Ναι, ξέρω, θ' ακουστεί εκτός κλίματος, αλλά δεν είναι τελείως. Για μένα το Πάσχα ήταν πάντα η γιορτή των δικών μας ανθρώπων. Τα χρόνια περνούν, οι εξ αίματος οικείοι λιγοστεύουν, κι η αναπόληση του παρελθόντος, συστατικό στοιχείο του ελληνικού Πάσχα, γίνεται όλο και περισσότερο αναπόληση του παρελθόντος της παρέας και των κατ' επιλογήν οικείων. Μετά από ένα πατροπαράδοτο μεν, αλλά με φίλους αντί για σόγια, πασχαλινό τραπέζι, και μετά από αναδίφηση του μακρινού παρελθόντος με τη βοήθεια της τεχνολογίας (οι εφηβικές ηχογραφήσεις σε mp3, οι πρώτες τυπωμένες με το χέρι ασπρόμαυρες φωτογραφίες σκαναρισμένες), θυμήθηκα έναν αρχαίο δίσκο της πρώτης μου δισκοθήκης:
Tell me will I ever learn?
It's too late, the rush is on
Both ends burning and I can't control
The fires raging in my soul tonight
Oh will it never end?
Put your foot around the bend
Drive me crazy to an early grave
Tell me what is there to save tonight
Both ends burning
Χρόνια πολλά και αγαπάτε αλλήλους.