ήταν κατά κανόνα εντελώς ακατανόητα. Πιστεύω ότι αυτό εξακολουθεί και σήμερα να συμβαίνει με πολλούς μαθητές.
Με τα χρόνια η γραφή μου βελτιώθηκε. Σε αυτό βοήθησαν πολύ εσχάτως η απρόσμενη ενασχόλησή μου με τη μετάφραση και η τριβή μου με όλους εσάς. Η λεξιλογία είναι για εμένα ένα σπουδαίο σχολείο. Εξακολουθώ βέβαια να μην είμαι σίγουρος για αρκετά πράγματα, όπως καληώρα πού θέλει κόμμα και πού όχι.
Σε βεβαιώνω πάντως ότι στο σχολείο οι εκθέσεις μου ήταν άθλιες. Βασικά πιστεύω ότι έφταιγαν δύο πράγματα: αφενός ότι είχα πάει δημοτικό στην Αμερική οπότε τα ελληνικά μου είχαν κάποιες ελλείψεις, ιδίως στο λεξιλόγιο αλλά και στη γραμματική, και αφετέρου ότι κανένας φιλόλογος δεν μου δίδαξε ποτέ πώς να γράφω έκθεση. Ουσιαστικά έμαθα να γράφω έκθεση στην 3η λυκείου, όταν για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου έκανα ιδιαίτερα. Οι βαθμοί μου στους ελέγχους είχαν πολλή πλάκα: στα θετικά μαθήματα από 18 και πάνω, στα θεωρητικά από 14 και κάτω.
Ίσως γι' αυτό τα παίρνω τόσο εύκολα με τους φιλολόγους: έχω σχολικά τραύματα. Όχι φυσικά επειδή μου έβαζαν χαμηλούς βαθμούς (τους οποίους δικαιότατα μου έβαζαν), αλλά επειδή τα μαθήματά τους μου ήταν κατά κανόνα εντελώς ακατανόητα. Πιστεύω ότι αυτό εξακολουθεί και σήμερα να συμβαίνει με πολλούς μαθητές.
Με τα χρόνια η γραφή μου βελτιώθηκε. Σε αυτό βοήθησαν πολύ εσχάτως η απρόσμενη ενασχόλησή μου με τη μετάφραση και η τριβή μου με όλους εσάς. Η λεξιλογία είναι για εμένα ένα σπουδαίο σχολείο. Εξακολουθώ βέβαια να μην είμαι σίγουρος για αρκετά πράγματα, όπως καληώρα πού θέλει κόμμα και πού όχι.
Όσο γι' αυτό, μη σκας. Ξέρουμε και άλλους που δεν ξέρουν, κι ας νομίζουν ότι ξέρουν καλύτερα απ' όλους. Κάποιος διορθώνει τις μεταφράσεις άλλων, προσθέτοντας κόμμα ως εξής:Εξακολουθώ βέβαια να μην είμαι σίγουρος για αρκετά πράγματα, όπως καληώρα πού θέλει κόμμα και πού όχι.
Νομίζω, ότι σ' αγαπώ.
Σου είπα, ότι θα έρθω.
Άμα του καθίσει του ανθρώπου στο μυαλό ότι το «ότι» πρέπει να εισάγεται πάντα με κόμμα, είναι άσχημο πράγμα.Σου είπα, ότι θα έρθω.
bernardina
Moderator
Πώς να τους εξηγήσεις ότι και καθαρόαιμο του ιπποδρόμου να ήσουν, οι Πανελλαδικές δεν μοιάζουν με κανονική κούρσα; Έχουν τόσο παράλογους κανόνες, ώστε το μόνο που μετράει ουσιαστικά είναι να φοράς χοντρές παρωπίδες, να βάζεις το κεφάλι κάτω και να τρέχεις δίχως να σκέφτεσαι τίποτα απολύτως. Στο μάθημα της Ιστορίας, φερ’ ειπείν, οφείλεις να αποστηθίσεις καμιά τριακοσαριά σελίδες, με τα «και» και με τα κόμματα τους, ώστε το γραπτό που θα παραδώσεις να μοιάζει με φωτοτυπία του διδακτικού βιβλίου. Στην Έκθεση, πρέπει να μάθεις να υποστηρίζεις τις πιο ανόητες απόψεις, ότι το διαδίκτυο απομονώνει δήθεν τους ανθρώπους, πως τα παιδιά νιώθουν βαριά στους ώμους τους την ευθύνη για τη σωτηρία του περιβάλλοντος… Πού τους κατέβηκαν όλα ετούτα του Υπουργείου Παιδείας και των καθηγητών; Τα έχουν δει ποτέ τα παιδιά; Ή καθρεφτίζουν απλώς στα μάτια των μαθητών τη δική τους αλαζονεία; Τα είχες πει μια μέρα έξαλλη στον πατέρα σου. «Έτσι λειτουργεί το σύστημα», σου είχε απαντήσει εκείνος, με ένα ηττημένο μάλλον ύφος. «Μακάρι όταν εσύ μεγαλώσεις να καταφέρεις να τους αλλάξεις. Για αυτό, για να έχεις δύναμη κι επιρροή, πρέπει να μπεις στο Πανεπιστήμιο…».
Και τώρα που τα σκάτωσες στις εξετάσεις; Που τον Σεπτέμβριο ο γιος των κουμπάρων θα μετακομίσει στην Ξάνθη -έκτος, παρακαλώ, επιτυχών στο Πολυτεχνείο!- και η κόρη των Αλβανών του ισογείου θα γραφτεί, άκουσον άκουσον, στην Παιδαγωγική; Εσύ, μικρή μου αποτυχία, τι σκοπεύεις να κάνεις; Να πας στο παρακατιανό ΤΕΙ που σε έριξε η κακιά ώρα και δεν (θες να) θυμάσαι ούτε καν το όνομά του; Όχι ασφαλώς! Θα στρώσεις κάτω κώλο και θα ξαναδοκιμάσεις! Τον Μάιο του 2014, θα βγάλεις από πάνω σου το στίγμα. Θα απαλλάξεις τους καλούς γονείς σου από το μαράζι. Σε λίγα χρόνια δε, όταν θα αριστεύεις στη Σχολή και θα ετοιμάζεσαι για μεταπτυχιακά, κανείς δεν θα θυμάται πως είχες μπει με τη δεύτερη.
Τόσο καλά… Έλα όμως που και μόνο η θέα των σχολικών βιβλίων σού φέρνει πλέον αναγούλα; Που η προοπτική να ξαναμπείς απ’ το φθινόπωρο στο ίδιο μαγγανοπήγαδο -γνωστό κείμενο, άγνωστο κείμενο, γραμματικά φαινόμενα, συνώνυμα και αντώνυμα- σου φαίνεται εφιάλτης;
Ο Χ. Χωμενίδης γράφει σε ένα κορίτσι που θα αποτύχει στις Πανελλαδικές.
Και τώρα που τα σκάτωσες στις εξετάσεις; Που τον Σεπτέμβριο ο γιος των κουμπάρων θα μετακομίσει στην Ξάνθη -έκτος, παρακαλώ, επιτυχών στο Πολυτεχνείο!- και η κόρη των Αλβανών του ισογείου θα γραφτεί, άκουσον άκουσον, στην Παιδαγωγική; Εσύ, μικρή μου αποτυχία, τι σκοπεύεις να κάνεις; Να πας στο παρακατιανό ΤΕΙ που σε έριξε η κακιά ώρα και δεν (θες να) θυμάσαι ούτε καν το όνομά του; Όχι ασφαλώς! Θα στρώσεις κάτω κώλο και θα ξαναδοκιμάσεις! Τον Μάιο του 2014, θα βγάλεις από πάνω σου το στίγμα. Θα απαλλάξεις τους καλούς γονείς σου από το μαράζι. Σε λίγα χρόνια δε, όταν θα αριστεύεις στη Σχολή και θα ετοιμάζεσαι για μεταπτυχιακά, κανείς δεν θα θυμάται πως είχες μπει με τη δεύτερη.
Τόσο καλά… Έλα όμως που και μόνο η θέα των σχολικών βιβλίων σού φέρνει πλέον αναγούλα; Που η προοπτική να ξαναμπείς απ’ το φθινόπωρο στο ίδιο μαγγανοπήγαδο -γνωστό κείμενο, άγνωστο κείμενο, γραμματικά φαινόμενα, συνώνυμα και αντώνυμα- σου φαίνεται εφιάλτης;
Ο Χ. Χωμενίδης γράφει σε ένα κορίτσι που θα αποτύχει στις Πανελλαδικές.
Επειδή το μάλιστα δεν έχει άλλη σημασία και δεν χρησιμοποιείται για να δώσει έμφαση σε λέξη αλλά σε πρόταση, τα κόμματα δεν χρειάζονται και κανονικά δεν μπαίνουν. Πολλοί τα προσθέτουν επειδή έτσι το εκφέρουν, με παύσεις γεμάτες νόημα.
Όταν αρχίσεις να γίνεσαι πολύ γνωστός, βλέπεις να γράφουν το όνομά σου με πεζό, είπε ο διευθυντής της Hoover.
Και ένα πείραμα ενός ανθρώπου που αποφάσισε να ζήσει ένα χρόνο χωρίς ίντερνετ:
I’m still here: back online after a year without the internet
I’m still here: back online after a year without the internet
I'd read enough blog posts and magazine articles and books about how the internet makes us lonely, or stupid, or lonely and stupid, that I'd begun to believe them. I wanted to figure out what the internet was "doing to me," so I could fight back. But the internet isn't an individual pursuit, it's something we do with each other. The internet is where people are.
Άλλο απόσπασμα:
So the moral choices aren't very different without the internet. The practical things like maps and offline shopping aren't hard to get used to. People are still glad to point you in the right direction. But without the internet, it's certainly harder to find people. It's harder to make a phone call than to send an email. It's easier to text, or SnapChat, or FaceTime, than drop by someone's house. Not that these obstacles can't be overcome. I did overcome them at first, but it didn't last.
It's hard to say exactly what changed. I guess those first months felt so good because I felt the absence of the pressures of the internet. My freedom felt tangible. But when I stopped seeing my life in the context of "I don't use the internet," the offline existence became mundane, and the worst sides of myself began to emerge.
I would stay at home for days at a time. My phone would die, and nobody could get ahold of me. At some point my parents would get fed up with wondering if I was alive, and send my sister over to my apartment to check on me. On the internet it was easy to assure people I was alive and sane, easy to collaborate with my coworkers, easy to be a relevant part of society.
So much ink has been spilled deriding the false concept of a "Facebook friend," but I can tell you that a "Facebook friend" is better than nothing.
My best long-distance friend, one I'd talked to weekly on the phone for years, moved to China this year and I haven't spoken to him since. My best New York friend simply faded into his work, as I failed to keep up my end of our social plans.
I fell out of sync with the flow of life.
Και ο επίλογος:It's hard to say exactly what changed. I guess those first months felt so good because I felt the absence of the pressures of the internet. My freedom felt tangible. But when I stopped seeing my life in the context of "I don't use the internet," the offline existence became mundane, and the worst sides of myself began to emerge.
I would stay at home for days at a time. My phone would die, and nobody could get ahold of me. At some point my parents would get fed up with wondering if I was alive, and send my sister over to my apartment to check on me. On the internet it was easy to assure people I was alive and sane, easy to collaborate with my coworkers, easy to be a relevant part of society.
So much ink has been spilled deriding the false concept of a "Facebook friend," but I can tell you that a "Facebook friend" is better than nothing.
My best long-distance friend, one I'd talked to weekly on the phone for years, moved to China this year and I haven't spoken to him since. My best New York friend simply faded into his work, as I failed to keep up my end of our social plans.
I fell out of sync with the flow of life.
When I return to the internet, I might not use it well. I might waste time, or get distracted, or click on all the wrong links. I won't have as much time to read or introspect or write the great American sci-fi novel.
But at least I'll be connected.
But at least I'll be connected.
panadeli
¥
Κι επειδή στον καθένα κάνουν εντύπωση διαφορετικά πράγματα:
Not just the great American novel.
Not just the great American novel.
Δεν διάβασα το κείμενο (δεν προλαβαίνω τώρα, αλλά το φύλαξα), άρα δεν κρίνω και δεν κρένω.
Αυτό εδώ το είχα φυλαγμένο και ταιριάζει με τον τίτλο, από την ανάποδη:
Η λεπτομέρεια: Nintendork.
Εμένα πάλι, το αντίστροφο που μου θυμίζει ο τίτλος είναι το ανέκδοτο από το αλβανικό μέτωπο, με τον φαντάρο που, καθώς τους σκαρφάλωναν στα βουνά, είπε το μνημειώδες: «Πού μας πάνε μόνους, τρεις χιλιάδες άντρες»;
Πού μας πάνε μόνους, δυόμισι δισεκατομμύρια χρήστες!
Πού μας πάνε μόνους, δυόμισι δισεκατομμύρια χρήστες!
Η περιγραφή μπορεί να είναι ακριβής, αλλά τελικά μπαίνει στην ουσία;
http://www.lifo.gr/guests/heavydutygoldfish/33130
Δηλαδή αυτουνού που περιγράφεται στο άρθρο θα του φταίνε μετά το Φ/Β κι η τεχνολογία;
http://www.lifo.gr/guests/heavydutygoldfish/33130
Δηλαδή αυτουνού που περιγράφεται στο άρθρο θα του φταίνε μετά το Φ/Β κι η τεχνολογία;
Τουλάχιστον η περιγραφή είναι πιο πολύπλοκη από αυτήν που θα έγραφε κανείς πριν από 20 χρόνια: κάθεται στον καναπέ και βλέπει τηλεόραση όλη μέρα. Αν και πριν από 20 χρόνια θα λέγαμε τεμπέλη αυτόν που θα έμενε άνεργος για μεγάλο διάστημα.
SBE
¥
The Internet rules! :upz: :upz:
Η υπέροχη απάντηση στους bullies που προσπάθησαν να ντροπιάσουν έναν άγνωστο που διασκέδαζε
Η υπέροχη απάντηση στους bullies που προσπάθησαν να ντροπιάσουν έναν άγνωστο που διασκέδαζε