Στο 15ο Γυμνάσιο που πήγαινα εγώ, στην Κυψέλη, ήμασταν περίπου 70 με 80 παιδιά στην τάξη.
Διαολίζομαι όταν βλέπω σημερινούς καθηγητές να παθαίνουν αμόκ όταν η τάξη έχει τον τρομακτικό αριθμό των 25-30 παιδιών και ζητάνε τη συμπαράσταση της κοινωνίας για να τον μειώσουν και να κάνουν πιο σωστά τη δουλειά τους. Στα σχολεία που υπηρέτησα στη δεκαετία 1990-2000, ο αριθμός των παιδιών στις τάξεις ήταν από 23 μέχρι 30 το πολύ. Το 1980, σε ένα από τα τρία πιο γνωστά ιδιωτικά της Αθήνας, είχαμε 40 παιδιά στην τάξη (που ήταν ο ανώτατος επιτρεπόμενος αριθμός τότε), ενώ στο δημόσιο σχολείο υποβαθμισμένης γειτονιάς όπου πήγα την επόμενη χρονιά, ήταν 30. Προφανώς, επειδή ο (απάνθρωπος) ιδιώτης εξαντλούσε τον αριθμό που του επέτρεπε το υπουργείο, ενώ στο δημόσιο σχολείο οι διευθυντές και οι υφιστάμενοί τους είχαν δικό τους μπαϊράκι, στις πλάτες των φορολογουμένων. Δεν είχα δει όμως να έχει λιγότερη ζήτηση το ακριβό ιδιωτικό -- οι γονείς θεωρούσαν ότι τα παιδιά τους θα μάθουν καλύτερα γράμματα εκεί, και παρέβλεπαν το θέμα του αριθμού των μαθητών.