Τα καλύτερα μουσικά γιουτιουμπάκια

[nickel]

Ποτέ δεν ήταν από τις μεγάλες συμπάθειές μου ο Ροντ Στιούαρτ, αλλά χάρηκα που έβγαλε ενδιαφέρον άλμπουμ, στο οποίο έχει γράψει ο ίδιος τα 11 από τα 12 τραγούδια, και η φωνή του, βραχνή από παλιά, νομίζεις ότι δεν έχει αλλάξει καθόλου. Τραγούδι που μου άρεσε (έχει και γρήγορα που μου άρεσαν) και συνέντευξη.

Pure Love (from Rod Stewart's Time)

.

 

[Earion]

Στους Doors, ο Μόρισον ήταν ο επαναστάτης και συ ο διανοούμενος. Κάνω λάθος;

Δεν χώραγαν δύο επαναστάτες στους Doors. Ο Τζιμ από μόνος του ήταν τόσο επαναστάτης, που έτσι και επιχειρούσε ένας ακόμη από εμάς να παίξει αυτό το ρόλο, δεν υπήρχε περίπτωση να γράψουμε ούτε μια νότα. Ούτε μέχρι το στούντιο δεν θα φθάναμε. Στον Τζιμ άρεσαν η καλοπέραση και ο χαβαλές, αλλά εγώ, ο Ρόμπι και ο Τζον, του βάζαμε πάγο, προσπαθώντας να τον τραβήξουμε στις πρόβες και στις ηχογραφήσεις. Νομίζω ότι οι υπόλοιποι καταφέραμε να δαμάσουμε την εξαλλοσύνη του Τζιμ, να πάρουμε ό,τι καλύτερο είχε να προσφέρει, να δώσουμε σχήμα τραγουδιού στους στίχους, να δουλέψουμε μαζί του στο στούντιο, να ταξιδέψουμε από πόλη σε πόλη και να βγούμε στη σκηνή. Το σανίδι ήταν η μεγαλύτερη αγάπη του Τζιμ. Λάτρευε τις συναυλίες, λάτρευε να εμφανίζεται μπροστά σε κοινό. Στη σκηνή επάνω μετατρέπονταν σε μάγο-σαμάνο, έπεφτε σχεδόν σε καταληψία και έκανε απίστευτα πράγματα, πολύ μυστήρια, σκοτεινά και ανατριχιαστικά.

Ανατριχιαστικά; Δηλαδή;

Έρχονταν εκεί τα πνεύματα. Ο Τζιμ κατάφερνε να βουτάει στο συλλογικό υποσυνείδητο, μας έκανε να χορεύουμε σε πρωτόγονους ρυθμούς. Υποστήριζε πάντοτε ότι η μουσική μας είναι αρχέγονη, διονυσιακή. Από τη μια λοιπόν στέκονταν ως Διόνυσος ο Τζιμ, από την άλλη εγώ, ως Απόλλων. Η αναβίωση αυτής της πανάρχαιης σύγκρουσης είχε αποτέλεσμα τη μουσική των Doors. Δίχως κατεύθυνση, ο Διόνυσος είναι απλώς εξαγριωμένος και μέθυσος. Αν μπορέσεις να κατευθύνεις το πάθος του στη μουσική, προκύπτουν τραγούδια απολαυστικά, γεμάτα δύναμη. Κάτι τέτοιο προσπαθούσαν να κάνουν και οι Doors.

Από συνέντευξη του Ρέι Μανζάρεκ στον Χρήστο Ξανθάκη (1995)

Το Κρυστάλλινο Πλοίο αναχωρεί. Στο καλό, Ρέι. Another kiss, another bliss

 

[Zazula]

Με το FF6 να 'χει μόλις βγει, λογικό είναι να θυμηθούμε και λίγο Teriyaki Boyz:

 

[bernardina]

 

[cougr]

Δύο νέες συνθέσεις από την ταινία "Ο Υπέροχος Γκάτσμπι" (The Great Gatsby).

Fergie - A little party never killed nobody

Lana Del Rey - Young and Beautiful

 

[Palavra]

Τώρα είμαι σίγουρη ότι θα 'ρθει ο Δαιμάνος και θα θυμηθεί ότι το έχουμε ξαναβάλει, αλλά εγώ το βάζω ούτως ή άλλως :)


Βοσκαρουδάκι αμούστακο, από το Γιάννη Χαρούλη.

Και από τον Μουντάκη:

Μίνι γλωσσάρι:
ντουχιουντίζω = σκέφτομαι (υποθέτω από το τουρκικό düşünmek).
κουκοσάλι = χαλάζι
ρασούλι = η κάπα του βοσκού
ασκιανός = ίσκιος


Δεν μπορώ να το ακούσω άμα το λέει ο Μουντάκης, αλλά αφιερώνω στους συλλεξιλόγους μερικούς στίχους:

Ώπα έτσα παρέα όμορφη κι όποιος μονομεριάσει/
βαρέλια να χει το κρασί όλο θα το ξοδιάσει/
βαρέλια να χει τη ρακή όλη θα την ξοδιάσει

 

[crystal]

Μα δεν έχουμε σχολιάσει ακόμα το soundtrack του Great Gatsby;!

Lana del Ray σε μια από τις πιο όμορφες σκηνές της ταινίας:

Το ίδιο κομμάτι σε εκπληκτική τζαζ εκτέλεση από την Bryan Ferry Orchestra:

Και σε μια επική ρεμιξάρα που ακούω σε λούπα αυτές τις μέρες:

 

[nickel]

Κάθε καινούργια εκτέλεση αυτού του τραγουδιού μού φαίνεται ότι είναι πιο ξεπλυμένη, αλλά κι αυτή εδώ από την ταινία, με την Μπεγιονσέ να συνοδεύεται από τον ράπερ André 3000, καλή μού φαίνεται. Για τη Λάνα δεν συζητάμε — να μην ήταν και τόσο ξυλάγγουρο στα ζωντανά της.

 

[Costas]

Το αγάπησα μόλις το άκουσα, και το αφιερώνω εξαιρετικά σε όσες γυναίκες αγαπούν, εντός κι εκτός Βερόνας.

 

[nickel]

Είχαν απίστευτο κέφι όλοι όσοι τα έφτιαξαν, τραγούδι και βίντεο.

 

[Costas]

Έχει πλάκα ότι στα περισσότερα κλιπ που έχει τα λόγια έχει γραφτεί hyper bowl αντί για hyperbole.

 

[Zazula]

Δεν ξέρω αν του ταιριάζει ο χαρακτηρισμός «τα καλύτερα γιουτιουμπάκια», αλλά παραμένει ενδιαφέρον. Προσοχή: έχει περισσότερο αίμα κι από σπλάτερ και πιθανότατα είναι NSFW, οπότε με ρέγουλα — μην κατηγορείτε εμένα μετά! Από το indie-punk ρώσικο συγκρότημα Biting Elbows:

 

[Zazula]

Περιττό να πω πως κάθε φορά που ακούω «Μανιτάκης» εγώ θυμάμαι το «Μανιτού»:

 

[azimuthios]

 

[nickel]

Συγκλονιστικό. Και τι φωνάρες! Άσε που κάποιος πρέπει να είχε κλέψει την κιθάρα του Κρις Ρία.

Το παρακάτω δεν είναι καμιά συγκλονιστική εκτέλεση, απλώς ωραίο σερβίρισμα (στο Waitrose της Oxford Street). Ενδιαφέρον έχει και η ιστορία του Funiculì, Funiculà. Καλό λογοπαίγνιο το Shopera, αλλά το τραγούδι ούτε από όπερα είναι ούτε παραδοσιακό.
http://en.wikipedia.org/wiki/Funiculì,_Funiculà

 

[pidyo]

Παραδόξως, δεν την είχα ακούσει την εκτέλεση:

 

[nickel]

Το τραγούδι δεν είναι απ' αυτά που αγαπάς με την πρώτη — θέλει να τ' ακούσεις μερικές φορές. Ίσως θα έμενε άγνωστο αν δεν το ξέθαβαν από ένα άλμπουμ για να το βάλουν στην εισαγωγή της σειράς Suits. Θα χρειαστεί να το ξανακούσετε ωστόσο αν σας αρέσει το βιντεάκι και θέλετε να προσέξετε καλύτερα αυτές τις «ιστορίες αποχωρητηρίου». (Είναι απίστευτο!)

Greenback Boogie των Ima Robot από το άλμπουμ Another Man's Treasure (2010) [Στίχοι]

 

[daeman]

...
Loo and behold: Parallel lives and deaths (and in one case, an afterlife).

Ωραίο! Kαι το βιντεάκι και το κομμάτι. Με τη μία· δεν είμαι τυπικό δείγμα μουσικόφιλου, δηλαδή έχω ακούσει και μ' αρέσουν τόσα πολλά παράξενα που δύσκολα πια με ξενίζει κάτι. Ξεχωρίζει το ωραίο, και μες στην κοπριά θαμμένο.

 

[nickel]

Οι xx είναι από τα νεαρά βρετανικά συγκροτήματα. Το πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφόρησε το 2009, το δεύτερό τους το 2012.

Το τραγούδι Sunset από το δεύτερο (Coexist) παίζει στο κλείσιμο της 2ης σεζόν τού Suits, στη διάρκεια μιας γερής σκηνής.

Το τραγούδι τους Together είναι από τη φετινή ταινία Υπέροχος Γκάτσμπ.

 

[Earion]

Αλλάζω εντελώς το κλίμα. Αυτός είναι ο Ivo Papazov, Βούλγαρος δεξιοτέχνης του κλαρίνου, σε (αρκετά) παλιότερη εμφάνισή του.